Arm_Lionne

Kars !!!

axr enenc kandituraner en, vor ches karoxanum koxmnoroshvel ( achqers pak em clice arel :lol: ) MIG !!!

ARAMIS

kak skazal Kars , glavnoe ne kolichestva a kachestva MIG !!!

FR.GHEVOND

Парень из.. nkare inch-or meke tesela? mek el Jani-in ova? iharke knereq harci hamar , uxaki nman nicke chem nkatel forumum el chem asum nkari masin

ԽՈՆՀԱՐ ԱՂՋԻԿԸ Կարծես որ բամփես, տապին կփակչի - ասում եր Օհան ապերը նրա մասին: Ես մտքումս դրել էի նրա հետ որսի գնալ, թեև մինչ այդ որս քիչ էի արել: Պառավը խոստացավ խնդրել հարևանի կայծքարով հրացանը: Հենց հաջորդ կիրակի, առավոտ կանուխ, երբ երդիկներից դեռ նոր էին բարձրանում ծուխը, ես և Անտոնը բռնեցինք անտառի ճանապարհը: Այդ օրը ես չորս անգամ կրակեցի: Կրակոցից ծառի ճղներից ձյուն թափվեց , բայց իմ վառոդը չխանձեց ոչ մի աղվեսի մորթի: Անտոնը սիրտ էր տալիս, թե առաջին անգամ այդ էլ շատ է: Բայց ես տեսնում էի նրա ծաղկատար դեմքի խորամանկ ժպիտը: Ինքը մի ծեր աղվես սպանեց և երկու մոշահավ: Ծեր աղվեսն այնքան չարչարեց մեզ: Անտոնը կրակեց, մուխի մեջ ես տեսա, թե ինչպես աղվեսը գլորվեց: Վրա վազեցինք, աղվեսն ատամները կրճտացրեց, փոչը կախեց հետևի ոտքերի արանքը և փախավ: Ձյունի վրա մնացին նրա հետքերը և արյան շիթեր: Մի քանի տեղ ուժասպառ ընկել էր , արյունն ավելի շատ էր հոսել, և ձյունի վրա թափվել էին մորթու մազերը: Աղվեսին փնտրելու ժամանակ Անտոնը մի մոշահավ էլ սպանեց: Միասին վազեցինք դեպի այն կողմը, և փոսի մեջ տեսանք ծեր աղվեսին, որ կծկվել , կուչ էր եկել ու դունչը մոտեցրել էր վերքին: Երևում էր , որ լիզել է վերքի արյունը :Անտոնը աղվեսին ուսովը գցեց, ես մոշահավերը վերցրեցի, և մենք վերադարձանք: Ութ-տաս տարեկան մի տղա ցախ էր դարսում ձյունի վրա մեկնած պարանին: Մի քիչ հեռու կանգնել էր մի աղջիկ՝ պարանի չափ բարակ ճյուղը ձեռքին: Նրանք մեզ ավելի վաղ էին տեսել և կանգնած նայում էին: Ահա այդ դեմքն էր , որ մեխվել էր հիշողությանս մեջ , թեև այն օրից անցել էր տասներկու տարի և այն էլ ի՜նչ տարիներ: Ընկերս լռեց. ես նրա դեմքին տեսա երանության նույն ժպիտը , ինչպես առաջին անգամ , երբ մենք դեռ բարձրանում էինք արահետով: Ասես աչքի առաջ, ձյունոտ անտառում տեսնում էր աղջկան, ձեռքին չոր ցախը: _Տեսա ու կանգնեցի, - դանդաղ շարունակեց նա,-և թեպետ Անտոնն ասաց ում աղջիկն է , ասաց, որ ցախի են եկել, բայց ես նրան չէի լսում: Հիշում եմ , որ մի անգամ էլ , երբ բացուտն անցանք և իջնում էինք գյուղի կալերի վրա, ետ նայեցի: Գլուխը խոնհարեց ու փշրեց ձեռքի ճյուղը: Մեր տան պատշգամբից ես տեսա աղջկան՝ ցախը շալակին: Մեր տան հետքերով իջան կալերի վրա: Մոխրագույն շորեր ուներ, գլխին՝ տանը գործած բրդե շալ: Ես պատշգամբից նայում էի այն կողմ , իսկ Օհան ապերը հարցնում էր մոշահավերի մասին, Աշոտը նրանց փետուրներն էր պոկում, և ես կցկտուր պատասխան էի տալիս և աչքի տակով հետևում , թե ո´ր տունը պիտի մտնի ցախով աղջիկը: Որքան մեծ եղավ իմ ուրախությունը, երբ մյուս օրն իմացա, որ նրա փոքր քույրը սովորում է դպրոցում: Հենց այդ օրից էլ գլխին կարմիր շոր կապած աղջիկը, որ մինչ այդ իմ քառասուն աշակերտներից մեկն էր,բոլորից ջոկվեց և իմ աչքում դարձավ այն կետը, որի շուրջը պտտվում էր իմ ներքին աշխարհը: Ուզում էի իմանալ աղջկա անունը: Հորինեցի մի դաս , երբ աշակերտները պատմում էին իրենց ընտանիքի անդամների մասին: Եվ որովհետև նրանք երկու քույր էին, դժվար չէր իմանալ, որ անտառում տեսած աղջկա անունը Խոնհար էր: Մյուս աշակերտներն էլ մատ բարձրացրին իրենց տան մասին պատմելու և զարմացան, երբ ես գրատախտակին գրեցի գումարման նոր վարժություն: Խոնհար, Խոնհար...Նայում էի գրատախտակի թվերին, աչքերիս առաջ բրդե շալով աղջկա գլուխը, ոտքերը ձյունի մեջ և ձյունի ճերմակության վրա օձի պես սև պարանը: Այդ դեմքը մերթ սուզվում էր անդունդը, որը սովորական էր դառնում, հիշում էի , որ անտառում մի ծեր աղվես ենք սպանել, երկու մոշահավ: Մեկ էլ դեմքը մոտենում էր, կանգնում էր աչքիս առաջ և ես ճգնում էի իմանալու՝ ժպտա՞ց աղջիկը, երբ ետ նայեցի, թե՞ միայն ինձ թվաց: Անտոնի հետ մի անգամ էլ որսի գնացի: Բացուտին երբ հասանք, ես մոտեցա այն գերանին, որի մոտ կանգնել էր աղջիկը: Որսորդն իմ հետևից կանչեց, թե ճանապարհը աջ է ծռվում: Գերանի մոտ ձյունը ծածկել էր աղջկա հետքերը: Ոչինչ չէր երևում: Միայն ծառի տակ ընկած էր մի չոր շյուղ: Կռացա վերցրի: Վերադարձին եկանք գյուղի ծուռումուռ փողոցներով, որպեսզի անցնենք նրանց տան առաջով: Այն թաղի շները հաչոցով ինձ վրա վազեցին: Բայց և այնպես կիսաբաց դռնից նրան տեսա բակում՝ գրկին մի խուրձ խոտ: Ինձ տեսավ՝ դեմքն իսկույն մյուս կողմ դարձրեց, տուն մտավ: Ես նկատեցի, թե ինչպես կարմրեց նրա դեմքը: Այդ օրն այնքան ուրախ էի: Օհան ապերն էլ նկատեց իմ ուրախությունը և ծիծաղելով ասաց, թե վիզը ծուռ Անտոնի հետ անտառում երևի մի օյին եք սարքել: Ընթրիք հետո բուխարու մոտ երբ նա ննջեց, ես արագ թերթեցի նրա շարականի գիրքը, բրդե թելը ուրիշ թերթի արանքում դրի, որպեսզի առավոտյան Օհան ապերը զարմանա, թե ե՞րբ կիսեց շարականի հաստ գիրքը, կարդա ու կասկածով նայի մեկ ինձ, մեկ՝ Աշոտին: Ձմեռվա ընթացքում Խոնհարին երկու անգամ տեսա: Մի ամիս հիվանդ էր և առողջացավ բարեկենդանի տոներից առաջ: Ես շատ անգամ էի նրա մասին հարցնում նրա քրոջից: Եվ ամեն անգամ տարբեր պատրվակով, հեռվից հեռու, շատ անգամ իբր թե պատահաբար, մեջ բերելով ուրիշ խոսք: Դժվար էր միշտ պատրվակ գտնելը: Հիշում եմ, երբ երեք օր տեղեկություն չունեի, քաշվում էի հարցնել: Հանկարծ փոքրիկ աղջիկը գնար և տանն ասեր... Չորրորդ օրը սովորականից շուտ եկա դպրոց: Քույրը դեռ չէր եկել: Կանգնել էի մուտքի դռան մոտ: Աշակերտները վառարանի մոտ տաքանում էին: Աչքս բլրակին էր: Հանկարծ երևաց քույրը, ինձ տեսավ և կարծեց, թե հանդիմանելու եմ ուշանալու համար: Աղջիկը քայլերը արագացրեց և ինձ երբ հասավ՝ շնչակտուր ասաց. _Խոնհարն արդեն վեր է կացել... Հետո ես իմացա , որ նա դեռ չորս օր պառկել է: Աղջիկը սուտ էր ասել: Բարեկենդանի մի օր Խոնհարին տեսա: Մեր դիմացի կտրան աղջիկները խաղում էին , իրար ձյունով տալիս և երգեր ասում: Շատերի ձեռքին խնձոր կար: Նրանք նոր շորերով էին՝ կարմիր , կապույտ, կանաչ: Նրանց մեջ էր Խոնհարը. նրա հագին երկար զոլերով կարմիր չիթ էր : Ձեռքերը պահել էր գոգնոցի տակ, կանգնել էր կտուրի ծայրին և նայում էր ավելի փոքրահասակ աղջիկներին, որոնք զվարթ ծիծաղով իրար հրմշտում էին և վազվզում կտուրների վրա: Պատշգամբից ես նրան գունատ տեսա և մի քիչ նիհար: Նոր շորերի մեջ նա երևաց ավելի բարձրահասակ, մեջքը բարակ: Կապույտ գոգնոցի թելերը մեջքին հանգույց էր արել: Պատահմամբ նայեց պատշգամբի կողմը , տեսավ ինձ, հեռացավ կտուրից և խառնվեց աղջիկների խմբին: Նորից տեսա Խոնհարի սպիտակ դեմքը, մանրիկ աչքերը: Կարմիր շորերով այդ աղջիկը ինձ թված որպես մի բարձրահասակ երեխա՝ գլխին նույն բրդե շալը, ինչ որ առաջ: Տուն մտա, նրան չխանգարելու համար, որովհետև մյուս աղջիկները քչփչացին, փոքրահասակներից մի քանիսը , որոնք դպրոցում սովորում էին, գոգնոցով իրենց դեմքը ծածկեցին և պահվեցին ինձանից: շարունակելի ***

no togda back

Հեղինե ջան , քանի անգամ եմ զգուշացրել ու ջնջել , ինքնագովազդի ձև է

Էտ էլ հա՞րց է: Շոկոլադը ինձանից է անպակաս , ես էլ իրանից : Անհամբեր սպասում եմ էն օրվան , երբ Երևանում իրար հետ պիտի սուրճ խմենք ու չաչանակություն անենք: Նշված թեմայի մասին դեռ չենք խոսել , մոտ ժամանակներս մի բան կգրեմ դրա վերաբերյալ

Իհարկե կարելի է Հեղինե ջան , դու մենակ կողմնորոշվի որտե՞ղ է քեզ հարմար նստելու Սուրճը քա՞ղցր թե ...."անհամ" ես սիրում

aveli lav kliner amen mard irenov chchaper BOLORIN , hatkapes erb chapeluc miayn vatn en chapum

Ev? et bazmaketer ches parzabani? lavn er?

Ո´չ: Դա Հայերի բացարձակ փոքրամասնության մեջ նստած անբարոյական խուժանի կերպարն ու փսիխոտիպն է 28/02/2006 Բրյուսել

Հիմա PM հասցես կգրեմ

Что такое стресс? Стресс, если пользоваться переводом этого термина, – это психологическое давление или напряжение, а они являются необходимым атрибутом взаимодействия личностей и объектов/событий, то есть стресс является естественным элементом жизни. Поэтому выделять стресс в отдельный отрицательный фактор неразумно: от этого негативное влияние на слабую человеческую психику возрастает многократно. Человеческая бессознательная природа мудра и «знает», как должно быть; иногда стресс является необходимой (спасительной) встряской для организма, чтобы вывести его из состояния лени и апатии, настроить адекватность восприятия объективной реальности. Многие неизученные процессы в организме проявляют себя только в стрессовой ситуации, когда организм внезапно обретает сверхчеловеческие способности, спасающие жизнь себе и другим людям. И это тоже стресс, но это стресс пассионариев. В обычной жизни, в основном, мы сталкиваемся с другим стрессом: бытовой стресс – повседневная жизнь маленьких людей, которые решают свои маленькие (мещанские) дела, у них это не получается, они начинают конфликтовать в широком смысле слова. Отсюда можно вывести ещё одно определение стресса: cтресс – это конфликт, борьба между человеком и собой, другим человеком, событиями, природой. Обычные люди всегда проигрывают эту борьбу, и если их жалобы возвести в мировой масштаб, то мы получаем проблему стресса. Как вариант, можно также заметить, что стресс – это ощущение западного человека, что у него стресс. То есть понятие стресса – это искусственное изобретение западной цивилизации. В других цивилизациях, например, в русской и дальневосточной, такое понятие как стресс просто отсутствует. В силу утраты современным человеком правильного видения мира, стресс характеризуется часто схожими чувствами и поступками испытывающего его человека: 1.неспособность проанализировать своё текущее состояние, хотя симптомы стресса налицо; 2.неспособность усилием воли остановить стрессовый ход событий, хотя факт стресса зафиксирован; 3.неспособность к предвидению траектории развития стрессовой ситуации, хотя она типична и легко предсказуема; 4.неспособность к принятию компромиссных решений, хотя они логичны 5.неспособность уйти от типовой стрессовой ситуации, хотя она только начинается, уже была и, казалось бы, хорошо изучена; 6.неспособность к сохранению контроля над сознанием и эмоциями, хотя это спасительно 7.неспособность к поискам решения проблемы стресса после его окончания, раз и навсегда, хотя это важно. Как бороться со стрессом? Cуществует два принципиально различных подхода к данной проблеме. Первый способ -бороться с последствиями стресса: 1.Необходимо найти причину верхнего уровня. Причина верхнего уровня – это кажущаяся причина стресса. Например, если студент испытывает стресс на экзамене, то причина верхнего уровня – экзамен. Эта причина кажется объективной и неизменной, ведь студенту всё равно сдавать экзамен. 2.Попытаться устранить причину, а если не удаётся, то либо смириться с ней, либо дистанцироваться от неё (сбежать). Есть ещё несколько советов из этой группы: 1.представить себе, что в следующую секунду будет лучше; 2.дать себе установку, что стрессов больше не будет; 3.послушать приятную музыку; 4.встретиться с друзьями, отвлечься. Подобных советов можно найти множество в различной литературе, поэтому нет смысла упоминать их все. Эти советы – для современных ленивых, вечно спешащих людей, которым некогда решать проблему стресса и которым приходиться обходиться полумерами. Эти полумеры быстры и лёгки в применении, но дают поверхностный результат и действуют непродолжительное время. Бороться со следствием, не устранив причины, – неразумно, хотя почему-то современная западная медицина избрала именно этот путь. Второй же способ борьбы со стрессом состоит в том, чтобы устранить причину стресса в принципе. Второй способ – устранение причины стресса 1.Необходимо определить реальную причину стресса. Продолжение примера со студентом: причина более низкого уровня – слабая психологическая устойчивость студента в критических ситуациях, отсутствие воли и уверенности в себе плюс лень и разгильдяйство на протяжении всей учёбы, подрывающие уверенность в успешной сдаче экзамена. 2.Исправить свою психику и мировоззрение таким образом, чтобы стресс не мог возникнуть в принципе. Полезные черты характера, которые необходимо развивать: оптимизм, терпимость, воля, доброта, самоконтроль, самоанализ, психологическая устойчивость, «холодная голова и горячее сердце» и т. п. Сложность использования связана с негибкостью западного менталитета, ленью, отсутствием силы воли, недостатком интуитивного видения хода естественных процессов в природе. Второй принцип более медленный и крайне сложный в применении для обывателя, но действует безотказно и навсегда.

Ես պատրաստ եմ օգնելու , բայց հարցն այն է, որ, ցավոք սրտի, ինձ մոտ ոչ մի հայերեն գիրք չկա ( բացի Ավետարանից ): Չգիտեմ , Հրեշտակ ջան , եթե ուրիշ միջոցներ կան , բացի սեփական գրքից տպելու ...ուրեմն մի օգնական արդեն ունես :

( es Nunufar anune amen ejum mi 3 angam grvuma , erevum Nunufarin shat ge sireq joxovurd ) Edmond

Smally

«В чём сила, брат? Сила – она в твоих принципах!» Человек силён своими принципами. Приняв какой-либо принцип, он получает его силу, через разрыв с серой массой, усиливает свою индивидуальность, но за это платит напряжением воли. Человек, принявший принцип, делает «шаг в бездну». Он коренным образом меняется, становится кем-то другим. И его действия, нормальные ранее, становятся абсолютно неприемлемыми. Поступившись однажды своим принципом, человек теряет его, откатывается далеко в «минус». Происходит разбалансировка сознания и возврат к толпе. Принципы сильнее любых чувств и эмоций. Например, если любовь противоречит принципам, то она не может существовать. Так выявляется слабость человека. Индивидуальность и серая масса относятся так, как принципы и привычки. Человек, отказавшийся от своих принципов, предаёт самого себя. Он должен быть забыт для остальных индивидуумов.

Մարիամ ջան այդ ես եմ քեզաին շնորհակալ ոչ միայն այս երկու ժամերի համար , այլ այն անքուն գիշերների ու հետաքրքիր զրույցների համար , որ անցկացրել եմ քեզ հետ

endhanrapes kartsum em msi het kapvatse kerakurnere , txamardu gortsn e Mer tane hayrs mise chi vstahum voch mekin , tjisht e shat hamex e patrastum , bayc verjum et xohanoce Iraqi paterazmi dashtn e hishecnum :lol:

kars ջան 100% համամիտ եմ քեզ հետ : Պարզապես հասարակության առջև չուզեցի իրական բուժմանը անցնել , նոր կոմպլեքսներից խուսափելու համար : իսկ էտ տոկեր մոկերը , իհարկե կատակ էր , ուղղակի դրանց հետ լավ հիշողություններ ունենք կապված kars ջան ոչ միայն լավ փիլիսոփա այլ նայև լավ հոգեբան ես

Եվ ընդհանրապես , նման զառացանքի համար + չէր խանգարի

Լիլ ջան ավանդական բուժումն էլ կփորձենք ( կունգ-ֆույով)