Karmir

Вах как нэхорошо сушшай А что там Страбон писал об азербайджанцах

Петь будут все - от политиков до домохозяек... "Новое Время" от 18 февраля 2006 г. Анна САТЯН Одним из самых “горячих” вопросов весенней повестки НС, судя по настроениям депутатов, станет государственный гимн РА. Внимание к нему продиктовано конституционными поправками, в которых положение о государственной символике оставлено на усмотрение парламента. Герб и флаг изменению не подлежат. Что же касается гимна, то с учетом критики в адрес текста и мелодии он скорее всего будет изменен. Казалось, в чем проблема? Гимн как гимн — не хуже и не лучше многих. В конце концов, в мире полно стран, чьи так называемые музыкальные визитки оставляют желать лучшего. Но ведь поют же. Поют, положа руку на сердце, с комом в горле, со слезами на глазах... В европейских странах и США любовь и уважение к национальному гимну прививается чуть ли не с пеленок. Например, малышам в американских школах популярно объясняют значение слов, вместе они разучивают мотив. Так что не нужно удивляться, когда перед бейсбольным матчем весь стадион как один стоя поет оду родному государству... Как известно, совсем недавно в России принимали “старый-новый” гимн и была развернута целая кампания по его популяризации. Граждан просвещали относительно истории российских гимнов, вариантов их исполнения, выпустили полиграфические наборы из книг, постеров, партитур для оркестров... Раскрутили “ремикс” Союза нерушимого в исполнении поп-звезд Ларисы Долиной и Аниты Цой, который периодически передавали по радио. Не говоря уже о придорожных билбордах по всей Москве с отдельными строками из текста. Словом, не исключено, что и отечественные политпиарщики позаимствуют у российских передовые технологии по “промоушену” гимнов... “С нашим гимном что-то не так. Он, как бы это сказать, “не трогает душу”, — подмечают армянские депутаты, однако пояснить, что конкретно им не нравится, не берутся: то ли слова не те, то ли музыка. Впрочем, стараются выражаться осторожно — государственная символика как-никак. На этом, пожалуй, и заканчивается их почтительное отношение к “главной песне страны”. И впрямь, достаточно понаблюдать за парламентариями на открытии очередной сессии НС, когда они во время исполнения гимна, как нерадивые школьники, невпопад открывают и закрывают рты. Либо почему-то принимают скорбные лица, опустив очи долу... Видимо, расстроенный вид коллег и вдохновил руководителя государственно-правовой комиссии НС Рафика Петросяна на “смелое” заявление. “Эту слезливую средневековую песню нужно менять”, — взроптал он еще в прошлом году на обсуждении конституционных поправок, за что и получил нарекание от вице-спикера Тиграна Торосяна, напомнившего: “к государственным символам надо относиться уважительно, тем более в стенах парламента”. Петросян тем не менее остался при своем мнении: “Я более чем уверен, что мелодия и текст гимна не соответствуют духу нашего народа. Народа-победителя, прошедшего через многие испытания. Есть два варианта выхода из ситуации: либо создать новый, либо реанимировать старый гимн советского образца, написанный великим Арамом Хачатуряном. В этом случае останется только изменить слова. Обе версии приемлемы”... Напомним, что за основу современного армянского “орнерга” был принят гимн Первой республики — “Мер Айреник”. Автор стихов — Микаэл Налбандян, музыки — Барсег Каначян. Повторно он был одобрен 1 июля 1991-го, но и тогда противников у него хватало. Композитор Эдуард Мирзоян, например. Он не хочет ворошить прошлое, тем более все то, что связано с гимном. Композитор так и не простил бывшим властям обмана: те протащили “абсолютно неприемлемый вариант”, даже не посчитавшись с мнением экспертов. Профессор консерватории, председатель Союза композиторов Мирзоян убеждал первого президента Левона Тер-Петросяна, что торопиться не следует, что “время само подскажет, каким он должен быть, наш первый настоящий гимн”. Тер-Петросян согласился... Не прошло и месяца, как утвердили “Мер Айреник” — “утвердили совершенно недостойным образом”. Обсуждение вокруг целесообразности смены гимна, скорее всего, вызовет массу споров. Искать новую версию или вернуться к хачатуряновской, естественно, с новыми словами? Наверняка найдутся и поклонники нынешней мелодии, которая вполне могла бы получить второе дыхание в хорошей аранжировке. Почему бы и нет? Предрекают ажиотаж и в депкорпусе, который должен решить дальнейшую судьбу государственного “саундтрека”. Уже сейчас некоторые парламентарии комментируют этот вопрос более чем эмоционально. Независимый депутат Манук Гаспарян даже готов отказаться от одного из заказанных для его партии гимнов и уступить его отечеству. “Если будет конкурс, я так и сделаю. А от нынешнего мы должны избавиться как можно скорее”, — заявил он в одном из интервью. Депутату от АРФД Рубену Овсепяну больше по сердцу старый гимн — советского образца. “Конечно, нужно будет изменить текст в соответствии с современными реалиями. Не без этого... Не исключаю также, что будет объявлен конкурс, создана внепарламентская комиссия из специалистов и найдется совсем “свежая” песня. Необходимо придать событию общественное звучание, может, даже провести всенародное голосование. Хотя в таком случае будет трудно не запутаться: если на конкурс поступит как минимум 100-150 работ, явно начнется бум. У нас ведь каждый второй — Бах или Гете, так что нетрудно представить, какой горячей будет дискуссия”. Не застрахован гимн и от политических спекуляций. Некоторые полагают, что “сингл” советский Армении может навлечь гнев политиков-западников. Они уж точно усмотрят в этом подражание российской Думе. Возможно, взбунтуются и антикоммунистически настроенные силы. Но все это, по мнению депутатов, всего лишь незначительные препятствия на пути к главной цели — “хорошему гимну, который будут знать и петь все — от политиков до детей и домохозяек”...

"Ноу смокинг" - легко, но на бумаге "Новое Время" от 18 февраля 2006 г. Мариэтта МАЛУМЯН 1 марта вступит в силу закон о запрете курения в общественных местах. Как известно, Армения ратифицировала рамочную конвенцию ЕС по борьбе с курением в июне. Кстати, единственная из стран СНГ. И закон — юридическое подтверждение нашей верности духу и букве конвенции. Но это на бумаге, на деле же дымить мы меньше не стали. Скорее, наоборот... Членство в клубе антикурильщиков обязало Армению разработать национальную программу. Рассчитанная на 2005-09 гг., программа предусмотрела ряд радикальных мер: запрет на продажу сигарет несовершеннолетним, отказ от плакатной и телерекламы табака и т.д. Спустя год можно констатировать: дальше “агитпропа” дело не пошло. И вряд ли пойдет, уверен руководитель НПО по борьбе с курением “Адам” Карен Зейналян, пока не будут предусмотрены меры административной ответственности, т.е. штрафы. Соцопрос, проведенный адамовцами среди учащихся средних школ республики, выявил следующее. Подавляющее большинство дымящих школьников проживает в Ереване — 38%, причем 17% из них — девочки. Показатель имеет стабильную тенденцию роста, говорит Зейналян. Школьниц, балующихся сигаретой, немало и в марзах, но они даже в анонимном опросе не признались в этом. Из провоцирующих курение факторов на первом месте среда — друзья-курильщики, курящие родители... Пагубная привычка “первой затяжки” в школьную пору тоже способствует развитию пристрастия. По данным Зейналяна, самый курящий вуз — Политех. Вот почему здесь и самые большие урны для окурков. Самые пассивные — будущие медики. Нелучший пример подают молодежи и крестные отцы закона — депутаты НС, курившие и продолжающие курить. Дальше антикурительных прокламаций не идет и другое “заинтересованное лицо” — НПО “Контроль за курением”. Ее председатель Родней Сагиян рад бы развернуть крупномасштабную борьбу с курением, да вот денег нет. К примеру, говорит Сагиян, большую пользу принес бы Еревану центр по профилактике и борьбе с курением. В Армении дымят около 70% мужчин и 30% женщин. Основная причина, считает Сагиян, — безработица. Пока же в Ереване есть лишь пара кафе для некурящих. В частности, чайная “Томас Твининг”, что на улице Амиряна, с залом “Ноу смокинг” для тех, кто сам не дымит и сигаретный дым на дух не переносит. Кстати, именно этот зал пользуется у посетителей успехом. Здесь всегда многолюдно. В других же заведениях корр. “НВ” заявили, что дифференциация ударит по бюджету — отобьет у курящих посетителей охоту прийти и в следующий раз.

Кому достанутся морские ворота Кавказа? Правительство Грузии объявило тендер на право концессионного управления Батумским портом "Новое Время" от 18 февраля 2006 г. Срок сделки - 49 лет. Стартовая цена - 35 млн долларов. Условие - минимальный объем грузооборота должен ежегодно составлять 6 млн тонн. Надо ли говорить, насколько важен для Армении этот единственно стабильный путь в Европу и обратно. Но есть и другие претенденты — Азербайджан, Турция, Россия. Естественно, нельзя забывать и про саму Грузию. Деловые круги всех трех стран в разное время высказывали свое желание взять в управление Батумский порт. Правительство Армении предлагало Грузии рассмотреть различные варианты своего участия в модернизации порта, передать порт в краткосрочную или долгосрочную аренду. Но Тбилиси ответил отказом. Ну и Азербайджан не против получить концессию на управление Батумским портом. Скажем, против грузинского долга в 16 миллионов долларов. Российские компании, обладающие огромным бизнес-потенциалом, скупиться на концессионные права явно не станут. Турция же еще в начале 90-х годов предлагала официальному Тбилиси сначала модернизировать порт, затем перейти на систему совместного управления. Последний раз это предложение турки озвучили в прошлом году. Самое главное в данном вопросе — позиция Грузии. По мнению азеров, официальный Тбилиси вряд ли предпочтет Россию или Армению из-за “натянутости отношений с данными странами”. Скажем, с Россией все ясно. Что же Армения? “На данный момент отношения между Арменией и Грузией оставляют желать лучшего” — считают азеры, ссылаясь на “сложную ситуацию в Джавахетии”. Ну и кто остается на трубе после падения А и Р? Естественно, Турция с Азербайджаном. Впрочем, отдав-таки дань объективности, азеры все же заключают в итоге, что “в данной ситуации Грузии сложно сделать выбор”. Отдав, мол, предпочтение азербайджанским или турецким компаниям, Грузия рискует получить “ответ” как от России, так и от Армении. Этот ответ может проявиться во многих формах — от усугубления конфликтов в Абхазии и Южной Осетии, возникновения напряженности в Джавахетии до очередного газового кризиса. Поэтому при проведении тендера грузинская сторона может поставить дополнительные условия или же отдать предпочтение нейтральным, то есть европейским бизнес-структурам. Не исключено также, что Грузия откажется от идеи полной сдачи порта в управление, а будет сдавать терминалы по отдельности, отдав предпочтение грузинским компаниям. Что ж, любые вариации концессионного процесса вполне логичны, поскольку для каждого государства приоритетны собственные интересы. Если, конечно, игнорируются моральные категории и бизнес-интерес. Батумский порт для Армении — фактор транспортной безопасности. И в то же время, как верно отметил аналитик из азеровского “Зеркала”, “единственный стабильный путь транспортировки грузов”. Впрочем, ответ на политику, бизнес и мораль будет дан не скоро — срок подачи заявок завершится еще только в мае. Когда состоится их рассмотрение, сокрыто в плотном тумане.

Грузины решили продать порт Батуми. Совершенно очевидно что приобрести этот объект - значит не только существенно улучшить экспортные позиции Армении. Получив контроль над морскими воротами Кавказа, мы сможем реализовать множество стратегических целей различного плана, в первую очередь - создав надёжный и СВОЙ экспортный путь для армянских товаропроизводителей, что в условиях экономической блокады имеет очень важное значение. Однако, армянское государство и капитал однако кажется не спешать принять участие в этой сделке. Между тем, кажется, турки выражают готовность приобрести Батумский порт.

Khachik Sarafyan - For Accordion Lovers - Du indz hamar

Իսկ ի՞նչ ոճի երաժշտություն է: Անվանունը ծանոթ է, բայց չեմ հիշում թե որտեղից

Тогда зачем приписывать армянской музыке "выдающихся армянских вокалистов" которые поют совсем другую музыку и к армянской музыке отношения не имеют? Пусть поют на здоровье, раз их кто-то готов слушать. Но понятия путать не стоит - есть армянская музыка, а есть не армянская музыка. Про вкусы ничего говорить не буду.

Ну если Жора Кировабадский это "супер-певец", то о чём ещё говорить. Впрочем, это ещё не самое худшее - кому-то даже всякие Бока нравится. В общем, вкусы разные ( ) бывают, кульутр-мультур понимаешь Но к армянской музыке всё это никакого отношения к счастью не имеет

Вот и вот лишь некоторые из многочисленных ругательных отзывов по поводу этого мероприятия. В Армении этот концерт поднял большой шум и вызвал резко негативные оценки по поводу организации, отбора участников, дурацкого КВН и многих других вещей.

Слушали, знаем. Может быть под азербайджанские завывания и мугамы его писклявый голос и подходит, и под блатоту тоже, но к армянской музыке это всё никакого отношения не имеет. А то что у него есть пара испога... в смысле исполненных армянских песен тоже ни о чём не говорит. И тем более, называть его "выдающимся армянским вокалистом" это абсурд. У нас есть свои выдающиеся, так что нам чужие не нужны. Впрочем, может кому-то такое нравится.

Пожалуйста

Вот: http://webfile.ru/820150

Всё что угодно

Хотя в этой статье есть откровенная чушь, вроде "выдающегося армянского вокалиста Жоры Кировобадского" и некоторые прочие неточности, но в целом, автор компетентно поднимает очень актуальную полемику "Голос Армении" N 30 от 26.03.2005г. "КУЛТУР-МУЛТУР" ЛЯЗГАЕТ ЧЕЛЮСТЯМИ Своим появлением эта статья обязана грязной и лживой антиармянской пропаганде, потоком льющейся со страниц азербайджанской прессы, которая затрагивает не только политику, но и святая святых армянского народа - его древнейшую культуру и искусство. Казалось бы, не следует интеллигентному человеку опускаться до полемики с недалекими и дремучими людьми и давать повод радоваться - дескать, за живое задело. Но, к сожалению, необходимо объявить незамедлительную войну паранойе и грязным фальсификациям и фактами доказывать полную некомпетентность и отсутствие здравого смысла у наших недружелюбных соседей. Поводом для этой публикации послужила очередная грязная статейка, вышедшая, кстати, без указания автора, в газете "Эхо" от 3 марта 2005 года под названием "Вслед за студией Ani-Records воровством занялся дудукист Д. Гаспарян". Само слово "воровство" рядом с именем первого дудукиста мира - маэстро Д. Гаспаряна - уже является преступлением не только против армянского, но и против мирового искусства... На протяжении всего становления так называемого азербайджанского "музыкального искусства" активное участие в нем принимали армянские музыканты, коих и не перечислить. Но, увы, ни в одном азербайджанском справочнике и энциклопедии вы не найдете ни одного армянского имени! Я, как и многие другие бывшие бакинцы, этому факту не удивляюсь. Если покопаться в "золотом фонде" азербайджанской музыки, наверняка обнаружим, что все армянские источники, подарившие "интернациональному" Азербайджану шедевры как азербайджанской, так и эстрадной музыки, беспощадно уничтожены во времена "интеллектуалов" Народного фронта с арматурами в руках. Где сейчас можно найти упоминания о выдающихся аккордеонистах 60-70гг. (ныне покойных) Михаиле Макарове и Эдуарде Газарове? Михаил Макаров исполнял для изумленной публики известный "Чардаш" Монти... левой рукой на черной клавиатуре и аккомпанировал правой - на белой, а Эдуард Газаров поражал публику своими композициями и виртуозностью исполнения джаза на аккордеоне. Кстати, Эдуард Газаров позже стал одним из лидеров организации "Крунк", смело выступившей против правительства Азербайджана, за что был брошен в застенки, где потерял свое здоровье, и позже умер и был похоронен в Израиле... Чем отплатил Азербайджан Еноку Кочарову за создание уникального квартета дудукистов? А великий кларнетист Каро Чанчоглян, могила которого в Баку была Меккой для всех народных музыкантов. Мугамы в его выдающейся по тем временам революционной интерпретации звучали по азербайджанскому радио в 50-х годах. А известный в бывшем СССР автор знаменитых песен "Я встретил девушку..." и "Только у любимой... " Андрей Бабаев? Композитор написал за свою недолгую жизнь десятки песен, исполняемых и по сей день. Большую часть своих песен Андрей Бабаев написал на азербайджанском языке, создав своеобразный стиль композиторского искусства того времени. Упоминается ли имя композитора в Азербайджане, когда исполняют его песни, как, например, "Кюсюб Гедтин Ярым Меним"? Наверняка его песни исполняются как азербайджанские народные... Несчастный Андрей Бабаев доживал свои дни в Москве и умер незамеченным. Так печально сложилась судьба еще одного армянина, подарившего свою жизнь и искусство племени неблагодарных... Между тем армянские исполнители народной музыки в Баку отличались новаторством, вводили новые инструменты, стили и ритмы, первыми ввели в постоянный обиход электро- и ударные инструменты. Приглашая на свои выступления азербайджанских коллег-музыкантов, мы не могли не видеть на их лицах черной зависти и иногда ненависти, прикрытой генетической лживой улыбкой. Как часто я сам слышал от них: "Яхшы мюсиджиди, хейф ки Ермениди" - "Хороший музыкант, жаль, что армянин". Будучи музыкантом, я общался со многими музыкантами старшего поколения. Самым незабываемым общением для меня были два года, проведенные в ансамбле народных инструментов "Гюльшен" под руководством выдающегося кларнетиста и композитора - Заслуженного деятеля искусств Азербайджана Георгия Мартиросова, ныне проживающего в Ереване. Репетиции и концерты проходили в единственном в то время армянском очаге искусства - в здании ДК имени С. Шаумяна, где, кстати, в свое время преподавал класс аккордеона упомянутый Эдуард Газаров. Концертный зал забивался до отказа во время концертов ансамбля "Гюльшен", где ведущим зачастую был известный Карен Аванесян. Зал был полон и во время спектаклей Армянского театра, где прекрасно совмещали драму и комедию. Будучи студентом Азербайджанской консерватории, в которой я проучился всего два года (события 88-го года заставили меня и моих однокурсников перевестись в Ереванскую консерваторию), я увлекался джазовой музыкой и играл с местными джазовыми музыкантами. К середине 80-х годов в Баку появилось джазовое движение, которое в принципе растоптало то доброе и теплое отношение между джазовыми музыкантами, пришедшее из 50-60-х годов. Началась глобальная азербайджанизация джаза, которому я позже (пусть простят меня читатели за нескромность) дал название - "Бизим джазым" (наш джаз). Предтечей этого движения был талантливый азербайджанский пианист Вагиф Мустафа-Заде, приобретший славу как джазовый пианист, умело и тонко синтезирующий восточные лады музыки с американским джазом. Трио Вагифа Мустафа-Заде состояло из корифеев бакинской джазовой элиты - контрабасиста Давида Койфмана (ныне проживающего в Баку) и барабанщика Аркадия Дадашьяна (ныне проживающего в Бостоне). Но постепенно Вагиф Мустафа-Заде отказывается от своих партнеров по трио и набирает азербайджанцев, что, конечно, подняло рейтинг его трио в Баку и ведущим на концертах уже не приходилось громогласно объявлять неазербайджанские фамилии... Тем не менее в престижном американском джазовом журнале Down Beat за 1956 год были напечатаны фотографии двух ведущих "русских" саксофонистов. Ими оказались коренные бакинцы Лев Вазгенович Аланакян (ныне покойный) по прозвищу "Капиталист" и известный по американскому фильму "Москва над Гудзоном" Владимир Сермакашев (проживает в Нью-Йорке) по прозвищу "Фома". (Кстати, фильм основан на реальных фактах из жизни Владимира Сермакашева.) А музыканты, которые сопровождали известных азербайджанских солистов по всему миру? Достаточно упомянуть игравших в лучших бакинских оркестрах барабанщика Карена Аланакяна (США, Эри), пианиста Льва Андреасова (Москва), гитариста Юрия Сардарова (США, Сент-Луис) или ныне покойного удиста Валерия Гаспаряна (Вано). Неужели во всем Азербайджане, "известном всему миру своей многовековой культурой", не нашлось хорошего барабанщика, пианиста или гитариста? Вспоминается анекдот советского времени: Армения обратилась в Москву с просьбой открыть в Ереване Министерство морского пароходства, на что президиум Верховного Совета СССР недоуменно ответил, дескать, товарищи, да вы что, в Армении же нет моря... На что армянская делегация привела убийственный аргумент: в Азербайджане же есть Министерство культуры... После известных событий 88-90-х годов армянские музыканты вынуждены были искать счастья в других городах нашей бывшей необъятной родины. Кому повезло с работой в Ереване, кому - в Москве, кому - в Пятигорске. В Пятигорске мне удалось поработать с выдающимся армянским вокалистом Георгием Амиряном, известном на Кавказе как Жора Кировабадский... Когда он начинал петь "Инч патахец дектемберум" - импровизацию на тему трагического землетрясения в Армении, слезы текли у всех в зале, даже у музыкантов, аккомпанирующих певцу... А его исполнение знаменитой армянской песни "Верадарцир" было настоящим шедевром, и те, кто когда-либо имел счастье слышать этого вокалиста, сохранят в своих сердцах его магический голос. Кстати, в 88-м талант спас его от смерти. Когда его автомобиль был остановлен озверелой толпой азербайджанцев у станции Насосная, жаждущие крови оголтелые "интеллигенты" из Народного фронта вытащили его из машины с криками: "Эрмени сен?" (Ты армянин?), на что перепуганный Георгий Амирян во весь голос запел очень сложный азербайджанский мугам. Оторопевшая толпа отошла и стала его слушать... Георгий заметил в толпе погромщиков азербайджанца-музыканта, который прекрасно знал его, но не выдал. Дослушав песню, погромщики уважительно посадили его в автомобиль и, пожелав счастливой дороги, отпустили со словами: "Бу ермени дейир, ола билмез ки эрмени беля мугам охусун" - "Это не армянин, армянин не может так петь мугам..." А оказалось, что может, и даже лучше них, да и не только он... Георгий Амирян ушел из жизни несколько лет назад в Москве... Бумаги не хватит перечислить всех талантливых армянских музыкантов из Азербайджана. За последние же 15 лет азербайджанская народная музыка осталась на том уровне, на котором она находилась до отбытия армян, разве что окончательно отуречилась. Возвращаюсь к "нашим баранам". Газета "Эхо", где антиармянским отделом заведует ученица Геббельса, Муссолини и Талаата Паши, никогда в своей жизни не видевшая армян - великолепная мадам НУРАНИ, явно приложила свое "искусное перо" к этому бреду агонирующего шизофреника. В этой самой пресловутой статье упоминаются песни, якобы исконно азербайджанские, украденные и исполненные армянскими музыкантами. В числе песен - Вагзалы (Калоси Пркен), Таракеме, Узундара и т. д. Последние 10 лет я посвятил изучению восточных ладов музыки и прекрасно помню, чему нас учили в Бакинской консерватории на уроках так называемых "ладов азербайджанской народной музыки". Основные законы ладов преподавались правильно, но объявлялись азербайджанскими. Между тем знаменитые лады, широко используемые в народной музыке Армении и Азербайджана, такие, как Сегях, Хиджас, Раст, Баят (Шур), пришли из древней Персии и широко адаптировались в арабских странах. Этим и многим другим ладам больше тысячи лет, и никак они не вписываются ни в "древнюю", ни тем более в современную музыкальную культуру Азербайджана. Несомненно, народу и государству, появившемуся в начале ХХ века, надо было подкинуть что-то для затравки - как меран для мацуна. Убедившись в том, что никто не обращает внимания на азеризацию восточных ладов музыки, деятели "культуры и искусства" Азербайджана методично возводили мугам к исконно азербайджанскому виду искусства. А потом стали посылать своих завывающих мугамистов на концерты в Европу и Америку. Поначалу я недоумевал, почему на такие концерты приходит столько людей в смокингах и вечерних платьях и бурно аплодируют после окончания бесконечного мугама, в котором исполнитель слезно и неистово рассказывает о "великом азербайджанце" Александре Македонском (в Азербайджане его действительно многие называют своим !!!), пересказывает отрывки из поэм великих персидских поэтов Низами, Насими, вдруг "поменявших" свою национальность... Так почему же они удостаиваются внимания? Одолевает ли слушателей жалость к "миллиону беженцев" или это скорбь по "20% оккупированных агрессором исконных азербайджанских земель"? Нет, конечно. Ответ я нашел, когда был недавно в зоопарке у вольера с обезьяной... Цирк! - вот что заставляет слушать часами "исконно азербайджанскую музыку". А мелодии типа Калоси Пркен (Вагзалы) и Таракеме, а тем более Узундара имеют только тюркское название, что вовсе не определяет истинного происхождения произведения. Эти и другие "спорные" мелодии как исполнялись до появления понятия Азербайджан, так и будут исполняться армянскими музыкантами. Нашим "оппонентам" пора наконец понять, что не мог народ-кочевник, перемещающийся с места на место, созидать, творить, а тем более стать основоположником музыкальной культуры или, как это точнее называется в Азербайджане - "култур-мултур". По-моему, не стоит обижаться на "звезд" азербайджанской эстрады с ювелирными именами Бриллиант, Изумруд на их жалкие высказывания про "воровство" армянских музыкантов, ибо воспитаны они в атмосфере оголтелой армянофобии. Среди них и те, кто в свое время пользовался талантом своих армянских коллег, вместе с ними поднимался, а когда наступал подходящий момент, отказывался от них, как Вагиф Герай-Заде, Самед Самедов и многие другие. Что ж, сколько волка ни корми... А теперь еще раз прочитаем статью в "Эхо" под названием "Вслед за студией Ani-Records воровством занялся дудукист Д. Гаспарян" - и от души посмеемся... Широко шагает Азирбижан... БАКУНЦ, Great Lakes, USA

Уж не знаю персидские или не персидские, но это и не важно. Танец, как был армянским, так армянским и останется. Вообще, менять имена с целью скрыть воровство - скорее ваша привычка. А нам нечего воровать у самих себя, следовательно - нечего менять (хотя спасибо за уроки наглости, уж в чём-в чём, в этом вы непревзойдённые мастера). А вот иллюзий насчёт Арцаха советую оставить. Если ты когда-нибудь туда и вернёшься, то только как гражданин Арцаха, хотя, это вряд-ли.

http://golos.am/2000/february_2006/14/st05.html

Статья в тему: "Голос Армении" N 14 от 14.02.2006г. ОПАСНЫЕ РЕФОРМЫ В ПЛАЩЕ ИЗ БОЛОНЬИ Равнодушие породило вседозволенность. Искажено все и более всего мышление. "Я" - господин и властитель. Но это сегодня. А завтра? Если существует завтрашний день, то зачем мы разрушаем, грабим, губим? Если нет, почему, хватая друг друга за горло, продолжаем копить? Но если есть завтра, то нужно заботиться о выживании нашего поколения, а если завтрашний день под угрозой, необходимо подумать, как ее отвести. Теперь конкретно. Если, конечно, получится, потому что конкретное тысячами нитей связано с общим. Итак, "Концепция государственной политики РА в области науки". Неясно, почему эту государственную политику разработала какая-то рабочая "команда", а, например, не Министерство образования и науки? Не буду рассматривать "концепцию" в целом, поскольку это невозможно в рамках одной статьи, но хочу коснуться лишь части, касающейся системы присуждения ученых степеней и Высшей аттестационной комиссии (ВАК). Во-первых, о набившем оскомину Болонском соглашении. Вы думаете, уважаемые господа, что занимаетесь реформами науки и образования? Не лучше ли хоть раз опубликовать это пресловутое соглашение и связанные с ним документы, чтобы все, наконец, познакомились с их содержанием и свободные толкования этих документов, наконец, прекратились? Где написано, что не должно быть ВАКа? За границей его нет? Пусть так. А в какой стране в каждой деревне есть университет, в какой стране преподаватель университета получает зарплату, обрекающую его на статус "высокочтимого попрошайки", где сыновья "сильных мира сего" непременно защищают диссертацию, чтобы освободиться от армии, а вступительные экзамены в вуз становятся общенациональной проблемой, где "сдают" экзамен по знакомству, платят за оценки, не посещая занятий?! Список этих вопросов можно продолжить. Наша система образования увязла в в проблемах. Государственное мышление отсутствует. Теперь о ВАКе и переходе от двухступенчатой системы (кандидат, доктор) к одноступенчатой, как якобы требует Болонское соглашение. Спешу заметить, что этого требования вообще нет. Есть лишь задача сопоставимости, а она, уважаемые мои, в нашей стране решена. Дипломы, выдаваемые ВАКом РА, полностью соответствуют международным критериям. Загляните в свои же дипломы. А "пережиток советской системы", то есть двухступенчатая система, существовал еще в Российской империи и сегодня действует в Германии, Бельгии, Австрии, Швеции, Венгрии, России, Словакии, Сингапуре. Кстати, двухступенчатая система и ВАК существуют также в России, перечень специальностей высших учебных заведений которой, неизвестно почему, стал основой для нас. Неужели мы не настолько грамотны, чтобы создать свой? И коль скоро мнение великой России столь важно, что делать, если она не признает, к примеру, диплом доктора наук, выданный Арташатским университетом?.. Приведу цитату. "Уже в среднесрочной перспективе, когда в полную силу вступит трехступенчатая система высшего и послевузовского образования (бакалавратура-магистратура-докторантура), самопроизвольно начнет действовать международный стандарт присуждения ученых степеней (магистр и доктор наук)". Вот где собака зарыта! Ничего самопроизвольно не происходит и не разрушается. Разрушение имеет массу причин - невежество, преследование личных выгод, неизбывное желание интегрироваться в какие-то "высшие категории", неспособность воспринять национальные ценности. Так или иначе, разрушение превратилось в крупномасштабный процесс, а "Болонья" прикрывает разрушительные реформы. Итак, решено ликвидировать ВАК. А знаете, как он создавался в те темные и холодные годы, какими усилиями? Кому-то кажется, что с уничтожением ВАКа вопросы автоматически решатся? В результате появится общество автоматических докторов, а само явление обесценится так же, как сегодня высшее образование. Кому это выгодно и для чего? Возможно, наступит время, когда не будет нужды в ВАКе. Но ликвидировать ВАК можно, если будут действовать всего 5-10 вузов, в которых будут учиться лишь достойные, если оплата преподавательского состава будет обеспечивать нормальную жизнь, если в вузах не будут твориться беззакония, если будут принимать на работу грамотных, если будут действовать полноценные образовательные программы и законы, если издаваемые научные журналы будут иметь международный рейтинг и т. д. Когда же в маленькой Армении действуют свыше 100 университетов, когда студентами становятся, заплатив деньги, когда на работу принимают по знакомству и родственным связям, когда окончательно не определен статус негосударственных вузов и дипломов, когда законы подобны одежде, разрушение действующей уже 10 лет системы, которая пытается как-то сдерживать и регулировать негативные процессы, непонятно. Теперь о ликвидации аспирантуры и переходе к докторантуре. Что это? Переименование? Известная по международным критериям система "2+2"? Откуда это? Присвоение статуса ассистента-исследователя? Но это есть и у нас согласно закону. В перспективе нас ожидает два варианта: кандидаты наук при желании "должны быть оформлены как докторанты и защитить докторскую диссертацию". А если такого желания нет, что тогда? Или же им "механически" должна быть присуждена ученая степень доктора? Кстати, кем? Перейду к следующему абзацу концепции: "В определенных случаях необходимо считать возможным присуждение второй докторской степени, что может учитывать исторически сложившиеся реалии в сфере присуждения ученых степеней, а также плавный переход к международным стандартам присуждения ученых степеней". О чем речь? Никак не пойму. Кто решил, что одноступенчатая система лучше, чем двухступенчатая, и почему? Напомню, что международных критериев не существует. Кто решил, что замена аспирантуры докторантурой целесообразна для нас? Международных критериев не существует. Кто решил, что ликвидация ВАКа будет способствовать науке? Международных критериев нет. И наконец, кто решил, что то, что есть у нас, абсолютно никчемно, если международных стандартов, тем не менее, не существует? Так где же реформы? Они, безусловно, необходимы в целях дальнейшего развития. Нужно вырваться из застойного состояния. И, естественно, в реформах нуждается и сам ВАК. Со времени его создания многое изменилось. Прежде всего - общество стало неуправляемым. Лозунг "Против нас не пойдешь" проник во все сферы, и в науку тоже. Ученая степень превратилась в некие не зависящие от научных достижений "погоны", к которым стремятся все поголовно. Господа, но ведь ученая степень предполагает научные достижения! Обидно то, что этому процессу в первую очередь способствуют ученые, так как до момента вручения диплома именно они прокладывают путь к получению степени. И в этом контексте реформы необходимы. Но какие? Во-первых, непременно должен быть изменен статус ВАКа, он должен перейти под подчинение президента РА или премьер-министра. Обязательно должны быть пересмотрены устав и порядок присуждения ученой степени, должны быть уточнены и ужесточены критерии. Так, чтобы даже председатель ВАКа не мог обойти и нарушить этот порядок и чтобы все знали, что наука - это тяжелая, трудоемкая, первоочередная для нации и необязательная для префекта, марзпета сфера, а посему достойная уважения и вознаграждения. Уязвимые реформы решают лишь сиюминутные задачи, препятствуют естественному ходу тех или иных явлений, ставят под угрозу будущее науки, увеличивая государственный долг и завтрашние проблемы государства. Реформа должна быть содержательной. Никогда и ни в какие времена разрушение усилий не требовало. Если существует необходимость ликвидации чего-либо, то это должно быть детально обосновано, процесс должен быть подробно описан, а последствия - предсказуемы. Остановимся на мгновение и подумаем. Лилит АРЗУМАНЯН, заместитель председателя Высшей аттестационной комиссии РА, член Союза писателей РА, доктор филологических наук

Как только не издевались над системой образования Армении за последнее время. Продолжаются реформы системы образования. Присоединение к Болонскому процессу однозначный плюс для нашей системы высшего образования. Другой вопрос, как это присоединение проводить. В чью-то "светлую" голову пришла очередная идея фикс - теперь начали говорить о перегходе на одноступенчатую модель послевузовского образования (доктор наук вместо кандидат-доктор) и ликвидации ВАК. Интересно, куда ещё доведёт чиновников их ограниченность и самое главное, как ещё эта ограниченность сможет навредить отечественной науке. Если конечно, от этой науки что-нибудь останется в результате всего этого.

Эту резолюцию конечно следует считать победой. Но увы, как заметил Армен Айвазян, пользы от неё никакой. Хакчкары уничтожены, и сейчас уже не о чём говорить. И эти хачкары - лишь маленький эпизод в процессе уничтожения армянского культурного наследия на территории Азербайджана, происходящего сегодня. Кстати, Баку опять завонял по этому поводу. Посмотрите что пишут эти уроды! Последние новости по теме вандализма в Джуге можно посмотреть здесь: Հայերեն English русский

ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄՔ http://azg.am/?lang=Ar&num=2006021812 Հարցազրույց Տիգրան Մանսուրյանի եւ Քիմ Քաշքաշյանի հետ Ստորեւ թարգմանաբար ներկայացվող հարցազրույցն անցկացրել է Թինա Քոհնը գերմաներենով: Անգլերեն է թարգմանել Այլին Վալիսեր-Շվարցբարտը, որից եւ թարգմանել ենք մենք: Հարցազրույցը հրատարակվել է ECM New Series CD ալբոմում կցված երկլեզվյան գրքույկում: Ի դեպ, հենց երեկ, Տիգրան Մանսուրյանի հիշյալ ալբոմը արժանացավ Հայաստանի Թեքեյան մշակութային միության մրցանակին: - Վերջին հարյուրամյակում Հայաստանը հյուծվել է հակամարտություններից: Այդուհանդերձ, իսկական հայկական երաժշտական մշակույթը, ժողովրդական ոճերի եւ հոգեւոր-եկեղեցական ավանդույթների իր հարուստ զանազանությամբ, դարձյալ աշխույժ ու եռանդուն է այսօր, հակառակ այն խլացնելու բազում ջանքերին: Ինչպե՞ս եք բացատրում այս երեւույթը: Տ. Մանսուրյան- Հայկական երաժշտությունը ոչ միայն վերապրել է, այլեւ զարգացման նոր աստիճանի բարձրացել: Ինչպե՞ս: Ես էլ եմ ինքս ինձ տվել այդ հարցը, եւ ինձ թվում է դա կապ ունի ոչ միայն երաժշտության, այլեւ ընդհանրապես հայկական մշակույթի հետ: Ընկերներիցս մեկը, որը բանաստեղծ է, մի անգամ ասել է, որ մեր մշակույթի պահպանման համար առաջին հերթին մենք երախտապարտ պետք է լինենք մեր տատիկներին, որովհետեւ առանց շովինիստական աղմկարար դրսեւորումների նրանք են բանավոր կերպով սերնդեսերունդ փոխանցել մեր ազգային, մասնավորապես մեր երաժշտական ժառանգությունը: Ժողովրդական արվեստը, որը նույնքան էական է, անհրաժեշտ է մարդուն որքան ինքը՝ կյանքը, կազմում է պրոֆեսիոնալ արվեստի հիմքը՝ ակունքը: Եվ քանի որ Հայաստանը չուներ եվրոպական իմաստով աշխարհիկ ավանդույթներ, ասենք հանդիսավորական արարողություններ, նա հենվում էր եկեղեցական երաժշտության վրա: Դա էլ հնարավորություն է տվել հայկական երաժշտությանը պահպանելու իր երկու՝ ժողովրդական եւ եկեղեցական ակունքների մաքրությունը, անաղարտությունն ու կենսունակությունը եւ հասցնելու դրանք մինչեւ մեր օրերը: Այդ երկու ակունքները նման են երկու եղբայրների. խառնվածքով, էությամբ նույնն են եւ կառուցված են միեւնույն օրենքների հիման վրա: - Ձեր կյանքի ընթացքում դուք մի շարք կոմպոզիցիոն տեխնիկաներ եք օգտագործել: Ինչպե՞ս եք հասել Ձեր այսօրվա ոճական մակարդակին: Ի՞նչ զարգացումներ է այն ունեցել: Տ. Մ.- Ես պատկանում եմ կոմպոզիտորների վաթսունականների սերնդին, որը տառապում էր ամբողջատիրական վարչակարգի տեղեկատվության պակասից, եւ հանկարծ ուշացումով առիթն ունեցավ իր համար բացահայտելու 20-րդ դարի երաժշտությունն իր ամենատարբեր դրսեւորումներով: Իհարկե, մենք ձգտում էինք ուսումնասիրել եւ միաձուլել դրանք, մեզ համար «նոր» այդ կոմպոզիցիոն տեխնիկաները, մեթոդները: Բայց ինչքան շատ նոր տեխնիկաներով էինք «հանդերձավորվում», այնքան ավելի բարդանում էր ինքնուրույն ոճի պահպանման խնդիրը: Մեզանից ոչ մեկը չէր ցանկանում լինել սոսկ արեւմտյան ոճերի, արեւմտյան երաժշտության ընդօրինակողը: Իմ միջավայրը, իմ աշխարհը, որտեղ ապրում եմ, միշտ էլ վճռական դեր է խաղացել իմ կյանքում: Կարծում եմ, հենց դա էլ ժամանակին Պիեր Բուլեզին մղել է հետաքրքրվելու իմ «Interieur» («Ինտերիեր») գործով: Այնտեղ օգտագործված 12-տոնային տեխնիկան չէր, որ գրավել էր նրան: Ես միշտ փորձել եմ հորինել այնպիսի գործեր, որոնք սիրելի լինեն նաեւ ինձ: Կա նաեւ մեկ ուրիշ կարեւոր հանգամանք: Այժմյան իմ ոճը մեծապես օգնում է ինձ առավել խորը հասկանալու հայկական ժողովրդական եւ եկեղեցական երաժշտության ակունքները: Քսաներորդ դարի արեւմտյան երաժշտությանը հատուկ խստագույն տոնայնության խախտումը երբեմն արեւելյան մտածողության հետ նոր եզրեր գտնելու հնարավորություն է ընձեռում: Ահա այդ ճանապարհով եմ գտել իմ ոճը: - Հայկական երաժշտությունն ունի չափազանց յուրահատուկ հնչեղություն, որն առաջանում է, այլ բաների շարքին, նաեւ դուդուկի նման ավանդական երաժշտական գործիքների ձայնից կամ վոկալ ժողովրդական մեղեդիներից: Ինչքանո՞վ է այդ հնչեղությունն ազդում ձեր ստեղծագործությունների վրա: Տ. Մ.- Դուդուկն ու ավանդական երգեցողությունը մեկ կարեւոր ընդհանուր գիծ ունեն. երկուսն էլ խիստ «տնտեսող» են իրենց արտահայտչամիջոցներում: Հայկական երաժշտության էությունը երեւան է գալիս արտահայտչամիջոցների չափազանց խնայողական օգտագործման մեջ: Ինտոնացիա լինի, ռիթմ, թե տոնային ելեւէջ, ամեն ինչ խիստ չափավոր է օգտագործվում: Դրանք նույնքան դժվարությամբ եւ դանդաղորեն են իրենց ճանապարհը հարթում, որքան հայկական լերկ ժայռերի ու քարերի արանքում բարեբեր հողատարածք գտնելու տքնաջան աշխատանքը: Դու պետք է երկար ժամանակ ջանասիրաբար եւ համբերությամբ հերկես, որպեսզի կարողանաս ամենափոքր հողատարածքից անգամ ստանալ առավելագույնը: Փոխաբերությունը բացելով, կարելի է ասել, որ ոչ հողագործը, ոչ էլ երաժիշտը չեն կարող սոսկ մակերեսի վրա աշխատել: Նրանք պարտավոր են դանդաղ թափանցել խորքերը, ակունքները, եթե ցանկանում են վերջում հնձել իրենց «ճշմարիտ» ու «անարատ» բերքը: - Քիմ Քաշքաշյան, դուք մենակատարն եք Տիգրան Մանսուրյանի ալտ կոնցերտների: Մենակատարը առանձին կարո՞ղ է ստեղծագործության բնույթը կերտել, թե՞ մենակատարի եւ նվագախմբի միջեւ «երկխոսությունն» է վճռորոշ գործոնը: Քիմ Քաշքաշյան- Ստեղծագործությունը սովորաբար միաբեւեռ, միաձայն չի լինում, այլ բաղկացած է լինում տարբեր հարթություններից, ձայներից, որտեղ յուրաքանչյուրն ունի իրեն հատուկ ներդաշնակությունը: Եթե դու հասկանաս յուրաքանչյուր ձայնի ինտերվալային լարվածությունը, կտեսնես, որ ուղղահայաց ներդաշնակություն կա ոչ միայն մենակատարային մասում, այլեւ ամեն մի նվագախմբային ձայնում: Երբ առաջին անգամ նվագեցի Տիգրանի ալտ կոնցերտը, դեռ ես կոմիտասյան երգերը կատարելու փորձ չունեի, չնայած տանը դրանց շնչով էի մեծացել: Տիգրանի միջոցով է, որ ավելի լավ ըմբռնեցի դրանք եւ սովորեցի ճանաչել, առանձնացնել դրանց անհատական, եզակի արտահայտչամիջոցները, հատկապես որոշակի ինտերվալների լարվածությունը: Հենց այս վերջին հատկանիշն է, որ կոնցերտն այնքան հայկական է դարձնում: - Հայկական երաժշտության ոչ մի քննարկում ամբողջական չի կարող լինել առանց Կոմիտասի անվանն անդրադառնալու: Ինչո՞ւ կամ ինչո՞վ է նա այնքան կարեւոր հայկական երաժշտության պատմության մեջ: Տիգրան Մանսուրյան- Կոմիտաս... այդ եզակի անձնավորության հետ իմ ունեցած առանձնահատուկ կապը երբեք չի թուլացել ողջ կյանքիս ընթացքում: Ես ուղղակի պաշտում եմ նրան եւ չեմ կարող անկողմնակալ լինել նրա մասին խոսելիս: Երբեմն նույնիսկ չափազանցությունների մեջ եմ ընկնում: Ժողովրդական այն երգերը, որ Կոմիտասն ընտրել էր եւ կոմպոզիցիոն մշակման բարձրագույն աստիճանի հասցրել, կարողացել են սովորականների շարքից առանձնանալ եւ դառնալ իսկական գլուխգործոցներ միայն՝ շնորհիվ նրա համբերատար լսելու եւ ընկալելու արտակարգ ունակությունների: Երգերի կոմիտասյան մշակումները ժողովրդի կողմից չեն երգվում, բայց բոլորն էլ հիմնված են ժողովրդական երաժշտության վրա: Մեծ վարպետություն էր պետք հազարավոր տարիների հնություն ունեցող երաժշտական ձեւերը վերակենդանացնել-հարմարեցնել 20-րդ դարի սկզբնական շրջանի կոմպոզիցիոն արտահայտչամիջոցներին: Նրա երգերի, երգչախմբային ստեղծագործությունների, դաշնամուրային կտորների եւ մեծածավալ պատարագի միջոցով, Կոմիտասին հաջողվեց միավորել Հայաստանը: Երբ իրական Հայաստանից հոգնում եմ, ես շրջվում եմ դեպի մյուս Հայաստանը, որը Կոմիտասի երաժշտության մեջ է: Ք. Ք. - Ես ուզում եմ ավելացնել, որ իմ մոր, հոր, տատի եւ մորաքույրների երգած բոլոր երգերը Կոմիտասի հավաքածոյից էին: Այնպես որ ես դրանցով եմ մեծացել, այդ մթնոլորտում: Բայց իմ ընտանիքը Արեւմտյան Հայաստանից էր, եւ դրանք այնտեղ տարբեր էին հնչում այն երգերից, որ մենք այսօր լսում ենք Հայաստանում կամ ճանաչում Տիգրանի միջոցով: Նրանց տոնային ելեւէջները տարբեր էին: - Դուք մի քանի ստեղծագործություններ ձոնել եք Քիմ Քաշքաշյանին: Ինչպե՞ս եք աշխատում միասին: Ի՞նչ ազդեցություն կարող է ունենալ մենակատարը կոմպոզիցիոն ընթացակարգի վրա: Տ. Մ.- Առաջին անգամ, երբ լսեցի Քիմ Քաշքաշյանի ելույթը, զգացի, որ նրա ձայնի ամբողջ ուժն ու էներգիան, նրա կատարողական ներքին կենսունակությունը բխում են զուտ հայկական ակունքներից: Եթե խոսենք արտահայտչամիջոցների տնտեսման եւ խորը թափանցելու սկզբունքների տեսանկյունից, ապա պետք է ասեմ, որ միշտ էլ արդյունավետ է աշխատել մի երաժշտի հետ, որի համար գրում ես: Մի ժամանակ երազում էի վոկալ մի ստեղծագործություն հորինել Քեթի Բերբերյանի համար, բայց դժբախտաբար մենք մնացինք միայն «հեռավոր ծանոթներ», քանի որ մինչեւ ութսունական թվականները ես «նիվիեզդնոյ» կարգավիճակում էի, այսինքն ինձ չէր թույլատրվում ճանապարհորդել: Բայց իմ ստեղծագործությունները երբեմն հնչում էին նաեւ արտասահմանում, եւ այդ կատարումներից մեկը տեղի էր ունեցել Վարշավայի Աշնանային փառատոնի ժամանակ: Իմ գործերից մեկն այնտեղ լսելուց հետո Քեթին գրել էր ինձ: Այնպես որ հիմա Քիմին ես համարում եմ նրա ազգակիցը, նրա ոգու մարմնավորողը: Քիմը հավասար արժանիքների տեր երաժիշտ է՝ ժամանակակից կատարողական արվեստի նույնպիսի մեծ փորձառությամբ: Մենք արդեն տասը տարի աշխատում ենք միասին, եւ ես չափազանց գոհ եմ մեր համագործակցությունից: - Ալտ կոնցերտի «Հետո ես դարձյալ ճիշտ, պատեհ ժամանակին էի» նախաբանը վերցված է Ֆոլկների «Շառաչ եւ ցասում» վեպից: Ի՞նչ է դա նշանակում ձեզ համար: Տ. Մ.- Վիլյամ Ֆոլկներն այն գրողներից է, որոնք ուղեկցել են ինձ ամբողջ կյանքում: Հատկապես նրա «Շառաչ եւ ցասումը», որտեղից վերցրել եմ այդ տողը որպես բնաբան: Վերջին տասը տարիներին դա եղել է իմ սեղանի գիրքը: Դրանից հատվածներ ես նույնիսկ կարող եմ հիշողությամբ արտասանել: Ֆոլկների արձակի խճճված ճյուղավորումներն ու դրանց միավորող կապակցվածությունը երաժշտական զուգահեռներ է առաջացնում: Բայց քանի որ ես որեւէ ծրագրի համար չէ, որ գրում էի երաժշտություն, ինձ առավել հուզում էր վեպի փիլիսոփայական հենքը: Այդ ոգով է, որ ես որպես ելակետ դիմեցի դասական օրինակների, ինչպես Հեկտոր Բեռլիոզի «Հարոլդը Իտալիայում» սիմֆոնիային, որը կոնցերտին տալիս է նաեւ գլխավոր գործող մի անձնավորություն: Կենտրոնական դեր խաղացող այդ անձնավորությունը բնագրում ռոմանտիկ մի հերոս է՝ «իր ժամանակների հերոս», որը պետք է վերածվեր «մեր (իմ) ժամանակների» հերոսի: Մտածմունքներս անմիջապես, գուցե բնազդաբար, ուղղվեցին դեպի իմ սիրելի գրողը, դեպի «Շառաչ եւ ցասում» վեպի գլխավոր հերոսը՝ Քուենտին Կոմպսոնը, որն իր եւ իր շրջապատի նկատմամբ ընդգծված պատասխանատվության զգացումով էր տառապում: Անցյալի մտատանջություններից (1929-ի Մեծ դեպրեսիային նախորդած գյուղական արիստոկրատիայի վիճակի վատթարացում եւ վերջնական անկում) հյուծված, նա այնքան սրտին մոտիկ է ընդունում իր ընտանիքին բաժին ընկած դժբախտությունները, որ մահվանն է ապավինում՝ որպես ելք իրավիճակից: Վերջին օրը, ինքնասպանությունից քիչ առաջ նա արտասանում է այդ բառերը «Հետո ես դարձյալ ճիշտ, պատեհ ժամանակին էի»: Սա կյանքին, լինելությանը հակադարձող կացություն է, բողոք այն կենսաձեւին, որն իր իսկ կամքով ավարտվելու է այդ օրը: Դա վերջի սկիզբն է, խավարի առավոտը: Երբ ես կարդացի այդ նախադասությունը, մտածեցի՝ «Աստված իմ, ինչպե՞ս կարող է մարդ ցավ զգալ ժամանակի «մեջ» կամ դրանից «դուրս» լինելու համար»: Այդ զգացումը նույնքան կենսական էր Ֆոլկների, ինչքան Մարսել Պրուստի համար, որի հետ նրան միշտ համեմատել են: Պրուստը տանել չէր կարողանում արեւի լույսը, բարձր աղմուկն ու սուր հոտերը: Նա աշխարհի հետ կապվում էր միայն հիշողությունների միջոցով, որոնք իր համար դարձել էին «միակ ճշմարիտ իրականությունը»: Այս գաղափարը վերջին տարիներին մեծապես առնչվում է իմ անձնական կյանքի հետ: Խորհրդային Միության փլուզումից ի վեր, ինչպես իմ սերնդակիցները, ես էլ եմ ապրում «անժամանակ» մի ժամանակաշրջանում: Ընկերներիցս շատերի համար ժամանակը կանգ է առել, կամ այլ կերպ ասած, նրանք «լռվել» են ժամանակի հորձանուտում: Բայց ես նախընտրում եմ մենակ մահանալ: Իր տեսակի մեջ, երաժշտությունս խեղդվող մարդու պատգամն է, որը նա շշի մեջ խցկում է, ամուր փակում խցանը եւ գցում ջուրը, այն հույսով, որ ինչ-որ մեկը մի օր դուրս կբերի այն եւ կկարդա նրանում պարփակված պատգամը: Այդպիսով նախկին արժեքների անհետացումից, «որոշակի ժամանակի ավարտից» հետո էլ վստահ կա

Ещё одна грустная статья про это позорное мероприятие в Кремле. AZG Armenian Daily #030, 18/02/2006 http://azg.am/?lang=Ar&num=2006021822 ՈՐՏԵ՞Ղ ՓՆՏՐԵՆՔ ՉԱՐԻՔԻ ԱՐՄԱՏԸ Հունվարյան երկու իրադարձություններ՝ հանրապետության մշակույթի նախարարի հրաժարականը եւ Ռուսաստանում Հայաստանի տարին բացած շքահամերգը, ամենքին ստիպեցին զայրույթով խոսել ազգային մշակույթի վիճակի մասին: Միահամուռ բացասական գնահատականը դժվար է վիճարկել: Կրեմլյան դահլիճում կայացած համերգը դարձավ Հայաստանում երաժշտական մշակույթի, որպես գեղարվեստական ստեղծագործության ինքնուրույն պրոֆեսիոնալ ճյուղի բացակայության տխուր վկայությունը: Համերգը դարձավ ներկայումս տարածված հախուռն-տարերային մշակութային քաղաքականության, ավելի ճիշտ՝ հետընթաց խթանող քաղաքականության արտացոլումը: Վերջին տասնամյակներում ակտիվորեն զարգացող պրոֆեսիոնալ եւ սիրողական արվեստի սահմանների ջնջման գործընթացը, որին ուղեկցում են գեղարվեստական չափորոշիչների բացակայությունը, ճաշակը ցածրաճաշակությամբ, ակադեմիական գիտելիքները նմանակությամբ, կայուն ոճը ոճային էկլետիկայով փոխարինելու երեւույթը, բառացիորեն աչքի առաջ ձեւավորում է նոր հայկական մշակութային միջավայր: Երաժշտական մշակույթը, որպես ընդհանուր մշակույթի առավել զգայուն եւ սոցիալապես ունիվերսալ մաս, հայելու պես արտացոլեց տվյալ գործընթացը: Անշուշտ, կարելի է առարկել, որ մի կողմից մենք «ստեղծագործության ազատության» ժամանակաշրջան ենք ապրում, իսկ մյուս կողմից՝ աշխարհի ամբողջ մշակույթն է համակված զվարճանքի եւ անճաշակ ամենաթողության կոռոզիայով: Պատասխանենք, որ յուրաքանչյուր մշակույթ իրեն վերապահում է զարգացման եւ կատարելագործման ուղու ընտրության իրավունք, այսինքն իր համար պիտանին ընտրելու եւ կործանարարը դեն նետելու հնարավորություն: Առանց նման ընտրասերման հայկական մշակույթը երբեւէ գոյություն չի ունեցել, այլապես չէր լինի ինքնօրինակ: Նույնիսկ սոցռեալիզմի տարիներին, երբ ստանդարտացված կլիշեն թելադրում էր արվեստի սյուժեն, ձեւն ու լեզուն, հայկական երաժշտությունը որոնում էր սեփական ուղիներ: Այսպես, ներկայումս հանիրավի մոռացված Հարո Ստեփանյանը (1897-1966) դեռ 30-ական թթ. գրրում է «Քաջ Նազար» երգիծական եւ «Սասունցի Դավիթ» էպիկական օպերաները, որտեղ հայկական նոր պրոֆեսիոնալ երաժշտության մեջ առաջին անգամ օգտագործվում է միջնադարյան շարականների եւ տաղերի մեղեդային նյութը: «Սասունցի Դավիթ» օպերան, ավա՜ղ, չբեմադրվեց, սակայն ինքը՝ Ստեփանյանը, ստեղծագործական փորձը շարունակեց Առաջին սիմֆոնիայում: Արդեն 60-ական թթ. կոմպոզիտորների նոր սերունդը փորձը շարունակեց կամերային (Տիգրան Մանսուրյան, Ալեքսանդր Աճեմյան եւ ուրիշներ) եւ նվագախմբային (Լեւոն Աստվածատրյան, Ավետ Տերտերյան եւ ուրիշներ) երաժշտության մեջ, իսկ 1976 թ.՝ Էդգար Հովհաննիսյանի «Սասունցի Դավիթ» օպերա-բալետում, պահպանվելով ընդհուպ մեր օրերը: Հետեւաբար, խորհրդային իշխանությունը միշտ չէ, որ երաժշտական արվեստում ճնշել է ազգային գերակայությունները: Ավելին, նա պահպանել է տարբեր ժանրերում աշխատելու կոմպոզիտորների շահագրգռությունը: Բայց եթե որեւէ ճարպիկ կոմպոզիտոր պետությանը (Մշակույթի նախարարության գնահատիչ հանձնաժողովին) խաբում էր միեւնույն ստեղծագործության կրկնակի վաճառքով կամ պարզապես վատ ստեղծագործությամբ (գնվում էր Կոմպոզիտորների միության անդամ ամեն մի կոմպոզիտորի երկ), ապա կյանքը կատարում էր իր բնական ընտրությունը: Դա տեղի էր ունենում նախ եւ առաջ այն պատճառով, որ ստեղծագործությունը քանիցս հնչում էր հանրապետական եւ համամիութենական ստուգատեսներում, գնահատվում կատարողների, հրատարակիչների, երաժշտական քննադատների եւ հետազոտողների կողմից (նրանք բոլորը կազմում էին երաժշտական մշակույթի միասնական ամբողջություն), եւ ապա՝ հրապարակայնության եւ բաց քննարկման շնորհիվ ձեւավորվում էր որոշակի հայացք արվեստի ստեղծագործության նկատմամբ: Կյանքն իր ուղղումներն էր անում, ապացուցելով կամ հերքելով ստեղծված կարծիքը, իսկ հեղինակն անհատականության քննություն էր հանձնում: Բնական է, որ առաջընթացի նկարագրված կանոններին ուղեկցում էր խորհրդային գաղափարախոսության քարացածությունը, որն ստեղծում էր արվեստի «օրենքներ» եւ «տաբուներ», ռուսական առաջավոր մտքին ստիպելով անցնել ընդհատակ: Հայաստանի երաժշտական մշակույթում գռեհիկ արգելքներից տուժեցին որոշ կատարող երաժիշտներ, գլխավորապես հայրենադարձներ: Ուրիշներն էլ տուժեցին ավանդական ազգային նախանձից: Իսկ կոմպոզիտորները շարունակում էին հորինել երաժշտություն, որին հավատում էին: Այդուհանդերձ նրանցից շատերն ապահովագրված չէին նիհիլիզմից եւ խոչընդոտներից, որոնք բխում էին հասարակության որոշակի խմբերից (խավերից)՝ հանձնաժողովներից եւ մշակույթի զանազան գերատեսչությունների պաշտոնյաներից, հաճախ էլ՝ իշխանության եւ ուղեցույց ստորագրությունների զորությամբ օժտված գործընկերներից: Իսկ իշխանությունը, ինչպես հայտնի է, շատ է փոխում մարդկանց, հատկապես նրանց, ովքեր զուրկ են աստվածային տաղանդի կայծից: Գոհունակությամբ տեղ զբաղեցնելով դատավորի աթոռին, այդ մարդիկ սկսեցին տնօրինել նրանց ճակատագրերը, ում համար «ստեղծագործության նպատակը ինքնանվիրումն է»: Ոչ միայն հետստալինյան, այլեւ հետբրեժնեւյան ժամանակաշրջանում ամենքին լավ հայտնի այդ «չարիքի արմատը» դարձավ հասարակության կառավարող մասի գաղափարախոսության բովանդակությունը: Կառավարելու եւ սեփական ցանկությունները թելադրելու հնարավորությունը հրճվանք էր պատճառում ուռճացած խմբերին. նրանց համար դժվար չէր համատեղ ուժերով նսեմացնել որեւէ ստեղծագործողի վաստակը (ճիշտ է, եթե ստեղծագործողն ուզում է, որ իր վաստակը ճանաչեն, նա պարտավոր է ծառայել խմբին: Հազիվ թե արժե թվարկել ամենքին հասկանալի «ծառայության» եղանակները): Խմբերից եւ խմբավորումներից (ըստ կուսակցական պատկանելության, մտերմականության, հովանավորչության, կաշառվածության եւ այլ արժանիքների) ամբողջ սոցիալ-քաղաքական համակարգի ստեղծումը խորհրդային պետությունը հանգեցրեց ներքին պայթյունի: Վերակառուցման եւ հրապարակայնության առողջ կոչը ենթադրում էր անցում փակ հասարակությունից բաց, ժողովրդավարական հասարակության: Եթե վիթխարի կայսրության կործանումը տեղի չունենար նման հեղափոխական ձեւով, ապա հասարակությունը գուցե կարողանար փոքր-ինչ առողջանար՝ թեկուզ արժեքավոր ավանդույթների հաշվին: Մինչդեռ սրընթաց բեկումը վերածվեց համընդհանուր աղետի, որը թաղեց մարդկային բոլոր արժեքները եւ դրանցից գլխավորը՝ բարոյականությունը: Արդեն անցյալ դարի 90-ական թվականներին, երբ հայկական երաժշտական մշակույթը կանգնած էր ճանապարհի ընտրության առջեւ, բարոյական բնույթի հիմնահարցերը չէին էլ քննարկվում: Խոսում էին ինքնարտահայտման ազատության, ստեղծագործական անկաշկանդության, անհատի ձեւավորման նոր ուղիների մասին: Հոգեւոր ազատության ընդհանուր կարգախոսը շուտով վերաճեց եկեղեցական թեմատիկայով համատարած հրապուրման, նույնիսկ ուղղափառ Տերունական աղոթքի տեքստի վրա հիմնված խմբերգային ստեղծագործության մրցույթի ֆինանսավորման: Մեծ հաշվով, հոգեւոր տեքստերին դիմելը դարձավ բարոյականության յուրօրինակ փորձություն. չէ որ խոսքն ու գործը պետք է համընկնեն: Հոգեւոր մարդ լինելը, հոգեւոր կարիքները հոգալը, դրանց մասին խոսելն ու գրելը, նույնիսկ հոգեւորական լինելը դեռ չեն նշանակում բարոյական լինել բառիս վեհ իմաստով: Հոգեւորն ու բարոյականը, թեպետեւ իրար լրացնող, բայց տարբեր կատեգորիարներ են: Դրանք միավորված են ինչպես տեսությունն ու պրակտիկան, ինչպես գեղագիտությունն ու բարոյագիտությունը: Մենք՝ հայերս, պետք է դա հիշենք մշտապես, նախքան մշակութային անճաշակությունները պատճենելը, որտեղ կրոնականը դառնում է լոկ մոդայիկ պիտակ, ենթամշակույթի կամ պոպ մշակույթի առարկա: Ինքնահոսի թողնված հայկական երաժշտական մշակույթը կորցնում էր ոչ միայն բարոյականությունը, այլեւ պրոֆեսիոնալիզմը: Պրոֆեսիոնալիզմի եւ բարոյականության փոխկապակցության մասին դիպուկ է արտահայտվել Եվգենի Եվտուշենկոն. «Արվեստում անբարոյականությունն անկասելիորեն վերաճում է ապապրոֆեսիոնալացման»: Կարելի է ավելացնել, որ այդ հիվանդության տարածումը լավ նկատելի է ինչպես մշակույթի ներսում, այնպես էլ վերեւում, այսինքն դրա գործընթացի կառավարման ու վերահսկման ոլորտներում (այդ ոլորտներն են արվեստաբանական գիտությունները, այդ թվում նաեւ երաժշտագիտությունը, որտեղ հաճախ նկատելի է, որ անբարոյականության մակարդակն այնքան բարձր է, որքան ցածր է գիտելիքներինը ): «Բոլոր ճակատներում» պրոֆեսիոնալիզմի մակարդակի աստիճանական անկումը հմուտ պրոֆեսիոնալների համար մի երեւույթ է, որի դեմ «այլեւս անհնար է պայքարել»: Մինչդեռ նման պարագայում լռությունն անբարոյականություն է, քանզի եթե մտավորականը դեմ է գնում սեփական խղճին կամ պարզապես դավաճանում է դրան, ապա նա այլեւս չի կարող կոչվել մտավորական՝ բանականի եւ ճշմարտի մարտիկ: Բայց հայ մտավորականը ոչ միայն հուսահատության մեջ է, այլեւ վախի: Մոռանալով խիղճը, նա մտածում է միայն հանապազօրյա հացի մասին, կախման մեջ ընկնելով կլանների բաժանված մեր հասարակությունից: Այդ կլանները նենգորեն հյուսված են շատ ավելի հմուտ ձեւով, քան խորհրդային իշխանության ժամանակաշրջանում: Ողբերգական է, որ դրանց մեջ ներքաշված են երբեմնի արժանավոր եւ պրոֆեսիոնալ մարդիկ, որոնք ներկայումս կորցրել են ստեղծագործելու եռանդը եւ ինքնահաստատվում են տիրող անպատժելիության եւ ցինիզմի անդաստանում: Ծովահրեշի նմանվող այդ կլան-խմբավորումները թույլերին թվում են մաֆիա հիշեցնող ինչ-որ բան: Դա մասամբ ճիշտ է, եթե նկատի ունենանք, որ նրանց ձեռքին են կապիտալը, արտասահմանյան «կապերը» եւ պետական աջակցությունը: Իհարկե, հնարավոր կլիներ հեգնանքով վերաբերվել մեր գավառական հասարակությանը, որն ինչ-որ բանով հիշեցնում է Հակոբ Պարոնյանի կատակերգությունների աշխարհը, եթե Հայաստանի երաժշտական մշակույթի որոշ «գործիչներ» (հենց նրանք, եւ ոչ թե աշխարհի հայ երաժիշտներն առհասարակ) իրենց քթերը դուրս չհանեին: Ահա այդ ժամանակ մենք կհնձենք «լուսավորության» եւ գռեհիկ սոցիալ-մշակութային միջավայրի պտուղները...Ողջամիտ բոլոր անձինք վրդովված են Մոսկվայում հայկական երաժշտական մշակույթի նման ցուցադրությունից: Բայց, կներեք, չէ որ դա մեր այսօրվա դեմքն է. ակադեմիական արվեստի անկում եւ գավառամտության ու տգիտության բարգավաճում: Անցկացված միջոցառման պատասխանատուների համար զայրանալը քիչ է (նույն ոճը շարունակվելու է. Ռուսաստանում եւ Ֆրանսիայում Հայաստանի տարին նոր է սկսվել). հարկավոր է չարիքի արմատները փնտրել տիրող համակարգում, երբ ստեղծագործող մրցակիցների տապալումը կամ բացակայությունը թույլ պրոֆեսիոնալներին միավորում է թայֆայությունների, կոլեգիաների, հանձնաժողովների, միությունների, ընկերակցությունների, ֆիլհարմոնիաների, կոնսերվատորիաների, օպերաների մեջ... Ամենուրեք տիրում է մշակույթի կառավարման միեւնույն գաղափարը, որը չի հանդուրժում այլ կարծիքներ եւ գործողություններ, անհատական որեւէ նախաձեռնություն: Եվ առհասարակ ժամանակն է խոստովանել, որ անհատականությունը, ինքնությունն այսօր գրեթե մեր հասարակության թշնամիներն են: Հենց այդպես էլ ապրում ենք, մտահոգվում նոր նախարարի ապագայի համար: Բայց մի՞թե նա է ամբողջ հարցը: Վերջապես ե՞րբ ենք տեսնելու չարիքի արմատը... ՍՎԵՏԼԱՆԱ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Խնդրեմ

Երգիչ է:

Я не про них, они как-раз кое-какой класс вроде показывают. Я вообще, в целом и про лыжников.