Karmir

sipmle мне кажется ты не до конца понял суть вопроса и пишешь только затем, чтобы что-нибудь написать Паталогическая русифицированность армянского общества в культурном и языковом аспектах - социальный факт, который доступен глазу любого наблюдательного человека а не только специалиста в области общественных наук. Достаточно посмотреть на наш форум Я безмерно благодарен тебе за совет. Только оказался здесь я совсем не по своей воле и в не совсем сознательном возрасте. Однако, тем не менее задерживаться тут я не собираюсь вне зависимости от твоих ценных советов, за которые я говорю спасибо сэй Речь о том, что в ситуации, когда в общество хлынули другие культуры, языки и нормы, наша, культура оказалась на пороге катастрофы, что совершенно очевидно. Никто не предлагает огораживаться стеной от всего иностранного. Чем больше языков знает человек, тем лучше, чем больше он знаком с другими цивилизациями, тем лучше - ограничиваться в своих знаниях только в рамках одной культуры - большая глупость. Но ешё большая глупость, преступная глупость - принятие чужой, вернее чуждой культуры. В таких масштабах в каких сегодня это происходит и последние 70 лет происходило в Армении - это ключ к утрате национальной самоидентичности, с чем мы сталкиваемся уже сегодня.

Да, это так. Достаточно хотя бы в общих чертах знать историю армяно-азербайджанских отношений чтобы понимать всё нелепость подобной "дружбы". Вопрос безусловно весьма интересный. Однако, быть иванами не помнящими родства, в данном случае - не помнящими своей истории, которая как бумеранг всегда возвращалась и била по затылку, будет не лучшим решением. Моя позиция заключается в следующем: 1. Для успешного экономического развития региона необходима политическая стабильность и определённое взаимовыгодное торгово-экономическое сотрудничество, которое, пока невозможно в силу ряда причин объективного характера. 2. Пока азербайджанская сторона не признает и не осудит многочисленные факты зверств, погромов и резни в отношении армянского населения (которые повторяю имели место практически на всём протяжении армянсо-азербайджанского сосуществования на Южном Кавказе), о каких-либо отношениях с этой страной быть не может в принципе.К этому пункту относится также выплата компенсаций сотням тысяч пострадавших армян и родственникам погибших, в ходе геноцида в Сумгаите, Баку, Гандзаке-Кировабаде и других городах Азербайджана в конце прошлого столетия. 3. Азербайджанская сторона должна отказаться от претензий на Арцах и другие территории исторической Армении - Нахиджеван, равнинная часть Арцаха, Утик-Гардманк, вернув их в состав Армянского государства. Повторяю, речь идёт о тех территориях, которые иисторически входили в состав Великой Армении со времён образования армянской государственности. Это все территории современного Азербайджана, которые находятся справа (если смотреть по течению, т. е. сверху карты) от Куры. 4. Азербайджанская сторона должна отказаться на своей территории от присваивания и варварского уничтожения армянских архитектурно-исторических памятников - церквей, монастырей, кладбищ, хачкаров и т. д., которое продолжается до сих пор и нести всю полноту ответственности за совершённый вандализм. 5. Азербайджанская сторона должна отказаться от нелепых попыток фальсификации истории, которые в этой стране обрели масштабы государственного деяния. 6. Азербайджанская сторона должна отказаться от воровства отдельных армянских этно-культурных концептов таких как блюда, танцы, мелодии, музыкальные инструменты, ковровые узоры и т. д., с последующим объясвлением их "исконно азербайджанскими". Пусть берут, нам не жалко, но пусть при этом помнят откуда они это взяли. 7. Азербайджанская сторона должна отказаться от нагнетания дикой антиармянскиой лживой пропаганды. Власти этой страны сегодня сознательно воспитывают в этой стране антиармянский фашизм. Вы верите что все эти пункты реализуемы? Я честно говоря нет. Дружить, за счёт ущемления своих национальных интересов и прав, закрывая глаза на плоды этой "дружбы" в прошлом - было бы очередной глупостью, которые армяне могли бы совершить на протяжении своей многотысячелетныей истории. Надо отчётливо понимать, что наши интересы диаметрально противоположно расходятся с их интересами. Поэтому, увы, у нас с ними цивилизационное противостояние, которое не имеет иного разрешения кроме как военного, и оба наших народа, в большинстве своём, прекрасно это осознают. Все остальные решения этот исход лишь откладывают, увеличивая число жертв этого противостояния.

Это конечно не оригинальное исполнение, но очень качественные и со вкусом сделанные обработки. У меня в коллекции давно есть. Очень хорошие композиции, рекомендую

А я всё ещё хожу без телефона, уже месяца 3 наверное. И впервые понял как это здорово когда никто не звонит и не беспокоит Правда, мне тут временно подарили один - Ericsson T28-раскладушку (правда, на арабском языке ) но симки всё-равно нету

Причём здесь мои вызказывания? Я цитирую высказывания самого Азнавура Ты конечно намеренно уводишь разговор в сторону Азнавура и ждёшь ответа в духе того что он не армянин, после чего поднимешь вопрос о том что этот "не армянин" принёс Армении столько пользы сколько... и т. д. Вынужден тебя разочаровать. Армянин он. Только офранцуженный А мои взгляды на то кого считать армянином а кого нет, я неоднократно на форуме высказывал, и честно говоря повторять в сотый раз для меня утомительно

Общался-общался. И общаюсь постоянно, будь спокоен Шарль не живёт в Армении и называет себя французом с армянскими корнями, при этом никак не лоббируя в Армении французский язык для "расширения кругозора" например

Ամբողջ ալբոմը բաղկացած է Գուսան Շերամի երգերից: Ի միջայլոց, ինչպես և կարելի էր ակնկալել, կատարումները լավագույններից չեն՝ ժողովրդական երգի կատարումը դա բարդ արվեստ է որի կանոնները տարբերվում են էստրադային երաժշտության կանոններից: Սիրուշոին էլ լսել իհարկե կարելի է, նա լավ երգչուհի է, բայց էստրադային ուստի և այս ալբոմը, ժողովրդական երգերի էստրադային մշակման բավականին լավ նմուշ է (թեկուզ նույն «Շորորա»-ն մեղեդիի արագացնելուց շատ բան է կորցրել): Սակայն անձամբ ես գերադասում եմ նույն հրաշալի երգերը լսել Օֆելյա Համբարձումյանի կամ ուրիշ մեր երգի մեծ վարպետների կատարմամբ որն անհամեմատ ավելի գեղեցիկ է

Диплом (вернее 2 диплома) нужен, т. к., в силу сложившихся стереотипов, российское образование имеет в Армении определённый авторитет, что совсем не помешает при трудоустройстве. Как бы поточнее выразиться... Боюсь ты глубоко заблуждаешься насчёт 70% Да и речь здесь не о гражданстве, а о паталогической русифицированности армянского общества. Общества, которое увы, ущербно так как не поддерживает свои корни, свои обычаи и даже свой язык и поэтому подходящему к краю собственной неустойчивости и дезорганизации. Всем таким армянам, я сам бы, при наличии такой возможности, с радостью купил бы российские паспорта и билет на самолёт в один конец - вреда от таких "армян" намного больше чем пользы.

Речь идёт о языковой инвазии русского языка и менталитета, которая угрожает воспроизводству армянской культуры и армянского образа жизни в обществе и выше всё чётко и доступно (по крайней мере для большинства ) расписано. А уж про "развитие культуры нации" могли бы и помолчать. Почему бы к примеру россиянам не "развивать свою культуру" чтением армянских классиков на языке оригинала? Впрочем, воспринимая заботу армян о своей культуре и языке как "ненависть к русскому" вы далеко пойдёте В общем, уж простите и возвращаясь к предыдущему постингу: живите в России, от этого всем будет только лучше

Уверяю, никому хуже от этого не стало, наоборот, всем от этого только лучше Потому что в настоящий момент я имею сомнительное счастье жить в этой стране, что безусловно, временно.

Если бы вы, уважаемый Danya, знали бы историю, то у вас не возникали бы подобные вопросы, равно как и (уж извините) глупых экспромтов на тему "сиюминутных распрей братских народов". Надо уметь признавать и устранять свою необразованность в тех или иных вопросах а не защищать её как истину в последней инстанции. Армянский народ на протяжении всего периода сосуществования с кавказскими татарами - азербайджанцами (которые, в отличие от автохтонтных здесь армян, проживают на Южном Кавказе сравнительно недавно) практически всё время сталкивался с паталогической жестокостью и многочисленными фактами зверств и погромов со стороны азеров. Это происходило неоднократно на протяжении всего 20 века - в 1905, 1918, 1920, 1988, 1990 и т. д. На протяжении того же 20 века происходило и происходит уничтожение и осквернение армянских памятников, оказавшихся на территории Азербайджана. Само существование азербайджанского этноса базируется на ненависти к армянам и на идеологии территориальной экспансии. Собственно говоря, именно из-за этого Арцах, Нахиджеван и другие территории Великой Армении оказались в Азверистане, в котором, после известных погромов (Сумгаит, Баку, Гандзак-Кировабад и др.) армянского населения не осталось. Ваши заявления о "сиюминутных распрях" выглядят тем более кощунственно на фоне десятков если не сотен тысяч армян, в т. ч. и моих предков, убитых этими животными, которые с всенародной радостью сделали бы это ещё раз, уничтожив при такой возможности, всех армян, не щадя детей и стариков. И вы предлагаете сосуществование с этими людьми? Вы действительно так наивны или прикидываетесь? Если хотите, сосуществуете с ними сами, а мы уже сосуществовали, с нас хватит. Для того чтобы хотя бы иметь какое-либо представление о предмете, о котором вы с таким упорством пытаетесь вести беседу, внимательно ознакомьтесь сначала с литературой по данному вопросу. От себя могу порекомендовать: 1. Краткая история Арцаха с древнейших времён до наших дней: http://www.nkr.am/rus/history/ 2. Павел Шехтман "Пламя давних пожаров": http://armenianhouse.org/shekhtman/docs-ru/contents.html 3. Левон Мелик-Шахназарян "Военные преступления Азербайджана против мирного населения Нагорно-Карабахской республики": http://news.artsakhworld.com/News/levon/melik/index.html

Так бы сразу и сказала Кажется, это знаменитая песня гусана Шерама, которая называется «Շորորա». Правда, самого исполнения Сирушо я не слышал, у меня его и нету, но предполагаю что поп-эстрадная певица не в состоянии исполнять такую песню как надо. Если хочешь, я могу выложить эту песню в настоящих исполнениях - Офелии Амбарцумян или Араксии Гюльзадян.

А у новой песни Сирушо названия нету?

Shenyatsi я неправильно выразился, ни в коем случае не собираясь делать обощений по бакинским или арцахским армянам Неважно откуда армянин если человек - армянин, и также неважно откуда армяшка если человек - армяшка. Я имел в виду, что кем бы ни были гипотетические знакомые пользователя Danya, они армянами не являются, даже если фамилия у них заканчивается на "ЯН"

Ափսոս ես Մոսկվայում եմ լինելու դեռhttp://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=19520

Давайте начистоту. Разговор о пользователе arator - это утопия. Его никогда не было. УЧИ ИСТОРИЮ НЕУЧ!!!

Мне честно говроя интересна цель с которой вы выступаете с серией непонятных постингов патетических од почившей "дружбе народов". Чем вы руководствуетесь делая абсолютно неправильные и необоснованные заявления в вопросах, в которых вы абсолютно не шарите?

Կեցցեն մերոնք

Чушь какая. Прошу вас, если уж не знаете Историю, то хотя бы впредь воздерживайтесь от подобного рода глупых высказываний, которые носят оскорбительный характер.p.s. Уж не знаю какие у вас друзья-армяне, но сильно подозреваю что бакинские, что всё объясняет

For more info and photos search here:http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=18140http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=15093http://gyumri.am/eng/images.htmlhttp://gyumri.am/eng/churches.htmlhttp://www.yfa.am/backtoserve/amenaprkich.htmlhttp://www.cilicia.com/armo5_gyumri.htmlhttp://www.archinet.cz/index.php?mode=arti...c=10019〈=enhttp://www.pix.org.uk/projects/earthquake/.../image_0017.htmhttp://library.thinkquest.org/C003796/gather/churches1.htmlhttp://www.shirakmuseum.amFor future, please start topics on Architecture in proper Forum:http://forum.hayastan.com/index.php?showforum=67

AZG Armenian Daily #202, 08/11/2005: http://azg.am/?lang=AM&num=2005110820 ՆԱՎԹԻ ՈՐՈՆՄԱՆ ԱՇԽԱՏԱՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԿՈՒՄ ԵՎ ՏԱՎՈՒՇՈՒՄՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիայի երկու ինստիտուտների, «Հայատոմէներգանախագիծ» ինստիտուտի եւ Երեւանի պետական համալսարանի երկրաբանության ֆակուլտետի մասնագետները հունիսից Շիրակի մարզի տարածքում ընդերքի ուսումնասիրություններ են իրականացրել նավթի առկայության համար բարենպաստ երկրաբանական կառուցվածքների հայտնաբերման նպատակով: Ինչպես «Ազգի» թղթակցին հայտնեց գիտարշավի մասնակից հաստատություններից մեկի՝ ԳԱԱ Գյումրիում գործող երկրաֆիզիկայի եւ ինժեներային սեյսմաբանության ինստիտուտի տնօրեն, ֆիզմաթ. գիտությունների դոկտոր Սեւադա Հովհաննիսյանը, երկրաբանական-երկրաֆիզիկական աշխատանքների այս տարվա դաշտային փուլն ավարտված է, սակայն ձեռք բերված տվյալները դեռ պետք է ամփոփվեն ու մեկնաբանվեն: Ուստի եւ հետազոտության արդյունքների մասին որեւէ բան ասելն առայժմ վաղ է:Շիրակում նավթի որոնման աշխատանքներ կատարվել են դեռ 1958-60-ական թվականներին, երբ մասնավորապես Աշոցքի տարածաշրջանում տեղ-տեղ նկատվել էին դրա հնարավոր առկայության արտաքին նշաններ: Ներկա ուսումնասիրության համար որոշակի իմաստով հիմք են ծառայել այն ժամանակ ինչ-ինչ պատճառներով ավարտի չհասցված որոնողական, այդ թվում հորատման աշխատանքները, որոնց արդյունքները եւս նորովի վերլուծվելու ու ճշգրտվելու են այժմ:Նախատեսվում է պետության կողմից ֆինանսավորվող երկրաբանական-երկրաֆիզիկական աշխատանքները եկող տարի շարունակել: Դրական արդյունքներ ստացվելու դեպքում թերեւս կարելի կլինի մտածել հորատման միջոցով բուն նավթի որոնում սկսելու մասին: Մանավանդ որ, ըստ տեղեկությունների, վերջին երկու տարիներին այդպիսի աշխատանքներ կատարվում են սահմանից այն կողմ գտնվող հարակից տարածքում: Պրն Հովհաննիսյանի տեղեկացմամբ՝ մեր հանրապետության տարածքում այժմ նույն նպատակով կանադական մի ֆիրմա հորատման աշխատանքներ է իրականացնում Տավուշի մարզում:ԳԵՂԱՄ ՄԿՐՏՉՅԱՆ, Գյումրի

Джавахк находился на самом севере Армении и граничил с Вирком (Грузией). В настоящее время этот край находится в составе Грузии и граничит с Арменией.

Дурацкая статья написанная с дурацкой иронией и большим самомнением автора, претендующего на "культурно-философское эссе" а на деле написавшего неведомо что, с весьма несмешным, надо заметить, юмором. Как это оказалось в этом разделе?

ԼՔՎԱԾ ՀՐԱՇՔՆԵՐԻ ԿԻՐՃԸ AZG Armenian Daily #204, 10/11/2005: http://azg.am/?lang=AM&num=2005111012 Գոշը «սողում» է անհայտ ուղղությամբ Գոշեցիները շատ են սիրում իրենց գյուղը, այլ կերպ լինել չէր էլ կարող: Տավուշի մարզի այս բնակավայրն այցելող, քաղաքային տխուր ու վնասակար կենցաղին կառչած զբոսաշրջիկը գուցե եւ ենթագիտակցաբար հասկանում է նրան, բայց Գոշը նրա համար մնում է լոկ տուրիստական զվարճանք: Գյուղն անմիջապես «Դիլիջան» ազգային պարկի եզրին է, բարձրադիր լեռների ու բլուրների վրա նստած անտառների մեջ, կողերից ջրվեժներ են հոսում: Թվում է, ավելի մոտ են Աստծուն, անգամ պարզ եղանակին ամպերը դեղնած ծառերի վրա մարմաշի նրբության քող են գցում: Բարձր դիրքերից անգամ Սեւանն է երեւում:Գյուղը հայտնի է Գոշավանքի արգելոցով, որ վանքից ու եկեղեցիներից բացի շուրջ 300 պատմական հուշարձաններ է ընդգրկում՝ քարայրներ, ժայռապատկերներ: Այս տարածքում է Կարմիր կեչիների պուրակը, որ աշխարհում հազվագյուտ ծառատեսակ է: 1986 թ. այստեղ են հայտնաբերվել Հյուսիսային Հայաստանի 6000 տարվա հնությամբ առաջին ժայռապատկերները: Արգելոցի պատմական տարածքը հնագետները չեն հասցրել լիովին ուսումնասիրել: Արտագրվել է միայն 120 ժայռապատկեր: Դրանց մի մասը մեծապես տուժեց խորհրդային տարիներին իրականացված մելիորացիոն աշխատանքներից: 41 դամբարան հրաշքով անվնաս է մնացել: «Գոշավանք» պատմաճարտարապետական արգելոցի տնօրեն Արծրուն Հովսեփյանը չի ասում կոնկրետ որ հատվածում են դրանք, արկածախնդիրներից է զգուշանում: Ճապոնացիներն այստեղ փորձարկումներ են անում Գոշում 81 տնտեսություն սողանքի վրա է: Սարալանջից հոսող հողն ու քարը սանդղակներ են առաջացրել լեռան վրա եւ նույնիսկ անփորձ աչքի համար հասկանալի է, թե ինչ է կատարվում այստեղ: «Ես իմ ընկերոջ «պադվալում» եմ ապրում: Մայրս տնից դուրս չեկավ. բարեպաշտ կին է, ասում է՝ ես իմ սարքած տնից չեմ փախչի, թող գլխիս փուլ գա, սպանի», պատմում է Արծրուն Հովսեփյանը: 1988-ի երկրաշարժն ավելի աշխուժացրեց սողանքները: Ճաքճքված ու ծռմռված տներում ապրողների մի մասը՝ մոտ 20 ընտանիք, այնուամենայնիվ, լքել է դրանք: Տներ եղան, որ ամբողջությամբ փլվեցին: Անձրեւների ժամանակ հողի հոսքն անզեն աչքով նկատելի է: Մեծ աղբյուրներ կային, որոնք երկրաշարժից հետո անհետացան, անցան գետնի տակ եւ շարունակում են «փխրեցնել» հողը: Սողանքի տակ են Մխիթար Գոշի դամբարանը, որտեղ թաղված է նաեւ Կիրակոս Գանձակեցին, հին գերեզմանոցը, 1255 թ. կառուցված Սուրբ Գեւորգ եկեղեցին: «Գոշ» հիմնադրամի տնօրեն Սուրեն Գրիգորյանը պատմում է, որ 1988-ից սկսած գյուղը տասնյակ նամակներ է հղել կառավարությանը, խորհրդարանին, պատասխան չկա: Այս տարի միջազգային ծրագրի շրջանակներում սողանքների դեմ աշխատանքներ է սկսել ճապոնական «Ջայկա» կազմակերպությունը: Վնասված հատվածներում ուղղաձիգ եւ հորիզոնական դրենաժներ են փորում, որոնք հողից հանում են խոնավությունը: Բայց ըստ երեւույթին ճապոնացիներն իրենք էլ չեն հավատում իրենց արածին: «Ես միշտ մասնակցում եմ նրանց խորհրդակցություններին: Նրանց ղեկավարներին հարցնում եմ՝ իմ տնից ես փախել եմ: Իմ տան տարածքում դուք գործ եք անում, կփրկվի՞ իմ տունը: Ասում են՝ ոչ: Իմ 3 հարեւանների տունը կփրկվի՞: Ասում են՝ ոչ: Էլ ինչի՞ համար են էդ գործն անում: Այդ խորհրդակցություններից այն եզրակացությանն եմ եկել, որ նրանք այստեղ պարզապես փորձարկումներ են անում՝ փորձն իրենց երկրում օգտագործելու համար», պատմում է արգելոցի տնօրենը: Գոշավանքի դուռը կողպված է Եվ բացվում է այն ժամանակ, երբ այցելու է հայտնվում: 4-5 տարի վանքը քահանա էլ չունի: Կիրակի օրերը, այնուամենայնիվ, գյուղացիներն այցելում են եկեղեցի: Վանքի տանիքը փլման եզրին է, պատերը՝ կիսաքանդ, դեղնած ու մամռակալած: Մեր շատ հուշարձանների նման այն էլ հայտնվել է պետական ու եկեղեցական ուշադրությունից դուրս: Գոշեցիները պատմում են՝ չհավատալով իրենց ասածին, որ վերջերս Երեւան այցելած արաբ շեյխերից մեկը խոստացել է նորոգել վանքը: Շեյխի կինը գյուղ է եկել, զրուցել արգելոցի տնօրենի հետ: Ասում են, որ ամերիկյան իրավաբանների ասոցիացիան եւս նախաձեռնել է Հայաստանի 5 հուշարձանների վերանորոգումը, որոնց թվում է եւ Գոշավանքը: Bed and breakfast՝ հյուրընկալության նոր տարբերակ Գոշ գյուղը էկոտուրիզմի զարգացման կատարյալ վայր է: Չնայած զբոսաշրջիկներին առաջարկվող պայմանները նախանձելի չեն, նրանց թիվը տարեցտարի ավելանում է: Անցած տարի Իտալիայից, Գերմանիայից, ԱՄՆ-ից, Ֆրանսիայից գյուղ այցելեցին 700 զբոսաշրջիկներ, այս տարի նրանց թիվը հասավ 1200-ի: Տեղացի այցելուները տասնապատիկ շատ են: Գոշի լիճը աստվածատուր մյուս հրաշքն է գյուղին՝ դարձյալ լքված ու մոռացված: Անտառների մեջ թաքնված լիճն այսօր կամաց-կամաց ճահճանում է: Ափամերձ ծերացած ու փտած ծառերը լցվել են նրա մեջ՝ տարիներ չմաքրվելով ու լիճը տանելով դեպի վաղաժամ ծերացում: Լճի փրկության SOS «Գոշ» հիմնադրամը բազմիցս է հնչեցրել, բազմիցս է դիմել բնապահպան կազմակերպություններին, բայց առայժմ որեւէ տեղից որեւէ գործնական օգնություն չի եղել: Գոշի հպարտությունը նաեւ 800-ամյա ընկուզենին է: Գյուղացիները համոզված են, որ այն տնկել է անձամբ Մխիթար Գոշը, եւ վկայաբերում են. «Կիրակոս Գանձակեցին գրել է, որ Մ. Գոշը երկու զույգ ճյուղերով ընկույզի ծառ տնկեց գյուղի գրատուն-զանգակատան ետեւին»: Մինչ օրս էլ հնամյա ընկուզենին առատ բերք է տալիս: Զբոսաշրջիկներին հրապուրում է նաեւ Գոշի թանգարանը, ուր տեղանքից հայտնաբերված Քրիստոսից առաջվա նմուշներ կան: Ամենահինը 1-ին դարի կավե կճուճներն են: Այսօր գյուղի տարածքում ոսկու պահարկված հանքեր կան, որոնք չեն օգտագործվում: Ժամանակին այստեղ ոսկու ձուլարան է եղել, եւ թանգարանում 8-րդ դարի ծննդյամբ ոսկու չափման տարբեր առարկաներ կան: Տնօրենի հավաստիացմամբ, աշխարհի ոչ մի թանգարանում այսպիսիք չես տեսնի: Իսկ 1710-ի թվագրությամբ երկաթե շքեղ մոմակալի համար ժամանակին նախկին դատախազ Օսիպովը «ԳԱԶ-24» ավտոմեքենա է առաջարկել, բայց տնօրենը չի տվել: Զբոսաշրջության գայթակղիչ հնարավորություններով գյուղում աստիճանաբար ձեւավորվում է սպասարկման արեւմտյան, պարզագույն տարբերակներից մեկը՝ Bed and breakfast: Սրանք կիսահյուրանոցային հաստատություններ են, որոնցից արդեն մեկ տասնյակի չափ կան գյուղում: Գոշեցին իր տան մի մասը՝ ննջարան ու լողարան, տրամադրում է զբոսաշրջիկին եւ ուտելիքով ապահովում նրան: Հյուրանոցից շատ ավելի էժան է, նաեւ՝ եկամտի աղբյուր տանտիրոջ համար: Գոշեցի կանայք հատուկ տաղավարում գյուղի այցելուներին են առաջարկում իրենց ձեռքով գործած գորգերը, ասեղնագործ աշխատանքները, այգիների բերք ու բարիքը: Տուրիզմը զարգացման մեծ խթան կարող է լինել գյուղի համար, առայժմ միայն ապրուստի օժանդակ միջոց է: Գոշը 1300 բնակիչ ունի, հիմնականում անասնապահությամբ եւ հողագործությամբ են զբաղվում: Խոշոր եղջերավորներ ու խոզեր են աճեցնում, հավ ու հնդուհավ: Միակ աշխատատեղերը միջազգային կազմակերպությունների բանվորական ուժն են: Դպրոցն ու գրասենյակը հաշված, ընդհանուր առմամբ ընդամենը 300 մարդ աշխատանք ունի: Մյուսներն ապավինում են բնությանը: Անտառներում տասնյակ միրգ ու հատապտուղ կա՝ զկեռ, մամուխ, մասուր, վայրի տանձ, սունկի տարբեր տեսակներ: Գոշը հայտնի է վայրի դամբուլի ու տանձի անմահական օղիներով, որ միայն իրենք են վայելում: Երեւան հասցնելու եւ վաճառելու հնարավորությունները փոքր են: Սեզոնում շուրջ 3 ամիս ճանապարհներին սունկ են վաճառում, ոմանց հաջողվում է Երեւան հասցնել նաեւ հաճարը: Այս տարի մրգի ու հատապտուղների բերքատվությունը շատ բարձր է, իսկ կաղին այնքան կա, որ «ողջ հանրապետության անասուններին կհերիքի»: Այնուամենայնիվ, բերքի իրացման խնդիրը չի լուծվում, ստիպված են հույսը դնել միայն գյուղ այցելած զբոսաշրջիկների վրա: Իսկ հողագործությունն ու անասնապահությունն ընդլայնելու համար գոշեցին միջոցներ չունի: Գյուղացիները որեւէ տեղից օգնություն ստանալու մշտական սպասողական վիճակում են: ԿԱՐԻՆԵ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

ԵՐԵՎԱՆԻ ԳԼԽԱՎՈՐ ՀԱՏԱԿԱԳԻԾ՝ ՉՆՉԻՆ ԿԱՆԱՉ ԳՈՏԻՆԵՐՈՎ ԵՎ ՄԻ ՔԱՆԻ ՀՈՒՇԱՐՁԱՆ ՇԵՆՔԵՐՈՎ AZG Armenian Daily #207, 15/11/2005: http://azg.am/?lang=AM&num=2005111529 Հասարակական 5 քննարկումների բովով անցած Երեւանի գլխավոր հատակագիծն այսօր կհասնի կառավարություն եւ անկասկած կարժանանա հավանության, քանի որ հատակագիծը մշակողները ամեն ինչ արել են կառավարության որոշումներից ելնելով: «Կանաչների միության» նախագահ Հակոբ Սանասարյանը, որ ներկա է եղել բոլոր քննարկումներին, նաեւ Թեքեյան կենտրոնում շաբաթ տեղի ունեցած Երեւանի գլխավոր հատակագծի եւ դրա ռազմավարական էկոլոգիական գնահատման հասարակական քննարկմանը, կարծում է, որ վերջին քննարկումը ոչնչով չէր տարբերվում նախորդներից՝ հերթական խաբկանքին միայն ավելացավ այն, որ նոր հատակագիծն իբր բարելավված տարբերակն է: Նրա գնահատմամբ, նմանատիպ քննարկումները ձեւական են ու վտանգավոր, որովհետեւ դրանք արվում են ընդամենը արձանագրություն կազմելու համար եւ չեն արդարացնում կոնկրետ հարցադրումներ ունեցող մարդկանց ակնկալիքները: «Ինձ ամենից շատ հուզում է այն հարցը, որ փաստորեն վերջնականապես ոչնչացվում են Երեւանի կենտրոնի, համայնքային եւ մերձքաղաքային հողերը: Գյուղատնտեսական նշանակության 4516 հա հողերը մնում են քաղաքապետարանի հայեցողության տակ, ընդ որում, 1234 հա անտառային հողերից պահպանվում է միայն 600 հա: Օրինակ, Նորքի սարալանջի մի հատվածի 114 հա - ից 57 հա դրվել է անտառվերականգնման ծրագրում, իսկ մնացածը բաժանվել մեծահարուստներին եւ պետական պաշտոնյաներին: Նույն ձեւով կառուցապատման են տրված Հաղթանակ զբոսայգուն հարող անտառատարածքները, որոնցից մեկը կոչվում է Կանադական թաղամաս: Ամենազայրացուցիչն այն է, որ վերջին քննարկմանը փորձեցին համոզել, թե այս հատակագծով կանաչ տարածքներն իբր կրկնակի եւ եռակի ավելանալու են: Հարց է առաջանում՝ եթե եղած կանաչ տարածքները ենթակա են կառուցապատման, ինչի՞ հաշվին են դրանք ավելանալու: Դալմայի այգիների 533 հա տարածքը, որ հարակից այգիներով կազմում է 780 հա, պահպանվում է միայն կենտրոնական մասի 256 հա, իսկ մնացածը վաճառքի է դրված: Այնտեղ կառուցվելու են բազմաթիվ շինություններ՝ ժամացույցի գործարան, ռուսական եկեղեցի եւ այլն: Փաստաթղթում ներկայացված տվյալները կարելի է համարել գիտական կեղծիք, քանի որ դրանց ֆոնայինը հատակագծում նշվել է՝ 0, այսինքն՝ ամայի տարածք: Նույն ձեւով են նշված նաեւ քաղաքամերձ գյուղատնտեսական նշանակության 4516 հա հողերը, պտղատու այգիները՝ 282,5 հա, խաղողի այգիները՝ 396 հա եւ այլ հողերը՝ 922 հա»: Սանասարյանին անհայտ ուսումնասիրություններով Դալմայի այգիների մոտ 800 հա տարածքը, որ միաձուլվում է Հրազդանի կիրճին, համարվել է աղտոտված եւ մշակման համար ոչ պիտանի: Կառավարության ծրագրով կենտրոնական 256 հա տարածքում պետք է աճեցվի էկոլոգիապես մաքուր գյուղմթերք: «Ես պարզել եմ, որ հողի աղտոտվածության մասին հիմնավորումներն անհիմն են, դրանից անտեղյակ են նույնիսկ համապատասխան գերատեսչությունների ղեկավարները, իրականում ոչ մի ուսումնասիրություն չի կատարվել: Այս ձեւով բոլորին մոլորեցնում են, եւ ունենում ենք կեղծիքով ստեղծված Երեւանի գլխավոր հատակագիծ: Այն բոլոր տարածքները, որ իբր պիտի վերածվեն կանաչ գոտիների, հիմնականում կամ վարձակալության են տրված, կամ սեփականաշնորհված են»: Նրա համոզմամբ, Երեւանի գլխավոր հատակագծի վրա աշխատող մասնագետներն ընդամենը կատարածուներ են, որոնք իրենց ձեռքի տակ չունեն գլխավոր գերատեսչությունների եզրակացությունները. «Շատ շուտով հատակագիծը կառավարությունում կներկայացվի որպես աշխարհի լավագույն հատակագիծ, որին կողմ են հասարակական բոլոր կազմակերպությունները, նաեւ երեւանցիները: Այդ քննարկումները չի կարելի հասարակական անվանել, քանի որ հատակագիծը համարվել է գաղտնի փաստաթուղթ, ոչ մեկին որեւէ ուսումնասիրություն չի տրամադրվել: Հատակագիծը նույն ձեւով կմտնի Ազգային ժողով, որից հետո կներկայացվի հանրապետության նախագահին, որը դրա գլխավոր ջատագովներից է: Ակնհայտ է, որ այս ամենը գալիս է վերին ատյանից: Անկեղծ ասած, ես բուռն քննարկում չէի ակնկալում, բայց հավատում էի, թե կգան մարդիկ, որոնք լավ գիտեն, որ քաղաքի գլխավոր հատակագիծը հաստատվելուց հետո այլեւս ոչինչ հնարավոր չէ անել: Բայց հասկանում եմ, որ հասարակությունն արդեն հոգնել է անօգուտ քննարկումներից», ասում է նա: Կանաչ տարածքներից բացի հատակագծում մտահոգիչ է նաեւ պատմամշակութային հուշարձանների հարցը, քանի որ 1990 թվականին ստեղծված հիմնավորման նախագիծը 2000 թվականին չեղյալ հայտարարվելուց հետո այլեւս չի վերականգնվել: Հուշարձանների պահպանության գործակալության Երեւանի տարածքային բաժնի պետ Կարո Այվազյանի ասելով, այդ նախագծում ոչ միայն բացահայտված էին Երեւանի պատմամշակութային բոլոր հուշարձանները, այլեւ ներկայացված էին դրանց պահպանական ու կառուցապատման կարգավորման գոտիները: «Երեւանի համար դա ծրագրային մի փաստաթուղթ էր, որը թույլ չէր տալիս որեւէ հուշարձան ոչնչացնել առանց մասնագիտական եզրակացությունները հաշվի առնելու: Քաղաքապետարանի որոշմամբ 2000 թվականին այդ նախագիծը ուժը կորցրած ճանաչվեց, եւ սկսվեց օպերայի շրջակայքի կառուցապատումը: Բնականաբար նախագծից դուրս մնաց ավելի քան 970 հուշարձան շենք, չեղյալ համարվեցին նաեւ հուշարձանների պահպանման եւ կառուցապատման կարգավորման գոտիներն ու դրանց օգտագործման ռեժիմը: Այդ որոշման սնանկությունը հասկանալու համար մի պահ պատկերացրեք, որ այդ տարիներին Երեւանի գլխավոր հատակագիծը ուժը կորցրած ճանաչվեր, եւ մի քանի տարի հետո պահանջ դրվեր ստեղծելու նորը: Դա առնվազն ծիծաղելի կլիներ: Մենք հենց այդ վիճակում ենք»: Այդ նախագծի բացակայության պայմաններում գործակալությունը մի քանի տարում մշակեց եւ 2004 թվականին կազմեց Երեւան քաղաքի հուշարձանների նոր ցուցակը: Մինչ այդ կառուցապատողները հասցրեցին քանդել հուշարձանի կարգավիճակ ունեցող բազմաթիվ շենքեր: Այվազյանը նկատում է, որ հատակագիծը մշակող «Երեւաննախագիծ» ինստիտուտը թեպետ ամրագրել է նոր ցուցակում եղած հուշարձանները, սակայն հստակ չեն պահպանման ու կառուցապատման կարգավորման գոտիներն ու ռեժիմները: «Հիմնավորման նախագիծ չունենալը հանգեցրեց նրան, որ այսօր քանդում ենք քաղաքի պատմությունն ու կառուցում մի ուրիշ քաղաք: Ոմանց համար հուշարձանը աղյուսի կտոր է, մինչդեռ այն պատմամշակութային արժեք է, որովհետեւ բացի մշակութային լինելուց անմիջականորեն կապված է պատմության հետ: Հեղափոխական մոտեցմամբ ոչնչացվում է քաղաքի 18-19-րդ դարի պատմական շերտը, մինչդեռ պետք էր պահել, գիտակցելով, որ քաղաքի պատմությունն ու ճարտարապետությունը միաձուլված են: Այսօրվա դրությամբ ստեղծվել է մի վիճակ, որ կանաչ գոտիների եւ հուշարձան շենքերի պահպանության հարցերում հասել ենք ծայրահեղության եւ արդեն իսկ զգում ենք դրա վնասակար հետեւանքները: Ոչ մեկս դեմ չէ քաղաքի կառուցապատմանը, խնդիրը միայն դրա իրականացման ձեւն է», նշում է Կարո Այվազյանը: ՌՈՒԶԱՆ ՊՈՂՈՍՅԱՆ