stemar

Չէ:

Նիկոլայ, քեզ ծանո՞թ է Հմայիլը և ինչ կարծիք ունես նրա մասին:

Սաթենիկ, ի՞նչ բան է Շարովիսը: Իմ ամենասիրած կերակուրներից է տապակած սիբեխը: Իսկ թթու դրած սիբեխը անմահական բան է: ԷԷԷԷ, չեմ էլ հիշում, թե երբ եմ վերջին անգամ կերել: Համն էլ եմ մոռացել:

Ռոմեո, հայկական կերակրատեսակների,այդ թվում թվարկածիդ մեծամասնության, բաղադրատոմսերը կարելի է գտնել վերոհիշյալ սայթում. Բալագյան Լիա Ազգային տոներ և ծիսական կերակրատեսակներ (հայկական խոհանոց) Մեջբերում գրքից. Հայկական խոհանոցի վերաբերյալ տպագրվել են մի շարք գրքեր, սակայն կապված ծիսական տոների և արարողությունների հետ, սա առաջին փորձն է: Կրկնում եմ հղումը. http://www.arminco.com/hayknet/ellib/ker/ker-0.htm Նշածդ խավիծը վայ թե ծննդկանի կերակուր է:

Սաքո ջան, ցավակցում եմ:

АЗЕРБАЙДЖАНСКИЕ ВЕТЕРАНЫ ВСПОМИНАЮТ ВОЕННОЕ ФИАСКО Близится десятая годовщина самого кровопролитного эпизода войны за Нагорный Арцах(карабах). Идрак Аббасов, Джасур Мамедов, Баку В феврале нынешнего года Азербайджан отмечает трагическую дату – десятую годовщину военной операции в западных горах Нагорного Арцах(карабах)а. Это самый кровопролитный эпизод из всех противостояний, которыми отмечена недавняя история народов Кавказа. Однако печать молчания, наложенная на трагические события той суровой зимы 1994 года, когда в заснеженный горах Карвачар(кельбаджар)а погибли тысячи молодых солдат, действует и сегодня. Даже спустя десять лет после операции в Карвачар(кельбаджар)е вся официальная информация о ней в Азербайджане засекречена. По неофициальным данным, эта операция унесла жизни около 4 тысяч азербайджанцев и 2 тысяч армян, то есть на нее приходится почти одна треть всех жертв армяно-азербайджанского военного конфликта 1991-94годов из-за Нагорного Арцах(карабах)а. 30-летний Тейяр Мухтаров родом из Карвачар(кельбаджар)ского района, который расположен между Нагорным Арцах(карабах)ом и Арменией. Десять лет назад ему довелось участвовать в той злополучной операции, воспоминания о которой не перестают преследовать его и сегодня. Большинство его товарищей погибли не от пуль и снарядов, а в результате обморожения на высоте около 3000 метров над уровнем моря. Мухтаров испытал на себе весь кошмар медленного отступления по снегам. "Мы полностью покинули Карвачар(кельбаджар)ский район 6-7 марта, - вспоминает он. - До сих пор не могу забыть обмороженные тела моих товарищей, которых пришлось оставить на Муровдаге, даже не похоронив". Карвачар(кельбаджар) был занят армянскими вооруженными формированиями 3 апреля 1993 года. Этот год вошел в историю как один из самых неудачных и трагических в истории Азербайджана. Один за другим уходили из-под контроля районы, на всех фронтах были тяжелые потери. Приход к власти в июне 1993 года опытного и авторитарного руководителя Гейдара Алиева хоть и способствовал некоторой стабилизации, но в целом ситуация в стране оставалась критической. И для того, чтобы стать "спасителем нации" во всех смыслах, ему необходимо было закрепить свой триумф и на военном фронте. С этой целью Алиев быстро, не обращая внимания на возражения, сформировал армию из молодых людей, многих из которых насильно уводили прямо с улиц азербайджанских городов и забрасывали в самый центр боевых действий. 15 декабря 1993 года азербайджанская армия перешла в широкомасштабное наступление по всему фронту. На северном участке фронта в начале января части азербайджанской армии, перейдя горный хребет Муровдаг через Омарский перевал, вошли на территорию Карвачар(кельбаджар)ского района. Это был рискованный план, и не все военачальники поддерживали его. Тейар Мухтаров оказался в числе новобранцев. "Мне тогда было 20 лет, и я учился на первом курсе Строительного института, - рассказывает он. - Как и многие мои сверстники, я тоже попал в "облаву" и был направлен на линию фронта. 31 декабря наш полк под командованием полковника Герая Асадова и 3-й Карвачар(кельбаджар)ский полк под командованием Балая (фамилию не помнит) перешли в наступление. Мы на каждом шагу встречали ожесточенное сопротивление, но 10 января уже стояли у местечка Мейданчай у подножья горы Муровдаг в 40 км от районного центра". Однако армянской стороне ценой огромных усилий удалось провести перегруппировку войск и к концу января остановить продвижение азербайджанских войск. В этом им помогли и несогласованные действия подразделений азербайджанской армии, перебои в обеспечении, резкое ухудшение погоды. Вспоминает участник боев, заместитель командира взвода воинской части 701 старший сержант Вагиф Аббасов, которому в ту пору едва исполнилось девятнадцать. "12 февраля пошел очень сильный снег. 13 февраля нам поступил приказ отойти на северные позиции на склоны Муровдага. 18-20 февраля противник смог окружить две наши бригады. Мы пытались к ним пробраться но нам помешали снежные обвалы. Многие солдаты погибли под обстрелом "Градов" и под снежными лавинами". "Каждый день кто-то погибал в нашей роте, - продолжает свой рассказ Мухтаров. - Я был серьезно ранен в ногу 27 февраля в бою близ сели Багирли. Уже в это время среди наших солдат ходили слухи о том, будто нас бросили на произвол судьбы, и больше не будут снабжать продуктами и боеприпасами". Бывший руководитель информационно-аналитического центра Министерства обороны Азербайджана, ныне директор Института мира и демократии Лейла Юнус основным виновником трагедии считает тогдашнее руководство армии. "Начальник Генерального штаба Наджмеддин Садыгов вместо того, чтобы приостановить наступление из-за ухудшения погоды, наоборот, дал команду штурмовать горные позиции противника, - говорит она. - Это было самое глупое решение, которое мог принять военный. Армяне, узнав об этом, просто стали расстреливать снежные шапки на горных вершинах и вызвали обвалы. Даже хорошо подготовленные альпинисты не штурмуют вершины гор при такой погоде. В результате мы потеряли свыше 4-х тысяч солдат, многие из которых до сих пор числятся пропавшими без вести". Даже спустя столько лет тема кельбаджарской трагедии и роли, которую в ней сыграл бывший президент Алиев, остается запретной. Руководитель пресс-службы министерства обороны Азербайджана полковник Рамиз Меликов отказался выдать какую-либо информацию об операции. Он подтвердил, что это было большой неудачей азербайджанской армии, но отказался назвать количество погибших, сославшись на военную тайну. Некоторый свет на ход принятия решения о начале операции пролил независимый политолог Эльдар Намазов, в то время возглавлявший Секретариат президентской администрации. В интервью IWPR он сказал: "Операция была подготовлена тщательно, и ее начало было очень успешным для нас. Но в дальнейшем были допущены некоторые серьезные ошибки, особенно в вопросе обеспечения передовых частей, и в результате мы потеряли большое количество солдат. Следует учесть, что в то время армией фактически руководил премьер министр Сурет Гусейнов и среди политического руководства страной были серьезные разногласия. Многие приказы отдавались без согласования с Верховным главнокомандующим. И результат оказался таким трагическим". Азад Исазаде, возглавлявший в 1994 году информационно-аналитический центр министерства обороны Азербайджана,придерживается несколько другой точки зрения. "Такая крупномасштабная операция могла проводиться лишь по приказу Верховного главнокомандующего Алиева. Я сравниваю зимнюю компанию 1993-1994 года с советской практикой сбора хлопка. На выполнение "плана" были брошены любые силы, зачастую совершенно неподготовленные молодые ребята, насильно вытащенные прямо из маршрутных автобусов и с улиц Баку. Они зачастую просто не умели обращаться с оружием". Вспоминает другой участник боев рядовой Заур Мамедов: "Бездарность командиров, их склоки и сплетни оказывали тяжелое впечатление на рядовых солдат, подрывали наш боевой дух. Обеспечение личного состава оружием и боеприпасами тоже было на очень низком уровне, о ремонте техники не было и речи. К нам забрасывали много ни к чему не годных молодых ребят, которых полиция ловила в вагонах метро и отправляла на верную гибель в Арцах(карабах). Помню, как один новобранец пытался зарядить автомат калибра 7,62 патронами калибра 5,45. В первом же бою он был убит пулей снайпера из-за своей же неосторожности". Вероятно, одним из факторов, обусловивших решение сторон подписать соглашение о прекращении огня (май 1994 года), стали именно огромные потери, понесенные ими во время столкновения в горах Карвачар(кельбаджар)а. Однако почему-то об этом эпизоде армяно-азербайджанского конфликта в Азербайджане вспоминают меньше, чем о других не столь кровопролитных операциях. Сами участники тех событий никогда не встречаются, чтобы вместе вспомнить испытания, через которые они прошли тогда плечо к плечу. "Такие встречи – право только победителей", - говорит Мухтаров. Идрак Аббасов, корреспондент газеты "Импульс" Джасур Мамедов, корреспондент газеты "Йени Истиглал"

Գեներալ-լեյտենանտ Հրաչ Համայակի Անդրեասյան Ծնվել է 1932 թվականի հունվարի 29-ին Կրասնոդար քաղաքում: Հ. Հ. Անդրեասյանը անցել է Խորհրդային Բանակի ծառայության բոլոր ինստանցիաներով, ստացել է բարձրագույն զինվորական կրթություն և իր սերնդակից հայ զորավարներից միակն է, որը Խորհրդային Միության Զինված Ուժերում եղել է Բանակի Հրամանատար և Զինվորական Օկրուգի Շտաբի պետ: 1992թ. կամավոր, Հայրենիքի նկատմամբ ունեցած պարտքի զգացման թելադրանքով եկել է Հայաստան, նվիրվելով Հայոց Բանակի կազմավորման, Հայրենիքի սահմանների պաշտպանության ու արցախյան Հաղթանակի կոփման ազգանվեր ու աստվածահաճո գործին: 1994թ. հունվարի 1-ին, արցախյան պատերազմի ամենածանր օրերին, գեներալ Անդրեասյանը լինելով Հայոց Բանակի Գլխավոր Շտաբի Պետ, ռազմաճակատին ավելի մոտ լինելու համար, Գլխավոր Շտաբի անձնակազմով տեղափոխվում է Վարդենիս, և անձամբ է ղեկավարում Քյալբաջարի ճակատամարտը: Արցախյան պատերազմի հաղթանակից հետո Գեներալը ցավոք թողնում է Հայաստանը: Վախճանվել է 1999թ. նոյեմբերի 9-ին: Ափսոս: http://www.agentura.ru/text/press/opponent/grach.txt

Սաթենիկ, կներես, շփոթվել եմ: Էդ մանրամասնությունները որտեղի՞ց գիտես, ծանոթ ես եղե՞լ Լեոնիդին, թե՞ ինչ-որ աղբյուրից ես օգտվել: Ես ինետում ոչ մի նորմալ բան չգտա: Լեոնիդը կապ ուներ ֆրանսահայ համայնքի հետ: Գուցե ֆրանսերեն էջերում որևէ բան լինի, ափսոս ֆրանսեն չգիտեմ, թե չէ կփնտրեի: Parabellum-ն էլ վաղուց անհետացել է:

Հա, Ռոմեո ջան, Հայոց լեզվի «Մահապարտների Գումարտակ» ենք ստեղծում:

Գայանե ջան, էս երգը չե՞ս լսել. Դոշիդ խալը, ծնկիդ ծալը, խամբաջի, Դու խորոտ ես, քանց քո տալը, խամբաջի, Էրթանք կալը, բռնենք պարը, խամբաջի: Մնացածը չեմ հիշում: Ասում հիմա Երեւանում հիմա տարածված է....հոպլո ձևը: Լավն էր, չէի լսել: Լսել եմ, որ կիրովաբադցիք ամուսնու հորը «պատրոն» են ասում, իսկ լոռեցիք հորեղբորը՝ «բիձա» : Ո՞վ կարող է հաստատել կամ ժխտել:

Տեսնես սա ո՞վ է: Ֆրիկի «Գանգատ»ից մի երկու տող եմ հիշում, դպրոցական տարիներից մնացած. Մեկն ի պապանց պարոնորդի, Մեկն ի հարանց մուրող լինի, Մեկին՝ հազար ձի ու ջորի, Մեկին ոչ ուլ, ոչ մի մաքի:

ՃԱՆԱՉԵԼ ԶԻՄԱՍՏՈՒԹՅՈՒՆ ԵՎ ԶԽՐԱՏ, ԻՄԱՆԱԼ ԶԲԱՆՍ ՀԱՆՃԱՐՈՅ ՄԱՅՐԵՆԻ ԼԵԶՈՒ Խլեցեք ժողովրդից ամեն ինչ, նա կարող է վերականգնել. սակայն խլեցեք նրա լեզուն, և նա այլևս չի ստեղծի այն: Ժոշովուրդը կարող է ստեղծել նույնիսկ նոր հայրենիք, բայց լեզու՝ երբե՛ք. մահացավ լեզուն ժողովրդի շրթունքներում՝ մահացավ և ժողովուրդը: Կոնստանտին Ուշինսկի Ներկայիս ժամանակում մեր ազգոթյան ապացույց և նշանն միայն մեր լեզուն է, եթե այն ևս միջիցն բառնանք, էլ հայ չենք: Մեսրոպ Թաղիադյան Մեկ ազգի պահողը, իրար հետ միացնողը լեզուն ա ու հավատը: Լեզուդ փոխիր, հավատդ ուրացիր, էլ ը՞նչով կարես ասիլ, թե ո՞ր ազգիցն ես: * * * Ձեզ եմ ասում, ձեզ, հայոց նորահաս երիտասարդք, ձեր անումին մեռնիմ, ձեր արևին ղուրբան, տասը լեզու սովորեցեք, ձեր լեզուն, ձեր հավատը ղայիմ բռնեցեք: Խաչատուր Աբովյան Լեզուն կորսնցնելե յետեւ եւ մանավանդ անոր հանդեպ անհոգ ըլլալեն ետեւ մէկ ալ ազգային սովորությունք եւ հիշատակք եւ նշանք շուտով կկորսվին: Ղևոնդ Ալիշան Քանի որ ազգ մը իր լեզուն կպահե, թեպետ եւ ուրիշ ամեն ազգային հատկություններն ալ կորսնցնե, ազգությունը չկորսնցներ, իսկ լեզուն մեկդի ձգելու պես ազգությունն ալ խիստ շուտ կկորսվի: Գաբրիել Այվազովսկի http://www.arminco.com/hayknet/0ellib-h.htm

Սաարյան ջան, հիմա վիճակը պարտադրում է շարունակել արտահայտվել՝ ավելի համառորեն: Ոմանց համառությունը միայն համարժեք համառությամբ է հնարավոր կոտրել: Արի ես, դու ու մի քանի քչերս համառորեն շարունակենք միմիայն հայերենով գրել, որոշ բացառությամբ, անկախ նրանից, թե մեզ ինչ լեզվով կպատասխանեն:

Էս ինչ է, ոչ-մեկդ տոլմա փաթաթել-ուտել չի սիրու՞մ: ԽԱՂՈՂԻ ՏԵՐԵՎՈՎ ՏՈԼՄԱ Տավարի կամ ոչխարի փափուկ միսը լվանում են, անջատում են ջլերից, լավ ծեծում են սոխի հետ և խառնում են բրինձ, (կամ մանր ձավար) աղ, զանազան կանաչեղեն՝ նանա, ռեհան, ծիթրոն, թարխուն, կարմիր պղպեղ, 1 թեյի գդալ շաքարավազ: Այս զանգվածը լավ հունցում են: Թարմ կամ թթու դրած խաղողի տերեւները ընտրում են, լվանում............... ................................................................................ ......... Շարունակությունը ինքներդ գիտեք: Իսկ ով չգիտի, կարող է կարդալ այստեղ. http://www.arminco.com/hayknet/ellib/ker/ker-0.htm Մի խոսքով ստանում ենք բազմաչարչար տոլման, որը.........էվրիկաաա :lol: Տոլմա բառն առաջացել է տոլի արմատից, որը նշանակում է խաղողի վազ, իսկ տոլմա՝ խաղողի թփի մեջ փաթաթված ծեծած միս: Մենակ թե անհասկանալի, թե «տոլի» արմատը ի՞նչ ծագում ունի: Էնպես, որ տոլման կարելի է հալալ մալի պես ուտել, առանց մտածելու թե գողացված է:

Հետաքրքիր է մեր բարբառներում արյունակցական-քավոր-խնամիական կապերով կապված մարդկանց ի՞նչ անվանումներ են տրվել և ինպիսի՞ ծագում ունեն դրանք: Փորձեմ հիշել մեր բարբառում տարածված անվանումները: Երևի Քավոր, Սաներ, Սանախեր, Սանամեր նույնն է բոլորի մոտ: ամուսին........իրիկ, մարթ կին..............կնիկ հայր.............խեր, ափեր մայր.............մեր, անա, ադէ պապիկ.........պապէ, ափեր տատիկ.........ջոչո, տատո, ադէ կնոջ հայրը.....աներ կնոջ մայրը.....զոնքաչ ամուսնու հայրը...կեսրեր ամուսնու մայրը...կիսուր կնոջ եղբայրը......աներձագ կնոջ եղբոր կինը....խամբաջի կնոջ քույրը..........քենի կնոջ քրոջ ամուսինը....բաջանաղ ամուսնու եղբայրը......տեքր ամուսնու եղբոր կինը.....տեքերկին, շիրիկ ամուսնու քույրը .......տալ ամուսնու քրոջ ամուսինը....փեսա հորեղբայր......խորոխպեր, ափեր, կէկո, ձաձա հորեղբոր կինը....զալո, տոտա հորաքույր......խորքուր հորաքրոջ ամուսինը...փեսա, ձաձա մորեղբայր.....քեռի մորեղբոր կինը....քեռուկնիկ, տոտա մորաքույր.........մորքուր մորաքրոջ ամուսինը......աղաջան, ձաձա Էսքանը: Իսկ ինչպե՞ս են ասում էրէվանցիք, ջավախեցիք, լոռեցիք(քոլեցիք), շիրակեցիք(կռոներ), այրարատեցիք(արանցիք), սյունեցիք, արցախցիք, գարդմանցիք, բաքվեցիք, թիֆլիսեցիք: Մեղայասծու, մեղայասծու, քիչ էր մացէ վանեցիք մտես էթին, Վասպուր:

Սաթենիկ ջան, ոչ թե Շտեմար այլ Ստեմար, սա իմ անուն ազգանվան համառոտ ձևն է: Թե չէ «շտեմար»ը «շտեմարան» բառի տպավորություն է թողնում, որից ես եմ հեռու: :lol: Շնորհակալություն:

Николай-ին հարցրու, գուցե նա՞ գիտի: Իսկ ի՞նչ է масленица-ն: Յուղամա՞ն

Որևէ հայտարարություն անելուց առաջ լավ կլիներ, եթե պարոն Դավիթ Հակոբյանը պարզաբաներ, թե ու՞մ անունն է կրում իր ղեկավարած կուսակցությունը:

Տեսնես իրո՞ք վարդենիսցի է եղել ու ինչո՞վ է զբաղված եղել Վարդենիսում: Նման մեկի չեմ հիշում:

масленица-ն ի՞նչ է: Բարեկենդա՞նն է: Յուղն ու բրինձը չմոռանաք, չամիչով փլավի հետ միասին: Թե չէ ... Масленница!!! Блинчики!!! Ауууууу

Այո, առաջ Հայաստանը իրանական գազ էր ստանում, բայց ոչ ուղիղ ճանապարհով: Իրանական գազը Հայաստան էր մտնում Ադրբեջանի տարածքով:

Վազգեն Մանուկյանը գուցեև լավ տեսաբան է, բայց շատ անհաջող պրակտիկ է կամ էր: Այսօր Հայաստանում տիրող վիճակի մեջ մեղքի մի մեծ բաժին ունի նաև Անկախ Հայաստանի առաջին վարչապետ Վազգեն Մանուկյանը: Հիշենք, որ Հայաստանի տնտեսության ալան-թալանի ու քանդման սկիզբը Վազգեն Մանուկյանը դրեց իր պատահական թե՞միտումնավոր «մենք նոր կուլակաթափում չենք անի» կարգախոսով: Իսկ հողերի սեփականաշնորհումը ավելի շուտ նրա պարտությունն էր, քան հաղթանակը: Հիշում եմ, թե ինչպես էին հողը վերածում թաշկինակաչափ կտորների,մորթում անասուններին, քանդում անասնապահական համալիրները: Էսպիսի բարբարոսություն անգամ թուրքը չէր անի: Իսկ ՀՀՇ-ի, Լևոնի ու Վազգենի մասին լավ պատկերացում կազմելու համար խորհուրդ կտայի լսել ակադեմիկոս Ռաֆայել Ղազարյանի հետ Վեմ ռադիոյի հարցազրույցը: Կարծում եմ Ռաֆայել Ղազարյանը հարցազրույցում առողջ և ճշմարտամոտ վերլուծություններ է անում: http://www.vem.am/?go=programs&ID=8∫=1 մաս 1 http://www.vem.am/?go=programs&ID=8∫=0 մաս 2

Եկեք այստեղ հիշենք մեր ոչ վաղ անցյալ Ազատամարտի հայտնի և անիրավացիորեն մոռացության մատնված հերոսներին, գրենք քչերին հայտնի ու խորհրդավոր ծխածածկույթով քողարկված դեպքերի ու դեմքերի մասին: Ցանկալի կլիներ գրել հայատառ հայերենով: Լեոնիդ Ազգալդյան Հայաստանի Ազատագրության Բանակի հրամանատար, կռվել է Ազատամարտի առաջին օրվանից Գետաշենում, Շահումյանի, Մարտակերտի շրջաններում: Զոհվել է 1992թ. հունիսին Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում, անհայտ հանգամանքներում: Հայաստանի Ազատագրության Բանակի կենտրոնակայանը գտնվում էր Վարդենիսի շրջանում: Мне нет смерти, я должен пасть у стен Стамбула 21 июня 2002 года был обычный день. В летнем зале кинотеатра "Москва" собрались близкие и друзья по военной службе для того, чтобы отметить десятую годовщину смерти Леонида Азгалдяна. Не было должностных лиц, не заинтересовались событием и средства массовой информации. Передача "Зинуж", которая вышла в эфир на следующий день тоже обошла вниманием это событие. "Я не принадлежу по цвету или оттенку той или иной партии. Эта земля определяет мой цвет",- так ответил Леоинид журналисту, который пытался выяснить к какой партии он принадлежит. "Если вам скажут, что Леонид умер, не верьте. Мне нет смерти, я должен пасть у стен Стамбула". Это было его заветной мечтой, оданако этому помешал выстрел на поле брани. Сегодня исполнилось 60-летие Леонида Азгалдяна. Ровно десять лет назад скончался Леонид. О своем друге Владимире Балаяне Леонид Азгалдян сказал: "Такие люди как Владимир рождаются один раз в сто лет. Впервые в своей жизни заплакал Леонид на могиле друга. И пусть это будет скромной свечой на его могиле… А ты, прости нас, Леонид. В дни, когда начиналось Арцахское движение физик Леонид Азгалдян встретился с политическими заключенными Ашотом Навасардяном и Мовсесом Григоряном. Им было ясно, что для того, чтобы освободить Арцах, надо бороться. Девизом Леонида Азгалдяна стало следующее: "Каждый солдат, который нарушит границу - предатель, независимо от того, какая на нем форма. Ты был хорошим солдатом, Леонид, ты - армянин страны Наири, ты потомок Нждега! Ни у кого нет глубины твоей мысли и тяжести твоей руки, Леонид! Никто не был таким аскетом и рыцарем, как ты… А ты, все же прости нас, Леонид… Вреж Аракелян Դժբախտաբար Լեոնիդ Ազգալդյանի մասին լռում է անգամ Հանրապետական կուսակցության պաշտոնական սայթը:

Ռոմեո ջան, կարելի է և առանձին բաժին ունենալ միմիայն հայատառ Հայոց լեզվով, չնայած կասկածում եմ նրա արդյունավետությանը՝ Հայոց լեզվի քարոզման տեսակետից: Եթե ոմանք կարիք կամ ցանկություն չունեն հայերենով շփվելու, ապա նրանք պարզապես այդ բաժինը չեն մտնելու: Ես մի ուրիշ առաջարկություն ունեմ. հայատառ թեմաներ բացել ցանկացած բաժնում և գրել միմիայն հայատառ հայերենով, որոշ բացառությամբ, երբ զրուցակիցդ այլազգի է կամ իրոք չի տիրապետում հայերենին կամ թեման, ասելիքը հուժ կարևոր է: Սա համարել ՍԿԶԲՈՒՆՔ բայց ոչ պարտադրանք: Ով որ գոնե փոքր-ինչ սրտացավանք ունի Հայոց լեզվի նկատմամբ, նա կգործի այս սկզբունքով: Ես օրինակ այս սկզբունքով եմ առաջնորդվում:

Ապրես, Սաթենիկ ջան, ողջունում եմ որոշումդ: Զգացվում էր, որ էս վերջերս Հայոց խոսքն ու գիրը աչքաթող էիր արել Անկեղծ ասած,չնայած ես քիչ եմ գրում այստեղ, բայց պարբերաբար կարդում եմ, ծանոթ եմ ֆորումի մասնակիցների մեծամասնության մտքերին ու դիրքորոշումներին, և աշխատում եմ իմ նախընտրած մասնակիցների գրածները բաց չթողնել: Իդեպ Արմեն Այվազյանի հարցազրույցում արտահայտված մտքերը առաջին անգամ լսել եմ մեր ազատամարտի այժմ արդեն անարդարորեն մոռացված հերոսներից մեկից՝ Լեոնիդ Ազգալդյանից: Հիշեցնեմ, որ Լեոնիդի ղեկավարած Հայաստանի Ազատագրության Բանակի կենտրոնակայանը գտնվում էր Վարդենիսում: