zaratustra

Պրոֆ. Ասմուսը` հարուստ գիտելիքների տեր և հմայիչ մի մարդ, գեղագիտություն էր դասախոսում մեզ: Ընդամենը հիսունհինգ տարեկան էր, բայց իր տարիքից առնվազն տասը տարով մեծ էր երևում: Նա այն մարդկանցից էր, որի դասախոսություններին անխտիր ներկայանում էին բոլոր ուսանողները: Եվ ոչ միայն մեր կուրսի, այլև` մյուս կուրսերի: Դասախոսության թեման գեղեցիկի բարոյական և փիլիսոփայական չափանիշներն էին: Ինչպես միշտ խոսում էր հանգիստ, համոզիչ, ասածները հիմնավորում Չեռնիշեվսկուց, Հեգելից բերված քաղվածքներով: Դասախոսության ընթացքում նա հարց տվեց. - Այսպես ուրեմն, ի՞նչ է գեղեցիկը... Ո՞վ կարող է կոչվել գեղեցիկ: Ինքնին հասկանալի է, որ դա հռետորական հարց էր, որ ոչ մի պատասխան չէր պահանջում: Բայց հանկարծ մեկը պոռթկաց տեղից. - Պարույր Սևակը... Նույնքան անսպասելի պոռթկաց ծիծաղը: Ծիծաղեցինք բոլորս, մեզ հետ և ինքը` Պարույրը: Բայց լեհուհին, որ ինքնաբերաբար պատասխանել էր հարցին, չէր ուզում նահանջել. - Ո'չ, ո'չ, Վալերի Ֆերդինանդովիչ, թույլ տվեք,- ոտքի կանգնեց մեր լեհ դասընկերուհին: Եվ մոտենալով ամբիոնին` " գեղեցիկի բարոյական և փիլիսոփայական բոլոր չափանիշներով", իր լեհական հաճելի առոգանությամբ ապացուցեց, թե ինչո՞ւ է Պարույր Սևակը գեղեցիկ... - Ամեն անգամ, երբ ես լսում եմ Պարույի խորիմաստ ու սրամիտ խոսքը, կարդում նրա բանաստեղծությունները, տեսնում նրա կիրթ ու վայելուչ շարժումները, մոռանում եմ նրա հաստ շրթունքները, փլված քիթը և նախանձով մտածում` աստվա˜ծ իմ, ի˜նչ գեղեցիկ մարդ է Պարույր Սևակը... Երանի˜ ես էլ նրա նման լինեի... Մենք բոլորս ծափահարեցինք, մեզ հետ նաև` պրոֆեսորը...

իսկ կարո՞ղ եք Սևակին վերաբերող էլի հուշեր գրել այստեղ ...ուղղակի շատ հետաքրքիր է

Anouk "Nobody's wife"

Ճիշտն ասած ինձ մոտ այդպես է գրված ( ցավոք գրքից չեմ արտագրում..... ինքս էլ երկար եմ մտատծել այդ խոսքերի վրա) Սխա՞լ է:

Եվ չլինի՜, Լինի՜...

Ես մի անկատար երազանք եմ ունեցել` տեսնել Պարույր Սեվակին, ու նրա մասին կարդացածս ցանկացած հիշողություն կարծես թե ինձ ավելի է մոտեցրել այդ երազանքին ... "Պարույր Սևակի ստեղծագործական կյանքում կարևոր տեղ է գրավում Մոսկովյան շրջանը: հենց այդ տարիներին են վերաբերում Վարդգես Բաբյանի հուշերը, որոնցից հառնում են մեծ բանաստեղծի կենդանի պատկերը: հուշերը գրված են մոտիկ ընկերոջ սիրով ու ջերմությամբ:" 1988 թ., "Պարույր Սևակի հետ" Այժմ, երբ արդեն փակված է Պարույր Սևակի կյանքի վարագույրը, նրա հետ կապված ամեն մի դեպքը, նրա ամեն մի խոսքը և նույնիսկ հնչերանգը արժեքավորվում և մի նոր իմաստ է ստանում: Մոտիկ ու հարազատ մարդու, և այն էլ Պարույրի նման մարդու կորստից հետո, աննշան թվացող ամեն մի "մանրուք" մի նոր երանգ է ավելացնում նրա կենսագրությանը, որը նաև յուրաքանչյուրիս կենսագրությունն է: Ինչ-որ չափով մենք բոլորս լրացնում ենք իրար, մտնում մեկս մյուսի կենսագրության մեջ, մեզ համար աննկատելի ամբողջանում մի հավաքական "եսի" մեջ: Առանց մեկի մյուսը թերի է: Իսկ երբ հանկարծ վրա է հասնում անխուսափելին, մենք մի տեսակ փոքրանում ենք ու որբանում. չէ՞ որ մեր էության մի կարևոր մասը, եռ մեր կենդանության ժամանակ թաղվում է հողի տակ... Հենց այդպիսի մոտիկ ու հարազատ մարդ էր ինձ համար Պարույր Սևակը, որի հետ ես կապված էի ավելի քան քսանամյա բարեկամությամբ: նրա ընկերնեից ամեն մեկը, իսկ նրանց թիվը շատ-շատ է, կարող է իրեն համարել ամենամոտիկը: Եվ ոչ մեկը չի սխալվի: Դա գալիս էր Պարույր Սևակի խառնվածքից: Նա կարող էր լինել կա'մ շատ լավ բարեկամ, կա'մ ոչ մի գործ չունենալ մեկի հետ: Բարեկամության մեջ միջին գիծ չկար նրա համար: Իսկ նրա բարեկամությունը փնտրում էին բոլորը: Ինչպես իր ստեղծագործության մեջ, այնպես էլ անձնական կյանքում նա բուռն էր ու հախուռն, զգացմունքներով ու մտքերով հարուստ ու թարմ, անկեղծ ու անմիջական:Նա ամեն ինչի մեջ կիրք էր դնում, կրակուն էր ու փոթորկոտ: Անհնար էր Պարույրին ճանաչել և անտարբեր մնալ նրա նկատմամբ: Նրա մեջ ինչ-որ անորսալի բան կար, որ անմիջապես կապում էր դիմացինի հետ: Անդիմադրելի հմայք ուներ: Երևի, բացառիկ են այն մարդիկ, որոնց կյանքը և գործը այնքան ներդաշնակ լինեն, որքան Պարույրինը: Նրա համար կյանքը ստեղծագործություն էր, ստեղծագործությունը` կյանք: Պարույրն իր ներկայությամբ ազնվություն և մարդկայնություն էր պարտադրում: Մենք համարյա հասակակիցներ էինք, բայց հաճախ ինձ թվում էր, թե նա Գողթան երգիչների հետ միասն թափառել է գավառից գավառ և, բամբիռը կրծքին, Վահագնի ծնունդը վիպերգել և "զառաւօտն Նաւասարդի". Ինձ թվում էր, թե նա Վռամշապուհի հետ միասին դիմավորել է Միջագետքից ու հունաստանից նոր վերադարձած Մեսրոպ Մաշտոցին ր հետո միայն երգել "Խոսք հավաստիքի", "Եվ այր մի` Մաշտոց անուն...": Նարեկա վանքում, մոմի մարմրուն լույսի տակ, գիշերն ի լույս զրուցել է սուրբ Գրիգորի հետ, դրա համար էլ այնպես լավ էր հասկանում Նարեկը և ուզում էր անպայման նորից ու նորովի թարգմանել իր ժողովրդի համար... Իրեն տեսնելուց առաջ լսել էի անունը, որոշ բաներ կարդացել: Առաջին անգամ հանդիպեցինք 1948 թ-ին, երտասարդ ու սկսնակ գորղների հանրապետական առաջին խորհրդակցությունում: Տարբեր շրջաններից էինք եկել: Ոմանք առաջին թոթովանքներն էին տպում, ոմանք էլ` առաջին գրքերը: Քառասուն տարվա վաղեմություն ունեցող մի նկարից ինձ են նայում այսօրվա անվանի գրողներից շատերը` այն ժամանակ դեռ երիտասարդ ու ծաղկուն, շատերն էլ փոշոտ ու արնոտած ոտքերով մնացին Ոլիմպոսի տատասկոտ ճանապարհին... Իսկ կենտրոնում բազմել են Ավետիք Իսահակյանը, Դերենիկ Դեմիրճյանը... Աստծո ւ պես վաստակած, աստծու պես բարեհամբույր: Չես հավատում, որ եղել են, չես հավատում, որ չկան... Իր բացման խոսքում Հրաչյա Քոչարը մեզ ողջունեց Հովհ. Թումանյանի բառերով. - Բարով եք գալիս, ո՜վ նորեր, ո՜վ լավեր... Պարույրը նույնպես երտասարդ էր, բայց սեմինար էր ղեկավարում: Ես Պարույրի սեմինարում էի: Հիմա դժվարանում եմ հիշել, թե ո՞ւմ գործերն էինք քննարկում, բայց նա պետք է որ տարիքն առած մարդ լիներ, Պարույրը նրան ասաց, որ Դուրյանը, Մեծարենցը քսան տարեկանում մահացել են, Վարուժանը` երեսուն և գլուխգործոցներ են թողել, իսկ դուք հիմա այս երեքի տարիքին եք, ձեզնից այլևս բանաստեղծ դուրս չի գա: - Իսկ ի՞նչ է, աշնանը ծառերը չե՞ն ծաղկում,- համառեց տարեց մարդը, որ երևում էր, արարատյան գյուղերից էր եկել: - Ինչո՞ւ չէ հայրիկ ջան, երբեմն ծաղկում են, օրինակ` տանձենին, բայց պտուղ չեն տալիս: Կներեք, իհարկե, այս հասակում դուք կարո՞ղ եք երեխա ունենալ... Հարցը անսպասելի էր, տարեց բանաստեղծը մի պահ կարկամեց. - Չէ', բալա ջան, ուշ է արդեն, էդ գործը թողնում եմ ձեզ... Խելքը գլխին մարդ էր, հասկացավ: Ու խունացած տետրը թևի տակ դնելով` դուրս գնաց: Մենք ծիծաղով ու ծափերով ընդունեցինք այս երկխոսությունը: Այս խորհրդակցությունից հետո մենք երբեմն հանդիպում էինք, խոսում, բայց առանձին մոտիկություն դեռ չկար:

[Իսկ Զարատուստրայի զետեղածը ՍԱՍը արդեն տեղադրել է«Եվ Այր Մի Մաշտոց Անուն»-ից

Такие контакты с кем либо превращаются......................в огромную любовь! ))) Точно-с! Еще, человек отличается от животных тем, что МОЖЕТ контролировать свои инстинкты, если они просто-напросто иснтинкты))

Jimi Hendrix "Little wing"

Ага, нормально, могу уверить вас))) Хотя бывает и любовь (ну когда в таком состянии, то тебе кажется, что это именно то!))) виртуальная без прижимания к монитору)) это тоже пережили, это не любовь, это иллюзия!)

Именно, նոր եմ

ՀԵնց սարկազմն էլ հարձակվում էր)) Չէ, я лучше буду свет включать Мир миру

Сериал года вышел в эфир 17.03.2005 20:41 Репортаж по теме "Мастер и Маргарита" Бортко: снято! Санкт-Петербурге завершились съемки нового сериала "Мастер и Маргарита". Это один из самых интригующих проектов следующего телесезона. Владимир Бортко стал первым российским режиссером, который взялся за экранизацию знаменитого романа Булгакова и, похоже, не остановится на полпути. Остальным, кто брался за "Мастера и Маргариту", довести начатое до конца не удавалось. Говорили, мистика. Вместе с ритуальным блюдцем режиссер разбил вдребезги о штатив предрассудки. "Мастер и Маргарита" - такая же работа, как любая другая, а мистику в оправдание провала придумали неудачники. С таким боевым настроем группа Владимира Бортко взялась за экранизацию самого странного романа Булгакова. И было это ровно 9 месяцев назад. Создавая географию съемок, режиссер, кажется, поставил все с ног на голову: дворец Ирода - в Болгарии, Голгофа - в Крыму, Москва - в Петербурге. Кинематографистам в Санкт-Петербурге частенько приходят самые причудливые ассоциации: то уголки Венеции увидят, то руины послевоенного Берлина. Но московские дворики разглядеть еще никому не удавалось. Бортко не просто нашел их, но и настаивает: Москва 30-х сохранилась только в Петербурге. Из-за этой прихоти Берлиоз потерял голову в 900-х километрах от Патриарших, а обрел - в павильоне "Ленфильма". Александру Адабашьяну в последний съемочный день говорить ничего не пришлось - только мучительно взглянуть в глаза Воланду. Потом компьютер превратит голову Адабашьяна в череп, а череп - в кубок, который наполнится кровью. А страшный тост Воланд поднимет в роскошном зале с камелиями на балу ста королей. В этой роли когда-то был Валентин Гафт у Юрия Кары и даже Джонни Депп у Тома Тыквера. Но Олег Басилашвили, видимо, станет первым Воландом, который дойдет до массового зрителя. Задолго до премьеры этот выбор режиссера критики назвали спорным - хотя бы потому, что Булгаков нарисовал совсем другой портрет: высокий брюнет лет 40 с лишним с кривым ртом и разноцветными глазами. И все же Бортко уверен: он прочел книгу правильно. "Важно, чтобы к концу, к финалу зритель бы представлял его, Воланда, с лицом Басилашвили", - говорит режиссер. В свою очередь, сам народный артист СССР Олег Басилашвили рассуждает так: "Я утвердился в мнении о Воланде, что это отнюдь не нечистая сила. Если упрощенно говорить, то это крупный чиновник определенного "ведомства" "оттуда", который прилетел на Землю, чтобы посмотреть, что происходит в этой стране, отказавшейся от Бога". Այսօր ռուսական "Россия" հեռուստաալիքով ցուցադրեցին այդ սերիալի առաջյին և երկրորդ մասերը, շարունակությունը կա վաղը, Երևանի ժամանակով 21.55-ին:

В инете легче легкого...сбрасываешь все свои комплексы и тебе кажется, что не только ты, но и твой собеседник виртуальный, из-за того что тоже без этой "одежды", чище, откровеннее, святее всех и всего на свете)))...У каждого человека есть же идеал?! Вот так в каких-то словах ты находишь, скажем так, теплое гнездо для него и начинаешь из скудых слов, из одного скелета строить себе человеческой образ, одеваешь слова в нужный и важный для тебя тон, мимику и так поднимаешься по ступенькам иллюзии вверх, к звездам)) вдруг в то или иное слово не ставляется твой желанный тон и упс! прямиком вниз... единственное, чего ужасно хочется в этот момент - ах, хотя б земля была настоящей))) Инет неплохой способ знакомства, просто надо ловить этот момент истины), момент, когда уже пора встретиться, чтоб потом не приходилось иллюзиованную голову об стены бить))

Любовь-химия; если натура такая, пойдешь и налево, и направо, и вверх, и вниз, кроме прямой-домой ) Кто-то решает смириться потому что любит, еще кто-то другой смиряется ради детей, чести, стыда...кто-то каждый день истерику и сцены ревности устраивает... кто-то мстит, сам(а) сделав свой первый славный шаг налево)) ... да кто знает! ЧТО мы так настойчиво ищим и не находим... давайте, испробуйте все, пока вам кажется, что жизнь в ваших руках... Любите, но дайте ему(ее) свободу, если, с крылями, все-таки предпочтет свой маленький кусочек земли, то это что-то настоящее, что-то выше, чем "Я". Но кто может так???! You owe me nothing for giving the love that I give You owe me nothing for caring the way that I have I give you thanks for receiving it's my privilege And you owe me nothing in return

Хайтарак то, что пляшут под Асатрян и Тата, դարդերը հիշում են մուղամների տակ, բայց իրենց պատմությունից տեղյակ էլ չեն ու առաջին առիթի դեպքում ել կթռնեն երկրից, a все-таки пляшут под рабис, TAK доказывают, что армяне. Факт-идет большая деградация, я живу тут, я со скорбю в сердце не могу не заметить это! Այո, նույն հաջողությամբ էլ կարելի է ռոկ լսել ու ազգային ինքնությունդ չիմանալ, բայց ես հո այդ տարբերակի մասին չեմ խոսում???!!! Փառք աստցո, Մասիսի տեսարանն ամեն առավոտ տեսնելու պատիվն ունեմ! Սեվակ ու Չարենց կարդալու հնարավորություն` նույնպես, հայրենասեր պատմաբանների հետ շփվելու առիթներն էլ բաց չեմ թողնում, но рабис слушать не собираюсь и штаны ношу, чтоб не оставаться голым!

Ага, именно, в список! Ես հայ եմ, սիրում եմ իմ հայրենիքը, հպարտանում եմ իմ ազգի պատմությամբ, բայց, սիրելով ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ երաժշտությունը (где есть и развлечение и идея) ՏԱՆԵԼ ՉԵՄ կարողանում ռաբիսը, и дело не в штанах и не в возрасте, и я не буду перечислять всех АРМЯН, которым за 40 и все же слушают и ценят рок. ՈՒ չեմ հասկանում ԻՆՉՈՒ եք "հարձակողական" տրամադրված (CELtic , po-moemu, da?): Մենք ունեցել ենք ու մինչև հիմա էլ ունենք ՀԱՅԿԱԿԱՆ երաժշտություն, но рабис в него вкючать я НЕ собираюсь! Ես հարգում եմ իմ արյունը, բայց բաց եմ այնքան, որ ընկալեմ արժանի համաշհարհայինը, որովհետև նացիոնալիստ չե'մ:

Երիտասարդ հաակում դասական երաժշտությունը հաճախ դժվար է ընկալել նույնիսկ զգայական մակարդակում, իսկ ռոքի միջոցով իմ մեջ դասականն սկսում է զգայականից բարձր աստիճանի հասել, դա ինձ համար կարևոր է, որովհետև երաժշտությունը ես ընդունում եմ նաև որպես գաղափարախոսություն (не попса кончено, и тем более не рабис), а идеология должна быть разумна и выше чувств ну все эти размышления с точки зрения субьективного идеалиста, ну хотя бы попытка Просто когда рок у людей (слава богу не у всех!) ассоцируется с сатанизмом и т.д., и более того, когда они пытаются это еще и доказать... I simply fly into a rage! Да ладно, пусть останутся себе такими "всезнающими" без Floyd, Zeppelin, Purple, Doors...Цоя, Наутилуса... ах, да, обьязательно еще и Nirvana... какое юношество без них!

Երբ տաղանդավոր մարդկանց վատ գծերը, սխալներն ուզում են վեր հանել, ու երբ մարդկային հետաքրքրությունը փորձում է հաղթել` հոգիդ կրծելով "վայ, տեսնես եդ ինչա, ես էլ իմանամ ...", միշտ հիշում եմ Maugham-ի "The moon and sixpence"&, ու նորից վերահաստատվում է մեջս այն հավատն ու համոզմունքը, որ անհատի ստեղծագործությունը ունի մնացած մինուսների վրա խաչ քաշելու կարողություն և շատ դեպքերում արդեն իրավունք, որովհետև տաղանդին ներելի է:

Եվ արդյոք ինձ թվում է, թե՞ իրոք այս էջ վերջին այցելությունն այս էջ եղել է հունիսին

Համաձա՞յն եք արդյոք, որ ռոքից հետո սկսում ես դասական երաժշտությունն ավելի լավ հասկանալ: Եվ եթե կարծում եք, որ ռոքի ինչ-որ ճյուղեր, խմբեր "սատանայական" տարրեր են պարունակում, նման խմբերի օրինակներ կարո՞ղ եք բերել:

Дети Пикассо "Лилии", "Как Будда". есть на site-e erevan.ru, в mp3 (http://yerevan.ru/music/index.php?task=cat&id=3)

Hey you, out there in the cold Getting lonely, getting old Can you feel me? Hey you, standing in the aisles With itchy feet and fading smiles Can you feel me? Hey you, dont help them to bury the light Don't give in without a fight. Hey you, out there on your own Sitting naked by the phone Would you touch me? Hey you, with you ear against the wall Waiting for someone to call out Would you touch me? Hey you, would you help me to carry the stone? Open your heart, I'm coming home. But it was only fantasy. The wall was too high, As you can see. No matter how he tried, He could not break free. And the worms ate into his brain. Hey you, standing in the road always doing what you're told, Can you help me? Hey you, out there beyond the wall, Breaking bottles in the hall, Can you help me? Hey you, don't tell me there's no hope at all Together we stand, divided we fall.

Mother do you think they'll drop the bomb? Mother do you think they'll like this song? Mother do you think they'll try to break my balls? Mother should I build the wall? Mother should I run for president? Mother should I trust the government? Mother will they put me in the firing line? Ooooh is it just a waste of time? Hush now baby, baby, dont you cry. Mother's gonna make all your nightmares come true. Mother's gonna put all her fears into you. Mother's gonna keep you right here under her wing. She wont let you fly, but she might let you sing. Mama will keep baby cozy and warm. Ooooh baby ooooh baby oooooh baby, Of course mama'll help to build the wall. Mother do you think she's good enough -- to me? Mother do you think she's dangerous -- to me? Mother will she tear your little boy apart? Mother will she break my heart? Hush now baby, baby dont you cry. Mama's gonna check out all your girlfriends for you. Mama wont let anyone dirty get through. Mama's gonna wait up until you get in. Mama will always find out where you've been. Mama's gonna keep baby healthy and clean. Ooooh baby oooh baby oooh baby, You'll always be baby to me. Mother, did it need to be so high?