Romeo

http://www.learnarmenian.com/songs/samplesongs.cfm Ani, Hayordik, Kilikia, Adana, Zeytuntsiner, Aghchkaerg... Martiki erg. ՏԵՍՆԵՄ ԱՆԻՆ ՈՒ ՆՈՐ ՄԵՌՆԵՄ Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ. տեսնyմ Անին ու նոր մեռնեմ Լցված կյանքով հազարազանգ տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ. Ախուրյանի ջրերի պես, զմրուխտ փեշերն համբուրելով Դառած մի նոր սիրո դղյակ տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ: Հազար տարվա կարոտ ունեմ իմ երազը հազարաթև Ախ թեկուզ լուռ դեռ ավերակ տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ: Կանցնեմ դարեր ոտք չդրած, հող ու հանդով իմ պապերի Հայոց խոփի համբյուրի տակ տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ: Վանածովի ու Վանի հետ Ու Ղարսի ու Սևանի Իմ Սևանի լույսերի տակ տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ: Կրծքիս սեղմեմ բերդերն ավեր, Բուերի տեղ սոխակ դառնամ. Որպէս երգ ու վարդի քաղաք. տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ: Հազար տարվա կարոտ ունենմ իմ երազը հազարաթև Կրծքիս սեղմեմ բերդերն ավեր, Բուերի տեղ սոխակ դառնամ. Ախ թեկուզ լուռ դէռ ավերակ տեսնէմ Անին ու նոր մեռնեմ Որպէս երգ ու վարդի քաղաք. տեսնէմ Անին ու նոր մեռնեմ:

ԱՏԱՆԱՅԻ ԿՈՏՈՐԱԾԸ Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան, Անապատ դարձավ շքեղ Ատանան: Կրակը, սուրը ու անխիղճ թալան, Ռուբենի տունը, ա՜խ, ըրավ վերան: Ալ մի' տար լույսդ, պայծառ արեգակ, Լուսին, շուրջ կապե դուն սուգի մանյակ, Անցավ մեր երկրեն հարավի խորշակ, Չորցուց, թոռմեցուց ծառ-ծաղիկ համակ: Րոպե մը չանցավ ու հայոց խեղճեր, Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ: Ժամեր ու դպրոց բոցի մեջ կորան, Բյուրավոր հայեր անխնա մեռան: Պարապ է ավա՜ղ, հարուստ Ատանան, Մոխիր է դարձեր ամբողջ Կիլիկյան, Միայն ապրեցավ Հաճընի սիրոյն, Ինչո՞ւ չշարժիր ապառաժ Զեյթուն: Երեք օր գիշեր կրակը մեջեն, Թշնամվույն սուրը, գնդակը դրսեն, Ջնջեցին հայը երկրին երեսեն, Արյուն կը վազե մեր ջինջ գետերեն: Ալ բավ է որքան վատերուն լուծը Կրեցինք, թողունք մեր լացն ու կոծը, Օտարին տունը ալ չէ ապահով, Հայ հողերու վրա մեռնինք մենք փառքով:

Ֆորումում կա՞ն արդյոք Է. Ա. Պոի երկրպագունէր: The Raven Первая публикация: Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore - While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. "'Tis some visitor," I muttered, 'tapping at my chamber door - Only this and nothing more." Ah, distinctly I remember, it was in the bleak December, And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow - for the lost Lenore - For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore - Nameless here for evermore. And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating, "'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door - Some late visitor entreating entrance at my chamber door; - This it is and nothing more." Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer, "Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door, That I scarce was sure I heard you" - here I opened wide the door; - Darkness there and nothing more. Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing, Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before; But the silence was unbroken, and the stillness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore?" This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!" Merely this and nothing more. Back into the chamber turning, all my soul within me burning, Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. "Surely," said I, "surely that is something at my window lattice; Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore - Let my heart be still a moment, and this mystery explore; - 'Tis the wind and nothing more!" Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore; Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door - Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door - Perched, and sat, and nothing more. Then this ebony bird beguilling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore, "Thou thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven, Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore - Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!" Quoth the Raven, "Nevermore." Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly, Though its answer little meaning - little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door - Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door, With such name as "Nevermore." But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only That one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered - Till I scarcely more than muttered, "Other friends have flown before - On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before." Then the bird said, "Nevermore." Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken, "Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store, Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore - Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore Of 'Never - nevermore.'" But the Raven still beguiling my sad fancy into smiling, Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door; Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore - What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore Meant in croaking "Nevermore." This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er, But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er, She shall press, ah, nevermore! Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor. "Wretch," I cried, "thy God hath lent thee - by these angels he hath sent thee Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore! Quaff, oh, quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil! - prophet still, if bird or devil! - Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted - On this home by Horror haunted - tell me truly, I implore - Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil! - prophet still, if bird or devil! - By that Heaven that bends above us - by that God we both adore - Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore - Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore." Quoth the Raven, "Nevermore." "Be that word our sign of parting, bird or fiend!" I shrieked, upstarting - "Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian chore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!" Quoth the Raven, "Nevermore." And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the door; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted - nevermore! Перевод Игоря Голубева (СТИХИиА, кн.3. М., Ладомир, 2001) Било полночь. Был я болен, духом пуст и обездолен, Заблудился в старой Книге, в неразгаданных словах. Пробужденьем от кошмара прозвучали три удара, Как когда-то - три удара старой битой на дверях. Я подумал: там прохожий зябко ёжится в дверях, Заблудившийся в полях. Только я привстал со стула, лампа, помню я, мигнула, Пламя словно бы от ветра закачалось на свечах. И внизу качнулись тени - сумма смуты и смятений, Не вопросы, просто тени, молча лёгшие во прах... Ах, Ленор, моя утрата, ночи, лёгшие во прах... Ты ушла - и мир зачах. Зашуршало что-то в шторах, из угла донёсся шорох, Будто ночи одиночеств отражаются в вещах, Довершают мне потерю приглашеньем к суеверью, Тут же кто-то ждёт за дверью с чёрной ночью на плечах... Я нарочно медлю, что ли? Поневоле смутный страх, Если полночь на часах. Впрочем, хватит! Может, хуже там - кому-то - в зимней стуже. Я откинул крюк тяжёлый и за дверью нараспах Огляделся: "Гость иль гостья, здесь темно как на погосте, Где же вы? Не прячьтесь, бросьте!.." - Пустота и снежный прах. Леденеющий от злости, ветер гонит снежный прах, Стонет в кленах и в кустах. Но озноб бежит по коже не от ветра, не похоже, Вроде б что-то или кто-то, заблудившийся в мирах, Из глубин декабрьской ночи сообщить мне что-то хочет, Передать мне что-то хочет знаком или на словах. Вдруг "Ленор" шепнуло эхо... Может - я позвал впотьмах, Может, просто шум в ушах. У меня замёрзло сердце, я вернулся в дом согреться, Сел к камину и услышал тот же стук, вернувший страх. Но сказал себе: "Так часто клёны полночью стучатся, Нам мерещатся несчастья, людям, жмущимся в домах, - Будто призраки стучатся к людям, жмущимся в домах, А всего-то - ветки взмах". Но едва окно раскрыл я, вижу клюв, глаза и крылья - Мне шагнул навстречу Ворон, и крыла тяжёлый взмах Чадо Вечности и Ада перенёс на бюст Паллады... Мне за слёзы так и надо - слишком горем я пропах. Хоть какой, да собеседник: если горем я пропах, Скажет "Крра!" в ответ на "Ах!.." Как он важен, как вальяжен, хоть и чёрен, да не страшен, И едва ль его жилище - на Летейских берегах. Если был бы он и вправду Вестник Рая, Ворон Ада, Мне узнать бы было надо, как зовётся в тех мирах. Ну, давай! Ответствуй, Ворон, как ты звался в тех мирах! Ворон горько каркнул: "Крах!" Я отпрянул: ну и диво! Птица дьявольски учтива, Хоть запуталась, бедняга, в разных птичьих именах. Вышло чётко; но, однако, имя - нечто вроде знака, Можно звать и так и всяко, но своих домашних птах, Даже пусть больших и чёрных, но никто домашних птах Не терзает кличкой "Крах". Как он прочно сел над дверью! - видно, чувствует доверье. В этом чудится мне что-то, встарь мелькавшее в мечтах. Где мечты?.. Где шатья братья?.. Не могу друзей собрать я, Словно некое проклятье на моих лежит друзьях. Что же нужно, чтоб остался хоть бы ты - в моих друзьях? Ворон горько каркнул: "Крах!" Вздрогнул я. За чёрным словом - жалким жизненным уловом - Чей-то чёрный крест увидел на надеждах и делах. Был хозяин птицы - нытик, духом полный паралитик, Вы таких не окрылите, - он почти с восторгом чах. Ворон слушал это слово, а хозяин чах да чах - Сам себе накаркал крах. Вещий Ворон, тощий Ворон, чей-то горестный позор он Поневоле выдал миру: что ему в людских речах!.. Я придвинулся: наверно, понимает он неверно, Но - сиянье или скверну слышит он в таких словах? Что он, Ворон, смутно видит в человеческих словах - Для примера, в слове "крах"? Не "любовь" ли?.. Вдруг воскресло, как она садится в кресло, И опять сидим мы рядом и мечтаем при свечах... Может, ей, такой прекрасной, к высшим таинствам причастной, На земле - такой несчастной, место - там, на Небесах? Для неё, кого с рожденья ждали там, на Небесах, Смерть - Призванье, а не крах?.. И в ответ мне - полузримо в клубах ладанного дыма Появились серафимы с горним светом на челах. "Вот мне знак! Теперь я знаю: горем я Ленор терзаю!.. Жечь, как я сейчас дерзаю, душу на ночных кострах - Пусть оставлю! - и тогда мне вместо жизни на кострах Будет..." Каркнул Ворон: "Крах!" "Ты! Подделка под пророка! Не казни меня до срока! Будь ты птица, будь ты демон, ты - знаток в таких вещах. Не в пустыне злого Рока, так на папертях Востока, Не в твоей стране порока, так в иных каких краях - Подскажи - какое средство стать беспамятным как прах?!" Ворон горько каркнул: "Крах!" "Ты! Подделка под пророка! Ты - не морок, ты - морока. Хоть бы видимость надежды отыскать в твоих словах!.. Подтверди мне не переча, что блаженной будет встреча, Что Ленор, затеплив свечи, ждёт меня на Небесах. Что же - ну, ответствуй, демон! - ждёт меня на Небесах?" Ворон горько каркнул: "Крах!" "Вот и знак, пернатый дьявол: ты мой враг, ты вновь слукавил, Ты пронзил мне клювом сердце, - изыди, вселенский страх! Не переча, не пророча - прочь, порочный отпрыск Ночи, В дверь, в окно - решай, как проще, каркай там, в пустых полях. Что тебе в моих мученьях, что тебе в моих мечтах?.." Ворон горько каркнул: "Крах!" Так сидит и до сих пор он, и следит за мною Ворон, Белый бюст и чёрный Ворон сторожат меня в дверях. Взгляд - как огненная спица, и хотя недвижна птица, Тень под нею шевелится, как крыла протяжный взмах, Мне из глуби этой тени всё виднее каждый взмах, Всё роднее слово "крах".

Poxval'no, chto u nas mnogo talantov. MOLODCI!!! No u menya vopros: pochemu zdes' a ne v Literature?

Ե. Չարենց ԼՈՒՍԱՄՓՈՓԻ ՊԵՍ ԱՂՋԻԿ Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ՝ աստվածամոր աչքերով, Թոքախտավոր, թափանցիկ, մարմնի՜ պես երազի. Կապո՜ւյտ աղջիկ, ակաթի ու կաթի պես հոգեթով, Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ... Ես ի՞նչ անեմ, ի՞նչ անեմ, որ չմեռնի իմ հոգին, Որ չմարի իմ հոգին քո ակաթե աչքերում. Ես ի՞նչ անեմ, որ մնա ծիածանը երեքգույն, Որ չցնդի, չմարի՜ իմ հոգու հեռուն... Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ՝ աստվածամոր աչքերով. Թոքախտավոր, թափանցիկ, մարմնի՜ պես երազի. Կապո՜ւյտ աղջիկ, ակաթի ու կաթի պես հոգեթով, Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ...

ԻՄԱԼ ԷՆԵՄ Ժողովրդական Մի յար ունեմ հավի ճուտ ա, Կուտ կթաբլեմ, կուգա կուտա: Ախ ի՞նչ էնեմ, իմա՞լ էնեմ, Յար պզտիկ է, շվարել եմ: Քեզի մեռնեմ խաթուն կեսուր, Ծծկեր բալիդ խրատմ տուր, Թե պիտ պառկեր գոմշի մսուր, Ինչո՞ւ ձեր տուն բերեց իզուր: Իմ հեր թամահ արավ փողին, Իզուր տվեց գրկանոցին, Էս տան ոսկին ու մարգարիտ Հարամ կենա իրենց գլխին: Խաթւոն կեսուր, շուտ վեր էլի, Արի գնա մի մաղ ճարի, Որ իմ էրկան հող տի մաղեմ, Իրիկուն էլավ տակը փռեմ: Ախ ի՞նչ էնեմ, իմալ էնեմ, Սարեր ձուն ա մոլորել եմ, Ախ ի՞նչ ւնեմ, իմալ էնեմ, Յար պզտիկ ա, շվարել եմ:

Կարևոր է չշփոթել ազգային հպարտությունը ազգային սնապարծության հետ: Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում: Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում... Ես հպարտանում եմ իմ ազգությամբ, իմ ծննդավայրով(կապ չունի, Ապարան թե Քյավառ), իմ ազգի պատմությամբ, ... քանզի այդ ամենը իմն է և դա ամենեվին չի խանգարում հիանալ համամարդկային արժեքներով, ընդունել դրանք: Իսկ ինչո՞ւ է պարտադիր հակադրել ազգայինը համամարդկայինի հետ կամ հակառակը:

ՍԱՍ, այս թարգմանությունը (ամբողջական) Հովհաննես Կարայանինն է: Տպագրված՝ «Մերանի» Թբիլիսի 1983թ. խմբագիր՝ Գ. Էմին: Գոյություն ունեն բազմաթիվ տողացի, արձակ և գեղարվեստական թարգմանություններ: Առաջին ամբողջական գեղարվեստական թարգմանությունը համարվում է Սարգիսինը(բժիշկ-բանասեր Ստեփան Բարսամյան - 1815-1812): Դպրոցական դասագրքերում տեղ գտած նմուշները վերագրված են նրան, չնայած իսկական հեղինակը Թումանյանն է: Ահավասիկ՝ Ինչ որ կուտաս, լսե դու ինձ, Էն ջիբումս ասա ունիմ, Ինչ որ չիս տա, էն է կորած, Ինչքան ուզիս պահի ղայիմ: (Սարգիս) Լավ իմացիր, ինչ որ կըտաս՝ Էն է մենակ, որ դու ունես. Ինչ որ չես տալ՝ էն է կորած, Ինչքան էլ որ պինդ պահպանես: (Թումանյան) Թումանյանը մեծ նպատակ ուներ կատարել ամբողջական թարգմանություն, որը, ցավոք, մնաց նպատակ: Տերյանը թարգմանել է նախերգանքից 12 տուն, որը համարվում է որպես առավել հաջողված գործ, բայց ափսոս, որ միայն այդքանը: Որպես նմուշ մեջ բերեմ՝ Նա, որ ուժով ամենազոր հաստատեց երկնի կամարն անհուն, Շնչեց վերուստ և տվեց շունչ ամեն շնչի տիեզերքում, Պարգևեց մեզ հողն ու տեր ենք անեզրության այս բազմագույն, Նա է կարգում երկրում արքա ի պատկեր յուր և յուր հանգույն: (Տերյան) Իսկ ամենահայտնի անբողջական թարգմանությունը պատկանում է Գևորգ Ասատուրին՝ «Վագրենավոր» - հայպետհրատ, 1937թ, խմբագիրներ՝ Ն. Զարյան, Գ. Սարյան: Այնուհետև 1967թ «Ընձենավոր» - Պարույր Մուրադյանի խմբագրությամբ: (իդեպ, իմ համագյուղացին է Պ. Մ.) Աբովի թարգմանություններից տեղյակ չեմ:

ՇՈԹԱ ՌՈՒՍԹԱՎԵԼԻ ԸՆՁԵՆԱՎՈՐԸ XII դար (Հատված նախերգից) 20 Գովերգել եմ ես սեր անկեղծ և սիրողաց ցեղը վերին, Դժվար է այդ, լեզուն մարդու հեշտ չի գովում վեհն, անթերին, Դա երկնային գործ է վսեմ, թռիչք տվող հոգու թևին, Զրկանք ու ցավ շատ կկրի, դժվար գործին ով հետևի։ 21 Խելոքները չեն ընկալում՝ ինչ ասել է սեր աննահանջ. Սերը կապում լեզուն մարդու, խլացնում է միտք ու ականջ, Ովքեր մարմինն են ցանկանում՝ շղթայված են կրքերով ցած, Անգամ եթե չեն շնանում՝ կիրքն է հեռվից լափում նրանց։ 22 Սիրահարը, ահա, տեսեք, արաբերեն կոչվում է խենթ, Քանզի նա խելքն է կորցնում յարից հեռու, յարից անգետ. Ոմանք, իրոք, ճախրում են վեր ու միանում երկնքի հետ, Ոմանք ցածում թռվռում են սիրունների շուրջը վետ-վետ։ 23 Սիրահարը պետք է լինի տեսքով արև մի գեղատես, Առատաձեռն, հարուստ, դյուցազն, ազատ, գիտուն, նաև համեստ, Լեզվով ճարտար, համբերատար, մարտում հաղթող հերոս մի վես. Ով տերը չէ այս ամենի՝ նա չի կարող կոչվել այդպես։ 24 Սերը չքնաղ, խորհրդավոր, իր էությամբ անհաս է միշտ. Թե նույնացնենք մենք ցանկասեր ու սիրահար՝ չի լինի ճիշտ. Ծով կա անծիր նրանց միջև, իրոք այնքա՜ն տարբեր են խիստ. Չշփոթեք նրանց երբեք, լավ ընկալեք միտքը խոսքիս։ 25 Անձնվեր է սիրողը միշտ, և ոչ՝ կեղտոտ կրքին գերի, Նա միշտ վշտոտ ախ է քաշում՝ հեռու է երբ իր սիրելին. Սիրտը մեկին է լոկ ձոնում, թեկուզ իրեն նա ցավ բերի. Ատում եմ սերն անսիրտ ու բիրտ, անսեր հպումը շուրթերի։ 26 Թող ոչ մեկը այդ վարմունքին չտա սիրո անունը թանկ՝ Այսօր մեկին, վաղն ուրիշին սիրել, լքել անտվայտանք. Նման է դա անհոգ խաղի, պատանեական ժամանց է խակ. Նա է սիրողն, ով երկրային տենչը սանձել է ընդունակ։ 27 Սիրողն անքուն ցավն իր հոգու ցույց չի տալիս, պահում է խոր. Չի մոռանում յարին երբեք, փնտրում է կյանք մի մենավոր. Հեռվում վառվում, հեռվում մարում, մեռնում է նա խելացնոր, Ահ չի զգում նույնիսկ գահից, լոկ յարի դեմ է գլխիկոր։ 28 Ոչ, չի բացում ոչ ոքի մոտ սիրահարն իր գաղտնիքն անլուր, Չի բարձրացնում ճիչ-աղաղակ, չի պարսավում յարին իզուր, Սեր չի խաղում ուրիշի հետ, մտքով մնում է միշտ մաքուր. Իր համար խինդ է համարում յարից կրած ցավերը բյուր։ 29 Ո՞ր խելացին կվստահի նրան, ով տա յարի անունն, Ինքն էլ, յարն էլ կվնասվեն, էլ ինչո՞ւ է այդ բանն անում. Մեկ է յարին կնեղացնի՝ գովում է, թե վատաբանում. Ի՞նչ անուն տալ այդ արարքին, երբ նա իր սերն է մոռանում։ 30 Ինձ զարմանք է միշտ պատճառում այդ արարքը վատ ու անսիրտ. Ախ, ինչպե՞ս է լեզվով խոցում մարդ իր պաշտած սիրտն անբասիր. Թե չի սիրում՝ թող չսիրի, սակայն երբեք չբամբասի. Վատամարդը վատ խոսքը միշտ հոգուց, սրտից վեր կդասի։ 31 Թե սիրածի համար սիրողն արտասվում է, այրվում, վառվում. Մենանում է, քայլում մոլոր՝ դա սխրանք է լոկ համարվում։ Յարի հետ է մտքով անվերջ, նրա լույսով է լոկ տարվում, Բայց շրջում է երբ մարդկանց մեջ՝ գաղտնիքը իր չի նշմարվում։

Шекспир?

Annulik, um i nkati uneq, aselov " iz novovo pokoleniya "?

*** Արի', ի'մ քաղցրիկ աղաւնի, Ոսկի խնծոր զարմանալի, Զքեզ տեսնողին բիւր երանի. Դու բարի եկիր, բարի եկիր։ Դու, որ եկիր, երևցար, Իբրու արև ինձ ծագեցար, Ցընծութիւն ինձ պարգևեցար Դու բարի եկիր, բարի եկիր։ Ուրախութիւն հոգոյ իմոյ Ո'չ գոյ բընաւին առանց քոյ, Ով իմ ազնիւ գերայարգոյ, Դու բարի եկիր, բարի եկիր։ Տրտում էի՝ ուրախացայ, Մեռեալ էի՝ կենդանացայ, Ինձ երանի, որ զքեզ տեսայ. Դու բարի եկիր, բարի եկիր։ Բարի եկիր, իմ սիրելի, Իմ գերազնիւ գերգովելի, Իմ աչաց լոյս, իմ նազելի. Դու բարի եկիր, բարի եկիր։

ՃՈՃԱՆ (Խոսք՝ Վ. Հարությունյան, ժող. մոտիվ.) Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Քամին զարնե ճերմակ դոշդ բանա: Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Արև զարնե ճերմակ դոշդ սևվնա: Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Քամին զարնե սիրտս քեզնից հովնա: Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Էրված աղջիկ, ինձ մտքիցդ հանա: Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Քամին զարնե ճերմակ դոշդ բանա: Քամին յանա, քամին յանա-յանա՜, Արև զարնե ճերմակ դոշդ սևվնա:

Ձեր թույլտվությամբ: unicode

ԻՄ ՅԱՐԸ ԳԱԼԻՍ Ա խոսք՝ Հր. Հովհաննիսյանի Աղջի, լոր ես արտի մեջ, Նազերով շորորա, Ինձ գցել ես դարդի մեջ, Յա՜ր, յա՜ր, Երնեկ էն քո ջահելին, Քեզնով բախտավոր ա: Խնձորը թելով շարեմ, Ասեղը թելիս ա, Յարիս բլուզը կարեմ, Յա՜ր, յա՜ր, Յարիս խաբարն եմ առել, Սիրտս ցնծալիս ա: Ունքիդ վերև խալ ունես, Խալիդ տակ կամար ա, Ուսիդ բարակ շալ ունիս, Յա՜ր, յա՜ր, Ման եմ գալիս քո սիրով, Սերդ ո՞ւմ համար ա: Նունուֆար թեր ունի, Ծաղիկը լալիս ա, Սերս ջահել տեր ունի, Յա՜ր, յա՜ր, Յարիս խաբարը եկավ, Իմ յարը գալիս ա: Կայնել ես մեր դռանը, Աչքդ սև խալիս ա, Քեզ հարս չի տա իմ նանը, Յա՜ր, յա՜ր, Իմ յարը զուտ ոսկի ա, Հրեն նա գալիս ա:

Սաթենիկ, իմ մի ծանոթ կոնսերվատորիայի դասախոսը, որ նաև մոլի մելոման է, նայելով նոտաներին, ինքնամոռաց լսում էր երաժշտությունը: Այնպես որ, ես էլ կարդալով ռոմանսի բառերը, լիուլի լսեցի Պ. Լիսիցյանին:

ՍԱՍ, խոսք չէր գնում «մարդ» և «մարթ» բառերի չշփոթելու մասին: Խոսքը «մարդ», «նամարդ» բառերի մասին էր:

ճիշտ կլիներ բառարանում նաել, բայց ըստ իս՝ благородный = ազնիվ(օրինակ՝ ազնիվ մետաղ) добродетельный = բարեգործ порядочни = առաքինի приличный = բարկեշտ ՍԱՍ, կարծում եմ «մարդ», «նամարդ» բառերը ճիշտ չես թարգմանել: հիշենք հայտնի «մարդը նամարդին էյթաջ չի լինի»: Մեր բարբառում և ընդհանրապես իմ գիտենալով «մարդ» կամ «մըրդ» - կամեցող, առատաձեռն, լավություն անող, բարեգործ: իսկ «նամարդ» կամ «նըմըրդ», համապատասխանաբար -չկամ, վատը կամեցող:

Надо познавать ни по аватором и ни по годами! Բնական է, միշտ 15-ամյա պատանի չէի մնալու: Կարևորը՝ լինել հոգով երիտասարդ և հավերժ սիրահար:

Позвольте не согласится с вами!

Ժամանակին ինձ բախտ է վիճակվել զրուցել հեղինակի հետ և նա ասել է, որ արձանը պետք է դրվեր հակառակ ուղղությամբ ու ջրի թասն էլ չի եղել: Այդ փոփոխությունները քաղ-բյուրոյի գործն է:

Vaspur ջան, դա պարզապես Լենինի գլխարկն էր: Իսկ էրոտիկա փնտրողները ամեն տեղ էլ կգտնեն :lol:

2 Satenik Ուրախ եմ, որ Ձեզ դուր է գալիս ՄԵՐԺՈՒՄ Մեկ համբույրդ զիս պիտ ըներ երջանիկ դուն զլացար ինձի շնորհն այդ գողտրիկ, դժնե «ոչ» ըդ թքիր ինձի անտարբեր, ես այն օրեն կը տառապիմ տարուբեր: Դուն զլացար ինձի շնորհն այդ գողտրիկ ու սևերու մեջ թաթխեցիր իմ մեղրիկ ժպտիս ցոլքը, մերթ վառվռւն, մերթ հանդարտ ես այն օրեն եղա թշվառ մը անբախտ: Դժնե «ոչ» ըդ թքիր ինձի անտարբեր, այդ «ոչ» ըդ սուր սրտես սորեց արյուններ: Մերժումի այդ սառ լախտն, ավա՜ղ, վշտագին գալարեցուց սևերու մեջ իմ հոգին: Ես այն օրեն կը տառապիմ տարուբեր. վիշտը սիրտըս իմ ըրավ քանդ ու ավեր, այն օրեն, երբ սև բաժակըն այդ թույնի ըմպեցի ես, սիրտըս բյուր բյուր կ՛արյունի: Հ. Գ. - ուշադրություն դարձրեք բանաստեղծության կառուցվացքին:

hayastan ջան, այդ բանաստեղծությունը ամենահանճարեղն է, դրա համար ես բերանացի արե՞լ, թե՞ բերանացի ես արել, դրա համար է ամենահանճարեղը: Իսկ իմ կարծիքով, եթե գոյություն ունենար ամենահանճարեղը, ապա մնացած բոլորը կըանտեսվեին ու այլևս կարիք էլ չեր լինի նորերի ստեղծման:

ՍԻՐԵՐԳ Գիշերն անույշ է, գիշերն հեշտագի՜ն, հաշիշով օծուն ու բալասանով. լուսեղեն ճամփեն ես կ'անցնեմ գինով՝ գիշերն անույշ է, գիշերն հեշտագի՜ն... Համբույրներ կուգան հովեն ու ծովեն, համբույր լույսեն՝ որ չորս դիս կծաղկի, այս գիշեր Տոն է հոգվույս՝ Կիրակի համբույրներ կուգան հովեն ու ծովեն: Բայց լույսն իմ հոգվույս քիչ քիչ կմաշի՜, շրթունքս են ծարավ միակ համբույրին... Ցնծագին գիշերն է լույս ու լուսին՝ բայց լույսն իմ հոգվույս քիչ քիչ կը մաշի... ՍԻՐԵՐԳ Երբ կը մեկնիմ ես քու քովեդ, կ'ըլլամ շիկնոտ ու թրվռուն՝ ինչպես կ'ըլլա բուրումնանետ վարդենիքեն անցնող առուն: Եվ ջուրին պես այն թրվռուն, քու նախընծա գրկանքիդ հետ, մոլորվելով կ'ըլլա անհետ՝ գետ հոգվույդ մեջ սրտիս առուն: Ու գետին պես՝ սրտիս առուն կը տանիս քու մահվան ճամփեդ, զարնելով զայն մերթ ծաղկավետ ափունքներուն, մերթ քարերուն: * * * Ու կը սահի ճյուղ մը վարսքենմետաքսե՝ իր ծիծերուն մինչև ծմակը շուշան: ու պտկունքներն հեշտությունով կը սարսռան, ու թղթիկը իր բոց բառերը կ'ըսե, իր տառերը կտրոփե մութին մեջ...