Unregistered - M

mer mot el a nujn zham@ esel ed zhamin pti MTOM verkenam ee Mard krisakan liner dasi chgnar Normal@ es chem, ba ov a?? Ari du gna qni

Bell 62 nominacia karelia, baic ksksen heto obidni nominacianer@ asenk mistr vax-mama-jan!! kam mistr sssoves araa! lav chi eli... :lol: Erexek ne v obidu, shutim...

Ya?? namekayu?? Da moi misli chisti kak zheltiy sneg zimoj!! jogelemm dra hamar e aseci CHISHT voch te normal :lol:

Bell esli pro intellekt, nekotoryx voobshe zabanit' pridetsa...

mitq a :lol: BI, bajc du po vesne ches caghkum? sagh chisht buysery caxkum en :lol: :lol: :lol:

4uni anun, in4 uzum es dir Asenq.. caghkac bibar

BI msn-d tencel chasecir En caghik@ Nor nkareci Qez ei hishum uzeci Bibar nkarem, en el caghik durs ekav. bajc de gone guynna brnum :lol: ham el buys a eli :lol: Vonces jan?

ՄԱՐՈ Ջան, ես քո հետ եմ, չմտածես

Габчик, неужели Я в составе жюри тебя так смущаю а?

А есть ли на этом форуме джентльмен (или джентльвумен), который купил бы этот диск и отправил мне по почте?

http://www.psyhelp.ru/texts/hallucination.htm

А что если оффтоп оставить здесь, а для конкурса открыть новую тему?

Гонит он. Почему ни в одной статье не написано, что "МИД Армении заявил..", а везде этот Мамед'яров заявляет?

msnd asa jani shushuuuuuuuut!!!

У меня дядя еврей

Հերիք է (ԻՆՔՆԱ)գովազդով զբաղվես Մարսելինյո

skol'ko ne zhalko

Ավետիք Իսահակյան

ՎԵՐՋԻՆ ՍՈՒՐԱՀ Եւ ուղտերն, իբրեւ ոսկի մակոյկներ, հուր ալիքները ծով-անապատում Ճեղքելով արագ սլանում էին դէպի բոցավառ, լուսավառ հեռուն: Եւ ոչ մի սամում հրաշունչ թեւով չէր կարող հասնել նրանց արշաւին, Նրանց թռիչքին չէր կարող հասնել սլացքը նետի վայրի բեդուինի: Վուհադիներից զով սիւք էր բերում վառ քասիդները այրող կարօտի, Դայլայլում էին կաթնաղբիւրները երազներն իրենց կուսական սրտի: Եւ հեքիաթների լոյս փերիները մայր-արմաւենու քնքույշ սօսիւնով Համբոյր ու ողջոյն ուղարկում էին եւ կանչում նրան գաղտնի խոստումով: Բայց Աբու-Լալան չէր ուզում լսել սիրոյ ողջոյնին, գողտրիկ սօսաւին, Թռչում էր անյարգ` դէպի արեւը, եւ ինքն էլ պայծառ` նման արեւին: Իսկ սերաբները նոր տեսիլներով բիւր պատրանքների, հրապոյրների` Թռցնում էին կախարդուած հոգին ոսկի թեւերով լոյս-անուրջների: Ուղտերը արձակ պարուսաններով հուժկու, մոլեգին, այնպէս խօլաբար Սլանում էին, ճախր էին առնու հրեղէն թափով, խենթ ու խելագար: Եւ արեգական վառ ցնցուղի տակ բոցկլտում էին ուղտերը զուարթ. Եւ բարձրաղօղանջ կայլակում էին զանգակներն ազատ, ցնծուն լուսազարդ: Աբու Մահարին արծուի նման աչքերն անքթիթ` արեւին յառած, Թռչում էր աննինջ հոգին լուսարբած եւ երանութեան ջահերով վառուած: Նրա ետեւում լոկ անապատն էր փռուած հոլանի` լոյսերի ծոցում, Իսկ գլխի վերեւ արեւն էր նազում շափիւղեայ վարսերն անծիր տարածուն: Եւ ոսկեփրփուր ծիրանին ուսին, Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը, Թռչում էր անդուլ` յաղթական ու վեհ, դէպի արեւը, անմահ արեւը…

ԵՕԹՆԵՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի Արաբստանի մեծ անապատի Դարբասների մօտ ծունկ իջաւ յոգնած… Հորիզոնները հրդեհւում էին իրենց ամայի, ազատ ափերում, Մութն հաւաքում էր քղանցքը թաւշեայ, բոցերով բոսոր երկինքն էր ծփում: Եւ Աբու-Լալան նստեց մենաւոր` յակինթեայ ժայռին գլուխը յենած. Հայեացքը սուզած դիւթական հեռուն եւ հաշտ ու պայծառ հոգին անդորրած: -Ո՛հ, ի՜նչ ազատ եմ, անպարփակ ազատ, միթէ կարո՞ղ է այս մեծ սահարան Պարուրել, գրկել իր ծիրերի մէջ ազատութիւնըս` անհուն, անսահման: Ո՛չ մի մարդկային աչք ինձ չի տեսնի, չի հասնի ո՛չ մի մարդկային բազուկ. Ո՜վ ազատութիւն, դու դրախտային չքնաղ վարդերի լուսեղէն բուրմունք: Քո պերճ վարդերով դո՛ւ պսակիր ինձ, վառի՛ր իմ հոգում ջահերդ հուր-հրան. Ո՛վ ազատութիւն, դու դրախտային լոյս-բլբուլների անմահ Ալ-Կորան: Չքնաղ առապար, դու իմաստութեան ոսկեղէն աշխարհ, հազար ողջոյն քեզ, Անարատ բադիէ, ուր մարդը մարդուն չի լլկել բնաւ, յար օրհնեալ լինես: Տարածուի՛ր, անծիր, փռի՛ր աւազիդ դեղին ծովերը ազգերի վրայ, Ծածկիր ողջ մարդկանց քէօշք ու խրճիթներ, գիւղ ու շահաստան, շուկայ ու կլայ: Վիշապ հողմիդ հետ ազատութիւնը թող գահակալէ աշխարհը հանուր, Եւ ոսկեվառէ վսեմ արեւը` ազատութիւնը աշխարհասփիւռ: Հազար ու հազար հրաշալիքներով եւ հրաբորբոք հրապոյրներով Շէմս-արեւն ելաւ` շքեղ լուսավառ, վարդքի, սնդուսի բիւր պարոյրներով: Եւ վեհ արեւի ջահերի ներքոյ փռուեց, ծաւալուեց ծիրն անապատի, Վառ-վառ հուրհրաց, ինչպէս տիտանեան հսկայ առիւծի ոսկեփառ մորթի: -Սալա՛մ, քեզ, արե՛ւ, շիւքըդ բիւրաբիւր, դու Աստծուց հզօր, դու կեանքի աղբիւր, Դու, իմ անմահ մայր, մայրական դու գիրկ, դու միակ բարի, դու միակ սուրբ, սուրբ: Տիեզերական դու բաժակ անհուն` ոսկի արբեցման եւ երանութեան, Դու հրճուանքի, հրապոյրների հրեղէն գինու դու անհուն ովկիան: Տիեզերական հազարահանդէս դու մեծ խրախճանք, բարի՛ արեգակ, Ահա իմ հոգին – մի ծարաւ բողբոջ, թափի՛ր նրա մէջ գինիդ անապակ: Քո երջանկութեամբ, քո իմաստութեամբ, քո յաւերժութեամբ հարբեցրու ինձ, Տո՛ւր ինձ անցեալի անզարթ մոռացում, լոյս անուրջներում քո բուրումնալից: Հարբեցրո՛ւ ինձ, հարբեցրո՛ւ ինձ, քո անմահ գինով հարբեցրո՛ւ ինձ, Մոռանամ մարդուն, սուտն ու մռայլը, մոռանամ յաւերժ չարիքն ու թախիծ: Քո վսեմութեամբ հարբեցրո՛ւ ինձ, հարբեցրո՛ւ ինձ լոյս-հիացքներով, Խաւալների դէմ անյաղթ-ախոյեան, գարունների մայր, ուրախութեան ծով: Դու միակ բարի, դու միակ իմ սէր, դու միայն սո՛ւրբ, սուրբ, մայրակա՛ն դու գիրկ, Դու յաւէտ գթոտ, մահը խորտակող, դու գերահրաշ, միակ գեղեցիկ: Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ, հրակոծ սիրով կիզիր, խոցիր ինձ, Եւ ոսկեճաճանչ վարսերդ շքեղ փռիր ինձ վրայ, եւ գուրգուրիր ինձ: Եւ արիւնոտիր իմ շրթունքները համբոյրիդ խայթով քո հրդեհակէզ, Երջանկասփիւռ քո լոյս-գիրկը բաց, ես սիրաբորբոք թռչում եմ դէպ քեզ: Եւ թող խլանան իմ ականջները` աղմուկն աշխարհի չլսեմ յաւէտ, Յաւէտ կուրանամ աշխարհի համար, մարդկանց տեսնելու այլ չնայեմ ետ: Դէպի արեւը դարեր ու դարեր, թռի՛ր, սլացի՛ր, ազնիւ քարաւան, Նրա լուսեղէն, բոցեղէն գրկում, որ արեւանամ եւ յաւերժանամ: Ո՛հ, իմ մայր-արեւ, քո ոսկեփրփուր ծիրանիդ շքեղ ձգի՛ր ուսերիս, Որ ես յաղթական, լոյս փառքերիդ մէջ սրարբած սուրամ դէպի, դէպի քեզ: Դու Աստծուց հզօր, դու միակ իմ սէր, դու միակ իմ մայր, մայրական դու գիրկ, Դու միայն բարի, դու միայն սո՛ւրբ, սո՛րբ, դու գերահրաշ, միակ գեղեցիկ…

ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ Եւ միջօրէի բարկ արեւի տակ խիստ բուրում էին նարճիս ու ծոթոր, Եւ քարաւանը փոշու մէջ կորած` քայլում էր դանդաղ, յոգնած, քրտնաթոր: -Թռի՛ր, քարաւան, խորշակ ու մրրիկ ճեղքելով մտիր աւազի ծոցը.- Այսպէս էր խօսում զայրացած սրտում Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը: -Թող անապատի բոց հողմն իմ դէմ գայ, աւազի վրայից հետքերս ջնջէ, Որ մարդը երբեք տեղս չգտնի, իմ շնչած օդը մարդը չշնչէ: Տեսնում եմ ահա շէկ առիւծներին` դեղին շեղջերից աչքս են նայում, Տեսնում եմ նրանց, որոնց ոսկեղէն բաշերից հողմը կայծեր է պոկում: Արի՛ք, կանչում եմ, ես փախչողը չեմ. արի՜ք, լափեցե՛ք սիրտս վիրաւոր, Ես ետ չեմ դառնայ մարդու մօտ երբեք, դուռը չեմ բախի մարդու նենգաւոր: Մարդիկ ի՞նչ են որ… դիմակւած դեւեր, ժանիքներ ունեն, անտես ճիրաններ, Սմբակներ ունեն եւ որոճող են, եւ նրանց լեզուն` թունաւոր սուսեր: Եւ ո՞ւ են մարդիկ... աղուէսների հօտ, եսամոլ անհուն, ուրացող, մատնիչ, Անկումիդ ուրախ, արիւններ լակող, գազան մանկասպան, եւ դահի՛ճ, դահի՛ճ: Աղքատութեան մէջ` քծնի, վաճառուող, թշուառութեան մէջ` վախկոտ, դաւաճան, Հարստութեան մէջ` լկտի, չարախինդ, ե՛ւ վրիժառու, ե՛ւ անպարտաւան: Զոհւում է լաւը վատերի համար, եւ վատն ու չարւ լլկում են, տանջում, Մի բուռ լաւերին այս վատ աշխարհում, եւ կեանքի արտում որոմն է աճում: Նզովում եմ ձեզ, հեռաւո՛ր մարդիկ, ձեր չարն ու բարին, կրօնները ձեր, Որոնք միմիայն շղթայ են կռում եւ ստրկութեան կոփում զնդաններ: Ապիրատ աշխարհ, ուր հզօր ոսկին դարձնում է գողին` ազնիւ բարեյոյս, Ապուշին` հանճար, վախկոտին` կտրիճ, տգեղին` չքնաղ եւ պոռնիկին` կոյս: Մարդկային աշխարհ, արեան բաղնիք, ուր թոյլն` յանցաւոր եւ հզօրն` արդար, Ուր մարդը տխեղծ` ինչ որ անում է այս գարշ աշխարհում` սոսկ նիւթի համար: Սոսկ շահի համար, շահին միշտ գերի, աստուածացնող թաթը եղեռնի, Ահա մարդը միշտ – պատկերն Աստծու, սակայն իրապես վիժուածք շէյթանի: Համրելով մէկ-մէկ անթիւ քայլերը իմ քարաւանի, իմ անծայր ճամբու, Անթիւ քայլերը չեն հասնում չափին մի օրում գործած յանցանքին մարդու: Ասում եմ ահա ե՛ւ արեւելքին, հիւսիս, հարաւին, ե՛ւ արեւմուտքին, Որոնց հողմերը իրար հետ ներհակ` լսում են մէկտեղ իմ արդար խօսքին: Տարէ՛ք, տարփողէ՛ք խօսքս հրեղեն, որ ծովերից ծով աշխարհներ լսեն, Թէ աւելի վատ, աւելի զազիր` քան մարդը դաժան – այդ մարդն է նորէն: Այդքան ժամանակ, որքան աստղերը անշէջ թարթում են լուռ անապատին, Եւ գալարւում են շեղջերն աւազի, շչում ու ճչում նման օձերին – Փախի՛ր, քարաւան, այդ պոռնկութեան լպիրշ ու արբշիռ ցոփ խնջոյքներից, Կեղծի, կեղեքման հրապարակներից եւ վաճառանքի պիղծ շուկաներից: Համայնքից փախի՛ր, փախի՛ր վրէժից, մարդկանց արիւնոտ արդարութիւնից, Փախի՛ր կնոջից, սիրուց, ընկերից, շնչահեղձ փախի՛ր մարդու ստուերից: Գնա՛, քարաւան, ներբաններիդ տակ տրորիր, կոխիր օրէնք, իրաւունք, Եւ ուղիներդ փոշիով ծածկիր թէ՛ չարն ու բարին, թէ՛ իշխանութիւն: Եւ թող յօշոտեն ինձ վագր ու առիւծ, բոցոտ հողմերը շաչեն ինձ վրայ,- Եւ այպսէս, մինչէւ օրերիս վերջը, քարաւանս անդարձ, գնա՛ ու գնա՛… Իրենց աղեղի պարանոցները` ուղտերը լարած նետերի նման, Զիլ վազում էին, եւ իրենց հետքից թողնելով փոշու անծայր քարաւան: Զիլ վազում էին խանձուած դաշտերով դէպի անյայտը, դէպի հեռաստան, Սքօղում էին հողի թուխպերով անծիր դաշտերը, աւան ու ոստան: Կարծես` վախեցած փախչում էր արագ` առանց հանգրուան, Աբու Մահարին, Կարծես օրէնքը, կինն ու համայնքը նրան կրընկոխ հետեւում էին: Եւ քարաւանը զրընգ, սրընթաց, առանց նայելու անցնում էր անդարձ Բուրգերի տակով մեծ քաղաքների` հացի ու կրքի ժխորով լցուած: Վազում էր հապճեպ` անգիտութեան մեջ դարեր քարացած գիւղերի մօտով, Վազում էր, սուզւում հեռուների մէջ` ոսկեհոս աստղի անզուսպ կարօտով: Քարաւանն հեստոտ օրեր-գիշերներ լափում էր ուղին ոլոր ու մոլոր, Եւ խռով հոգով Աբու Մահարին խորհում էր ցասկոտ` ճակատը խոլոր: Խոլ քարաւանը նրա խոհերի` բազէների պէս ծեծկուած մրրկով, Սլանում էին` խռիւ ու ցրիւ` մի լոյս-հանգրուան գտնելու հեւքով: Եւ լալիս էր նա առանց արցումքի, եւ նրա վիշտը նման անհունի, Ինչպէս իր ուղին, որ գալարւում է` անծայր օձի պէս, եւ վախճան չունի: Եւ ետ չէր նայում անցած ճամբէքին եւ չէր ափսոսում թողած, անցածին. Ողջոյն չէր վերցնում, ողջոյն չէր տալիս եկող ու անցնող քարաւաններին:

ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ Եւ քարաւանը ճեղքելով վստահ մըրրկապարը վայրագ ջինների, Անշեղ ու անվախ ձգւում էր առաջ ղօղանջիւններով յուզուած զանգերի: -Ի՞նչ է ընկերը...-կրկնում էր անդուլ զայրացած սրտում Աբու Մահարին.- Ծոցիդ մէջ սեւ օձ, մահիճդ պղծող... Թռի՛ր, քարաւան, ընկեր մտերիմ: Եւ ուր որ կ'երթաս, այնտեղից նորէն գնա ու գնա, առանց հանգրուան. Իմ բարի ճամբայ, տար ինձ, կորցրու, չքուիմ, տանջանքս մարդիկ չիմանան: Եւ ի՛նչ ենք թողել, ի՞նչ կայ մեր ետեւ, որ մեզ պատրանքով ետ կանչէ նորից, Փա՞ռք, գա՞նձ, օրէնքնե՞ր եւ իշխանութի՞ւն... Թռիր, հեռացիր բոլոր-բոլորից: Եւ ի՞նչ է փառքը.- այսօր քեզ մարդիկ եղջիւրներից վեր կը բարձրացնեն, Վաղը նոյն մարդիկ սմբակների տակ ճմլելու համար քեզ վայր կը նետեն: Ի՞նչ է պատիւը, յարգանքը մարդկանց, - լոկ ոսկուց – վախից յարգ են մատուցում, Իսկ երբ սայթաքես, մուճակիդ փոշին մեծ մարդ է դառնում եւ քեզ հարուածում: Եւ ի՞նչ է գանձը, որով յիմարը տիրում է մարդկանց, ե՛ւ հանճար, ե՛ւ սէր,- Բիւրաւորների քամուած արիւնը, մեռելների միս, որբի արցունքներ: Ի՞նչ է ամբոխը – մեծ յիմարն է նա, ոգին հալածող եւ տարրը չարի, Բռնութեան խարիսխ, ե՛ւ սուր երկսայրի , ե՛ւ զայրոյթի մէջ գազան վիթխարի: Ի՞նչ է համայնքը – թշնամու բանակ, եւ անհատն այնտեղ անշղթայ գերի, Ե՞րբ է հանդուրժել հոգու թռիչքին եւ սլացումին վսեմ մտքերի: Նողկալի համայնք, հեղձուցիչ օղակ, քո լաւն ու վատը – ահեղ խարազան, Մի անհուն մկրատ բոլորին խուզող` միահաւասար եւ միանման: Ատում եմ, աւաղ, ե՛ւ հայրենիքը – պերճ արօտավայր հարուստների ցոփ, Որի հողն արնոտ` անդուլ հերկողը չոր քար է կրծում իր հացի հանդէպ: Ի՞նչ է օրէնքը,- մարդկանցից օրհնած բիրտ ուժերի այդ սուրը դաժան, Անզօրի գլխին կախուած յաւիտեան, խեղճին խողխողող, հզօրին պաշտպան: Ե՛ւ իրաւունքը, ե՛ւ օրէնքները բոլոր զայրոյթով ատում են, ատում, Գարշ իրաւունքով բռնաբարում են, եւ գարշ օրէնքով լլկում ու մորթում: Եօթն անգամ ահա՛ ատում եմ, ատում իշխանութիւնը – սերունդներ լափող. Անյագ վաշխառու, անկուշտ ձրիակեր, պատերազմների յաւերժ յերիւրող: Անցած դարերի, գալիք դարերի մեծ դահիճն է նա եւ մեծն աւազակ, Իր անցած ուղին` ոճիր ու նախճիր, սարսափներ վիժող, ոխակալ վոհմակ: Նա հրէշի պէս կրծքիս է նստել, բռունցքն է ահեղ սեղմել ճակատիս, Եւ ամէն քայլիս շղթայ է զարկել, փականք է դրել լեզուիս ու մտքիս: Նա փշրում է միշտ մեր ուսերը վար, ամէնուր հասնում, ճզմում է մարդում, Եւ իրաւունքի դաժան անունով բիւր կառափներից բուրգեր է կերտում: Եւ ամէն ինչ է իշխանութիւնը – իրաւունք, օրէնք եւ արդարութիւն. Նա ինքն է խիղճը եւ չարն ու բարին, իսկ դու գերեզման, դու` ոչնչութիւն: Եւ նզովում եմ իշխանութիւնը` հազարաճիրան մոլի բորենին. Իր ամէն քայլը` արիւնի հնձան, ուր տրորում է ծերին, մանուկին: Ապիկա՛ր մարդիկ, ստրուկ ու վախկոտ, ո՞վ տուեց սուրը նմանիդ ձեռին, Ո՞վ տուեց նրան վրէժի իրաւունք իշխել. խողխողել իր նմաններին: Տա՛ր ինձ, քարաւան, իժերին յանձնիր, թաղիր հէգ սիրտս աւազների տակ, Տա՛ր ինձ, ազատիր իշխանութիւնից, ազատիր նըրա հովանուց վայրագ Խօլ կայծակները հրէղեն սրով ծուատում էին վաշտերն ամպերի Եւ արշաւասոյր` փշրւում էին ճերմակ բաշերին հեռու լեռների: Եւ մրրիկները մռնչում էին, արմաւն ու նոճին շաչում, շառաչում. Եւ քարաւանը կամուրջ քանդելով եւ քառատըրոփ վազում էր, թռչում: Վազում էր, թռչում, զրը՛նգ, հա զրը՛նգ, փոշու ամպերով ծածկելով ճամբէն, Ասես փախչում էր չար իշխանութեան քինոտ բռունցքից, որ չհասնի իրեն:

ՉՈՐՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ Գիշերն ահարկու` ե՛ւ սեւ, ե՛ւ հսկայ մի չղջիկի պէս թեւերը փռեց, Անծիր թեւերը իջան, ծածկեցին քարաւանն, ուղին եւ դաշտերն անափ: Եւ հորիզունից մինչեւ հորիցոն երկինքը լցուեց մռայլ ամպերով. Չէին շողշողում լուսինն ու աստղեր. խաւարն` ասես թէ` պատած խաւարով: Եւ հողմերն ահեղ` նժոյգների պէս` սանձարձակ, վայրի արշաւում էին, Յորձանքներ տալով, եւ հողն ու փոշին այրուած դաշտերից խառնում ամպերին: Ե՛ւ մահասարսուռ շառաչում էին, ե՛վ աղաղակում հազար ձայներով, Ասես, վիրաւոր գազաններ էին, մռնչում-ոռնում հողմի բերանով: Նեղ ձորերի մէջ գալարւում էին եւ արմաւենու անտառներում կոյս Հեծեծում էին հողմերը տխուր, որպէս թե` մի սիրտ լաց լինէր անյոյս: -Գնա՛, քարաւա՜ն, հողմերի դիմաց աննկուն քայլիր աշխարհի եզրը.- Այսպես էր խօսում իր սրտի խորքում Աբու-Մահարին, մեծ բանաստեղծը: -Շաչեցէ՛ք գլխիս, ամեհի հեղմեր, դո՛ւք, մրրիկնե՛ր, պայթեցէ՛ք գլխիս, Ես բաց ճակատով ձեր դէմն եմ կանգնած, ես վախեցող չեմ, զարկեցէ՛ք ճակտիս: Ես ետ չեմ դառնայ ժանտ քաղաքները, ուր բազմաժխոր կրքերն են եռում, Ոստաններն արեան, ուր մարդը դաժան իր նմաններին է միշտ պատառում: Ի՛մ անտուն գլուխ, տուն չես դառնայ դու, ինքնդ մարեցիր երդըդ հայրենի, Վա՜յ նրան, ով որ տուն ու տեղ ունի, կապուած է շան պէս իրեն տան շեմին: Արշաւէ՛ք հողմեր, իմ հօր տան վերայ, քանդէ՛ք, աւերէ՛ք հիմերը նրա, Եւ փոշին ցրէ՛ք մեծ աշխարհով մէկ,- անծայր ճամբան է իմ տունը հիմա: Մենակութիւնն է իմ սէրը հիմա, երկինքն աստղաբիբ – վրանս հայրական, Եւ քարաւանն է ընկերս հիմա, եւ իմ հանգիստը` ուղիս անկայան: Դո՛ւ, կախարդ ուղի, յաւիտեան անյայտ, յաւիտեան դիւթող իմ նոր հայրենիք, Տա՛ր ինձ, իմ սիրտը` յաւիտեան յացող` այնտեղ, ուր բնաւ չեն եղել մարդիկ: Մարդկանց մօտ պէտք է աչալուրջ լինես, միշտ ոտքի վրայ եւ սուրը` ձեռքիդ, Որ քեզ չլլկեն, քեզ չյօշոտեն թէ՛ բարեկամըդ եւ թէ՛ թշնամիդ: Բարեկամներից հեռու տա՛ր դու ինձ, որոնք անկշտում մժղուկների պէս Հետեւում են քեզ, երբ արիւն ունես, իսկ երբ ցամաքես` կը մոռանան քեզ: Իմ խոր վէրքերը ո՞վ կը նիւթէր ինձ, թէ չլինեին ընկեր, բարեկամ, Որոնք համբոյրով սիրտս բացեցին, որոնք համբոյրով խայթեցին նրան: Բիւր կեղծիք ունի իր ակունքի մէջ համբոյրը մարդկանց, համբոյրն ընկերի, Որով որսում է գաղտնիքը սրտիդ եւ դարձնում է քեզ յաւիտեան գերի: Ի՞նչ է ընկերը եւ բարեկամը` նենգ ու դրուժան, չարակամ ու վատ: Իր հոգում մեռաւ սիրոյ մի երկինք, մի վառ արեգակ, ե՛ւ սէր, ե՛ւ հաւատ: Բարեկամն ի՞նչ է – լաւիդ նախանձող, քայլիդ խուզարկու, բամբասող, ագահ. Ծանօթ շները չեն հաչում վրադ, ծանօթ մարդիկ են հաչում քո վրայ Հողմերն անհեթեթ ջինների նման` Աբու-Լալայի խոժոռուն դէմքին Քրքջում էին, ծափ տալիս, ծաղրում եւ ապարօշից քաշքշում ուժգին: Եւ քղանցքներից կախ էին ընկնում, եւ աչքերի մէջ Աբու-Լալայի Շաղ էին տալիս բուռերով փոշի եւ կտրում թելը նրա խոհերի: