Отрицание Геноцида армян-

[Asatryan]

В Швейцарии за отрицание Геноцида армян осуждены трое турок

21.10.2008 Суд швейцарского округа Винтертур накануне приговорил троих турок к выплате штрафа за отрицание Геноцида армян. Как сообщил PanARMENIAN.Net независимый французский журналист Жан Экиян, суд обязал Али Мерджана, Хассана Кемаля и Этема Каяла выплатить штраф в размере 4500 и 3600 швейцарских франков. 30-го июня 2007 года Мерджан, Кемаль и Каял приняли участие во встрече организованной лидером Турецкой Рабочей партии Догу Перинчеком встречи с турецкими националистами, в ходе которой заявили, что массовые убийства армян в Османской Турции не были Геноцидом. По их словам, заявления о Геноциде армян “являются международной ложью, придуманной Францией, США и царской Россией”.

У ответчиков есть 10 дней для того, чтобы оспорить решение суда.

В марте 2007 года швейцарский суд признал Догу Перинчека виновным в проявлении нетерпимости за заявления об отрицании Геноцида армян и приговорил его к 90 дням лишения свободы условно или аналогичному наказанию и штрафу в 3 тысячи швейцарских франков ($2,5 тыс.). Перинчек может избежать тюремного заключения, если в ближайшие два года не будет повторять своих заявлений. Три года назад Перинчек также назвал Геноцид армян “международной ложью”.

[Kars]

В Швейцарии за отрицание Геноцида армян осуждены трое турок

А наш С. Саргсян предлагает создать с турками комиссию по расследованию факта Геноцида.

Как же мы будем смотреть в глаза швейцарцам, раз они уже судят за отрицание Геноцида, а Армения всё еще сомневается в этом факте?

[Asatryan]

А наш С. Саргсян предлагает создать с турками комиссию по расследованию факта Геноцида.

Как же мы будем смотреть в глаза швейцарцам, раз они уже судят за отрицание Геноцида, а Армения всё еще сомневается в этом факте?

НЕ будет не какой комисии !

Сержна ели.....амбах-замбах ми бан асела... хом чи ердвел

[Asatryan]

Еврейские фирмы США получили от Турции более $3 млн. за лоббирование отрицания Геноцида армян

22.10.2008

Турция наняла бывшего чиновника администрации Джорджа Буша из еврейского лобби США для противодействия признанию Геноцида армян. Об этом сообщила пресс-секретарь Армянского Национального Комитета Америки (ANCA) Элизабет Чулджян. По ее словам, Ноам Неснер представлял протурецкое направление в Конгрессе США и сделал отказ от резолюции по Геноциду армян своим приоритетом.

«Если бы Турция старалась во благо, защищая истину, то ей не пришлось бы тратить деньги на то, чтобы манипулировать еврейским лобби США. К сожалению, получая $8500 в месяц от иностранного правительства, Neusner Communications., Inc. ставит под угрозу репутацию еврейской общины США, как противника геноцидов и защитника универсальных прав человека», - отметил исполнительный директор ANCA Арам Амбарян.

Neusner Communications, Inc. занимается тем, что осуществляет телефонные звонки и регулярно отправляет электронные письма еврейским лидерам, выдвигающим на первый план отношения Турции с Израилем, и содействует созданию рабочих отношений между находящимися в США еврейскими и турецкими общественными группами. Neusner Communications Inc. – одна из четырех фирм, в настоящее время представляющих интересы правительства Турции, включая DLA Piper, Fleishman Hilliard и Gephardt Group, которые в общей сложности получают более $3 миллионов в год за свои услуги. Кампанию по «отмыванию» имиджа Турции в США возглавляет лидер республиканского меньшинства Дик Гефордт и бывший лидер большинства Палаты представителей Дик Арми.

[Asatryan]

Хьюберт Хенель утверждает, что Сенат Франции никогда не одобрит билль о криминализации отрицания Геноцида

24.10.2008

Сенат Франции "никогда не одобрит" билль об уголовном наказании за отрицание Геноцида армян, заявил председатель комиссии Сената Франции по европейским делам Хьюберт Хенель. «Вопрос исчерпан. Для Сената невозможно одобрение такого законопроекта», - сказал Хенель, который участвует в семинаре «Республика во Франции и Турции», организованном университетом Билджи в Стамбуле. По его мнению, принятие законопроекта "будет мешать историческим исследованиям". «Атмосфера между двумя странами изменилась и предполагается, что принятие этого законопроекта нанесет вред двусторонним отношениям», - отметил он, пишет Turkish Daily News.

--------------------------

Мда

Edited October 24, 2008 by Asatryan

[Pandukht]

Ծավալապաշտությամբ տառապող լեռնցիները [*]

«Նյու Սթեյթսման», 6 նոյեմբերի 2008թ.

Աղբյուրը` "Newstatesman" ¹

Նորման Սթոուն (Norman Stone)

Գտնվելով Ռուսաստանի և Մերձավոր Արևելքի միջև` Կովկասն աշխարհի ամենաբազմազան տարածաշրջաններից է, և ինչպես Հարավային Օսիայում ու Աբխազիայում տեղի ունեցած վերջին կռիվները ցույց տվեցին, այն դեռ եռում է էթնիկ լարվածություններով: Նորման Սթոունը քննում է այդ տարածաշրջանի պատմությունը, որը լույս է սփռում ներկա բարդ իրավիճակի վրա:

Ազատության ուրվականը. Կովկասի պատմություն

Չարլզ Քինգ

Վրացի մի պրոֆեսոր մի քանի տարի առաջ իմ (թուրքական) համալսարան կատարած այցի ժամանակ ասաց. «Լեռներում ապրող մարդիկ հիմար են»: Կովկասում հավանաբար բավական հաճախ եք լսում նման արտահայտություններ, սակայն հազիվ թե ակնկալում եք այսպիսի որակումներ լսել պրոֆեսորից: Ինչևէ, դրանում երևի մի բան կա. դա հաստատում են նաև 1745-ի Յակոբինյան լեռնցիներն` իրենց խենթ լոյալիզմով, կամ, այդ նույն առումով` Նավարացի Կառլիստները` քաջ ու ռոմանտիկ, անշուշտ` իրենց սեփական պատվո վարքականոններով, սակայն` ոչ շատ խելացի:

Ֆրանսիացի սոցիոլոգ Անդրե Զիգֆրիդն այս թեման զարգացրել է մեկ դար առաջ, քանզի նկատել էր, որ քվեարկելու ձևերը կախված են տեղանքի աշխարհագրական բարձրությունից. հովիտներում մարդիկ նորմալ կյանք էին վարում, սակայն պատկերը փոխվում էր, որքան վեր էիր բարձրանում: Սնունդը շատ աղքատիկ էր, տնտեսությունը ոչխարագողությունն էր կամ մաքսանենգությունը, ցասումը եռում էր հովիտների բնակիչների հանդեպ, և իշխող կրոնն ուներ վայրի բնույթ: Կովկասը համապատասխանում է Զիգֆրիդի սահմանած օրինաչափությանը, այն տարբերությամբ, որ որքան բարձրանում ես, այնքան ավելի անհասկանալի լեզուների ես հանդիպում: Չարլզ Քինգի խոսքով` «Հյուսիս-արևելքը նախյան (նախոդաղստանյան) լեզուների <sup>2</sup> հանգրվանն է… ինչպես նաև` միմյանցից տարբեր լեզուների մի խառը տրցակի, որ ներառում է ավարերենը, դարգիերենն ու լեզգիերենը»:

Նա մոռացել էր թաթերին, որոնք լեռնային հրեաներ են, և գթասրտորեն մոռացել էր նաև մի շարք այլ բաներ, որովհետև ամբողջ տարածաշրջանը մի գեղադիտակ է, իսկ հնագույն պատմությունը` շատ խճճված. Իբերիայի և Աղվանքի (Albania) հեղհեղուկ գոյությունը, օսերը` որոնց մասին աշխարհը վերջերս շատ լսեց, անկասկած սերել են ալաններից` այն բարբարոս ցեղերից, որոնք սրընթաց կտրեցին-անցան Հռոմեական կայսրությունը, վերջինիս ուշ շրջանում` կանգ առնելով հյուսիսային Աֆրիկայում:

Չարլզ Քինգի մեծ արժանիքն այն է, որ նա շատ հմտորեն է պարզեցումներ ու բացթողումներ անում. նա լավ է գրում և կարողանում է կարդալ կարևոր լեզուներով (որոշ պատճառներով, բազմաթիվ կարևոր աղբյուներ գերմաներենով են. գերմանացիները հատուկ հետաքրքրություն էին ցուցաբերում Կովկասի նկատմամբ, իսկ 1918 թվականին նույնիսկ ծրագրում էին սուզանավեր (U-boats) տեղակայել Կասպից ծովի ավազանում): Բոլոր կարևոր թեմաներն այստեղ են` որոշ հետաքրքիր լրացումներով:

Քինգը կենտրոնացել է Կովկասի ժամանակակից պատմության վրա, մոտավորապես 1700 թվականից սկսած, երբ Ռուսաստանը սկսեց Պարսկաստանից և Օսմանյան կայսրությունից վերցնել գերիշխանությունը: 1801 թվականին նա բռնակցեց Վրաստանի մեծ մասը: Դա համեմատաբար դյուրին էր իրականացնել, քանի որ այն շատ մասնատված երկիր էր (իսկ լեզուն՝ ինքնին ենթախմբերի բաժանված, այնքան դժվար է, որ նույնիսկ Ռոբերտ Քոնքուեստը, գրելով Ստալինի կենսագրությունը, անհնար համարեց այն սովորելը): Այն նաև քրիստոնյա երկիր էր, ազնվականությունն, ընդհանուր առմամբ, ուրախ էր համաձայնության գալ ցարի հետ, և այնտեղ հեշտությամբ կարելի էր հասնել ծովով, մինչդեռ Կովկասի այլ հատվածներ շատ ավելի դժվարանցանելի էին` հաշվի առնելով լեռնային և անտառապատ տեղանքը: Հյուսիսային Կովկասի տարատեսակ մահմեդական բնիկները հայտնի էին որպես «չերքեզներ» (ներկայիս չեչեններն առնչվում են նրանց) և նրանք արտակարգ դիմադրություն էին ցուցաբերում ռուսական ներխուժմանը:

19-րդ դարի ընթացքում ի հայտ եկան կոզակները, կառուցվեց ամրաշինությունների գիծ, սակայն լեգենդար Շեյխ Շամիլի գլխավորությամբ հասունացավ կատաղի ցեղային-կրոնական ապստամբություն: Խորհրդավոր-կրոնական ներշնչանքը զուգակցելով չափազանց խելացի պարտիզանական մարտավարության հետ` Շամիլը կասեցրեց ռուսների առաջխաղացումը մի ամբողջ սերնդի համար: (Քինգի մատենագիտությունը շատ հիմնավոր է և օգտակար, սակայն նա կարող էր հիշատակել մի դասական գիրք այս մասին` Լեսլի Բլանչի «Դրախտի թրերը», նույն հեղինակը հետո գրեց նաև էրոտիկ Արևելքի մասին «Սիրո առավել վայրի ափերը»):

Ռուսները չերքեզների հարցը «լուծեցին» զանգվածային արտաքսումով: Շուրջ 1.250.000 մարդու վտարեցին. Քինգը շատ լավ է նկարագրել նրանց ճակատագիրը, քանզի արտաքսվածների մեկ երրորդը մահացավ հիվանդություններից կամ սովից ու բնաջնջումից, իսկ մյուսները ցրվեցին Առաջավոր Ասիայում և Մերձավոր Արևելքում: Հաստատվելով արևելյան Անատոլիայում` նրանք հանդիպեցին հայերին, և դաժան հակամարտություն ծավալվեց: Մեկ սերունդ հետո, գրեթե նույն ճակատագիրը բաժին հասավ արևելյան Թուրքիայի հայերին: Քինգը բավական ճիշտ զուգահեռներ է անցկացրել:

Շամիլին ի վերջո բռնեցին, սակայն ռուսները նրան լավ վերաբերվեցին, իսկ նրա ընտանիքի մի մասը ձուլվեց ցարական արիստոկրատիայում: Սա թերևս հարցերի այն հարթությունն է` Ռուսաստան-իսլամ հարաբերությունները, որ Քինգը կարող էր հետազոտել: Նա մի աշխատություն է գրել այն մասին, թե ինչպես է Կովկասը պատկերված ռուսական գրականության մեջ (hատկապես` Լերմոնտովի և Տոլստոյի մոտ), սակայն և՛ Պուշկինը, և՛ Դոստոևսկին հիացած են եղել իսլամով, իսկ Ռուսաստանը` ցարական թե կոմունիստ (և նույնիսկ` մեր օրերում), բավականին վարպետորեն է զբաղվել մահմեդականներով: Թաթարները թերևս շահեկան գործոն դարձան. Նուրիևն ու Բարիշնիկովը, որոնց անունները թուրքերենով նշանակում են «լույս» և «խաղաղություն», դրա վառ օրինակն են:

19-րդ դարի ընթացքում Կովկասը բացվեց, և մահմեդականներից շատերը դարձան ցարի հավատարիմ հպատակներ: Վրաստանի մայրաքաղաք Թիֆլիսը (և ինչու՞ ենք մենք գործածում թշվառ «Թբիլիսի»-ներ կամ «Վիլնյուս»-ներ տեղանունները պատմական քարտեզի վրա այդքան լավ նշված վայրերի համար), որ փոխարքայի նստավայրն էր, ձգվում էր Կարսից` արևելյան Անատոլիայում, դեպի Կասպից ծովի ավազան, այնտեղով անցնում էին երկաթգծերը կամ ռազմական ճանապարհները: Կասպիական ավազանից նավթ էին արդյունահանում, իսկ ներկայիս Ադրբեջանի մայրաքաղաք Բաքուն դառնում էր ծաղկող քաղաք, որի ճարտարապետության մեծ մասը ուշ-վիկտորիանական շրջանի ոճի էր: Հսկա առանձնատներից մեկը տպավորիչ կերպով վերականգնվեց որպես պատմական թանգարան:

Մինչև այսօր էլ տպավորիչ է այժմ արևելյան Թուրքիայում գտնվող Կարս քաղաքի ուրույն ճարտարապետությունը, ու թեև քաղաքը Սառը պատերազմի տարիներին շատ վատ ժամանակներ է ապրել, այսօր այն ավելի լավ վիճակում է, քանզի այնտեղով է անցնում Բաքվից եկող նավթամուղը, և վերականգնվել են հին երկաթգծի հանգույցները: Նույնիսկ հիմա` չնայած սոսկալի կլիմային, Կարսի բնակիչները նկատելիորեն ավելի խելացի են ու ավելի կրթված, քան Տրապիզոնի կամ Էրզրումի բնակիչները, որոնք մնացել էին Օսմանյան կայսրության տիրապետության տակ: Համաձայն Օրհան Փամուկի «Ձյունը» գրքի (որն այդ քաղաքի մասին է)` Կարսը շատ լավ թատրոն ուներ, սակայն եթե մահմեդական կնոջ հագուստի կարիք ունեիր, պետք է հասնեիր Էրզրում, որը գավառական-բարեպաշտ քաղաք էր (հիմա էլ այդպես է. աղոթքի կանչերը հաճախակի են ու խլացնող): Իր ոճով, Կարսը մանրակերտ պատկերն է մինչ 1914 թվականն ընկած ժամանակաշրջանի, որը կարող էր լինել Ռուսաստանի պատմության հզոր շրջանը. 1914 թվականն ընդհատեց բարգավաճման ընթացքը, թերևս նույնիսկ` բուրժուական հեղափոխությունը: 1917 թվականի հեղափոխությունը վերջ դրեց այս ամենին:

Մի պաթետիկ դրվագ կա, երբ Անդրկովկասի երեք երկրները` Հայաստանը, Ադրբեջանն ու Վրաստանը հռչակեցին հեղհեղուկ անկախություն, թեև այդ ժողովուրդները միախառնված էին (որոշ չափով այդպես է նաև հիմա): Բաքվում և Թիֆլիսում մեծաքանակ հայ բնակչություն կար, իսկ Երևանն` այսօրվա Հայաստանի տարածքում, մոտավորապես կիսով չափ մահմեդականներով էր բնակեցված` ադրբեջանցի կամ քուրդ: Այնուհետև տեղի ունեցան «Էթնիկ զտումներ». հատկապես հայերը, դրսևորելով ծավալապաշտական մղումներ, և նույնիսկ, որպես անկախության շրջանի առաջին գործողություն, 1918 թվականին, Սուրբ Ծննդյան օրը ներխուժեցին Վրաստան: Մինչ այսօր հայկական սփյուռքի մեծ մասը, թվում է, այդպես էլ չի ներել արևմուտքին` իրենց դատին չաջակցելու համար` ողբերգությունը որպես ցեղասպանություն ճանաչելու այդ տարօրինակ ու համառ պահանջներին: Հնարավոր է, դա ցեղասպանություն էր, սակայն ինչպես Քինգն է ցույց տալիս, հայերը միակ զոհը չէին, ոչ մի դեպքում, ու թերևս ի պատիվ չերքեզների (և այլոց) հետնորդների է, որ վերջիններս ցեղասպանության նույնպիսի ճանաչում չեն պահանջում Կոնգրեսից, կամ Ազգային Ասամբլեայից, կամ Քարդիֆի քաղաքային խորհրդից կամ էլ Էդինբուրգի Ծերակույտից:

Այնուհետև տեղի ունեցավ Կովկասի խորհրդայնացումը. հիմա արդեն կոմունիստների հերթն էր պարզելու, թե որքան բարդ են լինելու ազգային հարցերը, որ արդյունքում կործանեցին նրանց: Նախ և առաջ` կոմունիզմը շատ հրապուրիչ էր ազգային հարցերի լուծման առումով. ո՞վ լիներ, որ նայեր Կովկասին (ինչպես որ Հարավսլավիային) ու հուսահատ միջոցներ չփնտրեր` կանգնեցնելու այդ զազրելի ազգայնականության աճը:

Բազմաթիվ ազդեցիկ կոմունիստներ, սկսած հենց Ստալինից, ծագումով Կովկասից էին, և Ստալինը վերջում դիմեց (չեչենների և շատ ու շատ այլ ժողովուրդների) արտաքսման` որպես հարցի միակ լուծում: Դա հակադարձ ատելություններ առաջացրեց, որ հետ-խորհրդային կյանքը դարձրին այդքան դժվարին: Հայերը կրկնեցին 1918 թվականի իրենց երևակայական արկածախնդրությունը և ներխուժեցին հարևան Ադրբեջան` երևակայական արկածախնդրության հետևից: Նրանք հաղթականորեն ծածանեցին իրենց դրոշները Ղարաբաղի վրա, որը ստիպում է շատ սփյուռքահայերի կրծքեր հպարտությունից ուռչել: Այս քայլը և արդյունքում` նրանց մեկուսացումը, արդեն իսկ աղքատ, առանց ծովի փոքրիկ այս տարածքին տնտեսական խնդիրներից բացի ուրիշ ոչինչ չեն տվել, իսկ բնակչության թիվն, արտագաղթի արդյունքում, նախկին 3 միլիոնից նվազեց 2 միլիոնի սահմանագծից էլ ցած. անկախությունն, այլ կերպ ասած, ավելի մեծ վնաս պատճառեց, քան երբևէ թուրքերն են պատճառել:

18-րդ դարում վրացիները մի տիրակալ են ունեցել, որն ինքն իրեն բնութագրում էր որպես «Ամենաբարձրյալ Արքա` Մեր Տիրոջ Կամոք, աբխազների, քարթվելների, կախեթների և հայերի Տիրակալ Արքայից Արքա և Ողջ Արևմուտքի ու Արևելքի Տիրակալ». Այլ կերպ ասած` մեկ այլ ծավալապաշտական դրսևորում` իր ժամանակների հնչեղությամբ: Չարլզ Քինգը շատ ուսուցողական և հետաքրքիր գիրք է գրել այս ամենի մասին:

—————

[*] Այստեղ կիրառված ստույգ եզրը մեծամոլությունն է (megalomania), սակայն ռասիստական ու ցինիկ կեցվածքով այս հեղինակը` Ն. Ստոունը, խոսում է տարածքային նկրտումների մասին` ի նկատի ունենալով հատկապես հայերին: Հետևաբար այս դեպքում առավել ճշգրիտ է ոչ թե մեծամոլությամբ, այլ ծավալապաշտությամբ տառապող թարգմանելը («Արարատ» ՌԿ խմբ.)։

1. «Նյու Սթեյթսմեն»-ը (New Statesman) բրիտանական «ձախակողմյան» քաղաքական ամսագիր է, հրատարակվում է Լոնդոնում: Ներկայիս խմբագիրը` Ջեյսոն Քոլեյն է: Ամսագիրը ստեղծվել է 1913թ.-ին: Հիմնադիրներն են Սիդնեյ եւ Բեատրիս Ուեբերները` Բերնարդ Շոուի եւ Ֆաբիանների Ընկերության (Fabian Society) հետ միասին:
   
2. Այս լեզուները պատկանում են փոքրիկ մի լեզվաընտանիքի, որով խոսում են հիմնականում Ռուսաստանում` չեչեններն ու ինգուշները, իսկ Վրաստանում՝ ծովաթուշերը (Bats) («Արարատ» ՌԿ խմբ.)։
   

Edited February 7, 2009 by Pandukht

[Pandukht]

ԱՐԱՐԱՏ ՌԿ-ի մեկնաբանությունը

1. Ո՞վ է պատասխանատու Հայաստանի տեղեկատվական անվտանգության համար
   
   Պատմության հայտնի կեղծարար՝ վերջին տարիներին Թուրքիայում ապրող և դասավանդող Նորման Սթոունի գրախոսությունը նվիրված է Չարլզ Քինգի «Ազատության ուրվականը. Կովկասի պատմություն» գրքին (2008թ.):Դատելով Սթոունի շռայլած գովեստներից ու համառոտաբար ներկայացված փաստերի աղավաղումից` այս գիրքը կարելի է դասել արևմտյան արևելագիտության հերթական թուրքամետ և հայատյաց հրապարակումների շարքը։
   
   Սթոունը (ամենայն հավանականությամբ, նաև Չարլզ Քինգը) այս գրախոսությունում թույլ է տալիս մի շարք լկտի կեղծիքներ և աղավաղումներ։ Այսպես.
   
   • Սթոունը փորձում է ժխտել Հայոց ցեղասպանության փաստը կամ առնվազն արդարացնել այն, հավասարության նշան դնելով Թուրքիայի իրականացրած բնաջնջման և Ռուսաստանի՝ կովկասյան ապստամբությունների դեմ կիրառած բռնամիջոցների միջև։ Պարզվում է` «Քինգը բավական ճիշտ զուգահեռներ է անցկացրել»։
     
   • Ավելին, ըստ այս կեղծարարի, Կովկասում տեղի ունեցած «Էթնիկ զտումներում» ակտիվ են եղել «հատկապես հայերը»։
     
   • Սթոունը լկտիաբար ծաղրում է հայերի՝ ազգային իրավունքների համար մղվող արդար պայքարը։
     
   • Նշում է, թե իբր «Երևանն` այսօրվա Հայաստանի տարածքում, մոտավորապես կիսով չափ մահմեդականներով էր բնակեցված` ադրբեջանցի կամ քուրդ», իսկ Բաքվի և Թիֆլիսի համար ասում է, թե հայերն այնտեղ մեծաքանակ էին` բնականաբար չհիշատակելով այժմյան Ադրբեջանի, Վրաստանի և Օսմանյան կայսրության տարածքներում նախկինում բնակվող հայերի ահռելի քանակը։
     
   • Իհարկե, օգտագործում է միայն արևելյան Թուրքիա և արևելյան Անատոլիա եզրերը, բայց ոչ երբեք ժամանակին հե՛նց արևմտյան աշխարհում և գիտական գրականության մեջ լայնորեն տարածված Արևմտյան Հայաստան կամ Թուրքահայաստան տերմինները։
     
   • Մոռանալով 1915-1921 թթ. ողջ պատմությունը, փաստերը գլխիվայր շրջում է, գրելով, թե իբր «հայերը, դրսևորելով ծավալապաշտական մղումներ, և նույնիսկ, որպես անկախության շրջանի առաջին գործողություն, 1918 թվականին, Սուրբ Ծննդյան օրը ներխուժեցին Վրաստան»։
     
   • Ղարաբաղյան հակամարտության առաջացման ամբողջ մեղքը բարդված է հայերի վրա («Հայերը կրկնեցին 1918 թվականի իրենց երևակայկան արկածախնդրությունը և ներխուժեցին հարևան Ադրբեջան` երևակայական արկածախնդրության հետևից»):
     
   • Սթոունի (և, ըստ երևույթին, Քինգի) մոտեցումներում առկա են նաև հոգեբանական պատերազմի տեխնոլոգիաներ. Արցախյան պատերազմում հայոց հաղթանակը ներկայացված է որպես պարտություն («տնտեսական խնդիրներից բացի ուրիշ ոչինչ չի տվել»), իսկ Հայաստանի բնակչության թիվը գրեթե մեկ միլիոնով նվազեցվում է։
     

Նկատենք նաև, որ Չ. Քինգի այս գրքի մասին հիացական գնահատականներ են հնչեցրել նաև ուրիշ հեղինակներ, արևմտյան բազմաթիվ հեղինակավոր հանդեսներում և պարբերականներում, այդ թվում՝ Times Literary Supplement-ում, Middle East Strategy at Harvard-ում, Foreign Affairs, Library Journal-ում (ծաղկաքաղը տե՛ս Oxford University Press-ի հետևյալ էջում, նաև Ջորջթաունի համալսարանի կայքում)։

Այս գրախոսությունն, անշուշտ, կունենա հազարավոր արտասահմանցի, ներառյալ` սփյուռքահայ ընթերցողներ, ուստի դժվար չէ պատկերացնել հայոց պատմության այդպիսի ներկայացման բացասական ազդեցությունը։

Սակայն ո՛չ Սթոունի գրախոսությանը, ո՛չ էլ առավել ևս Քինգի գրքին հայկական կողմը չի պատասխանել։ Ստիպված ենք դարձյալ արձանագրել, որ լուռ են ՀՀ արտգործնախարարությունն ու նրա դեսպանությունները, որոնք կոչված են պաշտպանելու Հայաստանի քաղաքական շահերը և դրանց վնասող տեղեկատվական հարձակումները։ Լուռ են նաև Սփյուռքի՝ ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում գործող լոբբիստական կառույցները, որոնց աշխատանքի բաղկացուցիչ մաս են հայտարարված քարոզչական խնդիրները։ Ինչպես միշտ, լուռ են արևմտյան «հայագետները», որոնք իրականում ներկայացնում և առաջ են մղում նույն արևմտյան շահերը, թեև փոքր-ինչ ավելի մեղմ եղանակներով, քան Նորման Սթոունը։ Ցավոք, Սփյուռքի ամենահարուստ ու քաղաքականապես փոքրիշատե կազմակերպված համայնքը` ամերիկահայությունը, մասամբ լիովին անտեղյակ է Հայոց պատմությանն ու մշակույթին, մասամբ էլ` օտար ուժերի մշակած կեղծ տեսությունների և, ըստ այդմ էլ, հայավնաս գաղափարախոսության ազդեցության տակ է:

Տեղեկատվական պաշտպանության այսպիսի խնդիրներից հեռու են նաև Հայաստանում գործող հայագիտական հիմնարկները։ Պատճառների մասին շատ է խոսվել, բայց սայլը տեղից չի շարժվում։

Հայրենի պաշտոնյաներին կոչ ենք անում սթափվել։ Տեղեկատվական անվտանգության հայեցակարգ մշակելուց բացի, շատ ավելի կարևոր է ամեն օր զբաղվել Հայաստանի տեղեկատվական պաշտպանությամբ՝ օգտագործելով բոլոր առկա միջոցները։ Դրա համար Հայաստանն ունի լուրջ հնարավորություններ, մասնավորապես պետական լծակներ և գիտական ռեսուրսներ։

Ստորև ներկայացնում ենք ԱՄՆ-ում կեղծ-հայագիտական դպրոցի գործունեության մասին լրացուցիչ գրականություն. 1. «Հայաստանի տեղեկատվական պաշտպանությունը ճեղքված է», Գոլոս Արմենիի, 17.10.2007:

«Հայագիտությունը որպես ինքնապաշտպանական համակարգ ու դիմադրության անհամաչափ միջոց», «21-րդ դար», թիվ 3 (9), 2005:

Հայաստանի պատմության լուսաբանումը ամերիկյան պատմագրության մեջ։

Հեղինակ. Արմեն Այվազյան

Հրատարակչություն. Երևան։ «Արտագերս» հրատ., 1998

"Государство за спиной", Голос Армении, 17.05.2007 г.

———————-

[1] Բացի New Statesman թերթից, այս գրախոսությունը հայտնվել է արևմտյան այլ պարբերականներում և ինտերնետային էջերում, օրինակ՝ "The high passions of the Caucasus"

06 January 2009, The Australian Financial Review, http://www.politigg.co.uk/stories/71643/Mo...acs.html։

ԱՐԱՐԱՏ ՌԿ-ի մեկնաբանությունը

Ո՞վ է Նորման Սթոունը

Նորման Սթոունը պատմության կեղծարար բրիտանացի հեղինակ է. գրում է ժամանակակից Եվրոպայի, մասնավորապես Կենտրոնական եւ արեւելյան Եվրոպայի հարցերով:

Ավարտել է Քեմբրիջի համալսարանը: Նրա ակադեմիական գործունեությունը սկսվել է 1965 թ.-ին: Դասավանդել է Քեմբրիջի համալսարանում` ռուսական եւ գերմանական պատմություն, Օքսֆորդի համալսարանում` ժամանակակից պատմություն:

1997թ.-ին դարձել է Անկարայի Բիլկենթի համալսարանի` Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի դեկան եւ Ռուսական կենտրոնի ղեկավար:

2005թ.-ին տեղափոխվել է Ստամբուլի Քոչի համալսարան` որպես պատմության պրոֆեսոր:

Այժմ Սթոունն աշխատում է Բիլքենթի համալսարանում` որպես Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի դեկան:

Սթոունը մի շարք գրքերի հեղինակ է («Արեւելյան ֆրոնտ», «Փոխակերպված Եվրոպա» եւ այլն): Հրապարակել է բազմաթիվ գրախոսականներ բրիտանական եւ եվրոպական մամուլի էջերում:

Այլ տվյալներ.

1987-1992թթ. եղել է Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Մ. Թետչերի արտաքին քաղաքական, մասնավորապես` Եվրոպայի հարցերով խորհրդականը:

Ակտիվ է եղել Մարդու իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող Հելսինկյան Բրիտանական խմբում:

Նորման Սթոունը մերժում է Հայոց Ցեղասպանության փաստը եւ պարբերաբար արտահայտում է իր հայատյաց դիրքորոշումները. 2004թ.-ին, օրինակ, «Թայմս Լիթրերի Սափլեմենթ» պարբերականին ուղղված նամակում նա հորդորում է խմբագրակազմին` հերքել «հայ ազգայնականների պնդումներն առ այն, որ տեղի է ունեցել ցեղասպանություն իր դասական բնորոշմամբ» (տե՛ս Wikipedia )։

Նորման Սթոունի կեղծիքների թանձրույթ կարելի է համարել նրա «Հայոց Ցեղասպանություն չկա» խորագրով հոդվածը (British Historian Norman Stone: There is No Armenian Genocide, The Journal of Turkish Weekly, 20 October 2006):

[brat_eu]

Ո՞վ է Նորման Սթոունը

Живет и творит в Турции английский «историк» Норман Стоун (Norman Stone), заведует департамент международных отношений в университете Билькент в Анкаре, ярый противник признания геноцида армян, время от времни выступает со статьями там и тут, недавняя статья посвященная армянам под названием «Горцы с манией величия» не нашла никакой реакции с армянской стороны. Молодцы ребята из стратегического центра Арарат за перевод статьи на армянскийи должную критику этой ереси.

Статья сама на армянском, полное опровержение и текст о том, кто автор на самом деле.

[Pandukht]

Раздан МАДОЯН

ЗАШЕВЕЛИЛИСЬ...

По сообщениям турецких информационных агентств, тамошние университеты чуть ли не наперегонки начали открывать отделения армянского языка и литературы, причем делают это уже не только университеты Стамбула, но и провинциальные. Так, недавно разрешение на открытие такого отделения было получено у Совета по высшему образованию Турции университетом Эрджиес в провинции Кайсери (Кесария). По словам проректора Метина Хюлагю, если в течение двух месяцев будет набран преподавательский состав, объявят набор студентов на 2009-2010 учебный год. В Турции начался бум на преподавателей армянского языка, причем их нехватка весьма ощутима, поскольку в университете Невшехира (тоже турецкая глубинка), например, из-за их отсутствия не могут проводить набор студентов на уже открывшееся отделение армянского языка и литературы.

При весьма напряженных и взаимно бескомпромиссных, даже несмотря на футбольную дипломатию, армяно-турецких отношениях подобная политика Турции - а это именно политика, а не частная инициатива - объясняется, конечно же, не альтруистичными побуждениями и стремлением поближе узнать соседа, что само по себе можно лишь приветствовать.

Турция понимает, что одного лишь голого отрицания армянского Геноцида уже недостаточно; этому не верят уже не только не очень благорасположенные к ней страны, но и вчерашние друзья-союзники. Факт Геноцида будет всячески использоваться как средство давления на нее США, Израиль своим поведением показал, что дружба с Турцией ему нужна, лишь пока он имеет с этой дружбы навар, и при надобности не преминет ткнуть этим ей в лицо. Турция понимает, что лавину уже не остановить, и стремится уйти от нее с минимальными потерями.

Сравнительно недавно Турция заявила всему миру, что Геноцида не было, так как в ее архивах нет никаких подтверждающих документов. Архивы открыты для исследователей, заявили турецкие политики, и любой может убедиться в этом сам. Правда, дальнейшего развития архивная тема не получила: очевидно, допускали не всех и не ко всем материалам. Весьма вероятно, что Турция собирается вновь заявить об открытии архивов и перед этим хочет причесать их, в частности, произвести тотальную проверку армянских материалов, которых, конечно же, должно быть там немало. Естественно, к этой работе не могут быть допущены все желающие и уж тем более люди со стороны. Для этого дела нужны свои проверенные кадры, подготовкой которых и поручили заняться турецким университетам. При таком раскладе становится понятно, почему не хватает преподавателей: естественно, они также не могут быть случайными людьми, приглашенными со стороны.

От нерезультативной политики голого отрицания Геноцида Турция переходит к антипропаганде, а это требует других средств и других действий. В этом ракурсе надо рассматривать и решение Турции начать телепропаганду на Армению на армянском языке: Турция, с одной стороны, будет стараться поломать сложившиеся в армянском обществе стереотипы, представляя себя как страну толерантную, демократическую, проникнутую любовью к ближним. Много места будет уделено культурному взаимовлиянию, что, конечно же, имело место, рассказам о том, как хорошо в современной Турции относятся к Армении и армянам, может быть, даже создадут сериалы. Делаться это будет, несомненно, с большим профессионализмом, для чего и нужны специалисты по армянскому языку и литературе – турки. К сожалению, на фоне идиотизма, демонстрируемого армянскими телеканалами, все это будет выглядеть весьма привлекательно.

В быстро меняющихся условиях Турции нужны своеобразные пропагандистские "силы быстрого реагирования", которые отслеживали бы ежедневную ситуацию в Армении, делая выводы и представляя рекомендации. Вот еще одна причина всплеска турецкой "любви" к армянскому.

Турки не просто хорошие – они великолепные дипломаты, в чем мы убеждаемся снова и снова. Даже свои военные и экономические поражения они умеют обращать в политические победы. В современном мире победить в информационной – политической – войне гораздо важнее, чем на поле боя, тем более что до последнего дело доходит редко.

Мы который год уже пробуем докричаться до нашего правительства, что информационную войну с турецким Азербайджаном мы проигрываем, что ее, как и всякую войну, нельзя оставлять на самотек, что усилиями отдельных героев ее не выиграть, что войну эту должно вести государство, а не партизаны. Если состояние дел на втором армяно-турецком фронте сегодня немногим лучше, так это заслуга не армянского государства, а Спюрка, но Спюрк не может взять на себя все функции государства. В дни недоброй памяти тер-петросяновской хунты, когда каждый дорвавшийся до власти выскочка считал: "государство – это я!" - генштаб идеологической и информационной войны, за опасностью его для хунтарей, был уничтожен и вся сфера была отдана на откуп своим. Второй президент не сумел, а скорее всего не захотел менять положение дел, что-то будет делать третий и сделает ли...

И поэтому практически на всех армянских телеканалах от передач физически мутит, а от спутниковых так просто хочется провалиться сквозь землю от позора. Поэтому мы до сих пор не удосужились создать не то что специальный телеканал для вещания на Турцию, но даже обыкновенный 15-минутный блок новостей на турецком; поэтому у нас дальше разговоров о том, что, если турки все-таки откроют свои архивы, некому будет там работать, так как у нас нет специалистов по османскому языку, дело не идет. Мы не готовим, пока у нас есть возможность и преподавательские кадры, и специалистов по Азербайджану. Завтра придется делать это с нуля.

Edited February 21, 2009 by Pandukht

[Pandukht]

Пора?

Прочел СТАТЬЮ и призадумался как реагировать, как себя вести. Всего-то делов, если следовать логике автора и уважаемого издания, - согласиться с тем, что нужна комиссия, и Мец Егерн это предмет для исторических исследований. И апелляция автора к Конгрессу в свете перспективы возможного согласия Армянства на такой шаг тоже вполне логична. «Подождите немного, давайте возьмем паузу с признанием Геноцида армян. Если они согласятся на комиссию, то вполне возможно, что в качестве комиссионных они пойдут и на сдачу, прошу прощения, нарушение статус-кво и по Арцаху». Если сдаем память о Мец Егерне, то вполне логично ожидать от такого народа и сдачи будущего своих детей.

И кто виноват в том, что такой дискурс вообще возможен. Ой ли Турок, «кровожадное мировое сообщество», «Советская Империя» и пр.? Мы виноваты – мы.

Где-то неделю назад епископ-традионалист Richard Williamson позволил себе усомниться в Холокосте и Еврейский мир мгновенно, безжалостно и вполне адекватно «размазал» его по стенке, заставив публично извиниться. А это не самый слабый представитель Западной цивилизации, Католицизма. Как бы немного другое поведение другого народа, также прошедшего через Геноцид.

И вновь возвращаясь к теме комиссии и будущего. Как, все таки, мы дошли до такой жизни, что позволяем себе соглашаться на обсуждение таких тем. Как возможно, чтобы армянин обсуждал Мец Егерн с наследниками и правопреемниками его организаторов? А может скоро мы сами начнем сомневаться и говорить что как-то нелогично, что был Геноцид. Это абсурдно, когда Империя вырезает своих граждан, причем вырезает так жестоко. Что такая бесчеловечность просто невозможна, нелогична, а, следовательно, с исторической точки зрения сквозь призму «исторической правды» этого события быть не могло, и мы имеем дело с бредом тяжелобольного народа, которого надо лечить и в конце концов окончательно вылечить. Тем более он и не очень уже сопротивляется, вроде бы. Надо только чуть-чуть подождать, повременить.

А может они правы – те, кто смотрят со стороны и 28 февраля выдают в Сеть такую статью. Может пора на покой?

http://ar-vest.livejournal.com/130475.html

Edited March 3, 2009 by Pandukht

[Ararat3]

Пора?

Где-то неделю назад епископ-традионалист Richard Williamson позволил себе усомниться в Холокосте и Еврейский мир мгновенно, безжалостно и вполне адекватно «размазал» его по стенке, заставив публично извиниться. А это не самый слабый представитель Западной цивилизации, Католицизма. Как бы немного другое поведение другого народа, также прошедшего через Геноцид.

Интересно, есть ли на этом свете какое ни будь сообщество или партия армян, чтобы она 'размазала' по по стенке сионистское государство израиль, за то, что это государство претендует только на исключительность еврейского геноцида. Или такой партии не существует, или ещё не родился такой армянин, из какой ни будь партии или сообщества, чтобы он не испугался громогласно об этом объявить?

Edited March 3, 2009 by Ararat3

[Usta_Valod]

БЕЛЬГИЯ.

Узнав по телевизору о гибели турецких солдат от рук курдских повстанцев стая бельгийских турков численностю 300-400 шакалов вышла на улицы Брюсселя и, не найдя курдов, пошла и разгромила армянское кафе.

Новости Бельгийского Телевидения:

Turkish terrorism against Armenians in EUROPE

http://www.youtube.com/watch?v=BtWFV2TMi98

[Zinvor]

БЕЛЬГИЯ.

Узнав по телевизору о гибели турецких солдат от рук курдских повстанцев стая бельгийских турков численностю 300-400 шакалов вышла на улицы Брюсселя и, не найдя курдов, пошла и разгромила армянское кафе.

Новости Бельгийского Телевидения:

Turkish terrorism against Armenians in EUROPE

http://www.youtube.com/watch?v=BtWFV2TMi98

Cперва это называется ТАК..........а потом получаем КИПР-2 и они становятся КОРЕННЫМИ ТУРКАМИ НА древней тюркской земле белгустан.............а шакалами становятся хаи и прочие понаехавшие бельгийцы с языком франко-готтов!.

-Даже не знаю как прокоментировать такой шаг "аборигенов АНАДОЛУ"

[Ararat3]

Cперва это называется ТАК..........а потом получаем КИПР-2 и они становятся КОРЕННЫМИ ТУРКАМИ НА древней тюркской земле белгустан.............а шакалами становятся хаи и прочие понаехавшие бельгийцы с языком франко-готтов!.

-Даже не знаю как прокоментировать такой шаг "аборигенов АНАДОЛУ"

Этак через 50 - 100 лет, точно так и случиться с деградирующей Европой. Останутся одни муслимы, которые выживут христиан с Европы. Останутся одни турки и арабы.

Edited March 4, 2009 by Ararat3

[Margaryan]

БЕЛЬГИЯ.

Узнав по телевизору о гибели турецких солдат от рук курдских повстанцев стая бельгийских турков численностю 300-400 шакалов вышла на улицы Брюсселя и, не найдя курдов, пошла и разгромила армянское кафе.

Новости Бельгийского Телевидения:

Turkish terrorism against Armenians in EUROPE

http://www.youtube.com/watch?v=BtWFV2TMi98

Это же кафе было подвергнуто нападению в прошлом году

Edited March 4, 2009 by Margaryan

[Usta_Valod]

Это по всей видимости одно и то же событие. Просто два разных ролика.

[Asatryan]

Турецкие города отказались от болгарских побратимов из-за Геноцида армян

Три турецких города Бурса, Куркалери и Адапараза разорвали отношения с болгарскими городами-побратимами Добрич, Пловдив и Шумен после того, как муниципалитеты этих городов признали Геноцид армян. Министерство внутренних дел Турции направило циркуляр, по которому эти города были исключены из списка породненных городов.

МИД Турции и МВД также направили письма в 12 других городов, в которых содержится распоряжение не устанавливать отношений с болгарскими городами, или приостановить их, сообщает Focus News.

[Pandukht]

Сабрина ТАВЕРНИЗ

БЕСПАМЯТСТВО ПОГЛОТИЛО ПОЧТИ МИЛЛИОН АРМЯН

Публикация документа, свидетельствующего о том, что 972 тысячи армян - граждан Османской империи исчезли из официальных реестров населения с 1915 по 1916 год, в Турции прошла почти незамеченной, хотя там обсуждение армянской темы способно вызвать бурю общественного негодования. В Турции эта цифра должна была вызвать эффект разорвавшейся бомбы.

Согласно документу, принадлежавшему министру внутренних дел Османской империи, который долго утаивали, 972 тысячи армян - граждан Османской империи исчезли из официальных реестров населения с 1915 по 1916 год.

В Турции любое обсуждение того, что произошло с армянами Османской империи, способно поднять волну возмущения. Но со дня обнародования в книге, напечатанной в январе сего года, данная цифра и ее османский источник до сих пор почти не упоминаются. Телевидение молчит. Газеты об этом почти ничего не пишут.

- Ничегошеньки, - сетует автор книги, публицист Мурат Бардакчи.

Как он считает, молчание может означать только одно:

- Приведенные мной цифры слишком велики для простых людей. Может, они еще не готовы об этом говорить.

На протяжении поколений большинство турок ничего не знало о Геноциде армян 1915-1918 годов, в ходе которого правительство Османской Турции проводило этническую чистку населения и уничтожило более одного миллиона армян.

Турция запрятала самые гнусные факты своего прошлого с глаз долой, совсем как это делалось в советские времена, вырвала любые упоминания об этих событиях из школьных учебников и официальной истории, проводя агрессивную кампанию с целью все предать забвению. Но в последнее десятилетие в результате расцвета гражданского общества некоторые слои турецкого общества открыто бросают вызов официальной версии. В декабре группа интеллектуалов распространила петицию с извинениями за отрицание резни. Ее подписали 29 тысяч человек.

Своей книгой "Сохранившиеся документы Талаат-паши" М. Бардакчи, сам того не желая, способствовал этим брожениям в обществе. Данная книга является сборником документов, некогда принадлежавших Мехмету Талаату, известному как Талаат-паша - главному организатору депортации армян.

Документы, переданные Мурату Бардакчи вдовой Талаата Хейрие незадолго до ее смерти в 1983 году, представляют собой списки численности населения. Согласно этим документам, до 1915 года в Османской империи проживали 1 256 тысяч армян. Спустя два года их численность упала до 284 157 человек, утверждает Бардакчи.

Эти цифры ожесточенно оспариваются. Турция никогда не признавала конкретных цифр депортированных или умерших людей. Министр иностранных дел Турции Али Бабаджан предупредил Барака Обаму, что тот может нанести ущерб взаимоотношениям между двумя странами, если признает резню армян Геноцидом в преддверии своего визита в Турцию в апреле.

Турки оправдываются тем, что падение Османской империи было кровавым и погибшие оказались жертвами этого хаоса. Бардакчи тоже придерживается этого мнения. Он говорит, что цифры отражают не численность погибших, а только убыль армянского населения в результате депортации. Он решительно не согласен с тем, что резня представляла собой Геноцид, и уверяет, что Турция была обязана предпринять действия против армян, поскольку они открыто поддерживали Россию в войне, которую последняя вела против Османской империи.

- Это не была нацистская политика Холокоста, - говорит он. – То были очень мрачные времена. Это было тяжелым решением. Но депортация явилась следствием очень кровавых событий. Правительству было необходимо депортировать армянское население.

Большинство ученых отвергает такие доводы, утверждая, что немногочисленные армянские повстанцы не представляли угрозы для Османской империи и что данная политика была скорее следствием того, что армян, которые не были мусульманами, а значит, не заслуживали доверия, считали головной болью.

Историк и эксперт по Геноциду армян Хильмар Кайзер считает, что приведенные в книге реестры служат убедительным доказательством, исходящим от самих османских властей, свидетельствующим о том, что последние проводили предумышленную политику уничтожения армян.

- Вы неожиданно находите подтверждение всех цифр на одной странице, - говорит он.

Другие ученые считают, что данная цифра не предлагает новой версии событий.

- Она только подтверждает то, что и так знали, - говорит Дональд Блоксам, автор книги "Большая игра в геноцид: империализм, национализм и уничтожение армян Османской империи".

Бардакчи - историк-любитель, научившийся от своей бабки читать и писать по-османски, что позволило ему погружаться в письменные источники прошлого, чего большинство турок сделать не в состоянии. Он умеет играть на традиционном струнном инструменте танбуре. Его дед состоял в той же политической партии, что и Талаат, и его семья была знакома со многими видными политическими деятелями - основателями Турции.

Хотя Бардакчи, очевидно, хотел обнародовать эти цифры, он упорно отказывается давать им какое-либо толкование.

- Я не хотел никаких интерпретаций, - говорит он. – Пусть читатели сами решают.

Он утверждает, что для этого лучше всего воспользоваться неопровержимыми фактами, которые проливают свет на все, что было затуманено эмоциональной риторикой. Но некоторые зоркие наблюдатели турецкого общества говорят, что молчание – признак того, насколько запретна данная тема.

"Важность книги явствует уже из того обстоятельства, что ни одна газета, кроме "Миллиет", не напечатала об этом ни единой строчки", - пишет турецкий ученый Мурат Белге в январской колонке либеральной ежедневной газеты "Тараф".

То, что книга вообще была напечатана, свидетельствует о степени демократической зрелости Турции. Бардакчи рассказывает, что продержал документы под спудом 27 лет, потому что хотел дождаться того времени, когда их публикация не вызывала бы в Турции бешеной реакции.

Но государство по-прежнему сопротивляется. Прошлым летом в начальных школах распространялся снятый военными пропагандистский фильм про армян. После протестов общественности его показ был приостановлен.

- Я бы не смог напечатать эту книгу 10 лет назад, - говорит Бардакчи. – Меня бы обозвали предателем.

И добавляет: "Изменился менталитет".

"Интернэшнл геральд трибюн", 10 марта 2009 года

Перевод с английского Арама ОГАНЯНА

Edited March 14, 2009 by Pandukht

[Pandukht]

Турция мобилизовала крупнейшие компании мира против принятия резолюции по Геноциду армян Конгрессом США

Пять крупнейших организаций по производству военной техники организовали лобби в защиту Турции с целью не допустить прохождения в Конгрессе США проекта резолюции Геноцида армян, сообщает турецкая газета Radical.

Свою поддержку Турции выразили такие крупнейшие организации по производству военной техники, как английская корпорация BAE Systems, американские организации Goodrich Corpоration, Northop Grumman Corporation, Raytheon CO, United Technologies Corporation. Свое содействие этим крупнейшим организациям выразил также гигант в сфере энергетики - компания Chevron. Эти организации потратили за три месяца 14 миллионов долларов для осуществления антиармянской программы.

Edited June 16, 2009 by Pandukht

[Pandukht]

«Тихий» лоббинг против Армянской резолюции

Статью под таким заглавием опубликовала The New York Times

«Корпоративная Америка обычно нанимает лоббистов, чтобы оказывать давление на Конгресс, когда речь идет о налогах или торговых правилах.

Однако нам стало известно, что некоторые военно-промышленные и энергетические компании недавно непосредственно вовлеклись в непривычную и даже рискованную акцию, лоббируя против принятия в Конгрессе резолюции о геноциде армян», — сообщается в преамбуле публикации.

«Шесть компаний, имеющих тесные связи с Турцией, решили продемонстрировать ей свою верность, но при этом до последнего времени старательно скрывали свои действия, чтобы не быть обвиненными в оппонировании резолюции откровенно правозащитного характера», - приводит газета мнение Рубена Адаляна, директора Армянского национального института — исследовательского центра в Вашингтоне.

New York Times перечисляет поддерживающие Анкару компании — BAE Systems Inc., Goodrich Corp., Northrop Grumman Corp., Raytheon Co., United Technologies Corp. Chevron Corp. За три месяца текущего года они потратили на лоббирование в Конгрессе 14 миллионов долларов. Часть этой суммы была израсходована на «агитацию против Армянской резолюции». United Technologies, продающая Турции вертолеты, сообщила изданию, что она «всего-то предоставила законодателям информацию, позволившую им понять, что резолюция о признании геноцида затрагивает интересы национальной безопасности США, а также отдельных торговых корпораций».

«Лоббирование против Армянского законопроекта вредит репутации бизнес-компаний», — комментирует сообщение калифорнийский конгрессмен Адам Шифф. Его мнение в публикации разделяет и профессор университета Аризоны Герри Кейм, прогнозируя, что указанные фирмы могут лишиться своих позиций на американском рынке. Другие аналитики считают, что ущерб для них будет минимальным, поскольку эти компании в силу специфики предлагаемой ими продукции зависят от государства, а не от частных потребителей, которые могли бы их бойкотировать.

...Издание отмечает, что комиссия по внешним делам Конгресса еще не внесла в свою повестку Армянский билль. Оно напоминает, что в итоге геноцида, отрицаемого Турцией, 1,5 миллиона армян были убиты оттоманцами.

Примечательно, что газета обратилась за комментарием в турецкое посольство в Вашингтоне, однако ни на звонки, ни на электронные письма никто из сотрудников не ответил.

В пространной статье упоминается и о несдержанном предвыборном обещании президента Барака Обамы.

В заключение же вновь говорится о компаниях, занимающихся лоббизмом, и их контрактах с Анкарой. 3-миллиардный контракт на поставку истребителей имеет Northrop, совместные с турецкой стороной предприятия имеют Goodrich Corp и BAE Systems, которая, согласно уже заключенному контракту, собирается продать турецкой армии ракетную систему Stinger стоимостью в 34 млн. долларов и работает над тем, чтобы заполучить также новый контракт для продажи антиракетной системы.

Остальные отмеченные компании отказались предоставить газете информацию. Обтекаемо высказался представитель Chevron, сказав, что «круг лоббируемых корпорацией вопросов выходит за узкие рамки энергетической политики»...

«Новое время»

Edited June 16, 2009 by Pandukht

[SamvelT]

«Голубая книга» не понравилась некоторым турецким экспертам

11:08 / 02.07.2009Переведенная с английского на турецкий язык и изданная «Голубая книга», свидетельствующая о Геноциде армян в Османской Империи, вызвала недовольство главы Центра Евразийского стратегического исследовательского института по армянским вопросам Омена Энгина Лютема, сообщает газета Hurriyet. По мнению Лютема, «Голубая книга» подрывает изнутри позицию Турции по этому вопросу.

«Турецкий перевод этой книги – часть стратегии, направленной на принятие турецким народом позиции Армении. Причем как в Турции, так и за границей», — заявил во вторник Лютем на пресс-конференции в Анкаре.

Он продолжал: «Некоторые из турецких интеллектуалов соприкоснулись с этой книгой. С целью признания армянского Геноцида проводятся митинги, организованные университетами. Некоторые издательства в Турции издают книги армянских и зарубежных писателей о Геноциде».

Напомним, что книга «Обращение с армянами в Османской Империи в 1915-1916 гг.», известная как «Голубая книга», была изначально опубликована на английском языке в 1916 году британским парламентом. Центральной темой этой книги является политика массового уничтожения армян в последние годы Османской Империи.

www.news.am

[SamvelT]

Blue Book Sent to Turkish Parliamentarians

By Contributor on Jul 13th, 2009 and filed under Commentary, News, Turkey.

By Ayse Gunaysu

In 2005, 550 members of the Turkish Grand National Assembly (TGNA) signed a letter addressed to the British Parliament arguing that the 1916 parliamentary ”Blue Book,” titled The Treatment of Armenians in the Ottoman Empire 1915-16, was wartime propaganda material—a mere fabrication—and that the parliament today should formally withdraw it.

Clearly, when the TGNA drew up that letter, they hadn’t seen the book, let alone read one line of it. The book had not yet been translated into Turkish and was not accessible in Turkey.

Four years later, on Fri. June 26, 2009, Lord Avebury, the vice-chairman of the Human Rights Group in the British Parliament, and Ara Sarafian from the Gomidas Institute (London), introduced the authorized Turkish translation of the Blue Book in Ankara at a press conference hosted by the Human Rights Association, Turkey and the Ankara Initiative for Freedom of Expression. It was announced during the meeting that copies of the Blue Book translation were sent to TGNA members, individually packaged and addressed to every single Turkish parliamentarian, ”in an effort to enable them to be better informed about their subject matter.” Permission was also obtained for the distribution of the book to bookstores in Turkey.

Anti-terrorist police teams took security measures outside the building and quickly dispersed a small group attempting to protest the meeting by shouting slogans against the ”allegations” of genocide. It was quite unexpected, yet senior police officers also contacted the organizers and asked if they needed anything, or if they wanted to remove disruptive audience members from the conference room! The police even offered to escort the organizers and guests to the restaurant they were planning on going to after the event.

Addressing an audience visibly eager to hear the speakers, Ara Sarafian, the editor of the uncensored editions of the original Blue Book published by the Gomidas Institute in 2000 and 2005, pointed out that the official criticism of the Blue Book adopted by the members of the TGNA was based on the denial of the existence of the Toynbee papers in the British archives, which gave ”incredible details” on the 1916 publication.

The TGNA position, he said, also denied the existence of the printed confidential key that accompanied the Blue Book, which disclosed the names and places withheld in the original publication. ”Similarly, the fact that the United States was the main source of information for the British, especially official State Department records from the Ottoman Empire, has simply been ignored, even though the original records in question are still available in United States archives today,” said Sarafian. He thus called the TGNA position a denialist position, as it systematically denied information that was relevant to the issue under discussion, and introduced irrelevant or false information.

Sarafian said the TGNA letter raised some serious questions, such as: ”How could members of the Turkish Grand National Assembly pass judgment on a 1916 publication and declare it as a fabrication in such a public manner, when clearly most of them had never seen the work they were criticizing, including the uncensored edition published five years earlier?”

”How and on what basis could they make a judgment that there were no creditable sources related to the Blue Book?”

”How could they rely on official Turkish histories from the 1980’s and 1990’s, without independent and better informed appraisals, for their own assessments?”

”How could their advisers or members of the Turkish press not comment in public debates that there was much more to the issue than what had been discussed?

”How did the TGNA expect the outside world, which has access to the relevant records in Great Britain and the United States, not to criticize or ridicule the official Turkish position?”

”Those who distort historical facts have no place in democratic societies,” concluded Sarafian. ”The best way to counter their negative impact is through open public discussions. The uncensored edition of the Blue Book, which has been translated into Turkish, is such an exercise in an effort to re-engage the Armenian issue within a more democratic and open Turkey. I hope that at least some deputies of the TGNA will reconsider their collective position on the Blue Book and distance themselves from it.”

Taking the floor after Sarafian, Lord Avebury summarized the history of the ”Blue Book debate” between the TGNA and the British Parliament. ”On Oct. 12, 2005, Lord Archer of Sandwell QC, Lord Biffen, and I organized a meeting in Westminster for British parliamentarians to respond to a petition sent to members of the British Houses of Parliament by the Turkish Grand National Assembly contesting the veracity of the 1916 British Parliamentary Blue Book, The Treatment of Armenians in the Ottoman Empire 1915-16,” he said.

”It was our appraisal that the TGNA was not properly informed about the Blue Book. Consequently, on Jan. 27, 2006, 33 British MPs responded to the TGNA petition with a letter to the speaker of the TGNA, Bulent Arinc, inviting members of the TGNA to a face-to-face meeting with their British colleagues to discuss the Blue Book. Since there was no response to that letter, a second email communication was sent on Sept. 1, 2006 to all individual members of the TGNA, inviting them to a face-to-face meeting. Again there was no response. Our final conclusion was that most TGNA members were not aware of the actual content of the 1916 Blue Book, nor the archival trail associated with it. (For copies of letters and reports related to this issue, see www.gomidas.org.) In order to facilitate better understanding and reflection, I suggested that the Gomidas Institute should undertake the Turkish translation of their uncensored edition of the Blue Book, which was replete with discussion and full archival references. I am pleased that they were able to undertake such a major project so that a whole new Turkish readership—not just members of the TGNA—can appraise the Blue Book issue in an informed and balanced manner. The publication of the Turkish edition of the book is a milestone in a historical sense for Turkey and I believe a new era for dialogue will be created after this book.”

Lord Avebury concluded with a quotation from George Santana: ”Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.” He went on to state that there were dark chapters in the history of all nations and gave two examples. In 1997, the queen of Great Britain personally apologized in Amritsar, India, for the 1919 massacre of Sikhs who were shot in that city by British troops, while in 2008 the British Parliament apologized for the British government’s role in the Irish potato famine.

There were some in the audience who disagreed with Sarafian and Lord Avebury. During the question and answer session, they were allowed by the moderator, Ozturk Turkdogan, the chairman of the Istanbul Human Rights Association, to comment about the ”Armenian lies,” to show their denialist books and other printed materials, and to ask Sarafian and Lord Avebury what they would say about the ”genocide” of the Azeris by the Armenians. In this way, Turkdogan demonstrated that denialists could express themselves in non-violent ways in place of physically or verbally abusive means, which has often been the case—from the trials of Hrant Dink, Orhan Pamuk, and others, to panel discussions or conferences.

Sarafian told the denialists that they should let the press conference continue, and that he would be happy to discuss what they had to say, sensibly, in another forum, after he saw their literature and had a worthwhile response.

After the press conference, asked about his overall impression about the event, Sarafian said, ”We, as the Gomidas Institute, did what we wanted to do. This is part of a process, not an end in itself. A diasporan Armenian organization translated and published a book in Turkey about the Armenian Genocide, and made a public presentation. We called on the Turkish parliamentarians through email messages to come, but none of them did. Next week they will receive their books. I hope the significance of this opening will become apparent. We plan to print more books, make more presentations, and have more discussions in Turkey. And we will press on with the Blue Book issue, in good time, when the members of the TGNA have had a chance to look at our publication.”

Edited July 13, 2009 by SamvelT

[SamvelT]

PRESS RELEASE

For Immediate Release

July 14, 200

TURKISH ASSOCIATION APPEALS LANDMARK MASSACHUSETTS COURT RULING

Turkish Denial Campaign Continues in California

Washington, DC - Last month, the Armenian Assembly of America (Assembly) reported that Turkey's ongoing global campaign to suppress the truth about the Armenian Genocide was dealt a major blow in a U.S. District Court. Chief Judge Mark Wolf issued a ruling in favor of the Massachusetts Department of Education (Department), which allows the Department to continue teaching the facts of the Armenian Genocide, and other crimes against humanity, in public schools across the Commonwealth, as constitutionally protected government speech.

Shortly after this landmark decision, as part of an ongoing campaign to derail human rights education, the Assembly of Turkish American Associations (ATAA) indicated, through a June 23 letter to the editor of the Boston Globe from its attorney Harry Silverglate, that it intended to appeal Chief Judge Wolf's decision in the case of Griswold v Driscoll. The appeal was officially filed on July 13, in U.S. District Court in Massachusetts.

"The Armenian Assembly appreciates the court's ruling in the matter and will work to ensure that it is sustained on appeal. This decision clearly demonstrates to Turkey and its revisionist allies that history cannot be rewritten to further Ankara's state-sponsored denial campaign," said Assembly Board of Trustees Chairman Hirair Hovnanian. Carolyn Mugar, the Board's President, added, "Given the overwhelming historical and legal evidence documenting the incontestable fact of the Armenian Genocide, this ruling is a victory for all those concerned about genocide education and prevention."

When this suit was initiated four years ago, the Assembly immediately responded by hiring one of the nation's preeminent First Amendment expert, Duke University Professor Irwin Chemerinsky, and co-counsel Arnold Rosenfeld of the firm K&L Gates LLP. Throughout this process, the Assembly, along with others, challenged the ATAA at every turn by filing a series of pleadings including an amicus curiae (friend of the court) brief. The brief was intended to assist the Court in bringing the case to a conclusion in favor of the Commonwealth.

Assembly's Board Vice-Chair and Counselor Robert A. Kaloosdian chaired the committee that responded to the lawsuit: "Through the federal court's ruling, the Griswold case rejected ATAA's attempt to require the Commonwealth of Massachusetts Board of Education to insert 'contra-genocide' citations into its curriculum guide. Judge Wolf wrote in his decision that 'plaintiffs do not have a right to receive contra-genocide information in the classroom.' In addition he wrote that 'the curriculum guide required defendants to include materials concerning the 'Armenian Genocide.'"

"I expect ATAA's latest attempt to thwart history and stifle education to be rejected on appeal," said Rosenfeld. "It is a constitutionally significant legal victory that Chief Judge Mark Wolf of the U.S. District Court in Massachusetts reaffirmed the First Amendment right of the Commonwealth of Massachusetts to present the unfettered truth about the Armenian Genocide to its students. Hopefully, this important ruling will succeed in conveying the horrors of the international crime of genocide to those who did not bear witness themselves and will lead to a public outcry that will not tolerate similar illegal acts intended to destroy national, ethnical, racial or religious groups."

Van Krikorian, Assembly Board of Trustees Member and Counselor, who along with Rosenfeld, prepared and presented the amicus brief before Judge Wolf, argued that if the court accepted the ATAA's claims, it would open the door for any extremist group, such as Holocaust deniers, to challenge curriculum matters in court.

"This ruling sends a message not only to the ATAA, but also to others who may seek to distort history," said Krikorian. "This was certainly a direct blow to ATAA's plan to get a favorable ruling here and then repeat the tactic in every school district across the country. The court's decision cuts them off, destroys that plan and protects the Commonwealth of Massachusetts' Department of Education from being subject to manipulation from a genocide denialist organization, which is carrying out its campaign of dishonesty from coast to coast," added Krikorian.

ATAA Threatens to Oppose Human Rights Education and Passage of California Genocide Awareness Act

Handing the ATAA and its allies another defeat in its nationwide denalist campaign, on July 8, the California Senate Education Committee unanimously passed Senate Bill 234, the "Genocide Awareness Act," which requires the California Curriculum Commission to include an oral history component related to genocides as part of its high school curriculum, including the Armenian Genocide.

At the California Senate Education Committee public hearing, the ATAA and Armenian Genocide denier Bruce Fein testified against the passage of the Genocide Awareness Act. He also questioned whether the mistreatment of the Armenians, and the parallel cases in Cambodia and Darfur were genocide, despite the fact that the California legislature has repeatedly recognized and annually commemorated the Armenian Genocide since 1968.

The Assembly was an early proponent of SB 234, and is on record supporting its passage.

Recently, the ATAA escalated its longstanding strategy of harassment by making the Southern Poverty Law Center (SPLC) the target of a defamation suit brought by Guenter Lewy, a former professor at the University of Massachusetts, who is being supported in the lawsuit by the so-called Turkish American Legal Defense Fund. The Southern Poverty Law Center was founded in 1971, as a civil rights law firm combating racism and prejudice in the U.S. In 1991, the SPLC established Teaching Tolerance, an educational program to help K-12 teachers foster respect and understanding in the classroom. Teaching Tolerance is now one of the nation's leading providers of anti-bias resources.

The lawsuit follows the publishing of an article entitled "State of Denial" in which the SPLC criticized several academics, among them Lewy, stating, "Revisionist historians who conjure doubt about the Armenian genocide and are paid by the Turkish government provided politicians with the intellectual cover they needed to claim they were refusing to dictate history rather than caving in to a foreign government's present-day interests."

It is of note that Lewy is represented by attorneys Bruce Fein and David Saltzman, of Saltzman & Evinch, P.C. Saltzman's partner, Gunay Evinch, is the President of the ATAA.

Established in 1972, the Armenian Assembly of America is the largest Washington-based nationwide organization promoting public understanding and awareness of Armenian issues. The Assembly is a 501© (3) tax-exempt membership organization.

###

NR#2009-059

[Admin]

Калифорнийский суд аннулировал закон о выплате страховых компенсаций наследникам жертв Геноцида армян

Апелляционный суд штата Калифорния США принял решение аннулировать закон о выплате страховых компенсаций родственникам армян, погибших во время бойни 1915 года в Османской Турции. Об этом сообщает турецкая газета Zaman.

Девятый федеральный апелляционный суд Калифорнии обосновал свое решение следующим образом: «Данный закон неконституционным путем вмешивается во внешнюю политику страны”, - пишет газета Zaman и подчеркивает, что почти половина армян США проживает в Калифорнии, где армянское лобби достаточно влиятельное, и федеральные власти Калифорнии признали факт Геноцида армян 1915 года и приняли соответствующий закон.

Напомним, что в 2000 году конгресс Калифорнии принял закон, которым признал права наследников погибших в 1915 году армян по получению компенсаций у соответствующих страховых компаний.

Согласно турецкой газете, армяне уже объявили о своем намерении опротестовать данное решение суда.

Представляющий интересы армян адвокат Бриан Кабатек заметил, что «данное решение суда несправедливо”. “Это, можно сказать, катастрофа. Фактически, апелляционный суд, тем самым, признает незаконным слово “геноцид”, используемое властями Калифорнии», - заявил он.

[Asatryan]

Армянская Ассамблея Америки (ААА) всерьез готовится ответить на решение федерального суда США о признании неконституционным принятого в Калифорнии закона, дававшего возможность наследникам жертв Геноцида армян требовать у страховых компаний суммы страховок за своих убитых родственников.

Директор представительства ААА в Армении и НКР Арпи Варданян, комментируя по просьбе Новости Армении — NEWS.am решение федерального суда, отметила, что юристы организации изучают его.

«Мы и это — принятое на днях решение, и предыдущее решение, ставшее основой для суда, изучаем, чтобы дать им верный комментарий, поскольку, если все это так, то необходимо против этого бороться. Сравниваем два этих решения. У нас есть юристы, которые должны высказать свое мнение, после чего мы дадим точный ответ, — сказала Арпи Варданян. – Мы очень серьезно относимся к этому вопросу, и намерены проверить все факты и ответить».

Напомним, что Калифорнийским федеральным судом США накануне было принято решение аннулировать закон, принятый Конгрессом Калифорнии в 2000 году о выплате страховых компенсаций родственникам армян, погибших во время Геноцида 1915 года. Свое решение суд резюмировал тем, что такой закон противоречит внешней политике страны. Судья Дэйвид Томсон заявил, что федеральное правительство Соединенных Штатов «вынесло осознанное решение не использовать чреватый политическими последствиями термин „геноцид“ в отношении армян, погибших в годы Первой мировой войны».