Аида Суреновна

Это тетрадь Лены, это обложка лениной тетради...

Я тоже не знаю, как это сказать. Тем более, что считаю "мой молодой человек" неудачным образованием по модели "моя девушка". Ну да, непросто. На самом деле ничего сложного, но вот когда думаешь по-русски, где нет места артиклю, кажется сложным. Для того, чтобы почувствовать употребление артикля, я кажется, давала специальные упражнения в отдельной теме. Поищи - найдешь.

потому что ընտանիք А տժվժիկ это название блюда.

Էլի՞ քարաբաղնիս: Էն արաղն ու կոնյակը կամ հայկական գարեջուրը չօգնեցի՞ն:

Луи, будьте внимательны, пожалуйста.

ես ուզում եմ մի գեղեցիկ հայկական հարսանիկքի նկարա: Если ты имеешь в виду артикль (նկարա), то это было бы -ը (նկարը), но здесь у тебя неопределенный նկար очевидно имеется в виду (просто какую-то красивую фотографию свадебную), тем более неопределенность подкреплена неопределенным артиклем մի:

http://brrn.armenia.ru/ru/brrn#atcMXFjm-5i__geT7Y6YD0 http://brrn.armenia.ru/ru/brrn#28o3l25EPTD05UXkzgwFj2 Сможешь пользоваться?

Нет, не я. Но с вашими замечаниями вполне согласна, особенно мне режет слух "обрушься на меня мой кров! – взвизгнула жена" Этот текст я привела по книге: Ованес Туманян. Избранные произведения, перевод с армянского. Государственное издательство ХУДОЖЕСТВЕННОЙ ЛИТЕРАТУРЫ. Москва. 1952. Конкретно этот рассказ перевел Я. Хачатрянц.

Наверно можно всем... Как, Lea?

Ես էլ իմ դարդն ասեմ. շա՜տ համով-հոտով ա, բայց մեր ամբողջ գրականությունը էսպես ա: Իմ նպատակների՝ հայերենը որպես օտար լեզու ուսուցանելու համար, պարզ հասարակ լեզվով գրված նյութ չեմ գտնում:

Для тех, кто следит за этой темой в учебных целях, краткое содержание предыдущих серий сообщений: Луи попросил քարաբաղնիս. Носители армянского языка и культуры знают о том, что это такое только благодаря известному рассказу О. Туманяна "Каменная баня" Сужу по себе. Но может быть Луи испробовал эту баню в жизни? В любом случае, я не нашла ни иллюстрации, ни даже текста этого рассказа, чтобы здесь ему подарить. Предложила лечиться более гуманными способами (порошками или чаем с малиной), а он предпочел водку, коньяк и бастурму. Но так как женщины мужчинам не наливают и даже себе не наливают (им наливают мужчины и только с их согласия ) и бастурму тонко-тонко режут тоже исключительно мужчины Луи сам себе и взял, что заказывал. Слова կոնյակ, բաստուրմա понятны, а новое слово օղի - водка, склоняется по типу -ու օղի / օղու Можно продолжать "играть" в эту тему.

Вот набрала для вас в русском переводе. Каменная баня Киракос простудился и слег. Пришли соседи его проведать. Рассевшись вокруг больного, они беседовали, дымя из чубуков. - Ребята, ежели он не пропотеет, толку не будет, давайте-ка устроим ему каменную баню, предложил дядя Несо, утопая в облаках табачного дыма. - Это дело! – одобрил сосед. - Больше ничего и не остается, - отозвались остальные. - Киракос! - Чего-о-о? - Про каменную баню толкуем, что ты скажешь? - Боюсь … Не выдержу … - Выдержишь, не маленький. - Вам виднее … милые … - Эй, бабы, налейте-ка воды в котел, да камней натаскайте, побросаем в огонь, пускай накалятся. Поставили котел на очаг, наложили камней в огонь и опять расселись. Дядя Несо принялся рассказывать, сколько народу спасла каменная баня: Матананц Данэл, Матосанц Минас, Цатуранц Степан, Машкаворанц Мико … пока не закипела вода и не накалились камни. - Ну пора, за дело! - Боюсь, братцы! - застонал больной. - Помалкивай! Хозяюшка, принеси-ка нам два толстых одеяльца, а вы, парни - кто поздоровее - сюда! Поставили среди избы обернутый в тряпье бурлящий котел, рядом положили больного и побросали в кипяток раскаленные камни. Зашипели камни, тучей взвился пар.тотчас больного вместе с котлом покрыли одеялами, а сами уселись сверху. - Ой, задыхаюсь! - глухо вопил больной. - Не задохнешься!.. Ребята, сидите крепко! За голову да за ног его хорошенько держите. Больной голосил, делал отчаянные усилия, чтобы шевельнуться, но сидевшие на нем с полдюжины верзил изо всех сил удерживали его. - Куда тебя несет? – кричали верзилы гогоча и нажимая все крепче. - Теперь-то он уж наверняка пропотеет! А дядя Несо, сидя на больном и дымя из чубука, продолжал рассказывать: - Так же вот однажды простудился и наш Абгар. Отвар кантапинского цветка давали, порошков всяких, растирали тело уксусом – никакого толку. «Ребятки, говорю, давайте-ка закатим ему каменную баню!» - «Ну что ж, говорят, тебе виднее». Развел я здоровенный огонь, налил в щербатый бабушкин котел воды и поставил на огонь: камушков набрал и в самый жар их побросал. Закипела вода, раскалились камни. А он, Абгар-то, все свое долбит: «Боюсь!» Такой же трусишка, как и этот. - Ну, что ты, Абгар парень смелый и сердцем не слаб. - Он-то не слаб? Как-то осенью наткнулся я на медвежью берлогу. Прихожу, так и так, Абгар, нашел медвежью берлогу, пойдем подымем зверя. Пошли. Взял я хворостинку и ну тыкать в берлогу. Вдруг проклятый медведь как выскочит, да как облапит меня. «Абгар, помоги! Выручай, Абгар!» А Абгара и след простыл. Вырвался я кое-как из медвежьих лап и пустился бежать. «Что же, ты, братец, наделал?» - говорю ему. А он мне: «Я домой за ружьем бегал». Врал! С испугу убежал. Так о чем, бишь, а? Да, Абгар тоже вот так: «Несо, милый, боюсь, не надо каменной бани». Не послушали мы его. Накидали каленых камней в котел и, как только поднялся пар, укрыли Абгара с головой. А он – умираю да умираю! Так мы его и послушались! Насели на него: я, наш Гукас, Пилон, Габо, Арут …Абгар все орет под одеялом, да ведь как орет!.. Покричал, покричал да и успокоился. Раскидали мы одеяла и видим - весь в поту. Поправился и еще здоровее стал. Когда дядя Несо кончил, все поднялись и откинули одеяла. Пар повалил по всей избе. - Киракос! Ответа нет. - Киракос! Молчание. -Киракос! – окликали, теребили, тормошили его. Киракос был недвижим. - Как же так, братцы, а? - растерянно промолвил дядя Несо. Все молчали. - Ой, обрушься на меня мой кров! – взвизгнула жена Киракоса. Толкая друг друга крестьяне повалили из избы и столпились на крыше. И в то самое время, как вдова Киракоса оплакивала мужа, друзья его, усевшись на крыше, рассуждали о том, как много народу задохнулось от каменной бани: Анесанц Арон, Мелконанц Вано, Ахверданц Аген, Шимиланц Шамил … всех не перечесть. - Это уж как кому на роду написано. Не Несо же ведь их всех прикончил. Несо, понурясь, молча слушал и сосал свой чубук. 1910.

Ներողություն, որ կարմիր-կարմիր սխալներ եմ ուղղել: Այս թեման ամեն դեպքում լեզվի բաժնում է: Լուի ջան, ես չեմ կարողանում պատկեր տեղադրել հաղորդագրության մեջ, չեմ հասկանում, թե ոնց են անում: Որպեսզի էս թեման վերադառնա իր հունը, մի երկու շիշ օղի, կոնյակ ու մի քիչ բաստուրմա դրեք այստեղ, էլի: Այսպես ասած՝ ինքնասպասարկում արեք: Տղամարդավարի, էլի: Հո ես ձեր բաժակը չե՞մ լցնելու … Բաստուրման բարակ-բարակ կտրտելն էլ տղամարդու գործ է, չէ՞:

մալինայով չայ:

Լուի, քարաբաղնիս չեմ ճարում, տերաֆլյու խմի:

В сети нет, я тоже искала, хотела "одарить" ЛУИ карабахнисом, но не нашла.

все понятно

Да-да! За здоровье Пандухта! Налейте-ка мне террафлю... Пандухт-джан, за вас. Вы - здоровый дух нашего форума.

тыдра выдра

Сильный рассказ. Я с разрешения автора перевела его, сильно сократила-адаптировала и использовала в учебнике "Крунк Айастани" как материал для чтения. Вот какой отрывок у меня получился: Ախլաթցի Կարապետը – Անդրանիկից հետո, – սկսեց իր պատմությունը ծերունին, – Հայաստանում էլ այդպիսի հերոս չկար։ Կարապետից քաջ միայն Անդրանիկն էր։ Ոչ ոքից չէր վախենում Ախլաթցի Կարապետը։ Ինչե՜ր էր անում։ Թուրքերը լաց էին լինում։ Ահից դողում էին։ Իսկ բռնել ոչ մի կերպ չէին կարողանում։ Թաքնվում էր Կարապետն ընկերների հետ սարերում, քարանձավներում։ Շատ էին ... Մեկին թուրքերը անտուն էին թողել, մեկի ազգ ու բարեկամին էին կոտորել... Ով կենդանի էր մնացել և դեռ ուժ ուներ, եկել միացել էր Կարապետին։ Գյուղի, սարերի տերն էր։ Եվ բոլորին օգնում էր, ոչ ոքի թույլ չէր տալիս նեղացնել։ Քսաներեք տարի սարերում մնաց։ Մահվան հետ պահմտոցի էր խաղում։ Մարդ չէր, ստվեր էր միայն, թուրքերի ձեռքը չէր ընկնում։ Ստամբուլում սկսեցին մտածել. – Առաջ մեկը զենք կվերցնի, հետո մյուսները ... ժողովուրդը մեր դեմ դուրս կգա։ Հարկավոր է Ախլաթցի Կարապետի վերջը տալ։ Ասելը հեշտ էր, անելն էր դժվար։ Մի քիչ էլ մտածեցին ու նրա գլխին գին նշանակեցին. «Ով Ախլաթցի Կարապետին բռնի ու մեզ հանձնի 1000 լիրա կստանա, իսկ ով նրա տեղը ցույց տա՝ 250։» Երկու լեզվով գրեցին, գյուղերում տարածեցին։ Հայերը կարդում, զարմանում էին. – Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, խեղճ Կարապետ։ Տեսնես՝ ի՞նչ է արել։ – Ի՜նչ էլ մեծ գին են նշանակել։ Հանկարծ մեկն ու մեկը գնին նայելով տեղը չասի՞։ Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ։ Իսկ Կարապետը հանկարծ ինքը հայտնվեց։ Օնբաշին նրան տեսավ, վախից գոռաց. – Գնա՛, Կարապետ, հեռացի՛ր։ Ես քեզ ի՞նչ եմ արել։ – Է՜հ, Ահմե՜դ, Ահմե՜դ, ի՞նչ ես այդպես դողում։ Ես, ի՛նչ է, քեզ սպանելու՞ եմ եկել։ Ես փողի ետևից եմ եկել։ Իր գլխի գինը՝ հազար լիրան, առավ ու հեռացավ։ Փողը աղքատներին բաժանեց։ Քսաներեք տարի Կարապետի ահից թուրքերը գյուղացիներին ձեռք չտվեցին։ – Ախլաթցի Կարապետի լուսանկարը, – շարունակեց ծերն իր պատմությունը, – նույնիսկ Ռուսաստանում էին վաճառում, Կովկասում։ Որպեսզի Ռուսաստանում էլ իմանան, թե ի՛նչ տեսք ունեն հայ ֆիդայիները։ Լավ էր, սուլթանը շուտով իշխանությունից հրաժարվեց։ Սահմանադրություն ընդունեցին։ Բոլորին ներում շնորհվեց։ Ֆիդայիները սարերից իջան, զենքը հանձնեցին։ Կյանքը մի քիչ թեթևացավ, գյուղացիները մի քիչ հարստացան, ծանր ժամանակները, արյունարբու սուլթան Աբդուլ-Համիդին մոռացան։ Կարծում էին, թե երիտթուրքերը հայերին չեն նեղացնի։ Կարապետը տնից տուն հյուր էր գնում. ինքը տուն չուներ, ընտանիք չուներ։ Բոլոր տները, բոլոր դռներն իրենն էին։ Ժամանակին բոլորին օգնել էր։ ... Բայց ժամանակները փոխվել էին։ Տասնչորս թվականի օգոստոսին գյուղում, կռվի ժամանակ սպանեցին Ախլաթցի Կարապետին։ Յուրայինները, հայերը։ Տեղացի հարուստը՝ Աշոտը։ Մահակն առավ ու ետևից ... – Իսկ տասնհինգ թվականին դուք ինքներդ էլ գիտեք, թե ի՛նչ սկսվեց, – մի քիչ լռելուց հետո նորից խոսեց ծերունին։ Ա՛յ այդ ժամանակ հիշեցին Կարապետին, բայց արդեն ուշ էր ... Ամբողջ գյուղը կոտորեցին։ Մեծահարուստ Աշոտը թուրքերին փրկագին՝ ոսկի առաջարկեց, որ ազատվի։ Թուրքերը ոսկին առան ու իրեն ընտանիքի հետ իր տանը վառեցին։ Ոչ մեկին չխնայեցին։ Միայն Կարապետին ձեռք չտվեցին։ Գերեզմանն այսինքն։ Վախեցան։ Այս պատմությունը Թիֆլիսում ինձ մի ծերունի պատմեց։ Ես նրան չեմ ճանաչում, նրա մասին ոչինչ չգիտեմ։ Գիտեմ միայն, որ Ախլաթի օրհնյալ երկրում Կարապետ անունով մի քաջ ֆիդայի է եղել։ Այսքան բան։ ըստ Լևոն Հովսեփյանի

Замечательно! Если уже все буквы (и другие слова) известны, почему бы их не использовать?

Яква

А "волос" раньше знала? Исправь ошибку.

Napiiiiik

Փորձենք. Уксусная э. - քացախի էանյութ Фруктовая э. - մրգի էանյութ Ромовая э. - ռոմի (?) էանյութ Цветочная э. - ծաղկի էանյութ Եսի՞մ: Պետք է վարժվել: