Koreolan

Да ладно Лоббист, как будто Вы не знаете, что Хаи переделали Библию на свой лад и к примеру "ударили по правой щеке, подставь левую" сейчас звучит как "ударили по правой щеке, подставь левую, а сам снизу ниже пояса" - так что все законно и читать нам проповедь про всепрощение не надо.

А почему нельзя апеллировать не этими понятиями? Я лично не вижу никаких проблем, чтобы вместо Кубатлы и Зангелана, написать часть Кашатагского района НКР. Да, возможно для начала будет не привычно, как для тех, кто пишет, так и для тех, кто читает, но через некоторое время станет привычным. Более того, когда мы говорим Губатлы или Джабраиль, то в массовом сознании это ассоциируется с азербайджанскими, не армянскими землями, а раз не армянские, то можно и сдать торговать этими землями. Все это ИМХО конечно.

Aram_D մեր հոգևորականները, համենայն դեպս մեր հոգևորականների լավագույն մասը, միշտ էլ հավասարապես կանգնած են եղել ազգայինի պաշտպանության շարքերում աշխարհիկ մարդկանց հետ հավասար. ասեմ ավելին, այսօր Հայաստանում քրիստոնեությունը ձեռք է բերել ազգային կրոնին բնորոշ դիմագիծ, ինչը անձամբ ես դրական եմ համարում: Ինչ վերաբերվում է Քրիստոսի վարքին տառացիորեն հետևելուն, ապա դրա մասին մտածելու համար մի 1700 տարի ուշացել ենք, երբ ոչնչցացնում էինք մեր նախնիների հավատքը և նրանց ամբողջ ժառանգությունը, երբ հազարներով հայեր էինք սպանում` ստիպելով քրիստոնյա դառնալ:

Кому выгодна драка в храме Божьем? Полиция Иерусалима прекратила расследование инцидента, имевшего место в воскресенье в Храме Вознесения Христова. Напомню, в воскресенье у часовни Гроба Господня возникла драка между армянскими и греческими священниками, переросшая в столкновение между священнослужителями и полицейскими. Судебное разбирательство в отношении двоих арестованных по этому делу завершилось в считанные часы. Приговор в отношении члена армянского монашеского ордена дьякона Атанаса оказался гораздо мягче, чем требовали прокуроры, — 5 дней домашнего ареста. Но это вовсе не повод для радости. Представители Иерусалимской армянской патриархии считают, что было бы правильно, если б суд дал также оценку действиям полиции, которая повела себя в этой истории, мягко выражаясь, недостаточно корректно. Ну а поведение иерархов греческой церкви — тема отдельного разговора. Адекватность действий иерусалимской полиции действительно вызывает серьезные сомнения. Напомню суть конфликта. В праздничный для Апостольской церкви День обретения Животворящего Креста крестный ход представителей армянского монашеского ордена Святого Якова обходил главные святыни Храма Гроба Господня. Процессия уже обошла Голгофу и Камень миропомазания и приближалась к часовне Гроба Господня, когда монах отец Самвел заметил, что греческий священник собирается войти в часовню, дабы присутствовать там при армянской церемонии. Дело в том, что Греческая православная церковь в одностороннем порядке провозгласила себя единственным хранителем главной христианской святыни — Гроба Господня и приписывает себе право держать у врат часовни своего стража, тем самым демонстрируя свою особую роль в христианском мире. Но это никак не вписывается в принятый еще в 1852-м году так называемый церковный статус-кво, который отмечает, что все три конфессии — Греческая православная, Армянская апостольская и Римская католическая — равноправны у Гроба Господня и никто не имеет права контролировать действия других конфессий. Следуя требованию этого документа, отец Самвел призвал греческого собрата во Христе к порядку и вывел его из помещения часовни. В ответ соотечественники “охранника” перекрыли дорогу на пути Крестного хода. Тут-то и завязался спор, переросший в перепалку. На шум явились полицейские, которые лишь усугубили и без того непростую ситуацию. Казалось бы, их миссия должна была заключаться в том, чтобы убрать устроенный греками пикет и открыть дорогу для прохождения армянской процессии. Именно этого требовала армянская сторона, заверяя, что готова обсудить все спорные вопросы по окончании церемонии за круглым столом. Но полицейские, по сути, заняли сторону греков, призвав всех немедленно разойтись, не завершив праздничную церемонию. Подобная пристрастность наводит на определенные мысли, но о них чуть позже. Полицейские арестовали двоих участников потасовки — одного грека и армянского дьякона. И тут пристрастность проявилась вновь — правоохранители призвали суд приговорить дьякона Атанаса к депортации за пределы страны, а в отношении греческого священника сочли достаточным небольшого штрафа. Предложенное прокуратурой наказание могло стать бомбой замедленного действия и последствия его могли иметь политическое звучание. Дело в том, что израильское правосудие основано на принципе прецедента. То есть если бы суд удовлетворил требование прокуратуры, приговор мог бы стать прецедентом для депортации из Израиля любого из представителей армянского монашеского ордена, кто в дальнейшем стал бы участником межконфессионального конфликта. Ведь почти никто из представителей Армянской патриархии не является гражданином Израиля. (Большинство из них имеют либо временный вид на жительство, либо статус постоянного жителя.) Столкновения между армянами и греками, подобные тому, которое произошло в воскресенье в Иерусалиме, имеют место в год по нескольку раз. Прямыми или косвенными участниками этих конфликтов становятся практически все армянские монахи. То есть теоретически можно допустить случай, когда за участие в перебранке весь состав братства Святого Якова будет депортирован. Возможные политические подтексты требования правоохранителей связаны с тем, что депортация армянских священников и как следствие — ослабление армянской патриархии Иерусалима выгодны правительству. Поясню почему. Известно, что Израиль претендует на территорию Армянского квартала. (Как известно, город состоит из четырех кварталов.) Несколько недель назад возобновились арабо-израильские переговоры по вопросу о разделении Иерусалима. По просочившимся в прессу сведениям, Израиль готов уступить Палестине Христианский и Мусульманский сектора, а Еврейский и Армянский кварталы намерен сохранить за собой. Подобный план обсуждался и в 2000-м году при посредничестве Билла Клинтона во время кэмп-девидских переговоров. Но тогда Армянская патриархия выступила категорически против разделения двух христианских кварталов. В правительстве Израиля осознают, что полностью игнорировать мнение армянской патриархии невозможно, так как этого не поймут в Вашингтоне. Следовательно, нужно сделать так, чтоб армянские иерархи чувствовали себя более уязвимыми и максимально зависимыми от благосклонности властей. И в этом смысле наказание, предложенное полицией в отношении дьякона Атанаса, действительно способно было создать прецедент, весьма выгодный властям. К счастью, суд нашел в себе мужество отклонить требование правоохранительных органов о депортации армянского священника. Вся эта история наводит на мысли о том, что греки вовсе не случайно самоутверждаются именно за счет армян, провоцируя их на конфликт. Ведь очевидно, что с католиками они ведут себя совершенно иначе. Быть может, расчет связан как раз с тем, что в случае потасовки с армянами израильская полиция займет сторону греков, желая продемонстрировать армянской патриархии ее уязвимость? Как знать?.. Артем ЕРКАНЯН

Брайзаи аса&@ аснавани чи )))

Народ, давайте все таки избавимся от этих устаревших названий времен Аз. ССР. Не часть Агдама а Физули, а часть Мартуни и Гадрута соответственно. Не Джебраиль, Кубатлы, Зангелан и Кельбаджар, а части Гадрутского, Кашатагского и Шаумянского районов НКР. Пока мы не избавимся от этих устаревших названий, всегда будут иметь место разговоры сдачи части наших земель, ведь согласитесь, что когда говорим "сдать часть Гадрутского района", или "сдать Кашатаг", то это звучит иначе, чем когда говорим "сдать Джебраиль" или "сдать Кубатлы, Зангелан". Заметьте, ни один азербайджанец никогда не будет использовать названия Степанакерт, Мартакерт, Шаумян, Арцвашен, Геташен.

ЫЫЫ, я пацсталом. UrArtur, что-то мне подсказывает, что "to be continued" коснется и тебе.

Левонарх - там сбиваются мечты азербайджанцев.

Буду болеть за "Арарат", может быть даже на игру пойду, если времени будет. Кстати, народ, как вы относитесь к тому, что национальное первенство называется "СТАР национальное первенство"?

Հնարավոր է այս հոդվածը ֆորումում արդեն եղել է, ամեն դեպքում տեղին եմ համարում մեջ բերել այն ամբողջությամբ: ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԻՆՔՆՈՒԹՅԱՆ ԳՐԱՎԱԿԱՆՆԵՐԸ ԿԱՄ Ո՞Վ Է ՀԱՅԸ ԱՐՄԵՆ ԱՅՎԱԶՅԱՆ Հայաստանի եւ հայության զարգացման ներկա բարդագույն ժամանակահատվածում հայկական ինքնության հիմնախնդիրը ոչ միայն ակադեմիական հետաքրքրություն է ներկայացնում, այլեւ ունի լուրջ գործնական նշանակություն: Ուժեղ ազգային ինքնությունը ռազմավարական ռեսուրս է ազգային պետության կառուցման եւ ամրապնդման գործընթացում, մինչդեռ ազգային ինքնության լղոզումը բնավ չի նպաստում, այլ ավելին, խոչընդոտում է համազգային խնդիրների եւ նպատակների շուրջ անհատի եւ հասարակության միավորմանը: Ի վերջո, ո՞վ է այսօր հայը: Որքան էլ հարցը նուրբ է եւ շոշափում է միլիոնավոր մարդկանց (հատկապես արտերկրում բնակվող մեր հայրենակիցների) զգացմունքները, այդուամենայնիվ նրան պատասխանելն անհրաժեշտ է: Թեման հավուր պատշաճի լուսաբանելու համար նախ եւ առաջ համակողմանիորեն ներկայացնենք այն իրադրությունը, որում գտնվում է հայ ազգն այսօր. այն անառարկելի իրողությունները, որոնք մենք պարտավոր ենք տեսնել եւ ընդունել այնպես, ինչպես նրանք կան, այլ ոչ թե աչք փակել, ինչպես անում է հայության մի ստվար հատվածը, ներառյալ նրա «վերնախավը»: Այսպես. Իրողություն 1. Հայ ազգը կանգնած է անհետացման վտանգի առջեւ իր Հայրենիքում՝ Հայաստանի Հանրապետության, Արցախի եւ Ջավախքի տարածքում: Այդ վտանգը բխում է միաժամանակ մի շարք փոխկապակցված աղբյուրներից. ա) Ադրբեջանի կողմից ռազմական ագրեսիայի հնարավորություն. բ) ծայրաստիճան սրված ժողովրդագրական ճգնաժամ (հանրապետությունը լքել է ավելի քան մեկ միլիոն մարդ, իսկ շարունակվող արտագաղթը բացասաբար է ազդում երկրի կենսագործունեության բոլոր ոլորտների վրա). գ) տեղապտույտ հայկական պետության եւ նրա քաղաքական հաստատությունների կայացման գործընթացում. դ) Հայաստանի ազգային անվտանգության հայեցակարգի անմշակվածություն (2007թ. փետրվարին ընդունված «Հայաստանի ազգային անվտանգության ռազմավարությունը» դեկլարատիվ փաստաթուղթ է, որը, պաշտոնական հայտարարության համաձայն, գրված է Մոսկվայի, Վաշինգտոնի եւ Բրյուսելի փորձագետների «մեթոդադաբանությամբ» եւ «խմբագրմամբ»). արդյունքում չկա ազգային շահերի վրա հիմնված հստակ արտաքին քաղաքական ուղղվածություն: ե) Հայաստանի ծանր կախվածություն արտաքին ուժերից. զ) Սոցիալական լարվածություն՝ իր դասակարգային ու տարածքային առումներով հանդերձ (այդ թվում նաեւ արհեստականորեն ստեղծված, բայց արդյունավետորեն պահպանվող «հայաստանցի» եւ «ղարաբաղցի» վտանգավոր հակադրությունը, քաղաքական գործիչների եւ հաստատությունների նկատմամբ համընդհանուր անվստահությունը, որոշումներ կայացնելուց ժողովրդի օտարումը). է) հանրապետության կենսագործունեության բոլոր ոլորտներն ընդգրկած համատարած կաշառակերության դեմ որեւէ պայքարի բացակայություն. ը) Հայաստանում լեզվական հետեւողական քաղաքականության բացակայություն, գործնականում՝ մայրենի լեզվի անպաշտպանվածություն. թ) Ջավախքից հայերին դուրս մղելու՝ Վրաստանի որդեգրած պետական քաղաքականություն, որն իրականացվում է վարչական, տնտեսական, հոգեւոր, մշակութային, ժողովրդագրական, լեզվական ճնշումների եւ արդեն իսկ հստակ ուրվագծվող ուժային եղանակների միջոցով: Հարկ է հատուկ նշել ամենահրատապ վտանգը՝ Թուրքիայի մասնակցությամբ մեթոդապես ծրագրվող ու մանրազնին նախապատրաստվող ադրբեջանական ներխուժման լուրջ հավանականությունը, որի հաջող իրականացման՝ Արցախի եւ հարակից ազատագրված տարածքի բռնազավթման դեպքում, Հայաստանի Հանրապետության անհետացումն աշխարհի քարտեզից կդառնա անխուսափելի, քանի որ հաջորդ (եթե ոչ միաժամանակյա) հարվածը կհասցվի թյուրքական երկու դաշնակիցներին տարանջատող վերջին պատվարին՝ Սյունիքին, որն առանց արցախյան «պատնեշի» զրկված կլինի գոյատեւման հնարավորությունից: Հայաստանի կենտրոնական շրջանների հետ Սյունիքի թույլ հաղորդակցուղիները, պաշտպանության խորքայնության բացակայությունը, հակառակորդի մոտ ժամանակակից հրետանային այնպիսի համակարգերի առկայությունը, որոնք ընդունակ են ռմբահարել Սյունիքի ողջ տարածքը, ինչպես նաեւ Արցախի անկման հետեւանքով առաջացած հոգեբանական հարվածը ռազմավարապես կենսականորեն կարեւոր այդ երկրամասի պաշտպանունակությունը կիջեցնեն զրոյական աստիճանի: Հայաստանի մնացյալ մասը թուրք-ադրբեջանական օղակի մեջ առնելը Հայաստանը կվերածի անդրկովկասյան Սվազիլենդի տիպի մի գետտոյի, եւ այնուհետեւ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի ոչնչացումը, եթե ոչ ռազմական, ապա տնտեսական, քաղաքական ու հոգեբանական ճնշման միջոցով լոկ ժամանակի հարց կլինի: Զրկվելով կայուն զարգացման հեռանկարից եւ աշխարհով մեկ սփռված միլիոնավոր հայերի հնարավոր ապաստան լինելու հնարավորությունից, երկրաչափական պրոգրեսիայով աճող լայնածավալ արտագաղթի արդյունքում Հայաստանն այնքան կթուլանա, որ հեշտությամբ կկլանվի Թուրքիայի, Ադրբեջանի ու Վրաստանի կողմից: Ու թեեւ հայ ժողովուրդը մեկ անգամ՝ 1990-ական թթ., չեզոքացրեց այս նույն սցենարը, թուրք-ադրբեջանական դաշինքը չի հրաժարվել այն կրկնելու մտքից եւ, եթե հայությունը պատրաստ չեղավ արդյունավետ դիմադրություն ցույց տալ, այդ դաշինքը փորձելու է ռեւանշ վերցնել: Իրողություն 2. Հայությունը կկարողանա գոյատեւել միայն այն դեպքում, եթե գոյատեւի Հայաստանը (որպես պետություն եւ այնտեղ ապրող հայ ժողովուրդ): Իրողություն 3. Առանց Հայաստանի հայկական Սփյուռքը չի կարող ներկայացնել ազգ, այսինքն` կենսունակ մարմին, որն ապահովում է հայության պահպանումն ու վերարտադրումը (էլ չենք խոսում հայոց լեզվի ու մշակույթի գոյության ու զարգացման մասին): Իրողություն 4. Վերջին տասնամյակում կտրուկ արագացել են Սփյուռքում ընթացող ուծացման անողոք գործընթացները` ընդունելով աննախադեպ ծավալներ: Մասնավորապես, արտագնացության հետեւանքով տարեցտարի նոսրանում են Մերձավոր Արեւելքի հայկական հզոր համայնքները, որոնցում մինչեւ վերջերս խիստ հազվադեպ էին խառնամուսնությունները, արդյունավետորեն գործում էին հայկական դպրոցներն ու մյուս համայնքային կառույցները: 20-30 տարի անց Լիբանանի, Իրանի, Սիրիայի երբեմնի ծաղկուն համայնքներից լավագույն դեպքում պահպանվելու են միայն փոքր կղզյակներ, ինչպես դա արդեն տեղի ունեցավ Իրաքում: Իսկ Ռուսաստանում եւ Արեւմուտքի զարգացած երկրներում ապրող հայերը ենթակա են առավել արագընթաց ձուլման: Իրողություն 5. Առանց հայոց լեզվի չկա հայկական մշակույթ. լեզուն, պետականության ու այդ պետականությանը ենթակա տարածքների հետ միասին, հայ ազգի պահպանման հիմքն ու կարեւորագույն միջոցն է: Այն, որ մեր շատ հայրենակիցներ, հատկապես Սփյուռքում, կարող են առանց հայոց լեզվի իմացության իրենց հայ համարել, հնարավոր է միայն նրա շնորհիվ, որ հայ ազգի Հայաստանում ապրող մասն առ այսօր խոսում, գրում ու ստեղծագործում է հայերեն: Պատկերացնենք վարկածային մի այսպիսի իրավիճակ. Հայաստանի հայերը մոռացել են մայրենին եւ հաղորդակցվում են, ուսում առնում, գրում եւ ստեղծագործում որեւէ օտար լեզվով, կարեւոր չէ` ռուսերենով, անգլերենով թե չինարենով: Դա կարող է նշանակել մեկ բան՝ հայկական քաղաքակրթության, հայկական մշակույթի, հայ ազգի վերջ: Իսկ այսօր հայոց լեզվի ու մշակույթի պահպանման եւ զարգացման հիմնախնդիրն իր ողջ հասակով հառնել է արդեն բուն Հայաստանում: Դա, ինչպես արդեն ասվեց, կապված է մեր հայրենակիցների արտագաղթելու արդյունքում հայոց լեզուն կրողների թվաքանակի կրճատման (այդ թվում նաեւ մեր ներուժի՝ երեխաների, որոնք արտասահմանում կստանան ոչ հայեցի կրթություն) եւ պետության կողմից հայոց լեզվի պատշաճ պաշտպանության բացակայության հետ: Անկախության 16 տարիներից հետո ժամանակն է լիարժեք գնահատելու լեզվի հիմնարար դերն ու տեղը ազգային կյանքում, որ դեռեւս չի արվում ո՛չ քաղաքական վերնախավի, ո՛չ էլ հայ մտավորականության զգալի մասի կողմից: Ընդհակառակը՝ լեզվաքաղաքականության, ինչպես եւ մի շարք այլ հիմունքային հարցերում, դեռեւս փորձեր են արվում հետ շրջել հայ քաղաքական մտածողությունը: Հետեւություններ Հետեւություն 1. Հայությունը գտնվում է գոյապայքարի ակտիվ փուլում իր հայրենիքի աներեւակայելի զոհողությունների գնով պահպանված մի բեկորում: Այլ կերպ ասած, հայ ժողովուրդը պայքարող օրգանիզմ է, որի հիմնական՝ կենսականորեն կարեւոր գործառույթը պայքարն է գոյապահպանման համար: Հետեւություն 2. Այդ գոյապայքարի հիմնական ճակատներն անցնում են ոչ միայն Հայաստանի, Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի միջեւ եղած սահմանագծերով, այլ ակնհայտորեն հե՛նց երկրի ներսով` ընդգրկելով եւ՛ ժողովրդագրության, եւ՛ տնտեսության, եւ՛ սոցիալական, եւ՛ գիտության, եւ՛ կրթության ու այլ ոլորտները: Արտագաղթը, անկախ իր պատճառներից, հայերին ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն դուրս է մղում գոյապայքարի կենտրոնական դաշտից՝ Հայաստանից: Նրանց հայրենադարձությունը, ընդհակառակը, նշանակում է կենսականորեն անհրաժեշտ ազգային ներուժի համալրում: Վերը շարադրած ռազմավարական իրավիճակը հիմք ընդունելով` փորձենք պատասխանել այն հարցին, թե ո՞վ է Հայը եւ ինչո՞վ է նա տարբերվում ծագումով Հայից: Հայ է նա, ով. 1) Հայաստանն ընդունում է որպես իր միակ հայրենիք, ընդ որում ժամանակագրական-տարածքային երկու չափումներում՝ նրա պատմական եւ արդի սահմաններում. 2) Հայաստանի տարածքի, ժողովրդի, լեզվի ու մշակույթի նկատմամբ ունի ամուր հոգեբանական կապվածություններ. 3) անձնապես պատասխանատվություն է զգում Հայաստանի ճակատագրի համար, ըստ այդմ էլ՝ ստանձնում է հայրենիքի առջեւ քաղաքական պարտավորություններ. 4) արտերկրում բնակվելու դեպքում լրջորեն մտածում ու վերլուծում է իր եւ իր ընտանիքի հայրենադարձության բոլոր հնարավոր տարբերակները. 5) հայոց լեզվի ու մշակույթի կրողն է կամ ձգտում է դառնալ այդպիսին. 6) ցանկանում է իր սերունդը հայ պահել, այդ թվում հայոց լեզուն իր երեխաներին փոխանցելու միջոցով եւ նրանց ազգային մշակույթի ոլորտի մեջ ընդգրկելով: Իսկ մեր այն հայրենակիցները, ովքեր իրենց հայրենիք են համարում ոչ թե Հայաստանը, այլ իրենց ծննդավայրի կամ քաղաքացիության երկիրը, ովքեր Հայաստանի նկատմամբ քաղաքական պարտավորություններ ու հոգեբանական կապվածություններ չունեն, ովքեր չեն ուզում մտածել Հայրենիքում ապրելու մասին, չեն ուզում լինել հայոց լեզվի կրողը, գիտակցաբար կամ անգիտակցորեն հաշտվել են իրենց սերունդների անխուսափելի ուծացման ու ձուլման հետ, կարող են համարվել ընդամենը ծագումով հայ, քանի որ իրականում նրանք կամ աշխարհաքաղաքացի (կոսմոպոլիտ) են, կամ էլ՝ այլ ազգության ներկայացուցիչ: Եվ բոլորովին կարեւոր չէ, որ նրանք այդ ամենով հանդերձ կուրծք կծեծեն ու կբղավեն, թե իրենք են ամենաիսկական հայերը (ակնհայտ ինքնախաբեություն): Էականն այն է, որ այդպիսի անհատը այլեւայլ պատճառներով հայտնվել է ազգի կենսագործունեությունից դուրս եւ նրանում որեւէ անձնական մասնակցություն այլեւս չի ունենում, այն էլ ազգի համար օրհասական պահին: Այդ առիթով հարկ է նաեւ նկատել, որ ինչպես յուրաքանչյուր ազգության, այնպես էլ հայի ինքնության հարցում ծագումնաբանությունը երկրորդական նշանակություն ունի: Անհատի իրական ազգային պատկանելության հարցը որոշվում է նրա` այս կամ այն ազգի ընդհանուր կենսագործունեության մեջ անձնական ներգրավվածությամբ եւ ներդրած ավանդով: Այսպիսով, հային պետք է տարբերել հայկական ծագում ունեցող մարդուց: Սա ամենեւին չի նշանակում առաջինին համարել լավը, իսկ երկրորդին՝ վատը: Պարզապես երկրորդն արդեն չի կարող եւ չի ուզում որեւէ զոհողության գնալ հանուն Հայաստանի եւ արդեն արմատապես տարբեր ազգային ինքնագիտակցություն ունի: Ծագումով հայերին օգտակար կլինի ազնվորեն, առանց ինքնախաբեության եւ երեսպաշտության նայել ճշմարտության աչքերին. նրանք ըստ էության արդեն դուրս են եկել ազգի կենսագործունեության դաշտից: Այդուհանդերձ, նրանց համար բաց է երկկողմանի ճանապարհը. վերջնական ձուլում կամ վերադարձ ազգային արմատներին՝ հայոց լեզվի ու մշակույթի վերագտնում, մասնակցություն ազգային կյանքին: Այս իմաստով Սփյուռքի մի ստվար հատվածը վերադարձի հնարավորություն ունեցող հայեր են: Ցավոք, բուն Հայաստանում էլ քիչ չեն օտարված հայերը, ովքեր ամբողջովին կամ մասնակիորեն հեռացել, խորթացել ու կտրվել են հայոց լեզվից, մշակույթից ու քաղաքականությունից, չեն գիտակցում ամբողջ հայությանը սպառանացող ոչնչացման ընդհանուր վտանգը: Ուզում եմ կրկնել այն, ինչ բազմիցս գրել եմ: Հայության պահպանումն արտերկրում ինքնանպատակ լինել չի կարող: Սփյուռքահայության պահպանման բուն նպատակը սեփական հողերում, ազգային պետականության հովանու ներքո վերամիավորվելն է, այսօր՝ այսօրվա Հայաստանում, այն տարածքում, որը գտնվում է հայկական զինված ուժերի հսկողության տակ: Հայապահպանումն ինքնանպատակ դիտելը (ինչպես անում է սփյուռքահայության զգալի մասը) կտրուկ թուլացնում է նույն «հայապահպանման» կարեւորագույն տարրերը: Ֆիզիկական գոյատեւման համար պայքարը, ցավոք, հայ էթնոսի կենսագործունեության հիմնառանցքն է: Այդ գործառույթն էլ հենց թելադրում եւ կազմում է հայկական ինքնության հիմնասյունը՝ անմիջական անձնական ներգրավվածությունն այն պայքարում, որը մղվում է հանուն ազգային նպատակների իրագործման: Այսօրվա դրությամբ դրանք են. 1) ցանկացած գնով պահպանել Հայաստանի անվտանգության համար այն նվազագույն անհրաժեշտ տարածքը (ՀՀ-ն եւ ԼՂՀ-ն՝ իր շուրջն ազատագրված բուն հայկական հողերով հանդերձ), որի վրա Հայաստանը գոյություն ունի իր անկախության ողջ ժամանակահատվածում, 2) իր հայրենիքում հայ ժողովրդի թվաքանակի մեծացում, 3) Ջավախքի հայության պահպանում, 4) սոցիալական արդարության, ժողովրդավարության սկզբունքների, հայոց լեզվի եւ մշակույթի, ազգային մյուս արժեքների ու շահերի պաշտպանության ու զարգացման հիման վրա ազգային իրավական պետության կառուցում: Այդ պայքարի ճանապարհին հարկ է լինում հաղթահարել հսկայական խոչընդոտներ, գործնական, գաղափարախոսական ու հոգեբանական զանազան արգելքներ եւ քարացած կաղապարներ, որոնք թեեւ իրականում բխում են ոչ հայկական աղբյուրներից, բայց հաճախ են կյանքի կոչվում հե՛նց հայկական քաղաքական կառույցների ձեռքերով, այն կառույցների, որ վաղուց կամ նորերս են ընկել արտաքին ուժերից ստրկական կախվածության մեջ: Այդ նպատակներով պայքարի մեջ հայի ներգրավվածությունն ի վիճակի է նրան տալ էթնիկ դիմադրողականությունն ամրապնդող հույզերի, զգացմունքների ու գիտելիքների այնպիսի պաշար ու հարստություն, որ նրա մոտ ձգտում եւ պահանջարկ կառաջանա նաեւ յուրացնելու եւ կրողը դառնալու ազգային ինքնագիտակցության հիմնարար տարրերի՝ լեզվի, մշակույթի, ավանդական բարքերի ու սովորույթների: Ընդհանրացնելով ասվածը, կարելի է եզրակացնել. քանի որ իբրեւ ազգ եւ պետություն Հայաստանը ներքաշված է երկարատեւ պայքարի մեջ թվաքանակով, նյութական պաշարներով ու տարածքով իրեն գերազանցող ուժերի՝ Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի դեմ, ապա այդ պայմաններում հային էթնիկապես տարբերակող ամենաբնական ու գործառութային առումով ամենազորեղ հատկանիշը հայրենիքի ճակատագրի համար պատասխանատվության գիտակցումն ու ստանձնումն է՝ անձնական ուժերի ու հնարավորությունների ներածին չափով: Արմեն Այվազյան քաղաքական գիտությունների դոկտոր, «Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն Русский перевод статьи можно найти тут: http://hayq.org/upload/files/Who_is_Armenian_RUS.pdf

ЫЫЫ, обожаю агитпроп.

Мой опыт показывает совсем другое, до сих пор ничего, кроме фальсификаций, передергиваний и лжи в этом газетенке я не читал. Что касается "моих провокаций", то вместо голословных заявлений, обращайтесь к администрации.

Спасибо.

Ага, настолько дружно жили, что в НКАО процентное соотношение армяне/азербайджанские тюрки постоянно менялся в сторону вторых, а в Равнинном Карабахе и Нахиджеване армяне и вовсе не остались и о чьем с такой гордостью признавался сам Солнцеликий в одном из своих интервью.

Эту цифру я взял из сайта armenianarchitecture.am. На этом же сайте, если немого помучиться в поисках, можно найти неполный список армянских церквей в Тбилиси, которые были уничтожены или присвоены в разные годы (как в советское время, так и в последние годы). 1. Հին Տփղիսի Նարիղալա բերդի տարածքում կառուցվել է Ծմինդա Նիկոլոզի անվամբ վրացական եկեղեցի: Այդ եկեղեցու տեղում նախկինում եղել է հայկական եկեղեցի և պեղումների ժամանակ այնտեղ հայտնաբերվել էին խաչքարեր, որոնք տեղի հայերը ոչնչացումից փրկելու նպատակով տեղափոխել են Սբ. Գևորգ եկեղեցու տարածք: Ի դեպ, հայտնաբերված խաչքարերը վերագրվում են 9-14 դարերին: 2. Բեթղեհեմի Սբ. Աստվածածին եկեղեցի - վրացականացվել է: 1989-1991 թվականների միջև ընկած ժամանակահտավածում եկեղեցում ոչնչացվել են արձանագրություններ, որմնանկարներ, խաչքարեր, խաչակալներ և այլն: Այն ինչ հաջողվել է փրկել, տեղափոխվել է Սբ. Գևորգ եկեղեցի: 3. Զառիվայրի Սբ. Կարապետ եկեղեցի - 1400 թվականով վերագրվող այս եկեղեցին 1990-96 թթ. ընթացքում կորցրել է իր մկրտության ավազանը, հայերեն արձանագրությունները, զանգակատունը: Դրա փոխարեն եկեղեցում հայտնվել են վրացական ոճի խաչեր: 4. Էջմիածնեցոց Սբ. Գևորգ եկեղեցի - ըստ ամենայնի այս եկեղեցին առաջիկայում ցանկանում են քանդել, համենայն դեպս եկեղեցու շուրջ ակտիվ շինարարական աշխատանքներ են կատարվում, մասնավորապես կառուցվում է հյուրանոց, որը ուղղակիորեն փակում է եկեղեցու մուտքը: 5. Խոջիվանքի Սբ. Աստվածածին եկեղեցի: Եկեղեցում կային Նաղաշ Հովնաթանի որմնանկարներ: Քնադվել է 1935-38 թթ.: Միաժամանակ քանդվել է եկեղեցու գերեզմանոցը, որի տապանաքարերից կառուցվեց մասնավորապես այդ վայրի նոր զբոսայգու պարիսպը: 1994-ին տապանաքարերը վերջնականապես անհայտացան: Այժմ այդ տեղում կառուցվում է նոր վրացական եկեղեցի, իսկ շինարարական աշխատանքների ժամանակ ի հայտ եկող մասունքները շատ արագ անհետանում են: 6. Կուսանաց Սբ. Ստեպանոս եկեղեցի - յուրացվել է 1989 թվականից հետո: Այդ ընթացքում վերանորոգման պատրվակով ոչնչացվել են մկրտության ավազանը, բեմը, խաչակալներ, արձանագրություններ, պատկերաքանդակներ, շքամուտքը, զանգակատունը և այլն: Այն ինչ հաջողվել է փրկել, նորից տեղափոխվել է սբ. Գևորգ եկեղեցի: 7. Ձորաբաշի Սբ. Գևորգ եկեղեցի - 16-րդ դարի այս եկեղեցին 1980-ականների վերջին վերածվել էր աղբանոցի, իսկ 1997 թ.-ին արդեն հիմնովին ավերված եկեղեցու տեղում սկսվեց կառուցվել նոր վրացական եկեղեցի: 8. Ճուղուրեթի Սբ. Աստվածածին եկեղեցի - 1992 թ.-ին ավարտվել են եկեղեցու խորանի, մկրտարանի, հայերեն վիմագրերի ոչնչացումը: Այսօր վերաբացվել է Սբ. Նինոյի անվամբ, որպես վրացական եկեղեցի: 9. Մուղնու Սբ. Գևորգ եկեղեցի - քանդվել է 1991 թվականին: 10. Նորաշենի Սբ. Աստվածածին եկեղեցի - արդեն խոսվել է 11. Շամքորեցոց Սբ. Աստվածածին եկեղեցի - պայթեցվել է 1990 թվականին: Առանձին մասունքներ տեղափոխվել են Սբ. Գևորգ եկեղեցի: 12.Ջգրաշենի Սբ. Ավետյաց եկեղեցի - քանդվել է դեռ 1948 թվականին: 13. Սբ. Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցի - քանդվել է 30-ականներին: 14. Սբ. Կարապետ եկեղեցի - վրացականացվել է: 15. Սբ. Սարգիս եկեղեցի - մասամբ քանդվել է 30-ականներին: 16. Վերայի Սբ. Խաչի եկեղեցի - յուացվել է 1988-ից հետո և այժմ կոչվում է Սբ. Պանտելեյմոն բորժարարի եկեղեցի: Ինչպես և մյուս եկեղեցիների դեպքում, ոչնչացվել է բեմը մկրտարանի ավազանը և հայկական եկեղեցիներին հատուկ բոլոր մյուս նշանները: 17. Քարափի Սբ. Գևորգ եկեղեցի - 1600 թվականի այս եկեղեցին վրացականացվեց 1990-91 թթ. և դարձյալ հայկական բոլոր հետքերի ոչնչացումով: Как видим, только 4 из этих 17-и были уничтожены в советское время, все остальные после 1988-го года.

Что только не сделаешь, ради дорогих соседей у кого всегда можно что-нибудь присвоить, украсть. Я бы даже сказал Колыбель азербайджанской цивилизации. Точнее колыбель из жемчуга.

Мое дело Вас предупреждать .

LoGo, а я всегда удивлялся, как любят люди устраивать скандал из ничего. Я вроде никому не оскорблял, а всего лишь назвал приведенный Вами план идиотским и несостоятельным, а так же в двух словах разъяснил почему именно этот план такой. Могу и более детально остановиться, если это короткое разъяснение Вас не устаривает.

Это не тот источник, сообщениям которого можно относиться серьезно.

Уроды - самое мягкое слово, что приходит в голову. Всего 20 лет назад в Тбилиси все еще сохранились 16 армянских церквей (из более чем 30-и, которые были в Тбилиси примерно век назад). Но и из этих 16-и церквей сегодня не разрушены или не переделаны в грузинское единицы.

Не, единственное, что Ильхам забыл, это очередные "Азербайджан никогда ...", "Наше терпение ...". На счет плана - он мягко говоря идиотский и несостоятельный, так как корень проблемы совершенно не затрагивается, а корень проблемы это безопасность Армении и армян.

А между тем: Я так понимаю Ильхамчег не подкачал ))).

Дорогой Madsen, Вы, как никто другой должны были знать, что армянские сказки про про толерастов имеют привычку претворяться в жизнь. Если Вы это не знайте, то можете посмотреть пару сказок на сайте tarix.az.

почему сразу не на Израиль?

Да, борьба с коррупцией очень важная задача, но я не согласен, что без искоренения коррупции, мы не сможем начат строить инновационную экономику. Как уже сказал, искоренение коррупции это тактическая задача, решение которого серьезно поможет нам ускорить строительство качественно новой экономики.