Aram_D

Հարգելի G-UNIT_Rabiz_FR Բռնել սատկացնելով ոչինչ չի ստացվի: Իրենք դրան էլ սպասում են, որ հետո հայտարարեն, թե՝ նահատակ են, հանուն արդար գործի են զոհվել եւ մի մեծ աղմուկ բարձրացնեն:

Уважаемый Михалыч Спасибо за ответ. Просто общаемся здесь в слепую, не знаем кто есть кто. Я живу в Ереване, это в Араратском епархии ААЦ, служу в Церкви Святой Богородицы чтецом.

Եթե կարելի է, մի հարցում անենք: Ո՞ր թեմի տարածքում եք բնակվում, եթե գաղտիք չէ: Սովորաբար, ո՞ր Եկեղեցին եք այցելում: Where you live, in what diocese, if of course it is not confidential information? To what Church you usually go? Где Вы живете, в какой епархии, если конечно это не конфиденциальная информация? В какую Церковь Вы обычно ходите?

Ես կարդացել եմ, որ հույները պարզապես կողոպտել են գերեզմանը: Աղբյուրը ցավոք չեմ կարողանում մտաբերել, հիշում եմ, որ գրաբարով էր: Հենց այն փաստը, որ 2000 թ. -ին մասունքը հայրենիք է բերվել Վատիկանից, խոսում է այդ մասին:

Я пишу, что Орманян в своем трехтомнике «Азгапатум» четко описывает состоянии армян и Церкви. И еще Ерванд Отян в книге «Товарищ Панджуни». Рекомендую почитать.

Օրմանյանի «Ազգապատումում» շատ լավ նկարագրված է այդ ժամանակներում տիրող իրավիճակը, ինչպես նաեւ Երվանդ Օտյանի «Ընկեր Փանջունի» գրքում:

12/06/2007 ՔԱՀԱՆԱՆ ԿԴԱՌՆԱ ԱՇԽԱՐՀԻԿ Գարեգին 2-րդ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի Հայրապետական տնօրինությամբ կարգալույծ է հռչակվել Գուգարաց Թեմի հոգևոր սպասավոր Տ. Ռուբեն քահանա Եղիազարյանը: Այս մասին Panorama.am-ին տեղեկացնում են Մայր Աթոռի տեղեկատվական կենտրոնից: Հայրապետական վճռի կայացման համար հիմք են ծառայել Գուգարաց Թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տ. Սեպուհ եպիսկոպոս Չուլջյանի միջնորդագիրը Տ. Ռուբեն քահանա Եղիազարյանին քահանայական կարգից ազատ կացուցանելու վերաբերյալ, ինչպես նաև` Տ. Ռուբեն քահանա Եղիազարյանի դիմումը: Կարգալույծ հռչակված քահանան այսուհետ կդասվի աշխարհականների շարքը` Տիգրան Եղիազարյան անունով: http://www.panorama.am/am/society/2007/06/12/qahana/

Այստեղ կարեւոր է հաշվի առնել նաեւ այն հանգամանքը, որ Հայաստանի ու սփյուռքի հայերի միջեւ խոր անջրպետ կա: Մենք տարբեր կյանքերով ենք ապրել ու ապրում, տարբեր կենցաղավարությամբ եւ տարբեր աշխարհներում: Անգամ այն հայերը, ովքեր մի որոշ ժամանակ ապրել են Ռուսաստանում, այլեւս չեն կարողանում հարմարվել Հայաստանի կյանքին: Լսել եմ արտասահմանից եկած հայ հոգեւորականների խոսքն ու քարոզները, որքան էլ այդ խոսքը, աստվածաբանորեն, բարձր մակարդակի վրա լինի, միեւնույն է՝ մոռացվում է ու գնում, քանի որ մեր կյանքից չէ:

Կարծում եմ, որ քաղաքական գործիչները առհասարակ չպիտի միջամտեն Եկեղեցու գործերին: Ինչի նման կլինի հոգեւոր կյանքը, եթե ամեն մի քաղաքական գործիչ իր ուզած միջամտությունն անի: Մարդը, ով էլ որ լինի՝ նախագահ, նախարար, թե ռամիկ, Եկեղեցի մտնելիս պիտի մի կողմ դնի իր աշխարհիկ դիրքերը եւ Աստծու առջեւ կանգնի որպես խոնարհ ծառա: Ինչ վերաբերվում է երկու մասերի միավորմանը, ապա այստեղ հոգեւորականները իրենք պիտի գնան դրան, առանց արտաքին ազդակների:

ԷՋՄԻԱԾԻՆ, 21 ՄԱՅԻՍԻ, ՆՈՅՅԱՆ ՏԱՊԱՆ - ՀԱՅԵՐՆ ԱՅՍՕՐ: Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն հայոց կաթողիկոսի հայրապետական տնօրինությամբ կարգալույծ է հռչակվել Մայր Աթոռ Սբ. Էջմիածնի միաբան Տ. Անանիա արքեպիսկոպոս Արաբաջյանը: Ինչպես «ՆՈՅՅԱՆ ՏԱՊԱՆ»-ին տեղեկացրեցին Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի Տեղեկատվական համակարգից, հայրապետական վճռի կայացման համար հիմք է ծառայել Անանիա արքեպիսկոպոսի դիմումը: Կարգալույծ հռչակված արքեպիսկոպոսն այսուհետ կդասվի աշխարհականների շարքը եւ կկոչվի ավազանի անունով` Ավետիք Արաբաջյան: http://www.noyan-tapan.am/news.php?p=0&amp...82&LangID=4

Քրիստոսաբանությունը երկու կողմ ունի. հոգեփրկչական եւ աստվածաբանական, տվյալ դեպքում՝ գիտական: Գիտականը շատ բարդ է հասկանալու համար, եւ ինչպես 1500 տարվա փորձը ցույց է տալիս համարյա՝ անհնարին: Իսկ երբ այդ խնդրի լուծմանը ձեռնամուխ են լինում այս աշխարհի հզորները՝ թագավորներ, պապեր եւ այլն, այն դառնում է պատուհաս ժողովուրդների համար, այսինքն՝ հզորներն այն պատուհաս են դարձնում, եփում են գառնուկին իրենց մոր կաթով: Իմ կարծիքով, այս խնդիրը պետք է քննարկել միայն վարդապետական տեսանկյունից, առանց կապելու առանձին անհատի հոգու փրկության խնդրին: Այլապես կստացվի, որ միայն մի քանի ազգ են փրկության արժանանալու, իսկ մյուսները իզուր են աղոթում:

Если и была политика, то со стороны римлян и греков, так как они задавали тон во всем. А каком политике можно говорить имея ввиду армян, коптов, эфиопов, индийцев и сирийцев. У этих народов кроме веры больше нечего не осталось.

Уважаемый Михалыч, Относительно принятия «халкидонитов» в лоно ААЦ отец Гевонд более корректно ответит. Говорю «халкидонитов» так как по критериям ААЦ, а также коптов, эфиопов, индийцев-малабарцов и сирийцев-яковитов, Халкидонский собор отошел от православного учения. С моей стороны я могу отметить, что в сборнике «Маштоц», это Требник ААЦ, я нечего относительно принятия «халкидонитов» в ААЦ не заметил. По уставу ААЦ знаю, что это делается через покаяния. Но это относится тех, кто до этого крестился в ААЦ. В сборнике «Майр Маштоц», Большой требник ААЦ, есть специальный чин покаяния, но это относится к вероотступникам. Еще есть наставления отцов ААЦ – они категорический против перехода с одной конфессии в другую, так как этим человек вредит своему духовному росту и даже спасению. Относительно того, что Вы пришли «на наш форум» я могу ответит, что рад этому, так как по нашим законам «Гость от Бога» - «Հյուրն Աստծունն է». С уважением, Арам

Ես եւս չեմ հասկանում մեր դիրքորոշումը, ամեն ինչ հանդուրժում ենք: Զանազան կրոնական ուղղությունները Հայաստանում այնքան են բազմացել, որ մենք մեր երկրում դարձել ենք փոքրամասնություն: Ճիշտ է, բոլոր եկեղեցիներում էլ խնդիրներ կան, եւ որքան մեծ է եկեղեցու հոտը, այնքան մեծ են խնդիրները, սակայն դա մեզ չի կարող հանգստացնել: Անընդհատ ասում ենք, որ նահանջելու տեղ չունենք եւ անընդհատ նահանջում ենք: Հասկանալի է՝ օտարը մեզ վատ է վերաբերվում, ծաղրում է մեր հավատը, այլ հարթության վրա է տաղափոխում հարցը, ինչպես արեց Միխալիչը. սակայն մենք, ինքներս մեզ, ինչպե՞ս ենք վերաբերվում: Մեր հոտի անդամները մինչ այսօր էլ կարծում են, թե հունածես ու կաթոլիկ եկեղեցու անդամները մեր եղբայրներն են: Աղավնու միամտություն: Սակայն աղավնու միամտությանը պետք է ավելացնել նաեւ օձի խորագիտությունը՝ կարդալու համար այդ վայ եղբայրների գրքերը, թե ինչ են գրում մեր մասին: Ես խորապես համոզված եմ, որ դավանական մաքրությունը նրանց ամենեւին չի հետաքրքրում, առավել եւս հոգիների փրկությունը: Միակ նպատակը՝ մեր հոգիների վրա տիրելն է: Որքան էլ քաղքեդոնականներին բացատրես մեր Քրիստոսաբանությունը, միեւնույն է, իրենց էշն են քշում, եւ կրկնում են այն ամենը ինչ վաղօրոք սերտել են:

Понятно, крыша течет и так далее. Спасибо за информацию. А где Вы живете? С уважением, Арам

Այս կարգով է Հայ Եկեղեցու անդամը ընդունվում Ռուս Եկեղեցու կողմից ЧИН ПРИСОЕДИНЕНИЯ АРМЯН. ЧИНОПОСЛЕДОВАНИЕ. Архiерей или iерей, приходящаго да испытаетъ, како разумеетъ ученiе арменского вероисповедания:таже покажетъ ему отличiе онаго отъ ученiя Православныя Церкве. По довольнемъ же испытанiи и наставленiи, повелитъ ему исповедати вся грехи, елики отъ юности своея памятствуетъ. Разрешения, по исповеди, не подаетъ ему. Въ часъ же присоединенiя поставляетъ его при входе въ церковь. Архiерей, одеянъ въ мантiю, епiтрахiль, омофоръ и мiтру, или iерей, одеянный въ епiтрахiль и фелонь, станетъ близь церковныхъ дверей, и желающаго быти православнымъ хрiстiаниномъ вопрошаетъ: Хощеши ли отрещися отъ погрешений и неправостей армянского вероисповедания ? Ответъ: Хощу. Вопрошение: Хощеши ли приити въ соединение веры православно-кафолическия ? Ответъ: Хощу. Тогда предстоятель благословляетъ его ,глаголя: Во имя Отца,и Сына,и Святаго Духа,Аминь. И возложивъ руку на приклоненную главу его, диакону рекшу: Господу помолимся, и ######у: Господи,помилуй, чтет молитву сию: Господи Боже истины, призри на раба Твоего (имя), ищущаго прибегнути ко святей Твоей православней Церкви и подъ кровомъ Ея сохранитися. Обрати его отъ заблуждения прежняго пути его ко истинней яже въ Тя вере, и подаждь ему благодать, еже ходити въ заповедехъ Твоихъ. Да будутъ очи Твои взирающе на него милостию выну, и уши твои, еже слышати гласъ моления его, и тако да сопричтится ко избранному Твоему стаду. Тя бо поютъ вся силы небесныя, и Твоя есть слава, Отца и Сына и Святаго Духа, во веки вековъ. Аминь. По молитве сей, вопрошаетъ приемлимаго: Вопросъ (Далее "В"): Отрицаешся ли неправаго мнения, аки бы в Господе нашем Иисусе Христе не два суть естества, Божеское и человеческое, но единое, поглощену бывшу Божеским естеству человеческому? Ответъ (далее "О"): Отрицаюся. В. Желаеши ли убо соединитися Святей,Православней,Кафоличестей,Восточней Церкви ? О. Желаю от всего моего сердца. В. Веруеши ли, и како, во Единаго Бога, в Троице славимаго, и поклоняешися ли Ему? О. Верую во Единаго Бога, в Троице славимаго, Отца и Сына и Святаго Духа, и покланяюся Ему. И сотворив земной поклон, чтет символ веры. Посем предстоятель глаголет: Благословенъ Богъ, просвещаяй всякаго человека, грядущаго въ мiръ. И присоединяемого вопрошает: Чтиши ли соборы Вселенския: Халкидонский, Константинопольский 2-ой, Константинопольский 3-й, Никейский 2-ой, и приемлиши ли утвержденныя сими соборы догматы и правила? О. Почитаю и приемлю. В. Святейшему Патриарху и православным архипастыремъ, яко преемникомъ апостольскимъ, от Святаго Духа поставленнымъ, обещаеши ли достодолжное почитание и въ делехъ духовныхъ послушание? О. Обещаю от искренняго сердца. Посем предстоятель подает присоединяемому конец омофора, аще святитель, или конец епитрахили, аще иерей, и глаголет: Вниди в Церковь Православную, и совершенно отринув заблуждения, в нихже был еси, чти Отца Вседержителя, Сына Его Иисуса Христа, и Духа Святаго, иже от Отца исходит, Троицу единосущную и нераздельную. И тако введ, поставляет его пред амвоном, идеже на столе положени суть Крест и Евангелие. Идущим же им, поется псалом 66: Боже, ущедри ны и благослови ны, просвети лице Твое на ны и помилуй ны: познати на земли путь Твой, во всех языцех спасение Твое. Да исповедятся Тебе людие, Боже: да исповедятся Тебе людие вси. Да возвеселятся и да возрадуются языцы: яко судиши людем правостию и языки на земли наставиши. Да исповедятся Тебе людие, Боже, да исповедятся Тебе людие вси. Земля даде плод свой: благослови ны, Боже Боже наш, благослови ны, Боже: и да убоятся Его вси концы земли. Таже предстоятель повелит ему колена преклонити и глаголет сам стихи сия: Посли Духъ Твой, и созиждутся, и обновиши лице Земли. Спаси раба Твоего, Боже мой, уповающаго на Тя. Буди ему, Господи, столпъ крепости отъ лица вражия. Господи, услыши молитву мою, и вопль мой къ Тебе да приидетъ. По изглаголании, диакону рекшу: Господу помолимся, и ######у: Господи, помилуй, чтет со умилением молитву сию: Господи Боже Вседержителю, согрешающимъ образы покаяния предлагаяй и заблуждшимъ путь правый показуяй, во еже бы ни единому погибнути, но всемъ мощно бе спастися. Благодаримъ Тя, яко и сему рабу Твоему (имя рекъ) возсиялъ еси светъ познания Твоея истины, и сподобилъ еси его ко святей Твоей Православно-Кафоличестей Церкви прибегнути. Даждь убо ему соединитися оней нелицемерно и невозвратно: сопричти его избранному Твоему стаду: сотвори его сосудъ честенъ и жилище Святаго Твоего Духа, яко да темъ всегда просвещаемь и наставляемь, спасительныя заповеди Твоя нерушимо соблюдетъ, и тако небесныхъ Твоихъ благихъ восприятия сподобится. Ты бо еси Богъ милости и щедротъ и человеколюбия, и Тебе славу возсылаемъ, Отцу и Сыну и Святому Духу, ныне и присно и во веки вековъ. Аминь. По молитве повелевает ему возстати,глаголя: Стани добре, стани со страхомъ, и предъ Евангелиемъ и святымъ Крестомъ Спасителя утверди данное тобою обещание. Он же, возстав, речет: Веру православно-кафолическую, юже ныне добровольне исповедую, целу и ненарушиму даже до конечнаго моего издыхания, Богу помогающу, твердо содержати, и заповеди ея радетельно и радостно исполняти потщуся, соблюдая въ непорочности, елико мощно сердце мое. Во уверение сего моего обещания целую словеса и Крест Спасителя моего. Аминь. По лобызании, предстоятель глаголет: Благословенъ Богъ, хотяй всемъ человекомъ спастися и въ разумъ истины приити, сый благословенъ во веки. Клир: Аминь. Посем глаголет: Приклони колена Твоя предъ Господемъ Богомъ, егоже исповедалъ еси, и приимеши оставление греховъ твоихъ. Приклоншу ему колена и главу, предстоятель разрешает его, сице: Господь нашъ Иисусъ Христосъ, ключи царствия небеснаго апостоломъ вручивый, и давый имъ и ихъ преемникомъ власть вязати и решити грехи человековъ, чрезъ мене, недостойнаго архиерея (иерея), прощаетъ тя, чадо (имя рекъ), и разрешаетъ от связания клятвеннаго или запрещения, и от всехъ греховъ Твоихъ. И азъ, данною мне от Него властию, присоединяю тя ко православней Церкви и привожду ко общению божественныхъ Таинствъ церковныхъ, и благословляю тя Именемъ Отца и Сына и Святаго Духа. Аминь. Посем присоединенный станет, ожидая Литургии. Եւ մի կարգ, որ ը ավելի հին է Потребник «Аще от армен приходяи. то сие глаголет. Аз, имярек, иже от армен, днесь прихожу к вере християньстей, не от нужда некия, или беды, или лестию, или лицемирием. но от всея душа, и сердца чиста неблазнена, Христа любящи, и того веру. Отрицаюся всея арменския веры, и мудрования. и проклинаю Бахмета, и учителя их Халепу, и предания и законы их, еже творят беззаконне. в животворящии крест вбивающе гвоздь. и кланяющеся целуют в гвоздь, а не во святыи крест Христов. и еже шихове их убрус носят на шиях своих. Проклинаю попов их. еже когда служат того дни свинины не ядят. но волы и бораны убивающе в церквах. и вынявше сердце раздробляют на четыре части, и воскладают на кутью, и дают людем…» Կարծում եմ, որ այս ամենով պարզ է, թե ինչպիսին է Ռուս Եկեղեցու պաշտոնական վերաբերմունքը Հայ Եկեղեցու նկատմամբ, եւ կարիք չկա սին անուրջներով հրապուրված մնալ:

Ահա թե ինչ է գրում Դվորկինը իր «Очерки по истории Вселенской Православной Церкви» գրքում: Հղումը կարելի է գտնել այստեղ՝ http://pravoslavnu.ru/forum/index.php?showtopic=2096&hl= Прикрепленные файлы dvorkin_istor.zip ( 1.23 мегабайт ) Армяне (самоназвание Хай) говорят на западном индоевропейском языке. По наиболее вероятной версии их происхождения, они около 1000 г. до Р.X. мигрировали с севера Балканского полуострова. С тех пор они считают своей родиной "Малый Кавказ" - к югу от главной кавказской гряды - и ряд территорий в Восточной Анатолии. ................ Во второй половине III в. в столкновении между проримским и проперсидским аристократами один парфянский князь убил армянского царя Хозрова. Сын убийцы, Григорий, еще ребенком бежал в Кесарию Каппадокийскую. Там он обратился в христианство, крестился и принял решение вернуться в Армению. Царь Трдат, сын Хозрова, вначале бросил сына убийцы своего отца в темницу, но в конце концов в результате долгих бесед с заключенным обратился сам и крестил свою страну. Центром новой Церкви стал Аштишат, город к западу от озера Ван, где около 314 г. св. Григорий был хиротонисан в епископы св. Леонтием Кесарийским. ................ В силу ряда обстоятельств (но, совершенно очевидно, не умышленно) Армянская Церковь не была приглашена в Халкидон и отказалась принять решения Собора. Тут сыграл роль ряд дополнительных обстоятельств, не последним из которых было то, что термины "фисис", "усия" и "ипостась" передавались по-армянски одним словом - "пнутиун". Исходя из этого, перевести и понять смысл халкидонского определения было довольно сложным делом. Но тогда разрыв не был еще окончательным. Был предпринят ряд попыток примирения. Существовало несколько армянских халкидонских епархий, и многие армяне играли видную роль в средневековом византийском обществе. ................ В 482-484 гг. армяне и грузины подняли совместное новое восстание против персов. На этот раз Византия их поддержала. Однако армяне в конце концов договорились с персами, в то время как грузинский царь Вахтанг I занял провизантийскую позицию и около 486-488 гг. получил согласие императора Зенона на посвящение отдельного грузинского католикоса во Мцхете. Новый католикос и 12 епископов были рукоположены Антиохийским патриархом Петром Сукновальщиком. Это и считается началом грузинской автокефалии. Однако вплоть до XI в. сохранялась некоторая зависимость Грузинской Церкви от Антиохии и воспринятые Грузинской Церковью антиохийские литургические обычаи. Первые католикосы были греками или сирийцами. Первым грузином на этом посту стал Савва I (523-552 гг.). Եւ էլ շատ նման բաներ կարելի է կարդալ ու զարմանալ:

Ահա երկու հատված Կուրայեվի « ВЫЗОВ ЭКУМЕНИЗМА » գրքից: Կարծում եմ, որ այս հատվածներից հստակ երեւում է եւ նրանց նպատակները եւ նրանց վերաբերմունքը: Если однажды Армянская церковь согласится с Халкидонским Собором и войдет в семью Православных Церквей, мы вряд ли потребуем от армян сломать органы в их храмах. ...... ...... Поэтому в случаях экстраординарных Церковь может преподать человеку благодать и помимо обычных форм или же под формой одного таинства преподать благодать другого… Если… инославный принимается через миропомазание, это отнюдь не значит, чтобы крещение, полученное им в инославии, признавалось действительным, а только то, что, не повторяя формы крещения из снисхождения, Церковь преподает принимаемому бла¬годать крещения вместе с миропомазанием и под его формой. Точно так же если, например, латинский или армянский священник прини¬мается... через покаяние, в сущем сане, то это значит, что под формой покаяния ему преподаются сразу все нужные таин¬ства: и крещение, и миропомазание, и хиротония. Изложенное объяснение подкупает, как и всякое гениальное изобретение, своей простотой и практической полезностью: им ус¬траняются сразу все недоумения, и взаимоотношения церковной теории и практики получают почти прозрачную ясность. Այս խոսքերից հստակ երեւում է, որ նրանք Հայ Եկեղեցու մկրտությունը իրական չեն համարում, հետեւաբար ըստ նրանց, մենք մկրտված չենք, եւ եթե մկրտված չենք, ապա քրիստոնյա էլ չենք, հետեւաբար՝ Եկեղեցի չենք կարող կազմել: Եթե մկրտությունը իրական չէ, ապա մյուս խորհուրդները առավել եւս իրական չեն: Հետաւաբար այն ամենը ինչ կատարվում է մեր Եկեղեցում, ըստ նրանց, ձեւական են, առանց ներքին բովանդակության, եւ ունեն միայն մշակույթային արժեք: Սա է պատճառը, որ նրանք հայտարարում են, որ ցանկանում են ծանոթանալ մեր մշակույթին, քանի որ հոգեւորը բացառում են մեզանում:

Շարունակելու համար այս բանավեճը, կարիք կլինի ավելի բացահայտ խոսել, որոշ անուններ տալ եւ այլն: Եթե համաձայն ե՞ս կարող ենք այդ հարթության վրա տեղափոխել, կամ էլ հատուկ հանդիպենք այս հարցով: Հարգանքներով՝ Արամ

Կարող եմ տալ հետեւյալ հղումը, որտեղից հստակ երեւում է, թե ինչպես են օգտագործում հայերին, կամ հայկական ազգանունները, նսեմացնելու համար Հայ Եկեղեցին: http://www.rusprav.org/1997/2.htm#a14 Феликс Амбарцумян Воссоединение с «братьями по вере» или измена святому Православию? Секреты Шамбезийской унии Марк Василян Московская Патриархия признала ересь монофизитов? Հասկանալի է, որ նման հոդվածներ, առայժմս, ռուսական ազգանունով չի կարելի ստորագրել. դա կհակասեր կայսրական քաղաքականությանը: Չնայած դրան Դվորկինը մի գիրք է գրել Ընդհանուր Եկեղեցու պատմության վերաբերյալ, որում Հայ Եկեղեցին ներկայացված է ամենաանշուք տեսքով, եւ դեռ վրդոհվում է, երբ իրեն նկատողություն են անում: Կա նաեւ Կուրայեվի հոդվածը, որում հեղինակը հայերիս բացահայտորեն հերետիկոս է հայտարարում: Կուրայեվի ֆորումում հաճախ են անդրադառնում հայկական հարցին եւ զանազան հարցադրումներով ռուս ժողովրդի մեջ տարածում այն կարծիքը, որ Հայ Եկեղեցին Քրիստոսի Եկեղեցու անդամ չէ, այնտեղ կատարվող խորհուրդները իրական չեն, եւ Հայ Եկեղեցու տաճար կարելի է մտնել միայն նրանց մշակույթին ծանոթանալու նպատակով, եւ ոչ որպես Աստծու տուն ու սրբավայր: Իսկ ռուսներից նրանք, ովքեր փորձում են հակադրվել, հարձակման են ենթարկվում: Իսկ ինչ վերաբերվում է պատվիրատու եւ կատարող հարաբերություններին, դրանում ոչինչ ավելացնել չեմ կարող, քանի որ այդ ամենը արվում է ծածուկ: Քանի դեռ ռուսները իրենց դիրքորոշումը չեն փոխել Հայ Եկեցեու վերաբերյալ, ես նրանց հետ խոսելու բան չունեմ: Ի՞նչ կարող է խոսել հերետիկոսը ուղղափառի հետ:

Հարգելի Գարուն, Եկեղեցու ծառայողները մշտապես գտնվել են եւ գտնվում են հասարակության զանազան խավերի քննդատության ներքո: Քննադատում են ե՛ւ նրանք, ովքեր թերթերից այն կողմ ոչինչ չեն կարդում, ե՛ւ նրանք ովքեր Ավետարանը ձեռքից վայր չեն դնում: Հաճախ քննադատությունը ոչ թե սրտացավությունից է գալիս, այլ չարամտությունից ու բամբասելու մոլուցքից: Հասարակության կողից գործուն քայլերը քիչ են, իսկ խոսքերը շատ: Կարծում եմ, որ Ձեր խոսքերը բխում են սրտացավույթունից եւ հարազատ Եկեղեցին զորացած տեսնելու փափագից:

Հարգելի MONK Այս առաջարկությունը ես հատուկ նպատակով արեցի, քանի որ եկեղեցիների միջեւ փոխհարաբերությունները դարձել են մի առանիձին բնագավառ, եւ խիստ կարիք կա այն համապատասխան մակարդակով մեկնաբանելու: Նախ՝ կարիք կա քննարկել հանդիպումների հաճախության, մասնակցության մակարդակի կարեւորության, քննարկվող խնդիրների լրջության հարցերը: Երկրորդ՝ կարիք կա այդ քննարկումների արդյունքներն ու մեկնաբանությունները` անալիտիկ եւ հանրամատչելի հոդվածների միջոցով հրատարակել: Հատկապես կարեւոր է ցույց տալ հարաբերությունների զարգացման դինամիկան, ժամանակից եւ զանազան պատմական իրավիճակներից կախված: Կարծում եմ շատ լուրջ եւ անհրաժեշտ աշխատանք է: Հարգանքներով՝ Արամ

Չեմ ուրանում, որքան էլ որ ցավալի լինի: Պատմությունից հայտնի են նման դեպքեր: Բայց դա չի նշանակում, որ մեր բոլոր կաթողիկոսները արտաքին ուժերի կողմից են նշանակվել: Եթե այդպես լիներ, ապա այսօր Հայ Եկեղեցին գոյություն չէր ունենա: Կան այդպիսի պատվերով հոդվածներ, որոնցում հեղինակները մի քանի հայտնի օրինակներ բերելով, տարածում են իրենց եզրահանգումը՝ կաթողիկոսական բոլոր ընտրությունների համար, եւ վերջում հայտարարում պատվիրատուի կողմից նախապես որոշված «եզրակացությունը»:

Հեթանոսները փնտրում են իմաստություն, իսկ քրիստոնյան՝ հավիտենական կյանքի ակնկալիքն ունի: Հեթանոսի փնտրածը աշխարհի իմաստությունն է, միթե սա բամբասանք է: Այո՛, հեթանոսը նույնպես աղոթում է, միգուցե ավելի պերճախոս ու հարատեւ, քան քրիստոնյան, սակայն ո՞րն է նրա խնդրածը, եւ որը՝ քրիստոնյայի: Սրանում է տարբերությունը: Դուք Նորեկացուն լույսի եւ հանգստի մարմնացում եք անվանում: Ո՞ր լույսի ու հանգստի մասին եք խոսում. նյութական լույսի եւ աշխարհի հանգստի, թե՝ անստվեր լույսի եւ հավիտենական հանգստի: Նարեկացին մարդ է, Արարչի պատկերով ու նմանությամբ ստեղծված, եւ սուրբ կյանքով ապրած, որի պատճառով էլ լույսի տպավորույթուն է թողնում: Բոլորիս էլ տրված է այդ հնարավորությունը:

Հարգելի MONK Եթե ունեք այդպիսի հնարավորույթուն, լավ կլիներ, որ «Միջեկեղեցիական երկխոսությունների» վերաբերյալ մի անալիտիկ հոդված ներկայացնեիք, վերջին մի քանի տարիերի մեր ունեցած բանակցությունների արդյունքները ամփոփելով, որպեսզի երեւա, թե ինչ ուղղությամբ է ընթանում մեր հարբերույթուները այլ եկեղեցիների հետ, որն է մեր հիմնական նպատակն ու գործելակերպը եւ ինչ հեռանկարներ ունենք: Հատկապես կխնդրեի առանձին ուշադրույթուն դարձնել՝ մեզ դավանիակից եկեղեցիների հետ մեր հարբաբերությունների վրա, կարելի է առանձին գլխով ներկայացնել: Հասկանում եմ հեշտ գործ չէ, կարող է ասես, թե գիտական աշխատանք է, սակայն, եթե հաջողվի, ապա, եթե ոչ մենք, գոնե մեր հետագա սերունդները իրենց գոհունակությունը կարտահայտեն քո հասցեին: Հարգանքներով՝ Արամ