Arm_Lionne

Մարիամ ջան հայերեն թարգմանությունը ավելի "կատարյալ է" քան ռուսերենը: Ռուսերենով Օմար Խայամին չեմ զգում : Եթե էլի ունես հայերեն թարգմանություններ , գրի այստեղ

Aha , пишем Но, как правило не отправляем и не получаем

И я тут , с вами Фрося (<--- как мило звучит) добро пожаловать

ԵՌԱՁԱՅՆ ՊԱՏԱՐԱԳ (Հատված) Երկնքից առկախ մի լեռնակղզի՝ Հայաստան աշխարհ: Երկնքից առկախ այդ լեռնակղզու ուղիղ կենտրոնում՝ երկու զանգ հսկա և անձեռագործ: Եվ այնքա՜ն հսկա, այնքա՜ն վիթխարի, որ չէին կարող որևէ կեռից ոչ մի կերպ կախվել, ուստի պարզապես կործված են հողից: Անունն՝ Արարատ կամ Սիս ու Մասիս: Նրանց ռումբաձև զույգ լեզվակները խրված են հողում և, խարսխի պես, հասնում են մինչև հրահեղուկի մթին հատակը: ՈՒ երբ գործում են այդ լեզվակները՝ երկրաշարժային բոլոր սարքերը իրենց տագնապն են արձանագըրում լրագըրերի գունատ երեսին՝ սև-սև տառերով... իսկ ով ունկ ունի, հավատո բլթակ՝ նա լսում է միշտ և նրանց ձայնը, ղողա՜նջը նրանց: Եվ ե´ս չեմ, ոչ էլ դուք եք ղողանջում. Սիսն ու Մասիսն են ղողանջում անվե´րջ-անդադա´ր-անդո´ւլ: Գողթան երգերի չափ ու կշռույթով, բամբ բամբիռների նվագակցությամբ, շարականների ելևէջումով պատարագատու՝ Սիսն ու Մասիսն են ղողանջում անվե´րջ-անդադա´ր-անդո´ւլ. ով ունի ականջ, բլթակ հավատո՝ նա լսում է միշտ, լսում է նրանց զանգը երկնաչու, որ թարգմանվում է լոկ երկու բառով՝ ՈՂԲԱՄ ՄԵՌԵԼՈՑ ... Պարույր Սևակ

Ի՞ՆՉ ԱՆԵՄ ՄԱՅՐԻԿ Մայրիկ, ինձ հաճախ Ապտակում էիր Սխալիս համար Եվ սաստում էիր, Որ լաց չլինեմ: Բայց ցաված տեղս Համբուրում էիր Եվ իմ փոխարեն Ինձանից թաքուն Լաց էիր լինում: Ախ, վերջին անգամ, Չեմ իմանում ո՞ր Սխալիս համար Ինձ ապտակեցիր Կորուստով քո մեծ… Էլ սաստող չեղավ, Որ լաց չլինեմ, Եվ ցաված տեղս Համբուրող չեղավ, Եվ իմ փոխարեն Իմ ցավն զգացող Ու լացող չեղավ: Ի՜նչ անեմ, մայրիկ:

Bidouille ցավոք Ձեր նշած բանաստեղծությունը չկարողացա ձեռք բերել, բայց հուսով եմ Սաթենիկը կամ Ռոմեոն դեռ կարձագանքեն Իմ ոտքերի տակ հովիտն է ծաղկած, Եվ գլխիս վերև ամպեր են ոսկի... Չգիտեմ ինչո՞ւ հիշեցի հանկարծ Վաղուց մոռացված խորհուրդն այն խոսքի, Որ դու ասացիր ուրիշ մի հովտում, Երբ հրաժեշտի ամպն էր որոտում: Ամպերն են լողում մայրամուտի մեջ Գնում են գալիս, գգվում իրարու, Հորիզոնն ի վար ձգվում են անվերջ, Անջատվում նորից և գնում հեռու: Երկու ամպ եկան, հասան իրարու, - Մեկը ոսկեմորթ եղնիկ թվաց ինձ, Մեկը լեռներից փախած եղջերու... Փարվեցին նրանք քնքշանքով մի մեծ, Հետո հեռացան անհոգ ու անփույթ, Վառվեցին ոսկե հրդեհների մեջ, Կապույտների մեջ ծուխ դարձան կապույտ... Բայց վաղը անձրև կդառնան նրանք Եվ կհանդիպեն ծովերում հեռու, Իսկ մենք աշխարհում ինչ էլ որ դառնանք, Էլ ոչ մի անգամ չենք հանդիպելու: Այդ մասին գիտե հովիտն այս ծաղկած, Եվ գիտեն անգամ ապերը ոսկի... Դրանից չէ՞ որ հիշեցի հանկարծ Վաղուց մոռացված խորհուրդն այն խոսքի, Որ դու ասացիր ուրիշ մի հովտում, Երբ հրաժեշտի ամպն էր որոտում:

Ասում են, մի հայ աղջիկ, գաղթելիս, Հայաստանից մի ծաղիկ է տարել. Ջրել արցունքով՝ ամեն լացելիս Եվ վերադարձի հույսով փայփաել. Ամեն մի ծաղիկ, մայր հողում ծլած, Ձգտում է դեպի երկինք ու արև. Իսկ նա, ուր լիներ, գլուխը ծռած, Նայել է դեպի երկիրն իր քարե. Եվ ուղել է իր գլուխը տրտում, Միայն հայրենի հողում քարքարոտ... ...Այդ ծաղիկը կա ամենքի սրտում Եվ կոչվում ե նա... հայրենի կարոտ

Հասկանալը հասկացանք, բայց այ լատինատառ հայերեը շադ դժվար ու տհաճությամբ է կարդացվում : Բացի այդ ըստ ֆորումի կանոնների լատինատառ հայերենն ու ռուսերենը ողջունելի չեն: Մեկ-երկու տողը դեռ ոչինչ, բայց երկար գրառումները սովորաբար ջնջվում են: Այնպես որ խորհուրդ կտաի օգտվել տրանսլիտից: Ահա այն http://www.genocide.ru/translit/convert.html

Happy Birthday Wardan jan. I wish you all the best, that all your dreams may come true Good Luck with everything

to LLLLLLateralis տենց բարդ հարցեր մի տուր մարդկանց, դե հիմա վզյալ էլի պարտադիրա իմանաս ս չեգօ իլի ու կօգօ վզյալ

Էհ Արամիս ջան, առաջին գրառումդ կարդացի ու.... Գիտես, երբ ես նորեկ էի ասյ ֆորումում, չկար Հոգեբանության ու Փիլիսոփայության բաժինը: Մի անգմ ես ու Մարիամը զրուցելիս շոշափեցինք այդ թեման, և իմ ( թե նրա... չեմ էլ հիշում) մոտ միտք ծագեց նման բաժին բացել ֆորումում: Մոդերատորական անկյունում քննարկվեց և բոլորը եկան համաձայնության: Սկզբից մեծ եռանդով ու ոգևորությամբ թեմաներ էի բացում, անկեղծորեն նեղվում, շատ պարտաճանաչորեն կատարում պարտականություններս, և հատկապես փորձում էի զերծ պահել բաժինը անիմաստ օֆֆտոպից ու անձնական բազառներից: Հետո բարկացա, որ լուրջ թեմաներում գրառում անող չկա, բայց ասենք որ թեմա բացվի, տիպա՝ " ընկերս դավաճանում է ինձ մոտիկ ընկերուհուս հետ" , ի՞նչ անեմ, կամ ասենք "լյոքշա, ի՞նչ կարելիա անել" , էնքան կգրեն ֆորումը կխորտակվի: Ասածս էնա, որ շատ էի փայփայում այս բաժինը, բայց հոգնեցի.... հենց վերը նշածդ պատճառներից, քանի որ անշնորհակալ, նախանձվող, չգնահատվող, քննադատվող գործ է, որը արվում է հենց քննադատողների համար: Շատ անգամ եմ որոշել հրաժարվել այդ ավելորդ գլխացավանք դարձած գործից, հենց միայն ժամանակիս սղության պաճառով... բայց էլի ձեռս չի գնացել: Հիմա էլ լուսեդմին (4:27) նստած ֆորումի անցուդարձին եմ հետևում, քանի որ պատասխանատվության զգացում ունեմ: Բա արի ու մեկ-մեկ էսքանից հետո էլի դիմացի որոշ ցինիկների հեգնական տուֆտալոգիային

Իսկ ես չէի նկատել, որ Սենչի ծննդյան օրը համընկնում է նաև Fancy-ի ծննդյան օրվա հետ Fancy ջան ուշացումով, բայց այնուհանդերձ շնորհավորում եմ: (Լավ է ուշ քան երբեք), լավագույն մաղթանքներս ՈՒրախ եմ, որ հիմա հայերեն կարդում ես

anomalia այս տերմինները վերաբերվում են ֆոբիաներին ՝ վախի մի ուրիշ տեսակի դրսևորմանը: Բայց նմանատիպ թեմա վերը նշված բոլոր տերմիններով մենք վաղուց ունենք բաժնում: Իսկ այս թեման մի քիչ ուրիշ, մի քիչ էլ փիլիսոփայական ուղղվածություն է կրում, հուսով եմ չեք նեղանա եթե այս երկա՜ր գրառումը հեռացնեմ և ձեզ հրավիրեմ ֆոբիաների բաժինը, որպեսզի դուք էլ կիսվեք ձեր ֆոբիաներով: Պարզապես ես էլ մի ֆոբիա ունեմ՝ կարգ ու կանոնի բացակայությունից ահավոր ( վախեցնելու աստիճան) վախենում եմ http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=26207 < ----Համեցեք

eternal

помним, скорбим...

dangerous

$FIGO$ չգիտեմ ինչ լեզվով եք դուք և Անին զրուցում, հուսով եմ հայերեն կհասկանաք: Պարզապես ևս մեկ վրիպում եք կատարել: education բառը ավարտվում է n տառով, հետևաբար հաջորդ բառը պետք է սկսվի n տառով

ավանդազրույց

education

engagement

teenager

Սենչ ջան շնորհավորում եմ Մաղթում եմ միմիայն բարիք քեզ

ЗДЕСЬ И СЕЙЧАС - ПРОШЛОЕ И БУДУЩЕЕ Бытие существует только здесь и сейчас (hic et nunc). Обладание существует только во времени - в прошлом, в настоящем и будущем. При ориентации на обладание мы привязаны к тому, что накопили в прошлом: к деньгам, земле, славе, социальному положению, знаниям, детям, воспоминаниям. Мы думаем о прошлом, и наши чувства -- это воспоминания о прошлых чувствах (или о том, что мы принимаем за таковые). (В этом заключается сущность сентиментальности.) Мы суть прошлое, и мы можем сказать: "Я - это то, чем я был". Будущее - это предвосхищение того, что станет прошлым. И при установке на обладание оно воспринимается как прошлое, что находит свое выражение в словах: "У этого человека есть будущее"; это значит, что этот индивид будет обладать многими вещами, даже если он сейчас их не имеет. В рекламе компании Форда: "В будущем Вас ждет Форд" - ударение делается на том, что вы будете обладать автомобилем; точно так же при некоторых сделках продаются и покупаются "будущие товары". Основа обладания одна и та же, независимо от того, с чем мы имеем дело с прошлым или будущим. Настоящее - это точка, где прошлое встречается с будущим, это станция на границе двух времен, соединяющая их и качественно ничем от них не отличающаяся. Бытие не обязательно существует вне времени, но время вовсе не довлеет над ним. Художник имеет дело с красками, холстом, кистями, скульптор с камнем и резцом. Но творческий акт, "образ" того, что они намерены создать, выходит за пределы времени. Это вспышка или множество вспышек, но ощущение времени в таком "видении" отсутствует. Все это в равной мере относится и к мыслителям. Конечно, они фиксируют свои мысли во времени, но творческое постижение их - это вневременной акт. И это характерно для каждого проявления бытия. Переживание любви, радости, постижения истины происходит не во времени, а здесь и сейчас. Эти здесь и сейчас суть вечность, или вневременность. Однако вечность вовсе не представляет собой бесконечно долгое время, хотя именно такое ошибочное представление очень распространено. Говоря об отношении к прошлому, следует сделать одну важную оговорку. Наши ссылки на прошлое - это воспоминания, размышления о нем; при таком способе "обладания" прошлым оно мертво. Однако можно вернуть прошлое к жизни. Можно пережить какую-нибудь ситуацию нашего прошлого так сильно и живо, как будто она происходит здесь и сейчас. А это значит, что можно воссоздавать прошлое, возвращать его к жизни (то есть в символической форме воскрешать умершее). И в той мере, в какой мы делаем это, прошлое перестает быть прошлым; оно есть нечто, происходящее здесь и сейчас. Будущее тоже может переживаться так, словно оно имеет место здесь и сейчас. Это происходит в тех случаях, когда какое-то будущее событие мы предвидим с такой точностью, что оно относится к будущему только "объективно", то есть как внешний факт, но не субъективно, не в нашем внутреннем опыте. Такова природа подлинной утопической мысли (в отличие от утопических грез); такова основа истинной веры, которая не нуждается во внешней реализации "в будущем", чтобы переживаемое стало реальностью. Понятия прошлого, настоящего и будущего, то есть времени, вошли в нашу жизнь потому, что они тесно связаны с нашим физическим существованием: ограниченной продолжительностью нашей жизни, необходимостью постоянно заботиться о своем организме, природой физического мира, из которого мы черпаем все, что нужно для поддержания жизни. Ведь жить вечно невозможно; смертным не дано игнорировать время или быть неподвластным ему. Ритмическая смена дня и ночи, сна и бодрствования, роста и старения, потребность поддерживать себя работой и защищать себя все эти факторы заставляют нас считаться со временем, если мы хотим жить, а наш организм заставляет нас хотеть жить. Но одно дело считаться со временем, и совсем другое подчиняться ему. Когда превалирует принцип бытия, мы считаемся со временем, но не подчиняемся ему. Когда же превалирует принцип обладания, считаться со временем означает подчиняться ему. В таком случае вещами являются не только вещи, но вообще все живое. Время начинает властвовать над нами. В сфере же бытия время оказывается свергнутым с престола; оно перестает быть идолом, который подчиняет себе всю нашу жизнь. В индустриальном обществе власть времени безгранична. Современный способ производства требует, чтобы любое действие было точно "хронометрировано", чтобы не только работа на бесконечном конвейере, но и вообще большинство видов нашей деятельности подчинялись бы фактору времени. Более того, время - это не только время, "время -- деньги". Из машины нужно выжать максимум: вот почему машина навязывает рабочему свой ритм. Именно посредством машины властвует над нами время. Лишь в часы, свободные от работы, создается у нас видимость какого-то выбора. И тем не менее мы чаще всего организуем свой досуг так же, как и работу, или восстаем против тирании времени, предаваясь абсолютной лени. Однако безделье, если не считать делом неподчинение времени, только иллюзия свободы, на самом деле это всего лишь условное освобождение от тюрьмы, имя которой - "время". Фромм Эрих

tactfully

Ասում են թե չուգունը լավ մետաղ ա, դրանից նաև կանալիզացիայի տռուբեք են սարքում ©