Aksel.V Posted May 23, 2005 Report Share Posted May 23, 2005 (edited) *** В пиджаке на солнце На выду у дам, Холодно на сердце, Спасите мадам. *** Հազար տարի առաջ ես սիրում էի քեզ, Մի ժամ առաջ էլ դեռ սիրահար էի, Ու ինձ թվում է դու արդեն գիտես, Ե՞րբ պիտի ես քեզ դավաճանեի: Edited May 23, 2005 by Aksel.V Quote Link to post Share on other sites
Celtic Posted May 31, 2005 Report Share Posted May 31, 2005 *** Строка - как сердце, ей ли знать пределы?.. Смиренным строем вопли отстраняет, Скорбит, отрдано верит, мчится к цели, Друзей среди врагов приобретает... Бла-бла-бла... Моя строка - на похоронах совести Последняя песнь. Грохот Брошенного гроба, с живым, обреченным на покой. Последний ком земли на последней могиле - Строка! Залита бесчисленными поллитрами, Прокурена мириады раз, Триллионы раз оплакана, Опустошена, Опошлена, С вырванными душой и смыслом, Осененная знамением крестным - Строка на день. День - вместо двух жизней, Отныне Hовый ценник навешен! Смущающий полубаб-полумужчин, И заставляющий плакать Женщин. И пусть пишут многие убогие, И пусть пишут многие лукавые, Уродливые строки многие, Бессловесные, животные, бравые, Всем восстанет поперек горла рыбной костью Отряхнувшись от сиюсекундного, бренного, Пепельного цвета, Моя Вечерняя гостья, Не забывшая своего друга верного... Quote Link to post Share on other sites
Mamikon Posted June 1, 2005 Report Share Posted June 1, 2005 *** Строка - как сердце, ей ли знать пределы?.. Смиренным строем вопли отстраняет, Скорбит, отрдано верит, мчится к цели, Друзей среди врагов приобретает... ← Շատ լավ տողեր են Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Մենախոսություն հայելու հետ -Արի՛ ինձ հետ, գնա՛նք այնտեղ, ուր օրը վերջանում է: Ուր, ամեն առավոտ, արևը կարմիր մեր սարերի գագաթերն է այրում, իսկ երեկոյան, ասես հանդարտված, ասես հոգնած կրակի հետ խաղալուց, այդ նույն սարերի փեշերին է իջնում, ինչպես կամակոր երեխան երբ հոգնում, իր մոր մոտ է վազում, որ կպչի փեշերից: Արի այնտեղ, ուր ճանապարհը վերջավոր է… -Թո՛ղ ինձ այստեղ: Թո՛ղ ու գնա՛: Ու թո՛ղ չտեսնեմ այդ սարերը: Թող չտեսնեմ, թե ինչպես են դրանք, արունոտ ոտքերով, մեր սուրբ գագաթները, ամեն առավոտ, արևի նման արյան մեջ խորտակում, իսկ երեկոյան գլուխները դնում մեր չորացած ոսկորների կույտերի վրա, ու անհոգ քուն մտնում: Ու թող իմ ճանապարհը դեպի իմ դրախտ երբեք չավարտվի… -Արի՛, խնդրո՛ւմ եմ, արի՛: Այնտեղ, ուր կանաչ են ճյուղերը, որոնք հասուն նռների ծանրության տակ քսվում են հողին ու նոր ծնված ծիլերը շոյում: Ուր ամոթխած ծիրանին իր վարդագույն ծաղկե զգեստով մերկությունն է ծածկում, իսկ աշնանը ամեն մի ծաղկից ծնում է դեղին, քաղցրահամ ծիրան: Արի այնտեղ, ուր բնությունը վերածնվում է գարնան հետ մեկտեղ... -Ինչպե՞ս գամ այնտեղ, եթե տեսնում եմ, որ ազգը` նուռը հասուն, կիսով չափ փտած է, իսկ նոր ծնված ծիրաններն ի ծնե իրենց մեջ փայփայում, մեծացնում են որթերը, իրենց հոգին խժռող: Իմ սիրտը քարից չէ՛, թո՛ղ ինձ, ես մնա՛մ քո հնարած գեղեցիկ աշխարհում: Այստեղ գարունը չունի սկիզբ ու վերջ… -Արի՛: Արի՛: Արի տե՛ս մեր Արաքսը, որ գրկում է մեզ, ու շոյում է մեղմիկ, ինչպես հոգատար մայրը իր որդուն: Ու վերքերը մեր քնքուշ ձեռքերով լվանում ու բուժում է, ու թախծոտ, բայց հպարտ, կապույտ աչքերով նայում է, ասես ցանկանում է ասել “դիմացիր… ես քեզ հետ եմ”: Արի գնա՛նք, տե՛ս: -Գնամ տեսնեմ, թե ինչպե՞ս է նա մի ձեռքով գրկում վիրավոր իր որդուն, իսկ մյուսը` կտրած, նույնիսկ շարժել չի կարողանում… Ու Արարատի դիմաց լուռ արնաքամ է լինում: Մի՞թե դրան է նա արժանի: Ինչպե՞ս գամ այդտեղ: Թո՛ղ ինձ, մոռանամ… -Մոռացի՛ր: Ես գնո՛ւմ եմ: Քելե լաո, քելե երթանք մեր երկիր... Quote Link to post Share on other sites
Rouna Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Իմաստուն ջան: Գիտես, որ ռուսախոս եմ: Ինչքանով է լավ գրածդ հայերենի տեսանկյունից, չեմ կարող ասել: Ասեմ էլ, կարծիքս հայախոսի կեսի չափ է պետք ընդունել: Այս պատճառով գեղարվեստական մասը չեմ շոշափում, լռում եմ: Հետաքրքիր է գաղափարականը: Գրում ես, որ նրանք մեր նախնիների չորացած ոսկորների կույտերի վրա են քնում: ՈՒ Հայքի խլած մասը հետ ես ուզում: Ինչու՞ համար: Որ ՄԵ՞ՆՔ քնենք մեր նախնիների չորացած ոսկորների կույտերի վրա: Ասածս դժվար թե քեզ է դեմ: Ասածս ծնվեց մեր ֆորումի զրույցներից, քո գրածով ամփոփվել է ընդամենը: Ինչքան շատ եմ կարդում նման տեքստեր, այդքան շատ եմ նմանվում Իսրաելի գոյության դեմ գործող հրեաներին, սակայն իմ վիճակը նախընտրելի է, քանի մենք «սպանության վայրը» մեր Հայրենիքում չենք ընդգրկել: ՀԳ Գիտեմ, որ թեմաից դուրս խոսեցի, լռել չուզեցի: Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Խլած մասը ետ եմ ուզում, որովհետև այն ՄԵՐՆ է: Իսկ ոսկորների վրա մենք չէինք քնի: Մենք նրանց կթաղեինք: Չհասկանաս այնպես, որ առաջարկում եմ ոսկորները հատ-հատ հավաքել ու թաղել... Quote Link to post Share on other sites
Rouna Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Սպանության վայրը Հայրենիք կարող է դառնալ արդյո՞ք: Սրա մեջ մեծ խնդիր կա ինձ համար: Նույնիսկ եթե ուղիղ և փոխհաբերական իմաստով թաղենք ոսկորները: Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Սպանության վայրը հայրենիք չպիտի դառնա: Հայրենիքը դարձավ սպանության վայր: Բայց մնաց ու միշտ կմնա հայրենիք: Իսկ ընդանրապես, "գնալ"ը վերաբերվում է Հայաստան գնալուն, ոչ թե Հայք: Quote Link to post Share on other sites
Rouna Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Երևի թե քեզ հասկացա: Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 2, 2005 Report Share Posted June 2, 2005 Իհարկե: Քանի խորացել ենք offtop-ի մեջ, ասեմ, որ բարի նախանձով նախանձում եմ... Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 13, 2005 Report Share Posted June 13, 2005 Հայերը ռուս են դառնում: Ա՜խ, եթե դա ամենափոքր ցավս լիներ... Հայերը... թուրք են դառնում, Ու թուրք դարձած ամուսնանում են թուրքի հետ, Ու զարմանում, որ իրենցից... թուրք է ծնվում: Ու բոլորը, ասես մի մարդ, գոռում են, թե "Մեղավորը Հայաստա՛նն է": Մեղավո՛ր է Հայաստանը: Մեղավո՛ր, որ փող չկա, Որ ավերակ է: Սարքե՞լ է պետք` սարքող չկա՛, Ստեղծե՞լ է պետք` ստեղծող չկա՛, Սիրել է պե՛տք, չկա՛ սիրող, Բայց փոխարենը կա՛ բողոքող, Եվ ինչքա՜ն շատ... Մեղավո՛ր է, մեղավո՛ր է Հայաստանը, Որ Հայերը թուրք են դառնում: Սիրե՛լ է պետք, ինչո՞վ սիրեն: Իրենց թուրքի սրտո՞վ սիրեն: Իսկ սիրողը` եթե դեռ կա, Կամ "ձևական" է, Կամ` "սուտասան", Կամ էլ... "ֆաշիստ": թուրքի սիրով մո՛րը սիրեն, թուրք ծնողի հո՛րը սիրեն... Թող իրա՛ր սիրեն, թող սիրե՛ն իրար, Իսկ Հայաստան սիրող դեռ կա՛.. Հայերը թուրք են դառնում: Թե առաջ` հատ-հատ, Հիմա արդեն խումբ-խումբ, Թե առաջ` ստիպված, Հիմա կամավոր, հիմա մտածված: Ապրե՛լ է պետք` կյանք տվո՛ղ չկա, Սիրե՛լ է պետք` չկա՛ սիրող սիրտ, Չկա՛ էլ ՀԱՅ ԱԶԳ, Կան անհատ Հայեր, Բայց ինչքա՞ն կմնան: Մտածել է պետք, Առողջ ուղե՛ղ չկա, Գործե՛լ է պետք, Չկա՛ բանող ձեռք, Սիրե՛լ է պետք, Բայց Աստծուն նրանք խորթ են, Հոգալ է պետք, Բայց Հայաստանը... որբ է, Մանկատուն հանձնած երեխայի պես, Որի ծնողը ուրախ ու զվարթ Ուրիշի երեխուն "բալա" է ասում: Հայաստանը կո՛ւյր է: Ո՞ւմ աչքով տեսնի, Ո՞ւմ ձայնով գոռա, Ո՞ւմ սրտով խոսի, Եթե Հայը միայն Ազգանունով է Հայ, Եվ այն էլ իր հոր: Շտապել է պե՛տք, Էլ ՀԱՅ ԱԶԳ չկա: Կան անհատ Հայեր, Եվ նրանք... անմա՛հ են: Quote Link to post Share on other sites
Mamikon Posted June 13, 2005 Report Share Posted June 13, 2005 Спасибо. Просто нет слов. В точку Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 13, 2005 Report Share Posted June 13, 2005 Спасибо, Роберт. Quote Link to post Share on other sites
Hasmik Posted June 13, 2005 Report Share Posted June 13, 2005 Идея подобного рассказа крутилась у меня в голове уже долгое время. Написать этот рассказ я решилась наконец после того как один уважаемый мною человек напомнил мне что мужчины и женщины по разному устроены. гыгы) я конечно знала об этом и раньше. но просто не ощущала разницу так остро, как в тот раз. Вот результат. Она: Вчера был мой день рождения. Теперь мне 18. Целый день приходили гости, чтобы поздравить меня)) Но я ждала вечера. Я ждала его. Он пришел поздно и не решался зайти. Он такой робкий и несмелый. Мне кажется, ему всегда необходима моя помощь. Он стоял внизу у подъезда и мерз. Слава Богу, мой брат возвращался домой и привел его с собой. И тут произошло чудо! Он протянул мне букет.. нет, букетик ... чего вы думаете? - это был букет жасмина! да-да! жасмин среди зимы! Я прыгала от счастья)) Он умудрился зимой достать жасмин. Мои любимые цветы. Он сделал это специально для меня!! Он так меня любит!! Он смущался, говорил, что случайно получилось, но я-то знаю, что это все ради меня!! Потом когда я начала собираться, он сказал, что без машины.. Он конечно же помнил, что я обожаю гулять по вечерам.)) До полуночи мы гуляли по заснеженным аллеям парка и любовались застывшими в своем завораживающем танце деревьями. Одной рукой он обнимал меня, а другой держал за другую руку. Он молчал. Он не хотел нарушать очарование этого вечера. Я так люблю его! Когда мы вернулись домой, я напоила его горячим чаем, так как он немного замерз. Мы долго еще сидели на кухне в уголке и просто молчали. Потом он ушел, он вернется утром. Это был мой самый лучший день рождения. Он: Вчера я был у Костика в оранжерее. Пили пиво, и он как всегда рассказывал мне про цветы и хвастался новыми сортами. Они вывели какой-то гибридный вид жасмина, пахнет обалденно. И цветет зимой. Интересно, конечно)) Я не сильно разбираюсь в этих штучках ботаников, но по ходу Костя и его отец - гении своего дела! Вдруг мой телефон начал орать песню "Happy birthday to you"(это она мне закачала, хорошо хоть не марш мендельсона) Заорал, пропел половину припева и вырубился. Аккумулятор сдох. Она поставила мне напоминание о своем дне рождения еще 2 месяца назад. Если бы не эта функция моего телефона, я бы наверное и не вспомнил. Ну нет у меня памяти на даты и цифры. Я собрался уходить. Костик говорит:"Возьми этих цветов. В такое время ты уже не успеешь ничего купить." Выхожу на улицу с этим букетом и понимаю, что если поеду на машине, то придется везти ее в клуб, а у меня дыра в кармане.(Кстати, давно пора взять аванс) Поехал на троллейбусе. Все на меня смотрели как на придурка из-за этого букета. Приезжаю, а у них этот дурацкий кодовый замок на подъезде. Как же я матерился!! Холод, темень! я не помнил номера квартиры!! Да еще и не мог позвонить ей, чтобы открыла. Целый час ходил взад-вперед. Приехал ее брат. Слава Богу, он меня узнал. Когда мы поднялись, она просто засветилась)) Начала что-то щебетать, зацеловала меня всего и верещала, что я принес ее самые любимые цветы!! и что я лучший на свете. Сначала я пытался объяснить все, рассказать о всех предшествующих событиях, но она и не слушала. Просто навесила на меня ярлык героя. Потом пошли гулять. Я весь замерз, а ей хоть бы что. Все же ее горячая рука в моей не дала мне замерзнуть окончательно. Когда вернулись, пили ее любимый чай - Ахмад с жасмином(везде этот жасмин ) и молчали. С ней так хорошо и уютно. Я впервые подумал, вот было бы хорошо наполнить свою жизнь этим жасмином. И каждое утро просыпаясь получать ее поцелуй просто за то, что она принадлежит мне. Я люблю ее. Вот. сначала хотела сделать какой нибудь шокирующий финал, но потом поняла что слишком люблю своих героев, чтобы принести в их жизнь горе. Поэтому такой хэппи-энд. только не судите строго... Quote Link to post Share on other sites
Josef Gabcik Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Ty prosto super! Mne ochen' ponravilos'! Osobenno vtoraya chast'.... ya plakal kogda chital dumaju pro menya ved' A tak voobshem ochen' xorosho.... pervoe iz vsego razdela chto ya s udovol'stviem prochital Quote Link to post Share on other sites
Hasmik Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Ty prosto super! Mne ochen' ponravilos'! Osobenno vtoraya chast'.... ya plakal kogda chital dumaju pro menya ved' A tak voobshem ochen' xorosho.... pervoe iz vsego razdela chto ya s udovol'stviem prochital ← ))) вуй.. спасибо) а ведь сказал что только смайл поставишь)))) не удержался))) насчет плакал ты наверное преувеличиваешь))) :lol: так приятно читать твой коммент)))) Quote Link to post Share on other sites
Znahar' Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 ЗАПАХ ОПЕРАЦИИ (моя мечта, которой не суждено сбыться) светло-жёлтые стены, ярко-красные щиты пожарных кранов, сквозь тишину в коридор пробирается запах операции. Этот запах ни на что не похож и он похож на запах свежескошенной травы, запах прошлогодней листвы, пережившей зиму под снегом… запах тёплой крови, покинувшей свою обитель – живой организм, запах мяса, человеческого мяса… запах жизни, перемешанный с запахом смерти – здесь их не разделить друг от друга – они проникли друг в друга, выткали свой причудливый узор страха и азарта, сплелись в клубок, распутать который может только уверенная рука хирурга, твёрдо держащая поблескивающий в свете операционных ламп скальпель… Несколько пар глаз неотрывно смотрят туда, где в зияющей ране сокращается и расслабляется жизнь…сокращается и расслабляется…сокращается и расслабляется…кружится в своём бешенном танце со смертью со скоростью пока ещё 90 па в минуту. Хирург смело берёт жизнь в свои руки, и жизнь продолжает ритмично биться в руках хирурга. Её не запугать ни скальпелями, ни зажимами, ни иглами, ни даже коагулятором, после которого на ней остаётся чёрный след выжженных полей, сгоревших домов и разрушенных судеб, а по операционной медленно расползается новый запах - чуть сладковатый запах подпаленного зверя… Кардиоплегия – безобидное слово, которое прекращает жизнь…Мёртвое сердце хоронят во льду…Руки хирурга теперь его глаза – пальцы шьют то, что трудно увидеть даже натренированному взгляду стрелка…Напряжённое молчание лишь изредка нарушают причудливыми названиями инструментов. Разряд…Пальцы волшебника расталкивают жизнь – проснись!!!очнись!!!заведись!!! Гадалкой теперь становятся датчики компьютера – они следят за линией жизни. Кардиограмма периодически ещё даёт экстрасистолии, но это временно – анестезиолог спокоен. Хирург успокаивает жизнь, нежно укладывая её в своё ложе и поглаживая, как отец напутствует сына, отпуская в свободное плавание в огромный страшный жестокий мир. Всем спасибо – и оказывается, что под стерилизованными перчатками, вымазанными в крови, прятались абсолютно обычные руки, но руки волшебника… Как я хочу стать таким волшебником…Но я не волшебник – я только учусь Quote Link to post Share on other sites
Hasmik Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Znahar' но это ужасно... Quote Link to post Share on other sites
Celtic Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Во сне моём стучатся в дверь. - "Кто там?" - спросил, не открывая. - "Я нищенка, родной, подай Голодной ломтик каравая!" Тотчас вскочил с кровати я, Впустил согбенную старушку, Отрезав хлеба ей краюшку Взглянул и вздрогнул: мать моя! Родная, мама, как случилось? Неужто тень могилы скрылась, И ты покинула тот свет?! Мне мама отвечала - "нет! Ты для меня, сынок, отрада, От Господа моя награда, Одно узнать хотела я - Не изменила ль жизнь тебя?.." "Нет, мама, матушка, я - тот же!.." - Но матери уж след простыл... С тех пор, как я тогда проснулся, Прошу, чтоб Бог меня простил... Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Celtic Quote Link to post Share on other sites
Romeo Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Չկա՛ էլ ՀԱՅ ԱԶԳ, Կան անհատ Հայեր, Բայց ինչքա՞ն կմնան: .... .... Էլ ՀԱՅ ԱԶԳ չկա: Կան անհատ Հայեր, Եվ նրանք... անմա՛հ են: ← Злая_Мудрость ջան, հասկանալի ե քո հոգու ընդվզումը, բայց միթե՞ վիճակը այդքան անմխթար է երևում հեռվից: Կարծում եմ ողբալու կարիք չկա: "Մեզ հա՛յ են ասում: Եվ ինչու՞ պիտի չհպարտանանք... Կա՛նք: Պիտի լինե՛նք: ու դեռ - շատանա՛նք:" Սարգել - սարքել Quote Link to post Share on other sites
Znahar' Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Znahar' но это ужасно... ← Ничего ужасного....)))) Это так всё и выглядит,если чуть воображение включить Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 14, 2005 Report Share Posted June 14, 2005 Злая_Мудрость ջան, հասկանալի ե քո հոգու ընդվզումը, բայց միթե՞ վիճակը այդքան անմխթար է երևում հեռվից: Կարծում եմ ողբալու կարիք չկա: "Մեզ հա՛յ են ասում: Եվ ինչու՞ պիտի չհպարտանանք... Կա՛նք: Պիտի լինե՛նք: ու դեռ - շատանա՛նք:" Սարգել - սարքել ← Իհարկե չկա: Պարզապես մեկ-մեկ պետք է "ընդվզել" :lol: Անմխիթար արդկանց անմխիթար վիճակը բոլոր տեղերից էլ անմխիթար է թվում: Ինչ էլ նախադասություն ստացվեց... "Մենք քիչ ենք..." Սարգել - սարքել Շնորհակալություն Quote Link to post Share on other sites
smally Posted June 15, 2005 Report Share Posted June 15, 2005 (edited) Հայերը... թուրք են դառնում, Ու թուրք դարձած ամուսնանում են թուրքի հետ, Ու զարմանում, որ իրենցից... թուրք է ծնվում: Ու բոլորը, ասես մի մարդ, գոռում են, թե "Մեղավորը Հայաստա՛նն է": Մեղավո՛ր է Հայաստանը: Մեղավո՛ր, որ փող չկա, Որ ավերակ է: Սարքե՞լ է պետք` սարքող չկա՛, Ստեղծե՞լ է պետք` ստեղծող չկա՛, Սիրել է պե՛տք, չկա՛ սիրող, Բայց փոխարենը կա՛ բողոքող, Եվ ինչքա՜ն շատ... Մեղավո՛ր է, մեղավո՛ր է Հայաստանը, Որ Հայերը թուրք են դառնում: Սիրե՛լ է պետք, ինչո՞վ սիրեն: Իրենց թուրքի սրտո՞վ սիրեն: Իսկ սիրողը` եթե դեռ կա, Կամ "ձևական" է, Կամ` "սուտասան", Կամ էլ... "ֆաշիստ": թուրքի սիրով մո՛րը սիրեն, թուրք ծնողի հո՛րը սիրեն... Թող իրա՛ր սիրեն, թող սիրե՛ն իրար, Իսկ Հայաստան սիրող դեռ կա՛.. Հայերը թուրք են դառնում: Թե առաջ` հատ-հատ, Հիմա արդեն խումբ-խումբ, Թե առաջ` ստիպված, Հիմա կամավոր, հիմա մտածված: Ապրե՛լ է պետք` կյանք տվո՛ղ չկա, Սիրե՛լ է պետք` չկա՛ սիրող սիրտ, Չկա՛ էլ ՀԱՅ ԱԶԳ, Կան անհատ Հայեր, Բայց ինչքա՞ն կմնան: ← Hamadzayn chem voch mi bari het!!!!! Kartsum em henc verjin tarineri @ntatskum hayeri azgayin inknagitaktsutyun@ barcracel e. Isk tshnami azgin azgapoxvelu masin xosk angam chka. Edited June 15, 2005 by smally Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 15, 2005 Report Share Posted June 15, 2005 Aveli lav Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.