Unregistered - M

Дада, меня этот факт очень угнетает... Христианство не создали евреи, и оно им не принадлежит. Это Вам не мифология народная. Вы когда-либо священника ААЦ видели?! Вам их черная ряса так напомнила царскую одежду? А вот очень жаль. Вы пробовали после Ветхого Завета прочитать еще и Новый? Любовь ко врагу не исключает его убийство в случае надобности (война, самозащита и тд). А христианская вера не считается единственно правильной, она и есть единственно правильная. Вот опять неправильно. Христианство не картошка, чтобы в земле выращивать и в чужие земли экспортировать. От Христа оно пришло, и кем бы оно не насаждалось - на то была воля Его.

А какая вера роднее? Христианство, которое сформулировало то армянство, частью которого мы с Вами... хотя нет, мы, без Вас, являемся, или идолопоклонство? Если Вы имеете ввиду первоначальную веру, то узнать ее практически невозможно. Ну скольких священников-шарлатанов Вы встречали, и как они шарлатанничали? Давайте подробности. Безусловно. А Вам? "многими" оччень содержательное слово. Можно конкретно? С чем Вы не согласны? Христианство пришло к нам от Всевышнего, а не от земли, а тем более чужой. Родное оно, наше...

Imacoghe aranc qo cuyc talu el giti

А Вы представляете себе общество, где все честны? Так теперь что? Подавляют, или о наживе думают? От Вас кто-то в церкви денег потребовал? А если нет - на каком основании Вы делаете выводы? Вы, значит в Арае, как во Всевышнего, веруете? Если честно, я о нем ничего не знаю. Не расскажете? Извините за вопросы, мне просто оччень интересно.

/Dr. Zlyk v poiskax smiritel'noj rubashki.../

Тогда об'ясните мне пожалуйста, о каком возрождении политеизма может быть речь, если Вы верите в одного Бога? И еще: при каких обстоятельствах Вас подавляла Армянская Апостольская Церковь?

Doktor Zlykmundovich (© Shalap) na meste. Pokajite mne sektanta!

ՄիԳ, շատ-շատ շնորհակալություն...

Да что Вы, какая агрессия? Вы не сектант? Расскажите мне, пожалуйста, какая у Вас вера.

Паган, не думаю, что сектанта, не знающего даже язык армян, должна волновать их вера. Вы хотя бы знаете где находится Армения?

Kulon iz serebra.

Kupila podarok sebe.

Почему должен армянин знать русский? Мы народ древний, мы существовали задолго до создания русского языка.

Sench, Samwel, smotrite v Language.

ՄիԳ, աչքիս լույսի գնով կարդացի Չինաստանում մարդկային իրավունքները պաշտպանելու մասին հոդվածը: :lol:

О'к. Слющяй тогда, PARTIZAN муаллим... Guliev und Gukasjan sind Freunde = Гулиев и Гукасян есть друзья. Berg Karabag wird unabhдngig sein = Нагорно-Карабах будет независимым.

MiG, перевод нужен? Там написано, что Арцах будет независимым.

Շնորհավոր

Da

Da

Интересно, а как Вы себе представляете "Возрождение язычества в Армении"?

На вопрос - нет. А реальность в том, что я смотрю на всех своих родных и более-менее знакомых мне людей (в Армении), и среди них нет ни одного неверующего. Мой оптимизм не позволяет думать, что они единственные на всю страну.

...

ԵՐՐՈՐԴ ԵՐԳ XII Ձըմռան մի գիշեր կար մի հարսանիք, Հըրճվում էր անզուսպ ամբոխը գյուղի. Գյուղն էին իջել հովիվ պատանքի` Աղջիկ տեսնելու, պարի ու կոխի: Ու պարից հետո լեն հըրապարակ Բաց արին մեջտեղ արձակ գըլխատան, Զուռնաչին փըչեց կոխի եղանակ, Ահել ու ջահել իրարով անցան: Հարա՜յ են տալի – «քաշի՜, հա քաշի՜…» Ու դուրս քաշեցին զոռով երկուսին. Մինը մեր Սարոն, իսկ մյուսն Անուշի Անդրանիկ եղբայր գառնարած Մոսին: Ողջ գյուղը կանգնեց պարըսպի նման, Ջոկվեց, բաժանվեց երկու բանակի, Ամեն մի բանակն ընտրեց փահլևան, Կանգնեց թիկունքին տըղերանց մեկի: Գոռում են, գոչում երկու բանակից. Սըրտապինդ կացե՛ք, մի՛ վախցեք տըղե՛ք, Իսկ նորեկ հարսի փարդի քամակից նայում են կանգնած հարսն ու աղջիկերք: Ու տաքանում են տըղեքը սաստիկ, Փեշերը հավաք խըրում են գոտին, Գետին են զարկում ձեռքերը հաստլիկ, Իրար են հասնում թափով մոլեգին… Ադաթ կա սակայն էն մութ ձորերում, Ու միշտ հընազանդ հընոց ադաթին, Ամբոխի առջև իգիթն իր օրում Գետին չի զարկիլ ընկեր իգիթին: Ու իրար բըռնած Սարոն ու Մոսին Քաշում են, ընկնում, ելնում միասին, Դըժվար է իբրև հաղթել մեկ դեմի: Իզուր է գոռում ամբոխը հարբած, Զուր սըրտատըրոփ նայում աղջիկներ, Եվ զուր է Անուշն իր շունչը կըտրած Սառել ու կանգնել, ինչպես մի պատկեր: Անուշը կանգնա՜ծ... Սարոն նըկատեց, Թունդ առավ սիրտը ու զարկեց արագ. Աչքերի առջև մըլարը պատեց, Մոռացավ ընկեր, ադաթ ու աշխարհք: Ու մինչ դեռ Մոսին ընկերախաղի, Կատակի տալով թողած էր իրեն, Ուժ առավ Սարոն, ծընկեց կատաղի, Գետնեց ընկերին ու չոքեց վըրեն: Ամբոխը թափվեց հարա-հըրոցով, Վեր թըռցրեց ջահել փահլևաններին, Եվ ուրախության աղմուկ գոռոցով Հաղթողին փեսի թախտի մոտ բերին: Ցընծության ձայնից, ծափերի զարկից Շարժվում են, դողում պատեր ու օճորք, Իսկ նորեկ հարսի փարդի քամակից Նայում են կանգնած հարսն ու աղջիկերք: XIII Վեր կացավ Մոսին. իրեն կըտրատում, Թող գա՜, գոռում է, որ բըռնենք նորից, Թե չէ նամարդը, այլևս չեմ երդվում, Էլ չի պըրծնելու երբեք իմ ձեռքից: Վե՜ր չի գըցել ինձ… ինձ խաբել է նա… Մեյդան բաց արեք, թող մին էլ մեջ գա… Ու ամեն կողմից ուրախ հըռհըռում, Թունալի ծաղրով կանչում են, գոռում. -Չէ՛ լավ, էդ չէ՛ լավ, Վեր չի գըցել դեռ, Մոսին թոլ էլավ- Խոզապարկուկ էր... Հա՛, հա՛, հա՛, տըղե՛րք, Շատ էլ լավ կանի. Մեջքը թա՛փ տըվեք, Թող մին էլ բըռնի… Հա՛, հա՛, հա՛, տըղե՛րք, Մեջքը թա՛փ տըվեք XIV Եվ աղմկալի հարսանիքի տանից Դուրս եկավ Մոսին սաստիկ վիրավոր. Արյուն է կաթում սևացած սըրտից, Գընում է ըշտապ, քայլերը մոլոր: -Ամո՜թ քեզ, Մոսի՛, թուք ու նախատինք -Ամո՜թ քեզ նըման գոված իգիթին, Մի անունդ հիշիր, մի բոյիդ մըտիկ, Դեռ քու թիկունքը չէր տեսել գետին: Ինչպե՞ս վեր ընկար դո՜ւ, սարի նըման, Երբոր նայում էր ողջ գյուղը կանգնած... Դո՜ւ… կուչ գաս տակին Սարոյի ծընկան, Նըրանից հետո երևաս կանա՜նց… Եկա՞ծ էր էս բանն իսկի քու գըլխին... Ծաղրատեղ դառար բովանդակ գեղին... Դե մեռի՛ր, էլի՛, գետինը մըտի՛ր, Տանը վե՛ր ընկի՛ր, իլիկ պըտըտիր… XV Վա՜յ, վա՜յ, Մոսի՛ ջան, ինձ մի ըսպանիր, Սըրանից հետո չե՛մ սիրիլ նըրան... Վախենում եմ ես... ղամեդ տեղը դիր... Սիրտըս դողում է տերևի նըման... Խընդրում էր լալով եղբոր առաջին Անզոր ու դալուկ իր քույրը չոքած. Մոսին, փայլկըրտուն խանչալը ձեռին` Ուզում էր մորթել նըրան աչքը բաց: -Դե իմ անունո՛վ երդըվի՛ր, անըզգամ, Որ էլ Սարոյին դու չես սիրելու, Թե չէ, տեսնո՞ւմ ես, խանչալը հանած Մինչև դաստակը սիրտըդ եմ խըրելու: -Քու ոտի հողն եմ, Մոսի՛ ջան, Մոսի՛, Դու քու եսիրին երդո՞ւմ ես տալիս... Ես էլ Սարոյին չեմ սիրում, ասի, Տեսնո՞ւմ ես չոքած ինչպե՜ս եմ լալիս… -Դու խաբո՞ւմ ես ինձ, սուտլի՛կ խաբեբա՛, Չե՞ս սիրում, ասիր. էն ի՞նչ է հապա, Էն ի՞նչ է հապա, որ տեղըն ես մըտնում, Հեկեկում ես դու գիշերվա մըթնում. Էն ի՞նչ է հապա, որ դու երազում «Սարո ջան, Սարո՜… Սարո» ես ասում… -Մոսի՛ ջան, Մոսի՛, գըլխովդ շուռ գամ. Ինձ մի՛ ըսպանիր, ինձ թող ես անգամ. Էլ չեմ սիրել ես, երբ դու չես ուզում, Էլ չեմ կանչիլ ես նըրան երազում… Ինձ մի ըսպանիր, ղամեդ տառ հեռու… Քու քույրը չե՞մ ես… իմ Մոսին չե՞ս դու... XVI Ու էն հարսանիքից թըշնամի դարձան Ախպեր տըղերքը էս դեպքի համար. Ընկեր, բարեկամ գընացին եկան, Կըրկին հաշտության չեղավ մի հընար: Անկոտրում Մոսին էլ ո՞ր Մոսին էր, Որ, աչքը դեռ բաց, էս լուս աշխարհքում, Իրեն հարազատ քըրոջը տեսներ Նամարդ ընկերի` Սարոյի գըրկում. Գուցե գիշերս էլ` իր հերսից անքուն, Ուզում է ջահել քըրոջն ըսպանի, Սարոյի անունն ու սերը թաքուն Խանչալի ծերով սըրտիցը հանի: Ո՞վ գիտի, գուցե հենց էս գիշեր էլ Իգիթ ոսոխներն, անհաշտ ու համառ, Մեկմեկու հոտից ոչխար են քըշել, Մեկմեկից վըրեժ առնելու համար: Կարող է նույնպես պատահել հանկարծ, Որ մեկի դեզը, արդյունքը հընձի, Գիշերվա ժամին, հըրով բըռընկված, Երկնահաս բոցով աստղերը խանձի: