Satenik

ՅԱՐԻՍ Խոսք՝ Մ. Մելիքյանի, երաժշտ.՝ Կարո Զաքարյանի Մի յար ունեմ շիկահեր, Լուրթ աչքերով կապուտակ, Կըրծքում անհուն ջերմ ու սեր, Ծովերի պես անհատակ: Ջահել է նա գարնան պես, Գարնան անուշ հովի պես, Սրտում վարար խինդ ու սեր, Ալ ու ալվան ծաղիկներ: Մի յար ունեմ շիկահեր, Լուրթ աչքերով կապուտակ, Կըրծքում անհուն ջերմ ու սեր, Ծովերի պես անհատակ:

Իսկապես, լիքը բան է երևում, նույնիսկ առանց մեծացնելու: Դե ես որ Երևանի մեջ նստած եմ ցնդում, պատկերացնում եմ ձեր վիճակը : Էնքան տաք է հիմա Երևանում : Երևանի պես մուսաներով լի քաղաք կա՞ որ : Չէ', ի՞նչ եմ հարցնում : Մասիսն էստեղ է :

А что это за углы такие, левые, правые?

:lol: :lol:

Ну так вот, Виген джан, прекратите понтоваться

А как выглядит глагол от слова "понт"?

О ЦАРЕ АРТАШЕСЕ Храбрый царь Арташес на вороного сел, Вынул красный аркан с золотым кольцом, Через реку махнул быстрокрылым орлом, Метнул красный аркан с золотым кольцом, Аланской царевны стан обхватил, Стану нежной царевны боль причинил, Быстро в ставку свою ее повлачил. .................................................................... Золотой дождь шел на свадьбе Арташеса, Жемчужный дождь лился на свадьбе Сатиник. перевод В. Брюсова

Виген джан, понт - это не качество, а недостаток. Это во-первых. А во-вторых - ничего подобного.

А там нечего кастрировать, Мымрочка джан . А то, Вы же знаете, я бы с радостью

ԻՄ ՓԵՐԻՆ Խոսք՝ Ավ. Իսահակյանի, երաժշտ.՝ հեղ. անհայտ Կես գիշերին գետի ափին Ես նըստած եմ սիրավառ. Գետն հոսում է, - և հոսանքին Ես նայում եմ միալար: - Ո՞վ է խաղաղ մեջ-գիշերին Քընած գետը վարդովում. Ալիքները խըփում ժայռին, - Ծերուկ ժայռը լըվանում: - Ո՞վ է աստղոտ, զով գիշերին Լուսնի շողով զարդարվում, Շուշան-կըրծքին, սև մազերին Գոհար ցողեր սըրսկում: - Ո՞վ է չքնաղ բարի-լուսին Ծաղիկները համբուրում. Մըշուշային փըրփուրի մեջ Արշալույսին ողջունում: - Նա հեղ գետի լուռ փերին է, Ցնորքներիս սիրելին, - Նա իմ սըրտի դիցուհին է, Վառ երգերիս նազելին... Եվ մինչև լույս գետի ափին Ես նըստած եմ քարացած. Գետն հոսում է, - և հոսանքին Ես նայում եմ շիվարած:

Какие такие качества затрагивал николай? Вот все, что он тут высказал: Одна плохо скрытая ненависть. Это перечисление качеств, Виген?

Это искажение действительности. Вот правда, которая куда более страшнее. "Կա՜յ, կա՜յ մի բան, որ թունաւորում է մեր կարճատեւ ուրախութեան վայրկեանները, սպանում՝ ժպիտը մեր շրթունքների վրայ, խլում՝ մեր քունը, մեր հոգեկան անդորրութիւնը և սարսափեցնում անարեւ ծերութեան ու մահվան ուրւականներով: Կա՜յ մի խորհրդաւոր ձեռք, որ աներեւութաբար թոյն եւ արտօսր է կաթեցնում մեր շրթունքներին մօտեցող գինու եւ հաճոյքի բաժակի մեջ: Կա՜յ մի պատուհասող ոյժ, մի ձեռք, որ դատում է մեզ, պատժում ամէն օր, ժամ, վայրկեան: Ի՞նչ է նշանակում սա: Ո՞վ է, ի՞նչ է այդ խորհրդաւոր ոյժը: - Դա մեր խիղճն է, ընթերցող, մեր գիտակցութիւնը, թէ բարի չենք, առաքինի չենք, հայրենասէր չենք. թէ կատարեալ Հայ եւ մարդ չենք:" Գարեգին Նժդեհ

Совершенно верно, Пламя

ԵՐԵՎԱՆԻՆ Ա Նա փոխվում է ամեն վայրկեան՝ Արբունքահաս պատանու պես , Ե'վ դեռ մանուկ, և' առնական, Արբունքահաս պատանու պես: Երեկ՝ խաղում փոշիներում Լվացվում է այսօր նա, տե'ս, Հայելակերպ ավազանում Արբունքահաս պատանու պես: Ինքն իր աչքում երեկ տգեղ, Ինքն իրենից դժգոհ այնպես, Հիմա հրճվում է իրենով՝ Արբունքահաս պատանու պես: Արբունքահաս պատանու պես Նոր է միայն նա կյանք մտնում, Նա ինքն իրեն նոր է գտնում Արբունքահաս պատանու պես: Բայց և հիմա պա՜րզ է այնպես Նրա գալիքն ու ապագան՝ Երբ որ դառնա նա առնական Արբունքահաս պատանու պես: Բ Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է... Ա'խ, ինչքա՜ն է տանջել Ինձ իմ Երևանը: Շենքերին ես նայում, Պալատներին վսեմ Եվ ուզում ես անվերջ Խոսե՜լ, խոսե՜լ, խոսե՜լ: Եվ ուզում ես խոսել Ինչ-որ ուրի՜շ ոճով, Բայց կորչում է ասես Հայերենը քո ճոխ: Մի "չքնաղ" է մնում, Մի "հոյակապ", մի "պերճ", Մի մեծ "չնաշխարհիկ", Մի "վեհ" փոքրիկ և՝ վե'րջ: ՈՒ ծով հիացումը Քարանում է, լռում: Քարանում է այնպես, Ինչպես հեքիթներում: Լեզուդ համրանում է, Լոկ հայացքդ է խոսում, Կարծես մոռանում ես Քո մայրենի լեզուն... Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է: Դրա համար պիտի Տեսնել Երևա՜նը: Գ Քաղաքամերձ անտառն իր կանաչին Դանդաղ և աննկատ Դեղին ոսկեթել է ընդելուզում: Նորքի կտուրներին դդում ու չիր Արեգակի վերջին Լիցքերն են ծուլորեն կորզել ուզում: Ցածում՝ Արարատյան տաք հովտի մեջ, Հորդ անձրևից հետո, Երևանն է շողում Աշնանային շոյող արեգակի ներքո: Եվ կամարնե'րը կոր, Եվ լորինե'րը մայթամերձ Շողշողում են, զինում մի նոր կախարդանքով՝ Անձրևաթաց փողոցների հայելու մեջ ճանաչելով իրենք իրենց ՈՒ մնալով խիստ գոհ: Ցածում Երևանն է, Որ թռչելով Զանգուն և անցնելով այն կողմ՝ Կանգ է առել մի պահ, Որ շունչ առնի, ապա Նորից ձգվի դեպի Էջմիածին, Փարպի. Նա', որ իր ձեռքը Քանաքեռին հպած, Մյուս թևը իր բաց Տարածվում է դեպի այն լեռը, որ Հին լեգենդից բացի՝ հայտնի է նոր Մեր հայկական գերբից: Երևանն է շողում իբրև հսկա մագնիս, Իր կողերից կախած բազում նոր ավաններ՝ Փոքրիկ Երևաններ, Որոնք իրար հանդեպ, իբրև հարևաններ, Նախանձո՜տ չեն, սակայն նախանձախնդի՜ր են. Ասֆալտ ու տուֆ հագնել, Երևանի կողքին ինքնավայել կանգնել - Նրանց համար ահա թե ո'րն է խնդիրը: Իսկ այդ ավանների անուննե՜րը խոսուն. Նոր Կիլիկիան ահա, ահա Արաբկիրը, Ահա Նոր Արեշը, Նոր Զեյթունը: Յուրաքանչյուր ավան տարբեր մի երկիր է. Եվ ամեն մի երկիր Աժանացել հարկի, Լոկ այստեղ է գտել վերջին հասցեն, տունը: Կարելի է կարծել, որ աշխարհը համայն Սեղմվել է փոքրացել Եվ ձգվելով թովիչ այս քաղաքից՝ Նրա շուրջն է սիրով խմբվել հիմա: Ի՞նչ է, արտառո՞ց է, զարմանալի՞: Մի մոռացեք սակայն, որ այս հարցում Քար զարմանքի բոլոր փակ դռներն է բացում Տխուր մեր անցյալը - հին բանալին: Մինչդեռ նորը, խնդրե'մ՝ Իբրև արվեստագետ և իսկական, և մեծ, Խոսում է ո'չ այնքան, որ ցույց է տալիս. Երևանն է շողում Արարատյան բեղուն տաք հովտի մեջ: Երևանն է շողում իբրև հսկա՜ մագնիս... 1946

Ага, щассс, так он Вам и ответил.

Бриз джан, я, откровенно говоря, не собираюсь спорить на эту тему. Просто я такими вижу армян в целом. Только и всего . Я считаю, что достаточно знакома со своим народом . А благодарность в любом случае признак благородного происхождения, как в национальном, так и в личностном смысле. Я обожаю это качество в людях - это признак порядочности человека.

Ես էլ չդնե՞մ : Վերջապես բոլոր կոսմոպոլիտներն ու ազերիները կազատվեն Սաթենիկի ներկայությունից :

Լիլիթ, մի հատ "Ազատություն" ռադիոկայանի էջում փնտրեք, կարող է այտեղ տեղեկություն լինի:

Армяне обладают одним из самых благородных качеств человека - они благодарны. Никогда не забывают добро, сделанное им кем-то. Армяне могут всей нацией обессмертить человека, который в трудное для нас время протянул нам руку помощи. Такие люди забываются на своей родине, но в Армении не забываются тысячелетиями. Их имена остаются в истории. Армяне умеют дружить. Очень преданные и бескорыстные друзья. Армяне не имеют склонности ни к рабству, ни к господству. Не терпят нищету и не стремятся к богатству. Правда, стремятся быть хорошими специалистами в своем деле, стремятся быть хорошими людьми, хорошими семьянинами, преданными друзьями. И это у нас, я думаю, получается То есть больше тяготеют к духовному самосовершенствованию. Армяне умеют любить в самом глубоком смысле этого слова.

Էս էլ ստեղ է ձեռքից գնում....

Правильно. Потому что в начале было СЛОВО. А дальше уже конкретная деятельность.

Դե սա արդեն տառակերություն է դառնում: Լյուդմիլա Զիկինային ո՞ւր բերեցիք խարնեցիք էս խառա-խուռային: Բա Զիկինաին, էդ հայրենանվեր, իր ազգայինին նվիրված, տաղանդավոր, շնորհքով (ինչու չէ՝ գեղեցկուհի) երգչուհուն կարելի՞ էր բերել դնել էդ անգաղափար գռեհկության կողքին: Ի միջի այլոց, նորություն ասած չեմ լինի, եթե հիշեցնեմ, որ ցեղասպանությունները հասունանում են բոկայանմանների թվի ավելացման հետ: Ես մերն էլ եմ ներկայացնում, սա էլ եմ ասում: Պարզ է, որ որևէ մեկը իմ գրածը կարդալով չի դադարելու բոկա-մոկա լսելուց, բայց գոնե թող իմանան, որ էս տեսակ կարծիք էլ գոյություն ունի: Գուցե նրանք մի օր այսպիսի կարծիք լսեն ուրիշ մեկից, որի հետ հաշվի են նստում: ՈՒ գուցե կաթիլը քար կծակի....