Nazel

ՀՈՎԻԿ ԱՖՅԱՆ "Ես քեզ սիրում եմ" "Հագուստը ծածկում է մարմինը` բացահայտելով հոգին" տրամաբանությամբ` հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհի Կարինեն հագավ մուգ սև վերարկուն, նույն գույնի գլխարկն ու հյուրասենյակում լուռ նստած ամուսնուն նետելով "Ես գնացի" բառերը, դուրս եկավ տնից: Կարինեն ու ամուսինը միասին էին արդեն 6 տարի, երեխաներ չունեին, ինչը, սակայն, ոչ թե բժշկական խնդիր էր, այլ պարզապես զույգը չէր ցանկանում դեռ երեխա ունենալ: Երբ ամեն անգամ բարեկամները հետաքրքրվում էին, թե ինչու երեխա չեն ունենում, չէ որ նրանք"կյանքի ծաղիկներ են", Կարինեն` ուշադիր նայելով հարցնողի ուղիղ աչքերին, նախ պատասխանում էր. "Իմ ամուսինը ինձ հաճախ է իսկական ծաղիկներ նվիրում, հետևաբար ծաղկի պակաս ես չունեմ", ապա հայացքը գցելով ներքևի աջ հեռավոր մի անկյուն, հավելում էր. "Երեխա ունենալու համար զույգը պետք է համատեղ անցյալ ունենա` զուգորդված փոխադարձ վստահությամբ, միասին ճանապարհ անցած լինելու գիտակցությամբ: Ոչ թե ուղղակի պետք է երեխա ունենալ": Ճիշտ է, Կարինեի այս խոսքերը սեփական երեխաներին` "չունենայի քեզ" ասող հետաքրքրասերները չէին հասկանում, բայց դա չէր խանգարում Կարինեին` պարբերաբար կրկնել նույն բառերը: Չնայած իրոք Կարինեի ամուսինը հաճախ էր կնոջը իսկական ծաղիկներ նվիրում, բայց զույգը հաճախ էլ վիճում էր: Նախաամանորյա այդ օրը, երբ Կարինեն հոգու թելադրանքով հագավ մուգ սև վերարկուն, հենց այդ հերթական վեճերից մեկի օրն էր: Բանն այն էր, որ հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհին երբեմն բարձրաձայն, երբեմն երթուղայինում` անձրևից թրջված պատուհանից նայելիս` մտքում, երբեմն էլ գիշերը` բարձը ամուր սեղմած, "պահանջում էր" ամուսնուց բառեր… Իսկ նկարիչ, բայց գրեթե ամեն օր սափրվող ամուսինը դրանց անհրաժեշտությունը ուղղակի չէր զգում: Օրինակ այն ժամանակ, երբ Կարինեն բղավում էր` բառեր պահանջելով, ամուսինը այնքան էր զգում այդ նույն բառերը` բայց ներսում: Դե իսկ, երբ Կարինեն երթուղայինում անձրևից թրջված պատուհանից իբր նայում էր խանութների անվանումները, ամուսինը հերթական նկարը կիսատ թողած` մոտենում էր տան պատուհանին ու մտքում ասում այն, ինչ նույն վայրկյանին իր մտքում "պահանջում էր" Կարինեն: Ի դեպ, Կարինեն ու ամուսինը գրանցված չէին, պարզապես որոշել էին միասին ապրել: Եվ երբ ճիշտ այն բարեկամները, որոնք ամեն հարմար առիթով ուշադիր նայում էին Կարինեին ու հարցնում. "Բա զագս ինչու չեք ընկնում", ամուսինը, առանց նույնիսկ կտրվելու նկարից, պատասխանում էր` "Իսկ ում են պետք խոսքերն ու կնիքները, երբ ամեն ինչ պարզ է": Բնականաբար հետաքրքրասեր բարեկամները էլի չէին հասկանում, փոխարենը հիանում էին, թե ինչպես կարելի է "առանց խոսքերի, կտավի վրա ասել այն, ինչ ուզում ես ասել": Մի խոսքով` դպրոցական կիսամյակի վերջին օրը հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհի Կարինեն ամուսնուն "նետելով" "ես գնացի" բառերը, հագավ սև վերարկուն ու գլխարկը և գնաց դպրոց` աշխատանքի: *** Ամեն օր աշխատանքից վերադառնալիս` Գոհար տատիկը, ով մասնագիտությամբ բուժքույր էր, ուներ երկու պարտականություն. կերակրել Արցախյան պատերազմում երկու ոտքից զրկված, կուրացած, իսկ պատերազմից հետո պետական հոգածության չարժանացած ամուսնուն և հեքիաթ պատմել 5-ամյա թոռնուհուն, ում չնայած որդին մոր անունով Գոհար չէր անվանել, բայց միևնույն է` տատիկը պաշտում էր թոռնուհուն: Վերջինիս ծնողները Ռուսաստանում էին, իսկ փոքրիկին թողել էին տատիկ-պապիկի մոտ, քանի որ նախ` "Մենք ընդմիշտ չենք գնում այնտեղ ապրելու, ուղղակի մի քիչ փող աշխատենք գանք", բացի այդ` "Մեր երեխան պետք է մոսկվաները չտեսնի": Կնոջ պատրաստած կերակրի ամեն գդալի հետ կույր ամուսինը վերհիշում էր… Մարտակերտը, Ասկերանը, Քարվաճառը: Հիշում էր, թե ինչպես այդ ճանապարհներով գնում էր` հանուն իր կնոջ ու երեխաների, որոնց սակայն մենակ էր թողել` հանուն այդ նույն ճանապարհների… Չէ, երբեք չէր փոշմանում իր անձնազոհության համար, ու չնայած պետությունից երբեք որևէ գումար կամ շնորհակալական խոսք չէր ստացել, այդուհանդերձ ամեն անգամ, երբ հնչում էր ՀՀ պետական օրհներգը…ճիշտ է, չէր կարող ոտքի կանգնել, բայց կապում էր իր կարմիր փողկապը: Ազատամարտիկն ուներ երկու ցավ. չէ, ամենևին էլ ոչ հանուն հայրենիքի տված երիտասարդական տարիները, զույգ ոտքերն ու աչքերի լույսը, իսկ հիմա նաև` նույն այդ հայրենիքի կողմից մոռացության մատնված լինելը, այլ այն, որ որդին հայրենիքում չէր` մեկ, և ինքը ոչնչով չէր կարողանում օգնել կնոջը, փոխարենը բեռ էր վերջինիս ուսերին` երկու: Իսկ 5-ամյա Լիլիթը եզակի երեխա էր. նա մեծ հաճույքով էր պառկում քնելու, քանի որ ամեն օր, երբ նա հագնում էր իր սպիտակ, վարդագույն պուտիկներով գիշերազգեստը, տատիկն արդեն կերակրած էր լինում պապիկին ու գալիս էր իր սենյակ: Թոռնուհու մազերին "աշխարհի ամենագեղեցիկ քնած դշխուհու" սանրվածքը տալուց հետո, տատիկը սկսում էր հեքիաթը: *** Տեղացող առատ ձյունն իր մեծ-մեծ փաթիլներով համառորեն ճերմակեցնում էր Կարինեի սև վերարկուն ու գլխարկը` կարծես բացահայտելով կնոջ իրական հոգին: Սակայն "մենք այնքան քիչ բան գիտենք մեր հոգու մասին" տրամաբանությամբ՝ Կարինեն պարբերաբար մաքրում էր վերարկուի ու գլխարկի վրայի ձյունը` "ես տխուր եմ" դեմքի ծիծաղելի արտահայտությամբ: Վերջապես եկավ երթուղայինը, ու ճիշտ այն ժամանակ, երբ Կարինեի ամուսինը պատուհանից չէր կարողանում կտրվել` ձյան մեծ-մեծ փաթիլների պատճառով ու վերհիշում էր իրենց առաջին պարը` Իջևան-Երևան ճանապարհի 57-րդ կիլոմետրի վրա` բացօթյա ու հենց նման տեղացող ձյան տակ, Կարինեն տեղավորվեց երթուղայինում, իհարկե, պատուհանի կողքին: Գուցե վերջինս էլ հիշեց այդ պարը, իսկ թերևս երթուղայինում հնչող "զարմանալիորեն լավ" երգը ստիպեց կնոջը մի բան հասկանալ: Կարինեն հասկացավ, որ չնայած այդ երգում ոչ մի խոսք չկար ձյան մասին, առավել ևս այն ձյան, որը ինքը հենց այդ վայրկյանին տեսնում էր, բայց նույն այդ երգը "ախր այնքաան ձյան մասին է…": Կարինեն որոշեց. գնում է դպրոց և աշակերտներին հանձնարարում` գրել տեղում շարադրություն սիրո մասին, բայց որ այդ շարադրության մեջ ոչ մի տեղ չօգտագործվի "ես քեզ սիրում եմ" բառերը: *** "Փոքրիկ տղան երբեք բակ չէր իջնում: Նրան հնարավոր էր տեսնել միայն իրենց շենքի մոտով գիշերային ժամերին անցնելիս: Այն ժամանակ, երբ երկնքում ավելի շատ աստղեր կային, քան փողոցում մարդիկ, կամ երբ երկնքից ճիշտ այնքան ձյան փաթիլներ էին իջնում, որքան ամռանը աստղ կար, փոքրիկ տղան, նստած պատուհանի գոգին, նայում էր միշտ նույն ուղղությամբ: Այդ շենքի հենց դիմաց մեկ այլ շենք կար և ճիշտ տղայի բնակարանի դիմահայաց պատուհանից նույն ժամերին նայում էր մի փոքրիկ աղջիկ: Տղան ու աղջիկը նայում էին միմյանց: Այդ թաղամասում ապրում էր մի կին, ով երեխա չուներ և հաճախ էր հագնում սև վերարկու ու կրում սև գլխարկ: Այս կինը սիրում էր զբոսնել` ինչպես աստղերի, այնպես էլ դրանց թափվող տեսակի` ձյան տակ: Ու պատահական չէ, որ հենց այս կինը պետք է նկատեր այս երկու "փոքրիկ հայացքները": Ավելին, կնոջ մոտ արդեն բնազդ էր դարձել. ինչպես ճանապարհ անցնելիս` բակ մտնելով սկզբում նայում էր ձախ` տեսնելու փոքրիկ տղայի այնքան հասուն հայացքը, հետո աջ, որտեղ հանդիպում էր փոքրիկ աղջկա այնքան բառառատ հայացքին: Մի երեկո, երբ երկնքից թափվում էին "ամառվա ամենախոշոր աստղերը", սև վերարկուով ու գլխարկով կինը մտավ բակ ու սովորության համաձայն նայեց ձախ: Սակայն ոչինչ չտեսավ. Կինը սկզբում մտածեց, թե հավանաբար տեղացող առատ ձյունն է գոլորշիով պատել փոքրիկ տղայի պատուհանը, սակայն ավելի մոտենալով հասկացավ. տղան ոչ միայն պատուհանի գոգին նստած չէր, այլև պատուհանից այն կողմ խավար էր: Կինը սկսեց վազել հակառակ ուղղությամբ. աղջիկը նույնպես "տեղում չէր", նրա լույսերը ևս անջատված էին, ասես երբեք էլ վառված չեն եղել: Կինը ուժասպառ ընկավ փոքրիկ աղջկա շքամուտքի աստիճաններին: Նա "չգիտես ինչու, ում համար" սկսեց լաց լինել: Եվ հավանաբար գերհոգնած լինելուց, կամ "հենց այսպես էլ պետք է լիներ տվյալ պահին", կինը քնեց…ու անմիջապես հայտնվեց երկրագնդի մեկ այլ ծայրում. ծով, հեռվում կարծես հատուկ հենց այդտեղ "տեղադրված" լուսին ու ալիքների աղմուկ: Սև վերակուով ու գլխարկով կինը կանգնեց ու զգաց, որ վերարկուն կարծես խեղդում է իրեն, բայց "իսկ ով ասաց, որ ես չեմ ուզում խեղդվել" տրամաբանությամբ կինը ավելի սեղմվեց սև վերարկուի մեջ ու սկսեց քայլել ծովի ալիքների ու ավազի հպման եզրագծով, ոտաբոբիկ, վերարկուի մեջ սեղմված, բայց ոտաբոբիկ: Ամբողջ այդ ընթացքում կինը, չնայած մարմնի բոլոր մասերով զգում էր ծովի հպումը, սակայն ոչ մի անգամ, նույնիսկ մտքում չասաց "ծով" բառը: Հանկարծ ծովի ափին` հենց իր դիմաց, նա տեսավ փոքրիկ աղջկան ու տղային` կողք կողքի նստած: Նրանք էլի լուռ էին ու նայում էին, թե ինչպես է արդեն ասես մի ամբողջ հավերժություն, լուսինը ցանկանում մտնել ծովը, բայց չի կարողանում: Կինը մի պահ կանգ առավ, հետո սկսեց վազել ու գրկել երեխաներին` ասես հենց նրանց է ամբողջ կյանքում որոնել: "Ինչու փախաք, ինչու մարեցին ձեր պատուհանների լույսերը",- հարցրեց նրանց կինը: "Որովհետև մենք հասկացանք",- ասաց տղան` առանց հայացքը կտրելու այնտեղից, որտեղ նայում էր մինչ այդ: "Ինչ հասկացաք",- սրբելով "չգիտես ինչու" հոսող արցունքները` հարցրեց կինը: "Մենք հասկացանք, որ սերը այն չէ, երբ նայում ենք իրար, այլ այն, երբ նայում ենք միևնույն ուղղությամբ", կրկին անշարժ հայացքով պատասխանեց աղջիկը և սև վերակուով ու գլխարկով կինը նկատեց, որ այդ պահին փոքրիկ աղջիկն ավելի գեղեցիկ էր, քան աշխարհի բոլոր "ծովերն ու լուսինները" միասին վերցրած", հենց այս հեքիաթը Գոհար տատիկը պատմեց Լիլիթ թոռնուհուն` նախաամանորյա այդ գիշերը: Ճիշտ է, հեքիաթի ավարտին փոքրիկ Լիլիթը քնած չէր, ու երբ տատիկը պատրաստվում էր հեռանալ, հարցրեց. "Տատ, իսկ հրաշքներ Նոր տարում լինում են, չէ՞": "Իհարկե բալես", ասաց տատիկը` "Դու ինչ ես ուզում": "Ուզում եմ, որ մաման, պապան գան ու երկուսով նայեն մի տեղ, այսինքն` ինձ": *** - Աննային կարելի՞ է,- հարցրեց տղամարդը` զանգահարելով ռեստորան: - Աննան հիմա շատ զբաղված է,-պատասխանեցին նրան: - Բայց սա շատ կարևոր է, ասեք, որ ամուսինն է, ու շատ կարևոր բան պետք է ասեմ: -Լավ, մի րոպե տեսնեմ… Երբ հեռախոսին մոտեցավ Աննան, տղամարդը շարունակեց. - Ա'ն, կարող ես հենց հիմա դուրս գալ: - Ռուբեն, դու պատկերացնում ես ինչ ես ասում, 70 հատ պատվեր ունեմ, չեմ հասցնում, մարդիկ էսօրվանից արդեն Նոր Տարի են անում,-ասաց Աննան` "ախր այնքան կուզենայի հենց հիմա դուրս գայի" ձայնով: - Ան, տոմսեր եմ առել, 3 ժամից Երևան ենք թռնում, երեխու մոտ… - (10 վայրկյան դադարից հետո)…Գալիս եմ, հենց հիմա գալիս եմ…: Ռուբենը նույնիսկ չհասցրեց բացատրել, թե կինը որտեղ կոնկրետ գա, բայց միթե դա կարևոր է, կամ կարևոր է արդյոք այն, որ 70 մոսկվացի այդ օրը չստացան իրենց պատվերները… Աննան ու Ռուբենը փոքր Լիլիթի ծնողներն են: *** Մտնելով դասարան` Կարինեն էլի չհանեց սև վերարկուն ու գլխարկը և դիմելով դասարանին ասաց այն, ինչ որոշել էր երթուղայինում. գրել շարադրություն սիրո մասին, բայց առանց գործածելու` "ես քեզ սիրում եմ" բառերը: Եվ մինչ երեխաները աշխատում էին, Կարինեն հասցրեց զանգել տուն` ծնողներին, հարցնել վերջիններիս որպիսությունը, բայց 5 րոպե տևած զրույցում ոչ մի անգամ չասաց` "ես ձեզ սիրում եմ". ոչ թե որովհետև այդպես էր որոշել, այլ` ինչու. միթե ամեն անգամ, երբ դուք ծառ եք տեսնում բացականչում եք` ծառ: Չնայած կիսամյակի վերջին օրն էր, բայց սերն այն թեման է, որը կարող է գրավել ավարտական դասարանի աշակերտներին, անգամ առավոտյան շուտ` հազիվ աչքերը բացած ժամանակ: Հետևաբար Կարինեի հանձնարարությունը բոլորը կատարեցին: Օրինակ, միշտ բոլորից տարբերվող գույնի վերնաշապիկ հագնող Գևորգը գրել էր պարզապես` "Ես քեզ սիրում եմ" ու վերջ: Երբ ուսուցչուհին հիշեցրեց, որ հենց այս բառերը պետք էր չգրել, Գևորգը պատասխանեց` "Իսկ ով ասաց, որ դրանք բառեր են": Կարինեն ժպտաց, անգամ վերջապես սև գլխարկը հանեց` էլ ավելի սև վարսերը ձախ ձեռքով թափելով մեջքին: Մնացած շարադրություններում աշուն էր, գարուն, անգամ ամառ, արև, անտառ, նույնիսկ` բարձր լեռներ և միայն մի շարադրություն հատուկ գրավեց Կարինեի ուշադրությունը. Ուսուցչուհին անգամ գունատվեց: Ապագա նկարիչ Տիգրանը գրելու փոխարեն նկարել էր` գիշեր, ծով, նրա մեջ մտնող լուսին և անշեղորեն դեպի լուսինը նայող երկու երեխա` աղջիկ և տղա… Կարինեն ոչինչ չասաց, ուղղակի այս վերջին "շարադրությունը" արագորեն դնելով պայուսակի մեջ, հեռացավ դասարանից: Իսկ 26 աշակերտների հայոց լեզվի ու գրականության կիսամյակը այդպես էլ չփակվեց, բայց միթե դա կարևոր է… *** Քնեցնելով փոքրիկ Լիլիթին` Գոհար տատիկը դուրս եկավ երեխայի ննջասենյակից ու մոտեցավ ամուսնուն: Ազատամարտիկը ոչ միայն չէր կարող քայլել և տեսնել, այլև հազվադեպ էր խոսում. Նախ, որովհետև կինը` Գոհարը շատ լավ գիտեր, ինչ է կոնկրետ այդ պահին իրեն պետք, հետո էլ…ամաչում էր, այո ամաչում էր, և այո` ամաչում էր կնոջից: Տիկին Գոհարը, որն այդ տարիքում էլ հրաշալի տեսք ուներ, ուղղակի նստեց ամուսնու կողքին "Սերը` միասին լռելու ցանկությունն ու կարողությունն է" տրամաբանությամբ: Դռան զանգը հնչեց, տիկին Գոհարի դուստրն էր, Մոսկվայից հենց այդ ժամին Երևան վերադարձող Ռուբենի քույրը, հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհի Կարինեն: Վերջինս կրկին սև վերարկուով էր, բայց նույն գույնի գլխարկն այլևս անհետացել էր: Եղբոր քնած աղջկան ու հորը համբուրելով` Կարինեն նստեց հյուրասենյակում, նրա դիմացի պատին ամուսնու նկարներից էր` ծով…: Կարինեն զգաց, որ սև վերարկուն խեղդում է իրեն: Փոքր-ինչ դստեր, իսկ ավելի ճիշտ՝ ինքն իր հետ զրուցելուց հետո տիկին Գոհարը դուրս եկավ սենյակից, վերադարձավ տաք ծածկոցով, ծածկեց արդեն քնած ամուսնուն: Կարինեն այլևս չդիմացավ. "Մամ, դու պապային սիրո՞ւմ ես", հարցրեց նա: "Իսկ դա պե՞տք է ասել",- վերևում ինչ-որ կետի նայելով` պատասխանեց մայրը: Կարինեն դուրս վազեց հայրական տնից… *** Արագ վազելով բարձրանում էր շենքի շքամուտքի աստիճաններով, հասավ իրենց դռանը, այն` "Այստեղ դու տանն ես" տրամաբանությամբ, բաց էր: Մտավ, տունն ավելի քան տարօրինակ էր. անհետացել էին ամուսնու բոլոր նկարները` ավարտված, թե անավարտ: Լավ, թքած. չկար ամուսինը: Եվ, երբ Կարինեն հյուրասենյակի` երբեմն այնքան նյարդայնացնող կտավների բացակայությունից առաջացած էլ ավելի նյարդայնացնող դատարկության մեջ շփոթված կանգնած էր, ձեռքում ամուր սեղմած իր աշակերտի, ապագա նկարչի "շարադրությունը"` միևնույն տեղը նայող փոքրիկ աղջկա ու տղայի մասին, ու երբ մտածում էր, իսկ միգուցե ամուսին ունենալն էլ երազ է, ինչպես "երկու փոքրիկ պատուհանների" երազը, հետևից մի ձեռք հպվեց նրան: Կարինեն շրջվեց. ամուսինն էր, ով ուղիղ նայելով կնոջ աչքերին՝ բարձրաձայն ասաց. "Ես քեզ սիրում եմ": Կարինեն բեթղեհեմյան աստղ տեսած երեք մոգերի հայացքով, ուղղակի ամուսնուն մեկնեց ձեռքում սեղմած նկարը` "գիշերը, ծովը, աղջիկն ու տղան…": Ճիշտ այդ պահին Կարինեի վրայից ուղղակի ու վերջապես ընկավ սև վերարկուն` "կինը երբեք միայնակ չի կարող բացահայտել իր իրական հոգին" տրամաբանությամբ: …Արդեն Նոր տարում Կարինեի ամուսինն իր առաջին նկարում "խոստովանեց". Կարինեն այդ օրը ավելի գեղեցիկ էր, քան աշխարհի բոլոր "ծովերն ու լուսինները" միասին վերցրած: *** Մենք չիմացանք, թե Նոր տարում ինչ եղավ փոքրիկ Լիլիթի և նրա ծնողների հետ, երբ վերջիններս եկան, բայց գիտենք, որ Լիլիթի կույր պապիկը այդ օրը "տեսավ" որդուն…"։ Եվ ամենևին էլ հակված չենք այս ամենին տալու "հրաշք" անվանումը, քանի որ, միևնույն է, հրաշքներին հավատացողներն առանց այս պատմությունն էլ շարունակելու են հավատալ հրաշքներին, իսկ հրաշքներին չհավատացողներին այս պատմությունն էլ չի ստիպելու` հավատալ հրաշքների…: Իսկ տարին սկսվեց, որը ըստ մայաների` վերջինն է լինելու: Չնայած "ասում են" արմատներով մայա, այժմ` Պերուի քաղաքացի Լուսիան պատրաստվում է հաջորդ տարի ամուսնանալ շվեդ ազնվական ընտանիքից Սվենի հետ ու բազմաթիվ երեխաներ ունենալ:

Тут был один номинант-Адабас, следовательно, он и победитель.

У кого лучшая подпись) Nick Я думаю об Армении, потому что боюсь остаться без неё. Figaro В жизни есть закон могучий: Кто пастух -- кто господин! Но рожденье -- это случай, Все решает ум один. Zinvor սխալ է նա թե ճիշտ է բայց դա իմ ՀԱՅՐԵՆԻՔՆ Է--Права онa или Не права, но это МОЯ РОДИНА... LOUIS V* Сколько турок не воюй, победа будет армянская!

Итак....

Итак...

Выбираем самого умного)

Голосуйте, господа!

«У костра сидели два человека и одна женщина». «Тянутся по небу корневища трав». «Австралийский кенгуру имеет карман на животе, чтобы прятаться туда во время опасности». Вы представили себе эту картинку? Кенгуру, самозасасывающийся в свой карман! «От любви у нее заплетались зубы». «Ёж, жаба и ласточка помогают садовнику поедать насекомых». «Он взял коня за рога». Один вместо «металлическая эрозия» написал - «металлическая эрекция». «У Владимира Мономаха было 10 сыновей, и все мальчики». Вот молодец, Владимир Мономах! Ни одной девочки среди сыновей не было! «Война и мир» - эпохабное произведение». «У князя Мышкина бывали приступы эпиляции». «Она сняла с груди сначала лифчик, потом трусы».

Как это часто бывает, свою роль сыграл его величество случай. Общение с одним из участников форума перешло в соцсеть и стало почти ежедневным. Именно этот случай мне позволил услышать прекрасную музыку в его исполнении. Я человек нежадный и решила с вами поделиться. Записи любительские, и поэтому не очень чистые ( муз. термин!).Слушайте, наслаждайтесь. Если скачиваете, ссылка на наш форум обязательна.

Шушаник Аревшатян. Поздно возвращалась с работы домой и зашла в соседнюю будку за сигаретами.Ночной продавец в летах чертыхаясь выключил телевизор и на мой вопрос, почему он так нервничает,ответил.Не могу слушать эту музыку и эти песни. Ну если сегодня строится дом-музей Арама Асатряна, то понятно, почему молодежь исполняет такую музыку. Бред какой-то, подумала я и зашла домой. Оказалось , не бред. Уже второй год строится дом-музей «великого армянского исполнителя рабиза» Арама Асатряна в Эчмиадзине. В строительстве этого музея участвует некий фонд » Урарту», который работает в Москве и организовывает в олимпийском концерты под названием «Концерт памяти Арама Асатряна», а внизу маленькими буквами приписывает «Деньги вырученные на концерте пойдут на благоустройство дома-музея Арама Асатряна». При этом надо отметить,что Олимпийский вмещает 50000 человек. Вот представьте себе.Идет мимо такой афиши русский и думает про себя.» Великий артист у армян, значит.Раз музей строят и концерты в олимпийском закатывают» и завидуя нам , армянам м нашему таланту, идет домой и рассказывает , что узнал еще одном армянине, не Араме Хачатуряне, которого знает, а о Араме Асатряне.Сам того не подозревает о каком народном позоре идет речь.Музея Комитаса нет, а музей Асатряна строится. Целое поколение армян выросло на этом музыкальном вирусе, инфекция которого распространяется на такое количество людей.Выросло благодаря пропаганде, пиару. раскрутке и пропаганды такого низкосортного материала на телевидении, на радио , на концертах. А когда я узнала, что эти концерты назывались «Легенды Урарту», мне сразу захотелось в туалет. Извините за мой французский.так вот что получается. Вот, оказывается, какие у нас с вами национальные ценности и вот кого мы с вами чествуем и возвышаем. Завтра после работы снова зайду м соседнюю будку, может, еще что-нибудь услышу из серии невероятного, но очевидного.

Anahit Ar Aruchyan родилась в Ереване в 1951 году. Она росла в семье художников. Она училась в колледже искусств им.П.Терлемезяна в Ереване. А в 1971 году Anahit Ar Aruchyan получила степень бакалавра изобразительных искусств. Anahit Ar Aruchyan was born on February 14,1951 in the ancient capital of Armenia, Yerevan. She was brought up in a family of artists whose artistic roots span three generations. Her father, Sarkiss Ar Aruchyan (Winner of the Peoples Artist of Armenia State Prize) was one of the best theatrical set designers in the USSR. Sarkis taught Anahit diligence, clear discipline and regularity in work. Her mother, Ofelia Vardaniyan was a post-impressionist master of paint and Anahit's first teacher. She contributed to Anahit's feeling of beautiful formation, and cultivated her deepest respect to culture. She began her artistic education at the age of 16, in P. Terlemezyan's Arts College in Yerevan. During these four years she studied painting, drawing, technology of paint. In 1971 she received a Bachelor of Fine Arts and Theater in Yerevan. In an effort to acquaint herself with a classic and impressionist masters she spent immense amounts of time at the major museums in Yerevan, St. Petersburg and Moscow, studying and examining great works. Anahit, though a painter in nature, thinking in color and line, was swayed by the theater. Theater seemed to take possession of her creative attention. For Anahit the theatrical stage was a canvas in movement. The rhythm and colors of the magical world of theater enriched her imagination and gave her a rush of inspiration. Bginning in 1974 she exhibited her work and started work as an associate costume designer in prestigious theaters in the capital. In 1977 she visited Budapest National Museum of Arts in Hungary in an effort to study the famous masters El Greco, and Goya. In 1978 she graduated from the University of Fine Arts and Theater and received her doctorate in Art in Yerevan. Her diploma work was called "Aspiration" which was an 84" x 64" oil on canvas. This work was exhibited in the acclaimed gallery of the Artists Union in Yerevan. The work was very also highly regarded by art critics. In 1984 Anahit moved to Russia to peruse further heights in her creativity as well as her career. Her time in Russia played a special part in the formation of her artistic personality. Also a great importance for her during this time was her association with the Bolshoi and Kremlin stage Palace. In the time between 1984 and 1989 she had her work shown in several exhibitions the USSR and abroad. She was also a professional member of many associations such as, the Theatrical Association of Armenia, the Artists Union of Armenia, and the Artist's Union of USSR. In 1985 she visited the Prague national Museum in Czechoslovakia and traveled throughout Italy taking in the wonders of the rich museums of Rome, Florence and Venice. In 1986 she received a Certificate of the Highest Caliber of Sceneography, from the Ministry of Culture of Moscow, USSR. It seemed nothing could stand in the way of her living and creating in a world where she had achieved and accomplished so much. However it seemed she still strove for a country long in her dreams. In 1990 she relocated to the United States of America. As with all immigrants she too had quite a difficult time, however she never let go of her true love of art. At times when it seemed much simpler to let go and focus on something else more profitable, she could not let down her brush. She never let her spirit be broken. She is dedicated with heart and soul to her art. Anahit continued to create and recreate until she finally found herself once again.

Дорогие мои форумчане- форумджаники. Подходит еще один год к концу. И думаю, что несмотря на кризис, технические проблемы и всеобщую занятость, нашему конкурсу БЫТЬ!!!!! Принцип прежний. Я выставлю номинации, а вы будет выставлять ники тех, кто по-вашему достоин номинации. После чего будут созданы таблици для голосования. Каждый имеет право голоса, желательно, чтоб голосовали открыто))) Ну а потом подсчитаем голоса. Разумная критика приветствуется и принимается.

Чтобы узнать больше о характере человека, не нужно проводить какие-либо сложные тесты, для этого достаточно посмотреть, в чем он спит. Именно такого мнения придерживаются психологи в США. Женщины. Плотная пижама из фланели. Очень добрый человек, с мягким и податливым характером, который всегда готов помочь другим. Любит компании, вечеринки и путешествия. Длинная ночнушка. Очень романтичная особа, сильно подвергается впечатлениям, чувствительная. Её очень интересует, что о ней думают остальные люди, и она всегда старается хорошо выглядеть. Полупрозрачная недлинная ночная рубашка с кружевами. Эта женщина обожает комплименты, любит ласку и нежность. Воплощение женственности. Частая гостья на шикарных приемах и вечеринках. Она никогда не упустит возможность показать свою красоту для того, чтобы мужчины восхищались ею. Детская пижама. Домоседка, любит уют. Избегает непостоянства. Она уверена, что муж – её настоящий защитник, и ценит это. Очень надежный человек, она никогда не подведет в работе и в семейной жизни. Рубашка из хлопчатобумажной материи. Открытый человек, со всеми может найти общий язык, доброжелательная. Все заслуженно относятся к ней с уважением. И она постоянно доказывает, что действительно этого уважения достойна. Спит без одежды. Очень непредсказуемая дама, уверенная в себе и независимая. Не останавливается перед препятствиями на жизненном пути. Она привыкла доверять людям, но не прощает лицемерия и двуличности. Не общается с интриганками и сама не плетет интриг. Так же не любит кокетничать. Мужчины. В плавках. Любит, чтобы его окружал порядок. Хорошо относится к близким людям, любит заботиться о других. Всегда помнит даты важных праздников. В пижаме. Однолюб. Практичный и трудолюбивый. Целеустремленный человек. Занимается спортом, любит новые впечатления и путешествия. В брюках от пижамы. Человек, знающий себе цену. Не следит за модой. Не бросает начатое однажды дело. Любит постоянство. В некотором роде консервативный. В кофте от пижамы. Мнение окружающих о нем его не сильно беспокоит. Много времени проводит дома. Добрый и не завистливый человек. К труду подходит с большим энтузиазмом. Спит без одежды. Этот человек имеет очень развитое воображение, достаточно творческий человек. Его внутренний мир очень богатый и разнообразный. Он всегда добивается поставленных перед собой целей благодаря уверенности в себе. На работе пользуется славой энтузиаста, человека, быстро принимающего решения, быстро разбирающегося в сути проблемы.

Год Дракона- год моей дочки, вот почему я буду его встречать по всем правилам. Итак, 2012 год — год черного водяного Дракона.

Самобытная армянская художница Арпи Яралян родилась и выросла в Армении. Она окончила факультет дизайна Ереванского художественного училища имени Ф.Терлемезяна. В 1996 г. поступила на факультет графики Ереванской академии художеств, позже перевелась в Ереванский государственный университет, на факультет искусствоведения. Работала художником в армянских изданиях, преподавала дизайн и историю искусства в Педагогическом университете. Работы Арпи были неоднократно представлены на выставках в Ереванском государственном музее, в галерее комиссии ЮНЕСКО в Вильнюсе, в Русском доме культуры в Берлине, в галерее «Арт-о!». Арпи Яралян скончалась в 2010 году в Вильнюсе в возрасте 33 лет. С 2002 года художница, которая в своем творчестве поднимала экзистенциальные проблемы бытия, жила и работала в Литве. Большинство работ Арпи, которые будут представлены на выставке, были написаны в Вильнюсе.Арпи Яралян скончалась в 2010 году в Вильнюсе в возрасте 33 лет. Арпи была дочерью Арто Яраляна, известного армянского художника.