nkarich

согласен, с первого взгляда звучит агрессивно с моей стороны. Но если вдуматься - Азербаиджан развязал войну - не дав Арцаху автономию, и проиграл. Я не призываю нападать самим. Мы добились независимости Арцаха, а земля без армян (даже исторически армяанская) не резон начинать войну. Но сейчас Азербаиджан грозит возобновить военные действия. Мой призыв готовиться к войне исходит только из этого, и из древнего опыта - пока у нас рядом турки, надо быть начеку. Потому что даже еслм мы отдадим все наши земли, и оставим только Ереван, все равно ситуация будет та же самая - пока рядом турки - надо быть готовым войне. Может быть после нескольких поколених, если в школах перестанут вливать ненависть друг к другу, это пройдет. Но отдавая наши територрии - мы никогда не добемся доброжелательности ни Азербаиджана, ни кого бы то нибыло. И опасность военного нападения нисколько не уменьшится. Так что, грустно только то, что мы вынуждены всегда быть готовыми к войне. Сегодня это единственная возможность избежать войны - Азербаиджан должен знать что если начнет то потеряет еще больше.

http://forum.hayastan.com/index.php?act=fi...&pid=828215

կներեք, չհասկացա որ պոստիս մասին եք ասում․․․

համաձայն եմ, ընդհանուր է, բայց հենց ընդհանուր կամ հիմնական խնդրից էլ խոսում էի, որովհետեվ հենց մոտեցման մեջ եմ պրոբլեմը տեսնում։ երկրում պասիոնարիզմի հետպատերազմյան այլանդակ անկում է, ու դրա դեմ հեշտ ու ունիվերսալ լուծում չկա։ հետո կրթվածության միջին ցուցանիշը էապես ավելի ցածր է քան Արցախյան շարժման սկզբում, դրան ել հեշտ լուծում չկա դրանից բացի, ինչ որ ծայրահեղականություն կա մեջներս՝ կամ պտի գնաք գլուխ ջարդենք պրեզիդենտ փոխենք երկիրը բարելավելու հույսով, կամել սեփական դռան շեմից էն կողմ մատը մատին չենք կպցնի։ հետո սիրում ենք երբ մի հատ սասնա Դավիթ ամբողջ գեղը փրկումա, բայց երբ ամբողջ գեղով հելնում են թշնամու դեմ, ներառյալ կանայք ու երեխաները - չի ձգում - մեր բանը չի Բայց իրականում սկի անձնազոհություն ել պետք չի, բավական է մի քիչ ջանք, բայց ԲՈԼՈՐԻՑ, կամ գոնե մեծամասնությունից, ու ԱՄԵՆ ՕՐ, ոչ թե մի հատ պոռթկում, որին կրկին կհետեվի համատարած քնի և էշացման փուլը։ Ախր չեք պատկերացնում թե սա ինչքն կոնկրետ է։ Իմ ընկերներն էլ են ասում որ սա ընդհանուր է։ Հետն ել ասում են անհույս է։ Ոչ մեկ չի անի միևնույնն է, մենակով ել ի՞նչ կարաս անես, և այլն։ Ես էդ "անհույս" բառը որ լսում եմ, նեղվում էմ - նշանա որ մարդ ուղղակի ուղեղն անջատել է։ Որտեվ անոհույս չի կարա լինի։ Հենա գնանք կախվենք։ Եթե միլիոնից մի հատ շանս ունես - եդ անհույս չի - եդ շանս է որ պետք է օգտագործվի, ու չօգտագործելը հանցանք է։ Եդ նրանից է որ մեզ "հիմար կկուն" են կարդացել փոքր ժամանակ, ոչ թե, ասենք, "մատանիների տիրակալը"։ պարզեցնելով, կարելի է ասել՝ կուլտուրայի հարց է, սպիտակ մարդ չդառանք, բայց էլի շեղվում եմ Պետք է խոստովանեմ որ չգիտեի էլ ես դեպքի մասին, ես ընդհանրապես ինքսել շատ եմ կլանված սեփական գործերով ու նույն ցավով եմ տառապում ինչից որ բողոքում եմ․․․ Ես անձամբ իմ համար կորոշեմ ինչ անեմ, առաջին քայլը կլինի էն որ կպարզեմ մանրամասները, ու հասկանամ ինչքանով է գործը անհույս, ու ինչ լծակներ կան իմ շրջապատում խնդրի լուծմանն օգնելու համար։ Գուցե ձեզ տեղյակ պահեմ եթե արժեքավոր մի մտքի կամ արդունքի հասնեմ։ Իսկ որոշումն իկատար է՞ ածվել, թե ուղղակի վրացոց բերանը փակելու համար (և իհարկե վրացաֆոբիայից հելնելով) է արվել։ Բանը նրանում է որ վրացաֆոբիան շատ ավելի ֆունդամենտալ խնդիր է ու դժվար լուծվող։ Իսկ էս կոնկրետ դեպքը՝ էս որոշումն իկատար չածելը - համեմատաբար ավելի մատչելի։ Մի բան էլ ասեմ, էլի կասեք ընդհանուր է, բայց կոնկրետ փորձից հելնելով եմ ասում։ Կառավարություն կոչեցյալը մի հատ կենդանի չի։ Կոնկրետ մարդկանց հավաքածո է։ Եթե կոնկրետ մարդուն մոտենաս, ու հանգիստ խոսաս, շատ հնարավորություններ են բացվում, որ չես էլ հավատա որ կարող է տենց բան լինել։ Դա իհարկ այն դեպքերում միայն երբ խոսքը անձնական շահի մասին չի - ինչը իհարկե մեր մոտ գերակշռում է, էն աստիճանի, որ մարդկանց թվում է թե պետական մարմիններին միայն անձնական շահի հետ կապված հարցերով պետք է դիմել, ու միայն ծանոթով կամ կաշառքով։ Իրականում շատերը պատահական են հայտնվել իրենց պաշտոններում, կամ թույլ մասնագետ են, ու մեծ մասամբ չգիտեն ոնց ճիշտ աշխատեն։ Նույնիսկ եթե գիտեն էլ, պատասխանատվություն վախենում են վերցնեն վրաները։ Արդյունքում նախընտրում են չգործելը - սխալ չանելու լավագույն միջոցներից մեկը։ Ի սկզբանե իրանք չարիք չեն։ Ուղղակի իրանց իրավիճակը պետք է հասկանալ ու ադեկվատ մոտենալ։ Իրենց խնդիր տալը - անհույս գործ է։ Իրենց մոտ պետք է գնալ լուծումներով։ Ընդ որում ոչ միայն ձեր սեփական խնդրի, այլև այնպիսի լուծմամբ որը երաշխավորում է որ իրենք անախորժություններից զերծ կմնան։ Ու եթե կողմնակի էֆֆեկտն ել էն լինի որ արանքում իրանց անունը կլավանա, իրենց կգովաբանեն լավ գործի համար - համարեք խնդիրը լուծված է։ Ոչ մի կաշառք ու ծանոթ պետք չի ու չի կարա ետ աստիճանի էֆեկտիվ լինի։ Կարելի է վրդովվել ու ասել - ինչպե՞ս թե, բա էլ ի՞նչ կառավարություն որ պտի հոգեթերապեվտի շնորք ունենաս հետները խոսելիս։ Բայց գաղտնիքը նրանում է, որ պետք է ոչ թե որպես հոգեթերապեվտ մոտենալ, այլ որպես եղբոր կամ քրոջ - սիրով ու անկեղծ։ Իսկ երբ արսենալումդ միակ հնարքը ծանոթով կամ կաշառքով աշխատելն է, կամել բողոքելը, - արդյունքի հասնելը համարյա անհնար է։ Հատկապես նման հարցերում։

А нафиг вам осетия? Они ж не грузины, пусть живут на своей земле автономно. Зачем вам контролировать их?

По моему болшое вложение в слепую веру многих грузин (в основном менее образованной части населения) имеют не только Саакашвили и Буш, но и глава грузинской церкви Илия II. Но, время еще покажет - по большему счету было это на пользу или вред для Грузии... С другой стороны, для тех кто потерял родню, етот большой счет можно засунуть куда подальше. Хотя, опять таки с другой стороны, тех кто не потерял родню - больше. А страна то демократическая. В общем, легко говорить (и мне легко, и политикам, и всяким кретинам), пока войну непосредственно на собственной шкуре не почувствуешь. Те кто знают это, вряд ли станут злорадствовать в связи с неудачей Грузии. Все это - Грузия, Россия, Армения, народы, и.т.д - ровным счетом ничего (nothing) - для тех кто потерял близкого человека. Надо об этом постоянно помнить. Не надо бояться и поддаваться рабству и унижению из за этого страха о потере, но и не надо забывать о приоритетах - а это так легко когда тебя хорошо обработали в школе, семье, на работе, во дворе - влили достаточно желчи, тупоголового национализма и кучу подобного мусора.

А ты не боись, Армения своих не бросит, всех беглецов приютит, и т.д., А саму землю Джавахкскую - ну потеряаем, ну и что, ну и фиг с ней, если сами джавахкцы предпочитают уити в Россию или Армению в место того чтоб бороться до последнего, зачем Армении воевать за голую землю, без людей, (даже за исторические территории), с той же логикой можно требовать войны против турков за Карс... И наоборот - если встанет Джавахк (ну не все, но хотя бы большинство людей, и не просто так а серьезно), то неужели кто то сомневается в том что помощь будет? И не только из Армении.

точно, им нужна горячяя точка, чтоб когда надо будет - повода для демократических бомбежек или принуждения к миру долго искать не приходилось Турция думаю в ближаишем будущем провоцировать войну не будет, а будет дожидаться шанса "наверняка" - пробраться к Азербаиджану через нашу территорию и наконец присоединить его к себе. Хотя Азербайджанскому народу по большому должно быть наплевать, но со школ в них вливают ненависть, так што спровоцировать их на войну будет не очень трудно. И еще могут сильно помочь обещания присоединиться к заветному "туркскому морю". В принципе Азербаиджанскому правительству есть еще один резон начинать войну, без всякой посторонней провокации - это возможность избавиться от значительного количества сравнительно активных нац. меньшинств, не совсем ассимилированных турецкои культурой (Талишов и Лезгинов в основном). Возможность, которой они воспользовались вдоволь вовремя прошедшей войны. Однаго Талишов и Лезгинов опять на первую линию тащить (надеюсь) будет на этот раз труднее. Можно даже попробовать помочь им завоевать полную автономию на своих исторических территориях, если так поидет дело. Так что азербаиджанские турки (правительство) будет осторожно еще долго... А турки сами в бой пойдут не охотно... В общем - фиг с ними, надо к войне готовиться, наращивать экономику, работать на информационном фронте, очень скоро может появиться реальный шанс освободить остальную часть Арцаха, а так же територри Армении взятые Азербайджаном в последнеий войне

А чем занимается армянская церковь? А люди из деревень? Зачем не гонят етих священников-налетчиков? что то не так ... когда слышишь такое, самое легкое - сказать что это фигня, невозможно это, но сразу вспоминается начало второй мировой, евреи сидели в Берлине и думали - фигня - невозможно такое, те кто были потрезвее укатили во время, но большинство - дождалось смерти, так что сказать что это паталогия сугубо армянская будет неверно, но все равно - пахнет все ето очень паршиво - мы в спячке, и очень скоро будет поздно -- то что сеичас можно предотврадить малыми/средними усилиями (мордобоем и политикой) завтра превратиться в проблему которую придеться решать военными методами ... вместо того чтобы во всю работать над Джавахком, пока не вернем територрию одним указом отданную Грузии, мы даже не пытаемся помешать Грузинской експансии в Лори!

«Անկախության բանակ» Որպեսզի իրեն չմեղադրեն, թե բողոքում է հեքիաթ պատմելու գործում ուրիշների ժլատության դեմ, Ստոքհոլմում բնակվող, ժամանակին Անկախության բանակի անդամ Վահե Ավետյանը որոշում է պատմել «պրակտիկ օգտագործման համար գրված» իր հեքիաթը: Եվ քանի որ հեքիաթ է պատմելու երեխաների ու մեծերի համար՝ «...հոպ՝ չենք հայհոյում»: Հաջորդ էջում իսկ խոստանում է «ոռի համը հանել», հետո էլ արդեն իսպառ մոռանում է երեխաների մասին ու սկսվում է... Գրքի վերջաբանում հեղինակը, քանի որ չի դիմացել հայհոյելու եւ անպարկեշտ արտահայտություններ օգտագործելու գայթակղությանը, գրում է. «Լեզվիս խստությունն ու սանձարձակությունը վիրավորանք չէ: Պատկերել եմ այնպես, ինչպես տեսել եմ: Չեմ հուսահատվի, եթե անգամ ստախոս անվանեք ինձ եւ այլանդակը տեսնեք գրքումս միայն: Համարեք, որ ձեզ ցույց տվեցի մի ծուռ հայելի: Չ՞է որ իրականում դուք լավն եք, իմ սիրելի ընտանիք, իսկ գրքիս աղբը՝ հնարովի ցնդաբանություն»: «Անկախության բանակ» վերնագիրը կրող այս գիրքը բացվում եւ եզրափակվում է «Սեփական եսից հրաժարվելու համար անհրաժեշտ է սեփական ես ունենալ» արտահայտությամբ: Գրքում տեղ գտած պատմվածքները մեր ժամանակի իրականության մասին են, որոնք հաճախ համեմված են նուրբ հումորով: Պատմվում են առաջին դեմքով, եւ հեղինակն իրեն է վերագրում իր հերոսների արարքներն ու վիճակները: Դրանցում նա իր կարծիքն ու վերաբերմունքն է արտահայտում մեր երկրում տեղի ունեցող հատկապես քաղաքական իրադարձությունների ու երեւույթների մասին: Գրքի վերջում տեղ են գտել նաեւ Վահե Ավետյանի մի քանի բանաստեղծություններ: «Ուշքի եկեք, պարոն, դեռ ուշ չէ» պատմվածքում հեղինակը դիմում է պարոն Քոչարյանին՝ ասելով, որ երբ նա, Սահմանադրությունը խախտելով, բռնազավթեց իշխանությունը` ապօրինի նախագահ Լ.Տեր-Պետրոսյանից, ինքը ողջունեց եւ անօրինականությունը պաշտպանելու համար բազմաթիվ արդարացի լուտանքներ ստացավ: Կարծում էր, որ Քոչարյանը երկիրն ազատում է լեւոնական խունտայից եւ օրինականություն հաստատում: Հավատում էր, որ Հայք նշանակում է նաեւ արցախցի նախագահ ու քաղաքացի: Իսկ երբ ժողովուրդը համաձայնեց նրա սահմանադրախախտ նախագահությանը եւ վստահեց նրան, վերջինս անմիջապես պատժեց իր քաղաքացիությունից ակնհայտ ավելի քիչ կասկածելի քաղաքացիությամբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին՝ ընտրվելու, իսկ մարդկանց՝ նրան ընտրելու հնարավորությունից զրկելով: Արթուր Վարդանյանին քաղաքացիությունից զրկելու փաստը եւս հեղինակի զայրույթն է առաջացնում, մինչդեռ, իր կարծիքով, «քաղաքացին է հանրապետության բարձրագույն շենքը», նա է տերը, իսկ նախագահն ու մնացյալը՝ ծառաները: «Ես ոչինչ չգիտեմ» պամվածքում հեղինակը խոստովանում է, որ շատ բան չգիտի եւ աշխարհում էլ ոչինչ փոխել չի կարող: Օրինակ՝ չգիտի՝ ինչպես կարելի է պայքարել գաղտնի ծառայությունների, դավադրությունների, կաշառակերության ու գողության դեմ, սակայն գիտի, որ կարող է չհամագործակցել դրանցում ներգրավված անձանց հետ ու այդ ամենի մասնակիցը չլինել, քանի որ իր հետ է իր խիղճը, որին հետեւելու հնարավորություն ունի: Միշտ: Լարիսա Ավետյանի խմբագրած մոտ 300 էջանոց այս գիրքը լույս է ընծայել «Վան Արյան» հրատարակչությունը 800 տպաքանակով: ԱՆՆԱ ԶԱԽԱՐՅԱՆ www.vernatun.org -ից

իրոք լավն է։ բայց բազմաթիվ երկկողմանի ատելության մասին տվյալներ կարդալով, կարծում եմ արժի շեշտել որ պրոֆեսիոնալ մոտեցումը կայանում է զգացմունքները մի կողմ դնելու և խնդրի մասին մտածելու մեջ։ Եթե պետք լինի պաշտպանվել - կպաշտպանվենք։ Պետք լինի հարձակվել - կհարձակվենք։ Ատելությունը երկու դեպքում ել պիտի դեր չխաղա։ Իրականում, եթե ասենք գերմանացու տեսակետից նայենք, վրաց ժողովուրդը արժանի է հարգանքի և սիրու, ինչպես ցանկացած ուրիշը։ Եվ քիչ չե մեր մեջ սեր ու հարգանք, նույնիսկ երբեմն հիացմունք ու բարեկամական հարաբերություններ վրացիների հետ։ Այն ոչ պիտի խանգարի մեր ինքնաշտպանությանը կամ հարձակմանը (անհրաժեշտության դեպքում), և ոչ էլ կռիվը մի խմբի/կարավարության/սերնդի հետ պիտի խաթարի մեր բազմադարյա բարեկամական հարաբերությունները։ Ինչպես ասում են՝ սիրիր մերձավորիտ, և թող ձերքդ չդողա ձգանի վրա։ Ես սակայն կատակ չեմ անում, և ոչ ել հեգնում, թեև զավեշտական է հնչում՝ Իրոք կարծում եմ որ նույնիսկ եթե պետք լինի Բաթումը վերցնել, ես չեմ դադարի հարգել վրաց ազգին։

Не исключено что будет война. Возьмем корридор к Черному Морю, если надо будет, прорвемся через грузинские территории к российской границе. Возьмем Азербайджан. И т.д. и т.п. будем действовать по обстоятельствам - до победы. Или погибнем. Думаю что когда вся страна идет на войну не спрашивая разрешения ни у кого, и не подчиняясь никому то выхода два - победа или поражение, тогда как если раскол - то выходов много, но ни один из них - не победа, а скерее все - поражение. К стати, до победы и ждать не придется, как только станем неуправляемыми - сядут с нами на переговоры - наравных а не как с тряпками (потому что иначе только атомная бомба поможет, а на это пойдут не охотно). Не верится? А почему? Потому что не так вас воспитали? Потому что вы думаете что большинство в стране не так воспитаны? Боимся амерканских бомбежек? А слабо с диаспорой в одно слиться и предотвратить такую возможность? А слабо показать и России и штатам что выхода нету - и придется им считаться с тем что на этом куске земли марионеток нет. А слабо исправить наше отношение к жизни и ценностям и поправить осанку ? Скажем, начнем с того, что вместо того чтоб рассказывать детям сказку о "глупои кукушке" отдающей одно дитя лису чтоб спаси остальных, будем рассказывать о городе, который вместо того чтобы пожертвовать девушку дракону, всем городом вышел против дракона. Всем городом, включая женщин и детей, а не уповая на одного дурачка. И конечно же дракон погубил многих пока не сдох. Но такова настоящая стоящая жизнь, а не серая, как при покорном городе, каждый месяц отдающем по девушке дракону, с совестью которая спит глубоким сном, прикрваясь "здравомыслием". Такова норма! И вместо того чтобы хлопотать чтоб у сына в армии было теплое место, будем хлопотать о том чтоб он попал в часть где пройдет высококлассную военую подготовку, а так же раз в год или два, пройдет полигон (скажем летом на месяц) до тех пор пока не состариться. Мы гордимся тем что мы народ который творит и строит, но в последнее время что то очень часто показываем что мы народ которий творит, сторит а потом бежит и оставляет все врагу, вместо того чтоб стоять до конца за свое. Наше самое трагическое заблуждение в том что как только на какую нибудь идею или цель ставиться штамп "утопия" сразу все "здравомыслящие" граждане опускают рукава. Забывают что сюуникский народ во главе с Нжде сохранил Сюник для Армении своими собственными силами от нескольких драконов - и для многих тогда и теперь цели и взгляды Нжде выглядели утопией. Что Эйнштеин пошел против принятых "здравых" рассуждений и достиг нового уровня мирознания. И т.д. - почти о всем что люди помнят (что имело значение) можно было бы сказать до победы (которая была!) что это утопия, и несомненно приведет к потерям - а потому - нестоящая. Представляете, чтобы так думали перед Сардарапатом и соответственно деиствовали бы? А еще для нас большая проблема поверить что не надо больших героических усилих как в сказках. В жизни важны каждодневные маленкие усиля и жертвы - это они приводят к победе по большому счету. Не расслабляться. Всем охота сделать одно большое усилие (даже если есть риск погибнуть) но лишь бы потом можно было бухать и расслабляться до гроба. Но так не побеждают.

следуя вашеи же логике - это армянский форум, без знания армянского вам будет трудно, кстати, если не хотите изучать - вы свободны - можете уити - скучать не будем, Ну? каково почуствовать на себе свои же собственные нацистские амбиции?

Спасибо Pandukht, я быстро просмотрел, очень интересные посты, непременно прочитаю

ну, надеюсь надежды Грузии об ассимиляции Армян Джавахка действительно из области фантастики, но вот для сванов и менгрелов к сожалению это уже реальность Знать государственный язык - необходимо. Закрывать финансирование армянских школ в краю где большинство налогоплатильщиков армяне - часть агрессивной программы по ассимиляции и вытравлению нац. меньшинств со своей родины Уважаемая gruzinka, я же сказал - это не планы, это логичное последсвтие акций со стороны Грузии. Если Грузия будет продолжать репрессию армян Джавахка - Джавахк будет бороться - это похоже на "планы"? Еслы Грузия присоединится к туркам в их "святои" миссии блокировать Армению - Армения будет вынуждена прорвать блокаду - похоже на "план"? Если попробуете взглянуть непредвзято (скажем не как грузинка а как финляндка) то будет ясно что это не планы, и не угрозы - это логично, или как говорят французы - это жизнь

հիանալի է, չեի իմացել, կկարդամ մոտ ժամակներս․․․ ցավալի է իրոք որ ճնշվեց, բայց դեռ չի նշանակում որ հույս չկա, հակառակը, նշանա որ միգուցե մի բան պետք է փոխել, ուրիշ կերպ փորձել, եթե խումբը փոքր է, առաջին խնդիրը մեծանալը պիտի լինի, պրոպագանդա պետք է անել, համ Հայքում համել արտերկրում, մենք շատ քիչ միջոցներ ենք ծախսում վրացական ճնշման մասին մարդկությանը տեղյակ պահելու վրա, այդպես ուղղակի չի ստացվի, ԱՄՆ թերթերը միշտ վրացոց կողմը կբրնեն այնպես որ, քանի դեռ պայքարի պատրաստ մարդիք քիչ են, իրենց առաջին խնդիրը դա պիտի լինի, հակառակ դեպքում - ժամանակից շուտ կջարդվեն սա կոչ չի դեռ, էդպես մի դրամատիզացրեք բայց, սխալվում եք եթե կարծում եք թե անլուրջ է։ լիովին համամիտ եմ, մեծ պրոբլեմ է, ու կարծում եմ այս խնդիրը ավելի առաջնային է, քան բացահայտ պայքար սկսելը, հասկանում եմ նայեվ որ պետք է արտահոսքը կանգնեցնել, բայց կրկին՝ ցույցերով դրան չես օգնի, ավելի ակտիվ պետք է աշխատել և սփյուռքի և Հայքի վրա։ Սկսած տարրական բաներից, որոնք թվում ե թէ չնչին են, բայց երբ կրիտիկական մասսա հավաքվի մարդկանց որ դա անում է - մեծագույն ազդեցություն կունենա։ Օրինակ աշխատատեղում, հավաքույթներում, ամեն առիթով այս թեման բարձրացնելը, մարդկանց միտքը տնտղելը, և այլն։ Ախր առաջնային խնդիրը սարսափելի տրիվիալ է, ու սարսափելի է որ լուծված չէ դեռ։ Տաքսի նստես, ինչ շուն ու գելի մասին կլսես, բայց Ջավախքի մասին - ոչինչ, ոնցվոր հեչ բան ել չի եղել։ ՄԻնչև այս խնդիրը չլուծվի, բավարար մասսա չի հավաքվի իսկական բողոքի ակցիաների համար։ Իսկ այս խնդիրը լուծելը, բարեբախտաբար, չի պահանջում մեծ զոհեր, նենց որ շատ շատերը կարան միանան սրան՝ Բարեկամներ, խնդրում եմ, որտեղ կարող եք, տրանսպորտում, գործի տեղը, ընկերական շրջանում, միշտ էս թեման քննարկեք, մտածեք, խնդիրները հասկացեք, լուծումներ փնտրեք միասին։ Հետո երկրորդ քայլը՝ պրոպագանդան - վերջին դեպքերը ցույց տվեցին թե ինչքան կարեվոր է դա։ Պարզ է, հաստագլուխ կերպով քոնը պնդելով չի, ես դրական իմաստով եմ ասում "պրոպագանդա"։ Ռուսները լուծում են գտել՝ կատարյալ ինֆորմացիոն բաց քաղաքականություն։ Օրինակ, մենքել ենք ինչ որ իմաստով դա անում, էս ֆորումում բոլորի աչքի առաջ էս հարցերը քննարկելով։ Բայց եթե իրոք բան չունենք թաքցնելու, խափելու, հորինելու - կարելի է և բաց․․․ Ինչևէ, ոչ "բաց" ոչ էլ "անազնիվ" - ոչ մի ձևի պրոպագանդա չի արվում; Հայերը ֆօբիա ունեն ինչ որ վրացիներից։ Ու ընդհանրապես, ցանկացած հարցում մատը մատին խփելուց (լավ, էլի շեղվեցի)։ Էհ․․․ Սա ուրիշ թեմա է, մի կողմից ուղղակի կապված չէ Ջավախքի հետ, մյուս կողմից․․․ հենց ինքն է որ կա․ պատկերացնում ե՞ք, Իլյա Բ-ն ասի "Էս աբխազիան ու օսեթիան հերիք չի՞, ի՞նչ ջավախքի մասին է խոսքը․․․" Բայց չի ասում չէ՞։ Հլա մի հատ էլ դրել հուպա տալիս։ Պետականությունը ու պետական մտածելակերպը կորցրած ազգ ենք․․․ (թերիներին խնդրում եմ սա չընդունել որպես բողոք ազգիս նկատմամբ, ուղղակի "րիթորիկ" արտահայտություն եր)

հետաքրքիրա, դուրդ գալիսա՞ որ ստիպված ես գնալ թարգմանիչ ճարել որպեսզի հասկանաս ինչա գրված։ ասիմիլյացիա անելով չի մենակ (ոտը գազին դրած), մեկին կարաս անես, մեկից ել բերնիտ կուտես

В предыдущем моем посте я попытался обьяснить логику, Более того, я уважаю Грузию как соседа и соратника, и не перестану уважать Грузинский народ и нашу общую историю, даже если сегодняшнее Грузинское правительство вынудит Джавахкцев восстать, или вынудит Армению принять меры для выхода в море.

Аппетит тут ни причем. Сочи нам не нужен как Лачин Иными словами, хотеть одно, быть вынужденным - другое, Дело в том, что не так уж и важно кто контроллирует территорию: С испокон веков Джавахк был населен армянами и контроллировался попеременно Армений, Грузией, и (в основном) завоевателями. И в идеале, незачем сегодня Армении претендовать на Джавахк. Но если сегодняшняя реальность в том что Грузия решила выгнать армян из Джавахка (или ассимилировать как Сванов и Мегрелов) - ничего удивительного в том что многие будут бороться, и надеюсь не сюрприз что помогать им в этом будут тоже очень многие (люди, народы, страны). И при этом мы не перестанем уважать грузинский народ, и территориальную целостность нынешней Грузии (серьезно). С испокон веков армяне торговали через Батуми который тоже попеременно контроллировался обоими государствами а так же завоевателями. И незачем сегодня Армении добиваться контроля над Батуми. Но если Грузия решит блокировать доступ в Батуми, ничего удивительного в том что армянские бизнессмены, а может и все государство, предпримут соответсвующие меры чтобы опять пробиться к морю. Опять же ничего личного к Грузии, России, НАТО и кому бы то ни было - просто вынуждены. Так же как и Россия была вынуждена отбросить атаку на Осетию, и это не означает конец всем/дружеским отношениям между Россией и Грузией. С уважением, nkarich

к русским хорошо отношусь (равно как и ко всем другим людям), не считаю в интересах себя, семьи и страны относиться плохо к какои либо нации, стране или народу

конечно же армянские, и конечно же нужны (я же сказал - как Лачин) но к сожалению нынче эти земли контролируются Грузией

да у них скоро не то что письменности, языка своего тоже не будет, будет один сплошной грузинский

Ответ в вашем предыдущем посте - почему Джавахкцы пошли в Арцах добровольцами во время Арцахскои воины? И не только - и апаранцы, и ереванцы, и многие другие. Они же и доставали оружие. И диаспора. Откуда была в 1990/91/92 у Арцахьцев уверенность что помощь будет, из страны не поправившеися от землятресения, революции и блокады, против русского и азерского омона, и.т.д? Если вы думаете что нету надежды больше на людей (кроме нас люубимых, умных, храбрых, патриотов, никого больше не осталось), зачем жить вообще, или хотя бы зачем оставаться армянином?

hmm..., настроение каждые три минуты стрелять по реплике есть, отвечать на ответные рассуждения - нету, что же вы хотите? хотели поделиться мыслями - пожалуите ответные идеи, оцените, поправьте коль что не так... это форум - тут мы общаемся, а не репликами кидаемся как на доске для обьявлений, всего доброго, nkarich

Так можно сказать почти о любом начинании на протяжении всеи истории всех народов, любом начинании о котором люди потом не забыли. Советую заниматься спортом, наукой, бизнесом, искуссвтвом. Расти и учить детей. Способствовать развитию страны, ее работоспособности, боеспособности, и т. п., и может быть не останется времени на обвинения, жалобы и оправдания. С любовью, nkarich