Karmir

http://www.geocities.com/armenia2003/

Историко-культурный Земляческий Союз "Новое Поколение Васпуракана": http://www.vaspnors.narod.ru

http://ssaver.8m.net

Прилша пора добавить новые ссылки http://www.geocities.com/armjudo - Сайт федерации Дзюдо Армении http://www.gokor.com - Сайт дзюдоиста и тренера Гокора Чивичяна

http://www.geocities.com/armenianpresence559/

http://www.distancelearning.am/armenian_poetry/ - Հայ գրականությանը նվիրված կայք http://users.freenet.am/~tigran/ Պետրոս Դուրյանին նվիրված կայքէջ

http://www.arminco.com/hayknet/0ellib-h.htm - Ազգային Էլեկտրոնային Գրադարան http://www.artgrak.am - Արտասահմանյան գրականությանն նվիրված էլեկտրոնային ամսագիր http://armeniantales.narod.ru - Հայկական ֆոլկլորի հավաքածու (ռուսերեն) http://armtales.iatp.irex.am/ - Հայկական հեքիաթներ http://www.armtales.com/ - Կիսաավարտ հայկական հեքիաթների կայք http://garoun.iatp.irex.am/ - «Գարուն» գրական-գեղարվեստական ամսագրի հին կայքը: Կար նաև ամսագրի նոր կայքը, որը հիմա չի գործում http://www.digilib.am/ - Հայ դասական մատենագրության գրադարան http://www.iatp.am/resource/artcult/zohrab/ - Գրիգիր Զոհրապին նվիրված կայքէջ http://serund.iatp.irex.am/ - Հայաստանի գրողների միության երիտասարդական «Սերունդ» ամսագրի կայքը http://www.ParuyrSevak.com - Պարույր Սևակին նվիրված կայքէջ http://www.williamsaroyan.org/ - Վիլյամ Սարոյանի Ֆոնդի կայքէջը http://kar abakh.narod.ru/ - Հայ գրականությանն նվիրված կայք (ռուսերեն, հասցեն գրել միասին) http://www.williammichaelian.com/ - Ամերիկահայ գրող Վիլյամ Միքայելյանի կայքէջը

Думаю, он возможно и метит в президентское кресло, но шансов, к счастью, у него маловато. Хотя бы потому что он иностранный гражданин Также не согласен что наживаться таким как он не надо - такие, наоборот, чем больше имеют, тем больше хотят. А наживаться на всей Армении для бизнесмена-популиста гораздо притягательнее чем на ангажированном "Союзе армян России" или фиктивной Всемирной армянской организации.

Thanks Bell, your links are wery interesting as usual I am just adding one more links with photos: http://kars-van.narod.ru/

ՕԼԻՄՊԻԱԿԱՆ ԽԱՂԵՐԻ ՇԵՄԻՆ «Հայկական Ժամանակ», № 232, դեկտեմբեր 24 2005 թ. http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html 2006 թվականին մարզական կարեւորագույն իրադարձություններից առաջինը կկայանա Իտալիայի Թուրին քաղաքում: Այնտեղ փետրվարի 10-ից 26-ը կանցկացվի 20-րդ ձմեռային օլիմպիադան: Վերջինիս ծրագրում ընդգրկված են 15 մարզաձեւեր՝ տափօղակով հոկեյ, բիաթլոն, գեղասահք, չմշքավազք, լեռնադահուկային մարզաձեւեր, դահուկավազք, դահուկացատկ, դահուկային երկամարտ, սնոուբորդ, քարլինգ, ֆրիսթայլ, շորթ թրեկ, սկելեթոն, բոբսլեյ եւ սահնակային մարզաձեւ: Թվարկված սպորտաձեւերից առավել հեղինակավոր են եւ հետաքրքրություն են առաջացնում տափօղակով հոկեյի, գեղասահքի եւ դահուկային ձեւերի մրցումները: Օլիմպիական խաղերի կազմակերպիչների համար ամենաեկամտաբեր մարզաձեւը տափօղակով հոկեյն է: Այստեղ հավաքագրվում են Հոկեյի ազգային լիգայում հանդես եկող հարյուրավոր մարզիկներ: Նախքան մրցումների մեկնարկը արդեն սկսել են վաճառվել հայտնի հոկեյիստների մարզաշապիկները, ինչից հսկայական շահույթ է ստացվում: Ինչպես նախորդ օլիմպիական խաղերում, Թուրինում էլ տափօղակով հոկեյում ֆավորիտ են համարվում Կանադայի, ԱՄՆ-ի, Ֆինլանդիայի, Չեխիայի, Շվեդիայի եւ Ռուսաստանի հավաքականները: Դահուկավազքում տոն են տալիս Ռուսաստանի եւ Նորվեգիայի հավաքականները: Լեռնադահուկային ձեւերում բավական ուժեղ են շվեյցարացիները, ավստրիացիները եւ նորվեգացիները: Չմուշքային ձեւերում էլ ամենաուժեղը համարվում են հոլանդացիները: Իսկ ընդհանրապես, օլիմիպական խաղերում հաղթող ճանաչվելու հիմնական հավակնորդներն են Ռուսաստանի, Գերմանիայի, Շվեդիայի, ԱՄՆ-ի, Նորվեգիայի եւ Ֆինլանդիայի օլիմպիական հավաքականները: Դեռեւս հստակեցված չէ, թե որ երկրի օլիմպիական հավաքականն ունի ամենամեծ կազմը: Ներկայումս շարունակվում են տարբեր տեսակի վարկանիշային մրցաշարերը, որտեղ խաղարկվում են օլիմպիական խաղերի ուղեգրեր: Ինչեւէ, Թուրինի օլիմպիադային ՀՀ-ն կներկայացնեն 5 մարզիկներ: Նրանք են՝ գեղասահքի Անաստասիա Գերբյոնկինա-Վազգեն Ազրոյան պարային զույգը, դահուկորդներ Հովհաննես Սարգսյանը, Էդմոն Խաչատրյանը եւ լեռնադահուկորդ Վահրամ Սարկախյանը: Հնարավոր է, որ առաջիկա ամսին օլիմպիական խաղերի ուղեգրեր նվաճեն նաեւ դահուկորդուհիներ Աիդա Սարիբեկյանը, Մերի Հակոբյանը, ամերիկահայ սքելեթոնիստներ Ալեն Բաբայանը, Դան Ջանջիկյանը եւ բոբսլեյի Սոնիկ եւ Արմեն Վարդանյաններ զույգը: Մեր օլիմպիականներից առավել բարձր արդյունք կարելի է ակնկալել Գրեբյոնկինա-Ազրոյան զույգից, որոնք բարձր մակարդակի մրցաշարերում հիմնականում տեղ են գտնում լավագույն 20 մասնակիցների մեջ: Բայց մեդալներ ակնկալելու համար նախադրյալներ դեռեւս չկան: Անկախ ՀՀ-ն դեռեւս չունի ձմեռային օլիմպիական չեմպիոն կամ մրցանակակիր: Տեղեկացնենք, որ գեղասահքի մրցումների մեկնարկը տրվելու է փետրվարի 11-ին, իսկ լեռնադահուկային մարզաձեւերի եւ դահուկավազքինը՝ փետրվարի 12-ին: ԴԱՎԻԹ ՋԱԼԱԼՅԱՆ

«Հայկական Ժամանակ», №232, դեկտեմբեր 24 շաբաթ 2005 թ. նոր ծրագիր http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html «Արմօրֆո» հայտնի համակարգչային ծրագրի հեղինակը` Արման Բոշյանը, արդեն պատրաստ է ներկայացնելու իր գրած երկու նոր համակարգչային ծրագրերը` սխալների ուղղում կատարող «Armenian Power Spell»-ը եւ «Armenian Power Dick» թարգմանիչ բառարանը` երեք լեզվով: Այս առիթով հեղինակը հայտնել է, որ «Արմօրֆո» այլեւս չի արտադրվելու, քանի որ այս նոր ծրագրի առավելություններն ակնհայտ են: Եթե «Արմօրֆո»-ի էլեկտրոնային հայերեն ուղղագրական բառարանը բաղկացած է 130000 բառից, ապա «Armenian Power Spell»-ինը պարունակում է 200000 բառ, իսկ տեքստում սխալների ստուգման արագությունը մեկ րոպեում 15 էջ է: Մեկ այլ կարեւոր առանձնահատկություն. «Armenian Power Spell»-ը աշխարհում այն քիչ «spell-checker»-ներից է (սխալներ ուղղող ծրագիր), որը տառասխալը գտնում է ոչ միայն տառերով, այլ նաեւ հնչողությամբ եւ առաջարկում մոտ հնչողություն ունեցող տարբերակներ: Իսկ սխալներ հայտնաբերելու ճշգրտությունը եւ աշխատանքի արդյունավետությունը հեղինակը իր նախորդ ծրագրից շատ ավելի բարձր է գնահատում, օրինակ, միայն ՀՀ նախկին Սահմանադրության` ՀՀ նախագահի վեբ-կայքում տեղադրված տեքստի մեջ այս նոր ծրագրով հայտնաբերվել է երեք տառասխալ, նոր Սահմանադրության մեջ, բարեբախտաբար, տառասխալներ չկային: Բոշյանի մյուս ծրագիրը` «Armenian Power Dick»-ը, մի մեծ թարգմանիչ բառարան է` երեք լեզվով (հայերեն, ռուսերեն եւ անգլերեն), աշխատում է ինչպես «Unicod»-ով, այնպես էլ առանց «Unicod»-ի, ունի 161 հազար բառ հայերեն լեզվով, 77 հազար` ռուսերեն եւ 78 հազար` անգլերեն: Համակարգչում ծրագրի user-interface-ը կարելի է դնել երեք լեզուներով էլ, նույնիսկ հայերեն: Բառարանը ընդունակ է լեզուն ճանաչել ավտոմատ կերպով, տեքստում բառը նշելուց անմիջապես հետո, եւ թարգմանել մնացած երկու լեզուներով: Եթե տվյալ բառից բառարանում չկա, թարգմանվում են նման հնչողություն ունեցող բառերը: Եթե կա տառասխալ, բառարանը գուշակում է նաեւ տառասխալը եւ առաջարկում է ուղղումներ: Բառարանը երեք լեզուներով էլ ճանաչում է բոլոր բառերի հոլովները եւ թարգմանում է նաեւ հոլովված տարբերակները: Երկու ծրագրերն էլ շուտով կսկսեն վաճառվել:

Առաջարկում եմ այստեղ հավաքել հայ գրականության հետ կապված կայքերի և հետաքրքիր նյութերի հղումներ: Սկսեմ ես, Հայաստանի գրողների միության նոր կայքի հղումով՝ http://www.wua.am/

Իսկ ինչո՞ւ:

«Չորրորդ իշխանություն» № 16 Դեկտեմբերի 24 2005 թ., շաբաթ http://chi.am/news/051224/05122408.htm ԿՈՐԵԼ Է... ՄԻ ՎԱԳՈՆ ԶԵՆՔ Էջմիածնում` Արմավիրի առաջին ատյանի դատարանում այս օրերին քննվում է մի քրեական գործ, որը արդեն հասցրել է բավական մեծ աղմուկ հանել: Մեղադրյալի աթոռին են հայտնվել երեք անչափահասներ` Հայկ Խաչատրյանը, Վահան Մարգարյանը եւ Արմեն Պուլուզյանը. բոլորն էլ հաշվառման են կանգնած որպես հոգեկան հիվանդներ: Շատ հետաքրքիր է: Համառոտ ներկայացնենք գործը: Մի քաղաքացի` Մայիս Ավետիսյանը, «Զվարթնոց» թաղամասում գոմեր ունի եւ զբաղվում է անասնապահությամբ: Նրա մոտ 16-ամյա մի տղա է աշխատում` Արսեն Մկրտչյանը: Մի օր Արսեն Մկրտչյանը պատահաբար այդ գոմերում մի նկուղ է հայտնաբերում, որտեղ մեծ քանակությամբ զենք է լինում` 7 ինքնաձիգ, 1 գնդացիր, 140 փամփուշտ, մեկ օպտիկական սարք: Այդ անչափահասը զենքի մասին պատմել է վերոհիշյալ երեք անչափահասներին, այդ ավտոմատներից է նրանց տվել կամ փոխանակել բջջային հեռախոսի հետ: Երեխաներից մեկի` Արմեն Պուլուզյանի ծնողները տեսել են զենքը երեխայի ձեռքին, մտածել են, թե ինչ անեն, գնացել են ԱԺ պատգամավոր Հակոբ Հակոբյանի (Ճոյտ) մոտ: Հետո վերջինիս ուղեկցությամբ գնացել են ոստիկանություն` զենքը հանձնելու: Այսքանը նորմալ պատմություն է: Բայց հետո տարօրինակ բաներ են սկսվում: Այդ երեխային մի քանի օր պահում են ոստիկանությունում, ահավոր խոշտանգումների եւ ծեծի են ենթարկում, իսկ հետո քրգործ են հարուցում: Նույնը` մյուս անչափահասների դեմ: Այս անչափահասներին ներկայացվել է մեղադրանք, ըստ որի, վերջիններս մեկ այլ անչափահասի` Արսեն Մկրտչյանին «ներգրավել են առանձնապես ծանր հանցանք կատարելու` զենքի հափշտակության մեջ», նրա «կյանքի եւ առողջության համար վտանգավոր բռնություն գործադրել, սպառնացել եւ դրդել, որ Արսեն Ավետիսյանը Էջմիածնի բնակիչ, գործով վկա Մայիս Ավետիսյանի տնտեսությունից զենք հափշտակի եւ տա իրենց: Այս մեղադրանքով անչափահասներին սպառնում է 6-10 տարի ազատազրկում: Մի պահ ընդունենք, որ իսկապես այդպես էլ եղել է: Բայց օրինական հարց է առաջանում. բա զենքի տե՞րը: Զենքն ու զինամթերքը անօրինական են եղել, բայց դրանց տերը գործով վկա է: Իսկ զենքը հափշտակած Արսեն Մկրտչյանի նկատմամբ քրգործը կարճվել էր: Ու ամեն ինչ այդ երեխաների վրա են բարդել: Մենք հանդիպեցինք մեղադրյալի կարգավիճակում հայտնված Արմեն Պուլուզյանի ծնողների հետ: Վերջիններս մեզ պատմեցին այս գործի հետ կապված որոշ մանրամասներ, որոնք ոչ միայն հիմնովին լույս են սփռում այս գործի վրա, այլ նաեւ ցույց են տալիս, որ այս գործին խառնված են բավական բարձրաստիճան պաշտոնյաներ եւ ազդեցիկ դեմքեր, որոնք էլ ցանկանում են գործը նման մեթոդներով ծածկել, քանզի հակառակ դեպքում դա կարող է անկանխատեսելի հետեւանքներ ունենալ: Նախ եւ առաջ, նախաքննությունը ամեն ինչ արել է, որպեսզի այս գործում որեւէ կերպ չարծարծվի Գրիգոր (Գոքոր) Ավետիսյանի անունը: Հենց վերջինիս է զենքը իրականում պատկանել, բայց որոշել են եղբոր` ամբողջ կյանքը անասնապահությամբ զբաղված Մայիսի անունը շոշափել: Ո՞վ է Գրիգոր Ավետիսյանը: «Պրոֆեսիոնալ խառնակիչ է,- պատասխանում է Արմեն Պուլուզյանի հայրը` Վահագն Պուլուզյանը,- մարդ, որի հետ 40 տարի մոտ հարաբերություններ ենք ունեցել, բայց այսօր կանգնում է, ասում, թե երեխայիս չի ճանաչում: Իսկ ամեն ինչ սկսվեց մի քանի ամիս առաջ, երբ մինչեւ Էջմիածնի քաղաքապետի ընտրությունները Գոքորը եկավ մեր տուն եւ ասաց, թե Սամվել Բաբայանի կուսակցության շտաբ է բացում եւ ինձ առաջարկեց անդամագրվել դրան: Ես եղել եմ Անկախության բանակի մարտիկ, մասնակցել եմ արցախյան ազատամարտին, սակայն որեւէ կուսակցության չեմ անդամագրվել: Ես մերժեցի նրա առաջարկը, տեղի ունեցավ վիճաբանություն, եւ մեր միջեւ թշնամանք առաջացավ: Եվ երբ առիթը եկավ, նա երեխայիս վրա դիտավորյալ գործ սարքեց»: Այս պատասխանը մեզ չբավարարեց: Որովհետեւ դա չտվեց պատասխանը այն հարցի, թե ինչու են գործը շուռ տվել այդ երեխաների վրա, եւ այն էլ այդքան անշնորհք ձեւով: Վահագն Պուլուզյանի պատասխանը պարզապես սենսացիոն է. «Չնայած խոսք է գնում մի քանի ավտոմատի մասին, բայց այդ թաքստոցում վագոնով զենք է եղել: Ահռելի քանակությամբ: Եվ այդ զենքի մասին խոսք չկա: Ով որ այս գործը կոծկել է, նա սովորական մարդ չի եղել. մի վագոն կամ բեռնատար զենքը սովորական մարդը չէր կարող թաքցնել: Թե ով է այդ մարդը, ես չգիտեմ»: Նշենք, որ զենքի ծագումնաբանության հետ կապված կա հետեւյալ բացատրությունը, թե 1992թ. աշնանը այդ զենքը Գ. Ավետիսյանի մոտ պահ է տվել «Տիգրան Մեծ» ջոկատի հրամանատար Մելսիկ Թանգամյանը, որը դրանից կարճ ժամանակ անց զոհվել է, եւ զենքերը մնացել են Ավետիսյանի մոտ: Գ. Ավետիսյանն էլ զենքերը թաքցրել է եղբոր գոմերում: «Շատ հնարավոր է,- նշում է Վահագն Պուլուզյանը,- այդ զենքը ինչ-որ նպատակի համար էին բերել: Մեկը չէ, երկուսը չէ, այլ մի բեռնատար»: Թե ինչ զենքեր են եղել թաքստոցում, Վահագն Պուլուզյանը պատասխանեց, որ բացի ինքնաձիգներից եղել են մեծ քանակությամբ գնդացիրներ, օպտիկական նշանառությամբ հրացաններ, նռնակներ, ականանետներ եւ այլն: Մի ամբողջ գումարտակի զենք: Քանի որ այս գործի մեղադրական նյութերը ուսումնասիրելով, ակնհայտ է դառնում, որ գործը ամբողջությամբ շինծու է եւ սարքված, մենք հավատում ենք Վահագն Պուլուզյանին: Եթե ահռելի քանակությամբ զենք կա եւ դա բոլորի աչքի առջեւ կորչում է, նշանակում է այս գործում իսկապես լուրջ մարդիկ են ներքաշված: Որոնք էլ, այն բանից հետո, երբ պատահաբար զենքի թաքստոցը հայտնաբերվել է, որոշել են գործը հոգեկան հիվանդությամբ տառապող երեխաների վրա բարդել: Այս կապակցությամբ նշենք, որ մաֆիայում հատուկ մարդիկ են պահում, որոնց միակ գործը նստելն է: Այսինքն, այդ մարդիկ իրենց վրա են վերցնում ինչ-ինչ հանցագործություններ, գնում են կալանավայր, հետո դուրս գալիս, ստանում իրենց հասանելիքը: Սրանք, այսինքն այն մարդիկ, ում զենքը իրականում պատկանել է, ակնհայտորեն լուրջ մաֆիոզ խմբավորում է: Ավելի շուտ, նման խմբավորման տնազ, եթե չեն կարողանում մարդ ճարել, որը իրեն կհամարեր զենքի տերը: Փոխարենը` ուժերը պատել է անչափահաս երեխաների վրա: Գործը բավական հետաքրքիր է, մենք անկախ դատավարությունից որոշել ենք պարզել, թե իրականում ինչ է կատարվել, որովհետեւ այս գործի հետքերը շատ բարձր ատյաններ կարող են տանել: «ՉԻ»

Ահա մի հետաքրքիր հոդված որը նվիրված է այդ թեմային, գրված նախկին կրթության նախարար Աշոտ Բլեյանի կողմից, որը, ինչպես տեսնում եք, դեմ է այդ գաղափարին: Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք դուք: «Հայկական Ժամանակ» №232, դեկտեմբեր 24 շաբաթ 2005թ. http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html ԵՐԲ ԳԱԼԻՍ Է 2006 ԹՎԱԿԱՆԻ ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԸ «Կրթության մասին» օրենքում 2001թ. կատարած փոփոխություններով, կրթության զարգացման 2001-2005թթ. պետական ծրագրով 2001-2002 ուստարվանից մենք անցում պիտի կատարեինք 11-ամյա հանրակրթությանը: Չհասցրինք: Չնայած սրան՝ ՀՀ կառավարությունը 2004թ. հունիսի 17-ի թիվ 900-Ն որոշումով կատարեց «Կրթության որակի եւ համապատասխանության» միջազգային վարկային համաձայնագրով ստանձնած պարտավորությունը. կառավարության հաստատած միջնակարգ կրթության պետական չափորոշիչով 2006թ. սեպտեմբերի 1-ից անցում է կատարվում միջնակարգ 12-ամյա հանրակրթության, որը փաստացի հակասության մեջ է մտնում ՀՀ օրենքի հետ: Այսպիսով, կարող ենք արձանագրել, որ ունենք ոչ լեգիտիմ 12-ամյա միջնակարգ կրթություն: Բայց ինչպե՞ս արդյունավետ անցում կատարել 10-ամյա դպրոցից 12-ամյա դպրոցին, երբ դրա հասարակական ներքին պահանջը չկա կամ այն գիտակցված չէ անգամ մասնագիտական լսարանում, երբ խորհրդարանը «Կրթության մասին» օրենքի համապատասխան փոփոխությունը ոչ միայն չի կատարել, այլեւ 10-ամյա խորհրդային դպրոցի ջատագով մեր պատգամավորները «Օրինաց երկրի» եւ նրա նախարարի «ջգրու» կամ որպես 10-ամյա խորհրդային դպրոցի նկատմամբ իրենց անդավաճան սիրո դրսեւորում՝ կարող են եւ ՀՀ օրենքում անհրաժեշտ փոփոխությունը չկատարել: Իսկ վարկային համաձայնագրով կառավարության ստանձնած պարտավորությունների կատարումը (12-ամյա դպրոցի անցնելու հետ կապված աշխատանքներ) 2004թ. սկսվել եւ 2008-ին ավարտվելու է: Բա որ հանկարծ ու խորհրդարանը համառի՞: Հիմա բովանդակային առումով: Ինչո՞ւ 12-ամյա դպրոց, ի՞նչ անել ավելացվող այդ երկու տարին, երբ 10-ամյա դպրոցի վերջին 2-3 տարիները աննպատակ ու պարապ էին կրթությունը շարունակելու ցանկություն չունեցող պատանիների համար (իսկ նրանք կազմում են սովորողների 30%-ը), երբ ԲՈՒՀ-ում մասնագիտական կրթության համար անհրաժեշտ առարկայական պատրաստությունը սովորողների (գոնե երեւանցիների) 90%-ը ստանում է ռեպետիտորական պարապմունքներում՝ որպես լուծ դիտելով միջնակարգ դպրոցի առկա ուսուցման 10-րդ դասարանի 35-ժամյա ուսումնական ծանրաբեռնվածությունը: Իսկ ի՞նչ անեն ընդհանուր 12-ամյա դպրոցի 11-րդ եւ 12-րդ դասարանում քոլեջային եւ արհեստագործական ուսուցում ստանալու որոշում կայացրած սովորողները: Իսկապես, ի՞նչ անել այս 12-ամյա դպրոցը, երբ բոլորը` 80-ամյա ակադեմիկոսից մինչեւ այս տարվա 16-17 տարեկան շրջանավարտն ու նրա 40-45 տարեկան ծնողը գոհ են իրենց ստացած դպրոցական ու մասնագիտական կրթությունից, իսկ 2006թ. սեպտեմբերն ամեն օր մոտենում է: Մի պահ պատկերացնենք, որ 2-3 տարում, ինչպես եւ նախատեսված է ՀԲ-ի վարկային համաձայնագրով, այսօրվա միասնական 10-ամյա դպրոցը հաջողությամբ դարձել է 12-ամյա, փոխվել են բոլոր ծրագրերը, դասագրքերը, գործում է Կրթակարգով որոշված հենքային ուսպլանը, բոլոր ուսուցիչները «Կրթության որակի եւ համապատասխանության» վարկային ծրագրով վերապատրաստում են անցել, ներդրվել է սովորողների գիտելիքների ստուգման նոր համակարգը, բոլոր դպրոցներն ապահովվել են համակարգիչներով, կրճատվող ուսուցիչներն էլ անաղմուկ թողել են դպրոցը: Ի՞նչ կստանա սրա արդյունքում երեխան (սովորողը), հասարակությունը, ուսուցիչը, դպրոցը... Դպրոցի՝ ըստ սովորողների թվի ֆինանսավորման ձեւը (ուզում եք՝ սրան անվանեք կրթական համակարգը քանդող, թե կրթության բարեփոխման կարեւոր գործոն) առկա է կրթության նախարարի անձից անկախ: Դպրոցներում սովորողների թիվը շարունակ պակասում է. եթե 1992թ. Հայաստանում ծնվել է 70 հազար 581 երեխա, ապա 2001թ.` 32 հազար 100 երեխա, եւ արտագաղթը, ինչպես հայտնի է, չի թուլանում: Այս ամենի արդյունքում ուսուցիչների, մանկավարժական եւ ոչ մանկավարժական աշխատողների թիվն ամեն տարի մի քանի հազարով կրճատվում է: Ուսուցիչների միջին ամսական աշխատավարձի բարձրացման գագաթը 2005թ. էր (մոտ 65%), 2006թ. աճը կկազմի 15%, իսկ 2007-2008թթ. աճը կկազմի մոտ 9%. ուսուցիչն իր կենսամակարդակի վրա դա չի զգա: Մանկավարժական մեկ դրույք` շաբաթական 22 դասաժամ պարապող բարձրագույն կրթությամբ ուսուցչի ամսական եկամուտը 2006թ. կկազմի մոտավորապես 48 հազար դրամ, դասղեկի աշխատանք կատարող, ինչպես նաեւ մաթեմատիկա, հայոց լեզու, օտար լեզու առարկաների ուսուցիչները գրավոր աշխատանքի ստուգման համար կարող են ստանալ մի քանի հազար դրամ լրավճար, եթե դպրոցների բյուջեները ներեն: Այսպիսով, կարող ենք արձանագրել, որ պետական դպրոցի ծանրաբեռված ուսուցիչը, ճիշտ է, հաղթահարել է աղքատության վերին սահմանը (օրական 4 դոլարից ավելի եկամուտ), սակայն ոչ միայն հասարակության միջին խավը չի ներկայացնում եւ առաջիկա տարիներին չի ներկայացնի, այլեւ պետական աշխատավարձով իր ընտանիքի համեստ կարիքները չի կարող բավարարել: Լրացուցիչ պարապմունքների համար սովորողների ծնողների վճարումներն են պահում ուսուցչին: Ուսուցիչները կարճատեւ վերապատրաստումների արդյունքում կրթակարգով երազած (պահանջած) նոր մեթոդի կրող չեն դառնա. իսկ այն, ինչով ուզում ենք «զարդարել» սովորողին (ազատ մարդ, անկախ, ստեղծագործական մտածողություն), անհնար է, եթե այդպիսին չէ ուսուցիչը: Հանրակրթական դպրոցների պետական ֆինանսավորումը ո՛չ այսօր, ո՛չ էլ առաջիկայում չի ապահովում հիգիենիկ պայմաններ, բավարար ուսուցողական եւ նյութական միջավայր: Ավելին՝ ունենք սեզոնային դպրոց: Փաստերով խոսենք. բնակչության մեկ շնչի հաշվով կրթական պետական հատկացումները 55 անգամ զիջում են Եվրոպայի Միության երկրների միջին ցուցանիշին: Ասել է թե՝ որակյալ եւ հավասարապես մատչելի հանրակրթությունը բազմապատիկ միջոցներ է ենթադրում: Ինչպե՞ս, որտեղի՞ց... Ի՞նչ է ստանում սովորողը (սովորողի ծնողը), եթե 2 տարի ավելի է մնում հասարակությունից եւ իրական կյանքից մեկուսացված, չջեռուցվող, մեծ մասամբ անհրապույր նյութական եւ ուսուցողական միջավայրով, հասարակության մեջ իրենց երկրորդականի կարգավիճակից չարացած ու ոչ լիարժեք ուսուցիչներով հաստատությունում: Եթե չի փոխվել բարձրագույն մասնագիտական կրթության որակը, ինչի՞ վրա են ծախսվելու դպրոցի 11-12-րդ տարիները: Որտեղի՞ց գիտենք, որ նոր ծրագրերը ավելի լավ են յուրացվելու, քան գործողները. ինչի՞ վրա է հույսը` գիտելիքների ստուգման նոր համակարգի՞: Ո՞ւմ են համոզում կրթության համակարգը ղեկավարողների ցանկությունները, եթե օրը ցերեկով դրական փոփոխություններն ու նոր պահանջները տեսանելի-շոշափելի չեն: Ի՞նչ է շահում հասարակությունը, եթե 12-ամյա դպրոցը, ինչպես 10-ամյա դպրոցը, անկարող է ստեղծել ժողովրդավարական (բաց) եւ գիտական-ստեղծագործական մթնոլորտ, եթե դպրոցներում չկան ամբողջական ճանաչողական զարգացումը պահանջող սոցիալական փոխհարաբերություններ, լիարժեք շփում, բնական ու կենդանի հաղորդակցում, եթե այսօր հանրակրթական դպրոցում (10-ամյա թե 12-ամյա) բացակայում է դպրոցի նորացման գլխավոր պայմանը` փոխադարձ հարգանքը: Ինչո՞ւ պիտի սովորողն ավելի շատ հարգի իր անհատական կյանքից եւս 2 տարի խլող դպրոցին եւ նրա ուսուցչին: Կրթության կազմակերպման սկզբունքներ, ուսուցչի եւ սովորողի նոր կատարելատիպեր ազդարարելը եւ պերճախոս կոչերով բարի կամքին դիմելը բավարար չեն: Կրթության նոր կազմակերպում է պետք, այնպիսին, որ կրթական նորամուծությունները մեխանիկորեն (ուղիղ) ազդեն կրթության բովանդակության եւ հասարակական երեւույթների վրա: Մենք պահանջում ենք հարգել սովորողի կյանքի ժամանակը եւ դնում ենք դպրոցի թե՛ գործող 10-ամյա, թե՛ լինելիք (անխուսափելի) 12-ամյա կրթության կազմակերպման հարցը, քանի որ «դպրոցում ուժերի անարդյունավետ վատնումը հենց կախված է նրանում կազմակերպման բացակայությունից, պատճառից, որն ընկած է նրա կազմակերպման հիմքում, որ բերում է ուժերի տնտեսման (խնայող օգտագործման) եւ հարկավոր արդյունավետության ձեռքբերման անկարողությանը» (Ջոն Դյուի): Խոսքն, իհարկե, ոչ միայն ու ոչ այնքան ֆինանսական (նյութական) միջոցների մսխման մասին է: Որքան էլ սահմանափակ են մեր նյութական հնարավորությունները, սրա հետ կարելի էր եւ հաշտվել: Չի կարելի հաշտվել մարդկային (երեխայի) կյանքի վատման չվերջացող ընթացքի հետ՝ հաշված ե՛ւ դպրոցում գտնվելու 10 թե 12 տարին, ե՛ւ դպրոցից դուրս ժամանակը՝ որպես արդեն դպրոցի շրջանավարտների (քաղաքացիների) «ոչ համապատասխան եւ ոչ ճիշտ պատրաստման արդյունք»: Մենք մեթոդական, ասել է՝ սկզբունքային սխալ ենք համարում արդեն քանի տարի կենտրոնանալը դպրոցական կրթության այլ փոփոխությունների վրա (ծրագրեր, դասագրքեր, ուսուցիչների վերապատրաստում)՝ առանց դպրոցի նոր` ժամանակին (կյանքին) եւ երեխայի բնույթին համապատասխան կազմակերպման: Մենք առաջարկում ենք, խնդրում ենք, պահանջում ենք (մեր Երեւանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի հանրակրթության կազմակերպման այլընտրանքով ապացուցում ենք), այո՛, ուշացած, բայց օր առաջ վերադառնալ դպրոցի (ԲՈՒՀ-ի, քոլեջի, ուսումնարանի) նոր կազմակերպման խնդրին՝ որպես կրթության բարեփոխման մեկնակետ ու մեթոդ: Ավելի հեշտ է նոր դպրոցներ ստեղծել, քան փոփոխել եղածը: Եղած մի քանի տասնյակ ոչ միջնակարգ հանրակրթական դպրոցները երազում են (պայքարում են) միջնակարգ դպրոց դառնալու մասին։ Կոնկրետ կրթատարիքային փուլի երեխաների խնդիրների լուծման համար ստեղծված եւ դրան համապատասխան միջավայր եւ կազմակերպում ստացած հանրակրթական հաստատություններ մեզանում չեն եղել եւ չկան: Խորհրդային իրականությունից ժառանգված՝ հասարակությունից, ընտանիքից մեկուսացված, հասարակական եւ ընտանեկան հոգսերին անհաղորդ, երեխային ոչ համապատասխան նյութական եւ ուսուցողական միջավայրով մեկ միասնական (10-ամյա թե 12-ամյա) դպրոցը` միջնակարգը, խժռում է անհատի կյանքի ժամանակը եւ ընտանիքի նյութական միջոցները, պահպանում դպրոցը՝ որպես ինքնաբավ հաստատություն, ծառայում նրա ուսուցչի ու չինովնիկի սոցիալական կարիքին եւ պատկերացումներին: Ըստ երեխաների ճանաչողության զարգացման փուլերի եւ հասարակության մեջ նրանց ունեցած մասնակցության աստիճանի անհրաժեշտ է ստեղծել երկու ինքնուրույն նոր դպրոց` իր խնդիրներով, խնդիրներին համապատասխան ուսուցողական եւ նյութական միջավայրով: 6-ից 12 տարեկանների՝ ճանաչողության զարգացման կոնկրետ գործողության փուլում գտնվողների, ընտանիքում եւ հասարակական կյանքում լիարժեք երեխա ընկալվողների դպրոց` բաց ու ազատ դպրոց, որտեղ 1-ին տեղում երեխայի ստեղծագործելն է, նրա երեւակայության զարգացումը, նրա նախասիրությունների դրսեւորումը եւ զարգացումը` հավասարապես մատչելի ու գրավիչ բոլոր երեխաների համար, որտեղ գնահատականը միայն ու միայն դրական խթան է, ինչպես անվտանգ ու հիգիենիկ միջավայրը: Իսկ ուսուցիչը ոգեշնչողի դեր է ստանձնում, երեխայի ստեղծագործելը խթանողի, որ այդ ձեւով էլ իր մեջ եղած լավը փոխանցի, որպեսզի իր մեջ էլ ստեղծագործելու, երեւակայելու հմտություններ զարգացնի: 12 տարեկան եւ բարձր երեխաների` ճանաչողության զարգացման ձեւական կատարողական փուլում գտնվող դեռահասների եւ պատանիների մասնագիտացված (ավագ) դպրոց, որը հնարավորություն կտա 9-ից 12-րդ դասարաններում ներառել մեծ թվով երեխաների՝ միջնակարգ եւ մասնագիտական ուսուցումը դարձնելով ավելի մատչելի եւ մասնագիտական ուսուցումն ավելի որակյալ, գումարելով ըստ սովորողների թվի պետական ֆինանսավորումը եւ անհատի մասնագիտական ուսուցման պատվերի համար լրավճարներ: Երկու ինքնուրույն նոր դպրոց` խոսակցության առանձին նյութ: ԱՇՈՏ ԲԼԵՅԱՆ

ԻՆՉՊԵ՞Ս Է «ՆԿԱՐՎՈՒՄ» ԱՐՑԱԽՅԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ «Հայկական Ժամանակ» № 232 դեկտեմբերի 24 2005 թ., շաբաթ http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html ԼՂ քաղաքացի Ալբերտ Ղազարյանը դեկտեմբերի 19-ին դիմել է ՀՀ գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին՝ պահանջելով, որ վերջինս պատասխանատվության ենթարկի հրապարակախոս Զորի Բալայանին անցյալ տարվա դեկտեմբերին հրատարակված «Ղարաբաղյան Ազատագրական պատերազմ. 1988-1994» հանրագիտարանի կազմման ընթացքում թույլ տված չարաշահումների համար: ԼՂ քաղաքացին համարում է, որ հանրագիտարանի գիտախմբագրական խորհրդի նախագահ Զորի Բալայանի քրեածին գործողությունների, մասնավորապես պաշտոնական դիրքը չարաշահելով՝ պետական միջոցներով հրատարակվել է մի գիրք, որը աղավաղում է 1988-ի փետրվարյան շարժման շատ ու շատ իրադարձություններն ու հերոսներին: Մեկ տարի առաջ Հայկական Հանրագիտարանը պետական պատվերով հրատարակել է «Ղարաբաղի Ազատագրական պատերազմ. 1988-1994թթ.» հսկայածավալ գիրքը, որի գիտախմբագրական հանձնաժողովի նախագահը հրապարակախոս Զորի Բալայանն է: Այս փաստը լուրջ հետեւանքներ է թողել գրքի բովանդակության վրա, քանի որ ղարաբաղյան ծագումով արձակագիրը հայտնի է որպես «ասոբի պրիբլիժոննի կ իմպերատորու», այսինքն` Հայաստանում ղարաբաղյան ծագում ունեցող ղեկավարներին` Ռոբերտ Քոչարյանին, Սերժ Սարգսյանին: Գիրքը պատմում է ԼՂ ազատագրական պատերազմի հետ այս կամ այն ձեւով առնչություն ունեցող մարդկանց, դեպքերի, երկրների մասին: Իսկ որպեսզի հասկանանք, թե ով ով է այս գրքում, բավական է նշել վիճակագրական մի քանի փաստ: Զորի Բալայանն իր կենսագրությանը գրքում հատկացրել է 124 տող, իսկ, ասենք, ՀՀ Ազգային հերոս Թաթուլ Կրպեյանին` 24 տող: ՀՀ ՆԳ նախկին նախարար Վանո Սիրադեղյանին հանրագիտարանը հիշում է 22 տողով, եւ նրա մասին գրված է. «Գործուն մասնակցություն է ունեցել կամավորական ջոկատների կազմավորման, ԼՂ մարդասիրական օգնություն առաքելու աշխատանքներին»: ԼՂ պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանը հիշատակվում է 20 տողով, որից որպես Ղարաբաղյան շարժմանը զինվորագրված մարդ` 13 տող: Շահումյանի շրջանի հայաթափման պատմությանը, որը գրքում տեղ է գտել «Օղակ օպերացիա» անվան տակ, այս գիրքը նվիրել է 37 տող, նույնքան տող նվիրված է նաեւ «Օպերացիա» լայնանշանակ բառին: Գրքում հետաքրքիր է նաեւ այն, որ քիչ տեղ չի հատկացված Զորի Բալայանի զոքանչին` Մարգարիտա Ղուկասյանին, աներձագին` Հրայր Մարությանին եւ վերջինիս որդուն` վիրաբույժ Արթուր Մարությանին: Ընդհանրապես, գրքում քիչ տեղ չի հատկացված, ավելին` հատուկ բաժնով առանձնացված են պատերազմի հետ այս կամ այն չափով առնչություն ունեցող բժիշկները: 1992-93 թվերին ՀՀ-ում ԼՂ Պետական պաշտպանության կոմիտեի հատուկ ներկայացուցիչ Ալբերտ Ղազարյանը փորձում է հասկանալ, թե ինչու Ղարաբաղում այդ տարիներին դասավանդած ուսուցիչներին ընդհանրապես տեղ չի հատկացված: Ի վերջո, Ղարաբաղում 1988-1994 թվերին զոհվել են հենց նրանց դաստիարակած երեխաները, որոնց թիվը մի քանի հազար է: Այս ամենից բացի, գրքում Զորի Բալայանի կենսագրությունից ավելի մեծ տեղ են զբաղեցնում «Հայաստան», «Լեռնային Ղարաբաղի պատմություն» ՀՅԴ եւ մի քանի այլ բառեր: Հայոց համազգային շարժմանը հատկացվել է 88 տող: Նույնիսկ «Սումգայիթի ցեղասպանությունը» իր ծավալով ավելի մեծ չէ Զորի Բալայանի կենսագրությունից: Իսկ իր մասին գրքում ի՞նչ է գրել պրն Բալայանը. «1988-94 թվերին գործուն մասնակցություն է ունեցել Արաքսից մինչեւ Օմարի լեռնանցք ընթացող ինքնապաշտպանական եւ ազատագրական մարտերի պլանների մշակման աշխատանքներին: Հորդորել եւ ԼՂ է ուղարկել Ռուսաստանի եւ այլ երկրների առաջադեմ մտավորականների ու իրավապաշտպանների` դրանով իսկ փրկելով հազարավոր մարդկանց կյանքը»: Այստեղ Զորի Բալայանի մասին տեղ է գտել նաեւ հույժ կարեւոր մի փաստ. «2004-ին «Կիլիկիա» առագաստանավով անցել է 7 ծովով եւ հասել Վենետիկ»: Վենետիկ հասնելու ղարաբաղանպաստ հետեւանքների մասին, այնուամենայնիվ, ոչինչ գրված չէ: Բայց սա դեռ ամբողջը չէ, գրքում ոչ մի խոսք չկա արցախյան շարժման ակունքներում կանգնած գործիչների` Իգոր Մուրադյանի, Արկադի Մանուչարովի մասին: Ոչ մի տող չկա նույնիսկ 1992-ից ԼՂ ՊՊԿ արագ հակազդման հատուկ գումարտակի հետախուզության պետ, 1993-ից՝ նույն գումարտակի հրամանատարի տեղակալ Սասուն Աղաջանյանի մասին: Փոխարենը գրքում իրենց էջերն ունեն ԼՂ ներկա վարչապետ Անուշավան Դանիելյանը (43 տողով) եւ ՀՀ Շիրակի նախկին մարզպետ Արարատ Գոմցյանը (42 տողով): Անուշավան Դանիելյանը պատերազմի տարիներին ընդհանրապես Ղարաբաղում չի եղել, իսկ նրա մասին գրված է, որ «1987-1990 թվերին` ԽՍՀՄ ատոմային էներգետիկայի նախարարության Սիմֆերոպոլի հատուկ պրոֆտեխուսումնարանի փոխտնօրեն, իսկ 1990-1998 թվերին` Ղրիմի Հանրապետության Գերագույն Խորհրդի միջպետական եւ ազգամիջյան հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ, ապա խորհրդարանի առաջին փոխնախագահ, միաժամանակ` սահմանադրական հանձնաժողովի նախագահ»: Իսկ Արարատ Գոմցյանին 42 տող են տրամադրել այն առիթով, որ 1990-1996 թվերին լինելով ՀՀ կառավարությանն առընթեր բնակարանային կոմունալ տնտեսության հանրապետական միավորման նախագահ՝ Վարդենիսում զբաղվել է փախստականների բնակեցմամբ: Իսկ ՀՀ Ազգային հերոս Մովսես Գորգիսյանը, կարելի է ասել, ընդհանրապես կենսագրություն չունի, նրան հատկացված 26 տողից երեւում է, որ Ղարաբաղյան շարժման հետ նրա կապն այն է, որ «շարժման սկզբին հանրահավաքներում ելույթներով պաշտպանել է արցախահայության արդարացի պահանջը»: Իսկ 1990-ի հունվարին մասնակցել է Երասխի ինքնապաշտպանությանը եւ զոհվել: Ինչո՞ւ է այսպես: Ինչո՞ւ են բժիշկներն առանձնացվել, իսկ, ասենք, ուսուցիչները` ոչ: «Բժիշկները բանակայիններ են, բայց էդ հարցին չեմ ուզում պատասխանել»,-երեկ մեզ հետ ունեցած հեռախոսազրույցում տեղեկացրեց արձակագիր, բժիշկ Զորի Բալայանը: Նա նաեւ պատասխանեց այն հարցին, թե ինչու շարժման առաջին քաղբանտարկյալ Արկադի Մանուչարովը, գաղափարախոսներ Իգոր Մուրադյանը, Ալբերտ Ղազարյանը գրքում ընդհանրապես չկան: Առաջին երկուսը, պրն Բալայանի տեղեկություններով, հրաժարվել են, բայց ռուսերեն հրատարակությունում, որը պատրաստվում է, «նրանց անունը կլինի` ուզեն թե չուզեն»: Կլինի նաեւ Ալբերտ Ղազարյանի անունը, որին պրն Բալայանը ճանաչում է, ու նրա այս հրատարակության շուրջ նրա բարձրացրած «ղալմաղալն» էլ է ճանաչում: Պարոն Բալայանը առավելագույնս պատրաստ է պատասխանել այն հարցին, թե Արարատ Գոմցյանն ինչ կապ ունի Ղարաբաղի ազատագրական պատերազմի հետ. «Արարատի արածը չեմ պատկերացնում, թե ով ա էդքան արել, որքան` ինքը»: Իսկ ի՞նչ է արել: Պարզվում է՝ պատերազմի տարիներին պրն Գոմցյանը «եթե ոչ հազար անգամ, ապա հարյուրից ավելի անգամ» կազմակերպել, տարել եւ տեղ է հասցրել պետական օգնություն Հադրութի եւ շրջակա շրջանների համար: Այդպես էլ բաց մնաց այն հարցը, թե այդ դեպքում գրքում ինչու է հիշատակված միայն Վարդենիսը փախստականներով բնակեցնելու փաստը: Իսկ ԼՂ վարչապետ Անուշավան Դանիելյանն ի՞նչ է արել: Պատասխանը սպանիչ էր. «Անուշավանը, երբ Ղրիմում էր, ԼՂ ղեկավարների հետ կապեր է ունեցել»: Ի դեպ, գրքում իր կենսագրության տեղ գտնելու փաստի հետ պրն Բալայանը կապ չունի: «Նյութը, որ իմ մասին է, ես ասել եմ` չեմ նայելու եւ շատ սխալ եմ արել, որ չեմ նայել. շատ բաներ կան, որ էնցիկլոպեդիայի հետ կապ չունեն»,- ասաց Զորի Բալայանը: Երեկ նա տեղեկացրեց, որ հնարավոր է վերահրատարակել այս գիրքը, որտեղ հազարից ավելի ուղղումներ են մտցվել, եւ նոր հրատարակությունում կլինեն նաեւ Ղարաբաղի պատերազմում, այսպես ասած, ընդհատակում կռված ՆԳ մոտ 6 հազար զինվորների անունները, որոնք գաղտնի հանձնարարություններ են կատարել: Նոր հրատարակությունը ձրի կբաժանվի ԼՂ պատերազմում զոհված բոլոր 6 հազար 500 զոհերի հարազատներին: Ի դեպ, հանրագիտարանի պատասխանատու քարտուղար Հենրիկ Խաչատրյանից երեկ տեղեկացանք, որ գրքի տպագրման համար ծախսվել է առնվազն 12 հազար դոլար: ՄՀԵՐ ԱՐՇԱԿՅԱՆ

«Հայկական Ժամանակ» 24.12.2005 թ. http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html տարբերություն չկա Դեկտեմբերի 21-ին Ադրբեջանի պետական նավթային ընկերության եւ «Գազէքսպորտ» ընկերության միջեւ, որը ռուսական «Գազպրոմ» ընկերության դուստր ձեռնարկությունն է, ստորագրվել է մի պայմանագիր, որի համաձայն 2006 թվականին Ադրբեջանը Ռուսաստանից կստանա 4,5 միլիարդ խորանարդ մետր գազ՝ հազար խորանարդ մետրի համար վճարելով 110 դոլար: Մինչ այդ գազի գինը հազար խորանարդ մետրի համար 60 դոլար էր: Այսպիսով, Ռուսաստանի համար Հայաստանը եւ Ադրբեջանը գտնվում են նույն հարթություններում: Այսպիսով, հայաստանյան ռուսոֆիլները եւս մեկ ծանր հարված ստացան:

Inchits?

Пока см. здесь: http://mp3.musichall.am/ А после НГ откроется наконец новый портал посвящённый армянской ашугской музыке, с лучшей скоростью закачки!

:lol:

Ayo, Rusastanum ka HYD nerkayatsutschutyun@, bayts, @st yerevuytin, orenqi het problemnerits khusapelu patcharov nranq irents gortsuneutyun@ chen hraparakum, mnalov stverum. Indz khostatsel en tal Mosvayi grasenyaki hastsen.

Предлагаю вашему вниманию интервью с главой МИД нашей страны Варданом Осканяном. Обратите внимание на подчёркнутый абзац. Фактически, глава внешнеполитического ведомтсва выразил готовность отказаться от (некоторых) освобождённых районов, то есть тех территорий Арцаха, лежащих вне пределов бывшей НКАО, которые были освобождены нашей армией. Должен сказать, что рейтинг Осканяна сильно упал в моих глазах. надеюсь, нашим властям хватит мозгов и силы не проводить подобный вариант в жизнь. Чувствуете диссонанс нашего мягкого даже виноватого тона "голубя"-миротворца Осканяна с недавными очередными воинственными заявлениями Алиева? Мне кажется, подобные безотвентственные и предательские заявления из уст нашего министра недопустимы: Арцах не должен уступать Азербайджану ни сантиметра своей территории, даже в обмен на мирное соглашение, и это очевидно. Мне кажется, под давлением международных организаций, началась подготовка нашими властями общественного мнения страны к сдаче (нескольких) освобождённых районов. В сложившихся условиях, единственное, что мы, представители армянских интернет-ресурсов, можем сделать - написать открытое письмо главе МИД, где укажем на недопустимость подобных заявлений и подобных шагов, ставящих под сомнение территориальную целостность независимого Арцаха включающего все осовбождённые территории. ГЛАВА МИД АРМЕНИИ: РЕШЕНИЕ КАРАБАХСКОЙ ПРОБЛЕМЫ БУДЕТ КОМПРОМИССНЫМ http://arka.am/rus/archive/n12/n2912/291202.html ЕРЕВАН, 29 декабря. /АРКА/. Решение арцахской проблемы будет компромиссным. Об этом в интервью армянской телекомпании "Кентрон" заявил министр иностранных дел Армении Вардан Осканян. "Если мы, в конце концов, достигнем решения, то должны осознать, что оно будет в компромиссном варианте",- сказал он. В.Осканян заметил, что "не будет варианта решения, который мы поставим на стол, и народ начнет нам за это аплодировать". "Все стороны поставят подписи под этим документом по собственной воле, никто их принуждать не будет, и в этом случае можно предположить, что решение будет компромиссным, и мы должны суметь правильно представить этот компромисс. Политические силы должны поверить во все это, и мы объединенными усилиями должны продвигать вперед этот вопрос", - сказал В. Осканян. Отвечая на вопрос о том, приведет ли возможное возвращение контролируемых территорий Азербайджану к росту псевдпатриотических настроений, направленных против властей Армении, глава МИД подчеркнул, что "это зависит от того, как будет представлен этот вопрос". В.Осканян считает вопрос территорий самым "затасканным". "Территории, которые мы сегодня контролируем, являются для нас элементами безопасности, и если мы сделаем сохранение этих территорий в наших руках окончательной целью, я думаю, мы окажемся на неверном пути",- сказал министр. По его мнению, то же самое относится к Азербайджану, который сделал вопрос возвращения этих территорий первостепенной задачей и отказывался от любых обсуждений по статусу Нагорного Арцаха, в результате чего стороны до сегодняшнего дня находились в тупике. "Сегодня эта ситуация изменилась, и поэтому мы достигли такого прогресса в переговорах",- сказал глава МИД. Следовательно, считает он, к вопросу о территориях необходимо подходить с точки зрения безопасности. "Если эти территории необходимо сохранить для обеспечения безопасности народа Нагорного Арцаха, то их следует сохранить. Если эти территории надо отдать, для обеспечения безопасности народа Нагорного Арцах то эти территории надо отдать",- заявил он. "Если на основе этого принципа мы достигнем решения, которое гарантирует сегодняшний статус Нагорного Арцаха де-факто, и дает перспективы для его трансформации в де-юре в ближайшем будущем, то такой принцип должен стать для нас предметом серьезнейшего обсуждения", - сказал глава внешнеполитического ведомства. По мнению В. Осканяна, в этом направлении легче работать с партиями правящей коалиции, так как они демонстрируют исключительно принципиальные позиции, а не политизируют проблему для своих личных интересов. При этом он добавил, что есть партии, идеология которых созвучна сегодняшнему процессу урегулирования, однако они попытаются политизировать вопрос с целью нападок на власти. "Перед нашими глазами пример референдума, и у меня есть серьезная обеспокоенность, чтобы то же самое не повторилось в случае с Нагорным Арцахом",- заявил В.Осканян.Г.Б.--0--

"Джавахк нуждается в помощи всего армянского мира": интервью Ваагна Чахаляна ИА REGNUM http://www.regnum.ru/news/567886.html Справка: Ваагн Чахалян - председатель Демократического Альянса "Единый Джавахк" ИА REGNUM: Г-н Чахалян. В последнее время руководимый Вами Демократический Альянс "Единый Джавахк" стал активно действующим фактором в общественно-политической жизни Джавахети (армянонаселенный регион Грузии - по-армянски "Джавахк"). Поскольку проводимая вами деятельность не всегда получает однозначную оценку, я попросил бы Вас в общих чертах обрисовать основную программную линию и идеи, на которых основывается ваша общественная деятельность... Демократический Альянс "Единый Джавахк" был создан в марте 2005 года рядом армянских общественных организаций Джавахка и начали мы свою деятельность с проведения двух многотысячных митингов в г. Ахалкалаки, беспрецендентных для Джавахка. Наши основные цели - это консолидация армянского населения Джавахка и защита ее интересов. Мы считаем себя патриотами джавахской земли, любящими свою Родину и желающими достойно жить и трудится на земле своих предков. Мы стремимся синтезировать и воплотить в жизнь общечеловеческие демократические и гражданские ценности с огромным культурно-историческим наследием армянского народа. Считая себя ответственными за сохранение стабильности и нейтрализации импортируемой извне деструктивными политическими силами Грузии межэтнической напряженности, мы будем твердо стоять на страже интересов и гражданских прав армянского населения Джавахка - законопослушных и полноценных граждан грузинского государства. Мы уверены, при наличии политической воли у руководства Грузии и в сотрудничестве со всеми прогрессивными общественными и политическими силами республики, возможно решить все накопившиеся в крае проблемы, а Джавахк, благодаря своему географическому положению, может и должен стать эффективным посредником ускорения экономических интеграционных процессов между Грузией и Арменией. ИА REGNUM: В течении этого года в Джавахети имели место несколько серьезных инцидентов. Каковы основные причины обострения ситуации в крае? Вы, вероятно, говорите о штурме армянской школы г. Ахалциха, очередной попытке огрузинивания армянской церкви в с. Самсар, столкновении с представителями Налоговой инспекции в г. Ахалкалаки и недавнем погроме на таможенном посту Ждановакан... Начиная с советских времен и особенно после обретения Грузией независимости, правящие режимы Грузии последовательно осуществляют политику "Грузия для грузин", добиваясь вытеснения армян из Джавахка, ассимиляции армян, проживаюших в других регионах Грузии и уничтожения армянского культурного слоя. Для реализации этой политики используются все доступные государству средства. Как в Джавахке, так и других регионах Грузии постоянно нарушаются права армянского населения несмотря на то, что Грузия при вхождении в Совет Европы взяла на себя обязательства по защите прав национальных меньшинств. Для доказательства приведу лишь несколько вопиющих фактов: Местное самоуправление В 1995 году была создана губерния Самцхе-Джавахтия, в состав которой помимо преимущественно армянонаселенных районов сознательно, для уменьшения абсолютного преобладания армянского населения, были включены Адигенийский и Боржомский районы, в результате чего численность армянского населения губернии составила около 55%. С момента создания губернии Самцхе-Джавахтия, где армянское население составляет большинство, полномочным представителем президента Грузии (губернатором) назначаются исключительно грузины. Из более чем двух десятков штатных сотрудников администрации губернии лишь трое являются армянами. Образование 1. В отличие от истории Грузии, преподавание которого является обязательным в средних армянских школах, история армянского народа была обьявлена факультативным предметом, преподавание которого не оплачивается. А в последнее время преподавание истории армянского народа в армянских школах вообще было запрещено. 2. Преподаватели грузинского языка, представители исключительно грузинской национальности, получают зарплату, в несколько раз превышающую зарплату остальных преподавателей армянских школ. Демографическая политика 1. В 2002 году в Ахалкалаки был открыт филиал Тбилиского Университета с целью, согласно заверениям властей, обеспечить интеграцию армянской молодежи в грузинское общество, для чего преподавание ведется на грузинском языке. Однако большинством поступивших студентов является грузинская молодежь, приезжающая из различных регионов Грузии и для которых властями созданы исключительные привилегии: бесплатное жилье; повышенная стипендия; бесплатное питание и обещание обеспечить работой в Джавахке после окончания учебы. 2. В 2005 году в джавахском городе Ниноцминда, самом холодном районе Грузии был открыт Детский дом, в котором уже проживают около 40 грузинский детей, привезенных из различных районов Грузии. Очевидно, что подобными действиями грузинские власти преследуют конкретную цель - изменить демографическую ситуацию в Джавахке в сторону увеличения присутствия в регионе представителей титульной нации. Подобными действиями грузинские власти лишь накаляют и без того взрывоопасную ситуацию, сложившуюся в Джавахке. ИА REGNUM: Как известно, последнее обострение ситуации в Джавахети было вызвано заменой сотрудников таможни армянской национальности на представителей грузинской национальности. С чем Вы связываете стремление Тбилиси заменить должностных лиц в Джавахети на представителей грузинской национальности? Стремление Тбилиси заменить должностных лиц на представителей грузинской национальности не является чем-то новым или случайным. Дискриминационная кадровая политика по национальному признаку - традиционная черта грузинской национальной политики как таковой. В нашем случае настойчивая политика по вытеснению служащих армянской национальности из государственных учреждений и, в особенности, из силовых структур, преследует цель продемонстрировать армянскому населению Джавахка кто является полным и безраздельным хозяином ситуации в крае. Зная как болезненно реагирует находящееся под постоянным политическим, социально-экономическим и психологическим давлением, население края на каждое новое проявление этнической дискриминации, власти Тбилиси расчитывали этим шагом вызвать новую волну всеобщей деморализации. Однако подобная недальновидная политика полностью бесперспективна и контрпродуктивна и приведет только к еще большему ожесточению армянского населения Джавахка и спровоцирует на адекватные действия. ИА REGNUM: Железная дорога Карс (Турция) - Ахалкалаки (Грузия), естественно, будет проходить по территории Джавахети. Как население региона относится к этой перспективе? Мы расматриваем планы по строительству железной дороги Карс-Ахалкалак как непродуманное и чреватое опаснейшими политическими последствиями решение, идущее в разрез с фундаментальными интересами грузинского государства. Население Джавахка крайне отрицательно относится к данному проекту по следующим причинам: Во - первых, реализация данного проекта резко усилит присутствие Турции в Джавахке, в том числе, возможно, и военное, под предлогом защиты коммуникаций. Здесь уместно привести малоизвестный мировой общественности факт. В 1918-20 гг. во время турецкого вторжения в Закавказье, после осуществления Геноцида Армян в Западной Армении, турецкие войска учинили также резню армянского населения Джавахка: от рук турецких солдат погибли или умерли от холода около половины населения края (около 40 000 человек). При этом власти независимой Грузии не только не обеспечили защиту армянского населения, но более того, способствовали гибели от голода армянского населения, перекрыв войсками дороги ведущие в центральные, безопасные районы Грузии. Во-вторых, реализация этого проекта и усиление позиций Турции в регионе, может способствовать переселению турок-месхетинцев в армянский Джавахк, хотя выселены они были из региона Месхетии (Аспиндзский, Ахалцихский и Адыгенийский районы), в котором ныне проживает преемущественно грузинское население, которое вовсе не намерено возвращать туркам земли. В-третьих, реализация этого проекта однозначно направлена на усиление транспортной и экономической изоляции Армении. Все экспертные заключения убедительно свидетельствуют о явной экономической нецелесообразности подобного проекта, поскольку железная дорога Тбилиси-Гюмри-Карс с эксплутационной и экономической точек зрения несравненно лучше. В этих условиях, учитывая антиармянскую и лжеинтеграционную политическую подоплеку данного проекта, принимая во внимание историческую память о Геноциде армян 1915-1923 гг., включая и резню армян Джавахка турецкими войсками в 1918 и 1920 годах и исходя из коренных интересов грузинского государства и его граждан, мы будем бороться за абсолютное недопущение реализации проекта железной дороги Карс-Ахалкалаки всеми предусмотренными для этого законными средствами. ИА REGNUM: Чего Вы ожидаете от Армении и как воспринимается в крае позиция армянского государства по проблеме Джавахети? Руководители Армении утверждают, что напряженная ситуация в Месхк-Джавахке обьясняется тяжелым социально-экомомическим положением края и не видят никаких политических проблем. Я уверен, что руководство Армении прекрасно осведомлено о массовых нарушениях прав армянского национального меньшинства в Грузии и о проводимой государственной политике вытеснения армянского населения из Месхк-Джавахка. Однако, ради сохранения хороших отношений с Грузией с одной стороны, и недооценивая взрывоопасность ситуации, с другой стороны, руководство Армении предпочитает не замечать наличие в Джавахке политической проблемы. Уверен, что очень скоро под давлением сотен тысяч джавахцев, проживающих в Армении, патриотических сил Армении и Диаспоры, ветеранов Арцхской войны, офицерского корпуса Армянской Армии, правительство Армении будет вынуждено изменить свою позицию. Нынешнему руководству Армении хорошо известно о той действенной помощи, которую оказал Джавахк воюющему Арцаху (Нагорный Арцах - ИА REGNUM). Сейчас же Джавахк нуждается в помощи и надеется на поддержку не только Армении и Арцаха, но и всего армянского мира. Только сохранение Джавахка армянским предотвратит полное окружение Республики Армения тюркским этническим элементом, что для Армении чревато катастрофическими последствиями. Руководству Армении гораздо рациональнее было бы немедленно признать наличие политической проблемы в Джавахке, потребовать от грузинского руководства прекращение политики дискриминации армянского национального меньшинства в Грузии и предложить совместно решить накопившиеся в Месхк-Джавахке проблемы на основе норм международного права и при посредничестве авторитетных и компетентных международных структур. В противном случае ситуацией могут воспользоваться третьи силы, заинтересованные в дестабилизации обстановки в Джавахке и спровоцировать армяно-грузинский конфликт, остановить который, исходя из опыта других конфликтов имевших место в Закавказье, будет уже очень сложно.

Глава МИД Армении: "необходимо пересмотреть всю политику энергетической и экономической безопасности" http://www.regnum.ru/news/568190.html Повышение тарифов на газ со стороны России может серьезно ударить по экономике Армении. Об этом в интервью армянскому телеканалу "Кентрон" заявил министр иностранных дел Армении Вардан Осканян. По его словам, "повышение тарифов на газ, нанесет серьезный удар по темпам экономического роста Армении, неуклонно фиксируемым в последние годы". "Для такой небольшой страны, как Армения, такие вещи даром не проходят", подчеркнул министр. При этом он заметил, что не следует делать резких политических заявлений и пересматривать всю палитру стратегических отношений с Россией. "Россия тоже отлично понимает, что может означать для Армении повышение тарифов. Что надо сделать Армении - так это пересмотреть всю политику энергетической и экономической безопасности страны, чтобы подстраховать себя в будущем от подобных потрясений", считает глава внешнеполитического ведомства Армении. "Не будем торопиться - переговоры по этой проблеме продолжаются, а политика учит, что в любом плохом есть и хорошее, надеюсь, какой-то приемлемый выход будет найден", - сказал глава внешнеполитического ведомства Армении.