Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 (edited) NO ONE CAN INTIMIDATE US BY PROSPECT OF WAR LEVON MKRTCHIAN, ARF ... and I imagine Levon Mkrtchyan in combat clothing, with Kalashnikov in the hand and grenades around the neck, on the head of fedaji unit, attacking Baku or Istanbul for that matter... o(*L*)o [attachmentid=22960] Edited March 4, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 Կլանային համակարգը Եթե դուք սկսեք գրել, անպայան հանգուցյալ «մեծության» մի հերթական որբևայրի կճչա իրեն ժառանգություն հասած որպես մխիթարություն, որևէ ամբիոնից, որ գրող չկա, չի լինելու, չի նախատեսված, իսկ դուք հրապարակման միջոց չունեք, հասկանալի պատճառով, որ գրող եք և դա ձեր կամավոր ընտրությունն է՝ վերջ. մեծ գրող լինելու առաջին քայլն արված է, կորել եք անհետ ու թշվառ, մինչ հոգիների համընդհանուր հարություն և գուցե դրանից հետո էլ ու ձեզ հայտնաբերելու են հաջորդ դարում, հավանաբար որբևայրու թոռները, իրենց տատիկի արխիվներից, բալեքի համար խնամքով պահպանված և անմահացնելու են ձեզ ու հիմնեն ձեր արձանները արտադրող գործարան։ Եթե մեգալոմանյակ չեք, ապրում եք քաղաքացիական հասարակությունում, ուզում եք ձեր ապրուստը վաստակել այսօր, ձեր ամենօրյա աշխատանքով և չեք մտածում կյանքի մասին ձեր մահից հետո ու բավարարվում դրանով, պարզապես դատի եք տալիս տիկնոջը, հերյուրանք տարածելու մեղադրանքով և շատ հեշտ ապացուցելի է, որ գոյություն ունի շահերի բախում։ Նոր գրողի հայտնվելը շուկայից դուրս է մղելու հնին, որից կերակրվում են հանգուցյալի գերդաստանն ու մտերիմները և գլխավորը որբևայրին, որն անձամբ շահագրգռված է ձեզ մոռացության մատնելում, եթե իհարկե ձեր ներկայացուցիչը չէ բորսայում, կամ ձեր կավատը պոռնկատանը։ Հայաստանում մի փորձեք անգամ ընդվզել, նայեք սեփական պատմությանը, գրողների ճակատագրերին, փառք տվեք տիրոջն ամեն օր, որ ողջ եք և լռեք։ Եթե հանկարծ պարզեք ձեր համար, որ կարող եք պաշտոնավարել օմբուդսմեն օրինակ որպես և հայտնեք կարծիք այդ մասին հասարակավ, կսկսեն հայհոյել ձեզ մարդիկ հանկարծ, որոնք եղբայրներն են ուրիշների, որոնք նույնպես հավակնում են օմբուդսմեն ու իրավապաշտպան լինելու, բայց երբևէ չեն փորձի իհարկե գիտական մակարդակի բերել վեճը, այլ կմեղադրեն ձեզ գողության, անբարոյականության, անազնվության մեջ, որովհետև գիտական վեճում կբացահայտեն սեփական մտավոր սնանկությունը։ Աստված մի արասցե հանկարծ, որ ընտանիքում մի հատ էլ նախագահի տեկնածու լինի՝ վերջ. ձեր շնչելն անգամ վտանգավոր է։ Ձեզ կհալածեն մարդիկ, անգամ նախկին բարեկամներ ու կտարածեն բազում վարկաբեկիչ հերյուրանք ու դուք երկար ժամանակ չեք հասկանա թե ինչու, մինչև պատահականորեն չիմանաք մի քանի տարի հետո, որ վարկաբեկող «բարեկամներից» մեկին ժավելի բուդկի արտոնագիր, մյուսին ռեժիսորի ասիստենտ աշխատելու հնարավորություն է տվել ներկայիս «վարչապետը», որը խիստ անհանգստացած է ձեր մեռած չլինելու և անկանխատեսելի հայտվելու փաստով։ Անզեն աչքով, շահերի բախումները դիտվում են փոքրիկ կոլխոզներում և երևակայությունը սահմանափակ է կոլխոզնիկների, հերիք է մի փոքր ցնցես և կբացահայտվի Հայաստանը լափող դևերից մեկը՝ Կլանային համակարգը Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 Ներողություն, որ խոստացա, բայց չկարողացա մեկը մի կես բերան չասեց՝ ներողություն, որ խոստացա, բայց չկարողացա խոստացածս կատարել։ Մարինե Պետրոսյան Ներողություն, որ խոստացա, բայց չկարողացա խոստացածս կատարել։ Բայց փորձում եմ դեռ, չնայած մի կարգին չհասցրի էլ բարձրաձայն խոստանալ, ուրիշ «կարևոր» բաներով էի զբաղված, բայց դե կիսաձայն, ինքս ինձ գոնե խոստացել եմ, հետ չեմ կանգնել, պարզապես չի ստացվում դեռ։ Չեմ կարողանում խոստումս կատարել հարկավ, որովհետև չեմ կարողանում գալ։ Քրեական գործ են սարքել վրաս, զենքի անօրինական պահելու հոդվածով, ձերբակալելու են անմիջապես օդանավակայանում, երկիր մտնելու պես։ Խնդրում եմ ներեք ինձ անհամեստության համար, բայց կարծում եմ, որ գոնե Բնագրին տեղյակ մարդիկ չեն կարող հերքել, որ ընտրություններին քացու տակ ընկնելուց հետո, քաղաքականության մասին ամենշատ գրողը ես եմ եղել Հայաստանում և ամենակտրուկը մեղմ ասած։ Եթե որևէ մեկը կասկածում է, անմիջապես բերում եմ վկայություն երեք գիրքս, անհամբեր սպասում, ոչ թե խոսքի, այլ գրված, հրապարակված, տպված ապացույցի։ Մնացած դեպքերում չհամաձայնողներին համարում եմ նախորոք ստախոս ու իրականությունը կանխամտածված խեղաթյուրող։ Ուշադրություն դարձրեք, որ բոլորովին չեմ խոսում գրածի որակի մասին, որովհետև դա մութ անտառ է ու այդ պատճառով թողնում եմ վեճը գրաքննադատներին ու սերունդներին, բայց քաղաքատնտեսություն սերտած շատերը գիտեն ստույգ, որ քանակն էլ է որակ ու հենց այդ պատճառով է, որ թողած հանճարեղ գրող-լրագրողներին, իրավապաշտպան ցենտր տղերքին ու նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածուներին, իշխանությունները իմ դեմ են քրեական գործ սարքում ու ինձ են ուզում ծակը կոխել, ոչ բոլորովին, ինքներդ եք համոզվում, հանճարեղ գրող-լրագրողներին, իրավապաշտպան ցենտր տղերքին ու նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածուներին։ Բոլորովին չեմ զարմանում, որ ինձ ուզում են կոխել ծակը, որովհետև բազմիցս հայտնել եմ, որ ձեռս ճար ընկավ, ես եմ կոխելու իրենց ծակը։ Ասեմ, որ ունեմ քաղաքատնտեսական մի ծրագիր պատրաստի, ըստ որի լուծվում են բոլոր խնդիրները, բայց չեմ հայտնելու, ինձ միայն հայտնի առայժ պատճառով։ Սա կարող եք համարել քաղաքական հայտարարություն։ Սա իմ բացատրությունն է: Բացատրություններից մեկը թերևս, քաղաքական դաշտի սնանկության պատճառի։ Թվածս ռչ մի հանճարեղ գրող-լրագրող, իրավապաշտպան ցենտր տղա ու նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածու, դեռ չի հարցրել.- ինու՞ են ուզում քեզ ձերբակալել։ Ոչ ոք դեռ տող չի գրել այդ մասին, դեռ չի խոսել որևէ հեռուստատեսային ալիք, բայց բոլորը գիտեն։ Որևէ մեկի մտքից չի՞ անցնում, որ էս ապուշ Վահեն, գուցե սկի էլ ապուշ չի։ Գուցե ես եմ ապուշ։ Սա ինքնաքննադատության մաքսիմալ տարբերակն է, այսքան հեռու, դեռ չի գնացել ոչ մի հայ, բացառությամբ մեծերի իհարկե, որոնց հալածանքերի մասին չի գրել հանճարեղ գրող-լրագրող, իրավապաշտպան ցենտր տղա ու նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածու որևէ մեկը, երբ նրանք ապրում էին ու հալածվում։ Մաքսիմում ինքնաքննադատությունը, որին ունակ են, կես քննադատությունն է, ըստ որի, Վահեն ապուշ չէ, ոչ, բայց ես էլ ապուշ չեմ։ Եթե հանկարծ խոսեմ ու պատմեմ, որ ազատ խոսքի ու գրելու համար ուզում են բանտարկել մարդուն, որը երկրից հալածված է ու 4000 կմ հեռու, գրքերին ռեկլամ կանեմ։ Ավելի լավ է գրեմ թե ոնց են հալածում չաթլախ թուրքերը, իրենց գրող Փամուկին ու էդ գրածի շնորհիվ հրավիրվի UCLA, դասախոսություն կարդա, հոնորար ստանա, յոլլա գնա, մինչև նոբելյան մրցանակ։ Թուրքերը, իրենց առաջին Նոբելյան մրցանակն էլ են հայերի օգնությամբ ստանալու վստահեցնում եմ։ Ոչ մեկին իհարկե չի հետաքրքրում այն, որ ամբախ-զամբախ այստեղ այնտեղ դուրս տալուց բացի, որի շնորհիվ թուրքը վստահ քայլում է առաջ, ոչինչ չի գրել ցեղասպանության մասին, նոբելյան իր գրքերում։ Պատմությանը թերթերով միայն մնացող հայտարարություններ՝ այո: Շեղվեցի, թե ոչ, չգիտեմ։ Ինչ որ է։ Որևէ իրավապաշտպան ու մարդու իրավունքի ջատագով եղբայր, չհայտարարեց հետապնդման մասին ու իհարկե չի խոսում օմբուդսմեն մորքուրը, որը վերջերս հրաշալի հարաբերությունների մեջ է իրավապաշտպան եղբոր հետ։ Վահե՞ն։ Նու եգո նա խու՜յ։ Երկուսիս էլ խանգարում ա, չէ՞ մորքուր։ Հա բալա ջան։ Ինչ է՞ կարծում ձերբակալմանս մասին, նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածու, սիրելի փեսա Բյուզանդը օրինակ։ - Իդյոտ, իդյոտ նա խույ էդ Վահեն։ Բոլորս ձեններս կտրենք, թող գնա բերդ, դա բոլորիս համար վտանգավոր է։ Այո, հաստատ վտանգավոր եմ, զգուշացրել եմ սկզբից, բայց մ՞ի թե կարող եք հերքել ասածս։ Ինչու՞ եք լռում, եթե իրավացի չեմ, չէ որ քաղաքացի է հետապնդվում քաղաքականորեն։ Չէ, դու գրող չես, տուֆտա գյադա էս, գցող ես, գող ես, բոզ ես, ուռոդ ու զոմբի ես ու քեզ ոչ ոք չի հետապնդում ու դու ոչ մեկին պետք չես։ Ստից խոսում ես։ Եթե հարցնեին մի անգամ, ո՞վ է ձերբակալում, կասեի Չերեմուշկի քաղմասը առայժմ, սկսել էին մասիվում։ Բայց էսքան հեռու դեռ չենք գնացել դեռ, որովհետև հետաքննող հանճարեղ գրող-լրագրող, իրավապաշտպան ցենտր տղա ու նախագահության ու ամեն ինչի թեկնածու ախպերությունը, իրար են ախպերություն, կլան են, անգամ կբանսարկեն, ոչ ախպերներին հալածելու համար։ Էս իմ բացատրություններն են, քաղաքական ու ընդհանրապես դաշտերի ողորմելիության։ Ուրախ կլինեմ, եթե օգտակար համարեք դատողություններս։ Վահե Հ.Գ. Մարինե, սա իմ ռեակցիան է, անմիջապես հայտնած, պարզապես դու էլ երևի համառորեն չես համարում ինձ քաղաքական դաշտ, որը քեզ էլ է անշուշտ տալիս հնարավորություն, իմ ձերբակալվելու նախապատրաստումը լռության մատնելու և հայտնելու, որ քաղաքական դաշտից մարդավարի ռեակցիա չկար, կամ եղածը զարմացնող էր։ Հայաստանն այսօր, կյանքի ու առողջության համար վտանգավոր միջավայր է Նոր Հաջնում քաղաքապետ ընտրած յուրաքանչուր մեկը, ստորագրել է մարդասպանության իր մասնակցության փաստաթուղթ։ Ես չեմ կարծում, որ մարդիկ սա հասկանում են, բայց երևույթը հերթական անգամ դիտելիս, համոզվում եմ կրկին, որ հայերն այսօր կարող են մարդ սպանել, չնկատել ու հանգիստ մոռանալով քայլել առաջ։ Հայաստանն այսօր, կյանքի ու առողջության համար վտանգավոր միջավայր է: Սթոքհոլմ, 2005-10-12 Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 Չգիտեն, անունը գրե՞ն, թե՞ չէ Այօր փորձում եմ այցելել ՀՀԿ-ի կայք ու հայտնաբերում եմ հետևյալ թեքսթը. ,Կայքը գտնվում է փոփոխման գործընթացի մեջե, ու մտածում եմ անմիջապես. - Էս սրիկաները հաստատ իմ անունն են հանում առաջին խորհրդի ցուցակից, որ հանգիստ շարունակեն զեղծարարությունը։ - Ինչ անուղղելի մեծամիտն ու լավատեսն ես Վահե. ասում եմ մտքումս ինքս ինձ, քիչ ուշ. - այդ ե՞րբ է կարիք ունեցել հայոց քաղաքական էսթաբլիշՄԵՆԹը ինչ որ բան թաքցնելու, զեղծարարությամբ զվաղվելու համար։ Ո՞վ ես դու, որ քո համար կայք փակեն։ Դու երկու գիրք հայհոյել ես նրանց, նրանք ձևանում են թե չկաս ու տեղյակ չեն գրքերիցդ, երբ 20 000 ընթերցող ունես ամսական, երեք տարի շարունակ, հայկական համարյա բոլոր ֆորումներում։ Անուղղելի մեծամիտ, լոպազ շուն շան որդի Վահե՜… Այդ կայքը չի նորոգվում, որովհետև չգիտեն դեռ, թե ինչ է որոշել Սերժ Սարգսյանը։ Չգիտեն, անունը գրե՞ն, թե՞ չէ։ 206-03-04, Սթոքհոլմ Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 (edited) ԷՎՈԼՈՒՑԻԱ ԱԼՅԱ՜ ՀՀԿ [attachmentid=22997] Edited March 4, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 4, 2006 Author Report Share Posted March 4, 2006 (edited) ԷՇ ՄԼԻՑԱ Այսօր «Հայլուրով» դիտում էի Ազգային Ժողովում ընթացող մի խաղ-մրցություն, որտեղ ինքնահռչակ պատգամավոր տխմարները բնականաբար պարտվեցին ինչ որ լրագրողների։ Ես ողջունում եմ ժամանցի կազմակերպումը պարապության մատնված այդ հաստատությունում, քանի որ «գործով» են այսօր Հայաստանում երկու հոգի միայն, ու անհամբեր սպասում եմ «Հայլուրի» հաղորդումներին, որտեղ կտեսնեմ ազգի սերուցքը ուղեղները մարզելուց մի քիչ ավելի պարզ խաղերում՝ «Շաշկի», «Չապայեվ», «Դամկի», «Իսքյամբիլ» ու «Չլիկ դաստա» ու հատկապես ԷՇ ՄԼԻՑԱ, որտեղ ազգընտիրները կկարողանան մեկ մեկ հախթել, հակառակ դեքում բացարձակ անհասկանալի է ԱԺ-ի գոյության իմաստը, բացի իհարկե պարապ-սարապ տխմարներին աշխատավարձ բաժանելը: 2006-03-02, Սթոքհոլմ Edited March 5, 2006 by Lateralis Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 5, 2006 Author Report Share Posted March 5, 2006 Սիրելիներս, երրորդ անգամ եմ տեղադրում Բելինդա Օլսոնի պատմվածքը, որովհետև այն հանվում է պատճառաբանությամբ, որ սեքսի մասին է։ Ես չեմ կարծում բոլորովին, որ սեքսի մասին է, չնայած անգամ սեքսի մասին գրականությունը չի կարող սահմանապակվել, ինչպես որևէ տեսակինը։ Պարճառաբանությունները չեն ժխտում փաստը, որ սահմանափակվում են, իսկ դա հենց դասական ցենզուրան է։ Գրաքննության վտանգների մասին Արա Բալիոզյանը գրել է. Չենք սիրում խոսել գրաքննության մասին, բայց պարբերաբար կիրառում ենք այն, ոչ միայն ,վերևներիցե եկող գրաքննության, բայց նաև սեփական ինքնանշանակ գրաքննության։ Մի քանի տարի առաջ ուղարկեցի մի նամակ մեր շաբաթաթերթերից մեկի գլխավոր խմբագրին, կասկածի հայտնելով խմբագրականում զետեղված փաստերի մասին (նկատեք խնդրում եմ, կասկած հայտնելու մասին է խոսքը, ոչ թե սեփական կարծիք հայտնելու)։ Գլխավոր խմբագիրը պատասխանեց, որ նրանց մարտավարությունն է չտպագրել ընթերցողների նամակները, որոնք կասկածի տակ են դնում խմբագրականները։ Կարիք չկա կարծում եմ հայտնելու, որ դադարեցրի կարդալ խմբագրականները և այդ խմբագրությանը նամակներ ուղարկելը։ Խմբագրականները, ըստ նշանակության, Հռոմի պապի կոնդակ չեն, այլ մարդ արարածի հայտնած կարծիք, որը սխալական է, ինչպես յուրաքանչյուրս։ Ասել որ ընթերցողն այն դիրքում չէ, որ խմբագրականը դնի կասկածի տակ, ոչինչ է քան գրաքննություն, ամենա ակնհայտ տեսակի։ Իմ ընկերների մեջ կան բազում գրողներ, որոնք թողել են զբաղմունքն այն պատճառով, որ այս կամ այն առիթով համարձակվել են կասկածի տակ են դնել որևէ ,ջոջիե տրամաբանությունը։ Հանդիպել եմ հայ խմբագիրների, որոնք ծնվել մեծացել են Ամերիկայում, որոնք ասում են. - Ինչու՞ պետք է վտանգի տակ դնեմ աշխատանքս այս, կամ այն քննադատությունը թերթում զետեղելով, երբ ընթերցողներս այնքան հետամնաց են, որ կարող էին հանգիստ Օսմանյան կայսրությունում ապրել։ Նման միջավայրում հասարակ մտածելը կդիտվի որպես վտանգավոր, վերամշակված պրոպագանդան անվնաս, իսկ աղբը լրագրության տեղ կհրամցվի ի ամոթ բոլոր այն ազնիվ հայերի, որոնք ցանկություն կունենան մասնակցել հայկական հարցերին ու ներդրում անել։ Բելինդա Օլսոնը ժամանակակից շվեդացի հայտնի լրագրող է և գրող։ Ինչպե՞ս եք պատկերացնում ընդհանրապես հայերի ծանոթությունը ժամանակակից գրականությանը չգիտեմ, բայց ես կարծում եմ, որ հենց այսպես էլ պետք է լինի առայժմ, որովհետև հենց այսպես էլ եղել է միշտ։ Տարբեր երկրներում ապրող մեր հայրենակիցները թարգմանել են, հայերը կարդացել մարդ են դառել սերնդե սերունդ։ Ավանդույթն եմ պահպանում պահպանողական հայեր, ինչու՞ եք բողոքում, աշխատանքս թափում դեն, ոչնչացնում, սահմանափակում։ Մի հատ նստեք մի պատմվածք թարգմանեք այ թարգմանչաց տոն ունեցող արիացի ցեղ. ինչու՞ եք իմ աշխատանքը բարբարոսում։ Դուք էլ եք ըստ էության ավանդույթը շարունակում։ Հայերը միշտ գրել են, թարգմանել, նրանց գրածը կարդալով սերնդե սերունդ իրենց հղկել են հայերը, իսկ բարբարոսները, ՄԵՆԹԵՐԸ, մշակույթի կոմիսարներն ու ինքնանշանակ դրուժիննիկներն ու դեսյատնիկները ոչնչացրել են նրանց, բանտարկել, արգելափակել ու ծանակել։ Նոր մտքովս անցավ։ Ավանդույթները երևի նրանով են հենց ավանդույթ, որ կան անփոփոխ, անկախ մեր կամքից ու մտածելուց։ Մեր կամքն ու մտածելը կարող են որոշիչ լինել միայն, ավանդույթներին մասնակից մարդկանց մեջ մեր տեղը գտնելու և զբաղեցնելու համար հարկավ։ Ո՞վ կարող է բացատրել ինձ, թե ինչու՞ է զբաղեցնում մշակույթի կոմիսարի տեղը մարդը, և սկսում որոշել ինքնակամ, թե ինչ կարելի է մարդկանց կարդալ, իսկ ինչ ոչ։ 2006-03-04, Սթոքհոլմ Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 5, 2006 Author Report Share Posted March 5, 2006 (edited) Բելինդա Օլսոնի ԱԳԱԹԱՅԻ ՕՐԱԳՐԻՑ պատմվածք ների ժողովածուն սեքսի մասին չէ։ Կնոջ մասին է առհասարակ, իսկ տվյալ դեպքում՝ հղի կնոջ, մայրության և այն ամենի, ինչ կապված է կնոջն ու մայրությանը, ասել կուզե ամեն ինչի մասին։Մարդու մասին։ Սեքսի մասին խոսվում է պատմվածքներում, երբևէ, ոչ գռեհիկ իմ կարծիքով, ու դա ինձ ոչ զարմացնում է, ոչ շոկ է առաջացնում, որովհետև հղիությունը կապ ունի հաստատ սեքսի հետ, իսկ պատմվածքների այս ժողովածուն հասուն մարդկանց համար է՝ ոչ հավերժ ինֆանտիլ տհաս արարածների ու մանուկների։ Վստահեցնում եմ, որ մանուկներն անգամ եթե պատահաբար գտնեն այս էջերը, երկու տող չեն կարդա, ու կփակեն ձանձրույթից։ Ով չի հավատում՝ մոռացել է պարզապես իր սեփական մանկությունը, կամ երբևէ այդպիսին չի ունեցել։ Եթե այդպես է. սրտանց ցավում եմ։ Մի արգելապակեք գրականությունը, արվեստը, խնդրում եմ։Մանկություն տեսած չլինելը բավարար ողբերգություն է ինքնին, մի տեղադրեք ձեզ պատմության մեջ կոմիսարների շարքում։ Դա ավելի տառապալի է, որովհետև կարող է շարունակվել կյանքից հետո էլ… Նման վարկած կա, զգույշ և ուշադիր եղեք։ Edited March 5, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 5, 2006 Author Report Share Posted March 5, 2006 [attachmentid=23017] Բելինդա Օլսոն [attachmentid=23018] Հղիության շոկ [attachmentid=23019] ՄՏԱԾԻՐ ԻՆՔՆՈՒՐՈՒՅՆ Quote Link to post Share on other sites
Kars Posted March 5, 2006 Report Share Posted March 5, 2006 ԷՇ ՄԼԻՑԱ Այսօր «Հայլուրով» դիտում էի Ազգային Ժողովում ընթացող մի խաղ-մրցություն, որտեղ ինքնահռչակ պատգամավոր տխմարները բնականաբար պարտվեցին ինչ որ լրագրողների։ Ես ողջունում եմ ժամանցի կազմակերպումը պարապության մատնված այդ հաստատությունում, քանի որ «գործով» են այսօր Հայաստանում երկու հոգի միայն, ու անհամբեր սպասում եմ «Հայլուրի» հաղորդումներին, որտեղ կտեսնեմ ազգի սերուցքը ուղեղները մարզելուց մի քիչ ավելի պարզ խաղերում՝ «Շաշկի», «Չապայեվ», «Դամկի», «Իսքյամբիլ» ու «Չլիկ դաստա» ու հատկապես ԷՇ ՄԼԻՑԱ, որտեղ ազգընտիրները կկարողանան մեկ մեկ հախթել, հակառակ դեքում բացարձակ անհասկանալի է ԱԺ-ի գոյության իմաստը, բացի իհարկե պարապ-սարապ տխմարներին աշխատավարձ բաժանելը: 2006-03-02, Սթոքհոլմ Վահե, լավ կլիներ, որ հեռացնեիք ձեր "Էշ Մլիցա" link-ը: Թվում է, որ Դուք շփոթում եք «խոսքի ազատություն» հասկացությունը «լապառոշ ռեխ» հասկացթյան հետ: Չափ ու սահմաններն անցնում եք: Ծաղրածուություն՝ ղեկավարների դիմանկարները ներկայացնելով - մարսելի է, երբեմն: Բայց նույնիսկ դրանում խորհուրդ կտայի մի քիչ ավել երևակայություն ու կլոունություն ներդնել: «Խուրդա գործ ա» - Վահեի լեզվով ասած: Ըստ երևույթին, պադյեզդներում «էշ մլիցա» խաղալիս, հայաթի տղեքը վնասել են ողնաշարդ: Այլապես նյարդային համակարգդ չափի զգացողություն կպահպաներ: Իսկ «Տըըըըըը՜զզզզ» խաղը ո՞նց էր: Աջ ականջդ դեռ տեղո՞ւ մ է: Եթե «այո», ապա լսո՞ւմ է: Ձեր կլոունադայում դիպչում եք ազատամարտիկներին, և հումոր եք գտնում նրանց ձեռ առնելու մեջ՝ դա միանգամայն անընդունելի է: Ձեզ Ձեր ականջ(ներ)ից քաշել է պետք կոսմոպոլիտ, սոցիալիստ պարազիտներով լի Ստոքհոլմից դեպի Արցախ, կանգնեցնել դիրքերի առջև, մի վառ ջահ կպցնել ճակատիդ , և կենդանի թիրախի տեղ օգտագործել՝ թշնամու սնայպերների դիրքերը տեղորոշելու համար: Ազգին միայն դրանով կարող եք պիտանի լինել: Ջնջեք link-ը: Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 5, 2006 Author Report Share Posted March 5, 2006 (edited) Վահե, լավ կլիներ, որ հեռացնեիք ձեր "Էշ Մլիցա" link-ը: Թվում է, որ Դուք շփոթում եք «խոսքի ազատություն» հասկացությունը «լապառոշ ռեխ» հասկացթյան հետ: Մի թե՞ պակաս լափառոշ ռեխություն է, ուրիշի ասածը լափառոշ ռեխություն անվանելը։ Չափ ու սահմաններն անցնում եք: Ո՞վ է որոշողը չափ ու սահմանի։ Ծաղրածուություն՝ ղեկավարների դիմանկարները ներկայացնելով - մարսելի է, երբեմն: Բայց նույնիսկ դրանում խորհուրդ կտայի մի քիչ ավել երևակայություն ու կլոունություն ներդնել: «Խուրդա գործ ա» - Վահեի լեզվով ասած: Երբևէ նման արտահայտություն չեմ արել։ Դա իմ օգտագործելի բառապաշարից չէ: Շներհակալություն ֆանտազիայի մասին խորհրդի համար, կաշխատեմ զարգանալ ավելի։Ղեկավարներին ծաղրուծանակել կարելի է միշտ, անգամ Մուհամեդին է կարելի, անգամ անհրաժեշտ է։Ստել չի կարելի։ Ըստ երևույթին, պադյեզդներում «էշ մլիցա» խաղալիս, հայաթի տղեքը վնասել են ողնաշարդ: Պադեզդներում էշ մլիցա խաղալ չի ստացվի, տեղը քիչ է։Խաղում էինք բաց տարածքում։ Միշտ շատ ամուր եմ եղել ու լավագույն խաղացողներից, բայց իրավացի եք, որ ողնաշարս վնասել եմ, բայց ոչ էշ մլիցա խաղալուց, այլ էշերից ու մլիցեքից գաղտնի գրանատամյոտ տանելուց Լեոնիդին Ազգալդյան։ Տխուր փաստ է, իմ համար առնվազն։ Էշ մլիցեն լավագույն խաղերից էր մեր մանկության, որովհետև ոչ մի խաղացող հետս չդառավ հետո, ոչ էշ, ոչ մլիցա։ Այլապես նյարդային համակարգդ չափի զգացողություն կպահպաներ: Հարկավ Իսկ «Տըըըըըը՜զզզզ» խաղը ո՞նց էր: Աջ ականջդ դեռ տեղո՞ւ մ է: Եթե «այո», ապա լսո՞ւմ է: Երբևէ չեմ խաղացել վստահեցնում եմ, չեմ բարևի նրանց, ովքեր խաղացել են և անգամ նրանց, ովքեր բարևում են նրանց, ովքեր խաղացել են։Այնպես որ լսում եմ, ավելի ճիշտ կարդում, մեծ հաճույքով կլսեմ, համեցեք, անգամ ականջս կտրամադրեմ սիրով ապտակի, եթե իհարկե բոյդ հասնի։ Ձեր կլոունադայում դիպչում եք ազատամարտիկներին, և հումոր եք գտնում նրանց ձեռ առնելու մեջ՝ դա միանգամայն անընդունելի է: Չկա մեն մի հատիկ ազատամարտիկ Հայաստանում, որի հետ երբևէ չեմ կարողանալու կատակել, որը չի կարողանալու իմ հետ կատակել, որի հետ երբևէ կունենամ վեճ, կռիվ, ոչ մի առիթ չեմ ունեցել, չունեմ, չեմ ունենալու։ Մենք հախթել ենք, բոլորիս խիղճն հանգիստ է վստահեցնում եմ ձեզ, դա վերաբերում է բոլոր զոհվածներին ու անգամ մի բանկա կանսերվա հասցնողին ճակատ։ Նրանց մեծ մասը կարդում են գրքերս, ողջույնի նամակներ ուղարկում ինձ, հորդորում քարը փեշիցս թափել, գալ տուն, ու դադարել խելառություն անելը։ Նրանցից ոչ մեկը իրեն դեռ չի տեսել գրքերումս տեսած կերպարների մեջ ու բոլորովին ցույց չի տվել անհանգստության նշան։ Դուք ինչու՞ հանկարծ անհանգստացաք։ Եթե անգամ վիրավորում եմ ազամարտիկին, ինձ եմ վիրավորում։ Դուք ի՞նչ պրոբլեմ ունեք դրա հետ։ Ձեզ Ձեր ականջ(ներ)ից քաշել է պետք Չքաշողի… ֆորումի կանոնները չխախտելու և հեռացվելուց խուսափելու համար, մեջբերում անենք կենդանի դասական, իմ սիրելի եղբայր և գրչակից ընկեր Վահրամ Սահակյանից. այստեղ քֆուր կա… կոսմոպոլիտ, այստեղ քֆուր կա… սոցիալիստ պարազիտներով լի Ստոքհոլմից դեպի Արցախ, այստեղ քֆուր կա… կանգնեցնել դիրքերի առջև, մի վառ ջահ կպցնել ճակատիդ , և կենդանի թիրախի տեղ օգտագործել՝ թշնամու սնայպերների դիրքերը տեղորոշելու համար: Ազգին միայն դրանով կարող եք պիտանի լինել: Հասարակավ խոստանում եմ կանգնել, եթե կանգնեք կողքս, և հանեք թշնամու սնայպերին, բայց չհանողի… այստեղ քֆուր կա… Ջնջեք link-ը: Իդյոտե… այստեղ քֆուր կա… Ինքներդ հանեք բարբարոս, ես մոդերատոր, կամ մշակույթի կոմիսար չեմ։ Ես գրել եմ, գրում եմ, գրելու եմ… Դուք հանեք։ -------- Կապ չունի քանի գոլ կխփեն հակառակորդները, մենք կխփենք մի քանի հատ ավել։ Գարինչա Edited March 5, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
MiG-35 Posted March 5, 2006 Report Share Posted March 5, 2006 Vahe Avetian will rest for a while for 3.3.2 violation. Quote Link to post Share on other sites
zaratustra Posted March 5, 2006 Report Share Posted March 5, 2006 Թարգամնում եք, նախ մեզ թարգմանեք, հասկանալի դարձրեք աշխարհին, մեռանք ժեստերով "գոռալով"... թե չե մենք սարի գլխին մնացողը չենք, իրենց էսպես թե էնպես կարդում ենք: Երնեկ մեզ, որ սեքսը պիտի ընդունենք որպես արվեստ ու դարձնենք աշխարհընկալում... էլ ուր կմնա գաղափարը... թե չէ ամեն մեկս էլ կարող ենք մեր սեռական ապրումների մասին գրքեր գրել, մի օր էլ կսկսենք մորեմերկ քայլել ու կդառնանք բնության արժանի մասնիկը. ուռռա կենդանականը, կեցցե բնազդը Էհ, զարգացումը միշտ չէ, որ վերընթաց է, "զարգացած" երկրները թող դա հասկանան, հակառակ դեպքում կլինի մոտավորապես այսպես. In the town square the queue had formed at five in the morning, while cocks were crowing far out in the rimed country and there were no fires. All about, among the ruined buildings, bits of mist had clung at first, but now with the new light of seven o'clock it was beginning to disperse. Down the road, in twos and threes, more people were gathering in for the day of marketing, the day of festival. The small boy stood immediately behind two men who had been talking loudly in the clear air, and all the sounds they made seemed twice as loud because of the cold. The small boy stamped his feet and blew on his red, chapped hands, and looked up at the soiled gunnysack clothing of the men, and down the long line of men and women ahead. "Here, boy, what're you doing out so early?" said the man behind him. "Got my place in line, I have," said the boy. "Whyn't you run off, give your place to someone who appreciates?" "Leave the boy alone," said the man ahead, suddenly turning. "I was joking," The man behind put his hand on the boy's head. The boy shook it away coldly. "I just thought it strange, a boy out of bed so early." "This boy's an appreciator of arts, I'll have you know," said the boy's defender, a man named Grigsby. "What's your name, lad?" "Tom." "Tom here is going to spit clean and true, right, Tom?" "I sure am!" Laughter passed down the line. A man was selling cracked cups of hot coffee up ahead. Tom looked and saw the little hot fire and the brew bubbling in a rusty pan. It wasn't really coffee. It was made from some berry that grew on the meadowlands beyond town, and it sold a penny a cup to warm their stomachs; but not many were buying, not many had the wealth. Tom stared ahead to the place where the line ended, beyond a bombed-out stone wall. They say she smiles," said the boy. "Aye, she does," said Grigsby. "They say she is made of oil and canvas." "True! And that's what makes me think she's not the original one. The original, now, I've heard, was painted on wood a long time ago." "They say she's four centuries old." "Maybe more. No one knows what year this is, to be sure." "It's 2061!" "That's what they say, boy, yes. Liars. Could be 3,000 or 5,000, for all we know. Things were in a fearful mess there for a while. All we got now is bits and pieces." They shuffled along the cold stones of the street. "How much longer before we see her?" asked Tom, uneasily. "Just a few more minutes. They got her set up with four brass poles and a velvet rope to keep folks back. Now mind, no rocks, Tom; they don't allow rocks thrown at her." "Yes, sir." The sun rose higher in the heavens, bringing heat, which made the men shed their grimy coats and greasy hats. "Why're we all here in line?" asked Tom, at last. "Why're we all here to spit?" Grigsby did not glance down at him, but judged the sun. "Well, Tom, there's lots of reasons." He reached absently for a pocket that was long gone, for a cigarette that wasn't there. Tom had seen the gesture a million times. "Tom, it has to do with hate. Hate for everything in the Past. I ask you, Tom, how did we get in such a state, cities all junk, roads like jigsaws from bombs and half the cornfields glowing with radioactivity at night? Ain't that a lousy stew, I ask you?" "Yes, sir, I guess so." "It's this way, Tom. You hate whatever it was that got you all knocked down and ruined. That's human nature. Unthinking, maybe, but human nature anyway." "There's hardly nobody or nothing we don't hate," said Tom. "Right! The whole blooming caboodle of them people in the Past who ran the world. So here we are on a Thursday morning with our guts plastered to our spines, cold, live in caves and such, don't smoke, don't drink, don't nothing except have our festivals, Tom, our festivals." And Tom thought of the festivals in the past few years. The year they tore up all the books in the square and burned them and everyone was drunk and laughing. And the festival of science a month ago when they dragged in the last motorcar and picked lots and each lucky man who won was allowed one smash of a sledge-hammer at the car. "Do I remember that, Tom? Do I remember? Why, I got to smash the front window, you hear? My God, it made a lovely sound! Crash!" Tom could hear the glass falling in glittering heaps. "And Bill Henderson, he got to bash the engine. Oh, he did a smart job of it, with great efficiency. Wham!" But the best of all, recalled Grigsby, there was the time they smashed a factory that was still trying to turn out aeroplanes. "Lord, did we feel good blowing it up!" said Grigsby. "And then we found that newspaper plant and the munitions depot and exploded them together. Do you understand, Tom?" Tom puzzled over it. "I guess." It was high noon. Now the odors of the ruined city stank on the hot air and things crawled among the tumbled buildings. "Won't it ever come back, mister?" "What, civilization? Nobody wants it. Not me!" "I could stand a bit of it," said the man behind another man. "There were a few spots of beauty in it." "Don't worry your heads," shouted Grigsby. "There's no room for that, either." "Ah," said the man behind the man. "Someone'11 come along some day with imagination and patch it up. Mark my words. Someone with a heart." "No." said Grigsby. "I say yes. Someone with a soul for pretty things. Might give us back a kind of limited sort of civilization, the kind we could live in peace." "First thing you know there's war!" "But maybe next time it'd be different." At last they stood in the main square. A man on horseback was riding from the distance into the town. He had a piece of paper in his hand. In the center of the square was the roped-off area. Tom, Grigsby, and the others were collecting their spittle and moving forward - prepared and ready, eyes wide. Tom felt his heart beating very strongly and excitedly, and the earth was hot under his bare feet. "Here we go, Tom, let fly!" Four policemen stood at the corners of the roped area, four men with bits of yellow twine on their wrists to show their authority over other men. They were there to prevent rocks being hurled. "This way," said Grigsby at the last moment, "everyone feels he's had his chance at her, you see, Tom? Go on, now!" Tom stood before the painting and looked at it for a long time. "Tom, spit!" His mouth was dry. "Get on, Tom! Move!" "But," said Tom, slowly, "she's beautiful" "Here, I'll spit for you!" Grigsby spat and the missile flew in the sunlight. The woman in the portrait smiled serenely, secretly, at Tom, and he looked back at her, his heart beating, a kind of music in his ears. "She's beautiful," he said. The line fell silent. One moment they were berating Tom for not moving forward, now they were turning to the man on the horseback. "What do they call it, sir?" asked Tom, quietly. "The picture? Mona Lisa, Tom, I think. Yes, the Mona Lisa." "I have an announcement," said the man on horseback. "The authorities have decreed that as of high noon today the portrait in the square is to be given over into the hands of the populace there, so they may participate in the destruction of- " Tom hadn't even time to scream before the crowd bore him, shouting and pummeling about, stampeding toward the portrait. There was a sharp ripping sound. The police ran to escape. The crowd was in full cry, their hands like so many hungry birds pecking away at the portrait. Tom felt himself thrust almost through the broken thing. Reaching out in blind imitation of the others, he snatched a scrap of oily canvas, yanked, felt the canvas give, then fell, was kicked, sent rolling to the other rim of the mob. Bloody, his clothing torn, he watched old women chew pieces of canvas, men break the frame, kick the ragged cloth, and rip it into confetti. Only Tom stood apart, silent in the moving square. He looked down at his hand. It clutched the piece of canvas close to his chest, hidden. "Hey there, Tom!" cried Grigsby. Without a word, sobbing, Tom ran. He ran out and down the bomb-pitted road, into a field, across a shallow stream, not looking back, his hand clenched tightly, tucked under his coat. At sunset he reached the small village and passed on through. By nine o'clock he came to the ruined farm dwelling. Around back, in the part that still remained upright, he heard the sounds of sleeping, the family - his mother, father, and brother. He slipped quickly, silently, through the small door and lay down, panting. "Tom?" called his mother in the dark. "Yes." "Where've you been?" snapped his father. "I'll beat you in the morning." Someone kicked him. His brother, who had been left behind to work their little patch of ground. "Go to sleep," cried his mother, faintly. Another kick. Tom lay getting his breath. All was quiet. His hand was pushed to his chest, tight, tight. He lay for half an hour this way, eyes closed. Then he felt something, and it was a cold white light. The moon rose very high and the little square of light crept slowly over Tom's body. Then, and only then, did his hand relax. Slowly, carefully, listening to those who slept about him, Tom drew his hand forth. He hesitated, sucked in his breath, and then, waiting, opened his hand and uncrumpled the fragment of painted canvas. All the world was asleep in the moonlight. And there on his hand was smile. He looked at it in the white illumination from the midnight sky. And he thought, over to himself, quietly, the Smile, the lovely Smile. An hour later he could still see it, even after he had folded it carefully and hidden it. He shut his eyes and the Smile was there in the darkness. And it still there, warm and gentle, when he went to sleep and the world was silent and the moon sailed up and then down the cold sky towards morning. Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 8, 2006 Author Report Share Posted March 8, 2006 Ծառ տնկեք - Գտա՜նք, գտա՜նք, տոտա՜, հեսա՜, գտանք ձեր Վահիկին։ Արջը չի տարել, ոչ ոք չի տարել, մենք գտանք, մե՜նք… Ճչում է մի խումբ գյուղացի մանչուկ, որոնք ինձ փնտրելու են դուրս եկել շրջակա անտառում, որովհետև գուժել է լուրը՝ «ախչի ասըմ են արջը չորս տարեկան դաչնիկ ըրեխա ա տարել», հետո կիմանամ, և կլսեմ հետագայում մի ամբողջ օր անհետանալուս մասին, մի քանի ուրիշ վարկած էլ, որոնցից ամենասահմռկեցուցիչը այն էր, որ ինձ տարել են ավազակները, որոնք նաև տարել են մեր ամառանոցում գտած ողջ դրամը։ - Վահիկ, ու՞ր էիր կորել այ հիմար, կես մարդ ենք դառել բոլորս, մայրդ հիվանդանոցում է, հայրդ ոստիկանատանը, քեզ ամբողջ գյուղն է փնտրում անտառներում։ Ճչում է վազելով մոտեցող մորաքույրս սիրելի Մանուշակ, չկարողանալով թաքցնել կեղծ խիստ դեմքի հետևում երջանկության ացունքները… - Էս ցնդածն իսկապես անհանգաստացել է. մտածում եմ զարմացած։ - Ի՞նչ ես ճվճվճվում այ ախչի, չէի կորել, տեղ էի գնացել գործով, վերադառնում եմ։ - Ի՞նչ գործ այ տղա։ Դու ի՞նչ գործ ունես, որտե՞ղ։ Ու՞ր էիր գնացել։ - Հիմարների աշխարհ։ - Ի՞նչ հիմարների աշխարհ այ հիմար։ Որտե՞ղ է դա։ Ի՞նչ էիր անում։ - Դրամը թաղեցի, ջրեցի, որ դրամի ծառ աճի։ - Այ հիմար հեքիաթների ես հավատու ՞ մ։ - Այո, իհարկե։ Չէ՞ որ դրանք իմ համար կարդում է մայրիկս։ *** - Վահիկ ջան, բալես, որտե՞ղ ես թաղել դրամը, ասա սիրելիս, գնանք հանենք։ ասում է մյուս մորաքույրս սիրելի՝ Աիդան։ - Չէ, չէ Աիդա, չեմ հիշում հաստատ։ Թող ես պետք է քնամ հիմա հարևան տատիկի հետ «ֆորթի կուշտը»։ ու վազում եմ հայտնաբերելու, որ «ֆորթի կուշտը» հորթն է, որը մեծանում ու մեզ կաթ է տալիս ինչ որ ժամանակ, միչև քյաբաբ դառնալը։ - Դա հաստատ հիշում է, բայց չի ասում տեղը, որովհետև հավատում է, որ աճելու է իր դրամի ծառը։ հասնում է ականջիս ծերին մյուս մորաքույր Մանուշակի ձայնը: ու Թռնում եմ բակ, ընթացքում անմիջապես մոռանալով Մանուշակին, հեթական արկածների ու հայտնագործությունների հետևից։ *** -Այսօր հիշել եմ քառասնամյա հնության պատմությունը, հերթական հետաքրքրվողի հարցի պատճառով հավանաբար. - Դու գրում ես, որ թալանված ես, քրեապես հետապնդված, բայց ապրում ես լավ, ոչ մեկի համար չես աշխատում, չես ստանում նպաստ, թոշակ, ոչ մի տեղ գրանցված եկամուտ ու մուտք չունես, նաև պարտք չունես, բայց վարում ես հրաշալի մեքենաներ, պտտվում ես անարգել ողջ աշխարհում, այցելում լավագույն վայրերն ու հանգստանում լավագուն ծովափներում ու ապրում լավագույն պայմաններում, անկախ երկրից. ի՞նչ պետք է անել այդպես ապրելու համար։ Ու ես հիշում եմ մորաքույր Մանուշակիս ու նրա արտասանած նախադասությունը.- «Դա հաստատ հիշում է, բայց չի ասում տեղը, որովհետև հավատում է, որ աճելու է իր դրամի ծառը»։ Ժպտում եմ լայն։ Զրուցակիցս ակնկալում է պատասխան, կարծելով հարկավ, որ ժպիտս իր հարցից է առաջացել ու ժպտում է ի պատասխան։ - Իրավացի էիր Մանուշակ սիրելիս, իհարկե հիշում էի և հիշում եմ տակավին տեղը, և ծառը աճել է վաղուց, ինչպես և սպասվում էր։ - Ներողությու՞ն… համառում է զարմացած զրուցակիցս։ - Չհակացա։ - Հա, հականում եմ։ Ամեն ինչ չէ, որ հասկանում ես կյանքում ու չկա երաշխիք, որ կհասկանաս մինչև մահ։ Ես հակված եմ կասկածելու, որ եթե մարդը իմաստուն լինելու հնարավորություն ունի երբևէ կյանքում, դա մանուկ ժամանակ է, և հենց այն ժամանակ եմ արել ես իմ ամենամեծ, և միակ ֆինանսական ներդրումը։ Ուզու՞մ եք ապրել այնպես ինպես ես, վստա՞հ եք։ Եթե այո՝ ծառ տնկեք։ 2006-03-08, Սթոքհոլմ Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 9, 2006 Author Report Share Posted March 9, 2006 (edited) Ես ԿԳԲ-ի ագենտ եմ - Ինչպե՞ս ես կարողանում ծառայել բոլոր ռեժիմներին։ Դու բարեկամ էիր կոմունիստների հետ ու ատում էիր դաշնակներին ու բոլոր հայերին մնացյալ ու չէիր մասնակցում ապրիլի 24- ի արարողություններին ու ընկերական հարաբերություններ ունեիր թուրք, ազերի և քուրդ համայնավարների հետ… Հետո ընկերացար Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ, ատեցիր կոմունիստներին ու դաշնակներին ու մնացյալ հայերին… Հետո սիրեցիր Ռոբերթ Քոչարյանին, ատեցիր Լևոնին ու դարձար դաշնակցականների բարեկամը և մասնակցում ես այսօր ապրիլի 24-ի իրարանցմանը այնպես կատաղի, որ նրանք անգամ շվարում են նախկին ընկեր թուրքերի, ազերիներին ու քրդերի նկատմամբ հրահրած ատելությանդ վրա։ Մնացյալ հայերին ատում ես ըստ հին, անփոփոխ սովորության, բայց զարմանալիորեն մնում էս հայերի համայնքների անփոխարինելի նախագահն: Ինչպե՞ս կառաջարկես սա հասկանալ։ - Դա եղել է, կա և լինելու է իմ կրեդոն։ Ես միշտ իմ հայրենի կառավարության հետ եմ, անկախ նրանից թե ով է իշխողը. Սա էր և սա է անփոփոխ պատասխանը տեսակի։ Երբ երիտասարդ էի ու միամիտ, չէի կարող ինձ թույլ տալ վատ բան մտածել մարդու մասին, միչև ստույգ ապացույց չունենամ։ Հիմա ավելի լավ գիտեմ։ Ես միշտ իմ հայրենի կառավարության հետ եմ, անկախ նրանից թե ով է իշխողը: Սա ոչ այլ ինչ է, քան ասելը՝ Ես ԿԳԲ-ի ագենտ եմ 2006-03-08, Սթոքհոլմ «ՔՈՉԱՐՅԱՆԸ ՍԽԱԼ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ Է ՎԱՐՈՒՄ» Այսօր հայոց մենաշնորհ մամուլն ու լրատվական մյուս ծառայությունները լեցեւն են «ընդիմադիր» տարբեր ռանգի մուժիկներով, որոնք այս կամ այն հարցի վերաբերյալ հայնում են ստանդարտ՝ «ՔՈՉԱՐՅԱՆԸ ՍԽԱԼ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ Է ՎԱՐՈՒՄ», կարծիքը, պարզ ու հասարակ մի պատճառով, ով բոլոր տեղերն, անգամ ավելի քան անհրաժեշտ է, լեցուն են ոռ մտնողներով, որոնք պնդում են, որ ՔՈՉԱՐՅԱՆԸ ճիշտ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ Է ՎԱՐՈՒՄ, իսկ եվրոինտեգրում քյանդրբազության գավառամիտ կոմիսարներին խիստ անհրաժեշտ է ցացադրելի ընդդիմություն։ Հրամայվել է թերթերին ու մնացյալ տեղեկատվական աղբյուրներին, լցնել տարածքը «քննադատող», քաղաքական «հույս ներշնչող» տգետ լակոտ լուկուտի դատարկաբանությամբ, որոնք հայնում են «կարծիք» առ այն, որ Քոչարյանը սխալ քաղաքականություն է վարում, իրականում հետամուտ լինելով մի բանի միայն. «բրեյնուոշ» անել հայերին Հայաստանում ու երկից դուրս, որ Քոչարյանը քաղաքականությամբ զբաղվում զբաղվում է առհասարակ։ Գրպանահատների այդ բանտախցում, որը թյուրիմացաբար նույնացվում է Հայաստանի Հանրապետության հետ, որտեղ գրպանահատները հռչակել են իրենց «կառավարություն», ոմանք անգամ «թաքվոր», ոչ ոք քաղաքականությամբ չի զբաղվում, և հատուկ են բերվել իշխանության գրպանահատ մարիոնետները տգետ, որ ոչ ոք չզբաղվի էլ, որովհետև այն ինչ ծրագրավորվում է Հայքի համար, հայերի սրտով չի լինելու, իսկ ծրագրավորողները սովոր են վաղուց, որ հայերը կմարսեն վիրավորանքները, ի տարբերություն «վայրագ ցեղերի», և անգամ օգտակար կլինեն քաղաքականությամբ զբաղվող իրենց իսկ եղբայրներին ոչնչացնելուց, ընթրիքից հետո մնացած թերմացքի դիմաց։ Գրպանահատը չի կարող զբաղվել քաղաքականությամաբ։ Դա նրա աշխատանքը չէ։ Նրա «աշխատանքը» գրպանահատությունն է և մերթ ընդ մերթ բանտ նստելը հարկավ: Չզլանանք հայտնել նորահայտ երիտհայերին, որ իզուր են բոլոր տեսակի «քյանդրբազությունները, սատանի մայլում»։ Բոլորը հրաշալի հասկանում են, որ դուք շարքային գրպանահատներ եք, իսկ ձեր արածը ոչ ավել, ոչ պակաս՝ քան շարքային, սովորական գրպանահատություն։ 2006-03-08, Սթոքհոլմ Ազատ մամուլի մասին Ուզում եմ կիսել հետներդ մտորումս ազատ մամուլի, ընդհանրապես ազատ մեդիայի և ազատ խոսքի մասին։ Ազատությունը ճշտելու համար, պետք է նայել կարծում եմ, թե որտեղից է սնվում կոնկրետ սուբեկտը՝ տեղեկատվություն տարածող։ Որտեղի՞ց են սնվում ընդհանրապես։ Թվարկենք հնարավոր բոլոր աղբյուրները: Եթե բաց թողնեմ որևէ մեկը, խնդրում եմ հիշեցնեք։ 1. Կառավարական դոտացիա, 2. Քաղաքական կառույցներից ու անհատ գործիչներից ստացված ընծա, 3. Հասարակական, միջազգային կառույցներից ստացված գրանտ, 4. Գովազղից ստացված եկամուտ, 5. Վաճառքից ստացված եկամուտ, 6. Կառավարական, հասարակական որևէ կազմակերպություն չներկայացնող, անհատ քաղաքացու, կամ անհատ քաղաքացիների անձնական ներդրում։ Ես ուրիշ չեմ տեսնում, շատ եմ խնդրում չզլանալ ու գրել, եթե կարող եք հիշեցնել մի ուրիշը։ Առաջին չորսի մատը խառը լինելը ուղակիորեն նշանակում է անազատություն։ Նայեք խնդրում եմ ցուցակին, մտորեք մեկ վարկյան, իսկ փորձված լրագրողները անգամ մտորելու կարիք չունեն, անգամ կարդալու տողերս երևի։ 5-րդ և 6-րդ կետերի համադրումը հնարավոր է տեսականորեն, բայց ես նման թերթ չգիտեմ, ավելին, հիմնավոր կասկած ունեմ, որ դա տնտեսապես հնարավոր չէ իրականացնել։ Եթե որև մեկին հաջողվի նման բան ստեղծել, բրավո՜ իրեն, մեծարանքս, եթե ճանաչում եք նմանին, խնդրում եմ հաղորդեք նրան վիրտուալ խոնարհումս հանճարի առաջ, մինչև գամ Երևան անձամբ խոնարհվելու։ Մինչ այդ թույլ տվեք մնալ կարծիքիս, որ դա հնարավոր չէ, մինչև չունենամ գոնե մեկ օրինակ՝ ապացույցներով։ Ֆինանսական հաշվետվությունները առաջին իսկ պահանջողին անմիջապես ներկայացնելու ունակությամբ կարելի է գնահատել սուբեկտի պրոֆեսիոնալիզմը, առանց երկար բարակ խելքին զոռ տալու՝ կես ժամվա մեջ։ Ֆինանսական հաշվետվություն խնդրեք ձեր ծանոթ ցանկացած խմբագրից, և կհամոզվեք։ Վերջին, 6-րդ տարբերակը միակն է ըստ իս, և բոլորովին էլ իմ հնարածը չէ։ Միացյալ նահանգներում օրինակ՝ գործում է ազատ լրագրողների մի հուժկու բանակ, Եվրոպայում նույնպես, մարդիկ, որոնք սիրում են իրենց հայրենիքներն ու անկեղծ են, և այդ պատճառով ստորագրում են չգրված կոնվենցիայի տակ. Չսնվել ոչ մի տեղից: Նրանք անվանել են երևույթը «Public Journalism»։ Խելագարնե՞ր են կասեք։ Այո, իհարկե, հենց այդ պատճառով եմ նրանց սիրում, որովհետև դեմոնոպոլիզացրել են տեղեկատվությունը։ Միթե՞ նրանք չեն լավագույն քաղաքացիներն ու լրագրողները, և միթե՞ դա չէ լրատվությունը՝ Տեղեկատվության ճշգրիտ, ազատ փոխանակումը։ Սահմանափակ են անշուշտ մարդ արարածի հնարավորությունները, և ինչ էլ անի, չի կարող ազդել ավելին իր շրջակա աշխարհի վրա, քան մեն մի հատիկ մարդ արարած, և դա հրաշալի է. ցանկանք, որ մարդ արարածն անգամ այդքան փոքր գործը անելուց չզլանա, և փրկի մեզ տերը մեծամիտներից, որոնք պատրանք ունեն, որ կարող են ազդել ավելին քան մեկ մարդը. նրանցից են ծնվել սուլթան համիդներն ու հիտլերները… Համեստորեն ներկայացնում եմ մեն մի հատիկ մարդուս աշխատանքը, որպես «Հասարակական լրագրության» համեստ հավաքածու։ Հուսով եմ, որ ինչ որ օգտակար բան կգտնենք այնտեղ, իսկ եթե չգտնեք անգամ, չեք կասկածի նպատակներիս ազնվությանը հուսով եմ, հաշվի առնելով աշխատանքի ծավալն ու ներդրումը։ Սիրով՝ Վահե Ավետյան www.armTV.org www.ArmenianRadio.org www.3KNetwork.info www.armnews.info www.arabaliozian.org www.independencearmy.org www.ombudsman-am.org www.svartskalle.com www.svartskalle.org www.vernatun.org www.vaheavetian.org Edited March 9, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 9, 2006 Author Report Share Posted March 9, 2006 Heroes must be remembered forever as a nation that has no national heroes is condemned to assimilation and destruction: - Vahan Hovhannisyan Probably that is why this guy speaks Russian all the time, and is a part of criminal junta. Heroes must be remembered, once I thought, to be able to encourage your self, overcome fear and go to fight for your country, when an enemy is attacking. I was wrong: Vahan who remembers heroes, was charged first as terrorist who was planning killings of Armenians, left all his friends in the prison, went free, shot a gun almost immediately after ... ... in Yerevan, in Poplovok, among Armenians... And keep speaking... ... Russian So it is, to remember heroes in now times. By following the fate of all heroes, remembering constantly their dids, and doing every thing vice versa, and you may become a vice speaker of the parliament of heroes, instead of vanishing for ever 2006-03-06, Stockholm Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 9, 2006 Author Report Share Posted March 9, 2006 (edited) Կարդում եմ մեր թերթերից մեկում մի հոդվածի վերնագիր, «ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ ԿԱՐՈՂ ԵՆ ՄԱՐԴ ԿԼՈՆԱՎՈՐԵԼ» , ու բռնում ինձ անմիջապես մտքի վրա. - Կանեն, կանեն, դրանք «Արմենիկում» էլ կանեն, մարդ էլ կկլոնեն ու անգամ կասկածում եմ, որ արդեն կլոնում էլ են ինչ որ քառակուսի գլուխներով, նեղ ճակատներով, թրաշները աչքերի տակից անդադար մինչև ծնկները, 0 «IQ» - ով ու անսահման ախորժակով մի տեսակ, որը լավագույն կոնսումերն է, շուրջպարին տրտինգ տվողը և ազատ, արդար ընտրողը, 5000 դրամով, ու եթե այսպես ընդանա, 2007 թվականին կլոնավորած կլինեն արդեն 3 300 000 մարդ(՞)։ 2006-03-03, Սթոքհոլմ Երբ 2005-ի մայիսի 19-ին խորհրդարանն ընդունեց «Ընտրական օրենսգրքում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու մասին» օրենքի նախագիծը, կոալիցիան հայտարարեց, որ քաղաքական մեծամասնությունը կնքել է ջենթլմենական համաձայնություն, եւ այս օրենսգրքով էլ գնալու են 2007-ի խորհրդարանական եւ 2008-ի նախագահական ընտրություններին։ Ջենթլմենական պայմանագիր կնքելու համար պետք է ապահովված լինի նվազագույն պայմանը. կնքող բոլոր կողմերը պետք է լինեն ջենտլմեններ, իսկ հայկական քաղաքական էսթաբլիշՄԵՆԹը, կոալիցիան, ընդդիմադիր և սփյուռքահայ, կազմված է խուժան լակոտ-լուկուտից ու սրիկա տարեցներից։ Չկան ջենտլմենները նման համաձայնություն կնքելու համար։ Եթե լինեին ջենտլմեն, չեին բանսարկի ինձ կազմակերպված, չեին մեկուսացնի, չեին բանտարկի Հայաստանում ու թույլ կտային ազնիվ «մեջլիսի» հասարակավ 2007-ին է, 2008-ին էլ ու ես վստահեցնում եմ, որ խայտառակ պատության ու փախուստի կմատնեմ նրանց բոլորին անխտիր ու նրանք դա հրաշալի հասկանում են ու հենց այդ պատճառով արգելում բոլոր թերթերին ու լրագրողներին գրել, իրավապաշտպաններին ու «ընդդիմադիրներին» խոսել այդ մասին, ու տխմարաբար կարծում են, որ կարող են թաքցնել ու պարտկել ինձ ու գրքերս, ու չեն հասկանում, որ անգամ եթե ստացվի անել անհավանականն ու պարտկեն ինձ, տեղ չեն ունենալու պարտկելու սեփական տխմարությունը։ Նրանք այն չեն տեսնում ու չեն տեսնի, որովհետև տխմարությունը, սեփականն էլ, տեսնում է միայն իմաստունը: Այդպիսին լինելն էլ է նախապայման, ջենթլմեն լինելու համար։ 2006-03-02, Սթոքհոլմ - Սեփական կարծիքի համար պատգամավորին ճնշում են,- ԱԺ ամբիոնից այսօր հայտարարեց ինքնանշանակ պատգամավոր, ՕԵԿ անդամ Գագիկ Ավետյանը, որի տունը մինչ այդ խուզարկել են 6-րդ վարչության աշխատակիցները: «Դիմում եմ այդ վերեւներին՝ դադարեցրեք ձեր ապօրինի ոտնձգությունները, այլապես ես ստիպված կլինեմ ասուլիսների եւ հայտարարությունների միջոցով մատնանշել կոնկրետ անուններ եւ փաստեր, որոնցով պետք է զբաղվի 6-րդ վարչությունը». - պատմում է «Հայկական Ժամանակը»։ Մենք էլ գրենք այստեղ ու թողնենք պատմությանը վկայություն այն մասին, որ պատգամավորն է հայտարարում, որ Հայաստանում 2006 թվականի մարտին քրեամենթական բեսպրեդել է, որ մենթերը կարող են լցվել ցանկացած մեկի տունը, խուզարկել, անգամ պատգամավորի, լսել նրա հեռախոսը, ոտնահարել անձնական կյանքն ու ընդհանրապես անձնականությունը։ Գրենք, արձանագրենք նաև, որ Գագիկ Ավետյանը դեմ չէ, որ քրեակամենթական տարը լափի երկիրը, քանի հալածանքը չի վերաբերում իրեն ու իր հարազատներին, բայց եթե հանկարծ վերաբերվի, նա կհրապարակի անուններ, որոնցով պետք է զբաղվեն վերևներն ու ոստիկանները, ինչը նշանակում է, որ եթե հեզանան քրեամենթերը ու չնեղացնեն այլևս Գագիկ Ավետյանին ու նրա հարազատներին, կարող են անպատժելիորեն շարունակել լափելը։ 2006-03-01, Սթոքհոլմ Edited March 9, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 9, 2006 Author Report Share Posted March 9, 2006 Թարգամնում եք, նախ մեզ թարգմանեք, հասկանալի դարձրեք աշխարհին, մեռանք ժեստերով "գոռալով"... թե չե մենք սարի գլխին մնացողը չենք, իրենց էսպես թե էնպես կարդում ենք: ամեն մեկս էլ կարող ենք մեր սեռական ապրումների մասին գրքեր գրել Ու՞մ նկատի ունեք, մեզ ասելով։ Եթե նկատի ունեք հայերիս, որն իր մեջ պարունակում է նաև ինձ, համաձայն եմ, պետք է մեզ ներկայացնենք Հայաստանից դուրս, և այդ պատճառով գրել եմ երկու օտար լեզվով երկու գիրք առայժկ, կարծում եմ քանակաը կարող է ավելանալ։ Մեկն անգլերեն է, մյուսը շվեդերեն։ Փորձել եմ լավագույնս ներկայացնել մեզ։ Կարող եք ասել իհարկե, որ դա բավարար չէ, ես անշուշտ կհամաձայնեմ, բայց կհարցնեմ անմիջապես. - դուք անձամբ քանի տող եք գրել, կամ թարգմանել։ Եթե ասեք, որ մասնագետ չեք, կհարցնեմ. - ինչու՞ եք այդ դեպքում ստանձնել մշակույթի կոմիսարի դերը, և փորձում եք որոշել թե ինչ պետք է անեմ ես, փոխանակ ինքներդ անեք։ Վերջապես ես ինչ որ բան անում եմ, կարող եմ ներկայացնել ձեզ մի քանի հազար էջ աշխատանք, ինտերնետում հրապարակած, բոլորին մատչելի։ Դուք կարո՞ղ եք հասարակության ուշադրությանը ներկայացնել մի քանի էջ։ Եթե ասեք դասականներին է հարկավոր թարգմանել, կրկին կհամաձայնեմ։ Բալիոզյանն է խոսում Չնայած այն փաստին, որ կյանքիս մեծ մասը նվիրել եմ հայ գրողներին թարգմանելուն, մեղադրվում եմ հակահայ լինելու մեջ ընթերցողներից, որոնք չգիտեն բոլորովին և նրանց հոգը չէ հայ գրակակնությունը։ Իմ հավակնությունն էր մի ժամանակ 50 հայ գրող թարգմանել ու հրատարակել Ոչ ոք մեր մշակութային կազմակերպություններից, խմբագիրներից և հրատարակիչներից երբևէ չհետաքրքրվեց ծրագրովս, որովհետև մշակութային մեր բյուրոկրատիան հագեցված է «գրողներով», որոնք կարծում են, որ միայն իրենց պետք է թարգմանել ու ներկայացնել անգլիախոս ընթերցողին։ - Դու վատ թարգմանիչ ես. ասաց բարի ընթերցողներիցս մեկը մի առիթով ու երբ հարցրի կարդացե՞լ է արդյոք որև բան թարգմանություններիցս, պատասխանեց. - Ոչ, չեմ կարդացել և չեմ էլ պատրաստվում, որովհետև դու վատ գրող ես, ավելի վատ թարգմանիչ և գրողները որոնց թարգմանում ես, չարժեն ոչ մի քաք։ Միշա Քուդյանը մեր ամենահայտնի թարգմանիչներից մեկն էր։ Երբ չէր գնտում հրատարակիչ, ինքն էր հրատարակումիր թարգմանությունները։ Նա կարողանում էր անել այդ, որովհետև ատամնաբույժ էր։ Հանդիպել եմ նրան մի առիթով։ Հնարավորին չափ դիվանագիտորեն և նրբազգաց արտահայտվելով ասեմ, որ նա բարյացակամ չէր տրամադրված իր սիրելի հայ ժողովրդի նկատմամբ: Չափազանցություն չի լինի ասելը, որ նա ամենահիասթափված և ընկճված մարդն էր, որի հետ տհաճություն եմ ունեցել հանդիպել երբևէ։ Մասնակի ցուցակ գրողների, որոնց թարգմանել եմ. Կոստան Զարյան, Ավետիք Իսահակյան, Զապել Եսսայան, Գրիգոր Զոհրապ, Բյուզանդ Գրանյան, Չարենց, Պարույր Մասիկյան, Րաֆֆի և Հակոբ Պարոնյան։ Միայն չորսի գործերն են լույս տեսել գրքի ձևով առայժմ։ Քննադատներիցս ոմանք նման են դժգոհ նախկին կանանց։ Միայն զզվելի ապահարզանով անցած տղամարդը կարող է հասկանալ, թե ինչ նկատի ունեմ։ Կյանքի մեծ մասը վատնվում է խելագարությունը մեջներս ընկճելով, կամ թաքցնելով ուրիշներից, որպեսզի անվնաս ձևանանք։ Հայերը լավ են խաղում այս խաղը, բացառությամբ երբ խաղում են անանուն և ապահով հեռավորությունից: Դա այն ժամանակ է, երբ տանիքից կանչողը դառնում է Հիտլերը՝ հոգում։ Ընկերներս ուզում են հաճախ հասկանալ, թե ինչու եմ վատնում ժամանակս հիմարների ու բթերի համար գրելու վրա։ Պատասխան. որովհետև նրանք կազմում են ազգիս բացարձակ մեծամասնությունը։ Սա վերաբերում է բոլոր ազգերին։ Հիշեք, թե որքան իտալացի է օգնել Մուսոլինիին, որքան գերմանցի է պաշտել Հիտլերին, ռուսները (էլ չասեմ հայերը) Ստալինին և գրինգոները, որոնք քվեարկում են Բուշի օգտին։ Բացի Փանջունուց, որն առանձնապես խելացի չէր, ոչ մեկը չի եղել Պարոնյանի կամ Մասիկյանի հերոսը։ Արա Բալիոզյան Արդյո՞ք առաջարկում եք ինձ թարգմանել մի հիսուն հեղինակ էլ, երբ եղածներն արդեն վաղուց թարգմանված են ու փոշոտված սպասում հայ ,բարերարներիե ազգանվեր ներդրումներին, իսկ դրա համար բավարար կլինել մի օր օրինակ քյաբաբ ու խորոված լափելու փոխարեն, զբավել առողջարար դիետայով։ Լրիվ կբավարարեր օրինակ՝ Րաֆֆու մեկ հատորին, անգլերեն թարգմանված, 1000 տիրաժով տպաքանակին: Հասարակ բան է։ ամեն մեկս էլ կարող ենք մեր սեռական ապրումների մասին գրքեր գրել Խիստ կասկածում եմ, որ ամեն մեկը կարող է գրել գրքեր, ոչ միայն սեռական կյանքի, այլ որևէ բանի մասին։ Խիստ կասկածում եմ, որ ,բոլորիսե 90% - ն անգամ կարողանան սեփական անուն ազգանունը գրել տասը էջ, առանց սխալների՝ ոճաբանականները ներառյալ։ Ես ցավոք երիտասարդ չեմ այլևս ու չեմ հավատում դատարկ ու անստորագիր հայտարարություններին։ Ուզում եմ տեսնել ձեր գրքերը։ Quote Link to post Share on other sites
zaratustra Posted March 9, 2006 Report Share Posted March 9, 2006 Ու՞մ նկատի ունեք, մեզ ասելով։ Եթե նկատի ունեք հայերիս, որն իր մեջ պարունակում է նաև ինձ, համաձայն եմ, պետք է մեզ ներկայացնենք Հայաստանից դուրս, և այդ պատճառով գրել եմ երկու օտար լեզվով երկու գիրք առայժկ, կարծում եմ քանակաը կարող է ավելանալ։ Մեկն անգլերեն է, մյուսը շվեդերեն։ Փորձել եմ լավագույնս ներկայացնել մեզ։ Կարող եք ասել իհարկե, որ դա բավարար չէ, ես անշուշտ կհամաձայնեմ, բայց կհարցնեմ անմիջապես. - դուք անձամբ քանի տող եք գրել, կամ թարգմանել։ Եթե ասեք, որ մասնագետ չեք, կհարցնեմ. - ինչու՞ եք այդ դեպքում ստանձնել մշակույթի կոմիսարի դերը, և փորձում եք որոշել թե ինչ պետք է անեմ ես, փոխանակ ինքներդ անեք։ Վերջապես ես ինչ որ բան անում եմ, կարող եմ ներկայացնել ձեզ մի քանի հազար էջ աշխատանք, ինտերնետում հրապարակած, բոլորին մատչելի։ Դուք կարո՞ղ եք հասարակության ուշադրությանը ներկայացնել մի քանի էջ։ Եթե ասեք դասականներին է հարկավոր թարգմանել, կրկին կհամաձայնեմ։ Բալիոզյանն է խոսում Չնայած այն փաստին, որ կյանքիս մեծ մասը նվիրել եմ հայ գրողներին թարգմանելուն, մեղադրվում եմ հակահայ լինելու մեջ ընթերցողներից, որոնք չգիտեն բոլորովին և նրանց հոգը չէ հայ գրակակնությունը։ Իմ հավակնությունն էր մի ժամանակ 50 հայ գրող թարգմանել ու հրատարակել Ոչ ոք մեր մշակութային կազմակերպություններից, խմբագիրներից և հրատարակիչներից երբևէ չհետաքրքրվեց ծրագրովս, որովհետև մշակութային մեր բյուրոկրատիան հագեցված է «գրողներով», որոնք կարծում են, որ միայն իրենց պետք է թարգմանել ու ներկայացնել անգլիախոս ընթերցողին։ - Դու վատ թարգմանիչ ես. ասաց բարի ընթերցողներիցս մեկը մի առիթով ու երբ հարցրի կարդացե՞լ է արդյոք որև բան թարգմանություններիցս, պատասխանեց. - Ոչ, չեմ կարդացել և չեմ էլ պատրաստվում, որովհետև դու վատ գրող ես, ավելի վատ թարգմանիչ և գրողները որոնց թարգմանում ես, չարժեն ոչ մի քաք։ Միշա Քուդյանը մեր ամենահայտնի թարգմանիչներից մեկն էր։ Երբ չէր գնտում հրատարակիչ, ինքն էր հրատարակումիր թարգմանությունները։ Նա կարողանում էր անել այդ, որովհետև ատամնաբույժ էր։ Հանդիպել եմ նրան մի առիթով։ Հնարավորին չափ դիվանագիտորեն և նրբազգաց արտահայտվելով ասեմ, որ նա բարյացակամ չէր տրամադրված իր սիրելի հայ ժողովրդի նկատմամբ: Չափազանցություն չի լինի ասելը, որ նա ամենահիասթափված և ընկճված մարդն էր, որի հետ տհաճություն եմ ունեցել հանդիպել երբևէ։ Մասնակի ցուցակ գրողների, որոնց թարգմանել եմ. Կոստան Զարյան, Ավետիք Իսահակյան, Զապել Եսսայան, Գրիգոր Զոհրապ, Բյուզանդ Գրանյան, Չարենց, Պարույր Մասիկյան, Րաֆֆի և Հակոբ Պարոնյան։ Միայն չորսի գործերն են լույս տեսել գրքի ձևով առայժմ։ Քննադատներիցս ոմանք նման են դժգոհ նախկին կանանց։ Միայն զզվելի ապահարզանով անցած տղամարդը կարող է հասկանալ, թե ինչ նկատի ունեմ։ Կյանքի մեծ մասը վատնվում է խելագարությունը մեջներս ընկճելով, կամ թաքցնելով ուրիշներից, որպեսզի անվնաս ձևանանք։ Հայերը լավ են խաղում այս խաղը, բացառությամբ երբ խաղում են անանուն և ապահով հեռավորությունից: Դա այն ժամանակ է, երբ տանիքից կանչողը դառնում է Հիտլերը՝ հոգում։ Ընկերներս ուզում են հաճախ հասկանալ, թե ինչու եմ վատնում ժամանակս հիմարների ու բթերի համար գրելու վրա։ Պատասխան. որովհետև նրանք կազմում են ազգիս բացարձակ մեծամասնությունը։ Սա վերաբերում է բոլոր ազգերին։ Հիշեք, թե որքան իտալացի է օգնել Մուսոլինիին, որքան գերմանցի է պաշտել Հիտլերին, ռուսները (էլ չասեմ հայերը) Ստալինին և գրինգոները, որոնք քվեարկում են Բուշի օգտին։ Բացի Փանջունուց, որն առանձնապես խելացի չէր, ոչ մեկը չի եղել Պարոնյանի կամ Մասիկյանի հերոսը։ Արա Բալիոզյան Արդյո՞ք առաջարկում եք ինձ թարգմանել մի հիսուն հեղինակ էլ, երբ եղածներն արդեն վաղուց թարգմանված են ու փոշոտված սպասում հայ ,բարերարներիե ազգանվեր ներդրումներին, իսկ դրա համար բավարար կլինել մի օր օրինակ քյաբաբ ու խորոված լափելու փոխարեն, զբավել առողջարար դիետայով։ Լրիվ կբավարարեր օրինակ՝ Րաֆֆու մեկ հատորին, անգլերեն թարգմանված, 1000 տիրաժով տպաքանակին: Հասարակ բան է։ ամեն մեկս էլ կարող ենք մեր սեռական ապրումների մասին գրքեր գրել Խիստ կասկածում եմ, որ ամեն մեկը կարող է գրել գրքեր, ոչ միայն սեռական կյանքի, այլ որևէ բանի մասին։ Խիստ կասկածում եմ, որ ,բոլորիսե 90% - ն անգամ կարողանան սեփական անուն ազգանունը գրել տասը էջ, առանց սխալների՝ ոճաբանականները ներառյալ։ Ես ցավոք երիտասարդ չեմ այլևս ու չեմ հավատում դատարկ ու անստորագիր հայտարարություններին։ Ուզում եմ տեսնել ձեր գրքերը։ (ժպիտս ամենադառնագույններից է)Ես իմ մտքերը գրքեր կդարձնեմ այն ժամանակ, երբ զգամ, որ զգացվում է իմ կարիքը. ինքնաքննադատությունն արվեստում առաջնային եմ համարում: Թե չէ, խնդրեմ, գրեմ հենց սեռական թեմայով. ախր հարցը քանակի մեջ չի, այլ որակի ու բովանդակության: Իմ աշխարհայացքը ձեր և Ձեր դատին ներկյայացնելու համար ես ինձ պարզապես երիտասարդ եմ համարում: Ընթերցողի կարծիքն, ըստ իս` նորից ընթերցողի, ավելի արժեքավոր է գրողի համար, քան բերանի ծամոն դարձրած (իմա` կոնկրետ մարդկանց չեմ դիմում, պարզապես այս ֆորումում ավելի քան հաճախ եմ հանդիպել այդ բառը) չգիտեմ ինչ կոմիսարի պաշտոնական ու ոչ պաշտոնական կարծիքը: Ես չեմ ասի, որ Ձեր թարգմանածը բավարար չէ, ես կաշխատեմ կարդալ, փորձել գնահատել ու շնորհակալություն հայտնել: Անձամբ մեկ տարի հետո թարգմանչի դիպլոմ եմ ստանալու, ու ինձ առավել քան մտահոգում է իմ ով լինելը: Վերը բերած նկարագրությունները այն դժվարությունների (ու ստորացումների), որոնց միջով անցնում է թարգմանիչը, ճիշտն ասած ինձ ծանոթ են. ունեինք մի դասախոս, թարգմանիչ, նա էլ ցավով էր արտահայտվում ու բողոքում (բայց նաև շարունակում թարգմանել` հրատարակողներ գտնելու հույսով): Սա է իրականությունը, ու ես դա գիտակցում եմ, ինքս էլ ունեմ ցավոտ հարցեր, որ այդ նույն իրականության մեջ անլուծելի եմ համարում, բայց ինչ անեմ, պատմեմ? գոռամ? ում համար? մենք տեղյակ ենք մեր կեղտից, մենք սուրբ չենք, մենք մեր դժբախտությունների համար նախ մեզ ենք պարտական դեռ վաղնջական ժամանակներից, բայց և սովոր ենք ողբալ ու տեղում դոփել... մեզ պարզապես մաքրվելու սկիզբ դնող է պետք, այսպես ասած, մեզ ճանապարհի ուղեցույց է պետք, մեր կեղտի մեջ կորած ճանապարհը տեսնում ենք, տեսնում, ցույց տվեք այն լուսավորը, մաքուրը, ուժ ու հույս տվեք, որ առաջ շարժվենք, մեզ հայրենասիրական ոգով դաստիարակեք, տվեք մեզ այն գրականությունը, որի կարիքն իրոք ունենք... ՀԳ:Հայաստանը միակ կետն է, որի մասին ես ինձ երբեմն նույնիսկ ստիպում եմ լավատեսորեն մտածել: Quote Link to post Share on other sites
zaratustra Posted March 9, 2006 Report Share Posted March 9, 2006 Ես ԿԳԲ-ի ագենտ եմ - Ինչպե՞ս ես կարողանում ծառայել բոլոր ռեժիմներին։ Դու բարեկամ էիր կոմունիստների հետ ու ատում էիր դաշնակներին ու բոլոր հայերին մնացյալ ու չէիր մասնակցում ապրիլի 24- ի արարողություններին ու ընկերական հարաբերություններ ունեիր թուրք, ազերի և քուրդ համայնավարների հետ… Հետո ընկերացար Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ, ատեցիր կոմունիստներին ու դաշնակներին ու մնացյալ հայերին… Հետո սիրեցիր Ռոբերթ Քոչարյանին, ատեցիր Լևոնին ու դարձար դաշնակցականների բարեկամը և մասնակցում ես այսօր ապրիլի 24-ի իրարանցմանը այնպես կատաղի, որ նրանք անգամ շվարում են նախկին ընկեր թուրքերի, ազերիներին ու քրդերի նկատմամբ հրահրած ատելությանդ վրա։ Մնացյալ հայերին ատում ես ըստ հին, անփոփոխ սովորության, բայց զարմանալիորեն մնում էս հայերի համայնքների անփոխարինելի նախագահն: Ինչպե՞ս կառաջարկես սա հասկանալ։ - Դա եղել է, կա և լինելու է իմ կրեդոն։ Ես միշտ իմ հայրենի կառավարության հետ եմ, անկախ նրանից թե ով է իշխողը. Սա էր և սա է անփոփոխ պատասխանը տեսակի։ Երբ երիտասարդ էի ու միամիտ, չէի կարող ինձ թույլ տալ վատ բան մտածել մարդու մասին, միչև ստույգ ապացույց չունենամ։ Հիմա ավելի լավ գիտեմ։ Ես միշտ իմ հայրենի կառավարության հետ եմ, անկախ նրանից թե ով է իշխողը: Սա ոչ այլ ինչ է, քան ասելը՝ Ես ԿԳԲ-ի ագենտ եմ 2006-03-08, Սթոքհոլմ Իսկ ի'նչ անի այն ԿԳԲ-ի ագենտը, որը հասկացել է (ագենտի "պատվավոր" պաշտոնը ստանձնելուց հետո միայն) իր կրեդոյի իսկական էությունն ու "մաքրությունը", բայց չունի այն դոլլարները, որոնք պետք են պետությանը "ոչ պաշտոնապես" (ասել է թե օրենքով նման բան չկա, բայց կա տրադիցիա') մուծելու համար, որպեսզի այդ պետության հասարակատանն (աշխատեցի մեղմ արտահայտվել) այլևս չաշխատի: Կարծում եմ` նման ագենտները քիչ չեն: Ուրեմն որտեղի'ց սկսել մաքրության աշխատանքները... Կուզեի, որ սրա մասին մտածեինք Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 10, 2006 Author Report Share Posted March 10, 2006 (edited) ՀԳ:Հայաստանը միակ կետն է, որի մասին ես ինձ երբեմն նույնիսկ ստիպում եմ լավատեսորեն մտածել: Ոչ մի բանի վրա չհիմնավորված, կամ պարտադրված լավատեսությունը կարող է սուիսիդալ հետևանքներ ունենալ։ Անցյալ դարի սկզբներին Ռուսաստանից ներթափանցած ամեն ռանգի հեղափոխական-կոմիսարները ներշնչեցին, կամ պարտադրեցին հայերին լավատեսության ծովից ծով հայրենիքի, իսկ հետո ժողովուրդների համայնավարական եղբայրության։ Առաջինը լավատեսությունը հանգեց ցեղասպանության, երկրորդը Գուլագին։ Edited March 10, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 10, 2006 Author Report Share Posted March 10, 2006 Իսկ ի'նչ անի այն ԿԳԲ-ի ագենտը, որը հասկացել է (ագենտի "պատվավոր" պաշտոնը ստանձնելուց հետո միայն) իր կրեդոյի իսկական էությունն ու "մաքրությունը", բայց չունի այն դոլլարները, որոնք պետք են պետությանը "ոչ պաշտոնապես" (ասել է թե օրենքով նման բան չկա, բայց կա տրադիցիա') մուծելու համար, որպեսզի այդ պետության հասարակատանն (աշխատեցի մեղմ արտահայտվել) այլևս չաշխատի: Կարծում եմ` նման ագենտները քիչ չեն: Ուրեմն որտեղի'ց սկսել մաքրության աշխատանքները... Կուզեի, որ սրա մասին մտածեինք Ողջունում եմ ձեր ցանկությունը փնտրելու այն տեղի որտեղից պետք է սկսենք։ Այդ մասին գրել եմ երեք գիրք, բոլորը ներկայացված են ձեր թանկագին ուշադրությանը։ Ես արդեն մտածել եմ, ավարտել եմ, գրի եմ առել, սպասում եմ մինչև հայրենակիցներս մտածեն, կամ նրանք ովքեր մտածել են, հայտնեն իրեն կարծիքը, համաձայնեն, չհամաձայնեն, առաջարկեն, քննարկեն: Հայկական ֆորումներում միայն լուտանք եմ ստանում, առաջին իսկ արտահայտածս մտքին ի պատասխան, միայն այն պատչառով, որ չի համապատասխանում ազգային, բարոյական, չգիտեմ էլ ինչ բաների։ Երկու զգուշացում է մնացել ինձ այստեղ կարծես։ Սանկցիայի տակ եմ։ Շուտով այստեղից էլ քոքս կկտրեն, բայց ես միևնույնն է դեռ քննարկում չտեսա այդպես էլ, մաիյն հայհոյանք, իսկ լավագույն դեպքում դժգոհություն ոճից, լեզվից, քերականական և այլ սխալներից… Ես արդեն չեմ տխրում, սովոր եմ, համ էլ բոլոր դասականները մանրամասն նկարագրում են այն ամենը ինչ սպասվում է այն հիմարին, որ որոշել է հանկարծ գրել հայերի համար։ Իմ բախտը բերել է նրանով, որ ես գրող չեմ, քաղաքական գործիչ եմ, որը ընտրել է գրականությունը որպես զենք, և արդեն գրել է 5 գիրք։ Ոմանք ասում են, որ դա գրականություն չէ, իսկ ես թքած ունեմ այդ հարցի վրա, որովհետև այդպիսին պարզապես չունեմ, համ էլ ոմանց վրա, որովհետև ինձ հետաքրքրում են այն հարցերը որոնք դրված են գրքերումս, իսկ հայրենակիցներս դրանք կարծես չնկատելով, ինձ են հայհոյում ու մեղադրում ինչում ասես, կարծես, եթե ապացուցեն անգամ, որ ես արարածներից ամենաստորն եմ, դրանից նվազելու է այլանդակությունը և կվերանան բոլոր հացերը։ Ողջունելի է, ինչպես ասեցի, ձեր ցանկությունը գտնելու այն տեղը, որտեղից պետք է սկսել մաքրելը, բայց բան չհասկացա դոլլարների մասին, չհասկացա ով ում պետք է տա, ինի համար… Կարո՞ղ եք բացատրել։ Գրքերս առաջարկում եմ պատասխան գտնելու համար, բայց դե մի 1000 էջ ստիպված եք լինելու կարդալ, ու վստահ չեմ որ կհետաքրքրի, կամ կկարդաք, այդ պատճառով հիշեցնեմ ձեզ պապենական ասածվացքը, որն արժե հարկավ ավելի, քան իմ գրած ու գրելիք գրքերը, որովհետև ժամանակի փորձություն է անցել արդեն. Ձուկը գլխից է հոտում, այնտեղից էլ պետք է սկսել մաքրել։ Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 11, 2006 Author Report Share Posted March 11, 2006 (edited) Դրանք բոլորը հոմանիշներ են «Ռոբերթ Քոչարյանը ստորագրել է մի հրամանագիր, ըստ որի Վլադիմիր Կարմիրշալյանը արժանանում է արտակարգ դեսպանի և լիազոր նախարարի կոչման». կարդում եմ հայրենի թերթերից մեկում: Հետևում է երկարատև վաստակի թվարկումը հոդվածում ու վերջանում. «մինչ նոր նշանակում, աշխատում էր վերջինս որպես Դանիայի, Նորվեգիայի, Շվեդիայի ու Ֆինլանդիայի դեսպան։ Լրացում. Վլադիմիր Կարմիրշալյանը «մեր» ամենափորձված դիվանագետներից է, սովետական տարիների թոհ ու բոհերով անցած, կուսակցության ծոցում կրթված և անշուշտ բազում վաստակով կոմունիստական կուսակցության ու սովետական միության կայցման ու զարգացման գործում, և ոչ պակաս կոմունիզմի էքսպանսիայում, որովհետև դա սուրբ պարտականությունն էր անխտիր բոլոր սովետական դիվանագետների, բոլոր երկներում աշխարհի։ Նա հայտնվեց մի քանի տարի առաջ շուքով, նկարվեց թագավորի ու վարչապետի հետ, հեռուստացույցով ցույց տվեցին, բոլորս սաստիկ ուրախացանք ու հրճվեցինք, իսկ ես անձամբ առաջարկեցի գրասենյակ, համակարգիչներ, կահույք, օգնականեր, թարգմանիչներ. ամեն ինչ մի խոսքով, որպեսզի դեսպան կարողանա աշխատել երկրում, իսկ դեսպանի ամենօրյա ներկայությունը և նրան անսահման աջակցությունը կարևորում էի փաստով, որ Սկանդինավիան, հատկապես Շվեդիայի թագավորությունը մեծ ազդեցություն ունի աշխարհում, փոքրիկ լինելու հանգամանաքին հակառակ և պատասխանատու միջազգային պաշտոններ են գրավում բազում շվեդացի, Քոֆի Անանի կնոջից, մի քանի թագավորություններում թագուհի ու թագաժառանգից սկսած, համաշխարհային բանկով ու էլ ինչով ասես վերջացրած, բայց ամենակարևորը՝ վերջին 15 տարում, Հայաստանի և Արցախի հարցերով տարբեր ժամանակներում պատասխանատու դիվանագետներ են եղել և են. Էլիասոնը, Գարտոնը, Լենմարկերը, Պետերսոնը, Սեմնեբին՝ բոլորը շվեդացիներ։ - Ինձ հայկական համայնքը խոստացել է մի քանի ամսից վիլլա առնել, աֆտո, եսիմ ինչ, շնորհակալություն,առաջարկության համար, կարիք չկա. ասեց, ու իզով թոզով չքվեց Երևան, այնտեղից «դիվանագիտական հարաբերություններ» վարելու վերոհիշյալ պարոնների հետ։ Հայնտվեց մի երկու տարուց, ու խնդրեց, որ ցեղասպանության միջազգային կոնֆերանսին այցելող Անդրանիկ Մարգարյանի խաթրին չկպնեմ, իսկ երկարատև կորելը բացատրեց երևանյան դժվարություններով և ախպարական ստախոսությամբ, որովհետև չեն առել խոստացված վիլլան ու աֆտոն։ Խոստացա իհարկե Անդրանիկ Մարգարյանի խաթրին չկպնել, զարմացա, որ նման անհանգստություն կա Երևանում, որովհետև մտածեցի, որ ինչքան կարելի է կպել եմ արդեն և անգամ հայտնեցի, որ ցեղասպանությանը նվիրված միջազգային կոնֆերանսը համայնքային վեճ լուծելու առիթ չէ, ավելին՝ խաղաղ կզրուցեմ Անդրանիկ Մարգարյանի հետ, եթե նման ցանկություն ունենա։ Ինչպես նախկինում, կորավ իզով թոզով կրկին։ Վերջին անգամ երևաց մի քանի շաբաթ առաջ, Ռոբերթ Քոչարյանի հետ, կնքեցին պայմանագիր փոխադարձ ներդրումների ապահովման վերաբերյալ, և քանի որ վստահ եմ, որ շվեդացիք մոտ ժամանակներս լուրջ ներդրումներ չեն անելու Հայաստանում, բացառությամբ մի երկու կոսմետիկ ծրագրի հարկավ, ակնկալում եմ լուրջ ներդրումներ Հայաստանից Շվեդիայում։ Շվեդիան հայտնի է իր ամուր և բերանփակ բանկային համակարգով դեռ Հիտլերի ժամանակներից, այստեղ վերջերս բանկերից մեկում գտան համակենտրոնացման ճամբարներում հրեաների բերաններից քաշած ոսկե ատամների հետքերը, բայց մարեցին կոնֆլիկտը, հոլոկոստին նվիրված մի կոնֆերանս ֆինանսավորելով ու Ռաուլ Վալենբերգին Լոնդոնում արձան դնելով։ Անցավ գնաց։ Մի ուրիշ լռեցված արդեն աղմուկ էր վերջերս այստեղ, որ շվեդական բանկերը պատսպարում են Ռուսաստանից հանցավոր կերպով դուրս բերված միջոցներ, այնպես որ փոխադարձ ներդրումների ապահովման պայմանագիրը, հրաշալի մի գործ կարող է համարվել, որի համար Վլադիմիր Կարմիրշալյանը արժանացավ լիազոր դեսպանի տիտղոսի, հեթական երկրում նման գործարք ու պայմանագիր կնքելու ակնկալիքով հարկավ։ Դե իսկ լիազոր նախարարի բարձր կոչումը շնորհվում է անշուշտ, ազգային անկախ դիվանագիտությունը բացարձակապես տապալելու համար, որովհետև ազգային անկախ դիվանագիտությունը ամենաոխերիմ թշնամին է կոմունիզմի էքսպանսիայի, կամ ֆաշիզմի, կամ կազմակերպված քրեական հանցագործության՝ ընտրեք ձեր ճաշակով։ Դրանք բոլորը հոմանիշներ են։ 2006-03-10, Սթոքհոլմ Edited March 11, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
zaratustra Posted March 12, 2006 Report Share Posted March 12, 2006 Որ ձուկը հոտում է, տեղյակ եմ, որ գլխից է հոտում, դա էլ գիտեմ (ճիշտն ասած, հենց նույն պապենական խոսքից), բայց չգիտեմ, թե ինչպես անենք, որ ԱԶԳԻ մեջ միանգամից, փոթորկի նման արթնանա համարձակություն, ուժ` հսկա հոտած ձուկը/ձկները իր արժանի տեղը թափելու համար. միանգամից է պետք, որովհետև, որքանով ճանաչում եմ ազգիս, մի քիչ հապաղելուց հետո ամեն մեկը սկսում է իր գլխի ճարը տեսնել (գուցե միայն հային չէ բնորոշ...) Ձեր գրքերը կարդալու մասին` իրավացի եք, հազիվ թե ժամանակ ունենամ լրիվ կարդալ, համ էլ հոգնած ու հիասթափված եմ. չեմ կարծում, որ այնտեղից հուսադրող ու առաջ շարժվելու ուժ տվող տողերն այնքան կլինեն, որ ինձ օգնեն (հուսով եմ` ճիշտ եք հասկանում ինձ): Իմ բախտը բերել է նրանով, որ ես գրող չեմ, քաղաքական գործիչ եմ Այո, ես արդեն հասկացել եմ, ու գեղարվեստական արժեքին այդքան էլ ուշադրություն չեմ դարձնում Ձեր աշխատանքներում. փորձում եմ գաղափարականը հասկանալ (նախ որովհետև սիրում եմ հասկանալ մարդկանց- ասում են` հիվանդություն է դարձել մեջս): Ոչ մի բանի վրա չհիմնավորված, կամ պարտադրված լավատեսությունը կարող է սուիսիդալ հետևանքներ ունենալ։ Անցյալ դարի սկզբներին Ռուսաստանից ներթափանցած ամեն ռանգի հեղափոխական-կոմիսարները ներշնչեցին, կամ պարտադրեցին հայերին լավատեսության , իսկ հետո ժողովուրդների համայնավարական եղբայրության։ Առաջինը լավատեսությունը հանգեց ցեղասպանության, երկրորդը Գուլագին։ Լավ էր ասված, բայց. գործս պիտի լինի հայրենիքս հոտած ձկներից մաքրե?լը. բայց ինչես սկսեմ գործս, եթե չեմ հավատում նրա բարեհաջող ավարտին. ինչպես հավատում ենք աստծուն, որ արդարացնի ու ների մեր գոյության պատճառը ու նպատակը (կարող եք չհամաձայնել), այնպես էլ ես եմ հավատում իմ հայրենիքի, այսպես ասած, պոտենցիալին: Ես գրեցի` ՍՏԻՊՈՒՄ ԵՄ լավատեսորեն մտածել, որովհետև դա հիասթափության դեմն առնելու դեռևս միակ հնարավոր միջոցն է, իսկ հիասթափությունը կապված է նույն "ծովից ծով հայրենիքների" հետ: բայց բան չհասկացա դոլլարների մասին, չհասկացա ով ում պետք է տա, ինի համար… Կարո՞ղ եք բացատրել։ Մի րոպե նորից կարդամ գրածս. Պիտի հարցին հարցով պատասխանեմ. չգիտեք?` ինչպես կարելի է Հայաստանում հրաժարվել ագենտի աշխատանքից: Quote Link to post Share on other sites
Vahe Avetian Posted March 13, 2006 Author Report Share Posted March 13, 2006 (edited) Որ ձուկը հոտում է, տեղյակ եմ, որ գլխից է հոտում, դա էլ գիտեմ (ճիշտն ասած, հենց նույն պապենական խոսքից), բայց չգիտեմ, թե ինչպես անենք, որ ԱԶԳԻ մեջ միանգամից, փոթորկի նման արթնանա համարձակություն, ուժ` հսկա հոտած ձուկը/ձկները իր արժանի տեղը թափելու համար. միանգամից է պետք, որովհետև, որքանով ճանաչում եմ ազգիս, մի քիչ հապաղելուց հետո ամեն մեկը սկսում է իր գլխի ճարը տեսնել (գուցե միայն հային չէ բնորոշ...) 88-92 հայերը իրենց գլխի ճարը թողած, ընդհանուր ճարն էին հոգում, մինչև հասկացան, որ դրանով չեն բոլորովին զբաղված իրենց առաջնորդները Կարծում եմ, որ մարդկանց մեծամասնությունը անում է սովորաբար այնպես, ինչպես իրենց ղեկավարները: Երբ կարծում են, որ ղեկավարները նվիրված են ազգային գործունեության, նունպես լծվում են Տեսնում են թալան, ավերածություն ու գողություն. զբաղվում են նույնով, անկախ էթնոսի, դավանանքի, աշխարհագրության Ինձ կասկածելի է թվում Էթնոհոգեբանությունը, որպես ակադեմիական հիմք ունեցող առարկա, բայց չեմ հերքում սոցիոհոգեբանությունը: Ասել կուզե, չեմ հերքում, որ հայերի մեծ մասը կարող են ունենալ նման հոգոբանություն, բայց հերքում եմ դրանց առաջացումը ավանդույթներից: Սոցիալական վիճակից այո, բայց այդ դեպքում նույնանում է հոգոբանությունը նույն վիճակում ապրող ժողովուրդների հոգեբանության հետ: Իրար այսօր շատ նման են վարքով ու բարքով հայերը, ադրբեջանցիները, վրացիները, աջարները, չեչենները, սերբերը, ալբանացիք, խորվաթները և այլն… Եթե չեք վստահում դատողությանս և կարծում եք, որ էթնոհոգոբանությունը հարաբերականորեն հաստատուն է, պատասխանեք մի հարցի. - Արդյոք նույն էթնոհոգեբանությունն եք նկատում հայերիս մեջ 88-92 թվականներին և դրանից հետո, միչ օրս: Իմ անձնական կարծիքով, գործ ունենք տարբեր ժողովուրդների հետ: 88-92 թվականներին գործ ունեինք մի ժողովրդի հետ, որը պատերազմ էր հայտարարում ՍՍՀՄ-ին ու ակնթարթ անգամ չեր կասկածում հախթանակին, անգամ երկրաշարժից հետո, իսկ այսօր տրիբիալ մի ցեղ ենք, որը վերանվանել է ազգային ազատագրական պատերազմը ղարաբաղյան հակամարտության: Մի ժամանակ կենտրոնաձիգ, երևանաձիգ ազգ էինք, ամեն ռսական պարտադրանքը համարում էինք գավառամիտ, ռաբիզը ցածրօրակ, այսօր բլոկադված գեղացիների մի ոհմակ ենք, ռսի կիրզվի սապոգը մեծարող, իսկ ռաբիզը հախթական արշավի է ելել անգամ կենտրոնական հեռուստատեսությամբ և թափանցում է արդեն 72 այլ երկիր, հաստատելով ու վերահաստատելով մեր ալբանացի, կամ ադրբեյանցի լինելը, կամ եսիմ ինչ, մի վայրագ հորդա մի խոսքով, որն ինքնակազմակերպաման ոչ մի ունակություն չունի և հարատև կախյալ է միջազգային հանրության ողորմածությունից ու բարի կամքից: Հորդաներին, աբորիգեններին հատուկ վարքագծով, զմայլվելով փայլփլուն հուլունքով ու հնամաշ զենքով, ստրկության վաճառեցինք մեր հայրենակիցների կեսին: Արտագախթ: Ոտի են ելած բազումը դեռ: Պատմական ակնարկ. 88-ին ունեինք ընտրություն Պարույր Հայրիկյանի ու նրա զինակիցների՝ որոնց ճանաչում էինք առնվազն երկու տասնամյակ, մարդիկ հայտնի էին մեզ իրենց գործունեությամբ ու վաստակով, որովհետև սովետական միությունը նրանց շարունակաբար ծակն էր կոխում և հատկապես աշխատում էր, որ բոլորս իմանանք ու խելքներս գլուխներս հավաքենք, և լայն հասարակույթանը բոլորովին անհայտ մարդկանց միջև: Ընտրեցինք լևոն-մևոն, բաբիկ-մաբիկ, ռոբ-սերժ ու չգիտեմ ինչ: Հիմա մի պահ նստեք ետ, հանդարտ ու ինքուրույն մտածեք ու հիշեք: Վստահեք միայն ձեր անձնական հիշողությանը ու ոչ մի ուրիշի, և մի լսեք հարևանին, որը ձեր փոխարեն հիշել է ուզում, հետևաբար մտածել: Դա չեկիստ ստուկաչն է, որը զբաղված է իր աշխատանքով ու լվանում է ձեր ուղեղը: Ովքե՞ր էին էս լևոն-մևոն, բաբիկ-մաբիկ, ռոբ-սերժերը: Ո՞վ է ճանաչել էս մարդկանց 88-ից առաջ, բացի մի խումբ գործընկերներից, ամեն մեկի համապատասխան աշխատավայրում Վերջապես հարց ու փորձ արեք այդ հին գործընկերներին, եթե միչ օրս հետները չեն, կամ անհետ չեն կորել Փորձը ցույց է տալիս, որ կարող են, ես ինքս անհետացած եմ, չնայած համառ փորձերիս վերադառնալու: Առաջինը Պարույրն էր Առաջին ագամ կյանքումս հասկացա, որ ես անհեթեթ մի գառնուկ եմ, որին կարող են մորթել երբ ուզեն, ովքեր ուզեն ու շրջապատված եմ կովերի մի նախիրով, որոնք կշարունակեն որոճել ծղոտը ու լուռ նայել, լավագույն դեպքում կբխկան մի բան, որը կլինի ԱԶԳԱՍԵՐ ինքնանվանվող ամերիկացի հայրենակցիս երեկ ուղարկած նամակին նման մի բան Սիրելիս գրում է, որ ուրախ է որ ինձանից խլել են տունս, քրեապես հետապնդում են ու երկիր չեն թողնում իմ նման խելագարներին Տարօրինակ է կարծում եմ, որ մարդուն վստահաբար խելագար համարողները, չեն դիմում երբևէ վերականգնողական առաջարկներով, սանատորիաներում կամ հոգեբուժարաններում, այլ ուրախ են, որ հիվանդներին թալանում են ու հալածում Ի՞նչ կարծիքի եք երևույթի մասին, եթե շարունակում եք կարծել այնուամենայնիվ, որ էթնոհոգեբանությունը կեղծ գիտություն չէ և ֆաշիստական բրեյնուոշինգ: Ի՞նչ պլպլան հուլունքով ու հնամաշ զենքով ու դիվային հնարքով հմայեցին մեզ ու դարձան մեզ իշխան անծանոթները ու անբարտավանացրին մեզ այն աստիճանի, որ մեզնից մեկին պարզապես մարեցին մեր մեջ, մեր ներկայությամբ, մեր բանսարկու մասնակցությամբ ու մենք անգամ ծպտուն չհանեցինք ու մինչ օրս չենք հանել: Ասում են առաջին հայերեն նախադասությունը «Ճանաչել զխոսք և զբանս հանճարոյ»-ն է: Եթե դա հերթական ֆռթոնը չէ, միթե՞ ավելին գրելու, կամ անգամ կարդալու կարիք կա, որպեսզի նայես շուրջդ, բաց հայացքով, անկախ մտածելակերպով, ճանաչես խոսքը, և գործը ԱՆՃԱՐՆԵՐԻ 2006-03-13, Սթոքհոլմ շարունակելի… Edited March 13, 2006 by Vahe Avetian Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.