Satenik

Да уж... Уже пора готовиться.

PARABELLUM джан абсолютно согласна с тобой. Люди безответственные во всем бывают безответственны. Согласна, что это разновидность предательства. Crimson джан, космополит - это слово ругательное, это все равно что проститутка, извините . Нельзя, невозможно любить всех одинаково. Всегда кого-то любишь больше, всегда к кому-то чувствуешь больше ответственности, а к кому-то меньше. Это мое, а это не мое. Этот ребенок мой, а этот не мой, люблю, но свой дороже, извините. Этот мужчина мой муж, а этот чужой, люблю его за что-то, предположим, но далеко не так как родного мужа. Так же и с родителями, так же и с родным своим народом, с религией, с богами. Любить всех подряд и все подряд - такой всеядности даже среди животных не найдете. Потому что так не бывает. Если и любишь кого-то, то это потому, что ты видишь в нем кусочек от чего-то своего, очень любимого. Космополитизм - это человеконенавистиничество. И полная безответственность. Космополит - человек без национальности. А кто бывает без национальности среди людей? Правильно, преступники. Помните, у воров в законе при советах национальность вообще задвигалась куда подальше. Большевиков вспомните, интернассиональных наших соседей-тутузиков. Примеров много - и все они варианты извращенной психики. Да, кстати, PARABELLUM, я сначала было согласилась насчет того, что безответственность результат воспитания. Но сейчас подумала, что не совсем. По-моему от генов тоже зависит, одним воспитанием не добиться этого чувства у человека. Мозги особого расклада должны быть.

Да ну его, Viraboff джан. Пойду-ка я в другие темы, поинтереснее. :lol:

По всему миру, за исключением Армении. Такое чувство что это Вас возмущает.

Չգիտեմ, Գայանե ջան, ես չեմ հանդիպել: Բայց ինձ թվում է կունենա:

Полегче Гефен, Вы первый оскорбили, когда сказали, что во все мире убивали евреев. В Армении НЕ убивали, извините. На счет избранности - Бога ради, мы не против.

Какой именно флаг, Лилу джан?

Ես նյարդեր չունեմ էդ խուժանությունից խոսելու : Բավական ե 5 րոպե կանգնեք արձանի մոտ ու նայեք անցնող-դարձողների դեմքերին: Համ կծիծաղեք, համ էլ կլացեք :

Мне жутко не нравится когда ставят диагнозы касающиеся психического здоровья людей, но я считаю, что Гефену консультация психолога, хотя бы, не помешала бы.

Գիրք չէ, Գայանե ջան, փոքրիկ գրքույկ է, խառը բանաստեղծություններով: 2001 թվի: Ինչու՞ հարցրեցիր:

Էս հանցագործներից ամեն ինչ հավատալու է: Իրենց մորն էլ կծախեն:

Հայուհու թագադրում Եկ, սիրելիս, որպես ոսկե արշալույսը այս աշնան Եվ թող լցվի քո աչքերով սեր փնտրող պողոտան... Խանդութ խանումն հիմա չկա, բայց դու` նրա թոռնուհին, - Քեզ է սիրով նա կտակել իր ճոխ սիրո խունկը հին, Քեզ է տվել արծաթաթել ապարոշն իր Նավզիկեն, Քոնն են բոլոր սերեը վառ` անուշ Նիրվան ու Նիկեն, Քոնն են այս հոծ վարդերը բոց, ահա պռված են քո դեմ, - Բայց դու իմ այս տխուր աշնան արտասվալի դիադեմ... Ինչու՞ այսքան տխուր ես դու, օ՜, հրաշուրթ իմ կարոտ. Գուցե արքադ մոլորվե՞լ է ուրիշ գրկում կրակոտ... Ախ չէ, ես եմ արքան գրկիդ, իմ սիրո թագ հայուհի. Այս աշունն եմ ահա բերել, որպես ձոն քո արքայի... ՈՒ չգիտեմ` ի՞նչ նվիրեմ, ո՞ր տերևը ոսկեհատ, Որ հեռանա աշնան այգուց տխրությունը քո վհատ. Եկ իմ անգին, անիրական թագադրման այս ժամին` Նվեր կտամ ոսկեշղարշ տերևները քեզ դեղին. Զի անցողիկ պիտի լինեն ապարանջան ու գոհար` Քեզ ի՞նչ հույզեր կտան կյանքում ոսկե հուլունք, ոսկե քար. Սա է, ահա, քո սիրավառ կրծքի զարթոնքը միակ - Աշնան այգին ոսկեշղթա ու անձրևը ոսկեակ: Թույլ տուր այժմ քո ասպետին, - առնեմ գետնից մի տերև ՈՒ սիրալիր, սիրով անմեղ կրծքիդ դնեմ ոսկեթև, Թագադրեմ քեզ աշնան վառ տերևներով ոսկեման, - Էլ ի՞նչ ունեմ այս աշխարհում` բացի ցնորքն այս աշնան... Եվ անցյալի ձյունենժույգ ասպետի պես տխրադեմ Փարվեմ կրծքիդ, որպես աշնան ոտքերն ընկած դիադեմ, Թագադրեմ աշնան ոսկով, - թող նախանձեն քեզ բոլոր Թագուհիներն ու թող հիշեն այս նվիրումն ամեն օր. Ամեն աշնան փռվելուն պես թող քեզ հիշեն, իմ անգին, ՈՒ հավատան, որ էլ չունի ոսկե քարը` ոսկու գին... Բայց չէ. քո վառ սերն էլ անցավ երազիս պես այս աշնան. ՈՒ լաց եղանք երկու որբեր` ես ու սիրո պողոտան:

По количеству убийств и уровню варварства турки превзошли всех преступников на свете и уж тем более террористов.

А меня азеры наши ненаглядные интересовали поначалу . Что скрывать грех, я думала в них есть что-то человеческое, как никак у них тоже две ноги, две руки, голова тоже вроде есть (правда, про хвост, который обнаружили азербайджанские ученые у азеров, я узнала позже ). Хотелось понять что это за люди такие? Я их в реале особо не встречала, только в детстве на рынках. Оказалось, что до людей им еще, если выживут конечно, несколько тысячелетий придется прожить. Больше всего меня в них поразило то, что они от вранья, откровенной лжи, лукавства совершенно не смущаются, более того - чувствуют себя практически героями . Они не только других но и себя и своих обманом обволакивают, дураки. Таким дай возможность ТАКОЕ натворят, что Сам Бог удивится. Ну и вывод, который я сделала - это палка - единственный язык, который им доступен.

Как же решится эта проблема, если проблему богатства сочетающегося со свинством и алчностью никто не решает?

Евреев в Армении никогда не убивали, извините. В Армении вообще никого не убивали, кроме самих армян.

Конечно.

Мaryanna джан, приезжайте в Армению. Хоть детей своих избавите от таких страданий. Еще бы, тяжело должно быть, конечно! Не бойтесь переехать домой, в Армению. По Вашей (?) фотографии видно, что Вы очень волевой и сильный человек, Вам нечего бояться, Вы все преодолеете. Ждем-с.

Sxtor, sxtor minchev verj!!! Violik jan, barev!!!! Bolorid el barev, inch hacheli kompania e havaqvel. Isk es degh shat em @ndunel. Виген джан стакан - это 200 грамм. Раньше граненные были такие, старики и старушки помните?

Մեծ Ցավը Անցյալները խոսեցինք էն մասին, թե մեր հարեւան ժողովուրդները մեզ չեն ճանաչում, մենք էլ` նրանց, ու հաճախ ընկնում ենք ցավալի թյուրիմացությունների մեջ: Բայց կա ցավի ավելի մեծը, ավելի ամոթալի մի դրություն: Մենք մե'զ էլ չենք ճանաչում: Երկիր ունենք - չենք ճանաչում, պատմություն ունենք - չենք ճանաչում, ժողովուրդ ունենք - չենք ճանաչում, գրականություն ունենք - չենք ճանաչում, լեզու ունենք - չենք իմանում: Մտածում ենք. ի՜նչ մեծ պակասություն է դատարկ աշխարհագրական էն տգիտությունը, որ մեր երկիրը չգիտենք: Չենք հասկանում, թե էդ չգիտենալով` ինչքան բան չգիտենք: Չե՞ որ երկիրն է իր առանձնահատկություններով, որ պայմանավորում է ու բացատրում ե'ւ պատմություն, ե'ւ գրականություն, ե'ւ գեղարվեստ, ե'ւ տնտեսական վիճակ, ե'ւ մարդկային հայտնի տիպ ու հոգի: Նա է որոշում ազգերի ճակատագիրը. առանց նրա բնավորությունը հասկանալու` ո'չ կարող ես անցյալդ ըմբռնել, ո'չ ներկադ հասկանալ, ո'չ ապագադ տնօրինել: Պատմություն ունենք - տգետ ենք: Եվ, դժբախտաբար, դեռ մի կարգին պատմության գիրք էլ չունենք: Նախնական մշուշի մեջ թաղված դարերի մասին չեմ ասում, այլ` էն ժամանակների ու անցքերի, որոնց վրա ընկնում է ճշմարիտ պատմության լույսը: Չգիտենք: Չգիտենք մենք ի'նչ ենք եղել, ի'նչ ենք արել, ինչո'ւ եւ ինչպե'ս, ի'նչ օրով, ի'նչ ճանապարհով ենք էստեղ հասել: Եվ ի'նչ զարմանք, որ էս դրության մեջ գտնվող մարդը, իր անհատական խեղճությունն ու դատարկությունը հեշտ կտարածի իր ամբողջ ցեղի ու նրա անցյալի վրա, կարհամարհի իր ցեղը, իր անունից կամաչի, կուրանա, իրեն թույլ կտա իր ցեղին վերաբերյալ ամեն ստորություն, եւ շատ-շատ կդառնա մի միջազգային ոչնչություն, որ աշխարհքում ոչինչ չի հարգում` սկսած իրենից: Կամ թե չէ կընկնի մյուս ծայրը, իր ցեղը կհամարի Աստծո ընտրյալ ժողովուրդը, եւ կույր ազգասիրական տենչով բռնված` չեղած մեծություններ ու փառքեր կզառանցի` հասկացողություններ, ժամանակներ ու դեպքեր իրար խառնելով: Հիմի ժողովրդից հարցրեք: Մինը երգում է, թե նահապետական պարզ ժողովուրդ է, մյուսը հայհոյում է, թե փչացած խալխ է, մինը հավատացնում է, թե ազատամիտ մշակական է ու ամեն հարցում իրեն հետ ու համաձայն, մյուսը պնդում է, թե տիրացու ազգ է, եկեղեցուց ու հպգեւորականից դուրս ոչինչ չի հարգում, այնինչ երրոդը ասում է` սոցիալիստ է... Եվ մինչեւ էսօր չիմացանք ու չգիտենք, թե ի'նչ բան է էդ խորհրդավոր սֆինքսը, որ տխուր նստած է ՈՒրարտուի հին արձանագրությունների կողքին` աչքերն արցունքով ու վշտով լիքը: Հապա գրականությո՞ւնը: Հայոց ամբողջ նոր գրականությունը հազիվ թե մի քանի ամսվա ընթերցանության նյութ լինի, եւ, սակայն, քանի՞ հոգի կգտնենք, որ ծանոթ լինեն իրենց մայրենի գրականությանը: Միշտ կտեսնենք բերան արած կրկնում են էս կամ էն գրողի անունը, գովում, երկինք են հանում կամ պախարակում, ցեխն են կոխում: Հետաքրքրվեցեք, հարց ու փորձ արեք, կտեսնեք` ծանոթ չի, կարդացել չի. էստեղից մի կտոր, էնտեղից մի բրթուջ, հաճախ ծուռն ու սխալ: Եվ որքա՜ն գրական տգիտություն, ի՜նչ կոպիտ ճաշակ, ի՜նչ գռեհիկ վերաբերմունք դեպի գրականությունն ու գրողները: Ի'նչ վիրավորանք քննադատելիս, վիճելիս, օգնելիս, հոբելյանը կատարելիս, մինչեւ գերեզմանի եզերքը, մինչեւ թաղման օրը: Էսպես է դրությունը: Եվ եթե ճշմարիտ էսպես է, սրանից հետո էլ ի՞նչ ուղիղ ճանապարհի կարող է լինել էս դրության մեջ գտնվող ժողովուրդը, ի՞նչ արժանապատվության զգացմունք կարող է ունենալ եւ ի՞նչ հարգանք հենց դեպ իրեն: Եվ ինչպե՞ս կարող է պատահել, որ մեզ սիրեն ու հարգեն օտարները, երբ պարզ տեսնում են, որ մենք, որպես առանձին ժողովուրդ, չունենք ինքնուրույն պատկեր ու բովանդակություն եւ հանդիսանում ենք միմիայն իր աղավաղումը: 1909թ.

Բարև Բարի Մարդ

ՀԱՄԵՐԳ Վըտակը ժայռից ներքև է թըռչում, Թափ առած ընկնում քարերի գըլխին, Զարկում ավազին, շաչում է, ճըչում, Ճըչում անհանգիստ, փըրփուրը բերնին: Ինչպես ծերունին, ձայնով պառաված, Ձայնակցում է ժիր թոռնիկի երգին, Այնպես է ծերուկ անտառը կամաց Արձագանք տալիս ջըրի աղմուկին. Այնինչ բընության զըվարթ համերգի ՈՒնկընդիրն անխոս, հավիտենական, Ժայռը մըտախոհ` իր մըռայլ մըտքի Ետևից ընկած` լըսում է նըրան:

ՆԱԽԵՐԳԱՆՔ Լեռնե՜ր, ներշընչված դարձյալ ձեզանով, Թընդում է հոգիս աշխուժով լըցված, ՈՒ ջերմ ըղձերըս, բախտից հալածված, Ձեզ մոտ են թըռչում հախուռն երամով: Ձե՜զ, ձեզ վերըստին, ամպամած լեռներ, Կյանքի տխրության ամպերի տակից Ես ձայն եմ տալիս ու ծանրաթախիծ Հոգուս ձայները ձեզ բերում նըվեր: Քեզ մոտ եմ գալիս, իմ հի՜ն տրտմություն, Վեհափառ դայակ մանուկ օրերիս, Այնժամ էլ չէիր ինձ հանգիստ տալիս` Սըրտիս ականջին խոսելով թաքուն: Ո՜վ, որ կանչում ես գիշեր ու ցերեկ Հազար ցավերով, հազար ձևերով, Ոգևորության հըզոր թևերով Քեզ մոտ եմ գալիս, հայրենի՜ք իմ հեգ: Գալիս եմ, բայց ոչ ուրախ երգերով Քո ծաղիներին ծաղիկ ավելցնեմ, Այլ դառն հեծության հառաչանքներով Էդ անդընդախոր ձորերըդ լըցնեմ: Ձորե՜ր, ա՜յ ձորեր, սև, լայնաբերան, Սըրտիս էս խորունկ վերքերի նըման. Աստծու հարվածի հետքերն եք դուք էլ, Ձեզ մոտ եմ գալիս, ուզում եմ երգել: Դուք էլ խոսեցե՜ք, դուք էլ պատմեցե՜ք, Ձեր անդունդներով եկեք չափվեցե՜ք, Դուք է՞լ եք, տեսնեմ, էնքան մեծ ու խոր, Ինչքան իմ հոգու թախիծն ահավոր... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Գիտե՞ք որ Թումանյանն ունեցել է տաս զավակ` չորս որդի և վեց դուստր. Մուշեղ, Աշխեն, Նվարդ, Արտավազդ, Համլիկ, Արփենիկ, Անուշ, Արեգ, Սեդա, Թամար:

ԱՆԴՐԱՆԻԿԻՆ Խոսք և երաժշտ.` Շերամի Թշնամիներդ երբ լսեն քո անունը` Օձերի պես պիտ սողան իրենց բունը, Երակներիդ ազնիվ քաջի արյունը Չցամաքի' մինչ հավիտյան, Անդրանի'կ: Հայոց կուսանք դափնեպսակ թող հյուսեն, Քնքույշ ձեռքով քո ճակատը պըսակեն, Գոհարներով անվախ կուրծքըդ զարդարեն, Կեցցե'ս հավետ դու, անսասան Անդրանիկ: Հայաստանի սոխակները քեզ համար Թող դայլայլեն գիշեր-ցերեկ անդադար, Անհաղթ մնաս դու, քաջության սիրահար, Հայրենիքի անմահ հերոս Անդրանի'կ:

Սա շատ լավ երգ է: