zaratustra

Guns N Roses "Don't cry" "Give me a whisper And give me a sigh Give me a kiss before you tell me goodbye Don't you take it so hard now And please don't take it so bad I'll still be thinkin' of you And the times we had...baby" Угу, я те верю, я те понимаю

Ես էլ ասեմ` ինչու չի բացվում...

Էս մեկն էլ ու վերջ )) [attachmentid=23326] [attachmentid=23327]

вот еще ссылки на очень, ну очень-очень красивые фотки Армении : http://matnat.ronet.ru/gallery/05-09Arm (снимали русские) http://geotravel.ru/country/Armenia/

Вот если исполнится моя мечта путешествовать по всему миру (ну хотя бы увидеть Грецию и Италию), можно и эти места посетить [attachmentid=23325] [attachmentid=23324]

Вот, нашла фотку, написано - остров Крит и вспомнила о другой фотке "Արա լեռ" (сняла сама непрофессиональным аппаратом , так что сорри за качество) [attachmentid=23316] [attachmentid=23320]

И не говори! Даже есть "приказ" от парня - всегда улыбайся

Мне многие говорят, что у меня красивая улыбка вот только я мало улыбаюсь, так что

Я Гарри Поттера не читаю именно потому что модно!

А я о нем и не слышала ... Пойду-ка почитаю, хотя бы потому что это стихотворение понравилось

Спасибооо! Вы правы, ведь "бояться - глупо" (из "Мастера и Маргариты", всегда повторяю себе, но кажется самокритика сильнее ), а я прочла немецкий перевод и поняла (честное слово не поглядывала ), значит с немецким у меня не так уж туго

Понятно

Ой забыла, насчет вопросов... от одиночества (не минутного конечно, ибо от этого можно избавиться, как правильо заметила Deity girl, общаясь, общаясь и все время общаясь с людьми, такими же как ты) невозможно избавляться, его можно лишь превратить в креатив, и это вполне возможно, потому что вечное одиночество присуще именно писателям (ну это не стандарт, но све-таки так )

Просто есть определенный тип людей, которые даже с любимым человеком чувствуют себя одинокими. Думаю это именно тот тип, которое в течение своей жизни сумел выйти из рамок своего Я и видеть грусть человечества... это немножко философская тема, и наверное поэтому описание одиночества, даже вдвоем, встречается именно у писателей (они, по-моему имели грустный дар за обыденной жизню людей разглядеть трагедию человека).

Я убеждена, что человек по своей сути одинок. Просто одни умеют это скрывать, не обьязательно, чтоб это было на сознательном уровне, другие нет. Мне тоже знакомо это мнение, что только при обритении бога это чувство проходит, но это не так. Это становится правдой, когда человек находит в себе способность реально видеть свою жизнь в боге. Я так не могу, я вот сейчас, реально живу, это Я переживаю все счастье и несчастья своей жизни, а не бог... я могу чувствовать себя неодинокой, если поверю, что вот бог там переживает все со мной, но я больше склонна к концепциаям экзистенциализма. Даже когда я очень счастлива, бывает моменты, когда я четко осознаю, что я одинока. Иногда это грустно и требует срочного выхода (примерно такого, описаннoе выше Кортасаром и приведеннoе Вами, Gaya kh), иногда... разное бывает...

Իսկ ի'նչ անի այն ԿԳԲ-ի ագենտը, որը հասկացել է (ագենտի "պատվավոր" պաշտոնը ստանձնելուց հետո միայն) իր կրեդոյի իսկական էությունն ու "մաքրությունը", բայց չունի այն դոլլարները, որոնք պետք են պետությանը "ոչ պաշտոնապես" (ասել է թե օրենքով նման բան չկա, բայց կա տրադիցիա') մուծելու համար, որպեսզի այդ պետության հասարակատանն (աշխատեցի մեղմ արտահայտվել) այլևս չաշխատի: Կարծում եմ` նման ագենտները քիչ չեն: Ուրեմն որտեղի'ց սկսել մաքրության աշխատանքները... Կուզեի, որ սրա մասին մտածեինք

(ժպիտս ամենադառնագույններից է)Ես իմ մտքերը գրքեր կդարձնեմ այն ժամանակ, երբ զգամ, որ զգացվում է իմ կարիքը. ինքնաքննադատությունն արվեստում առաջնային եմ համարում: Թե չէ, խնդրեմ, գրեմ հենց սեռական թեմայով. ախր հարցը քանակի մեջ չի, այլ որակի ու բովանդակության: Իմ աշխարհայացքը ձեր և Ձեր դատին ներկյայացնելու համար ես ինձ պարզապես երիտասարդ եմ համարում: Ընթերցողի կարծիքն, ըստ իս` նորից ընթերցողի, ավելի արժեքավոր է գրողի համար, քան բերանի ծամոն դարձրած (իմա` կոնկրետ մարդկանց չեմ դիմում, պարզապես այս ֆորումում ավելի քան հաճախ եմ հանդիպել այդ բառը) չգիտեմ ինչ կոմիսարի պաշտոնական ու ոչ պաշտոնական կարծիքը: Ես չեմ ասի, որ Ձեր թարգմանածը բավարար չէ, ես կաշխատեմ կարդալ, փորձել գնահատել ու շնորհակալություն հայտնել: Անձամբ մեկ տարի հետո թարգմանչի դիպլոմ եմ ստանալու, ու ինձ առավել քան մտահոգում է իմ ով լինելը: Վերը բերած նկարագրությունները այն դժվարությունների (ու ստորացումների), որոնց միջով անցնում է թարգմանիչը, ճիշտն ասած ինձ ծանոթ են. ունեինք մի դասախոս, թարգմանիչ, նա էլ ցավով էր արտահայտվում ու բողոքում (բայց նաև շարունակում թարգմանել` հրատարակողներ գտնելու հույսով): Սա է իրականությունը, ու ես դա գիտակցում եմ, ինքս էլ ունեմ ցավոտ հարցեր, որ այդ նույն իրականության մեջ անլուծելի եմ համարում, բայց ինչ անեմ, պատմեմ? գոռամ? ում համար? մենք տեղյակ ենք մեր կեղտից, մենք սուրբ չենք, մենք մեր դժբախտությունների համար նախ մեզ ենք պարտական դեռ վաղնջական ժամանակներից, բայց և սովոր ենք ողբալ ու տեղում դոփել... մեզ պարզապես մաքրվելու սկիզբ դնող է պետք, այսպես ասած, մեզ ճանապարհի ուղեցույց է պետք, մեր կեղտի մեջ կորած ճանապարհը տեսնում ենք, տեսնում, ցույց տվեք այն լուսավորը, մաքուրը, ուժ ու հույս տվեք, որ առաջ շարժվենք, մեզ հայրենասիրական ոգով դաստիարակեք, տվեք մեզ այն գրականությունը, որի կարիքն իրոք ունենք... ՀԳ:Հայաստանը միակ կետն է, որի մասին ես ինձ երբեմն նույնիսկ ստիպում եմ լավատեսորեն մտածել:

Здесь живет один мой хороший друг [attachmentid=23211]

И такое бывает, но в основном ты любишь не человека, общающего с тобой через инет, а образ, созданный тобой, правда с помощью слов, прочитанных на экране. Есть еще один момент: в чате какой-то парадокс, очень возможно, что тебе врут, но именно в чате, не видя человека, можно быть откровеннее (в простом мнении о самых простых вещах), чем в реале, и очень даже возможно, что уже в реале с одним и тем же человеком ты не сможешь быть так же откровенна, не сможешь реализоваться такой, какой этот человек представлял тебя, общаясь в чате.

[attachmentid=23158] вот, буду очень благодарна, если кто-то поможет понять что именно тут сказано

Alanis Morissette - Doth I protest too much

եբրայերեեեեն

У меня тоже не открывает, ссылка устарела что ли