Unregistered - M

Վա՛յ: Անի ջան, էտքան հայոց լեզուն էլ այլանդակեին, տգեղ կհնչեր: Ո՞նց ես - չէթոուրի? Հաջողություն - Խոդա հաֆիզ - եթե չեմ սխալվում, բառացի` Աստված հիշի Բարի գիշեր - շաբ բե-խեիր

Սմոլլի, Կարս, Անի, ապրեք: Վաղուց չէի մտել` եկա, տեսա, ուրախացա:

KERT, Вам устное предупреждение.

Хима кез вортехиц археолог тчаренк эс кшерва кесин?

Я выбираю деньги!

И я (-:

Да! Кого? (-:

Чтобы опять в горы!

ненадониегоникавасакинидругого.все.

Ну если ты мне о ней расскажешь, я попробую..

Только если ЭТО твоя самая-самая потайная мечта.

Ээээ! Тысячу раз тебе говорила - мороженое в бочках НЕ продается!

А у тебя какие?

Маро джан, этот покрасневший смайл наводит на мысли похуже, чем то, что на самом деле.

Да куда хочешь, Маро джан! Ты представляешь меня в длинной юбке? (-:

Эээ.. ну.. можешь идти, что-ли.

Вопросов больше не имею.

Вполне! А теперь об'ясните откуда появились сигаретные окурки, найденные свидетелем А.К. там же?

Не-а. Сами себя защищать будете, без всяких адвокатов. Так, начали! Что Вы делали 15ого августа на кухне Вашей квартиры в Ереване?

Ну, давай, Маро джан! Рассказывай, мы тебя слушать будем.

Շատ ժամանակ առաջ ապրում էր մի մարդ, որն իր այգում ուներ շատ նռնենիներ: Աշնանը նա հասուն պտուղները դնում էր իր տան դիմացը արծաթե սկուտեղի վրա ու կողքը գրում. "Վերցրո՛ւ, եւ համեցի՛ր" Բայց մարդիկ անցնում էին կողքով, ու նրանցից ոչ մեկն ուշադրություն չէր դարձնում պտուղներին: Մի աշնանը այգու տերը հանկարծ խելքի եկավ: Նա էլ չդրեց նռները արծաթե սկուտեղի վրա, այլ միայն մեծ-մեծ տառերով գրեց. "Աշխարհի ամենալավ նռներն` այստե՛ղ: Ամենաթանկ գնով:" Ու այդ տեղանքի բոլոր տղամարդիկ եւ կանայք շտապեցին գնելու աշխարհի ամենալավ նռները:

Սեր եւ ատելություն Կինն ասաց տղամարդուն. -Ես քեզ սիրում եմ: Տղամարդը պատասխանեց. -Ուրախ եմ արժանանալու սիրուդ: Կինը հարցրեց. -Ուրեմն դու ինձ չե՞ս սիրում: Բայց տղամարդը միայն նաեց նրան, ու ոչինչ չպատասխանեց: Այդ ժամանակ կինը զայրացած բղավեց. -Ես քեզ ատո՛ւմ եմ: Իսկ տղամարդը պատասխանեց. -Ուրախ եմ արժանանալու ատելությանդ:

Ավազի վրա գրված բառերը Մի մարդ մյուսին ասաց. -Շատ ժամանակ առաջ ես իմ ձեռնափայտի ծայրով մի տող գրեցի ավազի վրա,- հեղեղից հետո. ու մարդիկ մինչեւ հիմա կանգնում են, որ կարդան այդ բառերը, ու հետեւում են, որ դրանք չջնջվեն: Մյուսն ասաց. -Ես էլ էի գրել մի տող ավազի վրա, բայց հեղեղի ժամանակ. ու անհանգիստ ծովի ալիքներից մեկը ջնջեց, տարավ այն: Բայց ասա. ի՞նչ էիր գրել դու: Առաջինը պատասխանեց. -Սա` "Ես նա եմ, ով կա": Իսկ որո՞նք էին քո բառերը: -Ես գրել էի. "Ես այս անծայր օվկիանոսի միայն մի կաթիլն եմ, -ասաց մյուսը: