Ռուբեն Հայրապետյանի հայտարարությունը
Ամեն ինչ կտայի, որ այդ չարաբաստիկ երեկոյան լինեի այնտեղ, բռնեի երիտասարդ-ների վրա բարձրացող բռունցքները, կանգնեցնեի այս դժբախտությունը, որ կյանք խլեց, ընտանիքներ կործանեց, երեխաներ որբացրեց: Ամեն ինչ կտայի այս ամենը հետ պտտելու համար: Բայց չեմ կարող: Վահեն արդեն չկա: Ու ես դրանով պետք է ապրեմ: Ու պետք է նայեմ նրա ընտանիքի անդամների աչքերին: Չգիտեմ ոնց:
Ասում են ամեն ինչ օրենքով պիտի լինի. վստահ եմ օրենքով կլինի, 100 մեղավոր կլինի 100 պատիժ կլինի: Բայց հարցը միայն օրենքը չի:
Հարցը շատ ավելի բարդ է: Ու ես դա շատ լավ եմ հասկանում: Հիմա շատերն են մեղադրում ինձ, նույնիսկ բաների համար, որ ինձ հետ կապ չունեն կամ հորինված են. երևի իրավունք ունեն: Բայց իմ առաջին մեղադրողը հենց ես եմ: Ես պիտի կանխեի նման դժբախտությունը ու չեմ կարողացել դա անել: Չպետք է իմ և իմ ընտանիքի հետ առնչություն ունեցող միջավայրում նման իրադարձություն հնարավոր լիներ: Ես ինձ չեմ ներում, ու չգիտեմ ոնց պիտի ներում հայցեմ:
Այս պահին ես հայտարարում եմ, որ բարոյական պարտավորություն եմ զգում և վայր եմ դնում Ազգային Ժողովի պատգամավորի իմ մանդատը: Ես ներողություն եմ խնդրում իմ բոլոր ընտրողներից, որ չեմ կարողանա արդարացնել իրենց սպասելիքները, բայց վստահ եմ, որ ուղղակի պարտավոր եմ այս քայլն անելու: Ուզում եմ հավատալ, որ ավանցիներն ինձ ճիշտ կհասկանան: Հույս ունեմ, որ մի օր էլ կկարողանամ ներում ստանալ Վահեենց ընտանիքում. համենայն դեպս ամեն ինչ կանեմ դրա համար:
Սգում եմ բոլոր հարազատների հետ միասին:
«Все бы отдал, лишь бы в тот злополучный вечер быть там, остановить кулаки, поднимающиеся на молодых людей, остановить эту трагедию, отобравшую жизнь, разрушившую семьи, осиротившую детей. Все бы отдал, чтобы повернуть все это вспять. Но не могу. Ваге больше нет. И я должен жить с этим. И должен смотреть в глаза членам его семьи. Не знаю как.
Говорят, все должно быть по закону. Я уверен, что должно быть по закону: будет 100 виновных, будет 100 наказаний. Но дело не только в законе.
Вопрос гораздо более сложен. И я это очень хорошо понимаю. Сейчас многие обвиняют меня, причем даже за те вещи, к которым я не имею никакого отношения, или же выдумки: они имеют право. Но первый обвинитель – это я сам. Я должен был предотвратить эту трагедию, но не смог сделать этого. В среде, касающейся меня и моей семьи, не должно было происходить такого. Я себя не прощаю, не знаю, как буду просить прощения.
На данный момент я заявляю, что чувствую моральное обязательство и складываю свой мандат депутата Армении. Я прошу прощения у всех избирателей за что, что не сумею оправдать их ожиданий, но я уверен, что просто обязан пойти на этот шаг. Хочу верить, что аванцы (жители административного района Аван в Ереване - //ред.) поймут меня. Надеюсь, что однажды я получу прощение у семьи Ваге. В любом случае, я все сделаю для этого.
Скорблю со всеми родными».
