shun
-
Posts
452 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Calendar
Profiles
Forums
Gallery
Posts posted by shun
-
-
An excerpt from Onnig's record of persecution in Armenia:
YOUTH APPRENTICESHIP IN KARABAGH
In 2001, I was invited as an artist-in-residence to Karabagh, a
war torn nation bordering Azerbaijan. After a protracted and
frequently brutal armed conflict in the late 80s and early 90s had
claimed 35,000 lives, wounded 85,000, and resulted in an unknown
number of refugees on both sides, Azerbaijan and Karabagh signed
a ceasefire in 1994, establishing a tenuous peace that continues
to this day.
My two main goals as artist-in-residence were to train local
youths in becoming self-sufficient through craftsmanship, and
teach them to think beyond the ultranationalism and ethnic hatred
that pretty much defined the collective ethos of Karabagh.
I took on seven apprentices and, using the equipment I had
brought with me, we began making toys, as a way for the teens to
launch a cottage industry and also learn how to market their wares —
both locally, to tourists, and for exportation.
Soon, however, it became clear that packaging the products we
had envisioned would be prohibitively expensive, and exporting
them would be next to impossible, due to the cost and technical
issues alike. So we decided to make smaller products that could be
shipped more easily.
Apart from making innovative toys that were of artisanal value,
we started to create a children’s book. The story was about four
mutually hostile neighboring cultures (including Karabagh/
Armenia) coming together for their common good. It spoke of
crossing borders, building cultural bridges, for one’s own survival.
The book project was by no means an easy task, considering
the still-raw wounds and scars of the war. The Karabaghian psyche
was in no mood for suggestions of reconciliation, let alone
symbiotic collaboration, whether at an intellectual or practical
level. So my apprentices and I had our work cut out for us, but that
didn’t stop us from pushing on.
As the book evolved and the apprentices grew progressively
more engaged in the work, we invented four young heroes, one
from each of the relevant cultures, and each with a talisman of their
own. The story would culminate in the coming together of the four
talismans to create a force of unity — hence the title of the book,
The Power of Four.
In keeping with the theme, the apprentices carved small
talismans, which eventually were packaged and sold with the book.
Sadly, The Power of Four, which was published in the United
States in 2003, is still banned in both Armenia and Karabagh. Just
imagine: a children’s book that teaches kids about the importance
of universal kinship and peace is kept from a young generation in
desperate need of transcending the hatred it has inherited. We’re
not talking about a work by the Marquis de Sade or Henry Miller —
although no book of any kind should ever be banned by a
society purporting to uphold the freedom-of-speech principle —
but a work that creates an enchanting world in which kids can see
the light of peaceful coexistence.
Just like the Taliban, the Armenian church does not allow
publications that speak of brotherhood with the “other.”
-
Lately I had this conversation with Kardash Onnig, which spreads light on his philosophy.
I commented to him on the following sentence from Onnig's book:
"Thus, for instance, Picasso’s act of stealing the sacred masks of
African tribes and placing them on his whores should be deemed
criminal. My idea of punishing him? Give a torch to a member of
one of those tribes and let him burn Les demoiselles d’Avignon."
My comment: "But once you start doing something like this, a domino effect will ensue: cultures against cultures, legal systems against legal systems, or a monolithic Soviet-style beauracratic justice that will eventually destroy every single piece of art in the world."
Onnig's elucidating response:
Exactly my point. What would it matter if all so called art that has been created to enslave the mind to fear and heaven and such, were burnt. What justification to save Michelangelo's Sistine chapel, an artwork that was forced. It would be like Ben Laden at gun point picks you up and sets you up in a cave and tells you what subject to write, and we are to applause it as creativity.
We have to evolve, we have to change BIG TIME, brother. I mean BIG TIME.
For humanity to survive big changes are necessary, and if those fat consumers can not change,
like the Tzarist did not want to change, or the chinese who wouldn't give up their royalty bullshit,
then millions have to die again. Greed has always been a killer. In most cases it has been suicidal as in the case of the Americas.
We don't want to change, we love to hang on to all those arts that we gave $ value to, and now we are stuck with it.
The future generation that today is earth-conscious, will burn for sure, all those consumerist art that has enslaved them since the 60s, Warhol, Rauschenberg, and such.
The concept of taking a painting home and hanging it on the wall because it represents some tribal connection (Ararat), and living with it for years to appease your conscience is bullshit.
Burn all those fucking Ararat paintings in Glendale. You want it go fight for it, and I don't mean the Turks, I mean the Armenians.
-
KARDASH ONNIG with his latest book
LIBERATION FROM FREEDOM
My Friend's, KARDASH ONNIG's, book-signing event will be held on:
THURSDAY, JUNE 10, 2010 - 8:00PM
ABRIL BOOKSTORE - 415 E. Broadway, Glendale, CA
Kardash Onnig's Liberation from Freedom is a response to the alienation of man in a capitalistic society and a one man's attempt to save the humankind from the destruction of soul resulting from its serfdom to automation, the money machine, and ideological exclusionism. The most notable feature of this book, however, is perhaps Onnig's own theory of 'stress points' which, beside its applications on the temple of the human body, has a tremendous significance in constructing the future mehyans of man. Kardash Onnig is an exiled writer-artist from Armenia and Karabagh.
Below is the list of the titles that this 94-page book entails. The verso side is covered by Onnig's artwork, and the recto with Onnig's philosophy.
I highly recommend this small but distilled book to my readers.
All are invited, including the CIA, the FBI, Osama BinLaden, George W Bush, Barack Obama, the Pope, the Armenian Judolicos, and the rest of human assholes.
Dog Son of Dog
1 PROLOGUE
2 LIVELIHOOD AESTHETIC
3 OCTOBER 16, 1940: CONCEPTION OF A FOOL
4 SURVIVAL TOOLS
9 OLD GODS
and some of the big-ass lies which we grew up with
11 THE SACRED MIDDLE FINGER
to the Gods of fratricide
14 THREE WASPS FELL FROM HEAVEN
20 NEW GODS
Capitalism, corporate America, legalized greed and cruelty
21 TRANSFERENCE
23 LIBERATION FROM FREEDOM
24 THE LIMITS OF THE JUDAIC MYTH
26 UP AGAINST THE WALL
A critique of Jewish business as usual
28 MARRYING A JEWESS
29 BIGOTS IN HIGH PLACES
29 THE IDEA-HAWKER
30 SUPREMACIST JEWS
31 JEWS ABOVE THE LAW
31 HOLLYWOOD’S TEN COMMANDMENTS
32 JEWS AS EXECUTIONERS
33 DECEMBER 2008: IN LIEU OF COMMITTING SUICIDE
My response to the devastation of Gaza by the IDF
36 HETANOSNER (PAGANS) CELEBRATING THE NEW YEAR
Spring Equinox -March 21, 2010
37 I HAVE WASHED MY HANDS 7x7x77
39 A NOTE ON ZIONISM AND NEO-ZIONISM
40 DEATH TO FREEDOM
42 THE WINE OF LOVE (going down the wrong way)
44 TRIBUTE
55 FIRE AS PROCESS
59 UNIVERSAL FOUR: QUATERNARY SYNERGISM
The art of humanity, the humanity of art
60 UNIVERSAL BEING
61 BEYOND DUALITY
62 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO EYES
63 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO HANDS
64 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO EARS
65 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO NOSTRILS
67 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO LIPS — TASTE
68 THE THIRD DIMENSION OF THE TWO LEGS
68 ART AND THE DOLLAR SIGN
70 CONCERNING TRANSFERENCES IN ART
An ode to Kandinsky’s The Spiritual in Art
70 RELIGIOUS FRATRICIDE
72 TAP
Teen Apprenticeship Program, Stanfordville
75 YOUTH APPRENTICESHIP IN KARABAGH
77 A NOTE ABOUT TAKING ON APPRENTICES
78 THE WAR OF WORKERS VS. BRAINIES
78 THE FALLACY OF MIND OVER MATTER
80 WHAT DOES IT MEAN TO BE CULTURED?
83 FAME AND THE VENERATION OF THE SELF
84 A CRIMINAL’S EMPOWERMENT
87 VISHD (SORROW): THE KARMA OF THE MARTYRS PROLOGUE
-
AMERICAN LITERATURE "IMMORTALIZES" UCLA and its so-called Armenian Department
Professor McBennett. Shakespearestani don at the Humiversity of Calipornia.
Behold, brethren, master McBennett of Calipornia Humiversity. He who in the lap of Judah doth fumble with Paradiseology, beaming a perennial grin upon his visage and in possession of an ever-vigilant propensity to take grave offense. He the godfearing yoohoossor, lamb of deum and rex, 25 percent of whose vocabulary comprises the dicta “president,” “the president,” “the presidential medal,” “with presidential honors.” Whose valiant rump is offered in unremitting oblation to God (baaaaaaah) and haughty adjutant of same: namely the chief of VirginComScribeScrew, the Paradisean writers’ union, which heaps incessant curses upon dissident writers. The very chief who, along with the entirety of his family, has been rendered fashionably imperious and laden with riches, as reward for his station as drummer for God Pasha. The chief who, in the heart of Virginabad, has offered the hearth and land of writers to God’s minions. The chief who has snatched the last morsel of bread from the mouth of the starving wordsmith. The chief who has dishonored the cadaver of the writer that has dared to disobey Deum. The very chief who has persecuted authors and expelled them from Paradise. Yes, the chief of VirginComScribeScrew who, on the day of his election, has collected a hundred butchers from the bazaar and herded them off to the ballot box. The chief who has been elected by said riffraff. The very same chief who, given the blessings of God, has expunged with a single prayer the 40 offenses enumerated upon his rap sheet. The holy-of-holies chief who happens to be great friends with the wifey of master McBennett, she of fame as daughter of a papa known for his expertise in Stalinological literature—that Apollonian supercurrent that has inundated messianic Paradise obsessed with millennialist—essentially MacYehuist and equally intolerant—philosophy rooted in a naïve Marxist snapshot of man, and all too eager to flush Eros down the toilette, or substitute it with governable, coquettish verisimilitudes. For goodness’ sake, what do they want with my husband? See? See? They’re all jealous. Long live our ballot-casting people! Long live the learned matrons of our diaspora! Death to the rabble of anti-God writers!
It is upon the aforementioned chief whom the illustrious and God-pleasing mastermaster McBennett confers the privilege to administer the list of participants in a writers’ conference which he has organized unbeknownst to postgraduate students of Paradiseology at the Humiversity of Calipornia, after personally removing the names of dissident writers which have been submitted, unwittingly, by certain yokels. Banned dissidents whose names on the list are replaced by those of diamond smugglers accorded godic patronage, leisure poetesses of suspicious wealth—queenies who for decades have opened wide the doors of their private Satanland chateaus to entertain the chiefs of VirginComScribeScrew and sundry sister institutions, who have dedicated the-devil-knows what-felt poems to their illustrious house guests, who have made a name for themselves through sham documents and nominations—as well as a scattering of hacks teeming around them. Brown-nosery ad nauseam.
Oh, please, I don’t have time to read a book about dogs. Even if you give me a copy, I won’t read it. My whole literature is sacred! Only up do I go! Like so, only upward! Ascends the thumb of the short poetess along with her neck, which strives to separate from her torso. When I win the prize, I shall travel the world, I shall meet with all the presidents of the world, and tell them to recognize our Genocide. My daughter shall be the first woman president of America. I am our nation’s best ambassador! Let me say this incidentally, so you’ll know, that the great men of Paradisean literature are saying very bad things about your book.
Request made 20 years ago: Son, you’re on good terms with the president of the Academy of Sciences of Virginland. When you go see him, get me a commendation so I can present my candidacy to the earthshaking prize. I’ve already prepared the commendation. Let him just sign it.
The Shakespearestani’s augustly human and magnificently godish pride is offended to the nth degree when the exiled writers complain that this acolyte of letters, who has nothing whatsoever to do with literature, who moves on the advice of his cook of a wifey, is not led by even the most basic of moral standards for which Shakespeareland is known. McBennett of Paradiseology considers it the debt of his life to hedge his students from dissident writers of their generation, is poisoned by mere mention of authors who criticize the apparatus of the judeo-macyehuic religion, pays tribute strictly to the great dead and suckling darlings, even in Satan’s free humiversity unctuously cedes the definition and contextualization of Paradisean literature to the goons of the KGB. Who’s in, who’s out.
To this three-day conference devoted to Dreamstani authors writing in non-Paradisian languages is invited not one of the hundreds of such authors. Except, that is, the 12 obliging disciples who have cultivated precious relations with God and accordingly sing the praises of his magnificence. Peacocks of glory. Including some who speak and write not a lick of a language other than godic. A parade of glittering corpses. Through which they define Dreamstan’s literature to the benefit of the world. And under the label of studying its new directions, via the staging of suffocatingly gaudy, vapid affectations, are buried precisely those new directions, in particular those which make mincemeat of the judeo-macyehuic serfocracy and intellectual despotism. Buried with the collusion and contribution of the taxpayer-supported free Humiversity of Calipornia. The contribution of the Dreamstani multimillionaires who fund the academic chair. The contribution of an educational fund unable to come up with 4,000 washingtons for the publication of a book that would revolutionize our understanding of Paradisean cultural history yet not a moon later perfectly able to endow the University of Calipornia with 4,000 franklins from its coffers to help provide a hefty salary for the Shakespearestani puppet building a fabulous career at the expense of exiled authors’ lives, the defense of whose rights is his ethical duty. The contribution of Masonic, ass-giving Board of Directorites nursed to old age with donkey milk and with a fondness for reverentially kissing the jujug of the judolicos. The contribution of Board members who politely accept the application of a well-mannered fellow, prior to his transformation into a dog, only to boorishly hurl the application form at his face following a Board meeting.
“What’s going on? What happened?”
“Can’t tell you. It’s better that you don’t speak with me anymore.”
Dreamstan reiterates: “We can’t tell you. It’s better that you don’t speak with us anymore.”
O, the impregnable human pride of the vain and opportunistic heir apparent to the chair… The uber-sensitive and perennially simpering Shakespearestani yoohoossor derides the request of exiled Paradisean writers to present, if not their works (newsflash: they write in other languages partly as a result of being expelled from their homeland), then at least their collective odyssey. After all, sweet is the yoke of the Celestial One, the marvel of summers in Paradise beneath the chuppah of Omnipotentus, the participation in arsehological colloquia, the glory of the eternal, the relish of God’s bullug. The voice of dissident writers is being smothered by the silent coercion of the Calipornia Humiversity’s caciques, in the rat den of thunderous applause emitted by generations of Los Angelos-nesting Dreamstanis who heap curses upon the mothers of anti-God writers. To the glory of humanity’s future.
The Republic of Paradise is among those post-Soviet states where autocracy has been consistently solidified since independence. Systematic persecution of writers, and intellectuals in general, who dare criticize the crimes of the ruling junta, including the mass-scale plunder of the country’s wealth, is being intensified.
The oppressive measures are being carried out by an iron-gripped administration, with the aggressive collaboration of central and local state structures alike, especially the National Security Agency, the secret police, the attorney general, and Ministry of Justice.
We the undersigned have been personally subjected to humiliating persecutions at the hands of the above bodies. Their oppressive acts are committed in a variety of manners, such as:
Expropriation of personal properties and funds.
Deportation and permanent ban on return.
Application of pressure on publishers and bookstores to impede the publication and reading of books by the undersigned, at least in Paradise.
Terrorism and harassment of individuals involved directly or indirectly in the publication of our works. Particularly through the invasion of homes, searches of personal possessions, confiscation of unpublished manuscripts and personal documents (with the purpose of stealing critical computer data), raids of news agencies and apprehension of reporters who have penned positive reviews of our writings.
Issuance of trumped-up charges, production of false witnesses and coercion of witnesses apprised of the truth, demand for enormous bribes, issuance of arrest orders.
Interrogation of close friends of the author, attempting to convince them to take part in conspiracies for his murder, attempting to bribe them with the author’s own properties in Paradise, or threatening to bring against them the ultimate charge of “treason against Paradise.”
We believe that an immoral government which tramples upon the most basic rights of its people has no basis for demanding morally upright conduct from another country, particularly when recognition of the Genocide is at issue.
Any external force which assists, directly or indirectly, in the establishment and protection of the junta deeply disappoints our people and well-meaning individuals among all nations concerned for its future.
We hereby appeal to security bureaus of democratic countries to investigate and expose agents of the junta, who, by operating abroad, threaten our freedom of speech as citizens of such countries.
None of the 300 cheerleaders of the Dreamstani literary mafia, called to life by the joining of hands of the Calipornia Humiversity and VirginComScribeScrew, and not one of the invitees to the simpering-uber-sensitive Shakespearestani’s conference has signed or would sign the appeal of 120 intellectuals from 18 nationalities, of which the above is an excerpt. On the contrary, said cheerleaders and invitees are playing chorus to the uber-sensitive yoohoossor in functioning as the mortal enemies, belittlers, mockers, and dishonorers of the appeal’s signatories. Under the spectacular pontification of hags flailing about with yens of the earth-shattering prize, oleaginous ragmen inseparable from the pussies of the same, the free humiversity’s cowardly, fawning, petty lecturers who lock true authors out of discourse and debate through the imposition of self-censorship (woe to the writer who offends these slavishly scorning and isolating pedants), those tall styloettes who occupy the first rows of public events, and diverse ultrawise suits of my dreaming nation.
“Criminals who sow discord, traitors who divide our nation, dogs who sully the names of our great men!” they yelp to the faces of writers that have disturbed their heavenly peace.
“This won’t do, my dear! There is a right way of talking! Are these people savages or what? And they call themselves writers… McBennett treated them like human beings. ‘Come,’ he told them, ‘have a meeting with the VirginComScribeScrew chief after the conference, like human beings. If you have a discontent, explain it to him, he’s an understanding man.’ McBennett is a humanly human, my dear. Not a savage like them. But no! Either they’ll be part of the conference or won’t show up at all. What the hell do they take themselves for?”
“They’re playing dirty. You don’t know these people. I heard the story from McBennett himself—his wife is a relative of ours, we’re over at their home every week. We invited these writer guys ‘cause we treated them like human beings. But they didn’t come. ‘If we come, we’ll spill blood in the hall,’ they said. Now they’re badmouthing us. And talking trash about McBennett. Is this the right way, my dear?”
“Last year we already threw one of them in jail. He had come to that literary event. Mixed with the crowd. We didn’t know him then. Otherwise we would’ve broken his legs. We wouldn’t let him step foot inside. Without our permission he got up to speak at our meeting and then began to scream: “Writers are being persecuted in Paradise and you’re not opening your mouths!’ Man, we’ve got a political party, a committee and stuff. If you have something to say, you make a formal request. That’s the way to go. If the party considers it appropriate, you come forward and talk. So we made him shut his trap, dude. Our people covered their ears and yelled ‘lulululu’ in one voice. It was all so loud that his words stuck in his jaw. Then, man, you won’t believe it, we held the fucker by the hands and feet, until the cops got there in no time.”
“We’ve seen a lot of jackoffs like this one before. Back in Beirut we used to pick them up and take them to the club, then have the guys piss all over them. But here? The government has tied our hands. We can’t do shit, bro.”
“They started raising their voices. I tell you, we gotta cut their tongues off.”
“Если Вы видите это сообщение значит кто то пытался оскорбить Вас. Сообщите нам об этом http://forum.hayastan.com/index.php?act=report&t=34878 ’em, man, they can’t do a thing. Let ’em bark like dogs.”
Thus has been built the history of Paradise.
By Dog Son of Dog
Excerpt from Journey to Virginland.
ALL RIGHTS RESERVED
http://journeytovirginland.com/
-
Սիրելի Արմէն եւ ընկերք.
Շատ ուրախ եմ որ ձեզ գտայ: Կ'ընդունի՞ք զիս ձեր շարքերը: Քիչ մը անպատկառ եմ, սակայն վնաս չունի:
Զիս կը ճանչնան. Կարէն Ա.Սիմոնեան, Վահրամ Սահակեան, Արա Պալիոզեան:
Կը ճանչնայ նաեւ Լեւոն Անանեան: Վենետիկի քարափն էինք երկուքով: Մարդը յարձակեցաւ հին Յառաջին վրայ: Ի՞նչ իրաւունքով հայրենիքմայրենիքը կը քննադատեն: Երբ ըսի որ խեղագրութիւն բառին հեղինակը ես եմ, մազ մնացեր էր ջրանցքը իյնար խեղճը:
Սակայն ատկէ զատ ես մէկու մը վնաս չեմ տար:
Համացանցին մէջ մրոտելու անկիւն մը ունիմ. նայեցէք.
http://www.ipernity.com/home/37378
Ենովք
Սիրելի Ենովք.
Մեր խմբին մաս կազմելը իրավունքի հարց է, ոչ թե թույլտվության:
Եթե դուք ձեզ ճանաչում եք որպես վտարանդի, արդեն մաս կկազմեք մեր խմբին, և ձեր անունը կավելացնենք մեր ցանկի մեջ:
Ունենք երկու մտահոգություն.
ա) Անցյալում մեզ փորձել են մամուլով հեղինակազրկել` պատճառաբանելով, որ մեր խմբին մաս կազմողներից ոմանք վտարանդիներ չեն, կամ քաղաքական հալածանքի չեն ենթարկվել, ու դրա պոչից բռնելով փորձել են վարկաբեկել ամբողջ խումբը: (Միակ բացառությունը Արա Բալիոզյանն է, որին ընդունել ենք որպես մեծ եղբայր ու տասնամյակների վաստակ ունեցող այլախոհ գրող):
բ) Եղել է երկու դեպք, երբ մարդիկ լրացրել են վտարանդիության պայմանը, ցանկացել են մաս կազմել, հետո հեռացել են` մտածելով, որ իրենց հարցերը առանձին կկարողանան լուծել: Մի դեպքում անձայն-անշուկ, մյուս դեպքում` բնովելով խումբը: Գուցե փորձել են այդպիսով սիրաշահել իշխանություններին` իրենց վտարանդիության խնդիրը լուծելու նպատակով:
Այս պատճառով ցանկալի է, որ ծանոթանաք մեր տեսակետների ու կենսագրական տվյալների հետ ևս http://www.vernatun.wordpress.com կայքէջում, ինչպես նաև իմ ու Վահեի էջերին hayastan.com/forum-ի գրականության բաժնում, նախքան ձեր վերջնական որոշումը:
Մեր կողմից այլապես որևէ արգելք չկա: Ընդհակառակը. մեծագույն սիրով ողջունում ենք ձեզ թե որպես ընկեր, թե որպես գործակից:
Սիրով,
Արմեն
Թույլ տվեք ձեզ ծանոթացնել իմ ընթերցողներին:
Արմէն բարեկամս.
Շնորհակալ եմ ձեր ջերմ պատասխանին համար: Ո՞ր մտաւորականը վտարանդի չէ, մանաւանդ՝ հայ մտաւորականը:
Յաչս զիս հիւրընկալող պետութեան անշուշտ վտարանդի չեմ, սակայն այդ պետութիւնը մեր խնդրին հետ կապ չունի:
Անշուշտ ծանօթանանք նախապէս:
Դուք Շուե՞տ կը բնակիք. եթէ ինծի ձեր հեռաձայնի թիւը տաք եւ յարմար ժամերն ալ նշէք՝ կրնամ հեռաձայնել, որպէս զի հանդարտ խօսինք:
Սիրով՝
Ենովք
-
-
-
"Facebook is a small band of people who are trying to take over the world." Gideon Yu, former Facebook Chief Financial Officer (CFO).
Facebook CEO Mark Zuckerberg lately outlined the company's technological innovations that aim to practically end privacy in the world. Part of this is constant access to members' computers - a behavior that is fraught with the danger of collecting any and all information stored in your computer.
Some Armenians apparently took my earlier comments on Facebook's likely ties with intelligence agencies with a grain of salt, and possibly as overreaction on my part. Well, my friends, to have a rosy picture of this world does not always land you on the shores of truth. If you are so naive and have decided to remain one, then remain so! The world is getting more and more centralized, and don't kid yourself that major governments and their intelligence networks do not take interest in such overwhelmingly powerful tools. The above statement is not made by me, but by Facebook's own former CFO.
I am not saying do not use the network. Use it, and benefit from it as much as you can. But don't be a fool either, and be fully aware of their motives, their tools, and their goals.
Facebook, and other technological onslaughts, may be a source of great benefit to Armenians as a way of getting easily in touch with each other across the globe and befriending each other, but it may also raise national security concerns. At least it may infringe on privacy and personal security, including monitoring intellectual work through spy programs that can be downloaded into your computer without your knowledge.
People will get smart eventually and cheat the system until they render it ineffective. History shows that with many examples. In the meantime, those who can afford it will possibly use a separate computer for their intellectual work --if they have anything that may be perceived as sensitive-- that is not connected to the internet. Others will try to cheat the system by planting false data or creating facades. This will only serve to increase evil in the world, and make human survival --or rendering a technologically powerful adversary ineffective -- a very complex affair.
-
Dear reader,
There is a new Fan Page for my book, Journey to Virginland. I am not the administrator of the page. There are several other administrators, so any attempt to close this page will be very problematic and very difficult. As you probably know, my account was closed at Facebook. My personal Fan Page is still there, but since I was its only administrator, no one can now have access to it, and unless some arrangement is arrived at with Facebook, that page may eventually fade into extinction. If you are a fan there, just remain so, in case the page is allowed a new administrator, something that is totally unknown at this time - I haven't been dealing with it. However, please go to the Link provided below, and if you are a Facebook member, you can "Like" the page (or be a "Fan" in the old parlance). This way you'll be notified of the latest news regarding publication, and also you'll be showing your support for the book.
Within a very short time -- and this even before publication -- many people have expressed their support, and I believe at least 200 young Armenians, mostly university students in the Republic of Armenia, have shown their support, in contradistinction to Armenian university students at UCLA and some other college campuses in Southern California.
My feeling is that there is a new young generation out there that is all fed up with the existing system and our so-called cultural norms and is embracing the book wholeheartedly despite all the negative and insidious propaganda against the book. At present there is more progress in Armenia than in the Diaspora. The latter seems to be rather fossilized and guarded by the entrenched interests of our so-called "cultural" organizations, and in the case of UCLA... you already know the story.
Long live our new generation!
Shun Shan Vordi
http://www.facebook.com/pages/Journey-to-V...08684203?ref=ts
I have some good news regarding the publication of the book which I will announce soon!
-
All the talk by Obama regarding change of policy in Iraq is a farce!
Obama will withdraw from Iraq ONLY IF the US wins the war, and a puppet government is established. Isn't this precisely what Bush wanted to do? At least he was honest about his intentions. Bush fought the war and won it. Obama is picking up the benefits.
I do not see any change of policy in Iraq, except in inessentials.
Bush must be brought before the International Court of Justice for attacking a country with fraudulent claims. The Obama administration does not seem to want even hear about this, let alone assist in his prosecution for one of the greatest crimes in the history of nations. They want to play it down, because they continue to represent the vested interests of US foreign policy-makers.
Obama is a hypocrite. I could care less about what he says. His acts betray a continuation of a mindset that the most heinous crimes against humanity by the US must remain unpunished. I would've dragged him along with Bush to the International Court of Justice and enforced international sanctions against the US.
Armen Melikian - Shun Shan Vordi (1963-)
Literature Forum
http://forum.hayastan.com/index.php?showto...rt=#entry897758
-
Համալսարանական հայ ուսանողների պայքարի հարաչափությունը անարդարության դեմ:
Ցեղասպանության իննսունամյակի առիթով Լոս Հրեշտակոսում տեղի ունեցած ցույցի ընթացքում Օսման փաշայի դրոշակը հավասարեցրել են Ֆյուրերի խորհրդանիշին:
- Այս մարդիկ ստոր են. ինչո՞ւ են վիրավորում ուրիշներին,- ցնցվում է տղաս:
- Դինջեր: Անարգում են մեր հավերժության խորհրդանիշը…,- շարունակում է «Երազ» դպրոցից նրա դասընկերը:
- Գո՛ղ Ֆյուրեր,- վիրավորված ձայնակցում է նրանից երկու տարով մեծ, արիական շապիկ հագնված մի տղա:
- Արթնացի՛ր Համբուրգերլանդ և տե՛ր կանգնիր քո ազգային արժանապատվությանը: Հուդան ցեղասպան է: Արարատը սպասում է քեզ:,- երթի միջից հայտարարում է մի ծերունի:
Երթը մի պահ շրջվում է ծերունու կողմը, շարունակում համրեղ քայլել:
Հոգեբանական կրթություն, հասարակական ջիղ, քաղաքական աչք: Երազստանի պարագլուխներից տարակայված ստորոգելիներ: Իմաստնությունը ուժեղից ողորմություն մուրալն ու որմնադիրներին միշտ գոհ պահելն է: Ամե՜ն:
Հարյուր հազարանոց երթին քանի՞սն անդրադարձան Լոս Հրեշտակոսից դուրս: Նույնիսկ այստեղ, գոնե իմ տեսած տեղական կայանը մի րոպե իսկ չհատկացրեց, այն էլ այնպիսի մի խղճուկ նկարահանումով, կարծես մի մայթի անկյունում քսան մարդ էր հավաքվել: Մինչդեռ Էյֆելիայի «Լը Մոնդ» հռչակավոր օրաթերթը Դրախտի Ցեղասպանությանը 11 էջ էր նվիրում:
- Հայ = Հուդայի գյոթ,- կրկնում էր մեր թաղի նպարավաճառ, թերթ կարդացող հասակավոր Ծերոնը, որ քեռիներիս երազերեն լեզվի ուսուցիչն էր եղել: Չէինք հասկանում:
Եվ այս գյավուրնե՞րը պիտի գնան Օսման փաշայի դեմ պատերազմի: Հավատի ուժ չունեն: Եթե մի փամփուշտ արձակվի, մեկի հետքը չի մնա: Թող իրենց համեմատեն ցանկացած երկրում կատարված քաղաքական ցույցերի մասնակիցներին: Ծանծաղների հավաքածու: Եթե ուսանողներ են, հինգ տարվա մեջ աշխարհի ուսանողությանը կարող էին ոտքի հանել: Խելք չունեն, աշխարհի սերտողությունը չունեն, նման շարժումների գիտությունը չունեն, քայլվածք, կեցվածք, խոսվածք չունեն, կշիռ չունեն. թեթևամիտների, հեղգ մուրացկանների քարթու լոզունգներ, ժխոր. մեղկ է ոգու ուժը, արարչական արթնությունը` բացակա, չկա դրա գերեսական զորությունը: Գոռում են ավրված ձայնապնակի նվագով. հազարավոր ուսանողների ձայնը ծիծաղաշարժ, աղմուկ է հույլ, չունի անհատականություն: Դպրոցական ամավերջի հանդես:
Եթե Օսման փաշայի տեղը լինեմ, պատասխան իսկ չեմ տա:
Շուն Շան Որդի
Հեղինակի մասին հավելյալ տեղեկությունների համար այցելել`
Գրականության բաժին`
Արմեն Մելիքեան – ՇՈՒՆ ՇԱՆ ՈՐԴԻ – (1963- ):
http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=41064
Այնտեղ հեղինակը պարբերաբար զետեղում է իր «Գործք Շնաց կամ Ճանապարհ դեպի Կուսաստան» եռապատումից որոշ հատվածներ, կենսագրական տեղեկություններ, հարցազրույցներ, իր երկերի հրատարակության վերաբերող տեղեկություններ, իր գրականության մասին արտահայտված կարծիքներ և այլ նյութեր:
-
Համալսարանական հայ ուսանողների պայքարի հարաչափությունը անարդարության դեմ:
Ցեղասպանության իննսունամյակի առիթով Լոս Հրեշտակոսում տեղի ունեցած ցույցի ընթացքում Օսման փաշայի դրոշակը հավասարեցրել են Ֆյուրերի խորհրդանիշին:
- Այս մարդիկ ստոր են. ինչո՞ւ են վիրավորում ուրիշներին,- ցնցվում է տղաս:
- Դինջեր: Անարգում են մեր հավերժության խորհրդանիշը…,- շարունակում է «Երազ» դպրոցից նրա դասընկերը:
- Գո՛ղ Ֆյուրեր,- վիրավորված ձայնակցում է նրանից երկու տարով մեծ, արիական շապիկ հագնված մի տղա:
- Արթնացի՛ր Համբուրգերլանդ. տե՛ր կանգնիր քո ազգային արժանապատվությանը: Հուդան ցեղասպան է: Արարատը սպասում է քեզ,- երթի միջից հայտարարում է մի ծերունի:
Երթը մի պահ շրջվում է ծերունու կողմը, շարունակում համրեղ քայլել:
Հոգեբանական կրթություն, հասարակական ջիղ, քաղաքական աչք: Երազստանի պարագլուխներից տարակայված ստորոգելիներ: Իմաստնությունը ուժեղից ողորմություն մուրալն ու որմնադիրներին միշտ գոհ պահելն է: Ամե՜ն:
Հարյուր հազարանոց երթին քանի՞սն անդրադարձան Լոս Հրեշտակոսից դուրս: Նույնիսկ այստեղ, գոնե իմ տեսած տեղական կայանը մի րոպե իսկ չհատկացրեց, այն էլ այնպիսի մի խղճուկ նկարահանումով, կարծես մի մայթի անկյունում քսան մարդ էր հավաքվել: Մինչդեռ Էյֆելիայի «Լը Մոնդ» հռչակավոր օրաթերթը Դրախտի Ցեղասպանությանը 11 էջ էր նվիրում:
- Հայ = Հուդայի գյոթ,- կրկնում էր մեր թաղի նպարավաճառ, թերթ կարդացող հասակավոր Ծերոնը, որ քեռիներիս երազերեն լեզվի ուսուցիչն էր եղել: Չէինք հասկանում:
Եվ այս գյավուրնե՞րը պիտի գնան Օսման փաշայի դեմ պատերազմի: Հավատի ուժ չունեն: Եթե մի փամփուշտ արձակվի, մեկի հետքը չի մնա: Թող իրենց համեմատեն ցանկացած երկրում կատարված քաղաքական ցույցերի մասնակիցներին: Ծանծաղների հավաքածու: Եթե ուսանողներ են, հինգ տարվա մեջ աշխարհի ուսանողությանը կարող էին ոտքի հանել: Խելք չունեն, աշխարհի սերտողությունը չունեն, նման շարժումների գիտությունը չունեն, քայլվածք, կեցվածք, խոսվածք չունեն, կշիռ չունեն. թեթևամիտների, հեղգ մուրացկանների քարթու լոզունգներ, ժխոր. մեղկ է ոգու ուժը, արարչական արթնությունը` բացակա, չկա դրա գերեսական զորությունը: Գոռում են ավրված ձայնապնակի նվագով. հազարավոր ուսանողների ձայնը ծիծաղաշարժ աղմուկ է հույլ, չունի անհատականություն: Դպրոցական ամավերջի հանդես: Եթե Օսման փաշայի տեղը լինեմ, պատասխան իսկ չեմ տա:
-
Դրախտի և Դժոխքի Դաշնակցություն: ԴԴԴ: Անունն է կազմակերպության, որ ներգրավեց տասնյոթ նահանգապետներ, Ներկայացուցիչների պալատի և Ծերակույտի մի շարք անդամներ:
Սկզբնական շռնդալից հաջողությունը, որին արդեն հետևելու էր Սատանայի սատարների այցը Դրախտ, բեկանվեց: Երազստանի հարախոս շոգմոգները հիմադիր շան անունը մրոտեցին՝ Աստծուն ներկայացնելով նրան՝ որպես Սատանայի գաղտնի ծառայությունների գործակալի, Սատանային՝ որպես Աստծու օրհնությունը չունեցող անվստահելի տարրի:
Շշնջում են իրար ականջի.
ՍիԱյԷյ է, հեռացիր:
Ազգը կրկնում է.
ՍիԱյԷյ է:
Շունը ՍիԱյԷյ էր:
Այնինչ կարիք ուներ մի քանի ոսկորի՝ պահպանելու համար կազմակերպությունը մեկ տարով ևս՝ մինչև լիներ ինքնաբավ: Բուն երազողները մեկ ոսկոր տալ զլացան: Կթան կովի էին վերածել Երազստանի ընչեղներին՝ գերադասելով խմբակային շահն ազգայինից: «Ա՛յս է կարգը»,- ի գիտություն հայտնեցին:
Շունը Մոսկվայում հաստատեց մասնաճյուղ՝ Նոր Պապիի խորհրդականի հավանությամբ: ԴԴԴ-ն առաջիններից էր, որ ոտք դրեց նոր իջնող երկաթե վարագույրից այն կողմ: Գաղափարախոսությունն ընդունում էին ոչ միայն Դժոխինգտոնում: Թե՛ Սատանան, թե՛ Պապին այն ժամանակ երազողներին տեսնում էին նոր դերում՝ որպես պետությունների միջև նոր հարաբերությունները զոդող տարրի:
Դրախտի գաղափարախոսները, Սուրբ Երրորդության նառերն ու ազգի խիկարները օտարների այս համոզումը հիմնահատակ արեցին՝ զենք ունենալով ծաղրանքը: Տիտանն իր հերթին ազգի ներուժը չափում էր վառելանյութի մթերքով:
Ըստ էության Սուրբ Երրորդությունը սուսության որմ քաշեց ԴԴԴ-ի նույնիսկ համաշխարհային հաջողությունների դիմաց: («Սուրբ Երրորդություն» մեծամոլ թերթում երազերեն լեզուն այսօր էլ այլանդակության գլուխգործոց է: Լեզվաբանությունից՝ անլուր, երաժշտությունից՝ ի ծնե խուլ մեզմեականները 14 ձայնալար են թլփատում երազողի կոկորդից և այս գործողությունը կոչում մեսրոպաբանություն՝ ի պատիվ Դրախտի այբուբենի գյուտարարի
Մեզմեական խմբագիրն անկեղծացավ. — Ի՞նչ պարտավոր ենք ուրիշի գործը պրոպագանդել:
Կուսակցության պարանոցին ծվարած «Ես»-երի օթյակի ժրաջան քարոզողը, սնափառ կրոնավորների ու կուսակցական փքուռույց ոջիլների մահասփյուռ պատկերներով թերթը ողողողը:
«Ես» ունեցող մարդը, խմբակը հանրույթի պետ թշնամին են…
Դժոխքում շուն ծեծելով ապրող ազգերը Սատանային դաշնակվելու ձգտող տապոտ կազմակերպություններ ունեին, որոնց մեջ՝ Օսման փաշայի և Հուդայի ուստրերը: Վերջիններիս երազողները սիրում էին օրինակ բերել: Բայց «Ես»-երը կույր են ձևանում: Ինչ իրենցից չէ, իրավականություն չպետք է ձեռք բերի: Ըստ կուսակցության պատմաբանի՝ Սուրբ Երրորդության հրապարակային գործերը սովորաբար տնօրինել են ամենաեսապաշտ մեզմեականները:
Օթյակի համեստ ներկայացուցիչ իմ հեռավոր զարմիկը (զանցառելի «հեռավորը» նշում եմ՝ իր նկատողությանն անսալով), որ ամուսնացել էր Սատանայի դստեր հետ ու նրա որովայնից քառ դուստր հանել և որ շենք էր նվիրել կուսակցությանը՝ Սուրբ Երրորդությանը պատսպարելու Դժոխքի կրակներից, առաջարկեց հովանավորել ԴԴԴ-ին: Հեռավոր զարմիկն առաջարկեց հովանավորել, եթե ԴԴԴ-ն Սուրբ Երրորդության բռի մեջ դնեի: Դավաճանելով ԴԴԴ-ի հավասարակշռված ու հեռանկարային գաղափարախոսությանը, որի շնորհիվ Դժոխքի քաղաքական ընտրանին պաշտոնապես միանում էր շնաստեղծ կազմակերպությանը: Դժվար է տարհամոզել մարդերին, եղբայրներս, շնային եղբայրասիրության արժեչափից բխող սկզբունքներով, երբ գիտակցությանն ու ցանկություններին իշխում է խմբակամոլությունը: Հատկապես Երազստանում:
Սա Երազստանը բնորոշող խնդիրներից է: Ոտքերի տակ հող չունենալով՝ երազողներն ազգապահպանության հարցերը լուծում են երկրեղենաց այս կամ այն խմբավորման մեջ պատսպարվելով:
Պատրաստաբան ամենագետները չէին ընկալում ԴԴԴ-ի իմաստը: Մենք ալ կրնանք նույնը ընել, ուրեմն դուք ավելորդ եք:
Չէին կարողացել, չէին կարողանա: Նրանց գաղափարական շղթաներն ու իմացական որոշը բացառում էին այդ: Շնային գործերը մարդի խելքի բան չեն, եղբայրներ:
Կային խանդավառներ: Երրորդ սերնդի մի տասնյակ դժոխածիններ աջակցում էին գործով կամ դրամով: Իսկ Դրախտից փախած ուսանողների հետաքրքրությունը ծնողների դրդմամբ սահմանափակվում էր պաշտոն ձեռք բերելու ակնկալիքով: Տեսնելով, որ կամավոր աշխատանքը եկամտաբեր պաշտոնի չի հանգելու, անէանում էին:
Շունն իր երազների հետևանքով մխրճվեց երեսուն հազար վաշինգտոն պարտքի մեջ: Այն ժամանակ դա երեսուն միլիոնի համարժեք էր Շան համար: Երազստանի դրամատերերը ոռ խաղցրին: Շունը մնաց առանց կտոր ոսկորի: Մասունք կտրեց, տխրեց, հիվանդացավ: Ստիպված դադարեցրեց աշխատանքները: Դրա մեջ դեր ունեցավ նորանկախ Դրախտի իշխանությունների ապիկարությունը: Շունը չէր ուզում գործ բռնել վիսապանծ հրեշտակների հետ, որ Սատանայի համեստությունը չունեին:
Մի տարի զուրկ էր տարրական պայմաններից. քնում էր հոր մեկսենյականոց բնակարանի հատակին, մկների ընթեր, երազելով, որպեսզի կատարվի Ակնընդական էֆենդիի գահաժառանգի բերանով ըսվածը՝ ավելի դյուրին է, որ ուղտը մտնե երկնի արքայություն, քան հարուստը: Իր գործունեության ողջ տևողությանը Շունը մկների հետ էր ապրել՝ առանց այդ մասին մեկին հայտնելու:
Անշուշտ այսպես էր վարձատրում Սատանայի գաղտնի գործակալությունն իր անդամներին:
Շան խելքը տեղը եկավ: Արթնացավ երազից:
Բայց այս ամենն իր կնիքը դրեց նրա ամուսնական կյանքի վրա:
-
Սիրելի ընթերցող,
Շուրջ մի ամիս առաջ այստեղ` Hayastan.com/forum-ի գրականության բաժնի իմ էջում, ակնարկել էի Facebook-ում ունեցած իմ էջի մասին` տեղեկացնելով, որ ցանկացողները կարող են Fan դառնալ ու այսպիսով նաև գրքիս անգլերեն տարբերակի` Journey to Virginland – Epistle I-ի, հրատարակության մասին նորություններից տեղյակ լինելու հնարավորությունն ունենալ:
Այս ակնարկից 24 ժամ հետո Facebook-ը իմ էջը փակեց, հայտնելով. «Երբեք չենք վերաբացելու ձեր էջը… Ոչ մի դեպքում չենք հաղորդելու մեր որոշման պատճառները… Մեր որոշումը բացարձակապես վերջնական է…»:
Այստեղ չեմ վերլուծելու նման քայլի օրինականության խնդիրը, որ իմ կարծիքով նույնիսկ հակասահմանադրական է: Այս մասին զեկուցել եմ իրավաբանիս: Ցանկության դեպքում կարող եմ հինգ մատի վրա պարեցնել այս գործակալությանը: Դա էլ ուրիշ խնդիր:
Իրոք էլ զուր էին օրինական միջոցներով բացատրություն պահանջելու փորձերս, որոնք բախվեցին նրանց անհուն արհամարհանքին:
Իմ սեփական միջոցներով ամենաբարձր մակարդակի վրա փորձեցի պարզել կատարվածը: Դարձյալ քիչ բան ասացին այն երրորդ կողմին: Սակայն ասվածից մի բան գոնե հստակ դարձավ: Թեև չի բացառվում, որ այս կայքէջի ընթերցողներից ոմանք իրենց սև գործն արեցին այս կապակցությամբ (նկատի ունենալով այս զուգադիպությունը), սակայն հստակ դարձավ, որ այդ ամենը, նույնիսկ իմ ենթադրած այլ հնարավոր պատճառները, որևէ հիմնավոր կապ չունեն գործակալության որոշման հետ:
Սովորաբար երբ մի խախտում ես անում, ստանում ես զգուշացում, կամ եթե խախտումը լուրջ է` ժամանակավոր կախակայում: Ինչպես օրինակ` այս կայքէջում ստացա 20% մահ` կաթողիկոսին գնդակահարելու մասին իմ արած հայտարարության պատճառով, և հիմա գոյությունս շարունակում եմ մնացյալ 80%-ով: Տեսնես կհաջողվի՞ կյանքիս մնացյալ 80%-ի ընթացքին կաթողիկոսին գահընկեց անել: Facebook գործակալությունը սակայն ընդունել է կանոնների մի շարք, որոնց համաձայն ամեն մի անդամ անխուսափելիորեն հանցագործ է: Դա, իհարկե, նշանակում է մի բան միայն` կանոնները գործադրելու ենք ինչպես մենք ենք ուզում, ու վտարելու որևէ մեկին, որին պարզապես չենք սիրում:
Եթե, սիրելի ընթերցող, մտածում ես, որ ԱՄՆ-ում մարդկային իրավունքներն ու գրողների ազատության իրավունքները պաշտպանված են, չարաչար սխալվում ես: Եթե այս մասին չենք խոսում, պատճառներից մեկն այն է, որ չենք ուզում Հայաստանի գերհանցագործներին ինքնարդարացման պատճառներ տալ: Մանավան որ ազգովին սովորություն ունենք մենք զմեզ համեմատելու աշխարհի վատագույնի հետ` ասենք Ադրբեջանի (փոխանակ Ֆրանսիայի, Կանադայի կամ Շվեդիայի) արդարանալով` տեսեք մեզնից վատն էլ կա: Շնորհավորում եմ:
Համենայն դեպս: Պարզվեց, որ Facebook-ն իր որոշումն առել է UCLA համալսարանի հայագիտական բաժնի որոշ ուսանողների կողմից կազմակերպված ատելության արշավի (hate campaign) հետևանքով: Ենթադրում եմ` ներշնչված ամբիոնի վարիչի կողմից, որին վերաբերում էր հայտարարությունը:
Հայտարարությունը, որը տեղադրել էինք նաև Facebook-ում, արված էր հինգ հայ այլախոհ գրողների կողմից (Արմեն Մելիքյան, Վահե Ավետյան, Կարեն Սիմոնյան, Արա Բալիոզյան, Քարտաշ Օննիկ): Այն տեղադրված է նաև այստեղ` կայքի իմ էջում, մարտի 21-ին: Մտածելն անգամ ծիծաղելի է, որ այս հայտարարության կամ դրա տեղադրման մեջ կա որևէ խախտում, այն էլ` մահացու, որի հանդեպ կիրառված պատժամիջոցը ավելին է քան` մարդասպանների հանդեպ կիրառվածը, և նույնը` ինչ կիրառվում է երեխա բռնաբարողների հանդեպ: Նույնիսկ ԱՄՆ նամակատարային ծառայությունը, որը պետական ծառայություն չէ, և ունի մի քանի մրցակիցներ, այնպես որ հասարակության անդամը չի զրկվի նամակային առաքման հնարավորությունից, չի արտոնված ասելու. «պարոն այսինչյան, մենք չենք սպասարկելու ձեզ, քանի որ դուք մարդասպան եք: Կամ թե` սև եք: Կամ թե` չգիտեմ ինչ եք»: Facebook գործակալությունն ունենալով լայնածավալ հասարակական և համաշխարհային հասողություն, ենթակա է այլ օրենքների, քան` փոքր ու միջին, ու նույնիսկ մեծ ձեռնարկությունները:
Այսպիսով UCLA համալսարանի հայագիտական ամբիոնը հանդիսանում է արտասահմանի առաջին հաստատությունը, որ կազմակերպված քայլերի է դիմում` սահմանափակելու համար հայ գրողի Ճանապարհ դեպի Կուսաստան գրքի անգլերեն հրատարակության տարածումը (ինչպես նաև լռեցնելու ու վարկաբեկելու նպատակով հայ գրողներին, որոնք հաշիվ են պահանջում իրենց հայ գրականության տեր հռչակած դասախոսների անբարոյական քայլերի համար):
Եթե այս մարդիկ ենթադրում են, որ մթի մեջ գործելով իրենց քայլերը կմնան գաղտնի, սխալվում են: Կգա օրը, երբ ամեն մեկի գրած նամակները երևան կհանվեն:
Ունեմ որոշ տեղեկություններ, ըստ որոնց Facebook գործակալությունը ներթափանցված է իսրայելյան գաղտնի ծառայությունների կողմից: Ավելի ճիշտ` այդ գործակալության տերերը կամովին համագործակցում են այս ծառայությունների հետ: Նպատակը անշուշտ պարզ է ու մեկին` իմանալով թե ովքեր են քո ընկերներն ու ծանոթները, ու նրանց ընկերներն ու ծանոթները շղթայական կապերի բացահայտումը ահաբեկչության բնագավառում: Սա նորություն չէ. ԱՄՆ և այլ գաղտնի ծառայությունների տասնամյակներով կիրառած մեթոդն է: Սակայն այստեղ բացահայտվում են այլ ծալքեր: Արդյո՞ք այս գործակալությունը մասնակից է իբրև թե հակա-սեմական գրողների հալածանքին: Եվ ինչո՞ւ իմ գրքի դեմ է ուղղված այս մոլուցքը: Ու այլ ի՞նչ զրպարտություններ են արվել UCLA համալսարանի հրեասեր հայ ուսանողների կամ նրանց դասախոսների կողմից: Որոնք փոխանակ խորագույն ընդվզումով արտահայտվելու ի նպաստ այլախոհ կամ վտարանդի հայ գրողներին, շարունակական հալածանքի ու մեկուսացման ենթարկված հայ գրողների նույնիսկ առավելագույն փափկանկատությամբ արած հայտարարության դեմ են ընդվզում, և ատելությամբ, արհամարհանքով ու ոխով լռեցնել ջանում հայ գրականության, հայ գրողի ձայնը ամերիկյան հասարակության մեջ:
Ստրուկն արդեն առաջնորդում է ստրուկին: Ստրկատերի դերն ավարտված է:
Սա՛ է UCLA կոչված համալսարանի ստրկամիտ, ինքնահավան, վախկոտ, սլքտացող և լկտի հայ դասախոսների պատրաստած սերունդը:
Այս համալսարանը իր դասախոսներով և հայագիտականի ուսանողներով հանդերձ գլխավոր թշնամին եմ համարում հայ գրողների և հայ գրականության: Հայ գրողների վաճառականներ: Մեր կյանքերի վրա փող աշխատող ու փառք դիզող վարնոց վաճառականներ:
Ամո՛թ հայ ուսանողության: Սարսափելի արժանապատվությո՜ւն ունեցող այս ուսանողության, որ գիտի միայն պոռթկալ հայ գրողի դեմ, երբ ընդվզում է վերջինս, որ իր կյանքն են ոչնչացրել, ու չգիտի պոռթկալ հայ գրողների արժանապատվությունը հազար անգամ ավելիով ոտնահարող իրենց տափակ, անգրագետ ու ոխակալ, ստախոս ու ստաբարո դասխոսների` հայ գրողների ու գրականության բուն թշնամիների դեմ:
Ու դառնալ առաջին գործակալը` կասեցնելու հայ գրողի մուտքը ամերիկյան գրականության մեջ:
Ո՜վ հայ ուսանողություն, թող ես թքնեմ քո ճակատին…
Շուն Շան Որդի
-
Այս դասախոսը հրեասերների սերունդ է պատրաստում տարաշխարհի մեծագույն հայագիտական ամբիոնում: Դրան զուգընթաց նա ապագա սերնդի մեջ ատելություն և թշնամանք է սերմանում հայ ազգի էացմամբ մտահոգ գրողների ու մտավորականների նկատմամբ` ապավինելով մտքի ու սեփական կրոնական հավատալիքների ազատության իրավունքին:
Կաուիի ուսանողներից ոմանք անձամբ ինձ ցանկություն են հայտնել հայագիտություն սովորելու Իսրայելում: Ինչպես իրենց դասախոսը: Թե ինչու է սա խնդրահարույց` ամեն մի շրջահայաց հայ լավ գիտի: Սակայն հստակացնենք երկու հարցով.
1) Ինչո՞ւ տարաշխարհի հայագիտական որոշ ամբիոններ վերջին քսանամյակին հրեասիրության մի ալիք է թափանցել, և ոչ ասենք` եգիպտասիրության, հունասիրության, հնդկասիրության, չինասիրության, արաբասիրության, սևասիրության, կնասիրության, առնասիրության և թեկուզ ռուսասիրության կամ թուրքասիրության: Մի՞թե այս սերերը ավելի բնական չէին լինի նկատի ունենալով կա՛մ մշակույթի բնագավառում (եգիպտասիրություն, հունասիրություն) դրանց անփոխարինելիությունը, կա՛մ մշակութային հարևանությունն ու պատմական ազդեցությունը, կամ էլ մեր դարի հոսանքներ լինելու հանգամանքը (կնասիրություն, առնասիրություն):
2) Ինչո՞ւ մեր մեջ հրեասիրություն քարոզողները հրեաների մեջ կամ Իսրայելում հայասիրություն չեն քարոզում: Քանի՞ գիտական աշխատություն կամ հոդված են հրատարակել Իսրայելում հայկական մշակույթի կամ ցեղասպանության մասին: Քանի՞ համաժողով են կազմակերպել կամ գրական համաժողովների ներկա եղել Իսրայելում` ներկայացնելու հայ գրականությունը:
Եթե ասենք, որ այնպես է պատահել, որ տարբեր հանգամանքների բերումով է մեր մոտ առաջացել այս միակողմանի ու չփոխադարձվող “քրիստոնեական” սերը հրեաների նկատմամբ, ապա այս սիրո մասնագետները ինչո՞ւ սեր չեն քարոզում հրեաներին, սեր` մեր ազգի ու գրականության հանդեպ, հայ մշակույթի հանդեպ… առնվազն ցեղասպանության զոհ լինելու “եղբայրական” փոխ-զգացումների պարունակում:
Վախկոտ են, ծույլ են, նախապաշարված են, մտքով հիվանդ են, կաղ ու անդամալույծ: Եթե չենք ուզում ընդունել, որ ինքնանշանակ գործակալներ են, որոնց նպատակը հայ մշակույթը խեղաթյուրել է, իրենց քարեդարյան կամ ցեղապաշտական կրոնական նախապաշարումները կնքել է հայ ուսանողների ենթագիտակցի մեջ, հայ ազգի զարգացման ներուժը իրենց վամպիրային ներկայությամբ ներծծել ու ոչնչացնել է, հայ ազգի կայացմամբ մտահոգ բոլոր մտավորականներին նսեմացնել, օտարել ու նրանց հանդեպ թույն լցնել է հայ ուսանողների մտքերի մեջ: Ու պաշտոնի շահագործումով անուղղակի սպառնալ է հայ ուսանողներին, որ նրանք ովքեր չեն ենթարկվի նարցիսական դասախոսների գաղափարախոսական ու կրոնական քմայքներին` չեն ավարտի համալսարանը:
Օրինակ, ասենք մի հայ ուսանող որոշեց Վարպետյանը ընտրել որպես իր դոկտորական ուսումնասիրության առարկա (կամ էլ տեսար մի օր` Շուն Շան Որդի երևույթը ուսումնասիրել հայ գրականության մեջ), նա երբեք չի ավարտի համալսարանը, եթե տվյալ ուսանողի ավարտաճառի միտք բանին լինի նման մի բան. «Ալեքսանդր Վարպետյանը հեղափոխական մեծագույն երևույթ է հայ արդի մտքի պատմության մեջ: Նա հիմնովին կործանեց հուդայական գաղափարախոսական ստրկատիրությունը` ստեղծելով հայ արիական կուռ գաղափարախոսություն, ու հիմքերը դրեց հայ ազգի հուդայական երկհազարամյա ստրկատիրությունից ազատագրման, նրա կայացման ու զարգացման գործընթացին»:
Իսկ ի՞նչ կաներ տվյալ ուսանողը, որպեսզի ուշիմ, ընդունելի, իմաստուն ու հաճելի երևար: Լավագույն դեպքում նման մի բան. «Ալեքսանդր Վարպետյանը իր հակա-հուդայական նախապաշարումներով կարողացավ որոշ հոսանք ստեղծել հայ իրականության մեջ: Սակայն, նկատի ունենալով նրա այսպես ասած գիտական տեսությունների անհեթեթությունը, այդպես էլ մնաց ժողովրդային ցածր խավերի մեջ` որպես հակա-սեմականության խորհրդանիշ: Քանի որ նրա տեսությունները գիտական որևէ արժեք չեն ներկայացնում, նա մերժվեց գիտական հասարակության կողմից ու այս ինքնամեկուսացման հետևանքով նրա մոտ երևան եկան հիվանդագին դրսևորումներ` առավել խորացնելով նրա հակա-սեմական նկրտումները: Երևույթը ինքը մի ասուպ է, որ անցավ, խորհրդանշելով Խորհրդային Միության քայքայման ժամանակաշրջանում ծնունդ առած հակա-սեմական շարժումների հայկական տարբերակը, և որն արդեն ժամանակավրեպ է»:
Այսպես է թունավորվում մի ամբողջ սերունդ ու խեղաթյուրվում հայ գրականությունը, պատմությունը, իսկ ամենակարևորը` հայ հոգին:
UCLA համալսարանի հայագիտական կոչված ամբիոնը հիմնականում ծառայում է մի նպատակի. հայ մշակույթի հրեականացման` «աստվածաշնչականացման» միջոցով: Դրա գոյության իմաստը դարձել է գրաբարի մատուցումը, որի նպատակը «Աստվածաշնչյան» ուսումնասիրողների համար մի կենտրոն ունենալն է: Ու այստեղից բխում է ենթարկվածությունը հուդա-քրիստոնեական մաֆիայի գաղափարախոսությանը` “ընտրյալ ազգի” հանդեպ ստրկամտության մշակմամբ:
Շուն Շան Որդի
-
Վերեվում մոռացա նշելու, որ նախկին Խորհրդային Միության տարածքներում “հակա-սեմական” շարժումների համագրույթում էր հայտնվել Վարպետյանի անունը, թեև, կարծում եմ, ընթերցողը կռահեց այդքանը:
UCLA համալսարանի վերաբերյալ մեր կասկածները խտացան վերջին չորս-հինգ տարիներին: Անհասկանալի էր այն, որ համալսարանը ունենալով տարաշխարհի ինչքան գիտեմ մեծագույն հայագիտական ամբիոնը` մտահոգությունն իսկ չուներ վտարանդի գրողների ոչ գրականությանը, ոչ էր հայրենիքից օտարված լինելու խնդրին անդրադառնալու: Ընդհակառակը. մի քանի միջոցներով առնվազն ինձ հայտնի է եղել, որ համալսարանի հայագիտության բաժնի գրեթե ոչ մի ուսանող լսած անգամ չի եղել վտարանդի գրողների ոչ գրականության, ոչ իսկ գոյության մասին: 2006 թվին, երբ Ահազանգ փաստաթուղթը ստորագրեցինք, որի տակ իրենց ստորագրությունը դրեցին 120 հայ և այլ ազգերի մտավորականներ, ներառյալ բազմաթիվ հայրենի ուսուցիչներ (ապրելով հանդերձ Հայաստանում), Կաուին արհամարհեց այն: Նրան ինքս մի քանի անգամ եմակով ուղարկել էի փաստաթուղթը` խնդրելով նրա զորակցությունը: Նույնն արեց Վահեն` ու խնդրեց պարզաբանել, եթե լռելու պատճառ ունի: Առավել, այս ուսանողները, երբ նույնիսկ լսել են մեր մասին, նրանց վերաբերմունքը եղել է ընդհանրապես բացասական:
Գլենդելի գրադարանի դահլիճում, երբ Կաուին ներկայացնում էր ինչ-որ երաժշտի, ու երկնային հափշտակությամբ դահլիճը թնդացնում «նախագահի՜ շքանշանով» արտահայտությամբ (Հայաստանցի ներկաների ծիծաղն առթելով), ես կանգնեցի տեղիցս ու հանգիստ քայլերով դուրս եկա սրահից: Մանավանդ, որ Կաուին ինձնից էր լսել Հայաստանում իմ ու այլ գրողների դեմ կատարված ոտնձգությունների մանրամասները: Այդ օրվանից չեմ ստացել UCLA համալսարանի ձեռնարկներին ներկա լինելու ոչ մի հրավեր (բացի Ռիչարդ Հովհաննեսյանի ձեռնարկներից), հակառակ այն բանի, որ մի քանի անգամ հաղորդել եմ այս մասին ու խնդրել, որ եմակի հասցես ավելացնեն իրենց ցանկին, խնդրել նույնիսկ Անահիտից` Կաուիի կնոջից: Գուցե զուգադիպություն էր:
Առիթ ունենալով շփվելու համալսարանի հայագիտության բաժնի ուսանողներից ոմանց հետ, նրանցից մի քանիսի մոտ նկատեցի շեշտված հրեասիրություն: Ու նույնքան շեշտված ատելություն հուդա-քրիստոնեական համակարգը քննադատող հայ գրողների ու մտավորականների նկատմամբ: Նույն այս հրեասերները Կաուիին համարում էին սքանչելի դասախոս: Ուրիշներ այլ կարծիք ունեին:
Զարմանալի էր նաև այն, որ համալսարանում հայերեն գրականություն դասավանդող դասախոսներից ոչ բոլորը լսել էին վտարանդի հայ գրողների մասին, չգիտեին անգամ անունները:
Հատկանշական էր նաև այն, որ մի քանի հայ դասախոսների ընկերների մեջ են Հայ (հակա)հեղափոխական դաշնակցության բյուրոյի անդամներ:
Լռության այս պատի ու հայ ուսանողներին հայ գրողներից օտարելու պատճառները մի քանիսն են` ըստ իս: Նախ` պարզ տգիտությունը: Ապա, գլխավորաբար` սեփական շահը: Ոմանք չեն ուզում վտանգել Հայաստան երթուդարձի սեփական հնարավորությունները: Այլոք չեն ուզում իրենց հարաբերությունների վրա մուր քսել տարբեր քաղաքական խնբավորումների հետ` քաղաքականացնելով հայ գրականության մատուցումը ազատ երկրի ազատ համալսարանում: Ոմանք էլ գաղափարախոսական նկատառումներով պարզապես չեն հանդուրժում նրանց և ատելություն են սերմանում հայ ուսանողների մտքի ու հոգու մեջ` սեփական ազգի գրողների նկատմանբ: Իսկ երբ այս բոլորին ի տես ընդվզում են հայ գրողները, նրանց ներկայացնում են որպես ծայրահեղականների կամ հիվանդների:
Այս մարդիկ UCLA-ի հայ ուսանողությունը օտարում են սեփական ազգի հատկապես այլախոհ գրողներից` իրենց նեղմիտ, տգետ, վախկոտ, քծնող հոգու որպես արդյունք: Հետևաբար արժանի չեն իրենց պաշտոններին: Հրապարակավ պահանջում եմ բոլորից հայտնել իրենց տարեկան եկամուտը, որպեսզի հայը տեղյակ լինի թե արդյո՞ք այս մարդիկ արդարացնում են իրենց կոչումը: Օրինակի համար. ինչքա՞ն գումար է ստանում Կաուին. տարեկան $60,000՞, $80,000՞: Եվ ինչքա՞ն են ստանում Հայաստանում դասավանդող լավագույն հայագետները. տարեկան $3,000՞: Այս գումարները տրամադրվում են նաև Հայ կրթական հիմնադրամի (Armenian Educational Foundation) կողմից, որ է Գլենդելում հաստատված հայկական մի հիմնադրամ: Հայն է դրամավորում այս խրտվիլակներին: Բացատրություն եմ պահանջում թե՛ այս հիմնադրամից, թե՛ Կաուիից, թե՛ մյուս դասախոսներից այս գումարների մսխման արդարացիության մասին:
Իմ կարծիքով` Կաուին մի սովորական դասախոս է, որի հայ գրականության մասին տեղեկացվածությունը նրան առավելագույն դեպքում կերաշխավորեր ինչ-որ համալսարանում օժանդակ դասախոսի պաշտոնը, և ոչ թե տարաշխարհի մեծագույն հայագիտական ամբիոնը վարելու իրավունքը, այն էլ` երբ սա պաշտոնը շահագործում է սեփական նախապաշարումներով ուղեղալվացումի ենթարկելու հայ ուսանողությանը, իսկ բարոյական բնագավառում դրսևորում է հակումներ, որոնց միակ արժանի պատասխանը կլինի՝ սրա ականջից բռնելով դուրս շպրտել համալսարանից: Անշուշտ ասում եմ փոխաբերաբար:
Շուն Շան Որդի
-
Չէի բացառում Կաուիի առնչությունը լրտեսական որևէ գործակալության հետ: Սակայն չէի ընդունելու էլ ամբոխավարական նման կարգի ամբաստանություններ առանց եթե ոչ հավաստի փաստարկների (որ գուցե անհնար է), առնվազն լուրջ հիմնավորումների: Ամբաստանությունը ծանր էր: Եվ ոչ անհնարին: Չէր բացառվում նաև այն, որ Անահիտը որևէ տեղեկություն չունենար ամուսնու գործունեության մասին: Դա լրտեսական բնագավառում նորություն չէ: Կանայք հաճախ ապրում են ամուսինների հետ առանց իմանալու, որ մարդը, օրինակ, մարդասպան է: Իսկ ի՞նչ էր նշանակում նման ամբաստանությունը:
Բոլոր համալսարաններում են լինում են դասախոսներ կամ վարչական պատասխանատուներ, որոնք ծառայում են տվյալ երկրի գաղտնի ծառայությունների սպասարկություններին: Այս դասախոսներին կամ վարչական պատասխանատուներին ճանաչելն այնքան էլ դժվար չէ. նրանք իրենց հոգեբանությամբ ու մտածելակերպով չեն վրիպում սրատես ուսանողների աչքերից: Նվազ տարածված երևույթ է մեկ այլ երկրի գործակալի գոյությունը, թեև առկա, հատկապես լրտեսական լայն միջոցներ ունեցող պետությունների պարագային: Ըստ բնագավառի, նման մարդիկ ունենում են տարբեր դերեր: Տվյալ պարագային ի՞նչ կարող էր լինել նման դասախոսի օգուտը նման մի սպասարկության: Այս հարցի առ այսօր տարածուն պատասխանն է հայագիտության կազմակերպված խեղաթյուրումը: Այստեղ չեմ վերլուծելու այս խնդիրը. չեմ ընդունում տարածված կարծիքների առնվազն կեսը: Մեկ այլ գործառույթ, որի մասին չի խոսվում. նման գործակալը նստած տեղեկագրեր է պատրաստում տարբեր ուսանողների մասին և ուղարկում սպասարկության, որին ծառայում է: Այս դեպքում, որ տվյալ ուսանողը հակասեմական է, մյուսը հնարավոր ահաբեկիչ է, ևայլն: Որ շահագրգռված կարող է լինել Իսրայելի պետությունը նման գործի մեջ, առավել քան ակնհայտ է: Սակայն շահագրգռվածության և իրականության միջև կա մի անջրպետ, որ կամրջելը ոչ հաճախ գործնական է, ոչ էլ իրական կամ ապացուցելի:
Իսրայելի պետության պաշտպանական դավանանքի մեջ կա օղակների սահմանում: Իսրայելի շուրջ գծված երկրորդ օղակին մաս է կազմում անդրկովկասը` ներառյալ Հայաստանը: Սա չի նշանակում, որ Իսրայելը պետք է թշնամական հարաբերություններ ունենա Հայաստանի հետ: Նույն այդ օղակի մեջ են, օրինակ, թե Թուրքիան, թե Պարսկաստանը: Սակայն Իսրայելը շահագրգռված է աշխարհում գոյություն ունեցող ու զարգացող հակա-սեմական շարժումների ուսումնասիրությամբ ու դրանց հնարավոր չեզոքացմամբ: Թէ ինչն է հակասեմական, ինչը որ, դա որոշում է ոչ թէ անկախ մի դատարան, այլ հենց հակասեմականության հանդեպ հասկանալի պատճառներով գերզգայուն մի հանրույթ: Հիշում եմ, շուրջ հինգ տարի առաջ, Վարպետյանի անունը շոշափվել էր նախկին Խորհրդային Միությանը վերաբերող մի ուսումնասիրության մեջ: Թե ինչու Պիտեր Կաուին սարսափելի ատելությամբ է ընկալում Վարպետյանի անունը ինձ համար մնում է դեռևս անհասկանալի: Եթե այն ինչ ես իմանում եմ, ճիշտ է, թե տարիներ առաջ ինչ-որ ակադեմական ահաբեկչի փոխցեխարձակումներ են եղել, ապա նման ատելությունը պարզապես հիվանդագին է: Վարպետյանը, թե ինձ, թե Վահեին հարյուրապատիկ ավելի է վիրավորել, քան` Կաուիին: Սակայն ոչ Վահեն, ոչ ես նրա հանդեպ ատելությամբ լցված չենք: Կարող ենք շատ բան ասել իր մասին, ու գուցե որոշ լուսաբանություններ էլ անեմ մի օր, սակայն մեր մեջ ատելություն չկա: Իսկ իրեն Աստծու գործակալ համարող այս քրիստոնյան լեցուն է վառ ատելությամբ ու վրեժխնդրությամբ:
(Շարունակելի)
-
Ինչպես վատացան UCLA համալսարանի հայագիտության ամբիոնի վարիչ Պիտեր Կաուիի հետ վտարանդի գրողների հարաբերությունները, և բարոյականության խնդիրներ
Կաուիի տիկինը` Անահիտ Թութունջյանը, իմ վաղեմի բարեկամուհին է: Մենք եղել ենք լավ ընկերներ, մտերիմ, իրարից գրեթե գաղտնիք չենք ունեցել. իրար հետ բաժնել մեր անձնական կյանքերի մանրամասները: Անահիտը հոգևոր էակ է, լայնամիտ: Հետևում է նորդարյան գաղափարների: Որպես սեփական ուսուցչի ընդունում է Թորգոմ Սերայտարյանին: Այս մարդը հետաքրքիր անձնավորություն է: Ունի իրոք լավ մտքեր, բայց այդ բոլորը կլանված են նորդարյան զառանցանքներով: Այս խնդրում ես ու Անահիտը ունեցել ենք հակոտնյա մոտեցում: Անահիտը երբեք չի ընդունել հուդայական գաղափարախոսությունը:
2000-2001 թվերին, երբ Հայ հավատք հեռուստաշարով ելույթներ էի ունենում, որոշ ազգայնական ծանոթներ Կաուիին համարում էին հրեական գաղտնի գործակալության անդամ: Այս մարդիկ ինձ հետ ժամանակավորապես լավ հարաբերություններ էին մշակել, թեև հաճախ քննադատում էին իմ ընդհանուր քաղաքական ուղղությունը կամ այն` ինչ իրենք տեսնում էին իբրև քաղաքական ուղղություն: Այս խոսակցություններն ընթանում էին իմ ներկայությամբ, իսկ ես չէի կարողանում համատեղել նրա գործակալ լինելու միտքն ու Անահիտի հանդեպ ունեցած իմ պատկերացումը: Խոսակցության նյութ էր նաև Արմեն Այվազյանի գիրքը, որտեղ նա խստորեն քննադատում էր ամերիկյան հայագիտությունն ու դրա ներկայացուցիչներին, ներառյալ` Կաուիին:
Անհնար էր, որ Անահիտը գիտակցաբար ամուսնանար մի մարդու հետ, որ լիներ հրեական գաղտնի գործակալության անդամ: Կաուիի Իսրայելում ստացած հայագիտական կրթությունն ու Իսրայելի վարած բացասական քաղաքականությունը հայկական ցեղասպանության վերաբերյալ (ի վերջո նրանք պետք է լինեն Ընտրյալ նույնիսկ որպես ցեղասպանության զոհ) բացասաբար էր անդրադառնում իր վարկի վրա: Գաղտնիք չէ, որ բոլոր կազմակերպված պետությունները ակադեմիայի բանալի պաշտոնները օգտագործում են իբրև միջոց իրենց ծրագիրների համար: Այս պաստառի վրա Կաուիի գործակալ լինելու մասին զրույցները երևակայածին չեն: Դրանք հիմնված են իրական կյանքի փորձի վրա: Բայց արդյո՞ք կարելի է միանշանակ ասել, որ այս մարդը գործակալ է` հիմնվելով այս ամենի վրա: Ես ապացույց էի պահանչում այս մարդկանցից: -Ապացո՞ւյց, ա՜յ միամիտ,- լինում էր պատասխանը, կամ` նման մի բան: Քանի որ կույրը-կուրանց պատրաստ չէի կուլ տալու ազգայնականների ամբաստանությունները, ինձ վտարեցին իրենց շրջանակից` ինձ էլ համարելով գործակալ, ու այնպիսի թշնամանք ու առօրյա հալածանք տածեցին իմ նկատմամբ, որ տարիներ շարունակ այդ ամենի հետքն իմ վրա մնաց: Այս բոլորը Կաուիի սիրույն: Ոչ: Կաուիի անձը ամենևին ինձ չէր հետաքրքրում: Այս ամենը ճշմարտության, սկզբունքի սիրույն: Նրանք համոզված էին մի բանի, իսկ ես չէի ընդունելու նրանց համոզմունքը մինչև համոզիչ փաստեր չներկայացնեին:
Նույն այդ տարիներին երբ նրանց տանը Անահիտի հետ հանդիպեցի (Անահիտը խնդրել էր տեսնել իմ հաղորդումների տեսաերիզները), ինձ գանգատվեց այն մասին, որ Պիտերը չի հասկանում այս բոլորը և նա տարորեն ընդունում է հուդա-քրիստոնեական գաղափարախոսությունը: Ավելի քրիստոնեականը, քան` հուդայականը: Նա հավատում է ավետարաններին, Հիսուսի խաչելությանը, համբարձմանը, և այլն: Պարզվեց, որ գործը հասակ առած երեխայի հետ է: Ինչ խոսք, մարդկանց այդպիսի թուլությունների պատճառով չէ, որ որոշարկում ես բոլոր փոխհարաբերություններդ մարդկանց հետ, ու նման մարդիկ հազարներով են, եթե ոչ միլիոններով:
2005 թվականի դեկտեմբերին դարձյալ Կաուիենց տանն էի: Անահիտը ուզել էր գնել իմ նոր լույս տեսած Ճանապարհ դեպի Կուսաստան գրքի առաջին հատորը: Վերցրեց երկու օրինակ: Նախաճաշում էինք միասին: Պիտերը մեզ հետ էր: Ընթերցեցի նրանց գրքից մի շարք հատվածներ: Խոսեցի Սասնա ծռեր դիցավեպի մեջ իմ հայտնաբերած գաղտնագիտական համակարգի մասին, թեև հակիրճ, առանց մանրամասնելու, և ընթերցեցի Մեծ Մհերի ու այլ հարակից նյութերի մասին առած կարճ ակնարկություններս: Հետո անմեղ-անմեղ ընթերցեցի Վարպետյանի մասին մի փոքր հատված (Դաշնակցության կոմիտեի ինձնից պահանջած հանդիպման մանրամասները, որոնք հետո հանել եմ գրքից Վարպետյանի անշնորքության պատճառով): Նկատեցի, որ Կաուին անհանգստանում է: Իսկ երբ դրականորեն արտահայտվեցի Վարպետյանի մասին, ականատես եղա սոսկալի մի բանի: Ինձ թվաց, որ Կաուիի դեմքը` գլուխը այնքան փոքրացավ, որ դարձավ ոսպի չափ: Նա ահավոր տվայտանքի մեջ էր: Խոսակցությունը անցավ Կաուիի մասին եղած ամբաստանություններին: Կաուին կարծում էր, որ ազգայնականների իր դեմ ծավալած պայքարը կազմակերպված է Հայաստանի պետության կողմից: Այն պահին, երբ իմացավ, որ ես ճանաչում եմ նրա դեմ պայքարող մարդկանց ամեն մեկին, որ նրանք Հայաստանի պետության դրդումով չէ, որ գործում են իր դեմ (նաև, որ նրան պաշտպանելու պատճառով այդ մարդիկ իրենց ամբողջ թույնը իմ վրա են թափել), Կաուիի մեջ տեղի ունեցավ նույնքան անսպասելի մի բան: Նա ուրախությունից թռչկոտեց, կարծես ուզում էր ցատկել մինչև տանիք: Անհնար էր, որ այլևս աթոռին նստի: Վե՛րջ: Ամեն ինչ ավարտվել էր, ամեն ինչ հանգուցալուծվել: Ուրեմն պետություն չկա սրանց հետին: Ուրեմն սրանք անկապ մարդիկ են: Սիկտի՜ր: Այսքան ատեն ես ինչո՞ւ եմ տանջվել: Ուրեմն պետություն չկա: Պետություն չկա՜, պետություն չկա՜…
Կաուին վերածնվեց: Դարձավ նոր մարդ` ինչպես սիրտը Հիսուսին նոր ընծայած քրիստոնյան:
(Շարունակելի)
-
Բարի գալուստ
-
Հովհաննէս Ահմարանեան անունով մի մարդ, որը հաճախ հեռուստատեսությամբ հոխորտացել է, որ կրոնագիտության դոկտորականն է ստացել Կահիրեի համալսարանից, 2000-2002 թվերի միջև, ճիշտ չեմ հիշեր երբ, հյուրը լինելով քրիստոնյա-եղբայրական հեռուստատեսային մի հաղորդման, որի հաղորդավարը հաճախ էր հրավիրում նրան` դեմ խոսեցնելու իմ «Հայ Հավատք» հեռուստատեսային հաղորդումներին, մի օր գրեթե ճիշտ այս բառերով հայտարարեց.
Հակա-Քրիստոսը` Նեռը, ծներ է: Անիկա ծներ է մեր մեջ, հիմա կապրիկոր, մեր մեջ է անիկա. անունը` Արմէն Մելիքեան է: Երանի ուրիշ ազգի մը մեջ ծներ: Բայց անիկա ծնավ աշխարհի առաջին քրիստոնյա ազգին մեջ: Երանի ուրիշ ազգե մը ըլլար: Ասի մեզի պատիվ չի բերեր` աշխարհի առաջին քրիստոնյա ժողովուրդիս:
Այս մարդուն ես ուղարկել էի իմ մեկժամյա հաղորդումներից հինգը (կամ վեցը` ինչքան հիշում եմ տեսաերիզներից մեկը պարունակում էր երկու հաղորդում): Չեմ հիշեր նույնիսկ թե նրա այս ելույթից առաջ կամ հետո էի ուղարկել: Ենթադրում եմ` առաջ: Հաղորդումներիս հետևող մի կին ուշադրությանս էր հանձնել նրա իմ դեմ ունեցած ելույթները, ու տեսա նրանցից մեկը կամ երկուսը, որոնք ինչքան հիշում եմ նույն այդ տիկինը տեսագրել էր հեռուստացույցից: Այն ատեն էր, որ նրան մի նամակ գրեցի` ուղարկելով հաղորդումներս, ու նրան հրավիրելով, որ մաս կազմի մեր ապագա կրոնի հաստատման աշխատանքներին` նկատի ունենալով իր յուրահատուկ փորձառությունը կրոնի բնագավառում:
Ամիսներ անց` մեկ էլ լսեցի, որ նա Հայաստան է մեկնել մի երկրորդ դոկտորական ձեռք բերելու նպատակով: Դոկտորականի նյութը` «Հայր» Աբրահամի հայկական-խուռիտական ծագումը: Որը նրան ուղարկած իմ հաղորդումներից մեկի նյութն էր: Ուրախացա, որ հունդը տվել է արդյունք:
Երբ նա առոք-փառոք ստացավ իր դոկտորականը Հայաստանի Արևելագիտության Ինստիտուտից, վերադարձավ Լոս Անջելես` անութին նոր հրատարակած գիրքը այս իսկ խորագրով: Նրա գրքի շնորհանդեսը (կամ` գինեձոնը) տեղի ունեցավ հովանավորությամբ Հայ կաթողիկե եկեղեցվո: Հեռուստատեսությամբ նրան հրավիրեց գրքերի մասին մի հաղորդաշար ունեցող լուսահոգի Ճորճ Աբելեանը, որը հրավիրում էր ամեն մի գիրք հրատարակողի` բացի ինձնից: Ճորճը նույնիսկ տեսել էր իմ հաղորդումը և քաջ գիտեր, որ Ահմարանեանի արածը ստորին արարք էր, սակայն իմ գրքի դեմ լեցված լինելով ատելությամբ, ջանում էր պանծացնել նույնիսկ բանագողին` ինձ ոչնչացնելու բացահայտ միտումով, որ երբեք չի թաքցրել ինձնից:
Ճորճի (արևելահայերեն` Ջորջ) հաղորդման ընթացքին, Ահմարանեանը ելույթ ունենալով ավետեց իր գրքի գինեձոնի մասին, որը տեղի էր ունենալու մի քանի օրից: Ան գրեթե բառացիորեն կրկնեց իմ առաջադրած թեզերը իբրև սեփականը: Ի դեպ` իմ հին տեսակետները, ոչ բոլորը ճիշտ: Նա հիմնվել էր այսպես ասած չհրատարակված «հին հրատարակությանս» վրա: Հետագայում գիրքը ձեռք բերեցի ու հարևանցի թերթատեցի մի օր այն կարդալու հույսով: Նկատեցի որ խորանալով ուսումնասիրությամ մեջ, հավանաբար նաև Արևելագիտության Ինստիտուտի տնօրենների խորհրդով (ճանաչում եմ այդ մարդկանց, այնտեղ կան խելքը գլխին մարդիկ) ուսումնասիրությունը ընդարձակել էր` ներառելով ոլորտներ, որոնց մասին նախապես չէի մտածել: Այդ կլիներ իր բերած նորությունը: Սակայն ինչու հեռուստատեսային հաղորդման ընթացքին նա չանդրադարձավ անգամ այդ կարևոր հարցերին (գուցե ինքն իսկ չգիտակցելո՞վ դրանց կարևորությանը), այլ` թվարկեց միայն իմ թեզերը, այն էլ` հին տարբերակով, դժվար է ասել: Արդյո՞ք մտային վերադարձի, հետասերման (mental reversion) մի պահ էր, երբ ենթական խոսում է արդեն ենթագիտակցից, ու այդ պահի տակ մոռանում այն ամենը, որ գիտակից աշխատանքի արդյունք է, մի խոսքով` իրենը չէ:
Եվ ասանկ բաներ, սիրելի ընթերցող…
-
Վահրամ Մարտիրոսյանը գիրք է հրատարակել Փրինթինֆո հրատարակչատան միջոցով, օգտագործելով Ճանապարհ դեպի Կուսաստան գրքի շապիկի պատկերագծի նույն գաղափարը:
Ի՞նչդ կպակասեր, սիրելի եղբայրս, եթե մեկ այլ պատկեր օգտագործեիր: Ուրախ եմ, որ կարդացել ես գիրքս, թեև լռում ես, չուզենալով հայտնել այդ մասին, ինչպես շատ գրողներ:
Ալեքսանդր Վարպետյանը 2006 թվին գիրք է հրատարակում` Աստ Հանգչի Ալեքսանդր Արորդի Վարպետյանը խորագրով: Նա գիրքը հրատարակում է կարդալուց հետո Ճանապարհ դեպի Կուսաստան գիրքը (որը լույս էր տեսել 2005 թվի նոյեմբերին): Կարդացել էր 2006 թվի առաջին ամիսներին ու այդ մասին բավական երկար զրուցել հեղինակի հետ:
Եթե նկատել եք «Աստ Հանգչի` Շուն Շան Որդի» միտքը Շունն օգտագործել է իր գրքի առաջին էջում, որպես դամբանական: Երևի միտքը դուր է եկել մեծ վարպետին: Բայց նա երբեք չի հիշել հեղինակին, թե նրա գիրքն էլ… նույն խորագիրն ունի: Այն ժամանակ դեռ Վարպետյանի գիրքը հրատարակված չէր. զրույցում հայտնեց ինքը` վարպետը: Գիրքը լույս տեսավ 2006 թվին, բայց շատ զարմացա, երբ տեսա, որ վարպետը փոխել է հրատարակման տարեթիվը ու այն ամրագրել 2005` մի տարի վաղ:
Ի՞նչդ կպակասեր սիրելի վարպետ, եթե այս փոքրիկ բանն այսպես չանեիր կամ այլ կերպ անեիր:
-
Բարոյական գիտակցությունից զուրկ մարդու ապակողմնորոշիչ, խաբեբայական պատասխան: Դահիճը` զոհ, զոհը` դահիճ: Ոչնչով չեք տարբերվում ցեղասպանությունն իրագործած թուրքերից:
Ձեր դիմապատկերը զարմանալիորեն օրից օր ավելի է մոտենում ՀՀ Նախագահ ՍԱՍ-ի դիմապատկերին: Չեմ ասում որ նույն մարդն եք, սակայն ընդհանրություններն ակներև են: Գուցե նույն հոգեբանական դիմապատկերով շա՞տ մարդիկ կան Հայաստանում: Բայց վստահ այնքան էլ շատ ՍԱՍ-եր չկան, եթե բացառենք Սողոմոն Ակոբի Սամսախյանին, որը չի ուզում հայտնել իր ով լինելը` վախենալով 1937 թվի կրկնությունից Արմենի ու Վահեի գլխավորությամբ, ու այդ պատճառով փաթաթվել է ՀՀ նախագահ Սերժ Ազատիչ Սարգսյանի փեշերին` խնդրելով, որ սա հավիտյանս աքսորի մեջ պահի վտարանդի հայ գրողներին, ի փառս մեր մեծ ազգի ապագայի:
-
Ճանապարհ դեպի Կուսաստան – Թուղթ Ա գրքի անգլերեն տարբերակի նախնական օրինակները լույս կտեսնեն երկու ամսից: Գիրքը լույս է տեսնելու տարեվերջին: Հրատարակիչը համաձայնվել է Հունիս ամսին որոշ քանակությամբ նախնական օրինակներ տրամադրելու հեղինակին, որոնց մի մասը կվաճառվի հետևյալ կայքէջում.
Կայքէջը պատրաստ է: Պարունակում է որոշ տեղեկություններ գրքի մասին: Ցանկացողները կարող են նաև իրենց դրական վերաբերմունքը արձանագրել գրողի նկատմամբ` նույն կայքէջում տեղադրված Facebook Fan ստեղնը սեղմելով, ինչը նաև հնարավորություն կտա նրանց ցանկության դեպքում հետագայում գրողի հետ անձնական կապ պահպանելու:
-
Հարգելի ՍԱՍ,
Այնպես եք խոսում, որ կարծես խիստ մոտիկից ծանոթ եղած լինեք ՀՀ Նախագահ Սերժ Սարգսյանի ժամանակացույցին ու զբաղվածության մանրամասներին, և մի քիչ չափից շատ եք վիրավորվում նրա հասցեին ուղղված խոսքերից կամ նրա մասին եղած ակնարկություններից:
Արդյո՞ք ապուշ են այն հայերը, որ տեսել են նրան պետական գործերից բացի ամենատարբեր զբաղմունքների մեջ: Ինձ էլ չի հետաքրքրում այս նյութը, ցանկանում եմ վերջ տալ: Պարզապես վատ չէր լինի նրան մի քանի հարց տալ: Ուրեմն ինձնից ու Վահեից վախենում եք, հա՞, որ հանկարծ Հայաստանի Հանրապետություն կմտնենք ձեզ վերացնելու նպատակով, ու այդ իսկ պատճառով չեք հայտնում ձեր ով լինելը: Վա՜յ:
Վա՞տ բան է, որ մի երկրի նախագահ հետաքրքրություն ցուցաբերի գրականության նկատմամբ, թեկուզ ծպտված: Ընդհակառակը, ողջունելի կլիներ: Նշանակություն էլ չունի, թե դուք ով եք: Եթե ցանկանամ, հարցերս կամ այդ նպատակի համար այստեղ իսկ հրապարակած նյութս հասնեն Սերժ Սարգսյանին, դրանք այստեղից նրան կհասնեն 30 րոպեում ամենաուշը: Հաջողություն ձեզ:
Ինչ վերաբերում է լեզվին, իհարկե ցանկալի է, որ գրողը լեզվական թերություններ չունենա: Սակայն եթե այցելել եք գրականության անհուշ գերեզմանոցը, այնտեղ առավելաբար գտնելու եք անթերի գրողների, որոնց անունները գրեթե ոչ մեկը չի հիշում այսօր: Կարծում եմ, դուք լրջորեն սխալվում եք Վահեի գրականության հանդեպ ձեր արտահայտած կարծիքների մեջ:
Խորհրդային Հայաստանի հայ գրողների ցանկացած գիրք եթե վերցնեք, այնտեղ կտեսնեք չորս խմբագրի անուն: Արդյո՞ք ձեր վերաբերմունքով նպաստելով որ հայրենիքում չապրենք ու բնական պայմանների մեջ չստեղծագործենք դուք չեք վնասում հայ գրականությանը: Վահեի ամեն մի լեզվական վրիպակի համար նույնքան պատասխանատու եք դուք: Երկրորդ պետք է տարբերել, որ սա ֆորում է ամեն դեպքում ու վրիպակները հնարավոր են, հատկապես երբ դրանք սրբագրելու հնարավորություն գրեթե չի ընծայում ֆորումը: Ընդհանրապես մենք մեր գրածը չենք խմբագրում այստեղ, քանի որ ժամանակը չունենք դրա: Ու եթե զրույցների մասնակիցներն իրենց վերաբերմունքով հարգանք պարտադրեին, գուցե մենք էլ արժանի նկատեինք նրանց հավելյալ ուշադրության ու ժամանակի: Իսկ բերեք ինձ նույնիսկ Պարույր Սևակի գրքերը և ես ձեզ ցույց տամ չորս խմբագրի աչքի տակից անցած գրքերում մի ամբողջ շարք թյուրիմացության արդյունք վրիպակների: Դուք չէք կենտրոնանում նյութի վրա, այլ ձեզ համար զբաղմունք եք գտել վրիպակներ հայտնաբերելու:
Մի հարց էլ: Ես կասկածներ ունեմ, որ Սերժ Սարգսյանը չի կարողանում վերահսկել Հայաստանի անվտանգության համակարգը: Փակագծերը այս պահին չեմ բացելու: Երկար նյութ է: Նաև կուզենայի հարց տալ նրան, թե ինչո՞ւ իմ դեմ քաղաքական հալածանքը «զուգադիպեց» ճիշտ այն պահին, երբ ռուսական ԿԳԲ-ն սկսել էր գործակալների հավաքագրման խոլ արշավի Հայաստանում: Արդյո՞ք նրանք Հայաստանի անվտանգության մարմինների հետ համագործակցաբար երկրից վտարում էին կամ դուրս պահում այն "տարրերին", որոնք հակակշռելի չէին իրենց կարծիքով, և կարողություն ունեին նպաստելու մեր ազգի լիիրավ հոգեմտավոր անկախացմանը: Այստեղ կուզենայի նաև նշել Ալեքսանդր Վարպետյանի անունը հակառակ անձնական վերապահումներիս նրա որոշ քայլերի ու հայտարարությունների նկատմամբ:
Շուն Շան Որդի
Արմեն Մելիքեան – ՇՈՒՆ ՇԱՆ ՈՐԴԻ – (1963- )
in Literature
Posted
Հարիֆը
«Հարիֆը» դրախտերեն բառ չէ: Փաշայերենով նշանակում է «մարդ, ամուսին»: Սակայն աստվածերենում ունի յուրահատուկ մեկնաբանություն, որն անհաս է Փաշայի ուղեղին:
Հարիֆը մարդն է, որն ունի մտավոր նսեմ ընդունակություններ: Սա անշուշտ նշանակում է, թե գո է մտավոր երկնամուխ կարողությունների տեր զանգված, կարճ խոսքով` Դրախտ. Փաշան ատոր համար կուզե ուտել, պրծնել: Ինչևէ: Հարի՛ֆ է հարիֆը` մասամբ` ի ծնե կողոմյալ պակասության, մասամբ` թերզարգացման պատճառով: Դյուրահավատ է, միամիտ, աղոթածի մեկը, որ չի հասկանում խաբելու արհեստի նրբերանգները: Չի ըմբռնում կյանքի կարևո՛ր բաները: Ընկալվում է իբրև ենթարկվող. ազնիվ է, քաղաքավարի: Քիչ բան գիտի շուկայական մշակույթից կամ էլ չի հետաքրքրվում: Ուղեղն անընդունակ է շորթելու պետությանն ու հանրային ոլորտը: Հարիֆը է համեստ, խոնարհ մարդասանք, որ վասն չնչին բաների աղմուկ չի հանում: Կարող է թերի կրթություն ունենալ կամ պարզիպարզո բարի լինել: Էշի մեկը:
Հարիֆն ունի կամ չունի փող, ունի կամ չունի կին, սակայն եթե ունի փող կամ կին, դրանց կոկորդումը ոչ հարիֆի կողմից արդար խաղ է. հարիֆն արժանի չէ ոչ կնոջ, ոչ փողի: Ունեցել է դրանք իր կարողություններին չաղերսվող պատճառներով: Որպես կանոն` հարիֆին շողոքորթում են` գրպանը դատարկելու կամ կնոջը տիրանալու նպատակով:
Հարիֆին ոչ միայն շահագործում են բոլոր պարագաներում, այլև դասակարգում են իբրև շահագործման կահ. արժանի է դրան: Ով չի շահագործում հարիֆին, նա ինքն է հարիֆ:
Շուն Շան Որդի