Tereza

Если рассмотреть «никуда», как форму, которая не имеет форму, то ответ Gnel-а, лично мною принимается, поскольку, я сторонник синергизма, и в этом вопросе, все зависит разумеется от мировоззренческой философии – картины мира... Если «никуда» сравнить с «тучей» как модель, то «я» - капелька дождя, снежинка или градинка, т.е. некие кристаллической структуры, которые, по алгоритму равнозначны в силу своей уникальности, непохожести, неповторимости (инвариант), то, являются иным проявлением «тучи», как форма события, как устойчивое состояние... Так, как, любая форма имеет свой предел, даже форма мышления, то, приходит понимание, что знакомая по форме «туча» - есть состояние вечное... Иначе говоря «я» - вариант состояния, иная форма проявления - предшествующей, всезнающей, не проявленной «бесформенной формы» (состояния) … Что откуда растет, или что откуда проистекает, в узком срезе реальности,уважаемый Searcher, словами это практически трудно передать, но это дело я люблю…

Պարզապես խայտառակ բաներ են կատարվում, ես բառեր չեմ գտնում, այնքան եմ շփոթված...

Napik ջան ԾՆՈՒՆԴԴ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Քեզ մաղթում եմ ջերմ ժպիտներ, հաճելի ու արկածային օրեր... Սիրային գեղեցիկ պատմություններ և իհարկե մասնագիտականում մեծ ապագա։ ]

В национальном организме интеллигенция играет роль нервных рецепторов кинорежиссер Тигран ХЗМАЛЯН - Сегодня наша интеллигенция словно бы разделилась на две части. Одна из них оставила за собой право по каждому поводу во всеуслышание заявлять о своем мнении, тогда как другая оказалась вытеснена на обочину. Почему так? - Бывают времена, когда молчать нельзя. В одной из пьес Бертольда Брехта есть примечательный эпизод. Герой ее признается: когда пришли арестовывать евреев, мы молчали, потому что не евреи. Когда пришли арестовывать коммунистов, мы опять же молчали, потому что не коммунисты. Молчали мы и тогда, когда пришли арестовывать католиков, потому что не католики. И когда под конец пришли за нами, некому было слово сказать, потому что не осталось никого. Так что это каждый из нас решает - говорить или промолчать. Есть разные формы молчания. Например, для нашей страны было бы лучше, если бы каждый занимался своим делом. - Но когда в стране раз за разом чрезвычайные ситуации, то неужели человек, который ощущает себя хозяином своей страны, будь то человек науки, искусства, земледелец или человек другой профессии, должен отойти в сторону и сказать: я занят своим делом! - Как раз наоборот! Заниматься своим делом и означает заниматься общим делом. Когда «Титаник» тонул, музыканты поднялись на палубу и начали играть - это не эпизод из кино, а реальный факт. Так что мы обязаны выполнять свою миссию в окружающем нас хаосе, вносить в него смысл и гармонию. - Не слишком ли мы девальвировали понятия «интеллектуал», «интеллигент»? Ибо сегодня у нас появилось понятие «штатный интеллигент» - явление, характерное для тоталитарных систем... - В советские времена имелись сотни писателей, которые считались творцами душ своего времени. Но кто сегодня помнит их? Крестьянин или хлебопек тоже не бывают штатными, и уж тем более художник и интеллектуал. Просто они либо есть, либо их нет. Это задача с очень простым ответом: если ты однажды влюбился, то это не значит, что всю жизнь будешь ходить влюбленным. Выпало человеку счастье написать пару стихотворений, пусть даже хороших, так это не значит, что он стал поэтом на всю жизнь. Доказывать, что ты поэт, надо каждый день! В противном случае ты уже исчерпался, ты - банкрот. В национальном организме интеллигенция играет роль нервных рецепторов. Если она не будет ощущать боль, тепло, холод и не предупредит об этом организм, то, значит, она не выполняет свою роль. Севак и Шираз заплатили жизнями, чтобы быть именно такими рецепторами. - Может быть, в этом-то и причина, что в стране появились серьезные проблемы с нравственностью? Обманывать друг друга стало нормой жизни: власти обманывают народ, а народ считает своим долгом обманывать власть. Взять хотя бы такую «невинную» вещь, как подкуп избирателей - говорят, явление это стало уже у нас национальным обычаем. До каких же пор так?.. - Выборы, особенно выборы президента, похожи на свадьбу. Народ избирает, и в это время он похож на женщину. Ницше сказал, что народ, избирающий своего правителя,- женщина: хочет, чтобы первым он полюбил его. И сам он хочет любить своего властелина. А для любой пары любовь - самое важное. Любовь невозможно имитировать. Словом, «роман» у нас не получается, и это очень печально, поскольку дети без любви не рождаются. Когда я встретился с первыми двумя руководителями страны, то увидел, что они хотят, чтобы все было хорошо и протекало в положительном русле. Другое дело, насколько совпадают у нас представления о хорошем и плохом. А сегодня нашему народу нужно одно - покаяние властей. И покаяться в первую очередь должен сильный. И мы, в свою очередь, должны покаяться, чтобы приблизиться друг к другу. - Хватит ли у нас ресурсов не любить друг друга и не пойти на покаяние? - Мы еще не создали собственного государства. То, что мы имеем сегодня, это конгломерат таможенных и налоговых инспекторов, полицейских, которые относятся к собственному народу так, словно они - чужеземная власть. Мы разделены на «наших» и «не наших» - как будто два разных народа, стоящих друг против друга. Это закономерно еще и постольку, поскольку за два десятилетия у нас возникло классовое общество. В политическом поле у нас нет социалистической идеологии, не видно тех, кто может стать гарантом интересов трудового человека. - Это реалии, более характерные для классических государств. Мы сегодня хотим, объединившись, решить какие-то задачи... - Величайшее заблуждение! Одно из тех лживых утверждений, что пущены в оборот и которыми мы руководствуемся: мол, мы солидарны, мы объединены, мы одна нация, одна культура. Нет, мы даже не одна культура! Неужели культура бритоголовых телохранителей, нуворишей, с золотыми цепями на толстых шеях разъезжающих на джипах, та же самая, что и культура учителя или ученого, распродающего на вернисаже свое последнее? Мы слушаем разную музыку, читаем разные книги. Мы не однозначны, неодинаковы и никогда не были одинаковыми. К сожалению, мы не должны забывать, что этот мир классифицирован. И армянский фашизм, наличие которого уже очевидно, не может быть для меня роднее и ближе, чем представитель турецкой интеллигенции. В связи с убийством Гранта Динка я был в Турции и видел, как десятки тысяч молодых турок шли по улицам Стамбула и скандировали: «Я сегодня армянин, я сегодня Динк!». После событий 1 марта мы не нашли в себе смелости прийти к национальному согласию, не оказалось у нас такой интеллигенции. - Сегодня очень модно позиционировать себя патриотом. Слишком многое творится под маской патриотизма - даже человека могут убить, потому что - патриоты! - Английский мыслитель Самуэль Джонсон еще в XVIII столетии сформулировал фразу, которую потом цитировал часто Лев Толстой: «Патриотизм - последнее прибежище негодяев». Идеология или политическая платформа патриотизма для меня то же самое, что и Партия любящих свою маму. Патриотизм не политическая категория, а образ жизни. - А еще патриотизм у нас великолепным образом противопоставляется демократическим ценностям и свободам... - Это неверная, ложная постановка вопроса. Те, кто проводит подобный водораздел, фальшивят и лгут. Замечу, что две составные части фашизма - это именно насилие и ложь. Насилие не может существовать без лжи. А ложь, как правило, начинается с патриотических проповедей и в них же кроется. - И куда же мы придем, вот так постоянно обманывая себя? - А просто не надо обманывать друг друга. Я, например, пытаюсь. Впервые за пять лет снял фильм по госзаказу - о героической Сардарапатской битве. Два месяца уже прошло, а фильм все не принимают. Мне предложили пригласить историков и разузнать, насколько целесообразно обнародовать горькую правду о событиях 1918 года. Это то же самое, что предлагают турки - мол, пусть о геноциде говорят историки. А ведь я вытащил из архивов документы, свидетельствующие, как все было в действительности. В 1918-м мы победили, а через две недели потерпели в Батуми поражение, поскольку представители нашего государства, подписавшие тот позорный договор, не ведали о победах под Сардарапатом и в Апаране. Об этом они узнали лишь от турок - уже после подписания договора. А все потому, что руководство Армении сидело в Тифлисе и страной, государством и армией пыталось руководить по телефону и телеграфу. Более того, на самом деле мы вовсе не провозглашали независимость 28 мая. В тот день Армянский национальный совет представил в Тифлисе официальный протест грузинам: почему, мол, они вышли из Сейма и провозгласили независимость? Вот таким был наш менталитет, таковы шедевры нашей политической и дипломатической мысли! Добавлю к этому, что наша независимость была провозглашена по требованию турок - чтобы в ходе переговоров армянская сторона... имела место быть! Под давлением турок Национальный совет вынужденно провозгласил независимость Армении. - История повторяется: мы опять победили, но по-прежнему неубедительны за столом переговоров. - Предавая огласке эти документы, я вовсе не желаю сыпать соль на раны. Я просто хочу сказать, что народ, однажды испытавший такой позор и превративший победу в поражение, обязан знать правду - чтобы 90 лет спустя мы в дипломатических кабинетах не превратили в поражение нашу арцахскую победу. P.S. Отличная статья на мой взгляд!

Рецепт от Вардуи ВАРДЕРЕСЯН Звездная кухня Блюдо с мясом и баклажанами Нарезанную небольшими кусками мякоть баранины с жиром отварить, добавив в бульон головку лука. После отваренное мясо слегка прожарить в собственном жире. Если жира мало, можно добавить ложку топленого или сливочного масла. Помидоры смолоть, смешать с несколькими ложками бульона и полученной смесью залить жарящееся мясо, добавив черный перец. Баклажаны запечь и очистить от кожуры. Поместить баклажаны в сковороду и потушить на слабом огне. Перемешивать деревянной ложкой до получения однородной массы. При подаче горячую баклажанную массу выложить на тарелку, в центре поместив жареное мясо. Блюдо из зеленой фасоли Для приготовления необходимо: 1 кг зеленой фасоли, 1-2 головки лука, несколько помидоров, петрушка, 100-150 г растительного масла. Фасоль промыть, нарезать и поместить в кастрюлю, затем послойно добавить остальные овощи и зелень. Добавить растительное масло и столько воды, чтобы она покрыла фасоль. Сварить, но блюдо предпочтительнее подавать в холодном виде. Buon appetito!

Թատրոնը դաժան, բայց և փառահեղ վայր է Հանդիպում դերասաններ Տիգրան ՆԵՐՍԻՍՅԱՆԻ և Նելլի ԽԵՐԱՆՅԱՆԻ հետ — Հայ բեմի մեծ վարպետ Բաբկեն Ներսիսյանի դերասանական ավանդի շարունակողն եք: Ձեր տոհմում այլ դերասաններ եղե՞լ են: Տիգրան — Նախնիներս մշեցի են: Պողոս պապս և Եղիսաբեթ տատս տեղահանումից հետո հաստատվել են Թբիլիսիում, որտեղ էլ 1917 թվականին ծնվել է հայրս` Բաբկեն Ներսիսյանը: Հորս երկու քույրերն ու եղբայրը վաղ հասակում մահացել են: Հորեղբայրս` Մամիկոնը, մահացել է 21 տարեկանում. ստեղծագործում էր, գրական անունը Շեմ էր: Գրականագետները դրական էին արտահայտվում նրա մասին, մեծ ապագա կանխատեսում: Հայրս Ներսիսյանների օջախի փայփայած զավակն էր: 17 տարեկանից Թբիլիսիի Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում էր, 19 տարեկանում Համբո է խաղացել: Մորս` գեղեցկուհի Ժենյայի հետ ծանոթացել է, երբ արդեն հայկական թատրոնում էր: Մայրս Դոնեցկից էր Վրաստան եկել: Ուսանել է Ա. Գրիբոյեդովի անվան թատրոնի ստուդիայում: Հայրս նրա առջև դժվարին պայման է դնում` թատրոն կամ ընտանիք: Ամուսնանալուց հետո մայրս այլևս չի աշխատել: Բաբկեն Ներսիսյանի դերասանական խաղի մասին լեգենդը հասնում է Երևան, և Վարդան Աճեմյանը նրան հրավիրում է Հայաստան: 1956 թվականին վերջնականապես տեղափոխվում է: Գ. Սունդուկյանի անվան թատրոնում հանճարներ էին խաղում` Վահրամ Փափազյան, Ավետ Ավետյան, Հրաչյա Ներսիսյան, Գուրգեն Ջանիբեկյան... Այդ տարիներին շատերն էին Լենինականից, Թբիլիսիից, Բաքվից գալիս Երևան, բայց մայր թատրոնում այդպես էլ իրենց ոճը` չհաստատելով վերադառնում էին: Բաբկեն Ներսիսյանը hաստատվեց և ապացուցեց, որ իրավունք ունի աշխատելու այդ թատրոնում` մեծերի կողքին: 1960 թվականին ծնվում է եղբայրս` Մամիկոնը, 66-ին` ես: Եղբայրս անգլերենի մասնագետ է, ապրում է Մոսկվայում, իսկ ես հորս ճանապարհն ընտրեցի: — Այդ հարցում որոշակի ազդեցություն եղե՞լ է: Տիգրան — Մեծերի կողքին, թատրոնի կուլիսներում եմ մեծացել: Հոգու թելադրանք էր, ոչ ոք չի պարտադրել: Հայրս ասում էր, եթե կա ի վերուստ տրված կայծը, ուրեմն պետք է շարունակեմ, զարգացնեմ, իսկ թե չկա` պետք չէ տանջել թե ինձ, թե հանդիսատեսին: Հայրս պարզապես առաջին քայլն արեց` ձեռքիցս բռնած թատրոն ուղեկցեց: Ներսիսյան ազգանունն անշուշտ օգնել է, բայց երբեք կանաչ լույս չի եղել կայացման ճանապարհիս: Եթե վստահել են` համոզված են եղել, որ ի զորու եմ բեռը կրել: Թատրոնը բարդ միջավայր է` կռիվներ, պատերազմներ, չէ՞ որ միասին աշխատում են ստեղծագործող մարդիկ, միջակություն չհանդուրժող վառ անհատականություններ: Ինը տարեկանում խաղացի առաջին դերս, երկրորդ անգամ բեմ բարձրացա երեք տարի անց: «Իմ սիրտը լեռներում է» ներկայացման մեջ մեծ դերասանուհի Վարդուհի Վարդերեսյանի խաղացած Ջոնիի դերը ստանձնեցի: Հեքիաթ էր: Դպրոցում լավ չէի սովորում, փողոցի տղա եմ եղել, բավականին չար, անպարտաճանաչ, անկարգապահ, և ուսուցիչները դժգոհում էին, սակայն երբ դիտեցին ներկայացումը` ներեցին: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվեցի Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտ: Ուսանելու տարիներին ևս խաղում էի. օրինակ` Ռոմեոյի դերը: Հայրս երբ մահացավ ` ինստիտուտը դեռ չէի ավարտել: Ավարտեցի ու եկա Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային թատրոն: Բեմական կենսագրությունս առանց հայրական խորհուրդների սկսեցի: — Նելլի, Ձեր հերոսուհիներից մեկը` Բլանշն ասում է. «Ինձ ասացին` նստեմ այն տրամվայը, որ «ցանկություն» է կոչվում...»: «Ցանկություն» տրամվայը Ձեզ դժվարությա՞մբ հասցրեց երազների կանգառ: — Տարված էի հեռուստատեսությամբ, սիրում և դիտում էի բոլոր ֆիլմերը: Ալբոմ ունեի, որում պահում էի հայտնի դերասաների նկարները` իմ մեկնաբանություններով: Ելույթ էի ունենում դպրոցի երգչախմբում, Ա. Սպենդիարյանի անվան երաժշտական դպրոցի լարային նվագարաների բաժինն եմ ավարտել, թեև ջութակով ոգևորված չէի: Դպրոցում բացված թատերական խմբակը հաստատեց դերասանուհի դառնալու մտադրությունս: Առաջին իսկ փորձից բավականին ուշ տուն վերադարձա, որի համար էլ պատժվեցի: Մայրս դերասանի մասնագիտությունն ամենաանհեթեթն էր համարում: Նա մանկավարժ էր, շատ էր սիրում իր աշակերտներին, տետրերն ու մատյանը և ցանկանում էր, որ դուստրը գրադարանավարուհի դառնա: Հայրս ինձ փրկեց, նա երկար տարիներ կինոօպերատոր է աշխատել և մեծ հաճույքով ինձ ուղեկցեց Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտ: Քննությունները հաջողությամբ հանձնեցի և ընդունվեցի դերասանի վարպետության ֆակուլտետ` Կիմ Արզումանյանի դասարան: Վերջին կուրսում արդեն աշխատում էի Երևանի կամերային թատրոնում: «Ցանկություն» տրամվայն ինձ երազանքների իրականացման ճիշտ կանգառ հասցրեց: — «Ճերմակ անուրջներն» առաջին լուրջ փորձությունը դարձավ: Նելլի — Առաջին կուրսում էի սովորում: Հաջողությամբ անցա բոլոր փորձերը, և կինոխմբի գեղարվեստական ղեկավար Հենրիկ Մալյանն ու ռեժիսոր Սերգեյ Իսրայելյանն ընտրեցին ինձ: Հիմա դժվար է ասել, թե ինչ զգացողություններ եմ ունեցել` Սոս Սարգսյան, Ժենյա Ավետիսյան, Հենրիկ Ալավերդյան, Գալյա Նովենց աստղաբույլի կողքին անփորձ մի աղջնակ էի: Ամեն ինչ տեսիլքի նման սկսվեց և այդպես էլ ավարտվեց: Նկարահանումները 7-8 ամիս տևեցին: Սոս Սարգսյանը չափազանց բարյացակամ ու ջերմ էր: Մինչև հիմա էլ ես նրա համար Լիլո եմ: — Դառնանք խաղի և դերի ֆենոմենին: Նելլի — Խաղի մեջ ինչ-որ կախարդանք, խորհրդավորություն կա: Մեծագույն հաճույք է, եթե սիրում ես մասնագիտությունդ: Դու հնարավորություն ունես ժամանակի ու տարածության, տարբեր բնավորությունների հանգամանքների, իրավիճակների մեջ ճամփորդել, հեռանալ ինքդ քեզնից: Հնարավոր չէ որևէ դեր մոռանալ, այն քոնն է: Դերասանն ու գրական հերոսը մի կետում հանդիպում ու հաշտություն են կնքում: Նա խոսում է իմ ձայնով, իմ հուզմունքն ապրում ու իմ արցունքներով արտասվում: Հիշողությանս մեջ բնակություն են հաստատել Ջուլիետը («Ռոմեո և Ջուլիետ»), Լիլոն («Ճերման անուրջներ»), Լուսինեն («Լեռնային կակաչներ») և իհարկե Բլանշը («Տրամվայ» «ցանկությունը»): Բնությունն իր գործն անում է` տալիս է շնորհը, հաջորդ քայլն աշխատելն է: Դերասանական արվեստն այնքան նրբություններ ունի: Բնատուր շնորհքը կատարելագործել և հղկել է պետք: Դերասանը պետք է հոգով ուժեղ լինի, այլապես թատրոնը կոչնչացնի նրան: Թատրոնը դաժան, բայց և փառահեղ վայր է` այստեղ բազում հրաշքներ են կատարվում: Տիգրան — Վարագույրները բացվում և հետևաբար փակվում են. խաղը սկսվում և ավարտվում է: Կա կյանք, հետո` մնացածը: Երբեք չեմ ասի, որ թատրոնն ավելին է, քան կյանքը, ընտանիքը: Թատրոնն իմ կյանքի մի մասնիկն է: Բայց և չպետք է մոռանալ` արտիստն իր կեցվածքով մնում է արտիստ: Բաբկեն Ներսիսյանի հետ այսպիսի միջադեպ է եղել. Լենինգրադում փողոցով քայլելիս մի մուրացիկի դրամ է տալիս, նա ռուսերեն հարցնում է` «ԸՐՑՌրՑ»: Հորս զարմացած հայացքը տեսնելով` շարունակել է` «ԹՌՊվՏ»: Սակայն հրաշքը` թատրոնի հրաշքը, մեկ կամ երկու ժամում և միայն բեմում է տեղի ունենում: Բոլոր դերերն էլ թանկ են, որովհետև տառապանքի, բազում դժվարությունների ծնունդ են. օրինակ` Աբեղան («Հին աստվածներ»), Սողոմոն Թեհլերյանը («Ոտքի, դատարանն է գալիս»), Վաղինակը («Ես մի ծառ եմ ծիրանի»), Ռասկոլնիկովը («Ոճիր և պատիժ»), Կալիգուլան («Կալիգուլա»): — Ձեր սիրո պատմությունը ե՞րբ սկիզբ առավ: Տիգրան — Նելլին ինստիտուտում ամենագեղեցիկն էր, շատերն էին նրան համակրում: Երկրորդ կուրսում էր սովորում, ես` երրորդ, երբ Համլետ Հովհաննիսյանը երկուսիս հրավիրեց Պատանի հանդիսատեսի թատրոն` «Ռոմեո և Ջուլիետ»-ում խաղալու: Շեքսպիրյան կրքերը փոխանցվեցին մեզ: Նելլի — Տիգրանն առաջին հայացքից շատ հպարտ և ինքնագոհ երևաց: Աստղերը մեր միությունը չեն խրախուսում, անգամ վատ ավարտ են գուժում: Փառք Աստծո, արդեն 20 տարի սիրով ու խաղաղ ապրում ենք: Ընտանիքում մեկն անպայման պետք է զիջող լինի: Տիգրանը չափազանց զգացմունքային է, բռնկուն, բայց և բարի է ու դյուրահավատ: Պետք է ներողամիտ լինել, դիմացինի թերությունն իբրև առավելություն ընդունել և չմոռանալ սեփական թերությունների մասին: Սովորաբար ես եմ լինում զիջողն ու իրավիճակը մեղմողը: Սիրո խոստովանությո՞ւն. այսքան տարի միասին ապրելը, միմյանց ներելն արդեն սիրո խոստովանություն է: Ես մի քանի անգամ ասել եմ` տա Աստված, որ միասին ծերանանք ու շատ եմ ցանկանում, որ իմ աղջիկներն իրենց հայրիկի նման ամուսին ունենան: Անին 19 տարեկան է, Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի դերասանական ֆակուլտետում է սովորում: Մանեն 4 տարեկան է, հարցասեր ու ժիր է, ներկայացումների փորձերին գրեթե միշտ ինձ հետ է: — Իսկ շեքսպիրյան խա՞նդը: Նելլի — Ամուսնացանք, ծնվեց աղջիկս: Տիգրանն էլ հոր նման չէր ցանկանում, որ իմ մասնագիտությամբ աշխատեմ: Երբ Անին երեք տարեկան էր` որոշ ժամանակ հեռուստատեսությունում աշխատեցի: Սկեսրոջս` Ժենյա Ներսիսյանի կյանքում ևս նման դրվագ եղել էր: Նրա խոսքը բավական էր, որպեսզի հարցը լուծում ստանար. «Հայրդ ինձ արգելեց, խնդրում եմ` դու մի արգելիր Նելլիին»: Մի քանի օր անց Սոս Սարգսյանի ղեկավարած Համազգային թատրոնում էի, իսկ սկեսուրս օգնեց կենցաղային հարցերում: Որոշ ժամանակահատված էլ «Մհեր Մկրտչյան» արտիստական թատրոնում եմ աշխատել, վերջին հանգրվանս` մայր թատրոնն է: Ես խանդոտ եմ, բայց եթե ամուսինդ թատրոնում է` պետք է հասկանաս, որ երկրպագուները դերասանի աշխատանքի մի մասն են: Միայն թե ամեն ինչ, կարծում եմ, պետք է չափի մեջ լինի: P.S. "Թատրոնը դաժան, բայց և փառահեղ վայր է ..." - это правда!

Армянский Государственный национальный академический театр Создан в Ереване в 1921 под названием 1-й Государственный театр Армении. Открылся в январе 1922 спектаклем «Пэпо» Сундукяна. В первые годы существования театра здесь работали актёры: О. А. Абелян, Г. К. Аветян, О. Н. Гулазян, Г. В. Габриелян, Асмик, И. С. Алиханян, А. Т. Восканян, В. Б. Вагаршян, Р. Н. Нерсесян, М. Г. Манвелян и др. Ведущими режиссёрами были: Л. А. Калантар, А. С. Бурджалян, затем А. К. Гулакян. Лучшие постановки классической мировой, русской и армянской драматургии: «Укрощение строптивой» (1923), «Отелло» (1926), «Гамлет» (1942) Шекспира, «Мнимый больной» Мольера(1923), «Доходное место» (1929) и «Гроза» (1935) Островского, «Маскарад» Лермонтова (1949), «Живой труп» Толстого, «Вишнёвый сад» Чехова (оба в 1951), «Идиот» по Достоевскому (1968), «Егор Булычев и другие» Горького (1933, 1952), «Дядя Багдасар» Пароняна (1954), «Хатабала» Сундукяна (1927), «Кум Моргана» (1927), «Из-за чести» (1939), «Намус» (1955) Ширванзаде, «Хаос» по Ширванзаде (1959); советской армянской, русской драматургии: «В кольце» Вагаршяна (1930), «Наполеон Коркотян» Демирчяна (1934), «Утёс» Папазяна (1944), «Опытное поле» Заряна (1953), «На мосту» Боряна (1964), «60 лет и 3 часа» Араксманяна (1965), «Любовь Яровая» Тренева (1927), «Человек с ружьем» (1938), «Третья патетическая» (1960) Погодина, «Русские люди» Симонова, «Фронт» Корнейчука (оба в 1942), «Молодая гвардия» по Фадееву (1947), «Разлом» Лавренева (1967) и др. Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոն Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնը հիմնադրվել է 1921թ-ի օգոստոսի 16-ին: Նախապես կոչվում էր առաջին պետթատրոն, բացումը տեղի է ունեցել 1922թ-ի հունվարի 25-ին Սունդուկյանի <<Պեպո>> կատակերգության ներկայացումով: Առաջին գեղարվեստական ղեկավար է նշանակվել ռեժիսոր Լ. Քալանթարյանը: Թատրոնում աշխատել են նշանավոր դերասաններ Հասմիկը,Վ.Փափազյանը, Ա. Ոսկանյան, Հ. Ներսիսյան, Ա. Ավետիսյան, Գ. Ջանիբեկյան և ուրիշներ: Gabriel Sundukian National Academic Theatre Founded in 1922, the Sundukian National Academic Theatre is the oldest modern theatre in Armenia. The statues of Gabriel Sundukian, the founder of the Armenian school of realistic drama and his literary character Pepo greet patrons as they enter the theatre. Legendary actors and actresses such as V. Ajemian, V. Potpomogov, V. Papazian, H. Ghaplanian, H. Nersisian, Hasmik, A. Avetisian, and A.Voskanian have all graced the stage with their presence. Today, the theatre performs national as well as foreign works, such as: Sundoukian’s “The testament", Mouratsan’s “Rouzan", Shant’s “Ancient gods", Sargissian’s “The unnecessary man", Zeytountsian’s “All rise! Court’s in session!", Nikolai’s “Return to Sorrento", Camus’s “Caligula", Chekhov’s “The cherry garden", Williams’s “Streetcar named Desire", O’Neil’s “Love under the elms", Haroutiounian’s “Mr. Shmo and others", Khodikian’s “A woman After the rain", Sharoyan’s “Our share of joy".

“Հայելի” ակումբի հյուրերն էին դերասաններ Լալա Մնացականյանը և Նելլի Խերանյանը Նելլի Խերանյան - Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասան Լալա Մնացականյան - Մհեր Մկրտչյանի արտիստական թատրոնի դերասան Վարող - Դուք այն սերընդի ներկայացուցիչներն եք, որոնք ենթարկվեցին ժամանակների քննությանը` հեղափոխություն, զարգացումներ: Այդ ընթացքում դուք որպես դերասաններ ունեցա՞ք կորուստներ կամ ձեռքբերումներ: Նելլի Խերանայան - Դերասանը ևս հասարակության մարդ է և այս ժամանակների զարգացումների պատճառով նա ևս կորուստներ ունեցավ: Ավելին` թատրոնն, առհասարակ, տվեց կորուստներ: Արդյունքում ունենք այն, ինչ այսօր ունենք: Այսօր ունենք հանդիսատես, որն իսկապես փորձում է գալ թատրոն` սակայն մեր ջանքերի շնորհիվ: Հանդիսատեսի քանակի խնդիր թատրոնն այսօր չի զգում, այլ հարց է` այդ հանդիսատեսի ընկալումը թատրոնի մասին ինչպիսի՞ն է: Թեպետ դրանում նրանք մեղք չունեն, քանի որ ժամանակի բացթողում եղավ նրաց համար և խնդիր կա կրկին վերադաստիրակել, պատրաստել այսօրվա հանդիսատեսին: Դեռ սովետական ժամանակներում կային փոքրիկ թատրոններ, որտեղ դաստիրակում էին հանդիսատեսին: Թատրոնը կինո չէ և չի կարելի ներկայացման ժամանակ նաև ուրիշ զբաղմունք ունենալ: Ցավոք, այսօր հատկապես ցածր կուրսերի ուսանողներ թատրոն են գալիս ուղեղները անջատելու, զրուցելու և, հիվանդություն դարձած, բջջային հեռախոսներով զբաղվելու համար: Ես հուսով եմ, որ կգա մի ժամանակ, երբ այդ հեռախոսները կտեղադրեն մարդկանց մարմիններում, որպեսզի հեռախոսի հիվանդների համար գործը հեշտանա: Այն հանդիսատեսը, որը պարբերաբար է հաճախում թատրոն, աստիճանաբար մեծացնում է իր ընկալումները թատրոնի վերաբերյալ: Իսկ թատրոնում կրթված, դաստիարակված հանդիսատեսը, ցավոք, քիչ է հաճախում թատրոն: Լալա Մնացականյան - Իհարկե, ամեն հեղափոխությունից հետո արվեստն անկում է ապրում, բայց այս տարիներից հետո Հայաստանում երգն ու պարը ունեցան տեղ և նշանակություն, իսկ թատրոնը, չգիտես ինչու, հետին պլան մղվեց: Ակամայից հիշեցի, երբ մեզ դպրոցական տարիներին տանում էին աբոնոմենտային թատրոն: Մեզանից շատերը, բայց ոչ ես, պարտադրված էին գնում: Թատրոնը էլիտար երևույթ է, պարտադրված հանդիսատեսը հանդիսատես չէ, իսկ թատրոնը մասսաների համար չէ: Մասսաների համար կարող է ծառայել երգը, պարը: Ամենազարգացած երկրներում թատրոնը ամենաբարձր նշանակություն ունեցող էլիտար արվեստ է համարվում: Թատրոնը չի դաստիարակում մարդուն, այլ պատրաստի, ընկալունակ հանդիսատեսն է թատրոնի պահանջ զգում: Օգտվելով առիթից`ուզում եմ պատկառանքի խոսքեր ասել այն դերասաններին, ովքեր ցուրտ ու մութ տարիներին մնացին թատրոնում և պահպանեցին այն, ինչպես եկեղեցու սպասավորը կպահպաներ եկեղեցին: Այսօրվա հայ թատրոնի գոյության համար պետք է շնորհակալ լինել այդ մարդկանց: Խոսելով թատրոնի այսօրվա դերի և նշանակության մասին` ասեմ, որ պետք է թատրոնը փոխի իր արտահայտչաձևերը, որպեսզի կարողանա հետ բերել իր հանդիսատեսին: Այն ինչ արել և անում ենք, չպետք է շարունակություն ունենա: Վարող - Դուք նշեցիք, որ պարտադրված ճանապարհով չի կարելի հանդիսատես դաստիարակել, բայց դպրոցական տարիների, երբ մեզ նույն կերպ բերում էին թատրոն, ներկայացումից հետո եթե ոչ բոլորը, շատերը ձևաևորվում էին: Լալա Մնացականյան - Ձևավոևվողը միևնույն է ձևավոևվելու էր: Եվ հետո սխալ է թատրոնի վրա դնել դաստիարակչական նշանակություն, դրանով, փաստորեն մենք նրան իջեցնում ենք իր բարձունքից: Այդ ձևավոևվող զանգվածը մևնույն է` ուսուցչից, կինոյից էլ կվերցնի այն, ինչ իրեն պետք է: Վարող - Բայց 3-4-րդ դասարանի երեխային պիտի տանես թատրոն, որ տեսնի այն, հասկանա, որից հետո միայն կերևա վերցնելու բան ունի՞ այնտեղից, թե` ոչ: Լալա Մնացականյան - Մինչև թատրոն բերելը պիտի պատրաստեն երեխային, և ոչ թե այնքան բերեն մինչև նա սովորի դրան: Թատրոնը չպետք է զոհաբերել հանուն դաստիարակության: Այն բարձրագույն արվեստ է, որը շատերին հասանելի չի կարող դառնալ: Նելլի Խերանայան - Ձեր ասածը վերաբերում է նորմալ հասարակությանը, բայց ոչ այսօրվա այլայլված հասարակությանը: Ի դեպ, ես նկատի ունեի հանդիսատեսի պատրաստմանը: Վարող - Չմոռանանք, որ թատրոնը միայն դաստիարակելու համար չէ: Այն ավելի կարևոր խնդիրներ է լուծում: Լալա Մնացականյան - Անշուշտ, բայց եթե երեխային բերում են թատրոն` նշանակում է ուզում են նրան դաստարակել թատրոնով: Վարող - Նշեցիք, որ պետք է փոխել թատրոնի արտահայտչամիջոցները: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում այդ փոփոխումը` ռեժիսուրայից մինչև դերասանական խաղ, թե՞ այլ կերպ: Լալա Մնացականյան - Փոփոխության շղթան պետք է ընդգրկի և դերասանական խաղը, և ռեժիսուրան, և բեմադրվելիք պիեսների ընտրությունը: Վարող - Փաստորեն, ինչ-որ հին բան ե՞ք տեսնում այսօրվա հայ թատրոնի աշխարհում, որն անհրաժեշտ է փոխել: Լալա Մնացականյան - Իհարկե, հին բան եմ տեսնում: Պիեսներ կան, որ ինչքան էլ տաղանդավոր բեմադրիչ լինի, միևնույն է այլևս դրանում փոխելու ոչինչ չի ունենա: Պիեսներ էլ կան, որոնք պարզապես պետք է ծալել և մի կողմ դնել: Հանդիսատեսը վերցնելու պահանջ ունի, խնդիր է` ինչպե՞ս պետք է դերասանը դա բավարարի: Պիեսը պետք է ինքը նախևառաջ բավարարի հանդիսատեսի հարցադրումներն ու պահանջները: Իսկ դերասանը դրան պիտի նպաստի միայն իր անկեղծ խաղով: Նելլի Խերանայան - Համաձայն չեմ, որ դերասանը պիտի բավարարի հանդիսատեսի պահանջը: Այսօր նման մոտեցում ցուցաբերելով թատրոնը կգնա կործանման: Համոզված եմ` քչերն են ուզում Չեխով նայել: Պետք է պարտադրել հանդիսատեսին: Մենք այնպիսի ժամանակներում ենք ապրում, որ, այո, չեմ խուսափում ասել` պիտի պարտադրանքներ լինեն: Լալա Մնացականյան - Թատրոնի հանդեպ պետական մտածողության բացակայությունն է ստեղծում այս իրավիճակը: Օրինակ` նախկինում շաբաթական մեկ օր հեռուստատեսությամբ թատերական ներկայացում էր ցուցադրվում, կարևոր չէ` այն լավն էր, թե՞ վատը: Իսկ այսօր գրեթե բոլոր հեռուստատեսությունները միայն երգ ու շոու են ցուցադրում: Վարող - Գուցե դրա ժամանակն անցավ, ինչու՞ պարտադրել: Ես անձամբ տասը տարի առաջ հաճույքով էի նայում հեռուստաթատրոն, իսկ այսօր չեմ կարողանում նայել: Լալա Մնացականյան - Համաձայն եմ ձեր ասածին, այն ժամանակների ներկայացումները, եթե անգամ ես եմ խաղում դրանցում, ինքս էլ չեմ կարողանում նայել: Հեռուստաթատրոն պիտի լինի, բայց արդեն այլ մատուցմամբ: Վարող - Տիկին Խերանյան, միգուցե, իսկապես, հանդիսատեսը Շեքսպիր չի՞ ուզում նայել, այս դեպքում իմաստ ունի՞ պարտադրել: Նելլի Խերանայան - Այդ դեպքում ի՞նչ են ուզում նայել: Վարող - Օրինակ` “Պատվի համար”-ը նայելով` հանդիսատեսն այսօր ի՞նչ է ուզում: Նելլի Խերանայան - Հոր և աղջկա կոնֆլիկտ: Այսօրվա հանդիսատեսը ուզում է հուզիչ պատմություն: Լալա Մնացականյան - Նաև` դերասանական անկեղծ խաղ: Նելլի Խերանայան - Այո, այսօր հանդիսատեսի մեծ մասը գալիս է թատրոն դերասանին տեսնելու: Կանայք գալիս են տղամարդ դերասանին տեսնելու, սիրահարվելու, տղամարդիկ` կանանց: Քչերին է հետաքրքրում ներկայացման և բեմադրիչի ասելիքը: Քանի որ, եթե իմ տատիկը դաստիարակվել է Փափազյանին, Ներսիսյանին տեսնելով, ապա` այսօրվա երեխան ցանկացած ալիքով միայն սելիկոնային կրծքերով և հետույքներով եվրոպական աստղերի մասին է ինֆորմացիա ստանում: Ես և Լալան այդ երեխաներին ընդհանրապես չենք հետաքրքրում, քանի որ չունենք դրանցից: Լալա Մնացականյան - Այնքան էլ համաձայն չեմ այս կարծիքի հետ: Պարզապես խնդիրը նրանում է, որ այսօրվա ներկայացումներից քչերն են ոչ ձանձրալի: Իսկ ամենալավ ներկայացումն այն է, որը ձանձրալի չէ: Սա ասում եմ ոչ թե դերասանուհի, այլ որպես հանդիսատես; Սա ամենակարևոր գործոնն է, որը մենք անտեսում ենք: Նելլի Խերանայան - Սուրուայի վերջին ներկայացումից հետո հանդիսատեսի մոտ մեռած վիճակ էր, ուրեմն դա լավ ներկայացում չէր: Լալա Մնացականյան - Այո, ուրեմն լավը չէր: Եվ հետո ներկայացումներ կան, որոնք հատուկ հասկացողություն ունեցող հանդիսատես է պահանջում: ”168 ժամ” շաբաթաթերթ - Չե՞ք կարծում, որ հենց Սունդուկյանի թատրոնում ռեժիսուրայի խնդիր կա` անընդհատ մեկ բեմադրիչի նույն ներկայացումները, նույն գեղագիտությունն ցուցադրվում: Նելլի Խերանայան - Իսկ ո՞վ ասած, որ մի ռեժիսոր է աշխատում: Արմեն Մազմանյանը, Տիգրան Գասպարյանը, Աիդա Հավհաննիսյանը ևս ուրիշներ բեմադրում են այս թատրոնում: Ես Վահե Շահվերդյանին չեմ պաշտպանում, բայց եթե այսօր նա է ղեկավարում այս թատրոնը` ուրեմն պետք է թելադրի իր գեղագիտությունը: Լալա Մնացականյան - Այո, դա այդպես է, ուրիշ բան եթե լիներ ադմինիստրացիա և պահանջեր տարբեր ռեժիսորների տարբեր մոտեցումներ: Վարող - Ի դեպ, ինչպե՞ս եք վերաբերում թատրոնի մասին նոր օրենքին, որը շփան եզրեր ունի ձեր ասածի հետ: Լալա Մնացականյան - Ես համաձայն եմ, որ այդ տարբերակը գործի, բայց չլինի այնպես, որ մակարոնի գործարանի տնօրենը թատրոն ղեկավարի: Նելլի Խերանայան - Այդ օրենքը բազմաթիվ բացեր ունի: Հստակեցված չէ` ով կղեկավարի թատրոնը, միգուցե այնպիսի մեկին նշանակեն, որ թատրոնը դառնա բաց դուռ բոլորի համար, ասենք մեր հարևան Սիրուշը փող ունի և ուզում է գա այնտեղ բեմադրություն անի: ”168 ժամ”-շ/թ - Թող անի, դրանում վատ բան ե՞ք տեսնում: Եվ հետո` արենդա է տալու: Նելլի Խերանայան - Ազգային թատրոնը փորձադաշտ չէ, որ ով ուզենա փորձեր անի: Արենդա տալը թույլ չի տալիս պատահական մարդուն Ազգային թատրոնում փորձարկել իր ներկայացումները: Դա թող արվի ուրիշ թատրոններում: Վարող - Չվերջացա՞վ այն ժամանակները, որ չդասակարգենք սա ազգային է, սա` ոչ: Նելլի Խերանայան - Միգուցե հայրենիքի ժամանակն է՞լ է այսօր անցել և այն այլևս բարձր արժեք չէ: Ազգային թատրոնը բարձր արժեք է: Լալա Մնացականյան - Ակադեմիական թատրոնն այնքան պինդ է, որ մենք ոչինչ անել չենք կարող: Այն ներկայացնում է մեր երկիրը և փորձադաշտ դարձնել այն` վտանգավոր է: Panorama.am - Վերջերս Մուրադ Ջանիբեկյանը նշեց, որ այսօր հայ թատրոնում ցուցադրվում է միջին մակարդակի ներկայացումներ, պատճառը հանդիսատեսն է, նա այդ է պահանջում: Դուք գոհ ե՞ք ձեր հանդիսատեսից: Լալա Մնացականյան - Երբ ես բեմ եմ բարձրանում, հանդիսատեսի` ինձ ընդունելու և չընդունելու համար ինքս եմ մեղավոր: Բացի հանդիսատեսի ներկա գտնվելուց, ես նրա հանդեպ ուրիշ պահանջ չունեմ, մնացածը ես պետք է այնպես անեմ, որ ինձ ընդունի կամ `ոչ: Երբ դերասանը բեմ է բարձրանում, պարտավոր է մինչև վերջ անկեղծ լինել, ոչ թե ժամանակ առ ժամանակ ապրել դերով: Էն, որ բեմի վրա մեռնում և ապրում ես, ներկայացումից հետո էլ այս փոփոխությունների մեջ ես լինում, դժվար հանդիսատեսը չընդունի քեզ: Չէ՞ որ դերասանի և հանդիսատեսի միջև էներգետիկ փոխանցումներ են տեղի ունենում: Միայն անկեղծ «մենամարտի» միջոցով է հնարավոր ընդունվել հանդիսատեսի կողմից: Նելլի Խերանայան - Այն մարդիկ, որ չգիտեն` ինչ է թատրոնը, թող նստեն իրենց տանը և չգան թատրոն»... P.S. Նելլի Խերանայան "Այն մարդիկ, որ չգիտեն` ինչ է թատրոնը, թող նստեն իրենց տանը և չգան թատրոն»... " Բռավո Նելլի~

Дорогой мсье Фигаро! Если память не подводит, эти фотографии сделал Юрий Мечитов, так, или я ошибаюсь? Были еще фотографии, сделанные Мельсидой Акопян… Ой, как хочу найти… там очень смешные кадры… «Мари под диваном» - когда звонит пресловутая тетушка… Там столько смешного было…

Միսիյե Բլեզ՜՜՜՜՜ Блэз - Слава Степанян Սինյորա Պեպիտա ՜՜՜՜՜ Пепита - Лейла Мкртчян Մադամ Սաբինա՜՜՜՜՜ Сабина - Элеонора Оганян

- где легкий искрометный юмор соединился с трогательной историей любви...

"А еще, тетечка говорит, что Париж очень опасный город..." "Մորաքույրս ասում էր, որ կյանքն անհեթեթույուն է, միսիյե ՜՜՜՜՜ "... "Aux armes citoyens, Formez vos bataillons. Marchons՜՜՜՜՜ Marchons՜՜՜՜՜ Qu'un sang impur Abreuve nos sillons!"... ՜՜՜՜՜... - Այո՜՜՜՜՜ ...

- Как вы догадались мсье? Плувенез-Моедэк, в Бретани...

- Այո՜՜՜՜՜ Մարի Մադլեն Լեաուանկ` ...........

Присоединяюсь...

Боже милосердный, мой Друг Figaro! Театр... Господи, сколько сломанных судеб, похороненных самолюбий, изуродованных жизней… И все равно каждый год в эту коварную, прекрасную жизнь бросаются все новые и новые, молодые, талантливые… Кто может сказать, что ждет их за такими желанными кулисами… Мдааа, тихий крик души однако ... поделился наш Алик своими переживаниями… А все - таки актер - это удивительное существо… можно смело сказать - обречен на жизнь в театре… Прикован к нему… Это сладкая и трагическая зависимость… Актерская профессия самая зависимая на свете… Практический зависит от всего: от режиссера, от мизерной зарплаты, на которую нужно не только как-то прожить, но ещё и выглядеть соответственно… Зависит, в конце концов, от Господина Случая... И как невероятно трудно в этой бесконечной цепи зависимости сохранить себя… сохранить надежду… сохранить желание… а главное - способность работать… Мой Друг Figaro, и вот, каждый раз, открывая раздел Cinema and Theater, я задумываюсь, о чем рассказать сегодня и главное как… Ну как можно вообще рассказать о театре… Не знаю… Как описать лунный луч, пробивающийся через тончайшую тюлевую ткань… Не знаю… Как передать очарование южного проливного дождя… Не знаю… Как рассказать о старых программках и афишах, хранящихся десятилетиями как самые дорогие сокровища… Не знаю… Как рассказать о десятках фотографий, где время остановилось, поймав, как в клетку, молодость, красоту, успех… Не знаю… И главное - молодость, когда кажется, что все еще впереди - роли, поклонники, слава… И что вообще остается после того, как спектакль сыгран, зрители разошлись по домам, а актер сидит в гримерке и смотрит на себя в зеркало, которое безжалостно отражает прожитые годы, роли, судьбы… Что это за профессия такая, не оставляющая ничего материального…лишь эфемерный момент ощущения, что вот она, прекрасная, непостижимая жизнь, до которой так хочется дотронуться, но вот погасли софиты, прошелестел занавес, и все чудо закончилось. И что осталось? Осталась тревога… Остались мысли… Мысли, которые не дают уснуть… Просто мысли, которые действительно интересно реализовать… Что мир безумен… и что выразить это безумие твоих героев через человеческую боль ради того, чтобы боли и беды стало меньше, - безумие это, и высшая цель всех создателей… и мало кто об этом догадывается мой Друг… Безумие, безумие… Да безумие, безумие необходимое, чтоб говорить о любви… ибо "человек - существо бесконечно непонятное для другого человека" и это правда! О любви можно говорить только перед лицом Бога, но не перед лицом законов, разума, морали, природы… и это тоже, правда! И вчера весь вечер, мой милосердный Друг Figaro, в голове крутились знаменитые Пастернаковские стихи: О, знал бы я, что так бывает, Когда пускался на дебют, Что строчки с кровью - убивают, Нахлынут горлом и убьют! Ну, вот может совсем свихнулась, подумала я между делом… :lol: Ведь впервые за последние годы поймала себя на пронзительной мысли, что действительно скучаю по Театру и ТЕАТРУ ВООБЩЕ … Нет, нет, это хороший признак, разумеется, подумала, вздохнула, и опустила глаза… Человек я упорный… постоянно ищу способ для самореализации… Не выходит что-то одно, затеваю другое… и иду по жизни, смеясь мой Друг Figaro! Театр...

“ДА ЗДРАВСТВУЕТ ТЕАТР, ДА ЗДРАВСТВУЕТ ШЕКСПИР, ДА ЗДРАВСТВУЕТ ЕРЕВАН” В этом году международный театральный фестиваль “Арммоно” был переименован в Шекспировский. Изменен также формат фестиваля, и организаторы отныне не будут ограничиваться монопредставлениями. 7 сентября состоялось открытие фестиваля, который стартовал творческим вечером, посвященым 70-летию всемирно известного грузинского постановщика Роберта Стуруа. Отметим, что впервые юбилей грузинского постановщика отмечался не на родине, а в Ереване. “Моей вины в этом нет, мне предложили и я согласился, поскольку в Грузии, в связи с известными событиями, пока не готовятся отмечать мой юбилей”, пошутил Стуруа. Зал был полон поклонниками постановщика, большинство которых составляли люди преклонного возраста. Стуруа был награжден своими армянскими коллегами Золотой медалью Союза театральных деятелей и многочисленными другими подарками. В течение вечера были представлены отрывки из постановок Стуруа “Ричард 3-й”, “Кавказский меловый круг”, “Король Лир”, “Макбет”, “12-я ночь”, “Гамлет”. До 18 сентября будут показаны постановки шекспировских произведений театров Грузии, Польши, Латвии, Словакии, Литвы, Ирана, России, Марокко, Украины и Армении. Будут организованы также лекции. Отметим, что кроме спектакля “Гамлет” постановки Московского художественного театра, вход на все остальные спектакли свободен. [01:18] 18 Сентября, 2008 А1+

...еще

148-й сезон открылся спектаклем режиссера-постановщика Армена Баяндуряна по пьесе Александра Ширванзаде "Намус". В спектакле заняты заслуженный артист Роберт Оганесян, артисты Нора Оганян, Мелания Барсегян, Феликс Хачатрян, Роберт Агаджанян, Евгения Вартанян, Александр Осипов, Нано Погосян, Левон Чидилян, Гагик Мелкумян, Артавазд Палоян, Артур Григорян, а также студенты театральной студии. "Нельзя делать с плохими эмоциями хороший театр" Вскоре Тбилисскому армянскому театру имени Петроса Адамяна исполняется 150 лет. Мой собеседник - художественный руководитель театра Армен БАЯНДУРЯН. - Профессиональный армянский театр родился здесь, в Тбилиси, в 1856-м году. Нынешнее наше здание было построено специально для театра в 1937 году. До этого времени армянская труппа играла на сцене театра имени Руставели. У истоков рождения его стояли Геворг Чмшкян и Габриэл Сундукян. На этой сцене работали и грузинские режиссеры Додо Алексидзе, Гига Лордкипанидзе... Часто и наши актеры играли на грузинском языке в совместных постановках. Пример - Бабкен Нерсесян, прославившийся в спектакле "Пэпо" на сцене театра Руставели. На армянской сцене часто ставились пьесы грузинских драматургов. Да и сегодня у нас в репертуаре Авксентий Цагарели, Нодар Думбадзе... Часто театр выезжает на гастроли в Армению, а также в Самцхе-Джавахети. Сравнительно недавно мы побывали со спектаклями в Москве - с "Пэпо" Габриэла Сундукяна и с постановкой по пьесе Гургена Ханджяна "Сторожа развалин". А потом театр выехал на гастроли в Тегеран - по приглашению армянской церкви. С теми же постановками, которые показали в Москве, и "Тетушкой Чарлея". Фактически это был первый выезд театра за границу. В этом году мы снова приглашены в Иран. На этот раз будем играть в Тавризе. - Как принимали в Иране? - Очень хорошо. По душе пришелся тбилисский колорит, местный диалект. Ведь Сундукян писал свои пьесы на тбилисском диалекте армянского… - Что еще в ваших ближайших планах? - Вскоре в Ереване состоится фестиваль молодых актеров, режиссеров и художников. В нашем репертуаре есть спектакль "Будьте здоровы!", в котором заняты актеры в возрасте до 30 лет. Его поставил Левон Узунян. Именно этот спектакль поедет на фестиваль. Кстати, пять лет назад в Театральном институте открыли армянский курс. Шестеро выпускников уже стали ведущими актерами театра. Каждые два года мы собираем театральную студию. В нашей труппе сегодня 50 человек. Среди них три народных артиста, семь - заслуженных… У нас очень хорошее среднее поколение, которое фактически ведет весь репертуар и является своего рода "мостом" между старшими и младшими. Вообще, у нас очень сплоченный коллектив. Мне кажется, это один из немногих театров, в котором все ладят между собой. Когда нет склок, в театре царит нормальная творческая атмосфера. Правда, приходится трудно в чисто материальном плане. Зарплата мизерная. Однако нам обещают исправить это положение. Конечно, театру помогают, но... Радует, что на наши спектакли зритель ходит. Причем не только армяне. По-моему, если театр настоящий, то на его постановки приходят представители разных этносов. Ведь, по своей сути, театр вообще не имеет национальности. - Как строите репертуарную политику? - Сегодня армянских классиков играют мало - даже в Армении. Думаю, все наши режиссеры должны задуматься над этим. Ведь национальная классика - твое, родное... Здесь ты можешь экспериментировать. Не сказал бы, что я вводил в свою постановку "Намус" какие-то особые новшества. Конечно, в ту эпоху, когда пьеса была написана, она наверняка воспринималась иначе... Но читать, ставить ее по старинке нельзя. Не потому, что неинтересен сам материал. Просто новое время требует другого подхода, другого темпа и ритма... Мне кажется, сегодняшний зритель - самый взыскательный, самый подготовленный. Его не обманешь. Тут даже сценические эффекты не помогут. Для меня как худрука важно, чтобы ставилась хорошая литература, драматургия. Без хорошей литературы невозможно сделать хороший спектакль. Вот встретились два гения - Шекспир и Роберт Стуруа, и родился гениальный спектакль "Ричард III". Впрочем, такие режиссеры, как Стуруа, появляются раз в тысячу лет. В нашем театре работают три режиссера, и у каждого свой почерк. А мне ближе поэтический театр. Не люблю, когда на сцене убивают. Это - не мое! Не люблю смотреть или слушать новости о том, кто кого и как убил. Не нужна людям такая информация. Нужны только положительные эмоции! Ведь не только плохое происходит в мире, в нашей стране... После тревожных новостей ты не можешь ни творить, ни отдыхать. Нельзя с плохими эмоциями делать хороший спектакль, создавать хорошую литературу, писать хорошие картины. А театр существует для того, чтобы передавать зрителям светлые эмоции. Даже если на сцене идет трагедия... Я поставил "Отелло" Шекспира и "Намус" Ширванзаде. Ширванзаде - мой автор. Как и Нодар Думбадзе. Что касается Шекспира, то, несмотря на его величие, он мне не близок. Это как отношение к женщине. Влюбляешься иногда в некрасивую, а красивая оставляет тебя равнодушным. - А почему Шекспир не ваш? - У него много крови, насилия, мало лирики... Поэтому в театре не должен быть один режиссер. Нас - трое. Я, Левон Узунян и Роман Матиашвили. Если худрук не радуется успеху своего коллеги, то он должен просто уйти из театра. Для меня не имеет значения, кто именно поставил на нашей сцене талантливый спектакль... Думаю, один человек вообще не должен слишком долго руководить театром. Если при этом он становится заурядным, неинтересным, если повторяется. Место режиссера - не в кабинете, а на сцене, в зале, в кулисах, в курилке, во дворе, если хотите. В три года раз я ставлю свою кандидатуру на тайное голосование: доверяет ли мне коллектив? Ведь с актерами я подписываю раз в год договор. Но иногда надо спросить и актеров: а хотят ли они меня? В театре необходимо равенство. Если хотя бы семь процентов коллектива тебя не любит, ты должен уйти... - Какими своими спектаклями дорожите? - Теми, в которых актеры доверяют друг другу на сцене. Когда актер верит в то, что делает его партнер. Так рождается настоящее искусство. Если на сцене все нормально, в зале это почувствуют. Спектакль - это ринг. С одной стороны - режиссер, актеры, художник, с другой - зритель. У зрителя преимуществ нет. Он молчит или... смеется, аплодирует. А у актера есть свет, музыка, костюмы, декорации. И, главное, текст. Зритель не может с ним спорить. И, пользуясь своим преимуществом, актер должен сделать так, чтобы зритель поверил ему на все сто процентов... Не все актеры могут быть моими, думать так, как я. Для меня актер начинается не на сцене. Он не может быть в театре поэтичным, а в обычной жизни - нет. Мне важно, какой актер человек. Не правда, когда говорят, что в жизни он может быть одним, а на сцене - другим. Просто актер, будучи в роли, произносит слова своего персонажа... Актер не может быть без музыки, поэзии, не может не говорить о весне, любви. Он должен быть писателем, музыкантом, художником в душе. И сцена все это проявляет. - А каким должен быть режиссер? - Он должен знать в 25 раз больше, чем актер. Иначе тот ему просто не поверит. Если режиссер чего-то не знает, он должен... сделать вид, что знает. Иначе толку не будет. - Что сейчас репетируете? - Пьесу Акопа Пароняна "Дядя Багдасар". Трагикомедию. В ней затронуты очень актуальные проблемы... О власти денег. Инна БЕЗИРГАНОВА P.S. Интересная статья... Фото в Тегеране - по приглашению армянской церкви

"Намус" 2006 год На сцене Тбилисский государственный армянский драматический театр имени П. Адамяна...

Գաբրիել Սունդուկյանի անմահ «Պեպոն»՝ ... - Գնա՛, Պեպո, գե՛դինը լզե, խալխի վուտներուն պա՛չ արա, նրանց վուտի ցիխը լկե... Ո՞վ իս դուն, ի՞նչ մարթահեսաբումն իս դուն... Էս օսկե պատիրը, վուր սարքիլ իս, ու՞մ փուղով... Հազար ինձ պեսներուն թա՛լնիլ իս, գա՞նա. քար ու կիրը միր ա՛րնով իս շաղըղի, գա՞նա. ու հիմի ծանդր ու բարակ քիզ համա նստած քե՛փ իս անում, է՛լի... Ամա լավ գիդացի, պարուն Արութին... վիրիվն աստուձ կա, քնթեմետ կու հանե քու անօրինութինը...

Ферзь Она же королева, в просторечии. И пусть её называют лишь вторым лицом в чёрно-белом "королевстве", она обладает самым большим запасом возможностей и силы. Именно эта фигура является той самой шеей, которая и вертится, куда хочет. Потеря королевы существенно осложнит игру, но не приведёт к преждевременному финалу. В конце концов, главная задача ферзя – забота о короле. Спасибо за тест… обожаю аналогии…

Треугольник Режиссёр: Генрих Малян Сценарий: Агаси Айвазян Оператор: Сергей Исраелян Художник: Рафаэль Бабаян Композитор: Эдуард Багдасарян Продолжительность: 85 мин. драма (1967) В ролях: Армен Джигарханян, Сос Саркисян, Фрунзик Мкртчян, Павел Арсенов, Зураб Лаперадзе, Инна Алабина, Михаил Овсепян История жизни и дружбы пятерых кузнецов в предвоенном и военном Ленинакане, рассказанная сыном одного из кузнецов. Тринадцатилетний Овик всегда был рядом с пятью неунывающими кузнецами. О них он и рассказал — весело и с любовью. Вначале Мко женился на русской девушке. Друзья не сразу приняли и полюбили Любу. А когда в небе стали летать самолеты, Гаспар поднялся высоко в небо и не вернулся. Потом началась война. Мко и Люба ушли на фронт и тоже не вернулись. Овик вырос, простился с городом и уехал учиться... Дополнительная информация: Государственная премия Армянской ССР в 1975 году. Вторая премия по разделу современной тематики на кинофестивале в Ленинграде в 1968 году. Главный приз "Прометей" и диплом I степени на кинофестивале Закавказья и Украины в Ереване в 1968 году.

1935 год – определяющий для армянского кино. Вышел на экраны первый звуковой фильм “Пэпо”. С одной стороны, он сконденсировал в себе опыт достижений “великого немого”, с другой – решительно раздвинул пространство армянского фильма. Действие вышло за пределы истории о том, как богатый купец ограбил семейство бедняка. На экране задвигалась, забурлила шумная улица, населенная простым трудовым народом. Улица перестала быть фоном, стала активным действующим лицом, каким и предстояло ей выступить в нашем веке. Этот мотив на материале прошлой жизни был пророчески угадан в первом армянском звуковом фильме. Выдающиеся армянские актеры сыграли в этом фильме свои лучшие роли. Фильм “Пэпо” получил международное признание, стал своего рода полномочным представителем армянской культуры за рубежом. Пепо Режиссер Амо Бек-Назарян В главной роли - Грачья Нерсисян Год выпуска: 1935 (восст. в 1964) Производство: Арменкино Страна: СССР (Армения) Жанр: криминальная драма по одноименной пьесе Габриэла Сундукяна Продолжительность: 01:29 Язык: армянский Режиссер-постановщик: Амо Бек-Назарян Автор сценария: Амо Бек-Назарян Оператор-постановщик: Дмитрий Фельдман Художник-постановщик: Валериан Сидамон-Эристави Композитор: Арам Хачатурян Звукорежиссер: Николай Писарев В ролях: Грачия Нерсесян, Тагун Акопян, Татьяна Махмурян, Давид Малян, Армен Гулакян, Авет Аветисян, Амбарцум Хачанян, Гурген Габриэлян, Григор Аветян. О противостоянии честного бедного рыбака хитрому купцу, обманным путем обобрав его. Первый армянский звуковой фильм. Պեպո Սց.` Հ.Բեկնազարյան (ըստ Գ.Սունդուկյանի պիեսի), սց. խորհրդատուներ` Վ.Շկլովսկիյ, Ա.Գրեբներ, ռեժ.` Հ.Բեկնազարյան, համառեժիսոր` Ա.Գուլակյան, օպեր.` Դ.Ֆելդման, Գ.Բեկնազարյան, նկ.` Մ.Արուտչյան, Ս.Սաֆարյան, Գ. Շարբաբչյան, Վ.Սիդոմոն-Էրիստով, կոմպոզ.` Ա.Խաչատրյան, հնչ. ռեժ. ` Դ.Բլոկ, հնչ. օպեր.` Ն.Պիսարև, տնօրեն` Ա.Օհանջանյան: Հայաստան 1935 Դերերում. Հ. Ներսիսյան (Պեպո), Ա.Ավետիսյան (Զիմզիմով), Տ.Մախմուրյան (Կեկել), Հասմիկ (Շուշան), Դ.Մալյան (Կակուլի),Հ.Խաչանյան (Դարչո), Ն.Մանուչարյան (Նաթել), Ա.Գուլակյան (Դադուլի), Գ.Ավետյան (Գիքո), Ն.Գևորգյան (Եփեմիա), Վ.Բարսկի (դատավոր), Ա.Քեֆչյան (Փիչխուլ): Աղքատ, բայց ազնիվ ձկնորսը դիմակայում է նենգ վաճառականին, որը խաբեությամբ կողոպտել է նրան: Հայկական առաջին հնչուն կինոնկարն է: Скачать можно - Здесь

" Пепо" - " Треугольник" - Желаем Вам приятного просмотра!