Unregistered - M

Ну, как Вам сказать, уважаемый Кайзер... Меня, конечно, тронуло трепетное отношение автора к горе Арарат, может быть я даже согласилась бы с некоторыми несомненно патриотичными мыслями, но... как минимум при определении слова "намус" и Вы должны были бы... ну хотя бы улыбнуться. Еще интересно, слово "их" случайно не относится к русскому языку тоже? А то я немного не понимаю...

Спасибо г-ну Мнацаканяну. Смеялись долго.

Стефи джан, спасибо большое за такую красоту!

Աստված օգնական, Հայր Ղեւոնդ: Хочу задать Вам вопрос о стихе из Евангелия от Иоанна, 15:13. ("Нет больше той любви, как если кто положит душу свою за друзей своих.") Почти во всех переводах речь идет не о душе, а о жизни (напр. в армянском и английском): Մեծ եւս՝ քան զայս սէր՝ ոչ ոք ունիցի, եթէ զանձն իւր դիցէ ի վերայ բարեկամաց իւրոց։ Greater love has no one than this, that he lay down his life for his friends. Хотя и греческое слово psuche, и арамейское napsheh имеют какой-то двоякий смысл. Мне кажется сомнительным, что проявлением любви для христианина может быть пожертвование своей души и вместе с душой - бессмертия. Как нужно понимать это? Действительно ли речь идет о том, что ради ближних можно погубить и собственную душу?

Обещаю. Спокойной ночи!

Ты что? Кому сейчас легко? Она все понимает.

Я с ней в последнее время редко общаюсь, как-то пропустила этот момент. Но в этом случае она молодец, однозначно. Надо бы поговорить с ней на эту тему.

Форточки закрывать умею.

Не могу же я исцелить ее против ее воли?

Эту Девочку я знаю немного. Иногда мы с ней кушаем спелые дыни, и слушаем радио. Надо, чтобы Девочка вышла замуж, ну хотя бы за ПрЫнЦа, и выбросила из головы все глупости. Я ей часто об этом говорю, но меня она не слушается. (-:

Маро, شرك - проявление куфра, поклонение кому-либо или чему-либо, кроме Милостивого и Милосердного, и отождествление с Ним кого-либо или чего-либо.

Как живешь, Маро?

test

Ա՛յ Մառուս, ի՞նչ ես անհանգստանում, քիրա՛: Մի բան կմտածենք.

Celtic, +1!

Нет, Пуся, я это

http://forum.hayastan.com/index.php?s=&amp...st&p=679599

Լավ, իսկ հիմա Գեւորգ Էմինի թարգմանությունները... Օդը մեղմ է, օրը` պայծառ ու մաքուր, Վարդի դեմքից ցողը փոշին է մաքրում. Դեղին վարդին թեքված սոխակը գինով Շշնջում է. «Ճիշտը հարբելն է կյանքում...» *** Եթե մեզ վարդ բաժին չընկնի - փուշն էլ բավ է, Եթե կրակ բաժին չընկնի - լույսն էլ բավ է, Եթե ոչ շեյխ լինի, ոչ քուրձ, ոչ մենաստան, Ժամի զանգը և Հարության հույսն էլ բավ է: *** Ո՛վ օրենսգետ, մենք քեզանից ջանասեր ենք այս աշխարհում. Թեև հարբած, սակայն սթափ խելքի տեր ենք այս աշխարհում, Մենք` խաղողի արյունը ալ – մարդկանց արյունն ես դու խմում,- Խղճով ասա, մե՞նք, թե՞ դու ես արյունախումն այս աշխարհում:

*** Զիս քո սիրոյն, ո՛վ նազելի, հովերն առեր` կու մաղէ, Օտարին լեզուն աւելի ցաւ եղեր` զիս կու տաղէ, կու տաղէ, Այս կարօտուս չի դիմացւիր, միշտ զհոգիս կու քաղէ. Դէպի երկիրն իմ սիրելոյն Առնէր, տանէր հովն զիս, հովն զիս, Դէպի յայգին իմ նազելոյն Փչէր, տանէր քամին զիս, քամին զիս: Խղճալի այն եւ ցաւալի թռչնակին ես նման եմ, Որ սիրովն իմ կարմիր վարդին յարակ ի սուգ մտանեմ, մտանեմ. Ի սար, ի ձոր շրջաբերիմ, խնդրեմ եւ ո՛չ գտանեմ. Դէպի երկիրն իմ սիրելոյն Առնէր, տանէր հովըն զիս, հովըն զիս, Դէպի յայգին իմ նազելոյն, Փչէր, տանէր քամին զիս, քամին զիս: Սրաթեւ թռչնակ լինէի, թռչէի` ուր կամէի, Կամ ի յայգին իմ սիրելոյն փչօղ քամին լինէի, Թեթեւ ամպիկ պիտէի` հովուն առջեւն իյնէի. Դէպի յերկիրն իմ սիրելոյն Առնէր, տանէր հովն զիս, հովն զիս, Դէպի յայգին իմ նազելոյն Փչէր, տանէր քամին զիս, քամին զիս: Այս բոցոյս թէ ծովեր կապեն` չգիտէ իսկի մարիլ, Այլ հանապազ նոր ի նորոյ սկսանի ի վառիլ, Զի ինքն ա՛յլ տեղ, հոգին ա՛յլ տեղ, ո՞վ կարէ կալ դադարիլ. Դէպի յերկիրն իմ սիրելոյն Առնէր, տանէր հովն զիս, հովն զիս, Դէպի յայգին իմ նազելոյն Փչէր, տանէր քամին զիս, քամին զիս:

Красивая, Карс. У меня тоже есть одна замечательная книжка; с одной стороны оригиналы, с другой - переводы Эдварда Фицджеральда на английский..

Аxchi, тише! Xaytarak ho ches? ()

Bigoss, извините, это я начала с оффтопом. Наш парнокопытный муфлонуважаемый сосед не виноват...

Վերջ առաջին մասին

ԶԱՐԳԱՑՈՒՄ Աշխարհի պատմութեան քրիստոնէական շրջանի երկրորդ հազարամեակի վերջին տասնամեակն է, որ կը բացուի մեր առջեւ այս տարիով` 1990-ով: Ներկայ ժամանակներուն, մանաւանդ Երկրորդ Համաշխարհային Պատերազմէն ասդին, մարդկային լեզուի մէջ ամենէն շատ գործածուած բառերէն մէկն է զարգացում-ը (development): Աշխարհը սրընթաց կը յառաջադիմէ: Հսկայական նուաճումներ կը կատարուին գիտական աշխարհին մէջ. հնարագիտութիւնը (technology) աննախընթաց արագութեամբ եւ աննկարագրելի այլազանութեամբ, անհաշուելի ճիւղաւորումներով, գլխու պտոյտ պատճառող գիւտերով եւ իրագործումներով մարդկային կեանքին մէջ կը ստեղծէ նորանոր, անսպասելի դիւրութիւններ, կենցաղի եւ գործի աներեւակայելի գործնական հնարաւորութիւններ: Ու մարդիկ կ'ըսեն. «աշխարհը կը զարգանայ». «զարգացման դար է այս դաչը»: Ծնողներ նախանձախնդրաբար կը յայտարարեն. «մեր զաւակները բարձր ուսում պէտք է ստանան, համալսարանական կրթութեան տէր պէտք է ըլլան, որպէսզի կարենան քայլ պահել աշխարհի հետ եւ ապրուստի լաւ պայմաններ ձեռք բերել»: Զարգացո՜ւմ... Բայց ա՞յս է ամբողջ պատմութիւնը զարգացում կոչուած բանին: Այս մէկ երեսն է եւ սակայն ո՛չ էական, կարեւոր երեսը: Զարգացումը պէտք է փնտռել ոչ այնքան նիւթական առաւելութիւններու, արտաքին երեւոյթներու շրջագծին մէջ, որքան մարդու կեանքի որակային տարածքին մէջ: Ընդհանրապէս, սովորական, ժողովրդային, մակերեսային հայեցողութեան մէջ զարգացած ըլլալու հանգամանքը կ'առնչուի կամ կը նոյնացուի այս արտանձնական տուեալներուն եւ երեւոյթներուն հետ: Արեւմտեան կոչուած աշխարհը առհասարակ նկատուած է այս իմաստով զարգացման աղբիւրը: Մանաւանդ Միջին Արեւելքում եւ կամ «Երրորդ Աշխարհ» անունին տակ ճանչցուած ցամաքամասերու (Ծայրագոյն Արեւելք, Ափրիկէ, Հարաւային Ամերիկա) ժողովուրդներ Արեւմուտքին կը նային որպէս մտատիպարի: Սա անմիջականօրէն տեսանելի կողմն է, առաջին հերթին աչքին հանդիպող երեսը զարգացում երեւոյթին: Բուն զարգացումը, սակայն, մարդու անձին ներքին աշխարհին` հոգեկան, իմացական բարոյական տարածքներուն մէջ ունի իր տեղը: Եթէ մարդ երկրագունդի սահմաններէն անդին` անջրապետ, լուսին կամ այլ մոլորակներ երթալու հնարաւորութիւններ ստեղծէ, կամ նամակ մը այստեղ գրելով եւ նոյն վայրկեանին զայն Ամերիկա հասցնել եւ կարդալ տալով եւ կամ առտու Նիւ Եորք արթննալով, կէսօրին Լոնտոն ճաշելով եւ երեկոյեան Ուաշինկթըն ընթրելով կը խորհի որ զարգացած է, այդ` զարգացման խաբկանքն է միայն, եթէ այդ անձը իր հոգեկան ապրումներուն, ընտանեկան ներքին յարաբերութիւններուն կամ արտաքին ընկերային փոխ-յարաբերութիւններուն մէջ չունի հարկ եղած մարդկային այն վերաբերումի եղանակները եւ հոգեկան առաքինութիւնները, որոնցմէ կախում ունի մեծաւ մասամբ իր երջանկութիւնը: Այստեղ, Միջին Արեւելքի եւ կամ Լիբանանի մէջ, մենք 1990-ի սեմին կարիքը ունինքն հաւաքաբար մտածելու զարգացում-ի այս իրական, խոր, ճշմարիտ եւ օգուտաբեր ըմբռնումին եւ մեր կեանքին մէջ անոր կիրարկումին մասին: Այս մարզին մէջ, ամենէն անմիջական եւ ազդու եղանակը` քաղաքացիական դաստիարակութիւնն է, այս բառին լայն իմաստովը: Ընտանիքի, դպրոցի եւ ընկերութեան մէջ դաստիարակութեան ամենէն արժէքաւոր բաժինը մարդու կրթութիւնն է, մարդու կեանքին մէջ աւելի հրամայական կարեւորութեամբ դեր խաղացող, քան ուսումը, գիտութեան ամբարումը: Լիբանանի տագնապին ամենէն սուր կողմը, ամենէն աղիտաբեր երեսը ես կը նկատեմ քաղաքացիական, հասարակական կեանքի մէջ անհատներու ցուցաբերած ժխտական երեւոյթները: Ո՞ր մէկը թուեմ. պարտականութեան գիտակցութեան նվազո՞ւմը, ժուժկալ ապրելու իմաստութեան անգայտացո՞ւմը, ապահովութեան վիճակին չարաշահո՞ւմը, եսապաշտական եւ անհատակեդրոն մօտեցումով ուրիշին հանդէպ անտարբեր գտնըւելու դառն իրողութի՞ւնը, ժամանակի տնտեսումի ու կարգի յարգումի թուլացո՞ւմը, զեղծումներու, անարդար շահագործումներու աճո՞ւմը, հանրային առողջապահութեան հանդէպ ցաւալի անհոգութի՞ւնը, աւելորդ, անհիմն խօսակցութիւններու, դատարկաբանութեան երեւոյթին զօրեղացո՞ւմը, էական եւ ոչ կարեւոր արժէքներու իրարու հետ շփոթո՞ւմը, առաջիններուն տեղատուութեամբը եւ երկրորդներուն մակընթացութեամբը յատկանշուած: Իմ ջերմ մաղթանքն է, աղօթքը եւ յորդորը` որ բոլոր պատասխանատու անձերը, ծնողք, ուսուցիչ, եկեղեցական, քաղաքական, համայնքային, կազմակերպական ղեկավար եւ սպասաւոր, բոլո՛ր անձերը, ի՛նչ մակարդակի եւ ի՛նչ շրջանակի մէջ ալ որ ըլլան, հասարակաց եւ ստիպողական հիմնական պարտականութիւն նկատեն հետեւեալ առաքելութիւնը – կազմաւորել նոր սերունդը մարդկային զարգացման առողջ ըմբռնումով, կրթութեան ուժեղացումով, նկարագրի դարբնումով եւ պատասխանատուութեան զգացումի մշակումով: Հաւատացէ՛ք, շատ բան կը փրկուի մեր կեանքին մէջ, այլապէս քանդիչ այս տագնապի օրերուն: Զարգացում` Մարդկային կրթութեամբ: 1990