Garun

Или это очередной парадокс армянского коллективного сознания, или опросы врут. С одной стороны, 65% хотели бы объединиться с Россией, а с другой стороны "По числу тех, кто хочет жить в собственной стране без объединения с какой-либо страной и без вхождения в союзы государств, лидируют Армения (41%) ...".

Россия может кинуть Армению, как это часто бывало раньше. Намерения России узнаем после встречи Кочаряна с Алиевым. Надеемся, что американцы откажутся от этого предложения. А российские СМИ находятся в состоянии некой эйфории, как будто русские выиграли чемпионат мира по футболу.

Михалыч, какое отношение имеет ветхая крыша к тому, что русские ортодоксы считают АПЦ еретической. Вы думаете, если бы крыша не протекала, то они поменяли бы свое мнение? Забегая вперед скажу, что мне абсолютно все равно что считают там, вне армянского мира. Но зачем оболванивать собственный народ? Ладно, если бы это имело какое-то консолидирующее значение. Ну, например, чтобы клич "бей армян - спаси Россию" был услышан, нашел отклик у православных-правоверных. Арам, все демагоги почему-то догматические разницы между церквями рассматривают с точки зрения христологии, соборов или разных там обрядов. На мой взгляд , истина в том, что отделение, объединение всегда имеет под собой политические подоплеки. А где политика, там и интересы, там ВЛАСТЬ. Но об этом все молчать, ведут себя как извращенные девки, которые хотят получить удовольствие, но при этом не терять девственность. Религиозные извращенцы намного хуже, и самое главное, опасны, ибо извращают душу и мозги своих адептов.

Եթե ժամանակ ու հնարավորություն ունենաք, խնդրում եմ տեղադրել նաև Պարույր Սևակի «Դանիել Վարուժան» դիպլոմային աշխատանք- ուսումնասիրությունը: Կանխավ շնորհակալ եմ:

Арам, существуют разные способы самоутверждения, но самый легкий из них- отрицание чужого. Это создает иллюзия созидания и придает значимость собственной самости. Дворкин по сути ничего нового не придумал, а БУКВАЛЬНО повторяет слова Карташова из его книги начала прошлого века "Вселенские соборы", которая была переиздана недавно. Видимо это мнение является общепринятым в РПЦ. Рассуждать о возможностях армянского языка не только глупо, но и безнравственно по той простой причине, что человек должен ну хотя бы немного знать армянский язык. Сейчас в России ( да и раньше тоже) нет ни одного русского ученого, кто бы занимался арменистикой. Ни одного! Но русским клИрикам(слово-то какое ) это не смущает. Они могут не только рассуждать, но и снисходительно позволять нам не убрать из храмов орган. Интересно, а скамейки, стулья можно оставить? Позиция русских понятно, но мне непонятно наша позиция. АПЦ слишком толерантно относится к другим церквям. На мой взгляд, надо заявлять: 1. Учение АПЦ- единственно верное. 2. АПЦ является национальной церковью. 3. Чадо АПЦ не может причащаться, совершать разные таинства в других церквях. Раз мы объявлены еретиками, то нам больше нечего боятся.

Հույժ շտապ. Վաշինգտոն, խաչմերուկ Ռոդ Այլենդ х14, Ինտերսրճարան «Քարիբու», Սևամորթ Գլենին. Իմ հաշվին Վահեին Դու լցրու «Մալիբու»: Հարգանքով՝ Սերժ Սարգսյան

Անցյալում, օրինակ, Հովսեփ Արղությանի կաթողիկոս դառնալու ջանքերը:Մեր օրերում ՝ Տիրան չարքեպիսկոպոսի և Եզրաս սրբազանի հակամարտությունը, որին անմիջապես մասնակցում էին Մոսկվայի իշխանությունները և անձամբ Պատրիարք Ալեքսին: Վերջ ի վերջո հարցը լուծվեց քաղաքական ամենաբարձր մակարդակով՝ հոգուտ Հայ Եկեղեցու: Սա իմ վարկածն է, որ ճշմարտությունից այնքան էլ հեռու չէ:

Այդ հետին սրիկային պետք է դատել օրենքի ամենախիստ հոդվածով:Հարկավոր է կազմակերպել ցուցադրական դատավարություն՝ ի տես մնացյալ եհովականների, որպեսզի ոչ մեկի մտքով անգամ չանցնի հետագայում նմանատիպ քայլեր կատարելու: ԶԼՄ պետք է այդ միջադեպը մատի փաթաթան դարձնեն, ծամծմեն օրերով, որպեսզի ժողովրդի մեջ անտարբերությունը փոխվի... գոնե անհանդուրժողականության:

Վանական, լավ, թող լինի «համոզված չեմ, որ գլուխ չեն խոնհարում»:Մի՞թե դրանից որևէ բան փոխվում է... Բացի ոճից: Իհարկե, ամեն մարդու խոսք մատնում է հենց իրեն՝ մարդուն: Գայթակղությունները շատ են մեղանչելու համար, թող իմ խոսքերը լինեն իմ ամենամեծ մեղքերը:

Շարանի խորագիրը՝ «Եկեղեցու դերը հայերի Ցեղասպանության հարցում» արդեն ենթադրում է, որ Եկեղեցին մասնակից է Ցեղասպանությանը: Մի՞թե այս խորագիրը չպետք է սրբագրել: Ինչ վերաբերում է Պոլսո Պատրիարք Մութաֆյանի կեցվածքին, ապա ես չեմ էլ կասկածում, որ նա անում է անհնարինը՝ ելնելով իրական պայմաններից: Ի հեճուկս դաժան, հայամերժ, հայատյաց միջավայրի ու պայմանների,Պոլսո փոքրաթիվ հայ համայնքը բյուր անգամ ավելի լավ է կազմակերպված, քան թե, ասենք, Ռուսատանի միլիոնից անցնող հայ համայնքը:Եվ կա՞ արդյոք Ռուսաստանում հայ համայնք:Նաև համոզված չեմ, որ Ռուսաստանում գործող Հայոց թեմերի հոգևոր հայրերը ստիպված չեն լիզում տեղական իշխանությունների հետույքը:

Հայ Եկեղեցու պառակտումը քաղաքական խնդիր է և պետք է ստանա քաղաքական լուծում: Առանց Պուտինի գործուն մասնակցության, ՌՈՒԵ չէր միավորվի:

Տերն ընդ ձեզ, հայր Ղևոնդ: Մի՞թե Քրիստոսը Աստծո կամքը չկատարեց, մի՞թե ուներ ընտրության հնարավորություն: Ո՞ւմ էին ուղղված «Աստված իմ, Աստված իմ, ինչո՞ւ ինձ լքեցիր» բառերը:

Տիկին Աիդա, Դավթյան= Դավթեան : Այստեղ -եան գրաբարյան հոգնակիակերտ(ավելի լավ չէ՞ հոգնակերտ) ածանց է և, իմ կարծիքով, կապ չունի հոլովման հետ: Ինչո՞վ է տարբերվում գավիթը(պռիտվոռ) Դավիթից:Ընդամենը մի տառով, բայց գավիթի:Ինչո՞ւ համենայն դեպս Դավթի ձևը ավելի տարածված է:Ապացուցելու կարիք չկա, որ Դավիթ անունը հայերիս մեջ իր հաղթարշավն սկսեց « Սասունցի Դավիթ» դյուցազնավեպի հրատարակությունից հետո: Պատումները հիմնականում Սասնո և Մշո բարբառներով էին, սեռական Դավիթը հանդես էր գալիս Դավթի ձևով և այն տարածվեց, ամրացավ հայերիս մեջ:Իմ կարծիքով, «Դավթի» ձևը պետք է օգտագործել միայն Սասունցի Դավթի հետ կապված պարագաներում, իսկ մնացած դեպքերում՝ Դավիթի: Ըստ այդմ, եթե որևե մեկն ասում է «Դավթի արձանը», ապա միանաշանակ նկատի ունի «Սասունցի Դավթի արձանը» և ոչ թե Միքելանջոյի ԴավԻթի արձանը: Չէ՞ որ Լիլիթ-Լիլիթի, Տալիթ(Տալիթա) - Տալիթի, բայց Դավիթ - Դավթի՞(բոլորն էլ հրեական անուններ են), Անահիտ - Անահիտի և այլն:Ի միջի այլոց, արևմտահայերենում գոյություն չունի Դավթի ձևը, կա միայն՝ Դավիթի:

Կասկածում եմ, որ ի-ն սղվում է: Դավիթի արձանը Երևանում, թե՞ Դավթի արձանը Երևանում: Եթե դուք ճիշտ լինեիք, ապա գավիթ-գավիթի կլիներ՝ գավթի, կնճիթ-կնճիթի՝ կնճթի, վիթ-վիթի՝ վթի, Վահրիճ-Վահրիճի՝ Վահրճի, Տիրիթ-Տիրիթի՝ Տիրթի և այլն: Իմ կարծիքով, Դավիթ, գավիթ և մատիտ բառերի հոլովումները իրարից ոչ մի բանով չեն տարբերվում: Իհարկե, բարբառներում կարող են ասել «Դավթի հայրիկ»:

:lol: Hugo, իսկ ինչպե՞ս եք փողկապ-գալստուկը ... հագնում՝ ասեք ես էլ սովորեմ:Թե չէ կապելով հոգիս դուրս եկավ:

Из странного названия темы "Роль церкви в Геноциде армян" уже следует, что церковь способствовала-участвовала в Геноциде.Что изменится, если менять название на "Роль армян в Геноциде армян". Ровным счетом ничего. Армяне похожи на унтер-офицерскую вдову, которая сама себя высекла. Поменяйте, пожалуйста, название темы.

Ծնած կովը միշտ հետ-հետ է նայում՝ հորթին է փնտրում: Ինչպես ամեն մի ծննդականի, կովին էլ մի որոշ ժամանակ լավ են պահում, գոլ ջուր ու թեփ տալիս, ավելի շատ խնամում, գուրգուրում, փայփայում և այլն: Թերևս սա է պատճառը, որ կա « ծնած կովի բախտ ունես» արտահյտությունը: Սակայն վերջերս հայերի մեջ առաջացել է կովերի մի նախիր, որ ամեն մի առիթով դեպի Եվրոպա են նայում՝ ակնկալելով ծնած կովի բախտ: Գուցե այդ անծին ու մտավոր ստերջ կովերն իսկապե՞ս արժանանում են այդ բախտին՝ տարիներով ԳՐԱՆՏ ծամելով ու մարդու իրավունքների ու խղճի ազատության մասին որոճալով:Գուցե: Ես միայն զարմանում եմ, թե ինչո՞ւ համար այդ նախիրը դեմ չէ, օրինակ, որ հայերենը պետական լեզու է: Չէ՞ որ այդ նախրի մեջ կան մշակութապես ու լեզվով «Կոստրոմյան ցեղին» պատկանող կովեր, որ ռուսերեն են բառաչում: Կամ ասենք ի՞նչ վայնասուն են բարձրացնելու, եթե հանկարծ լսեն, որ Գերմանիան իր քաղաքացիներից գանձում է այսպես ասած ԵԿԵՂԵՑԱԿԱՆ հարկ՝ հոգուտ եկեղեցու:

Я знал, что произносится как хотЕть, звЕнЕть, т.е., так же как моЕт и гласное -согласное тут ни при чем. Еще раз. 1. Буква Ե всегда в середине и конце слова произносится как Է(э).Если даже слово сложное, например, մԵնԵրգ = մԵն+Երգ = մԷնԷրգ\ ԿարինԵ = ԿարինԷ, ԼուսինԵ =ԼուսինԷ. 2. В начале слова буква Ե всегда произносится как Ե(е), за исключением вспомогательных глаголов եմ(=էմ), ես(=էս), են(=էն), ենք(=էնք), եք(=էք): Поподробнее, пожалуйста. В чем заключается смягчение после этих согласных? Я не мог вспомнить ни одно слово (надо посмотреть словарь), где после Г, К , Кh, Т и Н стояло согласное. Всегда стоит гласное, чаще всего Ը, которое не пишется.

Не могу согласиться с Вами. А правило, на мой взгляд, очень простой. ես выступает в двух ипостасях: 1. Как личное местоимение( тогда YES). 2. Как вспомогательный глагол( тогда ES). И остальные вспомогательные глаголы того же ряда( են եմ ենք եք ) произносятся как(EN EM ENQ EQ). Ես եմ, դու ես, ես ու դու Գիշերում այս դյութական, Մենք մենակ ենք- ես ու դու, Ես էլ դու եմ՝ ես չկամ... P.S. Да. Когда եմ, ես оказываются после гласного, как, например, в русском языке: "мама моет раму" не "моэт" же! Я не знаток русского языка, но мне кажется, слова хотЕть, звЕнЕть тоже не произносятся как хотЭть, звЭнЭть. Если я прав, то при чем тут гласное?

И что же? Надо произносить ես ... եմ = йес йем??? դու ... ես = ду йес???

Ангел, так говорили еще в античной Греции. Недавно в одной армянской книге прочел такую перефразировку: если не знаешь свой родной язык, сколько бы языков ты не знал, столько раз ты не человек.

Blansh,вы, мягко говоря, лжете. 1. Русскоязычные студенты из Баку заканчивали ВУЗы Еревана в русских отделениях. В этом плане у них не было никаких языковых проблем "в этой стране", как вы изволили выражаться. 2. После развала СССР прошли те самые 10-15 лет. Но те, кто живя в Армении не владели армянским языком 15 лет назад, и сейчас тоже не знают, потому что он им не нужен. И вообще, к вашему великому удивлению, в СССР ФОРМАЛЬНО не было официального языка. В Конституции СССР не было написано, что русский язык является государственным языком СССР. 3.Что бы вы делали окажись, например, в Португалии? Наверное, первым делом выучили бы португальский язык. Но почему-то армяне считают, что можно жить в Армении десятилетиями, занимать высокие государственные посты и не знать армянский язык. И последнее. Говорят, плохому танцору мешают яйца, а русскоязычным армянам, видимо, армянский язык.

Ну и фантазия у вас, однако. Это называется заниматься интеллектуальным hунанизмом. А почему не от слова hуМан, ведь разница только в одной букве? Джавахк прав, Унан(Hunan) – искаженная форма Hovnan(= голубь).Именами отрицательных персонажей истории, мифологии, литературы и т.д., как правило, не называют детей. Классический пример- имя Васак.Онан из таких имен. Между прочим, в Аствацашунче тоже "русский Онан" выступает под именем Онан. Գիրք Ծննդոց գլ.38 4Շաւան նորից յղիացաւ, ունեցաւ որդի եւ նրա անունը դրեց Օնան։ 5Նա մի որդի էլ ունեցաւ եւ նրա անունը դրեց Սելոմ։ Շաւան Քասբիում էր, երբ ծնեց նրան։ 6Յուդան իր անդրանիկ որդի Էրի համար մի կին առաւ, որի անունը Թամար էր։ 7Յուդայի անդրանիկ որդի Էրը հաճելի չթուաց Տիրոջը, եւ Աստուած առաւ նրա հոգին։ 8Յուդան ասաց Օնանին. «Մտի՛ր քո եղբօր կնոջ ծոցը, ամուսնացի՛ր նրա հետ եւ զաւա՛կ պարգեւիր քո եղբօրը»։ 9Երբ Օնանը հասկացաւ, որ զաւակը իրենը չի լինի, իր եղբօր կնոջ ծոցը մտնելիս սերմը թափեց գետին, որպէսզի զաւակ չտայ իր եղբօրը։ 10Օնանի արածը Աստծուն դուր չեկաւ, ուստի նրա հոգին էլ առաւ։

Արամ, ես վիճելու ցանկություն չունեմ ձեզ հետ, բայց հարկավոր է լինել իրատես, այսինքն՝ ռեալիստ: Հայ Եկեղցին միաժամանակ ծառան ու տերն է հայ ազգի, իսկ հայ ազգն ապրում է այնպիսի պայմաններում, որ Հայ Եկեղեցին դեռ երկար ժամանակ հոգիների փրկության զուգահեռ, պետք է և ՊԱՐՏԱՎՈՐ է զբաղվի հայ ազգի փրկության հարցերով: Եթե Հայաստանում առաջնային է դառնալու հոգու փրկությունն ընդհանրապես, ապա սփյուռքում, այսօրվա, վաղվա և գալիքի հրամայականն է՝ հայ ԱԶԳԱՅԻՆ ոգու փրկությունը: Այո՛, Հավատամքի մեջ այդպես է ասվում և նույն են կրկնում հայը, ռուսն ու իսպանացին: Հավատամքը նույնն է, եկեղեցիները՝ տարբեր:Իրականը, երևակայականն ու ցանկալին՝ տարբեր բաներ են:

Ինչո՞ւ է նեղ և ինչո՞ւ է փշոտ: Հոգևոր տեսակետից ոչնչով չի տարբերվում մյուս անթիվ ու անհամար եկեղեցիներից: Ազգային-մշակութային տեսակետից՝ հայ մնալու միակ ճանապարհն է հատկապես սփյուռքում: Հոգեբանական տեսակետից ընտրությունը նույնպես արդարացված է, որովհետև մարդն ընտրում է այն, ինչ որ հարազատ է ու ավանդական:Եթե հայերից որևէ մեկը համարում է, որ «Հայ Եկեղեցին մի նեղ ու փշոտ ճանապարհ» է, ապա կարող է դուրս գալ «լայն ու ապահով», ապազգային ճանապարհ: Ո՞վ է իր ոտքը կապել: Ի միջի այլոց, հայերի մեծամասնությունն իրենց երեխաներին ռուսական դպրոց ուղարկելիս, հոգեբանորեն իրենց արդարացնում էին նույն «նեղ ու փշոտ ճանապարհով»:Ո՞ւմ է պետք հայերենը Հայաստանից դուրս:Լավ է երեխայիս ռուսական դպրոց տամ, որպեսզի ի սկզբանե նա պատրաստ լինի կյանքի «լայն» ճանապարհ դուրս գալուն: Եվ սա կոչվում էր երեխայի ապագան ապահովել: Ապազգային ապագա: