Unregistered - M

Как ты прав! Приблизительно так же и с мусульманами. Надо не говорить, что они хуже чем христиане, потому что это в их генах (хотя это так), а то, что они в любой момент готовы зарезать тебе голову, потому что ты "кафирин" (неверующий).

AriaMArd,

Извини, что отвлекаю, но: Всюду НАДО гнать тех, кто есть преступник. В Европе это "кто" - мусульмане. Вот вот. Европейцы тоже так думают. Вот и влипли. Не об Армянах, Айастан джан, а о Христианах. И это так. Если хочешь составить мнение о христианах, читай Библию. Ибо не Христианин тот, кто не следует Божьему слову (что написано в Библии) Сделали это не Христиане. Приведу цитату Альберта Швайцера: "Мало ходить в церковь, чтобы быть христианином, как и недостаточно стоять в гараже, чтобы быть машиной." Это значит не мусульмане. Мусульманин следует слову Аллаха, как и Христианин - слову Бога. Лучше многих из нас вряд ли. Мы в единственном числе. Но не думаю, что лучше. Христиане НИКОГДА не цитировали Библию, когда резали неверных. Просто таких цитат в Библии нет. А в Коране их больше 200 (Точнее - 206). Как Христианский Бог - Бог любви (даже к врагам), так и Аллах - "бог" войны. Но ты прав. В европе (Благодаря исламу) наступит мир. И знаешь когда? Когда вся европа будет "Дар ал-Ислам"-ом (дом ислама), она превратится в "Дар ал-Салам" (дом мира). Скоро... Сура 8, 39 "Сражайтесь с неверными, пока они не перестанут совращать [верующих с пути Аллаха] и пока они не будут поклоняться только Аллаху." Многие из нас (точнее - я) лучше знают о мусульман, потому что не делят их на ортодоксов и исламистов. Поверь, это одно и то же. Мусульманин тот кто: -верит в пророка Мухаммеда и в тот бред, что он говорил -следует закону шариата, платит цакат, держать 2мя руками Коран и т.д. -стражается против неверующих до тех пор, пока повсюду не будет править закон шариата -готов даже ценой своей жизни служить распростронению ислама (джиххад) ... и так далее. Остальное - такой же не мусульманин, как и немцы - не христиане. Ведь чем, если не Кораном, он мусульманин? Обрезанием что ли?... Не факт...

Չհասկացա քեզ, ուզում ես ասել, որ ով ինչ սխալ անի, պետք է անտեսե՞լ: Եթե մարդն ասում է "Գերեք մեզ, մենք կաշխատենք օգնել" թե ինչ, արդեն լավ չեմ հիշում, գնանք նրա ձեռ ու ոտը կապենք, որ օգնի՞: Ես այս մարդուն խորհուրդ տալուց չէի պատկերացնում, որ դա նրա համար վիրավորանքից էլ վատ բան է: Ինձ թվում էր սովորական մարդու նման կասեր "եղավ" կամ "շնորհակալություն" և կուղղեր սխալները: Իհարկե, "ինֆորմացիա"յի համար շնորհակալ ենք, բայց ինչո՞ւ նա էլ "ինֆորմացիա"յի համար շնորհակալ չեղավ: Մի՞թե նա սպասում էր, որ բոլորը կ"քցվեն" նրանց գովալու: Դա իմ լեզուն է, Անի ջան, թող չօգտագործի, եթե չի կարողանում: ԿԱՄ ՉԻ ԸՆԴՈՒՆՈՒՄ:

Кто сказал, что не люблю, Айастан-джан? Люблю, знаешь как люблю? Совсем как своих ближних. Просто статистики привела, ведь у "нас" в Европе по каждому поводу опросы проводят, статистики создают... Здесь ведь тоже так, скажешь про мусульман правду, станут кричать "это нацизм! за что вы нас не любите?! Мы идем резать вашу семью!" хотя бы ты не начинай... А как мусульмане станут как современные европейцы, если у них по корану (читай по закону) можно (и нужно) отрубить головы неверующим? Цитаты привести? Ну скажем Коран 5 Сура, 33 "Воистину, те, кто воюет против Аллаха и Его Посланника и творит на земле нечестие, будут в воздаяние убиты, или распяты, или у них будут отрублены накрест руки и ноги, или они будут изгнаны из страны. И все [эти наказания] для них - великий позор в этом мире, а в будущей жизни [ждет] их великое наказание" А знаешь что они о нас, Христиан, думают? Сура 98, 6 "Поистине, те из обладателей писания и многобожников, которые не уверовали, - в огне геенны, - вечно пребывая там. Они - худшие из твари" Ну, как видишь, любовь у меня с ними взаимная, и уважение... Вот не знаю что вызвало у тебя чувство, что я их не люблю. Ведь простая статистика. В тюрмах Европы от 30-80% заключенных мусульмане. Но ведь нигде их процент среди мирных жителей до 30% не доходит. В Германии их около 5-и. И знаешь что говорят? "Ваша конституция до тех пор будет действовать, пока мы в меншьинстве" и "здоровыми мужчинами и женщинами мы решим эту проблему". Мол нарожаем вам столько детей, что вы останетесь в меньшинстве... Так оно и будет кстати. В Берлине УЖЕ есть школа, где нет ни одного (!) немца. Молодое поколение мусульман уже по немецки говорить не умеет. НИ СЛОВА. Потому что молодые привозят жен из турции, или откуда-то еще, чтобы они не были "грязными как европейцы", а они по немецки ни слова не знают. ВОт и сидят дома с детьми, смотрят с ними тюркие ТВ... Откуда детям немецкий? Многие даже уверены, что в турции живут(!) Но это так, неважно. Главное что они станут цивилизованными. Так? Так вот, осенью в Германии были убиты 9 (турчанок) женщин на улице, кто с ребенком, кто так, из-за того, что развелись с мужем, или сняли платок, или вышли замуж за немца... Кельт, мало что изменится. Из педофилов превращатся в детоубийц, из скрытых гомосексуалистов в открытых... А то, что их родители были братьями и сестрами, ведь не изменится обратно. Останутся ведь продуктами инцеста Может только европейцев заражат этим. Только и всего...

Я не голосовала вообще Ладно, проголосую за немцев, жалко их...

Лцрац а! Кельт@ га, хменк...

А сестер?

У меня учитель по физике ))) говорит вы никогда нормальную оценку не получите, потому что говорить! не умеете. Пишете одно а имееете ввиду другое... Я же не умею читать мысли. Вот.. к чему это я? А, тебе песню "Гини лиц" отправить?

Chyu?

Коранал петк чи, чаржи. Европейцы влипли... В больших городах Европы до 80 % преступлений совершаются мусульманскими беженцами. А на вопрос, почему не говорят открыто о том, что например более 70% изнасилований в Германии совершают турки, один полицейский ответил, что "это был бы нацизм". В одном только из районов Берлина существуют 5-10 семейных (преступных) кланов. (турки, арабы, курды...) В каждой "семье" до 1000 человек... А ведь есть европейские (немецкие) политики, которые всерьез предлагают внести законы шариата в конституцию, признать ислам как часть европейской культуры, строят мечети (в окружности Кельна существуют 45 мечетей, планируются и 2 новые, каждая площадью в 10.000 квадратных метров), во Франции в школах строят им отдельные туалеты, отдельные столы в буфетах, чтобы они с "кафирин"-ами в одном туалете не пИсали и не ели рядом с ними.... И в ответ 63% турецкой молодежи в Германии оправдывает насилие, если оно служит целям ислама. Такой вот бардак эта Европа, а некоторые рвутся туда...

Читаю параллельно немецкий перевод Корана и "Minority report" (сочинение одного немца про ислам, в часности об исламизации мира).

Спасибо

Азур, дай ссылки на темы... please

ՂՈՂԱՆՋ ԲՈՂՈՔԻ Եթե հայ խաղի ու տաղի հանդեպ Խլացե էին մեզնից շատերը, Եթե մերային խեղճ ու վատերը Մեր արդար հացն ու պանիրը թողած, Աչք էին տնկում օտար փախլավին, Ապա օտարը – Ամենա՛յն սիրով, Ապա օտարը – խոսքերո՛վ, գրո՛վ, թաքո՛ւն, բացահա՛յտ Մեզ էր բանտարկում` Մի ամբողջ ազգի հեշտորեն զրկում Ի անկապտելի երգից ու պարից, Մի ողջ ժողովուրդ կապում օտարից, Օտար դռանը տնփեսա սարքում Մի տղամարդու, որ շեն տուն ուներ, Տան մեջ սյուն ուներ, Սյան վրա` տանիք Ու տանիքի տակ` հսկա ընտանիք, Որ, ճիշտ է, գիտեր հյուրեր ընդունել, Բայց գիտեր նաև ճանապարհ դնել, Ու թե կտուրը կաթեր անձրևից` Գիտեր վերստին պատել սվաղով... Մինչդեռ խուլ, անլուր, Եվ կամ չարալուր Ականջներն օտար միշտ հակված էին Հայոց երգի մեջ Լսել սոսափը պարսկա-զենդական, Հայոց տաղերում Որսալ մեղեդին հույն-բյուզանդական, Հայոց խաղերում` Թուրք-թաթարական բայաթի-շարքին: Հայերն աշխարհում բանսարկված էին. Սրերի՛ց հետո, Թրերի՛ց հետո` Հիմա էլ լեզվի՛ թունավոր նետով – Ա՜ռ – զարկված էին… Քեզ հարվածողին որպեսզի զարկես Եվ ունեցվածքըդ ու կյանքըդ փրկես` Պիտի զարկողին իր զարկից զրկես: Թե ոստայնի պես ստեր ես հյուսում, Եվ դու կեղծիքը ճեղքել ես ուզում` Պիտի սովորես ստողի լեզուն: Իսկ նա շատ հաճախ ինքն էլ էր զգում, Ինքն էլ էր զգում, Որ իր հաղթ բազկում Տալիք հարվածի թափը պակաս է – Դատապաշտպանի իր արդար լեզուն Դժվար է պտտում, պտտում է հազիվ, Պտտում է այնպես, կարծես կակազ է: Մինչդեռ ուզում էր Ու երազում էր Պաշտոն ստանալ և դատախազի. Աշխարհի առաջ բարձրանալ տեղից Ու հատ-հատ ասել. -Խոսելն իզուր է, ճառը` անտեղի: Մի՛ստր, աղա՛, սե՛ր, Տիկնա՛յք մեծարգո, պարոնա՛յք ազնիվ, Քար ու կշեռքին ի՞նչը կհասնի: Այս` կշռաքարը, այս էլ` կշեռքը. Մեզանից ահա` մեր տաղն ու երգը, Ձեզանից` կշեռքն ու կշռող ձեռքը: Թող դժվարությամբ ու հսկա ջանքով Բարձրանան-իջնեն կշռաթաթերը, Անվստահությամբ ու կասկածանքով Իրար հոտոտեն կշռաքթերը, Եվ ճիշտը խոսի, լռեն ստերը: Այս էր նա ուզում, Ա՛յս օրը հուսում, Բայց և զգում էր, Որ հաղթ բազկում իր Տալիք հարվածի թափը պակաս է – Դատապաշտպանի ու դատախազի Իր արդար լեզուն Շարժվում է հազիվ` Պտտում է այնպես, կարծես կակազ է: Իսկ թե կեղծիքը հեքել ես ուզում, Պիտի սովորես ստողի լեզուն` Հրաժարվելով դատարկ զեղումից: Պետք է սովորել, Իսկ որտե՞ղ, ումի՞ց, Իսկ ո՞ւմ մոտ, իսկ ո՞ւմ...

ՂՈՂԱՆՋ ԲՆԱՇԽԱՐՀԻԿ Սակայն դարդը գյուղացու Եթե անգամ Ծովն ընկավ, Ծովը դարդին գյուղացու Կարծես դիտմամբ յուղ ածում, Ոչ թե ծանըր աղաջուր – Կարծես յուղով է օծոմ, Որ այդ դարդը չընկղմի` Որս չդառնա չար տղմի: Ալիքների մոլի ծա՛փ, Կոհակների խաղացո՜ւմ, Եվ նույն դարդը ողջ-առողջ Շպրտվում է նորից ափ Ու… կպչում է գյուղացուն, Ինչպես շապիկը` մեջքին, Տաք քրտինքից թաց մեջքին – Եվ ի՛նչ քրտինք... աղաջո՜ւր: Զուր է գեղջուկն աղաչում Եվ հույսի շողն իր աչքի Նետում երկնի հրաշքին: Վերում` աստված ծանրականջ, Ցածում` աղոթք ու զուր կանչ, Արտեր պատառ-պատառիկ` Սարի լանջին կարկատան. Ծխոտ-մրոտ պատ-առիք, Բոբիկ ոտեր, հին քաթան, Եվ հազար ու մի կարիք, Հազար ու մի ծակ ու ծուկ, Պիտի ուզեն հարսնացու, Առնեն շոր ու մատանիք, Պիտի փոխեն ծածկը տան, Պարտքը մարեն, հարկը տան` Ու կաշառեն ջրպետին, Նաև պիտի… դեռ պիտի… Պիտի վարեն ու հերկեն, Վարեն-հերկեն Ու երգեն. -«Օրհնյա՜լ է Աստված Հիշյա՜լ է Աստված… Աքլորը կանչեց գոմի դռանը, Դեռ նոր է բացվում աղոթարանը: -Աստվա՛ծ, փառքդ շա՜տ... Եզարած տղան թող անուշ քնի, Գութանավորը վեր կենա բանի: -Աստվա՛ծ, փառքդ շա՜տ... Գութանն է գնում – գութանն է գալիս. -Այ ճը՛լ-վը՜ստ, ճը՛լ-վը՜ստ… Ուրախությունից ակերն են լալիս. -Այ ճը՛լ-վը՜ստ, ճը՛լ-վը՜ստ… Հո՜ արա, Շեկո՛, Շո՛ արա, Լաչի՛ն. -Մեջը կորդ մնաց: Քշի՜ր հա, Նիկո՛, Դաղիր սատկածին. -Գնաց հա՜ գնաց: Գնաց հա՜ գնաց. -Ոտդ լեն արա,- Էն էլ ո՜նց գնաց: Գնաց հա՜ գնաց. -Տղա՛ ձեն արա,- Էլ բա՜ն չմնաց: Չո՛ռ ուտես, Ծիրա՜ն, Ի՜նչ ես կախ ընկել. -Դե, քաշի՛, քաշի՛, Հագնեմ քո կաշին: Տո՛, տղա Տիրա՜ն, Մաճկալի ընկեր. -Աչքդ բաց արա, Կքնես ճաշին: Արտը լեռ քար է, Առը երկար է. -Բայց խոփն էլ սուր է: Քաղցած ենք, ծարավ, Ա՛յ հարս, ի՜նչ դառավ. -Բա գալըդ ո՞ւր է: Է-հե՜յ, հորիվար, ճիպոտի՛ն տուր, Սևին հո՜ արա, Կապտի՛ն տուր. -Կապույտ եզ, չսատկե՜ս հա: Թե հո ես անում` լավ արա, Բերան չես բանում, ավարա՛. -Վարել ենք արտի վատ կեսը: Թթվել ես ոնց հերվա մածուն, Լծի տակ եզդ է արածում. -Սատկածին տեսա՞ր: Ես քեզ եմ ասում, էյ Վաչե՛, Կլորիկ զոքանչիդ պաչեմ. -Ա՜յ դու շան փեսա: Ծիր տանք հա՜ ծրենք, Մեր դարդը ցրենք. -Ես քեզ եմ ասում, Սրապ ջան, Հողը սևանա: Հացն եկավ: Բանանք, Ուտենք կշտանանք, Որ, քեզ եմ ասում, Արաբ ջան,- Ուսդ հովանա: Քեզ` խոտի լավը, Մեզ էլ` փլավը. -Հորովե՜լ հո: …Դե, ելեք լծենք, Խոփը հող գցենք. -Հո՜ հորովե՛լ: Նո՛ր ակոս բացենք, Խո՛ր ակոս բացենք Է՜լ առավել: Հաջող է տարին. Նամուսով վարի` -Մեկին տաս կտա: Խոտի տեղ դու, տե՛ս, Չոր ճիպոտ կուտես -Ա՛յ եզ անպիտան: Գիտե՛մ, ոտմաշ ես, Ոտների՛դ մատաղ: Բա ե՞ս, Ծիրան ջան, Իմ սի՜րտն է մաշած: Քրտընքախա ես, Իմ համե՜ղ հոտաղ, Բա ե՞ս, Տիրան ջան, Իմ սի՜րտն է խաշած: Ականջ մի՛ դրեք. -Հո՜ արեք, Դարդներդ ցրեք, -Շո՜ արեք: Դարդը քա՞ր կանի` Աստված ճա՛ր կանի. -Հորովե՜լ: Աստված ինչ չանի` Մարդը դի՜նջ կանի. -Առավե՛լ: Թող չկտրվի ակի ճռինչը, Գութանի անուշ ճլվստիկ ճենը. -Իր ձենի՛ն մատաղ: Առանց գութանի աշխարքը ի՞նչ է, Նրա վրա է աշխարքի շենը. -Իր շենի՛ն մատաղ: Հո՜ արա, եզո՛ ջան, հորովե՜լ, Ծարավ ես` ես էլ եմ ծարավել, Դադրած ես` ես քեզնից առավել, Ինձ էլ է արևը խորովել. -Հորովե՜լ: Թե մեզնից Աստված է խռովել` Աստըծուն ձեն կտանք առավել. -Օրհնյա՜լ է Աստված, Հորովե՜լ. Հիշյա՜լ է Աստված, Հորովեեեե՜լ...»

XVI. Ու հոսում է գիշերը մութ, մօտենում է առաւոտին: Հոսում է պաղ ու անօգուտ սպասումի ժամը յետին: Դաշտից ահա սուրում է զով, մարմանդ քամին առաւոտի- Ու վառւոմ է վերջին լոյսով կրակը այն կարմիր կէտի: Նօսրանում է խաւարն ահա, գունատւում է հետզհետէ- Ճեղքում է մութն արեւելքում հսկայական, հրէ մի թեւ: Ու սուրում է հեռուներից առաւօտուայ կիսամթում- Մարմա՜նդ, մարմա՜նդ, բուրումնալից, գարնանային մի թարմութիւն: Շարժըւում է խաւարը թէն ու հեռեւում խաւարամած Երեւում է քաղաքն արդէն` մութ, անորոշ մի զանգըւած: Յաղթ շէնքերի պատերը յաղթ որոշւում են հետզհետէ, Երեւում են ահա հպարտ ծխնելոյզները երկաթէ… Ու բորբ սրտում ամբոխների թո՛ւնդ է առնում կարօտը վառ, Երկինքներում լուրթ աչքերի վառւում է տենդը հոգեվար... Բո՛րբ աչքերով նայում են մեծ, խաւարակուռ զանգըւածին- Ու վառւում է սիրտը նրանց, որպէս հրդեհ արեգնածին… -Պիտի երթան առա՜ջ հիմա, պիտի առնեն քաղաքը մեծ, Պիտի թափե՜ն նրա վրայ հազարամեայ մաղձը իրենց: Քանդե՜ն պիտի ու աւերեն, տեղը փոշի՜ պիտի փռեն- Հազարամեայ քաղաքը այդ քանդե՜ն պիտի ու աւերեն: Այրե՜ն պիտի, խելագարուած պիտի պարե՜ն հրդեհներում, Ու կարմրավառ կրակ ու կայծ պիտի փռեն երկրի հեռուն: Ու մնացած մոխիրը ձիգ պիտի այրե՜ն նրանք նորից, Որ կեանքը հին, որպէս փիւնիկ, չբարձրանա՜յ մոխիրներից… Քամո՜ւն տալով մոխիրը այն, որ տանի ու ետ չբերի Դէպի հեռո՜ւն պիտի երթան դեռ չծնուած արեւների… XVII. …Լուսաբացին, երբ կարմրածուփ հորիզոնում հրաշուշան Կարմիր վառուեց արեւը բորբ, որպէս կռուի ազդանշան, Երբ բռնկուեց արեւելքում արեւը` նոր լոյսով վառուած- Դո՜ւրս նետուեցին կայարանից ամբոխները խելագարուած... Դէմը դաշտն էր անծայրածիր, ուր մշուշ էր արեւագոյն, Ու մշուշում շոգիացող, առաւօտի մարմանդ միգում, Կրկէսի պէս մի վիթխարի, խայտաբղէտ, խայտանկար- Եզերքի մօտ ճանապարհի երեւում էր քաղաքը քար... Աչքերն յառած հեռո՛ւ-հեռո՜ւն կարմիր վառուող արեգակին` Արեւավառ հեռուներում նրանք կռւում էին կրկին. Հոծ խմբերով հազարանուն, արեգակի հրով վառուած` Դէպի Արե՛ւն էին գնում ամբոխները խելագարուած...

ԱՄԲՈԽՆԵՐԸ ԽԵԼԱԳԱՐՎԱԾ I. Հեռո՜ւ, մօտիկ ընկերներին, աշխարհներին, արեւներին,- Հրանման հոգիներին Բոլո՜ր նրանց, ում որ հոգին վառւում է վառ,- Բոլո՜ր նրանց հոգիներին արեւավառ,- Կեանքի՜, մահի՜ այս ամեհի աղջամուղջում` Ողջակիզուող հոգիներին – ողջո՜յն, ողջո՜յն II. Իրիկուն էր, հրակարմիր մի իրիկուն: Արեւը բորբ` մայր էր մտնում արեւմուտքում: Դաշտի վրայ փռուել էր մուժ արիւնամած` Թոյն էր կարծես` բորբ արեւի սրտից քամած: Արեւը, թէժ` մայր էր մտնում արեւմուտքում- Ու արիւն էր դաշտի վրայ, թո՛յն էր թքում: Հորիզոնում վառել էր մի կարմիր քուրայ- Ու արնավառ փայլ էր փռում դաշտի վրայ: Ու արտերը, ալեծածան, վառուել էին Արեգակի կարմիր փայլով իրիկնային Դաշտը, անծայր ու անսահման, լայնատարած` Հրակարմիր տարածուել էր նրանց առաջ Ծով էր կարծես, որ սկիզբ ու սահման չունի- Ծով էր կարծես` մշուշի մէջ իրիկունի: III. Արեւի տակ իրիկնային, իրկնային հրով վառուած` Այդ հին դաշտում կռւում էին ամբոխները խելագարուա’: Քաղաքներից ու գիւղերից, ստեպներից հեռու ու մօտ` Եկել էին նրանք նորից` լուսավառուած ու կրակոտ: Ով քաղաքից էր հեռացել – նա թողել էր մշուշը ծեր,- Մշուշը, որ կեանքի վրայ մխաշաղախ ամպ էր դարձել: Ով եկել էր գյուղից հեռու – նա թողել էր հողը խոնաւ, Որի վրայ կեանքը հլու ո՛չ մի ոսկի հասկ չծնաւ: Ով եկել էր ստեպներից, նա թողել էր անծայրածիր Լայնութիւնը հորիզոնի, որ իր համար բանտ էր դարձել: Ով քաղաքից էր հեռաւոր, ուր մառախուղ էր անորոշ` Նա բերել էր թոքախտաւոր սիրտը, որպէս կարմիր դրօշ: Ով եկել էր թողած հեռուն անծայրածիր մութը գիւղի` Բերել էր իր մկաններում բեղմնաւորուած ոյժը հողի: Ով եկել էր ստեպներից, ուր ապրում էր որպէս գերի- Բերել էր իր լուրթ աչքերում լայնութիւնը ստեպների… Ըմբոստացած, խելագարուած, չտանելով հին կեանքը էլ` Անծիր դաշտում այդ հաւաքուած` նրակք կռուի էին ելել: IV. Մայր էր մտնում իրիկնային արեւը` թէժ լոյսով վառված- Ու երգելով կռւում էին ամբոխները խելագարուած: Դաշտն էի դէմը, փռուած էր նա` շառագունած ու արեւուն,- Ու հետեւում, ճամբի վրայ հսկայ քաղաքն էր երեւում: Ծո՜յլ նազանքով, իրիկնային արեւի տակ անփոյթ փռուած` Պսպղում էր քաղաքը հին` հազարերանք մի զանգըւած: Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ, անծայր ու լայն, տարածուել էր քաղաքը հին- Լողանում էր կարծես մարմանդ մշուշի մէջ իրիկնային: Յաղթ շէնքերը, բարձր ցցուած, կարծես կախուած կարմիր օդում` Հետըզհետէ մթնում էին, անգունանում ու աղօտում: Հեռու հրով միայն վառուած պատուհանները ապակի Փայլում էին արիւնամած վերջին հրին արեգակի. Արեւի դէմ փայլում էին հրաբոսոր` Բռընկուել էր նրանց սրտում տագնապը սուր… Եւ երկընքի սիրտը մխուած բեւեռների պէս արնաքամ` Փայլում էին արիւնամած ծխնելոյզներն հսկայական: Ծուխ չէր ելնում նրանց փողից` չէին փնչում երկինքն ի վեր. Չէչ կարծրանում նրանց ծուխից իրիկնային երկինքը էլ Լոկ մշուշը իրիկնային թանձրանում էր հետզհետէ- Ու մշուշում կորչում էին ծխնելոյզները երկաթէ: V. Իսկ քաղաքից դէպի հարաւ` ահատեսիլ ու յաղթական` Երեւում էր երկաթուղու կայարանը հսկայական: Լսւում էր մերթ շոքեկառքի սուլոցը սուր հեռու մուժում- Մորթում էին կարծես այնտեղ խելագարուած մի անասուն… Ճչում էր սուր, յուսակտուր, ու յուսահատ ձայնը նրա, Որպէս անդարձ մահի մի լուր տարածւում էր դաշտի վրայ Ցրուած էր նա, կայարանը, հսկայ ու յաղթ, նրանց առաջ- Ու հանգոյցից կայարանի, դաշտովը մէկ լայնատարած` Դէպի հիւսիս, դէպի հարաւ, ւ արեւմուտք ու արեւելք- Ուղիները երկաթաձիգ ձգուել էին ամէնուրեք Երակների պէս երկաթէ քաղաքամօտ կայարանից` Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ ձգուել էին ուղիները երկաթաձիգ: Երակների պէս երկաթէ` ամուր գրկած կուրծքը հողի` Սեղմըւելով հետզհետէ` փախչում էին գաղտնագողի… Ու ցցուած էր ուղիների խաչակնքման սեղմ հանգոյցում- Կայարանը, որպէս մի հարց, որպէս հսկայ մի քարացում: Ուղիների ճամբամիջում հանգոյց էր նա կարծես կապուած- Ու անզիջում կռւում էին ամբոխները խելագարուած: Կարծես նետուած մի յաղթ ձեռքով` աշխարհային կամքին հլու` Գնո՜ւմ էին կռուո՜վ, երգո՜վ կայարանը գրաւելո՛ւ: VI. Կռւում էին: Սուրում էր մի իրիկնային մարմանդ քամի: Դէմը քաղաքն էր տարածուել` հազարամեայ մի թշնամի: Սֆինքսի պէս հսկայական, շէկ ծծերը դրած հողին` Նա կտրել էր արեւակամ ամբոխների կարմիր ուղին: Ու կայարանը` յաղթանդամ, իրիկնային կարմիր մուժում, Յաղթ նստել էր նրա առաջ, որպէս նրան հսկող մի շուն: Յաղթ նստել էր նրա առաջ ու տիրուհու կամքին գերի` Երթն էր հսկում գետնատարած, երկաթագիծ ուղիների: Ու գծերի մօտ երկաթէ, դէպի հիւսիս. դեպի առաջ` Ձգուել էին ալիքաձեւ խրամատներ գետնատարած: Թշնամին էր պահուել նրանց ալիքաձեւ գետնափորում Ու մատներով արիունոտված դէմը փռուած դաշտն էր փորում: Մտել էր ջերմ կուրծքը հողի՜, հողի սրտում դարան մտած` Կրակում էր գաղտնագողի, նենգ ձեռքերով արիւնոտած: Կռւում էին` մօտենալով, մօտենալով հետզհետէ: Պայթում էին զրընգալով հրանօթները երկաթէ Ե՜րգ էր կարծես կռիւը այդ, որ զրնգում էր մայրամուտում. Նայես` թռաւ մի հրանօթ ու թունդ պայթեց խրամատում… VII. Կռւում էին, ու կռուելով անցնում էին նրանք առաջ: Ու դաշտերում իրիկնային մա՜հն էր քրքջում համատարած: Երգում էր նա` երգը խառնած հրանօթի զրնգունին,- Անցնում էին նրանք առաջ ու կրակուած կռւում էին: Ե՜րգ էր սիրտը ամէն մէկի, երգ էր հայեացքը կրակոտ. Վառւում էր սիրտը ամէնքի, որպէս կարմիր մի առաւօտ: Ե՜րգ էր կարծես արեւը հին` իրիկնային լոյսով վառուած- Եւ երգելով կռւում էին ամբոխները խելագարուած... VIII. Եւ երգում էր մէկը` հզօր, հուժկու ձայնով ահեղագոչ, Գո՜վքն էր երգում կռուի ելած, արիացած իր ընկերոջ Որպէս բազէ` երգը նրա սլանում էր հեռո՜ւ, հեռո՜ւ- Եւ երգելով կռւում էր նա` լուսաժպիտ ու ահարկու: Երգում էր նա: Մայր էր մտնում արեւը հին` կարմիր քուրայ: Եւ դաշտերում իրիկնային – զանգ էր կարծես ձայնը նրա: Զա՜նգ էր կարծես, զնգում էր զիլ, որ ողջ աշխարհը իմանայ- Բորբ կարօտով անծայրածիր, կրակելով երգում էր նա: IX. «Ստեպներից, անտառներից, քաղաքներից հեռու ու մօտ, Մենք մեր սիրտն ենք բերել նորից` յուսավառուած ու կրակոտ. Այնտեղ հիմայ կռիւ է, մահ, ու աղջամուղջ է անորոշ,- Մենք մեր սիրտն ենք պարզել հիմա – մահի հանդէպ` կարմիր դրօշ: Արիւնաքամ մա՜յր է մտնում հազարամեայ արեւը հին. Արիւնավառ ժպտում էմ եզ այս աշխարհը իրիկնային… Ու խնդասիրտ կռւում ենք մենք, ե՜րգ ենք ասում, կռւում հիմի. Կուրծք է տուել աշխարհը ողջ` հազարամեայ մի թշնամի… Բայց անվհատ կռւում ենք մենք, ու մահը` սէգ, ժպտում է մեզ- Շատերս, ախ, պիտի զոհենք սրտերը մեր կարօտակէզ,- Անողոք է երթը այս սէգ, ինչպես կարմիր կարօտը մեր- Կրակեցէ՛ք, կրակեցե՛ք, խելագարուած իմ ընկերներ…» X. …Մայր էր մտնում իրիկնային արեւը` թէժ լոյսով վառուած: Ու անվհատ կռւում էին ամբոխները խելագարուած: Աչքերի մէջ` կարմիր մի հուր, ու սրտերում – կարմիր կրակ` Վերջին թափով մի ամրակուռ` անգայթ կռւում էին նրանք: Խենթ երգելով, կրակելով նրանք անցնում էին առաջ- Ու թշնամին փախուստ տուեց` ահաբեկուած ու վտարուած Մութ էր արդէն, մայր էր մտել արեգակի շողը վերջին, Երբ գրոհով մի անվեհեր կայարանը գրաւեցին… XI. Մութ է հիմա: Գիշերը, խոր, իջել է վար: Մութ է հիմա, թանձր խաւար: Երկաթուղու կայարանում, ուր ո՛չ մի լոյս չկա վառուած, Խռնուել են հազարանուն ամբոխները խելագարուած: Գիշերնի մէջ չեն երեւում յաղթ կամարները երկաթէ` Լոյս չեն վառել կայարանում, որ թշնամին չնկատէ: Սպասում են` աչքներն յառած խաւարամած հեռուներին` Մութը իջաւ համատարած, մինչ կայարանը վերցրին Սպասում են, որ մինչեւ լոյս գոնէ մի քիչ հանգստանան Ու առաւօտ դուրս գան նորից ու քաղաքի վրայ գնան: Աչքերն յառած թանձր մութին, սրտատրոփ, անապաքէն` Սպասում են առաւօտին, որ կռիւը շարունակեն: Մի քիչ առաջ, արիւնաքամ, երբ դեռ դաշտում կռւում էին Մօ՜տ էր թւում քաղաքն այնքան երկաթուղու կայարանին... Եկան իրենք, կռուով, երգով գրաւեցին կայանը մեծ- Իսկ թշնամին փախուստ տուեց ու քաղաքում պատսպարուեց: Սպասում են իրենք հիմա, որ մինչեւ լոյս հանգստանան- Ու առաւօտ դուրս գան նորից եւ քաղաքի վրայ գնան: XII. Ու մթի մէջ հազարամեայ, գիշերի մէջ խորը, անհուն` Խռնուել են նրանք ահա երկաթուղու կայարանում: Դաշտն է դէմը, խաւարակուռ ձգուած է նա: Չկայ մի ձայն, չկայ քամի, մութ է հիմա: Դաշտն է դէմը` անծիր, անծայր մի զանգուած խաւարամութ, Ուր նստել է անաչք, անլոյս խորհրդաւոր կասկածը մութ: Շնթռկել է որպէս մի շուն, որ խաւարն է հսկում հիմի,- Շնթռկել է թանձր մուժում, որպէս անտես մի թշնամի: Մութն է նստել կասկածը հին ու աչքերով խավարամած Նայում է նա կայարանին, որ կանգնած է նրա դիմած: Շարժըւում է մութը կարծես ու խաւարով իր աչքերի- Նայում է նա լուրթ աչքերին խելագարուած ամբոխների: Ու տագնապով անլռելի, հայեացքներով անթարթ լարուած` Նայում են մութ հեռուներին ամբոխները խելագարուած: Լուրթ աչքերով խորը, տխուր-մո՜ւթն են դիտում նրանք անհուն- Ու դժժում է աղմուկը խուլ գիշերային կայարանում… XIII. Հոծ բանակով, հսկայական կայարանի դէմ խռնուած` Լուրթ աչքերով արեւակամ – դաշտն են դիտում խաւարամած: Մո՛ւթ է դէմը, ու խաւարում, որ բացուել է, որպէս անդունդ` Երեւում է հեռո՜ւ – հեռո՜ւն կարմիր լոյսով վառուող մի գունդ: Աչքերի դէմ մթնակալած, հայեացքների դէմ ակընդէտ - Հեռու մթում լոյսն այդ վառուած գո՛ւնդ է թւում, կարմիր մի կէտ: Գիշերի մէջ – կարմի՜ր, կարմի՜ր, տագնապալից վառւում է նա` Գիշերի մէջ վառել են, որ զօրքը պատրաստ արթուն մնայ: Անծայրածիր մթում հեռուի կարծես կարմիր գլուխ է շան- Վառել են այն, որպէս կռուի ու տագնապի ազդանշան: -Քաղաքն է այն հազարամեայ, ուր տագնապ ու տենդ կայ հիմի Պահուել է նա, որպէս վախից խելագարուած մի թշնամի, Ու կրակը այդ կարմրակէզ – ահանշան ու վիթխարի – Մի արնագոյն կէտ է կարծես ուղեղի մէջ խելագարի: Բռընկուել է յոյսով յետին, հոգեվարքի տենդով վառուած – Ու նայում են կարմիր կէտին ամբոխները խելագարուած… XIV. Գիշերի դէմ խաւարամած, աչքերն յառած կարմիր կէտին` Ամբոխները խելագարուած սպասում էին առաւօտին: Ու վառւում է խաւարակուռ հոգիներում նրանց անգայթ Կէտը այդ մուգ, որպէս հեռու, հրաբոսոր մի ճառագայթ: Սուր մխուել է նրանց սրտում, որպէս մի թէժ, կարմիր բեւեռ- Թոյն է լցնում, ու բորբոքում, ու երազներ աշխարհաւեր… Աղմկում է նրանց սրտում մորմոքը հին, հազարամեայ- Տենդ է սփռում ու խլրտում նրանց անգայթ սրտում հիմա: Լուրթ աչքերում փայլում է վառ արիւնամած մի ցանկութիւն- Ու աչքերը միլիոնաւոր թո՛յն են թքում, արիւն ու թոյն: Բարձրանում է նրանց սրտից տարիների մաղձը աղի- Ու վառւում է լուրթ աչքերում` արիւնալից ու կատաղի: Ու աչքերը արիւնամած անթարթ յառած կարմիր կէտին` Ամբոխները խելագարւած սպասում էին առաւօտին: XV. ...Գիշերի՛ դէմ գիշեր է մութ խաւարամած նրանգ հոգին, Որ կարօտով մի կրակոտ սպասում է առաւօտին: Խաւար է մեծ սիրտը նոցա, բայց խաւարում անծայրածիր- Երկինքնե՜ր կան կապուտաչեայ, հորիզոննե՜ր` անծա՛յր, անծի՜ր: Ու աչքերում նրանց կապոյտ, ուր իջել է գիշերը մութ- Հազա՜ր բողբոջ կայ կրակոտ, ու արշալոյս, ու առաւօտ: Նրանց ձգուած մկաներում ո՛յժն է նստել խոնաւ հողի- Եթէ ուզեն` արեւներին նոր տե՛մպ կը տան ու նոր ուղի… Եթէ ուզեն` արեգակնե՜ր կը շպրտեն երկինքն ի վեր. Եթէ ուզեն` վա՛ր կը բերեն երկինքներից արեգակներ… Եթէ ուզեն` կամքով արի ու աշխարհի հրով վառուած… Ինչե՜ր միայն չեն կատարի ամբոխները խելագարուած...

Հիանալի՛ է:

ՏԱՐՕՐԻՆԱԿ ՄԱՐԴ ԱՐԱՐԱԾ Խոսք` Մուշեղ Իշխանի Արթուր Մեսչյան Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Մոմի լոյսով` խաւարի մէջ համատարած Կը հալածես դու տեսիլքներ արեւավառ Կը խարխափես բայց խաւարին չես հաւատար: Արցունքներիդ միգամածին խորէն տմոյն Գիտես նայել արշալոյսի ճաճանչներին Սգի քօղի տակ յուսալից դու սիրահար` Կը տառապես եւ վշտերիդ չես հաւատար: Վզիդ շղթայ եւ թեւերիդ ծանր կապանք` Դու կը փորձես արծիւներին վայել ճախրանք Եւ այս կեանքի մեծ բանտի մէջ բազմակամար Դու կը խեղդուես` շղթաներիդ չես հաւատար: Փուշ ու տատասկ քեզ կ'արիւնեն ճամփիդ վրայ, Բայց խոցոտուած քո մատներով արիւնլուայ Դու կ'որոնես ծաղիկների հոգին պայծառ, Ցաւից կ'ոռնաս եւ ցավերիդ չես հաւատար: Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Քո ձեռքերով հողին կը տաս կեանքեր ծաղկած Կը զգաս դէմքիդ մահուան քամին եւ հողմավար Կ'ընկնես անշունչ, սակայն մահուան չես հաւատար:

ՂՈՂԱՆՋ ԱՀԱԳՆԱՑՈՂ Ե՜րգը… Կարծես տնից ելած մի պանդուխտ էր բազմաթափառ Եվ ուզում էր կրկին փարել հայրենիքին: Հայրենիքն էր… նրա հոգին: Ե՜րգը... Կա՜րծես մի թռչուն էր, որ չվելով բնազդաբար` Ետ էր թևում գիշերն ի լույս և օրն ի բուն: Եվ նրա շեն ականջն էր… բույն: Այն ակա՜նջը... Ջրվորների, Սարվորների ուրախ կանչը, Ձույլ զանգերի ծույլ ղողանջը, Առվի հիմար բլբլոցը, Ճրագների պլպլոցը, Հովի հունչը, Թոնրի շունչը, Մերժված սրտի խուլ մրմունջը, Երազների ու ծաղկունքի փսփսուկը, Ողբասածի կոծն ու սուգը, Արտասուքը, Որ ցնծվելով վառ ցավի մեջ` Դուրս չի պոռթկում, Այլ կաթում է սրտի խորքում, Ինչպես մթին անձավի մեջ, Եվ այդ ահեղ կաթկթոցը Մինչև անգամ քար է ծակում. Կեսչոր ու թաց փայտի նման Վառվող հույսի ճրթճրթոցը, Որ վառ ցրտի դեմ-հանդիման Ինչքան չլինի դուռ է փակում. Չարաճճի քամու առաջ Տերևների սրսփումը` Աշնան վառած անհուր բոցում. Նոր մայրացած ստինքների Միմյանց հետ լուռ շփումը` Այգու նման բուրող ծոցում. Ջրի ճամփին աղջիկների քչփչոցը, Մինուճարին հեռու ճամփող Մոր խելագար պաչպչոցը, Տաք հնձանի կպչուն դռան Զիլ ճռինչը, Անգղ տեսած թուխսի սարսափն ու կռինչը, Նորածնի ազդարարիչ-հրամայող բարակ ճիչը,- Ամե՛ն, ամե՛ն, ամե՜ն ինչը Ալիք տալիս, Գալիս-գալիս, Ծովանում էր այդ ականջում, Հազար ձևով այնտեղ հնչում, Հետո տանջում ու պահանջում, Ելնել-թափվել սրտերից-սի՜րտ, Հոգուց-հոգի՜, Հույզով ցողել Ու ողողել Ամեն ոքի… Ա՛յն, որ այնպես ցիրուցան էր` Կամենում էր լինել հավաք. Ա՛յն, որ միայն աղմուկ էր դեռ^ Ցանկանում էր դառնալ նվագ. Ա՛յն, որ հնչյուն, անկապ ձայն էր` Եղանակ ու երգ էր ուզում,- Վարարումի ու հորդումի Ելք էր ուզում: Իսկ թղթերին – Հազար ու մի երգ-եղանակ` Դարձած նոտա. Իսկ թղթերին – Հազար ու մի խաղիկ-տաղիկ` Հայաշխարհիկ Նաև օտար: Իսկ թղթից դուրս – Որքա՜ն երգեր, Որ չեն տեսել ձայնագըրող` Գոնե օտար ժանգը քերող Հմուտ ձեռքեր: Իսկ թղթից դուրս – Որքա՜ն վերքեր, Որ գեղջուկը ձայնով կերկեր Երգ է դարձնում ամեն վայրկյան: Իսկ թղթից դուրս – Որքա՛ն, որքա՜ն Շինականի ձեռքով ցանված, Բայց չհնձված-անտուն բերքեր... Ա՜խ, հավաքե՛ր այդ ամենը, Կրկնապատկված ե՛տ տար կրկին, Սիրով բաշխեր նրանց, ովքեր Իրենց արյամբ ու քրտինքով Խմորում են տվել երգին: Իր հտ մեկտեղ այն ժամանակ Գյուղացին էլ գուցե երգեր. -Հով, հով, հովն ընկավ, Դարդըս ծովն ընկավ...

ՂՈՂԱՆՋ ԱՇՆԱՆԱՇՈՒՆՉ Բայց ահա նաև շոգն է կոտրվում` Գոռոզության պես, Եվ իր տեղը զիջում Իր գինն իմացող համեստությանը: Կապող անձրևի միջամտությամբ Երկիրն ու երկին Գրկվում են կրկին` Վերջ տալով իրենց սուր խստությանը Ու գժտությանը: Եվ աշունն էլի, Չարչիների պես ու բոշաների, Տեղից-տեղ գնում, Դռներն ընկընում Եվ զբաղվում է իր ներկարարի սիրված փեշակով: Չարչին բարձրականչ կհպարտանա Իր հուլունքների հազար տեսակով, Ասեղ ու շյուղեր, ծամոն կծախի Պառավ տատերին, հարսներին շարմաղ: Բոշան ցորենով զամբյուղ կփոխի Եվ ինչով ուզես` մեծ ու փոքր մաղ: Մինչդեռ աշունը… Նա բա՜ն չի ծախում, Օդ, եղանակ, գույներ է փոխում: Մինչդեռ աշունը Միայն բաշխում է` Ցորեն ու գարի, Խմիչք ու փշատ,- Հազար մի բարիք Եվ – ամենից շատ – Անվարձ ու ձրի Միայն նախշում է... Եվ այնպես դանդաղ, որ չես նկատի, Ավելուկների ծամերը կանաչ Էյվանի դեմքին ու տան ճակատին Դեղնում են հանկարծ, դառնում անճանաչ: Ու քաղցրությունից ճաքող սեխերի Անուշ բուրմունքով Օծվում են կրկին բոստան-բաղերը: Իսկ ձմերուկի կըրծված ճաղերը – Լուսնի հաստ-բարակ փուլերի նման – Հող ու փոշով են ամպոտվում հիմա: Ընկուզենիներն իրենց սաղարթով Այնպես են մեկից դառնում հուրհրան, Կարծես թե լինեն Մարմանդ առկայծող հսկա ծխամորճ, Եվ որպես ծխի կոհակվող քուլա` Մշուշն է սողում դաշտերի վրա Ու պտույտ տալիս Ծերուկներիպ ես պպզած լեռների Սանր չտեսած – փռչոտ գլխի շուրջ: Մինչ դեղձին պարկեշտ ու ծիրանին լուրջ Իրենց սաղարթն են աշխատում կոճկել Լիրբ քամու հանդեպ` Հաստլիկ ուռենին ու ձիգ կեռասին Պատրաստ են իսկույն Իրենց լաչակը գլխներից քանդել` Մարդաթող հարսի, Լաչառ կնկա պես: Նորից, իսկապե՛ս, Աշուն է, աշո՜ւն: Նորից սանդի մեջ ծեծում են կորկոտ, Ձավար են խաշում, Տաք հնձաններում ճմլում են խաղող Ու գինի քաշում: Նորից առիշտան, Որ ձողերն են շարեշար փռել, Թաց` օրորվում է լուռ ու անշշուկ, Չորացած` խշշում Եվ փշուր-փշուր Թափվում է գետին` Խսիր-կարպետին: Քամին կարծես թե բան է կորցրել Եվ որոնելով` Ավլում է գետնին Ու տեղից-տեղ խաշամը քշում: Եվ տերևների հաստ ծածկույթի տակ Ավռակ ու վտակ Խոսում են ոչ թե խշշոցով ջրի, Այլ կարծես անվերջ տժտժում-թշշում` Իրենց մեջ ընկած բոց տերևների Չմարող հրից: Սերկևիլները սրտի թրթիռով Վերջինն են լքում անխռով այգին Ու տեղափոխվում-մտնում են սնդուկ, Որ հաստակաշի ու կողքապնդուկ Զառ խնձորների հարևանությամբ Պլլվեն սիրով ու գորովագին Կանանց պահուստի շորերին փոթ-փոթ Եվ իրենց բույրը խենթորեն խառնեն Նրանց մարմնային բուրմունքին տռփոտ: Աշուն է, աշո՜ւն: Լուսաստղը հիմա Նույնիսկ ցերեկվա դռներն է մաշում Եվ ճառագայթուն ու մեծ է այնքան, Կարծես մի բացված հովհար է որ կա: Հովհարը սակայն Ո՞ւմ է հարկավոր, երբ շոգ չէ արդեն, Երբ եղանակը այնքան է ցրտել, Որ նորից ահա տան խոնավ օդից Մինչ աղը լալիս` Լավաշն է ծաղկում, Իսկ պաղ եղյամի հալվելուց հետո Կալում մնացած կույտը ծղոտի Ւրար է կպչում` Կարծես թե թաղքում Մազերի նման շեկլիկ աղջկա: Անցած ձմռանը նշանվածների կոպերի տակով Անհամբերությամբ սահում է հիմա երազանքն այրող Այն հարսանիքի, Որ պիտի լինի, բայց դեռ, ա՜խ, չկա: Գիշերվա կեսին ոռնոցն է լսվում Հոտ ու նախիրի հետ սարից գյուղ իջած Անկուշտ գայլերի: Իսկ նույնքան անկուշտ ջրաղացների Անխոնջ չախչըկան Կոչնակի նման կանչելով անվերջ` Ճամփան է պահում Աղունով բացված սողուն սայլերի: Եվ ահա – Կամաց քշեք սելերը... Եվ ահա – Աշուն եկավ սարիցը... Եվ ահա – այստե՛ղ – Երկինքն ամպել է… Եվ ահա – այնտե՛ղ – էս լուսնակ գիշեր… Եվ ահա – այսպե՛ս – Միշտ նա է ներկա` Նա՛ շինականի հար հավատարիմ, հավետ անբաժան մեծ օգնականը. Նա՛ - շինականի համկալ ընկերը, հոտաղ-մշակը ու… երրորդ ձեռքը – Նա՛ - ինքը... ե՜րգը:

Количеством Китайцы.

Это ирония? :lol: