Aksel.V

Հրեղեն աթոռ Հեքիաթների հրեղեն ձին Թռչօղ աթոռ է դարձել, Որին տիրելու մասին Ո՝վ ասես չի՛ երազել: Ո՛վ հորինի սիրուն ճառ, Ինչ որ չափով անվճար Կտիրանա՝ աթոռին, Կունենա՛ իր հրեղեն ձին: Երբ աթոռին տիրանա՛ Անպայման կգիրանա, Կունենա շա՛տ փող ու գույք, Ամենակարո՛ղ հետույք: Ու հրեղեն աթոռը Երկինք կհանի վոռը, Ու երբեմնի՝ մի բլոջ Կդառնա հարգելի ջո՛ջ: http://www.elance.ru/aksel/

Ակսել ջան, Բայց նորից շատացել են տառասխալներն ու կետադրական սխալները Սազական չէ: Ռոմեո ջան, մի քանի վրիպում գտա, չգիտեմ, երևի ես իմ սխալները չե՞մ տեսնում, ի՞նչ ասեմ, խմբագրել է պետք: Շնորհակալություն

Отличная идея! Полностью поддерживаю предисловие, грамотно, глубоко и правдиво! Миф это начало, если у нас есть миф, значит, все только начинается! Ни секрет, что христианство, в частности наше христианство, базируется на язычество. Все обряды, которые я знаю, не просто имеют языческие корни, а просто языческие. Отличный миф! Я требую продолжение банкета) Я бы в сюжетную линию добавил бы немного циничной дегти, так, для раздражения нервных центров)) прочем это дело каждого МНЕ НРАВИТСЯ

ОбъеТктивный человек За круглым глобальным столом Международный банкет, Кто не участвует в нем, Тем, предлагают обЪед! Кто чем богат, тем сел за стол, Соответственно получив роль, Тамада вставлял отметки, Тем, кто склонен, есть объедки. Сам уплетал за две щеки Гамбургеры и хотдоги, По всем правилам культуры Начал кушать хачапури. Хачапури было мало, Предложили кусок сало, Но чтоб обезжирить глотку, Он прицелился на водку. Ну а водки желают все, Нет вопросов, лейте мысе, Но нужен тост, сказал балда, Мы водку пьем, а не вода. Тамада как очень умный, Выбрал того, кто был юный, И в его честь поднял бокал, Вот в частности, что он сказал: - Коль хочешь есть, полюби лесть, Все, что хочешь, у меня есть, Тогда будет в твоих горах Куриные ножки в чулках. Начались переговоры, Вопли: - дай откусить, сорри! Все чавкают, хоть туши свет, Кто финики, а кто омлет. Надо было определить, Кого глушить, кого налить, И тамада вновь активно, Начал свой тост объеТктивно! Сказал, что нам нужен меню, И вообще, я больше не пью! Нет, то есть пью, но не с ведра, Но огрызки не для меня. Я хочу все в лучшем виде, Кто голодный, подождите, Когда поем, тогда лично, Всех обслужу демократично! Честно раздам все объедки, Гурманам раздам таблетки, В виде жвачки, пусть жуют, А то, без всякой санкции пьют, А вдруг меня побьют!?

*** Իմ մորմոքները առուներին տամ, Ծովից ծով տանեն իմ մորմոքները, Մի զով ծառի տակ նստեմ, հեկեկամ, Ջինջ աղբյուր դառնան իմ մորմոքները. Դալար ծառերը աղբյուրից խմեն Անտառներ դառնան իմ մորմոքները, ԵՎ շոգ պահերին խշշան, օրորվեն, Աշխարհին զով տան իմ մորմոքները...

Դեպի կառափնարան Կոմիտասի հիշատակին Սև ծովն էր ալեկոծ փրփրել իր ափերին Թմրել էր Պոլիսը փարթամ պարտեզներում ԵՎ մինարների նիրհուն կատարներին Վերջալույսի գունատ շողերն էին մարում: Փռվեց ծովի վրա ահեղ իրիկնաժամ, Արեգակի վերջին շողեքն այնտեղ հանգավ, Գողգոթայի նման իր լռությամբ դաժան Կանգնել էր ափի մոտ խորհրդավոր մի նավ: Կանգնել էր նա ինչպես մռայլ մի դամբարան, Եվ հայ մի բազմություն հեծում էր ծովափին, Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան, Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին: Այնտեղ էին նրանք... Այդ չարագույժ նավում, Հայոց քնարների վարպետները բոլոր, Հայոց պայծառ մտքի աստղերն էին մարում Այդ ահավոր ժամին խավարի դեմ անզոր: Նրանց տանում էի հեռու կառափնարան, Գունատ էին նրանք: Երկու հարյուր էին: Տաճիկ սպաների հայացքն անասնական Դաշույնների նման կախված գլուխներին: Այնտեղ էին նրանք... Վարուժանը խոհուն, Սիոմանթոն՝ հայացքն հառած դեպի եթեր, Եվ ո՞վ գիտե արդյոք, ի՞նչ էր խորհում Կոմիտասը՝ հոգում պահած բազում երգեր... ԵՎ ո՞վ գիտե արդյոք աչքերն հառած ջրին՝ Ի՞նչ խոր հույզեր էին լուռ պաշարել նրան, Որոնք նրա հոգին վշտով լցնում էին, Մթնաշաղին ծովի շշուկների նման... Գուցե տեսնում էր նա ափերը հայրենի, Զմրուխտ դաշտեր՝ փռված Արագածի լանջին, Գուցե թվում էր թե ափին է Սևանի ԵՎ գեղճուկի երգն է հասնում իր ականջին: Գուցե խորհում էր նա արցունքը կոկորդում Իր գլխատվող, անոգ ժողովրդի մասին, ԵՎ ծովն էր նրա լուռ հոգու մեջ փոթորկվում, ԵՎ բազմաթիվ սրտեր նրա հետ միասին: Գուցե... հանկարծ սուլեց նավը աղեկտուր, ԵՎ արձագանքն անդարձ կորավ հեռուներում, Երկու հարյուր հայացք անհունորեն տխուր Ափի հայ բազմության սրտին էին նայում... Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան. ԵՎ երկինքն էր նայում, և երեկոն էր լուռ, ԵՎ ծովն էր անսահման հուզված սրտի նման Խփում իր ափերին ինչպես մահվան սարսուռ: Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան. Լուռ էր Վարուժանը, Սիոմանթոն խոհուն, Հայացքն ուղղած դեպի երկինքն անսահման Կանգնել էր Կոմատասը ինչպես տաճարի սյուն: Ձուլվել էր նա կարծես կապույտ երեկոյին, Ծովի պաղ հովերով մորուգն ալեծածան, Նրա շուրթերը պաղ արդեն երգում էին Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր ողորմյան»: Երգում էր նա... ԵՎ հորդ շիթերն արտասուքի Թափվում էին երգի հնչյունների նման, Երգում էր նա... ԵՎ այդ հույսի, աղերսանքի Մեղեդին էր նրա սփոփանքը միայն... Երգում էր նա... Ծորուն հնչյունները երգի Ձուլվում էին ծովի մրմունջների օդում. Երգում էր նա... Ափին կանգնած ժողովրդի Սրտից աղերսաձայն հառաչանք էր պոկում: Նավը շարժվեց: Դանդաղ պոկվեց արդեն ափից. Բռնած անհայտ ու մութ հեռուների ճամփան. Ու Տարածվում էր դեռ օդում աղերսալից Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր վողորմյան»:... Նավը շարժվեց՝ ինչպես մռայլ մի դամբարան, ԵՎ խուլ տնքաց ցավից բազմությունը ափին, Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան, Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին: ԵՎ հեռացավ, կորավ ծովի մշուշներում, Ու խավարին ձուլվեց հույսի «Տեր վողորմյան»: Քամին նրա վերջին հնչյուններն էր բերում Ծովի ցայթող ջրի պաղ շիթերի նման: Իսկ երկնքում լուսնի մահիկն ամպասքող Սահելով դուրս նայեց ուրախ ու տիրաբար, Ինչպես Վիլհելմ կայսր հայացքի տակ պարող Ծախված գեղեցկուհու ժպտուն ատամնաշար... Գեղամ Սարյան

Սոկրատի վերջին գիշերը Սուրճը ուղեղս էլ չի թարմացնում Իսկ աթոռն ինձնից վաղուց է հոգնել, Ամեն շարժումս հաշվի է առնում, Տնքում է կարծես փիղ է շալակել: Հին պահարանն է անկյունում նիրհում, Դռան բանալին անհույս թեքած վար, Այդպես քիթը կախ բիձեքն են ննջում Ու հեկեկում են, հեյ գիտի աշխարհ: Ո՛վ ասես չկա էդ պահարանում Իսկ ամենա վերին դարակում Մի երես առած մուկ է բնակվում Ու դիտմամբ միշտ լավ գրքերն է կռծում: Նրա ատամները միշտ աճում են, Կռծում է որ ատամները մաշվեն, Կռծում է որ ծնոթները փակվեն, Այո՛, մկները պիտի միշտ կռծեն: Այդ մուկն երևի քանդակագործ է, Ամեն գիրք տարբեր ձևով է կռծում, Կամ փորձառու գրագող է, Մի քանի գրքից մի քիրք է սարգում: Այսոր պիտի դրա հախիցը գամ, Իմ գրածները դնեմ թող կռծի, Թող կռծի, կշտանա վերջին անգամ, Ուղեղի ցնցուն ստանա, տառապի: Հիմա, հենց հինա քո գլխին բերեմ, Առաջ իմ աթոռ, անցանք հարձակման, Անցանք հարձակման, գրագողի դեմ, Զգուշ կացիր մկնին, թշնամիք եկան: Ես մտածում եմ նա կռթկռթացնում, Կարծես մուկը ինձ քարոզ է կարդում, Քարոզ խոսքի ազատության մասին, Կատու չեմ, բայց չեմ սիրում մկներին: Գլխիս կռթկռթուն քարոզ է թափվում, Համոզում է ինձ ու չի համոզում, Որ առաջինը խոսքն է եղել, Մի գուցե սկզբում խնձո՞րն է եղել: Իսկ ինչու՞ են Սոկրատին դատել, Չե՛ որ նա խնձոր չեր գողացել, Ճշմարիտ խոսքի համա՝ր են դատել, Թեև նա սնունդ էլ էր պահանջել: Դե արի ասա ինչու՛ են դատել, Ինչի՞ համար, խոսքի՞ թե՞ խնձորի՛, Որտե՞ղ են նրա խոսքն հաշվի առել, Դիագենի տակառի մե՞ջ… *** Աթոռս նորից տնքաց կամակոր, Նրան դուր չեկան իմ նոր մեքերը, Իսկ երեկոյան ստվերներին օրոր Իջավ Սոկրատի վերջին գիշերը: Անտիկ հունացին իմ հյուրն է այսոր, Կամ էլ մեզ բանտ են նետել միասին, Ու մակարդվել է կյանքը հին ու նոր Վողուց ճաքճքված, բանտի պատերին: Լուռ էր Սոկրատը անգուշակելի, Լռության հետ էր խոսում երևի, Փորձեցի խաղտել արդ լռությունը, Լսել Սոկրատի իմաստությունը. Սոկրա՛տ, թույլ տվեք մի բան հարցնել, Դուք բատնի մեջ է՛լ ոչինչ չե՞ք գրել: - Ուզում էս ասել որ ոճրագո՞րծ էմ Ու մի բան էլ պիտի ե՞ս գրեմ: - Ոճրագործները թույն են հորինում, Ու ըստ օրենքի ձեր թասը լցնում, Ազատությունը քմահաճ ներկում, Ուրիշի արյան գույնով են գրում: Իսկ ձեզ թեկուզ և դատապարտել են, Դավադիր եղել ձեր ազատ մտքին, Ձեր մտքերը միշտ լուսաորել են Մթի ճանկերուն, կյանքի հայելին: - Իզուր էս կարդում բարի քարոզներ, Ես միշտ այս կյանքից եղել եմ բարի, Տածել եմ բազում անխռով մտքեր, Հուշել եմ կատվիս, որ չմլավի: Ու պրպտել եմ գանգիս կեղևում Ընդիմություններ խորամանկներին, Կարծես սատանի հմուտ թակարդում Թողել եմ վոտքիս պլոկված կաշին: Մտաբերում եմ երբեմն նրան, Մի ինչ որ չնչին, հիմար առումով, Որ կարծես ինձնից չանչել է մի բան, Սահել է մի պահ իմ երակներով: Մի ինչ որ անցավ մասնիկ իմ սրտից Կլպել է ալմաստ իր ճիրաններով, Քամել կիսամեռ արյունն այնտեղից, Հիացել կարմիր պղպջակներով: Հրճվել իմ վրա ու իմ գիտության, Քանի որ թելը մարդկային կյանքի, Շարունակություն կեղծված պատմության Ու մի բարբաջանք, բարին կհաղթի: Եթե իմ խոսքը մտքերի սպոփանք, Ես ձեռք եմ բերում դավ ու թշնամանք, ԵՎ ի՞նչ է միտքը, և ի՞նչն է հանցանք, Ավա՝ղ, հարցիս հետ չեմ տածում զարմանք: *** - Սոկրա՛տ, ուզում եմ սուրջ առաջարկել, Մի գուցե գինի՞, ի՞նչ կուզեք խմել: - Իսկ կոպուչինո չունե՞ս բարումդ, Սուրջը ի՞նչ պիտի լցնի գլուխդ: - Սու՞րճը, թարմությու՛ն, չի՛ թողնում քնել, Գիտեմ, որ առաջ դուք սորջ չեք խմել: - Այո՛ չենք խմել, ոչ էլ կերել էնք, Դրա համար էլ անմահացել ենք: - Հիշու՜մ եմ ինչպես ձեր դատավորը Հերքեց սննդի պայմանագիրը - Թե իմ պայմանը հանկարձ ընդունվեր, Խեղճ դատավորը սոված կմեռներ: Ես պահանջեցի վայել գոյություն Ու գաղափարներիս ազատություն, Ո՞վ է իր խելքը հացի հետ կերել, Որ նման պայման ցանկա ընդունել: Նման պայմանը վտանգ է սպառնում Նրանց, ով մտքի արմատն են կռծում, Տեղավորում որովայնում Խելացի են ձևանում, Կռծում են, Կշտանու՛մ: Թե նոր բան գիտես, ասա իմանամ, Ի՞նչ նորություն կա այս հին աշխարհում, Մեկի անունը տուր լսե՛մ, զարմանա՛մ, Թե մինչև հիմա ում չեմ ճանաչում: - Ասեմ Սոկրատ ջան, Ղուռչուլ Աղվա՛նը, - Ղուռչուլն հատուկենտ բացառոԷթյուն է, Ես էլ եմ ծանոթ նրա անվանը, Նրա ամեն մի սուտը մեծ գյու՛տ է, Սուտը, որ ճշտի երկրորդ կեսն է, Բանականության ապաստարանը, Ու հալալ սուտը վտանգաոր չէ Ու դառնում է ճիշտ կեսի զրահը: Չեն ստում միայն խելագարները, Ճիշտ են քարոզում խորամանկները, Թեև անպատճառ օրերից մի օր Մնում են ծախու կնոջ պես տկլոր: -Սոկրատ ուզու՞մ էք զանգահարեմ գան, Սիրո ծառաներ, սիրուն աղջիկներ, -Սուս թեչե հիմա ին Քսանտիպան Կսկսի խոսել դարերը իվեր: Ու կթվարկի բոլոր բոզերին Մեկ առ մեկ, հնուց մինչև այս օրս, Քեզ կլղոզի քո հին աթոռին, Կստուկի ի՛նչ եմ ներարկել փորս: Ա՛յ թե դատեին իմ Քսանտիպաին, Վա՛յ դատավորին ու դատարանին, Բոլոր պայմանները կնդունեին Ա՛յ թե ի՛նչ նշաշակում կի՛ն, կի՛ն: - իսկ ո՞ր աստցուն էք դուք հավատացել, Հեթանոսներից, որի՞ն էք պաշտել: - Իմ միտքն ու խիղճն էն ինձ աստված եղել, Որոնցից երբեկ դարան չեմ սարգել: Ես միշտ իմ խոհուն աշակերտներին Ինձ հետ վիճելու ճամփա եմ թողել, Չեմ թառել նրանց մատաղ մտքերին, Չեմ փորձել նրանց հնազանդեցնել: Հավատը զենք է ու անպարտություն, Բայց կա խորամանկ դաստիարակություն, Որ մարդու հոգուց ներս է ծկլատում Ու մատնում չարքին, մարդն ինչ է տենչում: Հետ էք զարգացել հազար տարիներ, Թեև ձեռք բերել շատ հարմարանքներ, Բայց ամեն մեկդ մի կուռքի ծառա, Ճառ ասի կամ թե մի տեղ թռվռա: Մեր ժամանակներն ամեն ինչ պարզ էր, Ստռուկը մեր դարում մեծ Եզոպ Պոս էր, Թեև հիմա էլ միտքն ստռկացրել, Շոու են սարգել ,չե՛, բան չի փոխվել: -Փոխվել է փոխվել, հարգելի սոկրատ, Այժմ մարդն իրեն կարծում է ազատ, Քանզի չգիտի ում ստռուկն է, Հնարավոր է, որ տերը մուկ է: Ազատը ինչպես թռչյունը օդում, Թռչնի պես զգոն չե վայրեջքի պահին Ու բաց դաշտի մեջ կամ անապատում, Կարող է նստել աղվեսի պաչին: Սուտն է հիմա ստռուկի տերը, Իմիջաիլոց, ձեր դեմոկրատիաով, Որ եկավ ընկավ սատանի ձեռը, Հիմա ամեն ինչ չափում են փողով: -Մեր դեմոկրատիան հասկացություն է Որը երբևե մարդիկ կհասկանան, Իսկ այն ինչ հիմա բարգավաճում է, Հորինել է անձամբ իմ Քսաբտիպան: Գիտե՞ս այդ կինը ինչ խորամանկ է, Ի՞նչ եռանդուն է ու հաստատակամ, Յուրաքանչյուր խոսք հնարանք է Ու չի փնթփնթում նա երկու անգամ: Փնթփնթոցը միշտ շարունակվում է Ու սպիրալաձև զարգացնում ոճը, Այս պահիս նա ինձ դավաջանում է Ու մեկը խաբում է իմ կնոջը: Ու պոռնկության արհեստանոցում Հղքում է մտքերն իմ Քսանտիպան, Խորհում իմ մասին ուրիշի ծոցում Ու հորինում է ձեր դեմոկրատիան: Իսկ փողի մասին նոր բան չեմ լսում, Մեր ժամանակ էլ բոլոր դռները Ոսկով էին բացում ու ոտքով փակում Բայց մերն էին մեր սեփական մտքերը: Մի բան եմ տեսնում, մի փոփոխություն, Գիտություն դարձած մտքի գողություն, Փափաղ թռցնող ստեղծագործողներ, Սիրում են գրել համերգի տոմսեր: Ու եզոպները ինչքան էլ խոսեն, Ինչքան էլ պատմեն ու սրամտեն, Ստի դրոշը վեր կբատձրացնեն, Նրանց մտքերը կյուրացնեն: Ու գողը պիտի խոսի այն մասին Թե ինչ էր թառել Եզոպի մտքին Ու առաջինը նրան կլսեն, Գողերը իրենց գործը լավ գիտեն: Ազատությունը գողի համար է, Գողը լա՛վ գիտի նրա արժեքը, Այս հակասությունը ամուր կապ է Ու փիլիսոփայության օրենքը: Պարզվում է մարդու ազատությունը Միտք չէ և ոչ էլ աշխարահայացք, Ազատությունը ձայնն է, հնչյունը, Որ տարածվում է աշխարհից աշխարք: -Ախր գողերը միշտ սուսիկ փուսիկ, Ու նրանց համար կա միայն մի միտք, Ի՞նչ ձայն ու հնչյուն աշխարհից աշխարհ, Ու չեն ճանաչում նրանք ոչ մի կարգ: - Գողի կարգերը ոսկին է, փողերը, Վոտնահարում են բոլոր կարգերը, Գիտես ի՞նչ կասեմ քեզ գողի մասին, Գողը չի լսում մեծ ստախոսին: - ինչի՞ մասին է խոսքը, չգիտեմ, Այդ դեպքում ո՞վ են մտքի գողերը, Ստախոսներ չեն մեծ կամ փոքրիկ, Մարդկանց գանգերում տպում են կեղծիք: - Ոչ թե գանգերում, այլ գրպաններում, Այնտեղ են ազատ կյանքը ճմռթում, Գողի գրպանում, անդրավարտիկի Որտեղ ամեն ինչ իր գինը ունի: Իր գինը ունի ամեն մի հանցանք, Արդարություն, միտք ու երազանք, Իր գինը ունի ամեն մի զիբիլ Ուր մարդը չարժի անգամ մի ոճիլ: Ամենաբարձր մտքի դիրքերից Ինչ ասես որ չի հանի գրպանից, Հավասարությու՞ն էս դրել մտքիդ, Ա՛ռ քեզ աներևույթ ապարտեիդ: Որ վորոշում է ստույգ մոտեցումներ, Ստույգ գնահտում մարդկաին կյանքեր, Ստու՛յգ է թե ու՞մ կարելի է գլխատել, Ստու՛յգ տե՛ս հիմա ու՛մ են գլխատել: Ստու՛յգ նրան ով չի՝ կարող վճարել, Ստու՛յգ է այս հարցում աշխարհս եղել, Հեթանոսության գրկում մրափել, Ոչինչ չի՛ փոխվել, ոչինչ չի՛ փոխվել: Ու կրկնվում է ամեն ինչ նորից, Գիտության մայրն էլ կրկնությունն է, Մարդու ժպիտը ծնվում է փորից, Բոլորից ուրախ թագաորն է: Ժբտում էն նրանք բարի, սիրալիր, Պետք լինի կասեն ջուրն է կարմիր, Ուրիշի արյունն անգույն, գույն չունի, Ահա ուժը ու միտքը գրպանի: - Սոկրատը աչքերն ինչպես հանելուք Ուղղեց սեղանի վրա, իր թասին, Իսկ պահարանում մի անամոթ մուկ Ականջ էր դրել ինձ ու Սոկրատին: Իսկ վաղորդյան լույսի շողերը Ցայթում էին, մեկը մեկից անհամբեր, Իսկ մեծ հանջարի խոհուն պատկերը Դառնում էր թափանցիկ ու անտարպեր: Դեպի անհունը գնալուց առաջ Սոկրատը իր թույնի թասը վերցրեց, Ուզում էր խմէր, ես ասացի կա՛ց Ու թույնի կեսը իմ թասը լցրեց: Առավոտ կանուխ մենք թույն ենք խմում, Թունավորված է մեր լուսաբացը, Եթե այսպե՛ս էնք բարի լույս անում, Սոկրա՛տ, բեր խմենք կատվի կենացը: http://www.elance.ru/aksel//

Ինչ լա՛վ էս գրում ՀԱՍՄԻԿ ջան

Քննադատ չեմ որ քննադատեմ էս գործը, մեկը լինի իմ գրածները քննադատի, բայց ասեմ որ համարձակ գործ է, նոր Մեծարենց է գտնում, ինչ որ տեղ ձեռնոց է նետում Իսահակյանին... Իհարկ է, գործը առաջին հերթին ցայտում է , էսպես ասած, դասական սահմանները առհամարելով ու ոտնահարելով, իսկ ինչ վերաբերվում է ՍԱՍ -ի խորհրդին, լավ մտածելու մասին ուզում էմ իմ կարծիքը հայտնեմ բանաստեղծություն կարդալու մասին առանց անտեսելու ՍԱՍ ի խորհուրդը. Բանաստեղծությունը ոչ մտածելու, ոչ էլ լավ մտածելու համար է, բանաստեղծությունը կարդալիս անկախ քեզանից պետք է մտածես, որովհետև առաջին հերթին բանաստեղծությունը կարդալիս զգում էս, իսկ երբ զգում էս էլ չես կարող չմտածես: Զգացմունքների մասին գրելը չի նշանակում որ կհաջողվի խոսքի միջոցով փոխանցել ընթերծողին զգացմունքներ, իսկ էս գործի մեջ համ էն կա համ էն, Երևի հենց էստե՞ղ է որ ՍԱՍ ը առաջարկում է լավ մտածել Դե արի ու մտածի թե են Քենեդիին ո՞վ սպանեց:

В Европу по - турецки Турок мчится в Европу За пазухой ятаган, Пёт в торжество не водку! А бокал крови армян. Դեպի Եվրոպա Թուրքերեն Թուրքն Եվրոպա է եկել, Յաթաղանը թևի տակ Ու տոնի արթիվ կոնծել Հայի արյուն մի բաժակ: :

Bilo bi bolee zanimatelno, esli bi on dobavil suda eshe i priklutshenie Vartanika

Օվ կարա քո կամքը մերժի Մեր խելացի տան տիրուհի իհարկ է Մարիամ ջան, դու ավելի լավ գիտես վոնց է պետք

Մանկություն Գողցած խնձորն համով է, Ինչքան ուտես շատ չի՛ լինի: Թշնամիս պահակ Խորենն՝ է, Որ ինձ երբե՜կ չի բռնի: Շոգ օրերին համառորեն Էժան - գազով ջուր եմ փնտրում, Պաղպաղակի գինը արդեն՝ Ցավոք սրտի չե՝մ հարցնում: Անուշ ընկեր, հիշու՞մ էս ինձ, Օտարության ճանկերում, Հեռացե՝լ ենք մեր հին թաղից Ու նոր թաղ չե՛նք որոնում: Ու երկուսս էլ չե՛նք հասկանում Թե արևը ու՞ր է գնում, Ինչպես մանու՛կ տարիներին: http://www.elance.ru/aksel/

Артур джан, я в твоем распоряжении, только скажи, что надо делать? Териториальная блокада Армении ничего не дает нашим недоброжелателям. И теперь эти несчастные люди пробуют блокировать нас вертуально. Но у них ничяего не получится, по одной простой причине! Мы свободный народ, нас запереть нельзя! HAI ENQ MENQ! были, есть и будем!!!

Иерархия идиотов В городе Вашей мечты Состязания в любви Мужчины без своих дам Приехали в Амстердам Там! Там, где розовый квартал, Где исчезает печаль Там, у красных фонарей Гонки мировых мужей. Там женщины всех мастей, Официально от властей, Это законный парад И посему не разврат. Впрочем есть много чего На что власть дает добро, По сравнению с ними Фонарики терпимы. Хотя всегда суть одна, Когда господин балда Тешит свои желания И требует признания. Видать основа одна, Вот Фрейдовские дела, Вот почему я созвал Всех на розовый квартал. Вот они, как короли А торговцы анашы, Каждому как понесло Предлагают won kilo! Там такие барьеры, На пути карьеры Как надо быть веселым, Нет, этот пункт обходим. Нет времени обсудить, Кто с чем умеет любить, До старта пару секунд, Все ерзают, чеша грунт. Первым покинул свой стул Американский билбуль И выдвинул свою речь Рекомендовал всем лечь. Обеспечил рекламу, Щипнув черную даму, И по - американcки Сказал: - Наденьте каски! -Гордый вдовец меченый Говорил: - Я взвешенный, дайте произнести речь, о том, кто с кем должен лечь. Но не договорились И постепенно злились, Начало состязаний Объявил безымянный. Приглашаю всех на старт, Сыграть в карманный бильярд, Руки в карман до локтей, Но не пугайте людей. Надо обойти квартал, Чтоб попасть в полуфинал, Кто поразит эту цель, Получит доступ в бордель. Я грубо сказал: бордель! Видит бог, я не хотел, Сам восхищен кварталом, Преобнаженным балом. Вот первая витрина! Товар made in China! Как трудно мимо пройти, Но жадность твердит: иди! Бюстгальтер как загадка, Удивительно краток, Вот – вот уползет с нее, Все хотят ее, ее! Я скрипел от приманки, От вида африканки, Она несравнимая, От нее идет жара. Поскользнулся у лавки Смуглой итальянки, Коса змейкою на плечо, В общем, я попался, все! Далее, после блиц - любви Я обшарил все углы. Кого только не нашел, Кто тут шут, а кто король? Вон у кафе пугало, Ходит вокруг, около, Будто хочется в кафе, Но видно, что в голове. Видно, что очень умный, Лучший член секс компании, А в компании их восемь, И все кивают, просим! Только сегодня, сейчас, Они похожи на нас, Они тоже влюблены Ниже пояса, увы! Безымянный объявил раз! Короли хором: - Я щас! Каждый кричал: - Я люблю! Раздевался на ходу. Каждый король, как пилот, Влетел, помчался вперед, Чтоб подтвердить пригодность, Сексуальную скорость! Вдоль сексуальных витрин Гонки мировых мужчин, Несутся, как буйволы, И стук копыт издали. Все, что стоит на пути Будет затоптано в грязь, И ждут лавры квартала Ведущего амбала! К удивлению жюри, Все до финиша дошли, Безымянный сексопил Второй этап объявил: - Пятьдесят евро за вход, К даме, что страстно зовет, Никто никому не врет И всех устраивает счет! Но опят встает вопрос: Чья мечта не сбылась, Как очередь соблюдать? Чтоб сношение не прервать. Впрочем, это не беда, Арифметика проста! Самый богатый король Сыграет главную роль. Самый бедный в отчаянии, Какое негодование? У него пустой карман, Этот пойдет на таран. И Джонни без опроса Сказал, что есть угроза, Но не поняли его, Думали это кино. Джонни сказал: - если так! Тогда я пойду в Ирак! Хочу восточной ласки, И стал сочинять сказки. Еще в Азию хочу, У верблюда на горбу, Меня возбуждает чадра, Хочу танец живота! - Джонни, из Сан – Вошина Узнал про Насреддина, Воссел на хребет пони, Пошел искать миллионы. Хотя не только пони, Многие шли за Джонни, Претворялись, кто как мог, Как полюбили восток! Они показали всем, Провозглашали гарем, Гарем пони и Джонни, А в гареме пижоны. Как воины любители, И освободители, Освободили восток, Подчинив наркоприток. Иван застегнул штаны, Обнаружил, где они, И на понятном сказал, Именно где всех видал. Верноподданный пони, Что не любил жаргоны, Сказал: - Джонни, я Ваш друг, Издал особенный звук. Когда пони так сказал, Они вернулись в квартал, Где обсуждают дела, Оценивают тела. По прибытию назад, Обнаружили разлад, Кто – то их не понимал, А кто – то критиковал. Ганс отметил уместно, Что, так любить не честно, Итальянец с ухмылкой Поковырял нос вилкой. А любимчик дам, француз, Сказал, подчеркнув свой плюс: - Вы упустили свой шанс Сыграть честно хоть бы раз. Но дела шли, не ждали, Кругом все торговали, Любили, разлюбили, Делили, не делили… Три короля купили Даму из Украины, И спорят между собой, Кто же первым вступит в бой. На соседней витрине, Шатенка в одной плыне, Джонни краешком глаза Моргнул даме с Кавказа. А у следующей лавки, Синеглазой прибалтки, Такая же витрина Но другая картина. Каждый высунул свой пень, Мол, я и есть джентльмен, Позвольте мне деньгами Ухаживать за Вами. А китаец Инь – Чань – Шют, Врет: - На меня дело шют! За то, что я футболки Сложил не на те полки. Грек твердил, что штепсель, Как олимпийский факел, Лишь с обратным эффектом, Чтобы заняться делом. Испанец померил двор, Как умный тореадор, И манил еврофлагом Янычар с ятаганом. Тогда американец Сказал, как олимпиец: - Я быстрее и сильнее, Ну, а кто выше, виднее. Остальные короли Отбивались как могли, Некоторые, увы, Прибыть в квартал не смогли. Кто боялся шариата, Для кого не та дата, То лишили мандата Или прибили гада! Из Африки никого! Мгумбе не повезло, Он съедает своих жен, Его страна лохатрон. Темперамент Африки Грозит льдинам Африки А для капитализма Полигон гуманизма. Белорус на всех был зол, Допинг контроль не прошел, Туркам советуют ждать, Учиться правильно спать. Короля из Армении Какие – то плебеи, Заточили в чулане У себя, в Ереване. Поляк вроде бы как тут, Но его менты пасут, Он без торговой марки Втюхает всем колготки. Из Англии не понять, Сколько кандидатов ждать, Ходит тут принц вширь и вдоль, Но это же не король! Но и без них в квартале, Как на большом вокзале, Где все куда – то спешат И карманники шустрят. Чтоб не быть неуместным Но до конца честным, Просто отметим вождей От некоторых церквей. Они тоже, как и мы, Простые рабы любви, Когда терзает скука Часто любят друг друга. В квартале их не видать, Они не любят гулять, Каждый в своей келье Ищет молитвы в теле. А в квартале баталии, О достоинстве, о ласке, Кто в этом деле мастак? Кто свой: чужой или враг? Ich liebe, I love you? Armastan sind, я люблю? Te oma или je t’aime, Нет, чтоб ари кес сирем! Это розовый квартал, Я об этом не сказал? Тут разрешается все, Чего желает мсье. Либерализм, знаете ли? Если Вы нагадили! На это есть мышление, Право на облегчение. Вы помните короля, Который тут почти зря, Того не богатого, Потенциально слабого. Этот, из отсталых стран, Все же пошел на таран: - Любить или умереть, - Он сказал: - Так будет впредь. Богатенький либерал Возмущенно закричал: - Это решают дамы, закупленные нами! - Длинный король прервал спор, Как бывалый сутенер, Сказал все они мои, Я знаю все о любви. Любовь это свобода, В любое время года И пошатал пальчиком Всем влюбленным мальчикам. Иван против агрессии Выдвинул свои версии: - Бывает водки мало, Но главное начало! - Начало есть, нет конца, В чем же задумка творца? Любить, чтобы не любить? Впрочем продолжаем жить! *** Продолжаются гонки С употреблением водки, Только Джонни пил соке Как самурай в бардаке. Решил зайти к турчанке И на специальном бланке Выложил мысли свои О неподкупной любви. Объективно и честно Описал, что прелестно И отметил, что Баджи Смотрится без паранджи. И вообще все хорошо! Даже нижнее белье Для особенных каст, Создает с телом контраст. И лидер вошел в азарт, Раскинулся как гепард, Успевал и тут и там, Хотел повсюду сам, сам! Но вдруг решил мириться, Точнее, поделиться, Кого – то звал на восток, Кого в собственный ларек: - Приглашаю всех мужей, Ко мне в гарем, в Абу грей, Поклонников ислама Попрошу в Гуантанамо. Влюбленные мужики Его понять не смогли, Только пони всем назло, Опять с длинным заодно. Европейские мужи Против тех, кто из глуши, Выдвинули правила, Чтоб в казне прибавилось. Палестинец и еврей, В отличии от других мужей, Сочли, что это расизм И предпочли мазохизм. Им кубинец на пару Зажег одну сигару: - Вот успокойте сердца, - Но кто, с какого конца? Ищут убийц из Балкан, Чтоб осудить за обман, И на них как орудие, Пробуют правосудие. Их удобно осудить, Коль не умеют любить, Им даже нечем платить, Вердикт правильный - казнить! Вердикт подтвердили все, Высказались даже те, Кто насиловал девиц Подальше от своих столиц. Их никак не осудить, Никто не знает, как быть, Свои их не выдают, Денег куры не клюют. Нет, нет, куры - то клюют! Клюют все, что подают, И подальше от греха, Но в присутствии петуха. Ну а те, кто не клюют, С ними ясно – значит, пьют! Хотя, осудить рано, Но факт, против Ивана. Даже есть свидетели, Трое его видели, Как употребил водку И забацал чечетку. Но что надо доказать? О чем разговор, эх мать!? Петух или курица? И к кому относится? Не петух, не курица, И не церемонится, Гадай, прав или не прав? Пьет и нюхает рукав. Пока эти судились, Финн и швед заблудились, Потеряли ориентир, Где квартал, а где весь мир? Финн приобрел телефон, Послал сообщение: - Я – он! Скоро и швед нашелся И заочно развелся. Как свободный любовник, Философ и отшельник, Поприветствовал любовь Буквально для всех полов. Он думал, что весь квартал Скажет, ты в точку попал, Но как – то всем все равно: Он, она или оно. Кроме тех, кто отныне Голые на витрине, Это портит их дело, Подешевело тело. Но как это не странно К ним отнеслись нормально, В конце концов, партнеры Почти с одной конторы. Свободные прибалты Прикинулись, что барды Пели о вечной любви: - О, наш Джонни, Вы правы! Они ждали подарков, В виде долларов, марок, И всегда не любили Советский секс унылый. У литовца, как надо, Любовь с первого взгляда. А эстонец и латыш Демонстрировали шиш! С начала хотели знать Как людей сортировать, Кого можно в Амстердам, Кто европеец, кто хам. Однако все разные, Разно адекватные! Вот, например, кавказцы- Гордые новобранцы. Гиви и Али любили, Что раньше предлагали, Любили разлюбили, Без особых усилий. А Вано из Армении Пустили на размен, Вано взял и не возлюбил Все, что Ленин подарил. Но сегодня в квартале Мода влюбиться далее, Ведь какая разница, Кто кому понравится. Но этого ведь мало, По законам квартала Деньги всему начало, Приобрести их надо. Надо иметь - что продать, Не все могут просто брать, Где и чего хочется, Вон Джонни хохочет! Но к ним он добродушен, Вообще, ко всем, кто послушен, Всегда дает советы И раздает конфеты. Но только в долг и в кредит, А с возвратом не спешит, Просто берет что хочет И весело хохочет. Долг - улика всех улик, Куда денется должник? Он нужен и не нужен, В любом случае послушен. Судить нужно только тех, Кто не заплатил за грех, Это возможность клиентов Устранять конкурентов. В квартале все на чеку, Кипят в собственном соку, И ревнуют друг друга, Когда флиртует сука! Самый страстный знайте кто! Объявил, что все вранье, Что наша любовь чиста, Вперед братцы, от винта! Посмотрел по сторонам, Выбрал тощую из дам, Было, хотел рваться в бой Вдруг голос из кустов: - Стой! - Эй, кто это там в кустах Неужто персидский шах, Что, боишься сражаться? Ну, так давай бодаться! - А у меня нет рогов, Чалмой пугаю врагов, Сразись со своим послом Или с моим евнухом. Джонни стал на пьедестал И крикнул на весь квартал: - В квартал ворвались персы и готовят диверсии. Надо их обезвредить, Их всех надо пометить, А лучше гнать из ларьков Обрезанных мужиков. Но есть альтернатива, В виде презерватива, Кто в нем не нуждается Глубоко расстроится! Заносите в активы Наши презервативы, Можно в долг или в кредит, Всем обращаться в наш МИД. Хитрит! Старайтесь быть корректным, В грехах быть незаметным, Не ущемляйте права, Чем так дорожит братва. Это принцип лобизма, Возбудитель харизма, Основа гуманизма Принцип капитализма. Но не все так упрямо, Вот на витрине дама, Зовет с любовью к себе, Побыть в любовной избе. Встала в профиль у окна, Трясет грудью от бедра, Держит рученьку как флаг, Показывает пятак. Советник итальянца Начал с ней торговаться, И ради консенсуса, Оба за четыре за! Значит за сорок евро Будет любить дон Педро Средства безопасности За счет женской честности. У нее честный мотив, Бесплатный презерватив, Все правила гигиены, Все просто, без измены. Педро с невинным лицом Скромно вошел в сексодром, Немец с французом тайком Хихикали за углом. Джонни сказал им: - Увы, Вы не шарите в любви, У всех разные нравы В пути любви и славы. С ним согласились мужи Нетрадиционной любви. Сексшпионы разных стран, Теперь их засек Иван. Иван пригласил Вовку, И вручил мышеловку, Сказал, лови и сажай Или зубы искромсай. Чтобы знали, что рано, За спиной атамана, Вести переговоры, Купить любовь у Джонни. Вроде никто не понял Кто их сердца растрогал, Чтобы любить как Джонни, Менять свои фасоны. Ясно дело, сам Джонни, Не без участия пони, Но это уже в прошлом, Ныне влюбляют хором. По стандарту расценок, У каждого оттенок, Один в своей постели А другие в бордели. Главное - быть влюбленным И платежеспособным, Нет, это не я сказал, А новенький либерал. На Руси их пруд пруди, Все, что хочешь, лишь плати, Вот почему шпион Джон Так в Россию был влюблен. Когда Джонни полюбил Курс доллара подскочил, А Иванушка не знал, Кто его бабки украл. Но, скорее всего, знал, Но хитроумно молчал, Чтоб выяснить, кто есть кто А вдруг соратник оно! Соратник направил взор На лицо Джонни, в упор Счел курс доллара к рублю Сказал: - Я тебя люблю! Джонни сказал: - А ты зря, Любить буду только я!: - Это же апартеид! - Крикнул глухой паразит. Он предложил для мужчин Любовь один на один, Чтобы любил кто силен, А стартовый взнос миллион. Факт заметил психолог, Потом, сексопатолог, Ждали вердиктов врачей, И их новеньких идей. Идеи ешь - не хочу, А разберись, что к чему? Врачи решили создать Универсальную кровать. Сексопатолог создал Койку, где мужик ерзал, Пока достигнет цели Как любимый, умелый. Психолог махнул рукой, Удалился на покой, Признался, что все правы, Виноватых нет в любви. Все свободны и равны И равномерно больны Но так же актуально Молот и наковальня. Так же важно везение, Но есть подозрение, Что везет тем, кто влюблен Минимум на миллион. Таков закон квартала, Где шлюшек для всех мало, Кто там верит в гуманизм Советуют онанизм. Но виновных в этом нет, Разве что дурной поэт, Которому мир тесен, А сам как - будто честен. Этот болтун, словоблуд, Скажет, что древние врут, Вавилонская башня, Как мысль не прозрачна. Бог выделил финансы На строительство башни Но человечки, увы Деньги делить не смогли. Хотя как бы все равны И договорились бы, Но беда всех народов Иерархия идиотов Эпилог. И сверкают фонари, Красные зрачки любви, Короли без своих дам, Рвутся, рвутся в Амстердам! Там! Порхают на витринах Жрицы любви лишь в плынях, Как бабочки на цветках, Как в самых дивных мечтах. Каждый цветок - комната, Для мужского опыта, Гигиеничный балаган, Рядом с койкой водокран. Весело в квартале, Как на поднебесном балу, Страсти цивилизации Рядом с канализацией. http://stihi.ru/poems/2005/07/24-184.html

Зачем Мариам? Ну прям как с диссидентом, пусть валяется, не зарвется же

Чего мучаются, я не понимаю , пусть перепечатают и напишут: - ОДИН ВЕЛИКИЙ ГУММММОнист и все дела, они же это умеют делать :lol: .

Преимущество литературоведа в том, что он обладает достаточной компетенций, чтобы оценить произведения, в том числе и оценить, как воспринимается читателем и даже теми слоями населения, которых не назовешь читателями, ибо до них тоже доходит произнесенная слово, вот почему говорят писатели правят миром А литературовед, настоящий литературовед, это человек, которому не устаешь слушать, мнение которого, прежде всего, интересно, а потом важно! Важно, потому, что он при оценке не исходит только с того – понравился или нет, а подходит к вопросу со всех сторон, комплексно, не зависимо от того, нравится ему произведение или нет, одним словом настоящая, честная судя, которых, к сожалению, не так уж много в наши дни, мне кажется и этот ортосоль науки становится орудием труда рыночной экономики, где, как известно, каждый толкает вперед свой товар

Ես արդեն ցմահ դատապարտյալ եմ :lol:

մտածեցի՛, ր ու տ տառերը կլավիատուրաում իրար կողք են, փուստ էի տվել Գիրս անկատար Քո սրտի համար Մի դատիր ինձ սիրելիս Խա՛ռն է, խա՜ռըն է հոգիս:

Ոչ, որ մտածեմ սխալ չանլու մասին, սխալ չեմ անի Չեմ կարում էլի՛ էդ մասին մտածեմ, ուղեղիս էդ ծալքը երևի դեռ դպրոցում հարդուկել են :lol: Ակսելից Մարիամին Գիրս անկատար Քո սրտի համար Մի դատիր ինձ սիրելիս Խա՛ռն է, խա՜ռըն է հոգիս:

Նախ և առաջ ասեմ, որ ամենամեծ ՈՉհանգաթուխն էլ, երբեկ իր կարողությունը ու ընդունակությունը չի վերադասի հացթուխի արհեստից, որովհետև բացի արհեստավոր, աշխատավոր մարդուց, մենք բոլորս ձրյակերներ ենք և դա հասկանում է նույնիսկ հանգաթուխը: Մի խոսքով ասած, դա համեստ առակ չէ, հանգաթխություն է (հացթուխ - հանգաթուխ из серии любовь морковь) Ուզում էք ասել հանգաթո՞ւխ էմ, էհ՛, ինչ ասեմ , ընթերցողը դուք էք, բոլոր դեպքերում դուք ճիշտ էք Իսկ առակի միտքը, խնդրեմ. Էջանշան բառը, տվյալ գործածությանբ, հուշում, արտահայտում է հետևյալ իմաստը. Կան մարդիկ, որոնք ընդունակ չեն ինքնուրույն դատողություններ անելու, նույնիսկ կարդալ - սովորելուց հետո, նույնիսկ ԶՈԲՐԻՏ անելուց հետո, առանց գիրքը պրպտելու ընդունակ չեն որևե միտք արտահայտելու, ես էլ էջանշան էմ նվեր տալիս, որ մարդու գործը հեշտացնեմ ԸՇՏԸ էլի՛: Թվում է մնացածը պետք չէ բացատրել, թեև առակը վերջանում է սուր իռոնիայով, կապված վերը գրված վիճաբանության հետ:

SAS լատիներենից պտի սկսած լինեիք :lol: Իսկ եթե լուրջ, ասեմ որ դուք ձեր դրած հարցում ճիշտ էք, նման հարցերը լիարժեք կերպով կարող են քննարկել մասնագետները, ես մասնագետ չեմ, մասնագետի թեման կշարունակեի, բայց էդ դեպքում նախ պետք է իսկական մասնագետներին ջոկել ՄՍՆԱգետներից, դէ արի ու ջոկի Ինչ մնում է ձեր շեդեվրին,լավն է, բայց պատասխանիցս չվախենաք Նվիրում էմ մտքիդ պաշտպան Հսկայական էջանշան, Որ մտածես հեշտ ու հարմար, Բայց պալտոն ի՞նչ է, հասկացա՞ր:

հայկական

Իհարկ է Մարիամ ջան, եթե ինկատի ունենանք, որ մեր թարգմանիչները զբաղվում են ոչ թե թարգմանությամբ այլ կատակախոսությամբ: Իսկ մենք գրագետ լինելու համար էտ կատակները փորձում ենք օգտագործել մեր լեզվի մեջ, բայց փառք աստծո բան դուրս չի գալիս, որովհետև լեզուն կերթողը ժողովուրդն է, ոչ թե (թարքմակատակիչը) :lol: Իակ ժողովրդի կերթածը պետք է մշակել, ոչ թե մատեմատիկորեն թարգմանել ու կապել մարդկանց օծիկից, թե առեք ձեզ հայերեն էս երկու քառյակը նոր գրեցի ու նվիրում եմ թարգմանության սիրահարներին. Գրագիտական խեղկատակություն Օձ է փաթաթվել մեր խոսքի վզին, Մեր գանգը խայթել ու ներարկել թույն. Հանկարձ չնմանվենք ուրիշներին Չգիտես վաղկոտ ենք թե՞ ինքնուրույն: Ու թարգմանում ենք անթարգմանելին, Գրագիտական խեղկատակությու՛ն, Մի՛ թէ Մաշտոցի ոսկե բանալին Չի ընծաել մեզ համարձակություն: