zaratustra

Էդ արդեն վերջնա, հա?

3 Գորիս քաղաքի միջուկը, այսպես ասած պարունակությունը, կազմում էին վաճառականները և պետական պաշտոնյաները` դյուքանդարները և մեծամեծները,— ինչպես նրանց անվանում էր Աթա ապերը։ Այդ մի ամբողջ բանակ էր, որ իր քարաշեն զորանոցները կառուցել էր գետահովտում և Շհարի տախտից ռմբակոծում էր մինչև խուլ գյուղերը` անտառների խորքում, բարձր լեռների լանջին և այնպիսի խոր ձորերում, որի բնակիչներն իրենց գյուղի ճանապարհի մասին այսպես էին ասում. — Մեր շենի ճանապարհը կարգին ճանապարհ է... մինչև անգամ բեռնած էշն էլ կանցնի։ Գորիսը կենտրոն էր` վարչական, ռազմական և տնտեսական կենտրոն մի լայնածավալ գավառի, որ ամենաընդարձակն էր Անդրկովկասում և տարածվում էր Սևանա լճի հարավային լեռներից մինչև Արաքս։ Լեռնաշղթաներով և խոր ձորերով կտրտված այդ աշխարհում ապրում էին այլացեղ և այլադավան ժողովուրդներ` նստակյաց և վաչկատուն, խաշնարած և հողագործ և այնպիսի ժողովուրդ, որ ոչ հողագործ էր և ոչ խաշնարած, այլ անտառաբնակ էր և ոչ ոք նրանց մասին ստույգ բան չգիտեր և նույնիսկ ասում էին, որ նրանք առանձին ազգ են` այրում են, և երկրպագում են բարձր ծառերի և իբր թե մութ ծմակներում նրանք շրջում են առանց զգեստի։ Այդ ընդարձակ գավառը` Զանգեզուրը լեռնաշղթաներով և խոր ձորերով բաժանված էր բազմաթիվ մահալների։ Իրենք` մահալները բաժանվում էին իրարից անջատ մանր գյուղախմբերի և հաճախ կարելի էր լսել այսպիսի խոսք. — Մինչև սարի սեռը մեր երկիրն է, էն երեսը Աղավնու երկիրն է։ — Նույն գյուղացիները իրենց գյուղին «հայրենիք» կամ «երկիր» էին ասում, հարևան գյուղին` «օտար երկիր» կամ «ղարիբ տեղ»։ Շհարի տախտի բնակիչները գրավել էին այդ ամեն «երկիրները»,–– ինչպես մի իրական պետություն զենքի ուժով գրավում է իսկական երկրներ։ Մահալները և գյուղերը` մինչև վերջին բնակավայրը, որ նույնիսկ գյուղ չէր հաշվում, այլ ձմեռանոց,— այդ ամբողջ երկրներն իրար մեջ բաժանել էին Գորիսի վաճառականները և չինովնիկ մեծամեծները։ Բաժանել էին կռվով և ուժեղին բաժին էր ընկել ամենից հարուստ մահալը։ Այսպես` Միրումովները հնուց անտի տիրում էին Մինքենդի բոլոր գյուղերին,– այն լեռնային մահալները, որոնք այժմ կազմում են Քյուրդիստանի հյուսիսային մասը: Բայանդուրից մինչև Շոթանան սեփական ժառանգությունն էր Բաղիրովների առևտրական տան։ Սիսիանի մի մասը` Որոտան գետից ձախ,— տիրում էին Ֆրանգուլովները։ Սորերը` Ավագիմովների միահեծան թագավորությունն էր, Կյորեսը և քաղաքամերձ չորս գյուղ բաժանված էին առևտրական երկու տների միջև։ Յուրաքանչյուր առևտրական տուն իր մահալի գյուղերում ուներ մանր ու մեծ խանութներ և ահագին թվով մանր վաճառականներ, որոնք խանութ չունեին, այլ ձիերի վրա, երբեմն սեփական մեջքի վրա այդ խանութների ապրանքը բարձրացնում Էին մինչև լեռան ծերպը, եթե այնտեղ ծխում էր մի օջախ։ Նրանք ոչ միայն վաճառում էին շիլեյ, մահուդվարի, Ւրանի դադաք, փոնձա, շալ, շաքար, նալ ու մեխ, սաղսի, նավթ, սաղրի քոշ և այլ այսպիսի ապրանքներ որ քարավաններով ստանում էին Թավրիզից, Շուշուց (ռուսական մանուֆակտուրան` Պրոխորովի, Կրատնիկովի, Վիտովի, Ցինդելի և ուրիշ ֆիրմաների մեծաքանակ պահեստները Անդրկովկասի հարավի և Հյուսիսային Ւրանի համար կենտրոնացված էին Շուշի շահաստան քաղաքում),— ստանում էին Բաքվից և մինչև անգամ Տրապիզոնից էին ստանում,— նրանք ոչ միայն վաճառում էին, այլ յուրաքանչյուր առևտրական տուն իր մահալում մենաշնորհ իրավունքով գնում էր բուրդ, ցորեն, անասուն, յուղ, պանիր, հավաքում էր գորգեր` թիրմահի, եան, խորասան, մարդաշենք, պատնոց,— կարպետներ` դարախլու, շղթա-շղթա և առանց զարդի,— նրանք հավաքում էին պղնձե ամաններ կուժ, կուլա, ջամ, մարթար, սինի, բադիա, կաթսա,— ինչ որ ձեռք ընկներ և հալելով՝ իբրև կարմիր պղինձ, ուղտերի նույն քարավանով ուղարկում էին Թավրիզ, Խորասան և Եզդան շահար։

Значит будем записывать... а то в форуме интересных строк много

Ես էլ կարդում եմ... այ մարդ ծանոթ բառեր են... էս թեմայի տակ ինչ գործ ունեն... Վայ, մոռացա - Arm_Lionne

կոմպս կախեց, միտքս կիսատ մնաց ... и ценителей красоты)

:lol: Լավ միտք էր... բա ոնց անենք, հը? տեսնես մեր հայ "երգչուհիներից" որ մեկը կարա օգնի...

Охрана еще понятно, а когда прямо в доме храм воздвигают, чтоб молиться своим богам... о боже, дай мне и моим бедным детишкам еще и еще, հա մեկ էլ, вечную мне жизнь, береги от пули в голову :lol: Эх, в жизни столько не молилась բա մի օր էն մուլտիկի օրը չընկնեին???

Когда я впервые прочла это (кажется снова в инете), то подумала, хмм даа, жизнь и в самом деле гармония противоположностей - она есть и болезнь и лекарство, и еще, что мы все больны по жизни, и что все-таки без них жизнь была бы скупа и скучна [attachmentid=23032]

Интересно на них можно играть или просто, чтоб любоваться?.. Кстати очень интересные, особенно для "любителей" гитары

Вспомнила свою учительницу истории... она с такой гордостью рассказывала эту историю и многое другое, а мы - дети до сих пор помним... вот бы побольше таких учителей

Очень и очень красивы!!! Респект и поклон скульпторам!

Наверняка մեջը հայի արյուն կա :lol: Հայի աչեեեր, սիրուն աչեեեեր... Ուֆ, ոնց թողեցինք, որ մեր գլխին սենց խաղ խաղան

Թարգամնում եք, նախ մեզ թարգմանեք, հասկանալի դարձրեք աշխարհին, մեռանք ժեստերով "գոռալով"... թե չե մենք սարի գլխին մնացողը չենք, իրենց էսպես թե էնպես կարդում ենք: Երնեկ մեզ, որ սեքսը պիտի ընդունենք որպես արվեստ ու դարձնենք աշխարհընկալում... էլ ուր կմնա գաղափարը... թե չէ ամեն մեկս էլ կարող ենք մեր սեռական ապրումների մասին գրքեր գրել, մի օր էլ կսկսենք մորեմերկ քայլել ու կդառնանք բնության արժանի մասնիկը. ուռռա կենդանականը, կեցցե բնազդը Էհ, զարգացումը միշտ չէ, որ վերընթաց է, "զարգացած" երկրները թող դա հասկանան, հակառակ դեպքում կլինի մոտավորապես այսպես. In the town square the queue had formed at five in the morning, while cocks were crowing far out in the rimed country and there were no fires. All about, among the ruined buildings, bits of mist had clung at first, but now with the new light of seven o'clock it was beginning to disperse. Down the road, in twos and threes, more people were gathering in for the day of marketing, the day of festival. The small boy stood immediately behind two men who had been talking loudly in the clear air, and all the sounds they made seemed twice as loud because of the cold. The small boy stamped his feet and blew on his red, chapped hands, and looked up at the soiled gunnysack clothing of the men, and down the long line of men and women ahead. "Here, boy, what're you doing out so early?" said the man behind him. "Got my place in line, I have," said the boy. "Whyn't you run off, give your place to someone who appreciates?" "Leave the boy alone," said the man ahead, suddenly turning. "I was joking," The man behind put his hand on the boy's head. The boy shook it away coldly. "I just thought it strange, a boy out of bed so early." "This boy's an appreciator of arts, I'll have you know," said the boy's defender, a man named Grigsby. "What's your name, lad?" "Tom." "Tom here is going to spit clean and true, right, Tom?" "I sure am!" Laughter passed down the line. A man was selling cracked cups of hot coffee up ahead. Tom looked and saw the little hot fire and the brew bubbling in a rusty pan. It wasn't really coffee. It was made from some berry that grew on the meadowlands beyond town, and it sold a penny a cup to warm their stomachs; but not many were buying, not many had the wealth. Tom stared ahead to the place where the line ended, beyond a bombed-out stone wall. They say she smiles," said the boy. "Aye, she does," said Grigsby. "They say she is made of oil and canvas." "True! And that's what makes me think she's not the original one. The original, now, I've heard, was painted on wood a long time ago." "They say she's four centuries old." "Maybe more. No one knows what year this is, to be sure." "It's 2061!" "That's what they say, boy, yes. Liars. Could be 3,000 or 5,000, for all we know. Things were in a fearful mess there for a while. All we got now is bits and pieces." They shuffled along the cold stones of the street. "How much longer before we see her?" asked Tom, uneasily. "Just a few more minutes. They got her set up with four brass poles and a velvet rope to keep folks back. Now mind, no rocks, Tom; they don't allow rocks thrown at her." "Yes, sir." The sun rose higher in the heavens, bringing heat, which made the men shed their grimy coats and greasy hats. "Why're we all here in line?" asked Tom, at last. "Why're we all here to spit?" Grigsby did not glance down at him, but judged the sun. "Well, Tom, there's lots of reasons." He reached absently for a pocket that was long gone, for a cigarette that wasn't there. Tom had seen the gesture a million times. "Tom, it has to do with hate. Hate for everything in the Past. I ask you, Tom, how did we get in such a state, cities all junk, roads like jigsaws from bombs and half the cornfields glowing with radioactivity at night? Ain't that a lousy stew, I ask you?" "Yes, sir, I guess so." "It's this way, Tom. You hate whatever it was that got you all knocked down and ruined. That's human nature. Unthinking, maybe, but human nature anyway." "There's hardly nobody or nothing we don't hate," said Tom. "Right! The whole blooming caboodle of them people in the Past who ran the world. So here we are on a Thursday morning with our guts plastered to our spines, cold, live in caves and such, don't smoke, don't drink, don't nothing except have our festivals, Tom, our festivals." And Tom thought of the festivals in the past few years. The year they tore up all the books in the square and burned them and everyone was drunk and laughing. And the festival of science a month ago when they dragged in the last motorcar and picked lots and each lucky man who won was allowed one smash of a sledge-hammer at the car. "Do I remember that, Tom? Do I remember? Why, I got to smash the front window, you hear? My God, it made a lovely sound! Crash!" Tom could hear the glass falling in glittering heaps. "And Bill Henderson, he got to bash the engine. Oh, he did a smart job of it, with great efficiency. Wham!" But the best of all, recalled Grigsby, there was the time they smashed a factory that was still trying to turn out aeroplanes. "Lord, did we feel good blowing it up!" said Grigsby. "And then we found that newspaper plant and the munitions depot and exploded them together. Do you understand, Tom?" Tom puzzled over it. "I guess." It was high noon. Now the odors of the ruined city stank on the hot air and things crawled among the tumbled buildings. "Won't it ever come back, mister?" "What, civilization? Nobody wants it. Not me!" "I could stand a bit of it," said the man behind another man. "There were a few spots of beauty in it." "Don't worry your heads," shouted Grigsby. "There's no room for that, either." "Ah," said the man behind the man. "Someone'11 come along some day with imagination and patch it up. Mark my words. Someone with a heart." "No." said Grigsby. "I say yes. Someone with a soul for pretty things. Might give us back a kind of limited sort of civilization, the kind we could live in peace." "First thing you know there's war!" "But maybe next time it'd be different." At last they stood in the main square. A man on horseback was riding from the distance into the town. He had a piece of paper in his hand. In the center of the square was the roped-off area. Tom, Grigsby, and the others were collecting their spittle and moving forward - prepared and ready, eyes wide. Tom felt his heart beating very strongly and excitedly, and the earth was hot under his bare feet. "Here we go, Tom, let fly!" Four policemen stood at the corners of the roped area, four men with bits of yellow twine on their wrists to show their authority over other men. They were there to prevent rocks being hurled. "This way," said Grigsby at the last moment, "everyone feels he's had his chance at her, you see, Tom? Go on, now!" Tom stood before the painting and looked at it for a long time. "Tom, spit!" His mouth was dry. "Get on, Tom! Move!" "But," said Tom, slowly, "she's beautiful" "Here, I'll spit for you!" Grigsby spat and the missile flew in the sunlight. The woman in the portrait smiled serenely, secretly, at Tom, and he looked back at her, his heart beating, a kind of music in his ears. "She's beautiful," he said. The line fell silent. One moment they were berating Tom for not moving forward, now they were turning to the man on the horseback. "What do they call it, sir?" asked Tom, quietly. "The picture? Mona Lisa, Tom, I think. Yes, the Mona Lisa." "I have an announcement," said the man on horseback. "The authorities have decreed that as of high noon today the portrait in the square is to be given over into the hands of the populace there, so they may participate in the destruction of- " Tom hadn't even time to scream before the crowd bore him, shouting and pummeling about, stampeding toward the portrait. There was a sharp ripping sound. The police ran to escape. The crowd was in full cry, their hands like so many hungry birds pecking away at the portrait. Tom felt himself thrust almost through the broken thing. Reaching out in blind imitation of the others, he snatched a scrap of oily canvas, yanked, felt the canvas give, then fell, was kicked, sent rolling to the other rim of the mob. Bloody, his clothing torn, he watched old women chew pieces of canvas, men break the frame, kick the ragged cloth, and rip it into confetti. Only Tom stood apart, silent in the moving square. He looked down at his hand. It clutched the piece of canvas close to his chest, hidden. "Hey there, Tom!" cried Grigsby. Without a word, sobbing, Tom ran. He ran out and down the bomb-pitted road, into a field, across a shallow stream, not looking back, his hand clenched tightly, tucked under his coat. At sunset he reached the small village and passed on through. By nine o'clock he came to the ruined farm dwelling. Around back, in the part that still remained upright, he heard the sounds of sleeping, the family - his mother, father, and brother. He slipped quickly, silently, through the small door and lay down, panting. "Tom?" called his mother in the dark. "Yes." "Where've you been?" snapped his father. "I'll beat you in the morning." Someone kicked him. His brother, who had been left behind to work their little patch of ground. "Go to sleep," cried his mother, faintly. Another kick. Tom lay getting his breath. All was quiet. His hand was pushed to his chest, tight, tight. He lay for half an hour this way, eyes closed. Then he felt something, and it was a cold white light. The moon rose very high and the little square of light crept slowly over Tom's body. Then, and only then, did his hand relax. Slowly, carefully, listening to those who slept about him, Tom drew his hand forth. He hesitated, sucked in his breath, and then, waiting, opened his hand and uncrumpled the fragment of painted canvas. All the world was asleep in the moonlight. And there on his hand was smile. He looked at it in the white illumination from the midnight sky. And he thought, over to himself, quietly, the Smile, the lovely Smile. An hour later he could still see it, even after he had folded it carefully and hidden it. He shut his eyes and the Smile was there in the darkness. And it still there, warm and gentle, when he went to sleep and the world was silent and the moon sailed up and then down the cold sky towards morning.

Նա զարթնե¯լ է: Նա տրորում է աչքերը. նայում է շուրջը. բոլորը քնած են, ուրեմն ինքն իրոք ճիշտ է. ձանձրույթը փոխել է օդի կազմությունը կամ էլ դատարկությունն է կլանել իր բաժինը: Հիմա ո՞ւմ պետք է մեղադրել: Կեղտոտ լինի ջուրը թե մաքուր` այն արդեն հոսել է, նրան արդեն ցույց են տվել գայթակղիչ ելքը: Երկուսն էլ հավասարաչափ խորամանկ ու ագահ գտնվեցին: Նա հավաքում է մազերը, բայց երկար մետաքսներն անգամ հրաժարվում են փնջվել` դո¯ւրս, դո¯ւրս, խեղդող օղակից դո¯ւրս, դատարկության պաշարումից դո¯ւրս... Նա զգում է, անկեղծ, նա մատների ծայրերով անգամ զգում է, որ այդպես այլևս անկարող է. ինքը չի ձուլվի, ինքը չի կարող, և վերջապես` չի¯ ստացվում. ինքն անկարող է քնել ու տեսնել միևնույն երազների միևնույն դատարկաբույր քուլաները. իր օրորոցը միայն ոգու քամին կարող է օրորել: Լսո՞ւմ ես դոփյունները` վերևից ներքև, վերև-ներքև... Այդ նա է. ուժերը հավաքել ու փորձում է փախչել-անջատվել (ուղղագիծ շարժմա՞մբ): Աղի կաթիլները մորմոքում են վերքը. հավատը ճյուղակոտո¯ր է, փետրահա¯ն, կուրացա¯ծ, հա¯մր... Հիշողությունը միայն մի ճանապարհ է հիշում. տե¯ր աստված, վերադարձրու նրան իր հավատը. ամեն:

Ահա'. She looked into the abyss desperately. "Nature is wonderful (rapturous joy caressed her face)...Is it deeper than this feeling of emptiness in me (rapturous joy leaved her for other faces...)”: she thought. If only her consciousness could stand its ground and draw away all emotions and feelings… -And where is my place?!-she whispered in fresh-air silence and a feather smile passed on her lips as she remembered how many times she had asked herself this question and how many times had tried to answer it. Enough to get tired, enough to yield! The slanting rays of a faint sun formed wrinkles on her young forehead. She tried to look up at the sun, and again recollections… “The God of Sun! Where are you now...” To blow away all thoughts, to give rest to the overwrought mind-this seemed an urgent request from the deepest depth. But she wanted no medicine and searched not a human being to stand up for her against gnawing reminiscences of her passed way: what’s inside her can only take the tongue inside her. But so short a time to think over all life again! And what a waste! A hateful but dear feeling crept into her heart – that of disdain towards the life she was going to refuse. Not just saying a simple “no” but by acting: “I’ll throw it in this abyss – powerful and honest, yes, honest”. To refuse the gift of the God... but she dared doubt it was a gift: “Nothing more than an empty sack”- she had concluded once; and she dared doubt there was a hand of some god to give that gift: “God is the poor embodiment of poor people’s hopes for something level to stand on”: she needed nothing to stand on: she wanted no illusions, never again; never say never; but she’s at last at the edge of something where there is no “never” as there is the end: she believed in no kind of life behind this side. “This life is your Eva’s apple and your red-blood fire. You may obey or you may scream and struggle”. The first was not fit for her rebellious soul. But the second was the mirror of her life with burnt bridges from all sides. Now she stood there her broken mirror in her heart. She made one more step forward, and took a deep breath. And one step backward – one, two, three… “But what if there is anyone, a single human being, who can take in me and present me with glue to put the scattered pieces of my thoughts together?” What?! She had a hope inside! She had a hint of a god! She was still alive and not ready and not brave enough to refuse the gift of the God. She kneeled. “We that live in plumage with air-weigh thoughts, we want back our souls…” the wind was whistling in her ears. Had it been a momentary weakness? Maybe. But now, merrily and steadily another feeling was climbing up to her heart – indifference towards everything. And that was more disastrous.

Ահա, երևի թե գիտեմ` ինչում համաձայն չես լինի Ես ինքս էլ մինչև վերջ համաձայն չեմ ինձ հետ

Շնորհակալություն Ու ներողություն, որ լավատեսությունը քիչ է

Marlene Dietrich "Sag mir wo die Blumen sind"

Smells like Death I listen to your music – Waving tones in my ear Slender like rope-ladder: Take your time, loser! – It seems like Death. I look in the mirror: Scornful crumbs of a picture– It looks like Death. Night. My dreams and you – The film is navy-blue – It moves like Death. I kiss your holy forehead – In my dreams (wretched!) – It tastes like Death. I face the morning sun After the nightmare fun – It shines like Death. I breathe the air Full of oxygen share – It smells like Death. My spirit – dumb and deaf – Feels no sense of fighting half- It lives like Death. My mind – apt not to bear. I’m walking to the river, Feeling, tasting, smelling The holy water-drowning. I caught your slippy tail, Omnipotence Death! O, it’s great!

Եվ ոչինչ է խոստումը կամքի Երբ ավարտվի ճակատամարտը հոգուս, Թափանցիկ արյամբ վերջնագիր կգրեմ, Կդնեմ վերջակետ ու կտամ սուրբ խոստում` Ինքս ինձ այլևս չլքել բաց ծովում: Ու ազատության օդը ռունգերիս` Դուրս կգամ ես փողոց, որ Արևը ապրեմ: Կքայլեմ ես այնտեղ, ուր հույսերն են ապրում, Ուր լույսեր են վառվում երեկվա խավարում, Ուր տներն ունեն պատուհան դեպի դուրս, Ուր հյուրին կա բաց դուռ դեպի ներս: Կհոգնեմ ես այնտեղ, ու կորստի ցավ Կզգամ իմ սրտի խորին ծալքերում: Կկանգնեմ ես այնտեղ, ուր հանկարծ կգտնեմ Իմ մարմնեղ կորուստը ամայի փողոցում: Ծնկներս կծալեմ ես այնտեղ` Քո արյան ծովի թաց ափին: Ու նորից պայքարն իմ ներսում Կվառի սև սավանը ցավի, Երբ հոգիս ինքնակամ գլուխը խոնարհի Ու խեղդվի, էությանդ ձուլվի: Ու մարմինս, արդեն կույր ու մոլոր, Աշխարհի փեշերը կքաշքշի անզոր Մի նոր խոստումով մի նոր վերջնագրի Անհաս, անիմաստ սպասումով:

За тебя Сверхмрачный – прозрачный – это я, Узелком из тела и духа. Дни – вода – в пустоте – как река? Свет – мечта, я – вперёд без шага: Надежда, как мой Бог – потерян. Есть голос, и он – в Инь, но мысли – они в Янь. Вопросы – ураган – в голове. Поставить бы точку этой главе. Но однажды – проснусь я – со светом. Но однажды – станет стыдно – от света – Твоих глаз, мой малыш, моя плоть; Ведь в тебе – и любовь, и вода. Значит – жить, мечом бить – надо быть, Чтоб в глаза не смотреть, не сказать – Ты прости и прощай за слабость. Значит – жить! За дерзость и храбрость!

One’s holly essence incautiously killed In this brain silently placed; No more sense but dark cloud – Pain or Life – which is proud? Nightlike eye-globe smashed to splinters: Curving lines – axe on timbers. The tree within is dancing its fire-dream; A minute more – I’ll see its sear whim. But I stand on my knees, Still I pray for one’s relics. In your eyes – what is it? I’m not afraid of insane visit. Even life is rubbish well perceived If left as existed and not lived: Hist and let me live your visit To exist on straightest feet. Hist and let me meet my dream Even if it may just seem. Live the Time at my porch: Not for precious pain or for happy sigh But as glimpse for one more chance – To undress, to dance, to spit at lies Of mine, of yours, of human hearts. Hist and wait, give your hand; Hist and let – I’m not afraid. Hist and let – don’t be afraid.

հա, մեկ էլ` ինչու էստեղ էլ չեն գրում... գուցե կա նման ուրիշ թեմա, իսկ ես չգիտեմ...

Злая Мудрость! Lateralis կամ Մարիա'մ, ժամանակ գտա, ընթերցեցի այս թեման գրեթե ամբողջությամբ, ու չեմ կարող չնկատել, որ քո բանաստեղծություններն իմ հոգուն շատ հարազատ են, մի խոսքով` հասկացա քեզ այնքանով, որքանով հնարավոր է հասկանալ մարդուն` այդ մարդը չլինելով համ էլ, թույլ տամ ինձ առարկել կամ լրացնել Romeo-ին. ճիշտ է, կարևոր է, որ ընթերցողը հասկանա, կարողանա հաղորդակից լինել գրողի մտքերին, զգացմունքային աշխարհին, բայց այնուամենայնիվ, դա պետք է արվի ոչ թե գրողի պարզ գրելու միջոցով, տվյալ դեպքում դա մանրացման կհավասարվեր, այլ. գրողը պետք է իր հետևից տանի` իր խորությամբ ու հասունությամբ, այլ ոչ թե հակառակը, նամանավանդ մեր ժամանակակից "գրագետ" ու "բանիմաց", թիթեռնիկի թեթևությամբ սերնդի հետ (չեմ մոռանում, որ ես այդ սերնդից եմ): Իսկ եթե այնուամենայնիվ մնում է գրողի ինքն իրեն մեկնաբանության գործին նվիրելու հարցը, ապա դրա կարիքն ամենևին չկա. դա կանի ընթերցողը` յուրովի ընկալելով, դա կանի ժամանակը, երբ համարի, որ հենց սա և ոչ թե նա է արժանի կրել գրողի սուրբ կոչումը... գիրքը կինոյից տարբերվում է հենց նրանում, որ այնտեղ ընթերցողն ունի հնարավորություն իրեն ավելի կարևոր զգալու, մնում է, որ չկորցնի պահը ու ԶԳԱ, ՀԱՍԿԱՆԱ, ԵՐԵՎԱԿԱՅԻ...

:lol: հա բա!