Satenik

Ой, Френч, ну Вы даете! Двойка Вам с БОЛЬШИМ минусом! :banned:

Вот так, Гаяне джан, уже и за нас, женщин, решают кто чего может, а кто нет. Да нет, Игорь, тот был посерьезней чем Вы.

А что смешного-то, Френч, что латынью владеет? Нельзя, что ли?

На Ирину Отиеву чем-то похожа.

Ц. У. Воды напейтесь в Армении . Чтоб козленочком не стать. :lol:

:lol: Жаль только, что тот еврей так и не понял этого.

Эх, хорошо что я за еврея замуж не вышла!..

Интересная мысль... Я подумаю над этим...

Какой такой еще долг, Арин? Вы что, врачей и учителей за своих рабов держите?

:lol: :banned:

Կուզեմ բոլորին խնդրել չգրել այստեղ որևէ առած, որտեղ կան անպարկեշտ բառեր, կամ որոնք ընդունված է արտահայտել միայն տղամարդկանց նեղ շրջանակում: Իմ կարծիքով հանճարեղ խոսք է: Գայանե ջան, ես կարող եմ միայն իմ ենթադրությունն աsել, որ կարմիր ասելով նկատի ունեն տեսակը, այսինքն մարդու տեսակն , էությունը չի փոխվում: Խելոք և իմաստուն: Անխելք և հիմար: Գիտունի հետ քար քաշի, անգետի հետ փլավ մի ուտի: *** Լավ է գիտունին գերի, քան անգետին սիրելի: *** Ծռուն թքեցին երես, ասաց` օրհնյալ է Աստված, անձրև կուգա: *** Գիժն ու հարբածը մեկ է: *** Խելըռին կոտոշ չի բուսնի: *** Մարդուն քաշածը իր խելքեն է: *** Խելք խելքի վրա տարբերություն ունի: *** Խենթը քուն, բախտն արթուն: *** Աստված որ ուզում ա մեկին տունը քանդե, առաջ խելքն ա առնում: *** Վերնատունը դատարկ է: *** Վերնատունը մարդ չկա: *** Ակոն տանը չի:

ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ԵՎ ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ Խոսք` Հովհ. Ղուկասյանի, երաժշտ. Կ. Օրբելյանի Մի կարծիր, թե ես չեմ կարող կյանքում Քեզ կարոտ սրտիս գաղտնիքն ասել, Ավատում եմ ես և չեմ հավատում, Թե կանչում են ինձ աչքերդ սև, Հավատում եմ ես և չեմ հավատում, Թե կանչում են ինձ աչքերդ վառ ու սև: Երբ տերևն աշնան մեր ուղին պատում, ՈՒ ծածկում է մեզ, շոյում թեթև, Հավատում եմ ես և չեմ հավատում... Երբ տեսնում եմ քեզ, տոն է իմ սրտում, Եվ աշխարհն աչքիս հեքիաթ է լուսե, Հավատում եմ ես և չեմ հավատում Թե կանչում են ինձ աչերդ սև, Հավատում եմ ես և չեմ հավատում` Թե կանչում են ինձ աչերդ վառ ու սև: - Երազ ու սեր, Աչքերդ սև...

Սեպտեմբերի 24-ին հայ գրականագետ Էդվարդ Ջրբաշյանի ծննդյան 80-ամյակն է: Ծնվել է Երևանում: Ավարտել է Երևանի պետհամալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի լեզվագրական բաժինը: 1950թ. նույն տեղում դասախոսել է գրականության տեսություն և հայ նոր գրականություն: 1977թ. ղեկակավարել է Մ.Աբեղյանի անվ. գրականության իսնտիտուտը: Էդ. Ջրբաշյանը լուրջ ներդրում ունի հատկապես Թումանյանի ստեղծագոծության ուսումնասիրման բնագավառում: Գրել է բազմաթիվ աշխատությունններ հայ գրողների և բանաստեղծների մասին: "Իսկական բանաստեղծական տաղանդը միշտ պարզ է ու բնական, այնինչ անշնորհքությունը, որպես կանոն, դիմում է արհեստական բարդացումների, հնարում կեղծ դրություններ ու զգացմունքներ: Ճիշտ է, դրա շնորհիվ անտաղանդ գրողը երբեմն որոշ մարդկանց գրավում է, շլացնում, բայց դա չի կարող երկար տևել, և ժամանակը այդպիսի գործերը դատապարտում է մահվան:" Էդ. Ջրբաշյան

Ну и что, Тирольд, подумаешь благородство какое? Вы бы потребовали засадить их в тюрьму? Меня, например, целый год обкрадывали, а я и не знала. Правда, иногда бывало закрадывались смутные подозрения, но мне лень было проверить. Ну, то есть мне нужно было лишь сосчитать сколько денег у меня в сумке, чтобы потом проверить не стало ли их меньше. Я никогда не знаю даже приблизительное количество денег, которые держу в сумке, вот такой вот странный и дурной характер. Но однажды, совершенно случайно я обнаружила сумку открытой, хотя точно помнила, что закрывала сумку. Это все происходило у меня на работе, в моем кабинете, где сидим только я и моя подчиненная, помощница моя. В течение следующих дней я уже собрала все деньги из всех возможных карманов и некарманов в бумажник, сосчитала и.... дождалась. Не хватало 5 тысяч драм. Я была в шоке, я поверить не могла, что человек, к которому я отношусь прекрасно (это даже не то слово), помогаю систематически материально, может меня обкрадывать. Пару ночей вообще не могла заснуть, я винила в первую очередь себя, за то, что обязана была уберечь воровку от воровства, понимаете? Своей неряшливостью я вызвала в ней искушение украсть. Ну в-общем, я никому ничего не сказала на работе, хотя могла спокойно, может даже имела право. Написала записку - hashvats e, chvercnes - красным фломастером, положила в бумажник так, что ей пришлось бы снять с места эту бумагу, чтобы пробраться к деньгам. Она не могла открыть бумажник и не прочитать, все было расчитано. В тот день я почти не была в кабинете, а гуляла по-коллегам. Бедная моя помощница испытывала в тот день ужас и огромный шок... Мне ее очень жалко стало даже. После того пару дней она вела себя несколько вызывающе, агрессивно, а я не обращала внимания. Думаю, она боялась наказания, боялась, что я над ней может издеваюсь.... Потом это прошло, работа все таки отвлекает. И она больше никогда у меня денег не берет, а я ей по-прежнему помогаю. Но из этого не следует, что я турка не побью. Еще как побью. Моя помощница крала у меня лишь деньги. А турок - святыни уничтожал и порочил. Деньги же для меня никакой ценности не представляют, да и я сама тоже была виновата, я так до сих пор считаю. Поэтому я пожалела помощницу, а турка я не пожалею.

По сравнению с тем, что сделали турки, Артем, и вообще на какие низости и преступления они способны - это детские шалости. То есть это все равно ужасно и очень плохо, но это уже больше не удивляет. Лично для себя я делаю следующие выводы:а) вопрос признания и осуждения Геноцида нужно решить как можно скорее,б) нужно быть всегда готовым к войне, пускай даже самой изнурительной. Это ведь лучше, чем смерть, которую так нам желают турки.в) турки не понимают, да и не могут понять по определению, что на лжи, краже, нашествиях, лукавстве о прочих подлостях этнос не формируется. То, что они делают сегодня может быть действенно при определенных обстоятельствах на очень короткое время. В долгосрочной же перспективе их деятельность - самоубийство. Они ведь лгут не только другим, они лгут даже самим себе, своим же лгут! Они так и останутся человеческими уродами (у которых информация генов и реальной жизни не то что бы расходятся, но даже находятся в полном противоречии) до тех пор, пока сдохнут. Но пока они не сдохли, нам нужно не только держаться, но и созидать на вечность, поэтому бдительность терять никогда нельзя.Так что, спасибо, Артем, что сообщили о своей находке . Думаю, лишняя информация никогда не помешает.

Breeze, ну Вы это... в следующий раз когда голосовать будете, заранее спросите, ладно? :lol:

Breeze, я бы так объяснила. Глава семьи тот, без которого и семья не семья и очаг не очаг. А такую роль играет мужчина .

Եսամոլ և շահասերԱռաջ մերը, հետո մերոնցը:***Առաջ մորթուս, հետո որդուս:***Ամեն մարդ իր օգուտին ա վազըմ:***Եկողը մորս հալն ա հարցնում, հորս հալը հարցնող չկա:***Մորս կամքը հարցնող շատ, հորս կամքը հարցնող չկա:***Հարևանիս սիրում եմ, որ մատիս դեղ անի:***Մեկի աչքն ա դուս եկեր, մեկելն ըսավ` տուր, տանեմ կատվիս:***Մեկին միրուքը վառեցավ, կեցիր տաքնամ, ասեց մեկելը:***Ե'ս իմ դհոլը չածեմ, թե քո էշը կը խրտնի՞:***Մի օձ, որ ինձ չի կծի, թող հազար տարի ապրի:***Հաց ու գինի ունիս` իմ սերը դուն ես, հաց ու գինի չունիս` իմ դևը դուն ես:***Ինչ կուզեն անեն` մեր ոչխարին վնաս չտան:

Գայանե ջան, չե՞ս կարծում, որ լավ խոսքը մաս-մաս պիտի մարսվի : Որ լավ մարսվի :Լինելու է շարունակություն, ընդորում շա՜տ...

Լինեի չոբան սարերում հեռու,Գայիր, անցնեիր վըրանիս մոտով,Իրար նայեինք անուշ կարոտով,Քնքուշ ժըպտայինք հանկարծ իրարու:Գնայիր աղբյուրն ու ետ դառնայիր,Թեթև, որպես վիթ ելնեիր ձորից,Մի ջուր տայիր ինձ քո լի սափորիցՈՒ վըրանիս մոտ հանգստանայիր:Եվ վերջալույսին մի օր, օ, մի օր,Մանիշակագույն սարերի լանջինԲացվեինք իրար խոսքերով չնչին,Բայց ուխտը լիներ անխարդախ ու խոր:ՈՒ երբ գնայիր, գիշերըս անքունԴառնար գալիքի մի թովիչ խոստում,ՈՒ վառվեր հոգիս պարզ ու իմաստունԻմ վըրանի տակ, սարերի գրկում:

ՄԹՆՇԱՂ Ես սիրում եմ մթնշաղը նրբակերտ, Երբ ամեն ինչ երազում է հոգու հետ, Երբ ամեն ինչ, խոդրհրդավոր ու խոհուն, Ցընորում է կապույտ մութի աշխարհում... Չըկա ոչ մի սահման դնող պայծառ շող, Աղմուկի բեռ, մարդկային դեմք սիրտ մաշող. - Հիվանդ սիրտըդ չի տրտնջում, չի ցավում, Որպես երազ մոռացումի անձավում. Եվ թվում է, որ անեզր է ամեն ինչ - Որ ողջ կյա՜նքդ է մի անսահման քաղցր նինջ... СУМЕРКИ Я сумерки люблю, их нежную вуаль, Когда с душой моей задумчивая даль Сливается в одно и грезит об одном И столько таинства в спокойствии земном. Ни дум терзающих, ни суетности дня, Ни лиц, ни голосов, ни промелька огня. Уже не ропщет, не болит душа моя, Как бы укрытая в пещере забытья. И кажется, я в вечность унесен И жизнь — лишь сон, лишь сладкий-сладкий сон... Перевод А. Налбандяна

Ոսկեհանդերձ եկար և միգասքող, Տխուրաչյա աշուն, սիրած աշուն. Տերևներիդ դանդաղ թափվող ոսկով, Մետաքսներով քնքշաշրշյուն: Նայվածներով խորին, եկար ներո՜ղ, Եկար կրկին գերող, խորհրդավո՜ր. Եկար հուշիկ, անչար ավաղներով, Օրորներով ամենօրոր: Քո արևին հատնող և քո երգին, երգին, Եվ շրշյունիդ փափուկ, և բեկումիդ - ողջո՜ւյն. Օ՜, հարազա'տ, սիրա'ծ, եկա՜ր կրկին, Իմ քնքշագի՜ն աշուն... *** В златотканой одежде явилась ты, Грустноокая осень... В туманной мгле Листья тихо падают с высоты И шуршат, как шелк, скользя по земле. Всепрощающе ясен, глубок твой взгляд, Ты пленяешь таинственностью меня. Тихой кротостью вздохи твои звучат, — Колыбельная на исходе дня. Солнцу гаснущему, и песне твоей, И шуршанью, и грусти твоей — привет. О любимое время души моей, Моя нежная осень, закатный свет... Перевод В. Шефнера

ՊԵՊՈՅԻ ԵՐԳԸ ("Պեպո" կինոնկարից) Խոսք` Ե. Չարենցի, երաժշտ. Ա. Խաչատրյանի Դամբը ձեռիս աշխատում իմ, Հալալ աշխատանքս իմ ուտում, Վա՜յ էն մարդին, որ աշխարհում Խալխի դատած հացն է ուտում: Հալալ մարդու սիրտը ուրախ, Ճակատը միշտ բաց է ըլում, Վայ էն մարդին, որ համ գջլում, Համ էլ անկուշտ լաց է ըլում: Դամբը ձեռիս ջուրն իմ մտնում, Ձեռքս ու ոտս թաց է ըլում, Հալալ արյուն-քրտինք թափում, Քիրս ու դեդիս լաց են իլում: Լուսնյակը` լուս, գիշեր` խավար, Առավոտը բաց է ըլում, Խլբլթալեն լոթի ձկներ Բազարումը հաց ին ըլում: