Satenik

Вот именно, Диана! Так докатимся до того, что скоро и беременность начнем проверять, хорошо ли мы ее переносим или нет. Будет называться "гражданская беременность".

С этим не поспоришь.

Безусловно. Хотела, кстати, приписать.

Я бы так сказала: сила мужчины в слабости женщины. :lol:

Բա էդ հողն ինչ ասի, որ մենք չենք դիմանում, պատկերացրու ո՜նց են կարոտել մեզ էդ հողն ու էդ քարերը:

Վա՜խ

Спрашивала. За совет снять розовые очки - благодарю, я их и не ношу. А почему Вам смешно, собственно? У Вас что опыт в изнасилованиях?

Думаю да, в том числе .

По-моему это опять азеры меймунствуют под армянскими никами. У нас даже турецкого флага не сжигали, на моей памяти такого не было . И вообще армяне самодурством не занимаются. Ищите таковых в других странах. В своих например.

Это кому как, Диана джан. Для меня, например, важна национальная принадлежность, и этническое самосознание тоже важно. То же самое могу сказать о своем муже. Кроме армянок других "соперниц" у меня никогда не было . Хотя красивых иностранок вокруг нас было много, особенно когда мы жили далеко от Армении. Так что это кому как... Хоть мой муж в моем представлении лучший и единственный в мире, не будь он армянином, да еще и армяноязычным - замуж за него я бы не вышла никогда Так что да, так и получается - ты армянин, и в первую очередь за это я тебе жена

Այն էլ ոնց կուզենք, Աննուլիկ ջան : Թեման արդեն բացավծ է, համեցեք :

Խնդրե'մ

ՀԱՏԻԿ Լույսը բացվում է. շուտ արտը գընամ. Պատռեմ սուր խոփով ես կուրծքը հողի. Իմ սիրո'ւն հատիկ, քեզ նորան պահ տամ Մինչև օրերը ամռան արևի: Թաղեմ քեզ, հատի'կ, և դարդըս քեզ հետ. Թե աստված ուզեց, դու կանաչեցիր, Թող դարդըս մեռնի գետնի տակ անհետ, Դու ինձ մխիթար կրկին տուն դարձի'ր: Եվ ջերմ աղոթքով տիրամոր առջև Ես մոմ կըվառեմ, ես խունկ կըծըխեմ, Որ քեզ պարգևե մի առատ անձրև, Որ քեզ միշտ սիրով նայե խնդադեմ: Բայց թե այդ շնորհին մեղքերիս համար Արժանի չլինիմ, ծով կըդարձնեմ Ես տաք քրտինքը ճակտիս արևառ, Որ քեզ, իմ հատի'կ, ծարավ չըթողնեմ: Ծըլի'ր, կանաչի'ր, ոսկե սավանով Ծածկի'ր իմ արտը ողջ ալեծածան, Նոր այն ժամանակ անուշ շրշյունով Տո'ւր ջարդված սրտիս մի քուն հանգստյան:

Իմացա, ստորակետ է:

Я тоже так считаю.

Я против Не уходите, пожалуйста, Аннулик джан!

Да нет, Диана джан, брать мужчину на проверку - это я не знаю как делается. Вот я замужем еще с совковых времен, но еще ни разу не додумалась до того, чтобы мужа проверять . А что именно проверять надо, скажите мне пожалуйста, как замужняя женщина замужней женщине Вот Вы к примеру проверяли? Что именно, если не секрет?

А песни в исполении самого Комитаса? ( эти дурацкие смайлики к армянским темам ну вообще не подходят! :lol: )

К тому же это унизительно. Как можно отдать себя на проверку и пробование чужому человеку? Даже если он потом и женится на тебе? Ты что - булка какая-нибудь, что ли?

Նորայր Կան երգեր, որոնք իմ ինքնագիտակցության անբաժանելի մասն են կազմում, որորվհետև այդ երգերով մայրս ինձ դեռ օրորոցից սնել է: Կիլիկիան, Կռունկը դրանցից են: Իմ մայրս ինձ ստից երգ չէր երգի :

Շատ-շատ են լավ երգերը, ո՞ր մեկն ասեմ, ո՞ր մեկը թողնեմ: Կիլիկիա, Ծիծեռնակ, Արի իմ սոխակ, Բարով եկար սիրուն կռունկ, մեր քայլերգերը, Կոմիտասի բոլոր երգերը, Հորովելը, Արցախի հորովելը, ժողովրդական երգերը, մի խոսքով, շատ-շատ երգերի համար է խելքս գնում: Ամբողջ աշխարհն որ տան ինձ այդ երգերի դիմաց - չեմ փոխի:

Достаточно спросить у любого суд.мед эксперта Армении об изнасилованиях, и он вам скажет, что среди армян изнасиловний практически нет. Уж куда там среди богатых армян начала прошлого века (то ли позапрошлого? когда родился этот кретин?). Кроме того, Сталин рос настоящим босяком и бомжем. Ни один армянин, тем более богатый, не закрыл бы глаза на своего, пускай и незаконорожденного сына. Это тоже исключается. Сталин не мог быть сыном армянина. Эти теории - ложь. Видно кто-то из армян ему в молодости или в детстве надавал пинков (жаль что не убил), вот он и ненавидел армян.

Այն շենքում, որտեղ ես մեծացել եմ, մեր ամենամոտիկ հարևանները նորեկ բաքվեցիներ էին: Կիրթ ու կարգին մարդիկ էին: Ես իրանց շատ եմ սիրել ու հիմա էլ սիրում եմ: Երբ մահացավ նրանց տան մեծը, որոշեցին որ պիտի հողարկավորեն Բաքվում: Դա 70-ականների վերջն էր: Հայրս քիչ էր մնում այդ հողի վրա (ու մեր լավ հարևանների համար այդ ծանր օրերին) վերջնական կռվեր հետները: Էլ բացատրել, է'լ խնդրել, է'լ պահանջել, է'լ կրիվ, էլ ի'նչ ասես, որ Բաքու չտանեն: Հորս խոսքը նրանց համար մեծ կշիռ ուներ, բայց Բաքվի կշիռն այս դեպքում գերազանցեց, չլսեցին, առան տարան: Ամբողջ շենքով նստեցին ավտոբուսները ու գնացին Բաքու: Մեր տնից ոչ ոք չգնաց: Հետո, արդեն հայտնի դեպքերից հետո, հիշում էին հորս խոսքերը ու գլխներին էին տալիս: Մինչև այսօր էլ մղկտում են, ու մենք էլ իրանց հետ: Քանի՞ հայի համար դաս դարձան այդ դեպքերը: Քչերի: Որքան որ ցավն է մեծ այս հարցում, այնքան էլ զայրույթն ու զզվանքը:

Ես կասեի գլոբալիզացիա, կամ էլ աջաբսանդալ: