Karmir

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱԳԱՀ ՌՈԲԵՐՏ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ ԱՄԱՆՈՐՅԱ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐԱԿԱՆ ՈՒՂԵՐՁԸ http://armenpress.am/arm/news/gov.htm Հարգելի հայրենակիցներ, Մի քանի րոպե հետո պատմություն կդառնա 2005 թվականը: Մեր երկրի ու ժողովրդի համար այն եղավ խաղաղ, կայուն եւ արդյունավետ: Ընդունվեց Սահմանադրական փոփոխությունների փաթեթը, որն, անկասկած, կխթանի պետության ու հասարակության համակողմանի զարգացումը: Անցնող տարում մեզ հաջողվեց պահպանել զարգացման բարձր տեմպերը: Մեր ձգտումն է, որ տնտեսական աճը ուղղակի եւ բարերար ազդեցություն ունենա մարդկանց բարեկեցության վրա: Տեսանելի է, որ տնտեսության առաջընթացի զուգահեռ աճում է բյուջեի սոցիալական բաղադրիչը: Արդեն հունվարի 1-ից կլինեն աշխատավարձերի եւ թոշակների նոր բարձրացումներ: Շատ ավելի միջոցներ են հատկացվում կրթության, առողջապահության եւ մշակույթի ոլորտներին: Մենք այսօր ավելի հստակ եւ ավելի լավատեսորեն ենք պատկերացնում երկրի ապա•ան: Տնտեսության վիճակը թույլ է տալիս լուծել ոչ միայն ընթացիկ հարցեր, այլեւ՝ միջնաժամկետ ծրագրեր: Դա, անշուշտ, նվաճում է: Հայաստանի համար կարեւոր խնդիր է մնում Երեւանի եւ շրջանների զարգացման տեմպերի անհամաչափությունը: ,Հազարամյակի մարտահրավերներե ամերիկյան ծրագրի շնորհիվ հաջորդ տարիները բեկումնային են դառնալու գյուղական համայնքների զարգացման համար: Այդ խնդիրը կդառնա նաեւ սեպտեմբերին Երեւանում կայանալիք Հայաստան-Սփյուռք համաժողովի հիմնական թեման: Այն ուղղված կլինի աղքատության հաղթահարման ու Հայաստան-Սփյուռք կապի հետագա ամրապնդման հարցերին: Հայաստանը շարունակում է վարել հավասարակշռված արտաքին քաղաքականություն: 2006 թվականը հռչակված է Ռուսաստանում եւ Ֆրանսիայում Հայաստանի Տարի, ինչը մեր երկրների միջեւ հարաբերությունների ամենաբարձր մակարդակի վկայությունն է: Եվրամիության քննարկմանն է ներկայացվել անհատական համագործակցության ծրագիրը, որը ընդլայնելու է շփումներն այդ կառույցի հետ: Ընդարձակվում է համագործակցությունը Իրանի հետ՝ իրագործվում են էներգետիկայի ոլորտի ռազմավարական ծրագրեր: Երկրի կայունության կարեւորագույն գրավականներից է տարեցտարի հզորացող մեր բանակը: Արդեն ավանդական է դարձել, որ տոնական սեղանների շուրջ մենք շնորհավորում եւ բարի ծառայություն ենք մաղթում մեր զինվորականներին, որոնք այս տոնական գիշերը, հսկում են երկրի սահմանները: Խոնարվում եմ զոհված հերոսների հիշատակի առջեւ: Հայաստանի, Արցախի եւ Սփյուռքի հարգելի հայրենակիցներ, 2006 թվականը Հայաստանի Հանրապետության 15-ամյա հոբելյանի տարին է: Մենք սկսում ենք այն՝ ունենալով տնտեսական եւ քաղաքական առաջընթացի իրական նախադրյալներ: Ջերմորեն շնորհավորում եմ ձեզ Ամանորի կապակցությամբ: Մաղթում եմ բոլորիդ հաջողություն ու երջանկություն: Շնորհավոր Նոր Տարի:

Историко-культурный Земляческий Союз "Новое Поколение Васпуракана": http://www.vaspnors.narod.ru

http://ssaver.8m.net

http://www.geocities.com/armenianpresence559/

ՕԼԻՄՊԻԱԿԱՆ ԽԱՂԵՐԻ ՇԵՄԻՆ «Հայկական Ժամանակ», № 232, դեկտեմբեր 24 2005 թ. http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html 2006 թվականին մարզական կարեւորագույն իրադարձություններից առաջինը կկայանա Իտալիայի Թուրին քաղաքում: Այնտեղ փետրվարի 10-ից 26-ը կանցկացվի 20-րդ ձմեռային օլիմպիադան: Վերջինիս ծրագրում ընդգրկված են 15 մարզաձեւեր՝ տափօղակով հոկեյ, բիաթլոն, գեղասահք, չմշքավազք, լեռնադահուկային մարզաձեւեր, դահուկավազք, դահուկացատկ, դահուկային երկամարտ, սնոուբորդ, քարլինգ, ֆրիսթայլ, շորթ թրեկ, սկելեթոն, բոբսլեյ եւ սահնակային մարզաձեւ: Թվարկված սպորտաձեւերից առավել հեղինակավոր են եւ հետաքրքրություն են առաջացնում տափօղակով հոկեյի, գեղասահքի եւ դահուկային ձեւերի մրցումները: Օլիմպիական խաղերի կազմակերպիչների համար ամենաեկամտաբեր մարզաձեւը տափօղակով հոկեյն է: Այստեղ հավաքագրվում են Հոկեյի ազգային լիգայում հանդես եկող հարյուրավոր մարզիկներ: Նախքան մրցումների մեկնարկը արդեն սկսել են վաճառվել հայտնի հոկեյիստների մարզաշապիկները, ինչից հսկայական շահույթ է ստացվում: Ինչպես նախորդ օլիմպիական խաղերում, Թուրինում էլ տափօղակով հոկեյում ֆավորիտ են համարվում Կանադայի, ԱՄՆ-ի, Ֆինլանդիայի, Չեխիայի, Շվեդիայի եւ Ռուսաստանի հավաքականները: Դահուկավազքում տոն են տալիս Ռուսաստանի եւ Նորվեգիայի հավաքականները: Լեռնադահուկային ձեւերում բավական ուժեղ են շվեյցարացիները, ավստրիացիները եւ նորվեգացիները: Չմուշքային ձեւերում էլ ամենաուժեղը համարվում են հոլանդացիները: Իսկ ընդհանրապես, օլիմիպական խաղերում հաղթող ճանաչվելու հիմնական հավակնորդներն են Ռուսաստանի, Գերմանիայի, Շվեդիայի, ԱՄՆ-ի, Նորվեգիայի եւ Ֆինլանդիայի օլիմպիական հավաքականները: Դեռեւս հստակեցված չէ, թե որ երկրի օլիմպիական հավաքականն ունի ամենամեծ կազմը: Ներկայումս շարունակվում են տարբեր տեսակի վարկանիշային մրցաշարերը, որտեղ խաղարկվում են օլիմպիական խաղերի ուղեգրեր: Ինչեւէ, Թուրինի օլիմպիադային ՀՀ-ն կներկայացնեն 5 մարզիկներ: Նրանք են՝ գեղասահքի Անաստասիա Գերբյոնկինա-Վազգեն Ազրոյան պարային զույգը, դահուկորդներ Հովհաննես Սարգսյանը, Էդմոն Խաչատրյանը եւ լեռնադահուկորդ Վահրամ Սարկախյանը: Հնարավոր է, որ առաջիկա ամսին օլիմպիական խաղերի ուղեգրեր նվաճեն նաեւ դահուկորդուհիներ Աիդա Սարիբեկյանը, Մերի Հակոբյանը, ամերիկահայ սքելեթոնիստներ Ալեն Բաբայանը, Դան Ջանջիկյանը եւ բոբսլեյի Սոնիկ եւ Արմեն Վարդանյաններ զույգը: Մեր օլիմպիականներից առավել բարձր արդյունք կարելի է ակնկալել Գրեբյոնկինա-Ազրոյան զույգից, որոնք բարձր մակարդակի մրցաշարերում հիմնականում տեղ են գտնում լավագույն 20 մասնակիցների մեջ: Բայց մեդալներ ակնկալելու համար նախադրյալներ դեռեւս չկան: Անկախ ՀՀ-ն դեռեւս չունի ձմեռային օլիմպիական չեմպիոն կամ մրցանակակիր: Տեղեկացնենք, որ գեղասահքի մրցումների մեկնարկը տրվելու է փետրվարի 11-ին, իսկ լեռնադահուկային մարզաձեւերի եւ դահուկավազքինը՝ փետրվարի 12-ին: ԴԱՎԻԹ ՋԱԼԱԼՅԱՆ

«Հայկական Ժամանակ», №232, դեկտեմբեր 24 շաբաթ 2005 թ. նոր ծրագիր http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html «Արմօրֆո» հայտնի համակարգչային ծրագրի հեղինակը` Արման Բոշյանը, արդեն պատրաստ է ներկայացնելու իր գրած երկու նոր համակարգչային ծրագրերը` սխալների ուղղում կատարող «Armenian Power Spell»-ը եւ «Armenian Power Dick» թարգմանիչ բառարանը` երեք լեզվով: Այս առիթով հեղինակը հայտնել է, որ «Արմօրֆո» այլեւս չի արտադրվելու, քանի որ այս նոր ծրագրի առավելություններն ակնհայտ են: Եթե «Արմօրֆո»-ի էլեկտրոնային հայերեն ուղղագրական բառարանը բաղկացած է 130000 բառից, ապա «Armenian Power Spell»-ինը պարունակում է 200000 բառ, իսկ տեքստում սխալների ստուգման արագությունը մեկ րոպեում 15 էջ է: Մեկ այլ կարեւոր առանձնահատկություն. «Armenian Power Spell»-ը աշխարհում այն քիչ «spell-checker»-ներից է (սխալներ ուղղող ծրագիր), որը տառասխալը գտնում է ոչ միայն տառերով, այլ նաեւ հնչողությամբ եւ առաջարկում մոտ հնչողություն ունեցող տարբերակներ: Իսկ սխալներ հայտնաբերելու ճշգրտությունը եւ աշխատանքի արդյունավետությունը հեղինակը իր նախորդ ծրագրից շատ ավելի բարձր է գնահատում, օրինակ, միայն ՀՀ նախկին Սահմանադրության` ՀՀ նախագահի վեբ-կայքում տեղադրված տեքստի մեջ այս նոր ծրագրով հայտնաբերվել է երեք տառասխալ, նոր Սահմանադրության մեջ, բարեբախտաբար, տառասխալներ չկային: Բոշյանի մյուս ծրագիրը` «Armenian Power Dick»-ը, մի մեծ թարգմանիչ բառարան է` երեք լեզվով (հայերեն, ռուսերեն եւ անգլերեն), աշխատում է ինչպես «Unicod»-ով, այնպես էլ առանց «Unicod»-ի, ունի 161 հազար բառ հայերեն լեզվով, 77 հազար` ռուսերեն եւ 78 հազար` անգլերեն: Համակարգչում ծրագրի user-interface-ը կարելի է դնել երեք լեզուներով էլ, նույնիսկ հայերեն: Բառարանը ընդունակ է լեզուն ճանաչել ավտոմատ կերպով, տեքստում բառը նշելուց անմիջապես հետո, եւ թարգմանել մնացած երկու լեզուներով: Եթե տվյալ բառից բառարանում չկա, թարգմանվում են նման հնչողություն ունեցող բառերը: Եթե կա տառասխալ, բառարանը գուշակում է նաեւ տառասխալը եւ առաջարկում է ուղղումներ: Բառարանը երեք լեզուներով էլ ճանաչում է բոլոր բառերի հոլովները եւ թարգմանում է նաեւ հոլովված տարբերակները: Երկու ծրագրերն էլ շուտով կսկսեն վաճառվել:

Առաջարկում եմ այստեղ հավաքել հայ գրականության հետ կապված կայքերի և հետաքրքիր նյութերի հղումներ: Սկսեմ ես, Հայաստանի գրողների միության նոր կայքի հղումով՝ http://www.wua.am/

«Չորրորդ իշխանություն» № 16 Դեկտեմբերի 24 2005 թ., շաբաթ http://chi.am/news/051224/05122408.htm ԿՈՐԵԼ Է... ՄԻ ՎԱԳՈՆ ԶԵՆՔ Էջմիածնում` Արմավիրի առաջին ատյանի դատարանում այս օրերին քննվում է մի քրեական գործ, որը արդեն հասցրել է բավական մեծ աղմուկ հանել: Մեղադրյալի աթոռին են հայտնվել երեք անչափահասներ` Հայկ Խաչատրյանը, Վահան Մարգարյանը եւ Արմեն Պուլուզյանը. բոլորն էլ հաշվառման են կանգնած որպես հոգեկան հիվանդներ: Շատ հետաքրքիր է: Համառոտ ներկայացնենք գործը: Մի քաղաքացի` Մայիս Ավետիսյանը, «Զվարթնոց» թաղամասում գոմեր ունի եւ զբաղվում է անասնապահությամբ: Նրա մոտ 16-ամյա մի տղա է աշխատում` Արսեն Մկրտչյանը: Մի օր Արսեն Մկրտչյանը պատահաբար այդ գոմերում մի նկուղ է հայտնաբերում, որտեղ մեծ քանակությամբ զենք է լինում` 7 ինքնաձիգ, 1 գնդացիր, 140 փամփուշտ, մեկ օպտիկական սարք: Այդ անչափահասը զենքի մասին պատմել է վերոհիշյալ երեք անչափահասներին, այդ ավտոմատներից է նրանց տվել կամ փոխանակել բջջային հեռախոսի հետ: Երեխաներից մեկի` Արմեն Պուլուզյանի ծնողները տեսել են զենքը երեխայի ձեռքին, մտածել են, թե ինչ անեն, գնացել են ԱԺ պատգամավոր Հակոբ Հակոբյանի (Ճոյտ) մոտ: Հետո վերջինիս ուղեկցությամբ գնացել են ոստիկանություն` զենքը հանձնելու: Այսքանը նորմալ պատմություն է: Բայց հետո տարօրինակ բաներ են սկսվում: Այդ երեխային մի քանի օր պահում են ոստիկանությունում, ահավոր խոշտանգումների եւ ծեծի են ենթարկում, իսկ հետո քրգործ են հարուցում: Նույնը` մյուս անչափահասների դեմ: Այս անչափահասներին ներկայացվել է մեղադրանք, ըստ որի, վերջիններս մեկ այլ անչափահասի` Արսեն Մկրտչյանին «ներգրավել են առանձնապես ծանր հանցանք կատարելու` զենքի հափշտակության մեջ», նրա «կյանքի եւ առողջության համար վտանգավոր բռնություն գործադրել, սպառնացել եւ դրդել, որ Արսեն Ավետիսյանը Էջմիածնի բնակիչ, գործով վկա Մայիս Ավետիսյանի տնտեսությունից զենք հափշտակի եւ տա իրենց: Այս մեղադրանքով անչափահասներին սպառնում է 6-10 տարի ազատազրկում: Մի պահ ընդունենք, որ իսկապես այդպես էլ եղել է: Բայց օրինական հարց է առաջանում. բա զենքի տե՞րը: Զենքն ու զինամթերքը անօրինական են եղել, բայց դրանց տերը գործով վկա է: Իսկ զենքը հափշտակած Արսեն Մկրտչյանի նկատմամբ քրգործը կարճվել էր: Ու ամեն ինչ այդ երեխաների վրա են բարդել: Մենք հանդիպեցինք մեղադրյալի կարգավիճակում հայտնված Արմեն Պուլուզյանի ծնողների հետ: Վերջիններս մեզ պատմեցին այս գործի հետ կապված որոշ մանրամասներ, որոնք ոչ միայն հիմնովին լույս են սփռում այս գործի վրա, այլ նաեւ ցույց են տալիս, որ այս գործին խառնված են բավական բարձրաստիճան պաշտոնյաներ եւ ազդեցիկ դեմքեր, որոնք էլ ցանկանում են գործը նման մեթոդներով ծածկել, քանզի հակառակ դեպքում դա կարող է անկանխատեսելի հետեւանքներ ունենալ: Նախ եւ առաջ, նախաքննությունը ամեն ինչ արել է, որպեսզի այս գործում որեւէ կերպ չարծարծվի Գրիգոր (Գոքոր) Ավետիսյանի անունը: Հենց վերջինիս է զենքը իրականում պատկանել, բայց որոշել են եղբոր` ամբողջ կյանքը անասնապահությամբ զբաղված Մայիսի անունը շոշափել: Ո՞վ է Գրիգոր Ավետիսյանը: «Պրոֆեսիոնալ խառնակիչ է,- պատասխանում է Արմեն Պուլուզյանի հայրը` Վահագն Պուլուզյանը,- մարդ, որի հետ 40 տարի մոտ հարաբերություններ ենք ունեցել, բայց այսօր կանգնում է, ասում, թե երեխայիս չի ճանաչում: Իսկ ամեն ինչ սկսվեց մի քանի ամիս առաջ, երբ մինչեւ Էջմիածնի քաղաքապետի ընտրությունները Գոքորը եկավ մեր տուն եւ ասաց, թե Սամվել Բաբայանի կուսակցության շտաբ է բացում եւ ինձ առաջարկեց անդամագրվել դրան: Ես եղել եմ Անկախության բանակի մարտիկ, մասնակցել եմ արցախյան ազատամարտին, սակայն որեւէ կուսակցության չեմ անդամագրվել: Ես մերժեցի նրա առաջարկը, տեղի ունեցավ վիճաբանություն, եւ մեր միջեւ թշնամանք առաջացավ: Եվ երբ առիթը եկավ, նա երեխայիս վրա դիտավորյալ գործ սարքեց»: Այս պատասխանը մեզ չբավարարեց: Որովհետեւ դա չտվեց պատասխանը այն հարցի, թե ինչու են գործը շուռ տվել այդ երեխաների վրա, եւ այն էլ այդքան անշնորհք ձեւով: Վահագն Պուլուզյանի պատասխանը պարզապես սենսացիոն է. «Չնայած խոսք է գնում մի քանի ավտոմատի մասին, բայց այդ թաքստոցում վագոնով զենք է եղել: Ահռելի քանակությամբ: Եվ այդ զենքի մասին խոսք չկա: Ով որ այս գործը կոծկել է, նա սովորական մարդ չի եղել. մի վագոն կամ բեռնատար զենքը սովորական մարդը չէր կարող թաքցնել: Թե ով է այդ մարդը, ես չգիտեմ»: Նշենք, որ զենքի ծագումնաբանության հետ կապված կա հետեւյալ բացատրությունը, թե 1992թ. աշնանը այդ զենքը Գ. Ավետիսյանի մոտ պահ է տվել «Տիգրան Մեծ» ջոկատի հրամանատար Մելսիկ Թանգամյանը, որը դրանից կարճ ժամանակ անց զոհվել է, եւ զենքերը մնացել են Ավետիսյանի մոտ: Գ. Ավետիսյանն էլ զենքերը թաքցրել է եղբոր գոմերում: «Շատ հնարավոր է,- նշում է Վահագն Պուլուզյանը,- այդ զենքը ինչ-որ նպատակի համար էին բերել: Մեկը չէ, երկուսը չէ, այլ մի բեռնատար»: Թե ինչ զենքեր են եղել թաքստոցում, Վահագն Պուլուզյանը պատասխանեց, որ բացի ինքնաձիգներից եղել են մեծ քանակությամբ գնդացիրներ, օպտիկական նշանառությամբ հրացաններ, նռնակներ, ականանետներ եւ այլն: Մի ամբողջ գումարտակի զենք: Քանի որ այս գործի մեղադրական նյութերը ուսումնասիրելով, ակնհայտ է դառնում, որ գործը ամբողջությամբ շինծու է եւ սարքված, մենք հավատում ենք Վահագն Պուլուզյանին: Եթե ահռելի քանակությամբ զենք կա եւ դա բոլորի աչքի առջեւ կորչում է, նշանակում է այս գործում իսկապես լուրջ մարդիկ են ներքաշված: Որոնք էլ, այն բանից հետո, երբ պատահաբար զենքի թաքստոցը հայտնաբերվել է, որոշել են գործը հոգեկան հիվանդությամբ տառապող երեխաների վրա բարդել: Այս կապակցությամբ նշենք, որ մաֆիայում հատուկ մարդիկ են պահում, որոնց միակ գործը նստելն է: Այսինքն, այդ մարդիկ իրենց վրա են վերցնում ինչ-ինչ հանցագործություններ, գնում են կալանավայր, հետո դուրս գալիս, ստանում իրենց հասանելիքը: Սրանք, այսինքն այն մարդիկ, ում զենքը իրականում պատկանել է, ակնհայտորեն լուրջ մաֆիոզ խմբավորում է: Ավելի շուտ, նման խմբավորման տնազ, եթե չեն կարողանում մարդ ճարել, որը իրեն կհամարեր զենքի տերը: Փոխարենը` ուժերը պատել է անչափահաս երեխաների վրա: Գործը բավական հետաքրքիր է, մենք անկախ դատավարությունից որոշել ենք պարզել, թե իրականում ինչ է կատարվել, որովհետեւ այս գործի հետքերը շատ բարձր ատյաններ կարող են տանել: «ՉԻ»

Ահա մի հետաքրքիր հոդված որը նվիրված է այդ թեմային, գրված նախկին կրթության նախարար Աշոտ Բլեյանի կողմից, որը, ինչպես տեսնում եք, դեմ է այդ գաղափարին: Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք դուք: «Հայկական Ժամանակ» №232, դեկտեմբեր 24 շաբաթ 2005թ. http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html ԵՐԲ ԳԱԼԻՍ Է 2006 ԹՎԱԿԱՆԻ ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԸ «Կրթության մասին» օրենքում 2001թ. կատարած փոփոխություններով, կրթության զարգացման 2001-2005թթ. պետական ծրագրով 2001-2002 ուստարվանից մենք անցում պիտի կատարեինք 11-ամյա հանրակրթությանը: Չհասցրինք: Չնայած սրան՝ ՀՀ կառավարությունը 2004թ. հունիսի 17-ի թիվ 900-Ն որոշումով կատարեց «Կրթության որակի եւ համապատասխանության» միջազգային վարկային համաձայնագրով ստանձնած պարտավորությունը. կառավարության հաստատած միջնակարգ կրթության պետական չափորոշիչով 2006թ. սեպտեմբերի 1-ից անցում է կատարվում միջնակարգ 12-ամյա հանրակրթության, որը փաստացի հակասության մեջ է մտնում ՀՀ օրենքի հետ: Այսպիսով, կարող ենք արձանագրել, որ ունենք ոչ լեգիտիմ 12-ամյա միջնակարգ կրթություն: Բայց ինչպե՞ս արդյունավետ անցում կատարել 10-ամյա դպրոցից 12-ամյա դպրոցին, երբ դրա հասարակական ներքին պահանջը չկա կամ այն գիտակցված չէ անգամ մասնագիտական լսարանում, երբ խորհրդարանը «Կրթության մասին» օրենքի համապատասխան փոփոխությունը ոչ միայն չի կատարել, այլեւ 10-ամյա խորհրդային դպրոցի ջատագով մեր պատգամավորները «Օրինաց երկրի» եւ նրա նախարարի «ջգրու» կամ որպես 10-ամյա խորհրդային դպրոցի նկատմամբ իրենց անդավաճան սիրո դրսեւորում՝ կարող են եւ ՀՀ օրենքում անհրաժեշտ փոփոխությունը չկատարել: Իսկ վարկային համաձայնագրով կառավարության ստանձնած պարտավորությունների կատարումը (12-ամյա դպրոցի անցնելու հետ կապված աշխատանքներ) 2004թ. սկսվել եւ 2008-ին ավարտվելու է: Բա որ հանկարծ ու խորհրդարանը համառի՞: Հիմա բովանդակային առումով: Ինչո՞ւ 12-ամյա դպրոց, ի՞նչ անել ավելացվող այդ երկու տարին, երբ 10-ամյա դպրոցի վերջին 2-3 տարիները աննպատակ ու պարապ էին կրթությունը շարունակելու ցանկություն չունեցող պատանիների համար (իսկ նրանք կազմում են սովորողների 30%-ը), երբ ԲՈՒՀ-ում մասնագիտական կրթության համար անհրաժեշտ առարկայական պատրաստությունը սովորողների (գոնե երեւանցիների) 90%-ը ստանում է ռեպետիտորական պարապմունքներում՝ որպես լուծ դիտելով միջնակարգ դպրոցի առկա ուսուցման 10-րդ դասարանի 35-ժամյա ուսումնական ծանրաբեռնվածությունը: Իսկ ի՞նչ անեն ընդհանուր 12-ամյա դպրոցի 11-րդ եւ 12-րդ դասարանում քոլեջային եւ արհեստագործական ուսուցում ստանալու որոշում կայացրած սովորողները: Իսկապես, ի՞նչ անել այս 12-ամյա դպրոցը, երբ բոլորը` 80-ամյա ակադեմիկոսից մինչեւ այս տարվա 16-17 տարեկան շրջանավարտն ու նրա 40-45 տարեկան ծնողը գոհ են իրենց ստացած դպրոցական ու մասնագիտական կրթությունից, իսկ 2006թ. սեպտեմբերն ամեն օր մոտենում է: Մի պահ պատկերացնենք, որ 2-3 տարում, ինչպես եւ նախատեսված է ՀԲ-ի վարկային համաձայնագրով, այսօրվա միասնական 10-ամյա դպրոցը հաջողությամբ դարձել է 12-ամյա, փոխվել են բոլոր ծրագրերը, դասագրքերը, գործում է Կրթակարգով որոշված հենքային ուսպլանը, բոլոր ուսուցիչները «Կրթության որակի եւ համապատասխանության» վարկային ծրագրով վերապատրաստում են անցել, ներդրվել է սովորողների գիտելիքների ստուգման նոր համակարգը, բոլոր դպրոցներն ապահովվել են համակարգիչներով, կրճատվող ուսուցիչներն էլ անաղմուկ թողել են դպրոցը: Ի՞նչ կստանա սրա արդյունքում երեխան (սովորողը), հասարակությունը, ուսուցիչը, դպրոցը... Դպրոցի՝ ըստ սովորողների թվի ֆինանսավորման ձեւը (ուզում եք՝ սրան անվանեք կրթական համակարգը քանդող, թե կրթության բարեփոխման կարեւոր գործոն) առկա է կրթության նախարարի անձից անկախ: Դպրոցներում սովորողների թիվը շարունակ պակասում է. եթե 1992թ. Հայաստանում ծնվել է 70 հազար 581 երեխա, ապա 2001թ.` 32 հազար 100 երեխա, եւ արտագաղթը, ինչպես հայտնի է, չի թուլանում: Այս ամենի արդյունքում ուսուցիչների, մանկավարժական եւ ոչ մանկավարժական աշխատողների թիվն ամեն տարի մի քանի հազարով կրճատվում է: Ուսուցիչների միջին ամսական աշխատավարձի բարձրացման գագաթը 2005թ. էր (մոտ 65%), 2006թ. աճը կկազմի 15%, իսկ 2007-2008թթ. աճը կկազմի մոտ 9%. ուսուցիչն իր կենսամակարդակի վրա դա չի զգա: Մանկավարժական մեկ դրույք` շաբաթական 22 դասաժամ պարապող բարձրագույն կրթությամբ ուսուցչի ամսական եկամուտը 2006թ. կկազմի մոտավորապես 48 հազար դրամ, դասղեկի աշխատանք կատարող, ինչպես նաեւ մաթեմատիկա, հայոց լեզու, օտար լեզու առարկաների ուսուցիչները գրավոր աշխատանքի ստուգման համար կարող են ստանալ մի քանի հազար դրամ լրավճար, եթե դպրոցների բյուջեները ներեն: Այսպիսով, կարող ենք արձանագրել, որ պետական դպրոցի ծանրաբեռված ուսուցիչը, ճիշտ է, հաղթահարել է աղքատության վերին սահմանը (օրական 4 դոլարից ավելի եկամուտ), սակայն ոչ միայն հասարակության միջին խավը չի ներկայացնում եւ առաջիկա տարիներին չի ներկայացնի, այլեւ պետական աշխատավարձով իր ընտանիքի համեստ կարիքները չի կարող բավարարել: Լրացուցիչ պարապմունքների համար սովորողների ծնողների վճարումներն են պահում ուսուցչին: Ուսուցիչները կարճատեւ վերապատրաստումների արդյունքում կրթակարգով երազած (պահանջած) նոր մեթոդի կրող չեն դառնա. իսկ այն, ինչով ուզում ենք «զարդարել» սովորողին (ազատ մարդ, անկախ, ստեղծագործական մտածողություն), անհնար է, եթե այդպիսին չէ ուսուցիչը: Հանրակրթական դպրոցների պետական ֆինանսավորումը ո՛չ այսօր, ո՛չ էլ առաջիկայում չի ապահովում հիգիենիկ պայմաններ, բավարար ուսուցողական եւ նյութական միջավայր: Ավելին՝ ունենք սեզոնային դպրոց: Փաստերով խոսենք. բնակչության մեկ շնչի հաշվով կրթական պետական հատկացումները 55 անգամ զիջում են Եվրոպայի Միության երկրների միջին ցուցանիշին: Ասել է թե՝ որակյալ եւ հավասարապես մատչելի հանրակրթությունը բազմապատիկ միջոցներ է ենթադրում: Ինչպե՞ս, որտեղի՞ց... Ի՞նչ է ստանում սովորողը (սովորողի ծնողը), եթե 2 տարի ավելի է մնում հասարակությունից եւ իրական կյանքից մեկուսացված, չջեռուցվող, մեծ մասամբ անհրապույր նյութական եւ ուսուցողական միջավայրով, հասարակության մեջ իրենց երկրորդականի կարգավիճակից չարացած ու ոչ լիարժեք ուսուցիչներով հաստատությունում: Եթե չի փոխվել բարձրագույն մասնագիտական կրթության որակը, ինչի՞ վրա են ծախսվելու դպրոցի 11-12-րդ տարիները: Որտեղի՞ց գիտենք, որ նոր ծրագրերը ավելի լավ են յուրացվելու, քան գործողները. ինչի՞ վրա է հույսը` գիտելիքների ստուգման նոր համակարգի՞: Ո՞ւմ են համոզում կրթության համակարգը ղեկավարողների ցանկությունները, եթե օրը ցերեկով դրական փոփոխություններն ու նոր պահանջները տեսանելի-շոշափելի չեն: Ի՞նչ է շահում հասարակությունը, եթե 12-ամյա դպրոցը, ինչպես 10-ամյա դպրոցը, անկարող է ստեղծել ժողովրդավարական (բաց) եւ գիտական-ստեղծագործական մթնոլորտ, եթե դպրոցներում չկան ամբողջական ճանաչողական զարգացումը պահանջող սոցիալական փոխհարաբերություններ, լիարժեք շփում, բնական ու կենդանի հաղորդակցում, եթե այսօր հանրակրթական դպրոցում (10-ամյա թե 12-ամյա) բացակայում է դպրոցի նորացման գլխավոր պայմանը` փոխադարձ հարգանքը: Ինչո՞ւ պիտի սովորողն ավելի շատ հարգի իր անհատական կյանքից եւս 2 տարի խլող դպրոցին եւ նրա ուսուցչին: Կրթության կազմակերպման սկզբունքներ, ուսուցչի եւ սովորողի նոր կատարելատիպեր ազդարարելը եւ պերճախոս կոչերով բարի կամքին դիմելը բավարար չեն: Կրթության նոր կազմակերպում է պետք, այնպիսին, որ կրթական նորամուծությունները մեխանիկորեն (ուղիղ) ազդեն կրթության բովանդակության եւ հասարակական երեւույթների վրա: Մենք պահանջում ենք հարգել սովորողի կյանքի ժամանակը եւ դնում ենք դպրոցի թե՛ գործող 10-ամյա, թե՛ լինելիք (անխուսափելի) 12-ամյա կրթության կազմակերպման հարցը, քանի որ «դպրոցում ուժերի անարդյունավետ վատնումը հենց կախված է նրանում կազմակերպման բացակայությունից, պատճառից, որն ընկած է նրա կազմակերպման հիմքում, որ բերում է ուժերի տնտեսման (խնայող օգտագործման) եւ հարկավոր արդյունավետության ձեռքբերման անկարողությանը» (Ջոն Դյուի): Խոսքն, իհարկե, ոչ միայն ու ոչ այնքան ֆինանսական (նյութական) միջոցների մսխման մասին է: Որքան էլ սահմանափակ են մեր նյութական հնարավորությունները, սրա հետ կարելի էր եւ հաշտվել: Չի կարելի հաշտվել մարդկային (երեխայի) կյանքի վատման չվերջացող ընթացքի հետ՝ հաշված ե՛ւ դպրոցում գտնվելու 10 թե 12 տարին, ե՛ւ դպրոցից դուրս ժամանակը՝ որպես արդեն դպրոցի շրջանավարտների (քաղաքացիների) «ոչ համապատասխան եւ ոչ ճիշտ պատրաստման արդյունք»: Մենք մեթոդական, ասել է՝ սկզբունքային սխալ ենք համարում արդեն քանի տարի կենտրոնանալը դպրոցական կրթության այլ փոփոխությունների վրա (ծրագրեր, դասագրքեր, ուսուցիչների վերապատրաստում)՝ առանց դպրոցի նոր` ժամանակին (կյանքին) եւ երեխայի բնույթին համապատասխան կազմակերպման: Մենք առաջարկում ենք, խնդրում ենք, պահանջում ենք (մեր Երեւանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի հանրակրթության կազմակերպման այլընտրանքով ապացուցում ենք), այո՛, ուշացած, բայց օր առաջ վերադառնալ դպրոցի (ԲՈՒՀ-ի, քոլեջի, ուսումնարանի) նոր կազմակերպման խնդրին՝ որպես կրթության բարեփոխման մեկնակետ ու մեթոդ: Ավելի հեշտ է նոր դպրոցներ ստեղծել, քան փոփոխել եղածը: Եղած մի քանի տասնյակ ոչ միջնակարգ հանրակրթական դպրոցները երազում են (պայքարում են) միջնակարգ դպրոց դառնալու մասին։ Կոնկրետ կրթատարիքային փուլի երեխաների խնդիրների լուծման համար ստեղծված եւ դրան համապատասխան միջավայր եւ կազմակերպում ստացած հանրակրթական հաստատություններ մեզանում չեն եղել եւ չկան: Խորհրդային իրականությունից ժառանգված՝ հասարակությունից, ընտանիքից մեկուսացված, հասարակական եւ ընտանեկան հոգսերին անհաղորդ, երեխային ոչ համապատասխան նյութական եւ ուսուցողական միջավայրով մեկ միասնական (10-ամյա թե 12-ամյա) դպրոցը` միջնակարգը, խժռում է անհատի կյանքի ժամանակը եւ ընտանիքի նյութական միջոցները, պահպանում դպրոցը՝ որպես ինքնաբավ հաստատություն, ծառայում նրա ուսուցչի ու չինովնիկի սոցիալական կարիքին եւ պատկերացումներին: Ըստ երեխաների ճանաչողության զարգացման փուլերի եւ հասարակության մեջ նրանց ունեցած մասնակցության աստիճանի անհրաժեշտ է ստեղծել երկու ինքնուրույն նոր դպրոց` իր խնդիրներով, խնդիրներին համապատասխան ուսուցողական եւ նյութական միջավայրով: 6-ից 12 տարեկանների՝ ճանաչողության զարգացման կոնկրետ գործողության փուլում գտնվողների, ընտանիքում եւ հասարակական կյանքում լիարժեք երեխա ընկալվողների դպրոց` բաց ու ազատ դպրոց, որտեղ 1-ին տեղում երեխայի ստեղծագործելն է, նրա երեւակայության զարգացումը, նրա նախասիրությունների դրսեւորումը եւ զարգացումը` հավասարապես մատչելի ու գրավիչ բոլոր երեխաների համար, որտեղ գնահատականը միայն ու միայն դրական խթան է, ինչպես անվտանգ ու հիգիենիկ միջավայրը: Իսկ ուսուցիչը ոգեշնչողի դեր է ստանձնում, երեխայի ստեղծագործելը խթանողի, որ այդ ձեւով էլ իր մեջ եղած լավը փոխանցի, որպեսզի իր մեջ էլ ստեղծագործելու, երեւակայելու հմտություններ զարգացնի: 12 տարեկան եւ բարձր երեխաների` ճանաչողության զարգացման ձեւական կատարողական փուլում գտնվող դեռահասների եւ պատանիների մասնագիտացված (ավագ) դպրոց, որը հնարավորություն կտա 9-ից 12-րդ դասարաններում ներառել մեծ թվով երեխաների՝ միջնակարգ եւ մասնագիտական ուսուցումը դարձնելով ավելի մատչելի եւ մասնագիտական ուսուցումն ավելի որակյալ, գումարելով ըստ սովորողների թվի պետական ֆինանսավորումը եւ անհատի մասնագիտական ուսուցման պատվերի համար լրավճարներ: Երկու ինքնուրույն նոր դպրոց` խոսակցության առանձին նյութ: ԱՇՈՏ ԲԼԵՅԱՆ

ԻՆՉՊԵ՞Ս Է «ՆԿԱՐՎՈՒՄ» ԱՐՑԱԽՅԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ «Հայկական Ժամանակ» № 232 դեկտեմբերի 24 2005 թ., շաբաթ http://hzh.am/Arkhiv/2005/December/24.12/24.12.05.html ԼՂ քաղաքացի Ալբերտ Ղազարյանը դեկտեմբերի 19-ին դիմել է ՀՀ գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին՝ պահանջելով, որ վերջինս պատասխանատվության ենթարկի հրապարակախոս Զորի Բալայանին անցյալ տարվա դեկտեմբերին հրատարակված «Ղարաբաղյան Ազատագրական պատերազմ. 1988-1994» հանրագիտարանի կազմման ընթացքում թույլ տված չարաշահումների համար: ԼՂ քաղաքացին համարում է, որ հանրագիտարանի գիտախմբագրական խորհրդի նախագահ Զորի Բալայանի քրեածին գործողությունների, մասնավորապես պաշտոնական դիրքը չարաշահելով՝ պետական միջոցներով հրատարակվել է մի գիրք, որը աղավաղում է 1988-ի փետրվարյան շարժման շատ ու շատ իրադարձություններն ու հերոսներին: Մեկ տարի առաջ Հայկական Հանրագիտարանը պետական պատվերով հրատարակել է «Ղարաբաղի Ազատագրական պատերազմ. 1988-1994թթ.» հսկայածավալ գիրքը, որի գիտախմբագրական հանձնաժողովի նախագահը հրապարակախոս Զորի Բալայանն է: Այս փաստը լուրջ հետեւանքներ է թողել գրքի բովանդակության վրա, քանի որ ղարաբաղյան ծագումով արձակագիրը հայտնի է որպես «ասոբի պրիբլիժոննի կ իմպերատորու», այսինքն` Հայաստանում ղարաբաղյան ծագում ունեցող ղեկավարներին` Ռոբերտ Քոչարյանին, Սերժ Սարգսյանին: Գիրքը պատմում է ԼՂ ազատագրական պատերազմի հետ այս կամ այն ձեւով առնչություն ունեցող մարդկանց, դեպքերի, երկրների մասին: Իսկ որպեսզի հասկանանք, թե ով ով է այս գրքում, բավական է նշել վիճակագրական մի քանի փաստ: Զորի Բալայանն իր կենսագրությանը գրքում հատկացրել է 124 տող, իսկ, ասենք, ՀՀ Ազգային հերոս Թաթուլ Կրպեյանին` 24 տող: ՀՀ ՆԳ նախկին նախարար Վանո Սիրադեղյանին հանրագիտարանը հիշում է 22 տողով, եւ նրա մասին գրված է. «Գործուն մասնակցություն է ունեցել կամավորական ջոկատների կազմավորման, ԼՂ մարդասիրական օգնություն առաքելու աշխատանքներին»: ԼՂ պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանը հիշատակվում է 20 տողով, որից որպես Ղարաբաղյան շարժմանը զինվորագրված մարդ` 13 տող: Շահումյանի շրջանի հայաթափման պատմությանը, որը գրքում տեղ է գտել «Օղակ օպերացիա» անվան տակ, այս գիրքը նվիրել է 37 տող, նույնքան տող նվիրված է նաեւ «Օպերացիա» լայնանշանակ բառին: Գրքում հետաքրքիր է նաեւ այն, որ քիչ տեղ չի հատկացված Զորի Բալայանի զոքանչին` Մարգարիտա Ղուկասյանին, աներձագին` Հրայր Մարությանին եւ վերջինիս որդուն` վիրաբույժ Արթուր Մարությանին: Ընդհանրապես, գրքում քիչ տեղ չի հատկացված, ավելին` հատուկ բաժնով առանձնացված են պատերազմի հետ այս կամ այն չափով առնչություն ունեցող բժիշկները: 1992-93 թվերին ՀՀ-ում ԼՂ Պետական պաշտպանության կոմիտեի հատուկ ներկայացուցիչ Ալբերտ Ղազարյանը փորձում է հասկանալ, թե ինչու Ղարաբաղում այդ տարիներին դասավանդած ուսուցիչներին ընդհանրապես տեղ չի հատկացված: Ի վերջո, Ղարաբաղում 1988-1994 թվերին զոհվել են հենց նրանց դաստիարակած երեխաները, որոնց թիվը մի քանի հազար է: Այս ամենից բացի, գրքում Զորի Բալայանի կենսագրությունից ավելի մեծ տեղ են զբաղեցնում «Հայաստան», «Լեռնային Ղարաբաղի պատմություն» ՀՅԴ եւ մի քանի այլ բառեր: Հայոց համազգային շարժմանը հատկացվել է 88 տող: Նույնիսկ «Սումգայիթի ցեղասպանությունը» իր ծավալով ավելի մեծ չէ Զորի Բալայանի կենսագրությունից: Իսկ իր մասին գրքում ի՞նչ է գրել պրն Բալայանը. «1988-94 թվերին գործուն մասնակցություն է ունեցել Արաքսից մինչեւ Օմարի լեռնանցք ընթացող ինքնապաշտպանական եւ ազատագրական մարտերի պլանների մշակման աշխատանքներին: Հորդորել եւ ԼՂ է ուղարկել Ռուսաստանի եւ այլ երկրների առաջադեմ մտավորականների ու իրավապաշտպանների` դրանով իսկ փրկելով հազարավոր մարդկանց կյանքը»: Այստեղ Զորի Բալայանի մասին տեղ է գտել նաեւ հույժ կարեւոր մի փաստ. «2004-ին «Կիլիկիա» առագաստանավով անցել է 7 ծովով եւ հասել Վենետիկ»: Վենետիկ հասնելու ղարաբաղանպաստ հետեւանքների մասին, այնուամենայնիվ, ոչինչ գրված չէ: Բայց սա դեռ ամբողջը չէ, գրքում ոչ մի խոսք չկա արցախյան շարժման ակունքներում կանգնած գործիչների` Իգոր Մուրադյանի, Արկադի Մանուչարովի մասին: Ոչ մի տող չկա նույնիսկ 1992-ից ԼՂ ՊՊԿ արագ հակազդման հատուկ գումարտակի հետախուզության պետ, 1993-ից՝ նույն գումարտակի հրամանատարի տեղակալ Սասուն Աղաջանյանի մասին: Փոխարենը գրքում իրենց էջերն ունեն ԼՂ ներկա վարչապետ Անուշավան Դանիելյանը (43 տողով) եւ ՀՀ Շիրակի նախկին մարզպետ Արարատ Գոմցյանը (42 տողով): Անուշավան Դանիելյանը պատերազմի տարիներին ընդհանրապես Ղարաբաղում չի եղել, իսկ նրա մասին գրված է, որ «1987-1990 թվերին` ԽՍՀՄ ատոմային էներգետիկայի նախարարության Սիմֆերոպոլի հատուկ պրոֆտեխուսումնարանի փոխտնօրեն, իսկ 1990-1998 թվերին` Ղրիմի Հանրապետության Գերագույն Խորհրդի միջպետական եւ ազգամիջյան հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ, ապա խորհրդարանի առաջին փոխնախագահ, միաժամանակ` սահմանադրական հանձնաժողովի նախագահ»: Իսկ Արարատ Գոմցյանին 42 տող են տրամադրել այն առիթով, որ 1990-1996 թվերին լինելով ՀՀ կառավարությանն առընթեր բնակարանային կոմունալ տնտեսության հանրապետական միավորման նախագահ՝ Վարդենիսում զբաղվել է փախստականների բնակեցմամբ: Իսկ ՀՀ Ազգային հերոս Մովսես Գորգիսյանը, կարելի է ասել, ընդհանրապես կենսագրություն չունի, նրան հատկացված 26 տողից երեւում է, որ Ղարաբաղյան շարժման հետ նրա կապն այն է, որ «շարժման սկզբին հանրահավաքներում ելույթներով պաշտպանել է արցախահայության արդարացի պահանջը»: Իսկ 1990-ի հունվարին մասնակցել է Երասխի ինքնապաշտպանությանը եւ զոհվել: Ինչո՞ւ է այսպես: Ինչո՞ւ են բժիշկներն առանձնացվել, իսկ, ասենք, ուսուցիչները` ոչ: «Բժիշկները բանակայիններ են, բայց էդ հարցին չեմ ուզում պատասխանել»,-երեկ մեզ հետ ունեցած հեռախոսազրույցում տեղեկացրեց արձակագիր, բժիշկ Զորի Բալայանը: Նա նաեւ պատասխանեց այն հարցին, թե ինչու շարժման առաջին քաղբանտարկյալ Արկադի Մանուչարովը, գաղափարախոսներ Իգոր Մուրադյանը, Ալբերտ Ղազարյանը գրքում ընդհանրապես չկան: Առաջին երկուսը, պրն Բալայանի տեղեկություններով, հրաժարվել են, բայց ռուսերեն հրատարակությունում, որը պատրաստվում է, «նրանց անունը կլինի` ուզեն թե չուզեն»: Կլինի նաեւ Ալբերտ Ղազարյանի անունը, որին պրն Բալայանը ճանաչում է, ու նրա այս հրատարակության շուրջ նրա բարձրացրած «ղալմաղալն» էլ է ճանաչում: Պարոն Բալայանը առավելագույնս պատրաստ է պատասխանել այն հարցին, թե Արարատ Գոմցյանն ինչ կապ ունի Ղարաբաղի ազատագրական պատերազմի հետ. «Արարատի արածը չեմ պատկերացնում, թե ով ա էդքան արել, որքան` ինքը»: Իսկ ի՞նչ է արել: Պարզվում է՝ պատերազմի տարիներին պրն Գոմցյանը «եթե ոչ հազար անգամ, ապա հարյուրից ավելի անգամ» կազմակերպել, տարել եւ տեղ է հասցրել պետական օգնություն Հադրութի եւ շրջակա շրջանների համար: Այդպես էլ բաց մնաց այն հարցը, թե այդ դեպքում գրքում ինչու է հիշատակված միայն Վարդենիսը փախստականներով բնակեցնելու փաստը: Իսկ ԼՂ վարչապետ Անուշավան Դանիելյանն ի՞նչ է արել: Պատասխանը սպանիչ էր. «Անուշավանը, երբ Ղրիմում էր, ԼՂ ղեկավարների հետ կապեր է ունեցել»: Ի դեպ, գրքում իր կենսագրության տեղ գտնելու փաստի հետ պրն Բալայանը կապ չունի: «Նյութը, որ իմ մասին է, ես ասել եմ` չեմ նայելու եւ շատ սխալ եմ արել, որ չեմ նայել. շատ բաներ կան, որ էնցիկլոպեդիայի հետ կապ չունեն»,- ասաց Զորի Բալայանը: Երեկ նա տեղեկացրեց, որ հնարավոր է վերահրատարակել այս գիրքը, որտեղ հազարից ավելի ուղղումներ են մտցվել, եւ նոր հրատարակությունում կլինեն նաեւ Ղարաբաղի պատերազմում, այսպես ասած, ընդհատակում կռված ՆԳ մոտ 6 հազար զինվորների անունները, որոնք գաղտնի հանձնարարություններ են կատարել: Նոր հրատարակությունը ձրի կբաժանվի ԼՂ պատերազմում զոհված բոլոր 6 հազար 500 զոհերի հարազատներին: Ի դեպ, հանրագիտարանի պատասխանատու քարտուղար Հենրիկ Խաչատրյանից երեկ տեղեկացանք, որ գրքի տպագրման համար ծախսվել է առնվազն 12 հազար դոլար: ՄՀԵՐ ԱՐՇԱԿՅԱՆ

Предлагаю вашему вниманию интервью с главой МИД нашей страны Варданом Осканяном. Обратите внимание на подчёркнутый абзац. Фактически, глава внешнеполитического ведомтсва выразил готовность отказаться от (некоторых) освобождённых районов, то есть тех территорий Арцаха, лежащих вне пределов бывшей НКАО, которые были освобождены нашей армией. Должен сказать, что рейтинг Осканяна сильно упал в моих глазах. надеюсь, нашим властям хватит мозгов и силы не проводить подобный вариант в жизнь. Чувствуете диссонанс нашего мягкого даже виноватого тона "голубя"-миротворца Осканяна с недавными очередными воинственными заявлениями Алиева? Мне кажется, подобные безотвентственные и предательские заявления из уст нашего министра недопустимы: Арцах не должен уступать Азербайджану ни сантиметра своей территории, даже в обмен на мирное соглашение, и это очевидно. Мне кажется, под давлением международных организаций, началась подготовка нашими властями общественного мнения страны к сдаче (нескольких) освобождённых районов. В сложившихся условиях, единственное, что мы, представители армянских интернет-ресурсов, можем сделать - написать открытое письмо главе МИД, где укажем на недопустимость подобных заявлений и подобных шагов, ставящих под сомнение территориальную целостность независимого Арцаха включающего все осовбождённые территории. ГЛАВА МИД АРМЕНИИ: РЕШЕНИЕ КАРАБАХСКОЙ ПРОБЛЕМЫ БУДЕТ КОМПРОМИССНЫМ http://arka.am/rus/archive/n12/n2912/291202.html ЕРЕВАН, 29 декабря. /АРКА/. Решение арцахской проблемы будет компромиссным. Об этом в интервью армянской телекомпании "Кентрон" заявил министр иностранных дел Армении Вардан Осканян. "Если мы, в конце концов, достигнем решения, то должны осознать, что оно будет в компромиссном варианте",- сказал он. В.Осканян заметил, что "не будет варианта решения, который мы поставим на стол, и народ начнет нам за это аплодировать". "Все стороны поставят подписи под этим документом по собственной воле, никто их принуждать не будет, и в этом случае можно предположить, что решение будет компромиссным, и мы должны суметь правильно представить этот компромисс. Политические силы должны поверить во все это, и мы объединенными усилиями должны продвигать вперед этот вопрос", - сказал В. Осканян. Отвечая на вопрос о том, приведет ли возможное возвращение контролируемых территорий Азербайджану к росту псевдпатриотических настроений, направленных против властей Армении, глава МИД подчеркнул, что "это зависит от того, как будет представлен этот вопрос". В.Осканян считает вопрос территорий самым "затасканным". "Территории, которые мы сегодня контролируем, являются для нас элементами безопасности, и если мы сделаем сохранение этих территорий в наших руках окончательной целью, я думаю, мы окажемся на неверном пути",- сказал министр. По его мнению, то же самое относится к Азербайджану, который сделал вопрос возвращения этих территорий первостепенной задачей и отказывался от любых обсуждений по статусу Нагорного Арцаха, в результате чего стороны до сегодняшнего дня находились в тупике. "Сегодня эта ситуация изменилась, и поэтому мы достигли такого прогресса в переговорах",- сказал глава МИД. Следовательно, считает он, к вопросу о территориях необходимо подходить с точки зрения безопасности. "Если эти территории необходимо сохранить для обеспечения безопасности народа Нагорного Арцаха, то их следует сохранить. Если эти территории надо отдать, для обеспечения безопасности народа Нагорного Арцах то эти территории надо отдать",- заявил он. "Если на основе этого принципа мы достигнем решения, которое гарантирует сегодняшний статус Нагорного Арцаха де-факто, и дает перспективы для его трансформации в де-юре в ближайшем будущем, то такой принцип должен стать для нас предметом серьезнейшего обсуждения", - сказал глава внешнеполитического ведомства. По мнению В. Осканяна, в этом направлении легче работать с партиями правящей коалиции, так как они демонстрируют исключительно принципиальные позиции, а не политизируют проблему для своих личных интересов. При этом он добавил, что есть партии, идеология которых созвучна сегодняшнему процессу урегулирования, однако они попытаются политизировать вопрос с целью нападок на власти. "Перед нашими глазами пример референдума, и у меня есть серьезная обеспокоенность, чтобы то же самое не повторилось в случае с Нагорным Арцахом",- заявил В.Осканян.Г.Б.--0--

"Джавахк нуждается в помощи всего армянского мира": интервью Ваагна Чахаляна ИА REGNUM http://www.regnum.ru/news/567886.html Справка: Ваагн Чахалян - председатель Демократического Альянса "Единый Джавахк" ИА REGNUM: Г-н Чахалян. В последнее время руководимый Вами Демократический Альянс "Единый Джавахк" стал активно действующим фактором в общественно-политической жизни Джавахети (армянонаселенный регион Грузии - по-армянски "Джавахк"). Поскольку проводимая вами деятельность не всегда получает однозначную оценку, я попросил бы Вас в общих чертах обрисовать основную программную линию и идеи, на которых основывается ваша общественная деятельность... Демократический Альянс "Единый Джавахк" был создан в марте 2005 года рядом армянских общественных организаций Джавахка и начали мы свою деятельность с проведения двух многотысячных митингов в г. Ахалкалаки, беспрецендентных для Джавахка. Наши основные цели - это консолидация армянского населения Джавахка и защита ее интересов. Мы считаем себя патриотами джавахской земли, любящими свою Родину и желающими достойно жить и трудится на земле своих предков. Мы стремимся синтезировать и воплотить в жизнь общечеловеческие демократические и гражданские ценности с огромным культурно-историческим наследием армянского народа. Считая себя ответственными за сохранение стабильности и нейтрализации импортируемой извне деструктивными политическими силами Грузии межэтнической напряженности, мы будем твердо стоять на страже интересов и гражданских прав армянского населения Джавахка - законопослушных и полноценных граждан грузинского государства. Мы уверены, при наличии политической воли у руководства Грузии и в сотрудничестве со всеми прогрессивными общественными и политическими силами республики, возможно решить все накопившиеся в крае проблемы, а Джавахк, благодаря своему географическому положению, может и должен стать эффективным посредником ускорения экономических интеграционных процессов между Грузией и Арменией. ИА REGNUM: В течении этого года в Джавахети имели место несколько серьезных инцидентов. Каковы основные причины обострения ситуации в крае? Вы, вероятно, говорите о штурме армянской школы г. Ахалциха, очередной попытке огрузинивания армянской церкви в с. Самсар, столкновении с представителями Налоговой инспекции в г. Ахалкалаки и недавнем погроме на таможенном посту Ждановакан... Начиная с советских времен и особенно после обретения Грузией независимости, правящие режимы Грузии последовательно осуществляют политику "Грузия для грузин", добиваясь вытеснения армян из Джавахка, ассимиляции армян, проживаюших в других регионах Грузии и уничтожения армянского культурного слоя. Для реализации этой политики используются все доступные государству средства. Как в Джавахке, так и других регионах Грузии постоянно нарушаются права армянского населения несмотря на то, что Грузия при вхождении в Совет Европы взяла на себя обязательства по защите прав национальных меньшинств. Для доказательства приведу лишь несколько вопиющих фактов: Местное самоуправление В 1995 году была создана губерния Самцхе-Джавахтия, в состав которой помимо преимущественно армянонаселенных районов сознательно, для уменьшения абсолютного преобладания армянского населения, были включены Адигенийский и Боржомский районы, в результате чего численность армянского населения губернии составила около 55%. С момента создания губернии Самцхе-Джавахтия, где армянское население составляет большинство, полномочным представителем президента Грузии (губернатором) назначаются исключительно грузины. Из более чем двух десятков штатных сотрудников администрации губернии лишь трое являются армянами. Образование 1. В отличие от истории Грузии, преподавание которого является обязательным в средних армянских школах, история армянского народа была обьявлена факультативным предметом, преподавание которого не оплачивается. А в последнее время преподавание истории армянского народа в армянских школах вообще было запрещено. 2. Преподаватели грузинского языка, представители исключительно грузинской национальности, получают зарплату, в несколько раз превышающую зарплату остальных преподавателей армянских школ. Демографическая политика 1. В 2002 году в Ахалкалаки был открыт филиал Тбилиского Университета с целью, согласно заверениям властей, обеспечить интеграцию армянской молодежи в грузинское общество, для чего преподавание ведется на грузинском языке. Однако большинством поступивших студентов является грузинская молодежь, приезжающая из различных регионов Грузии и для которых властями созданы исключительные привилегии: бесплатное жилье; повышенная стипендия; бесплатное питание и обещание обеспечить работой в Джавахке после окончания учебы. 2. В 2005 году в джавахском городе Ниноцминда, самом холодном районе Грузии был открыт Детский дом, в котором уже проживают около 40 грузинский детей, привезенных из различных районов Грузии. Очевидно, что подобными действиями грузинские власти преследуют конкретную цель - изменить демографическую ситуацию в Джавахке в сторону увеличения присутствия в регионе представителей титульной нации. Подобными действиями грузинские власти лишь накаляют и без того взрывоопасную ситуацию, сложившуюся в Джавахке. ИА REGNUM: Как известно, последнее обострение ситуации в Джавахети было вызвано заменой сотрудников таможни армянской национальности на представителей грузинской национальности. С чем Вы связываете стремление Тбилиси заменить должностных лиц в Джавахети на представителей грузинской национальности? Стремление Тбилиси заменить должностных лиц на представителей грузинской национальности не является чем-то новым или случайным. Дискриминационная кадровая политика по национальному признаку - традиционная черта грузинской национальной политики как таковой. В нашем случае настойчивая политика по вытеснению служащих армянской национальности из государственных учреждений и, в особенности, из силовых структур, преследует цель продемонстрировать армянскому населению Джавахка кто является полным и безраздельным хозяином ситуации в крае. Зная как болезненно реагирует находящееся под постоянным политическим, социально-экономическим и психологическим давлением, население края на каждое новое проявление этнической дискриминации, власти Тбилиси расчитывали этим шагом вызвать новую волну всеобщей деморализации. Однако подобная недальновидная политика полностью бесперспективна и контрпродуктивна и приведет только к еще большему ожесточению армянского населения Джавахка и спровоцирует на адекватные действия. ИА REGNUM: Железная дорога Карс (Турция) - Ахалкалаки (Грузия), естественно, будет проходить по территории Джавахети. Как население региона относится к этой перспективе? Мы расматриваем планы по строительству железной дороги Карс-Ахалкалак как непродуманное и чреватое опаснейшими политическими последствиями решение, идущее в разрез с фундаментальными интересами грузинского государства. Население Джавахка крайне отрицательно относится к данному проекту по следующим причинам: Во - первых, реализация данного проекта резко усилит присутствие Турции в Джавахке, в том числе, возможно, и военное, под предлогом защиты коммуникаций. Здесь уместно привести малоизвестный мировой общественности факт. В 1918-20 гг. во время турецкого вторжения в Закавказье, после осуществления Геноцида Армян в Западной Армении, турецкие войска учинили также резню армянского населения Джавахка: от рук турецких солдат погибли или умерли от холода около половины населения края (около 40 000 человек). При этом власти независимой Грузии не только не обеспечили защиту армянского населения, но более того, способствовали гибели от голода армянского населения, перекрыв войсками дороги ведущие в центральные, безопасные районы Грузии. Во-вторых, реализация этого проекта и усиление позиций Турции в регионе, может способствовать переселению турок-месхетинцев в армянский Джавахк, хотя выселены они были из региона Месхетии (Аспиндзский, Ахалцихский и Адыгенийский районы), в котором ныне проживает преемущественно грузинское население, которое вовсе не намерено возвращать туркам земли. В-третьих, реализация этого проекта однозначно направлена на усиление транспортной и экономической изоляции Армении. Все экспертные заключения убедительно свидетельствуют о явной экономической нецелесообразности подобного проекта, поскольку железная дорога Тбилиси-Гюмри-Карс с эксплутационной и экономической точек зрения несравненно лучше. В этих условиях, учитывая антиармянскую и лжеинтеграционную политическую подоплеку данного проекта, принимая во внимание историческую память о Геноциде армян 1915-1923 гг., включая и резню армян Джавахка турецкими войсками в 1918 и 1920 годах и исходя из коренных интересов грузинского государства и его граждан, мы будем бороться за абсолютное недопущение реализации проекта железной дороги Карс-Ахалкалаки всеми предусмотренными для этого законными средствами. ИА REGNUM: Чего Вы ожидаете от Армении и как воспринимается в крае позиция армянского государства по проблеме Джавахети? Руководители Армении утверждают, что напряженная ситуация в Месхк-Джавахке обьясняется тяжелым социально-экомомическим положением края и не видят никаких политических проблем. Я уверен, что руководство Армении прекрасно осведомлено о массовых нарушениях прав армянского национального меньшинства в Грузии и о проводимой государственной политике вытеснения армянского населения из Месхк-Джавахка. Однако, ради сохранения хороших отношений с Грузией с одной стороны, и недооценивая взрывоопасность ситуации, с другой стороны, руководство Армении предпочитает не замечать наличие в Джавахке политической проблемы. Уверен, что очень скоро под давлением сотен тысяч джавахцев, проживающих в Армении, патриотических сил Армении и Диаспоры, ветеранов Арцхской войны, офицерского корпуса Армянской Армии, правительство Армении будет вынуждено изменить свою позицию. Нынешнему руководству Армении хорошо известно о той действенной помощи, которую оказал Джавахк воюющему Арцаху (Нагорный Арцах - ИА REGNUM). Сейчас же Джавахк нуждается в помощи и надеется на поддержку не только Армении и Арцаха, но и всего армянского мира. Только сохранение Джавахка армянским предотвратит полное окружение Республики Армения тюркским этническим элементом, что для Армении чревато катастрофическими последствиями. Руководству Армении гораздо рациональнее было бы немедленно признать наличие политической проблемы в Джавахке, потребовать от грузинского руководства прекращение политики дискриминации армянского национального меньшинства в Грузии и предложить совместно решить накопившиеся в Месхк-Джавахке проблемы на основе норм международного права и при посредничестве авторитетных и компетентных международных структур. В противном случае ситуацией могут воспользоваться третьи силы, заинтересованные в дестабилизации обстановки в Джавахке и спровоцировать армяно-грузинский конфликт, остановить который, исходя из опыта других конфликтов имевших место в Закавказье, будет уже очень сложно.

Глава МИД Армении: "необходимо пересмотреть всю политику энергетической и экономической безопасности" http://www.regnum.ru/news/568190.html Повышение тарифов на газ со стороны России может серьезно ударить по экономике Армении. Об этом в интервью армянскому телеканалу "Кентрон" заявил министр иностранных дел Армении Вардан Осканян. По его словам, "повышение тарифов на газ, нанесет серьезный удар по темпам экономического роста Армении, неуклонно фиксируемым в последние годы". "Для такой небольшой страны, как Армения, такие вещи даром не проходят", подчеркнул министр. При этом он заметил, что не следует делать резких политических заявлений и пересматривать всю палитру стратегических отношений с Россией. "Россия тоже отлично понимает, что может означать для Армении повышение тарифов. Что надо сделать Армении - так это пересмотреть всю политику энергетической и экономической безопасности страны, чтобы подстраховать себя в будущем от подобных потрясений", считает глава внешнеполитического ведомства Армении. "Не будем торопиться - переговоры по этой проблеме продолжаются, а политика учит, что в любом плохом есть и хорошее, надеюсь, какой-то приемлемый выход будет найден", - сказал глава внешнеполитического ведомства Армении.

ՀՅ Դաշնակցության Բյուրոյի ներկայացուցիչ Հրանտ Մարգարյանի ելույթը ՀՅ Դաշնակցության 115—ամյակի հանդիսավոր նիստում: http://www.yerkir.am/arm/index.php?sub=new...mber=23&id=6467 Համախմբվեն՛ք Դաշնակցության շուրջ ՀՅԴ 115—ամյակի հանդիսավոր տոնակատարության առիթով ցանկանում եմ մեր խոսքը բաց նամակի տեսքով ուղղել մեր ժողովրդին, Հայաստանի Հանրապետության նախագահին եւ մեր ընկերներին։ Սիրելի՛ հայ ժողովուրդ, ՀՅ Դաշնակցության բովանդակ ընտանիքի անունից խոսքը քեզ եմ ուղղում, քանզի Դաշնակցության գոյության պատճառը դու ես։ Դաշնակցությունը ստեղծվել է, որ դու կարողանաս ազատ ու անվտանգ ապրել, որ դու բարգավաճես մարդկության մեծ ընտանիքում։ ՀՅԴ-ի օրը ուղղակի առիթ է՝ մեր արածի ու անելիքի մասին քեզ զեկուցելու, մեր դիրքորոշումները քեզ հետ կիսելու, անորոշությունները վերացնելու, քեզանից ուժ ստանալու եւ քեզանով վերանորոգվելու համար։ ՀՅ Դաշնակցությունը ավելի քան 30 երկրներում կազմակերպված ներկայություն ունեցող, հայ ժողովրդի բոլոր հատվածների մեջ գործող, բազմաբնույթ պարտականություններ եւ պատասխանատվություններ ստանձնած կազմակերպություն է։ Մենք հայ ժողովրդի հարազատ կազմակերպությունն ենք, մեր ուժի միակ աղբյուրը հայ ժողովուրդն է։ Հայ ժողովրդի բոլոր հատվածների հոգսերն ու խնդիրները մերն են։ Մեր զինանոցը հարուստ է, որովհետեւ սնվում է բովանդակ հայ ժողովրդից։ 2005-ը Հայոց Ցեղասպանության 90—ամյակի տարին էր, միաժամանակ Հայ Դատի պայքարի առումով՝ կարեւոր հաջողությունների տարի։ Իբրեւ Հայ Դատի աշխատանքների ծավալման արդյունք՝ հաջողել ենք հայությանը, իր տարագիր զանգվածներով հանդերձ, վերածել միջազգային ազդու քաղաքական գործոնի եւ Թուրքիային հետապնդել ամենուր, բոլոր ատյաններում, որտեղ քննվել է Թուրքիային վերաբերող որեւէ խնդիր։ Գոհունակությամբ պետք է անդրադառնամ մեր Հայ Դատի հանձնախմբերի եւ Հայ Դատի գրասենյակների աշխատանքներին։ Աշխատանքներ, որոնք ընդհանրապես ծառայեցին միջազգային ասպարեզում հայ ժողովրդի ազդեցության տարածմանը, միջազգային քաղաքական բեմերում մեր հեղինակավոր ներկայության ապահովմանը։ ՀՅԴ Հայ Դատի հանձնախմբերն ու գրասենյակները այսօր վերածվել են նաեւ ՀՀ արտաքին քաղաքականության եւ տնտեսության զարգացման համար միջազգային կարելիությունների ապահովմանը օժանդակող միջոցի։ Նրանք սերտ համագործակցության մեջ են ՀՀ արտաքին գործոց նախարարության հետ։ Եվրամիությանը Թուրքիայի անդամակցության դեմ ուղղված մեր ճիգերը Եւրոպայում ընդհանրապես եւ մասնավորաբար Ֆրանսիայում, իսկ Բրյուսելի Հայ Դատի գրասենյակի միջոցով նաե՛ւ Եվրախորհրդարանի մակարդակում արդյունավորված են։ Մենք հաջողել ենք ամբողջ եվրոպահայությանը՝ իր բոլոր կառույցներով ու միություններով, զորաշարժի ենթարկել՝ հաստատել մեր ներկայությունը Եվրոպայում։ Եվրամիությանը Թուրքիայի անդամակցության հարցը Եւրոխորհրդարանը պայմանավորեց Հայոց Ցեղասպանության ճանաչումով, ինչը մեզ դեռեւս չհաջողվեց Եվրամիության գործադիր իշխանության մեջ։ Բայց պայքարը շարունակվում է։ Արձանագրված հաջողությունների հետ մեկտեղ, մենք կանգնած ենք նաեւ միջազգային մակարդակով կազմակերպված դավադրության դեմ հանդիման. փորձ է արվում մեր պայքարը՝ Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման համար մղվող պայքարը, զրկել իր քաղաքական բովանդակությունից՝ այն վերածելով պատմական իրադարձությունների նկատմամբ գնահատականի քննարկման։ Ցեղասպանության հարցը մեզ համար ինքնանպատակ չէ, այն հայ ժողովրդի արժանապատվության ու իրավունքների վերականգման, Հայաստանի Հանրապետության եւ մեր ազգային անվտանգության ապահովման համար մղվող պայքար է։ Ցեղասպանության հարցի արծարծումը մեզ համար նաեւ հայկական սփյուռքի քաղաքական կազմակերպվածության եւ ազգային ինքնության պահպանման համար մղվող պայքար է։ Այն չի կարելի առանձնացնել Հայաստանի եւ Արցախի պետականությունների համար միջազգային վարկ, հեղինակություն եւ ներկայություն ապահովող պայքարից։ Ցեղասպանության հարցը իր քաղաքական բովանդակությունից պարպելու դավադրական քայլ էր «Թուրք—հայկական հաշտեցման հանձնաժողով» կոչվածը, սակայն իբրեւ արդյունք մեր բոլորի զգոն ու վճռական կեցվածքի՝ այն համապատասխանեց իր բուն էությանը՝ վերածվելով Թուրքիայի պետության եւ մի քանի հայերի հաշտության հանձնաժողովի։ Այսօր կարող ենք արձանագրել՝ այդ դավադրությունը վնասազերծված է։ Դավադրությունների շարքը համալրվում է Ցեղասպանության ճանաչման խնդիրը հատուցման հարցից անջատելու, այսպես կոչված՝ փոխադարձ մշակութային, գիտական եւ այլ խմբերի այցելություններով ու հյուրախաղերով հայ ժողովրդի պահանջատիրական պայքարի մեջ բեկում մտցնելու փորձերով։ Մենք կողմ ենք ժողովուրդների բարեկամությանը։ Նաեւ դեմ չենք թուրք ժողովրդին, մեր պայքարը Թուրքիայի պետության հակահայ քաղաքականության դեմ է։ Այդ հարաբերություններով Թուրքիան հետապնդում է քաղաքական նպատակներ՝ նա ցանկանում է հաչս հանրային կարծիքի թողնել այն տպավորությունը, թե երկու ժողովուրդների մոտ սկսվել է բարեկամության գործընթաց, եւ պետք չէ այն խոչընդոտել Ցեղասպանության հարցի արծարծումով։ Այս եղանակով նա կոչ է անում պետություններին եւ միջազգային հանրությանը՝ չարծարծել Հայոց Ցեղասպանության հարցը եւ դադարեցնել իր նկատմամբ ճնշումները։ Թուրքիան, ինչպես անցյալում, այսօր նույնպես շարունակում է իր թշնամական քաղաքականությունը հայ ժողովրդի ու Հայաստանի Հանրապետության նկատմամբ, իսկ որոշ շրջանակներ փորձում են մեր ժողովրդին մղել ապաքաղաքական կեցվածքների Թուրքիայի կեղծ ու դավադիր նախաձեռնությունների նկատմամբ։ Սիրելի՛ ժողովուրդ, անհրաժեշտ է շարունակե՛լ պայքարը։ Մենք մոտ ենք հաղթանակին։ Մերժի՛ր այն ամենը, ինչով քեզ կվերագրվի ուրացումի ամոթը, մի՛ հավատա բոլոր նրանց, ովքեր անկարող են տեսնել մեր անվտանգության ու Թուրքիայի կողմից Ցեղասպանության մերժման կեցվածքի միջեւ առկա ուղիղ կապը։ Հայ Դատի պայքարում նոր խնդիր է Արեւմտահայաստանում եւ Թուրքիայի ողջ տարածքում հայ ժողովրդի մնացորդացի մարդկային եւ ազգային իրավունքների եւ ժառանգության պաշտպանության հարցը, որը նոր ճանաչողություն, ուժ եւ կամք է պահանջում բոլորիցս։ Սիրելի ժողովուրդ, մեզ համար Հայ Դատի պայքարի եւ հայ ժողովրդի ուժի ձեւավորման հարցերի հետ ուղղակի առնչություն ունի մեր ժողովրդի սփյուռքյան հատվածը, սփյուռքի օրակարգն ընդհանրապես։ Սփյուռքը մեզ համար ուժի, հզորության, կարելիությունների աղբյուր է։ Անհրաժեշտ է ծրագրված աշխատանք Սփյուռք-Հայրենիք համարկումի առումով։ Սփյուռքը այսօր նոր իրողությամբ է ներկայանում մեզ, Սփյուռքի հատվածների ներքին համարկման համար եւս անհրաժեշտ է ծրագրված աշխատանք։ Մենք պարտավոր ենք, մեզ գերազանցելով, ազգային կազմակերպական ցանցի մեջ առնել հայ ժողովրդի բոլոր հատվածներին, որոնք ինչ-ինչ պատճառներով դուրս են մնացել հայ ժողովրդի կազմակերպվածությունից։ Պետք է մոտենալ այդ հատվածներին, պետք է նրանց տալ ինքնակազմակերպման հնարավորություն՝ մեր գիրկը լայն բացելով նրանց առջեւ։ Հայ ժողովրդի այդ կարեւոր հատվածներից են նախկին խորհրդային հանրապետություններում հաստատված հայությունն ու մասնավորաբար Սեւ Ծովի ափերին ապրող համշենահայությունը, որի վերաբերյալ թե Հայաստանում եւ թե Սփյուռքում պատկերացումները խիստ աղոտ են։ Ճանաչողական այս բացը ինչ-որ չափով լրացնելու նպատակով հոկտեմբեր ամսին Սոչի քաղաքում կազմակերպվեց Համշենահայության հարցերին նվիրված գիտաժողով, որը բացահայտեց գիտաճանաչողական եւ կազմակերպական աշխատանքների մի մեծ ասպարեզ։ Համշենահայությունը հայ ժողովրդի կարողականության մաս է կազմում եւ պետք է գործնականում եւս այն մաս կազմի հայ ժողովրդի ուժին։ Սիրելի՛ հայ ժողովուրդ, վերջին 9 դարերի քո պատմության ընթացքում, Հայաստանի Անկախ պետականության վերականգման հետ, ամենամեծ նվաճումը եղել է Արցախի ազատագրումը, որի համար մեծ գին ես վճարել։ Պահենք մեր զգոնությունն ու վճռականությունը, որպեսզի կարողանանք վերջնականորեն արձանագրել Արցախի ազատագրության փաստը պատմության էջերում։ Մեկ անգամ եւս հաստատենք, որ Արցախի հարցը պետք է իր իրավական ձեւակերպումը գտնի այսօրվա փաստացի սահմանների ու ազգային ինքնորոշման սկզբունքի հիման վրա։ Արցախի հարցի որեւէ լուծում պետք է վերջնական համարվի հայ ժողովրդի կամքի ուղղակի արտահայտությամբ, այն չպետք է վերածվի ներքին առճակատման հարցի։ Ազգի յուրաքանչյուր հատվածի հարցը բովանդակ ազգի հարցն է, այն չի կարող ազգի, նրա քաղաքական, հասարակական կազմակերպությունների ու հոսանքների եւ յուրաքանչյուր հայի կողմից անտեսումի ու անտարբեր վերաբերմունքի արժանանալ։ Ինչ խոսք՝ որեւէ հատվածի հարց չի կարող ավելի ծանր կշռել, քան ընդհանուր ազգի հարցը։ Ջավախքի հարցը հայ ժողովրդի հարցն է, մի քանի տարի առաջ Ջավախքի հարցի բարձրաձայնումով մենք նպատակ ունեինք այն դարձնել Վրաստանի օրակարգի մաս։ Այսօր կարող ենք փաստել, որ հաջողություններ ունենք նաեւ այստեղ։ Ջավախահայությունը պատրաստակամ է ու պահանջատեր, նա ցանկանում է ինքնավարություն, մենք ջավախահայության պահանջատիրության կողքին ենք։ Ինքնավարության պահանջը Վրաստանից անջատման պահանջ չէ, այն Վրաստանի դեմ պայքար չէ, այլ Վրաստանի հզորացման, կայունության համար իսկ մղվող պայքար է։ Ջավախքցին գիտակից է Հայաստանի Հանրապետության այսօրվա կաշկանդումներին։ Նա գիտակցում է, որ Հայաստանի համար գրեթե նույնքան կարեւոր է Վրաստանի քաղաքական կայունությունն ու զարգացումը, ինչքան այն կարեւոր է Վրաստանի համար։ Ջավախքցին ցանկանում է մաս կազմել Վրաստանի կայունության պահպանման ու զարգացման ճիգերին, սակայն իրավազրկված այսօրվա վիճակում, իբրեւ Վրաստանի երկրորդ կարգի քաղաքացի, նա ցանկության դեպքում էլ չի կարող ինտեգրվել Վրաստանին։ 200 հազար հայ բնակչություն ունեցող Ջավախքը պահանջում է այնպիսի ինքնավարություն, ինչպիսին Վրաստանը վերջերս առաջարկեց 40 հազար հաշվվող օսերին։ Ջավախքի ինքնավարության պայքարը չպետք է ընթանա առճակատման ուղով, առճակատումը չպետք է պարտադրվի Ջավախքին։ Մասնավորաբար պայքարի զարգացման այս հանգրվանում, հաչս միջազգային՝ դեռ բավարար չափով չիրազեկված հանրության, Ջավախքի արդարացի պահանջը մերժող Վրաստանի որոշ շրջանակների ձեռնտու է հարցի կանխահաս պայթեցումը, ուստի մենք մերժում ենք բոլոր այն նախաձեռնությունները, որոնք փորձում են առճակատման ուղի դուրս բերել Ջավախքի ինքնավարության պայքարը։ Պետք է զգուշանալ բոլոր այն քայլերից, որոնք կամա-ակամա ջուր են լցնելու այս ջրաղացին։ Ջավախքը չի քայլում եւ չպետք է քայլի առճակատման ճամփով, եւ առճակատում չպետք է պարտադրվի Ջավախքին։ Հայրենի Ջավախքը մեր Հայրենիքի, մեր հոգու ու սրտի բեկորն է, այն իր պայքարում առանձին չի մնալու, բովանդակ հայ ժողովուրդը նրա կողքին է, նրա թիկունքին։ Սիրելի ժողովուրդ, Հայաստանի Հանրապետությունը միշտ եղել է եւ է՛ մեր հույզերի ու երազանքների հիմնական կռվանն ու ապավենը, ուր ամեն մի դրական երեւույթ մեր աչքի լույսն է, իսկ ամեն մի բացասականը՝ մեր սրտի ցավն է ու վերքը։ Հայրենիք, որտեղից ակամա երկար տարիներ բացակա ենք եղել, գեթ՝ կազմակերպականորեն, սակայն վերադարձել ենք հարազատի պես, իբրեւ տեր՝ տիրոջ պատասխանատվությամբ, ու իբրեւ ծառա՝ ծառայի նվիրվածությամբ։ Անցած 15 տարիների ընթացքում երկար ճամփա ենք կտրել. մասնակցություն Արցախի ազատագրական պայքարի, Արցախի անկախության ու բանակի կերտման գործին, պայքար ժողովրդավարական եւ ազգային պետականության ստեղծման համար։ Տեսել ենք հալածանք ու բռնություն... Բայց հաղթահարել ենք դժվարություններն ու տեր ենք մեր պատասխանատվությանը։ Սիրելի՛ ժողովուրդ, Ազգային Ժողովի անցած ընտրություններում մենք արժանացանք քո 11% վստահության քվեին, առնվազն այդքան արձանագրվեց մեր անունով, սակայն այսօր դու իրավացիորեն մեզանից պահանջում ես 100%-անոց արդյունք։ Շարունակությունը հաջորդ հաղորդագրությունում:

АРИНДЖСКИЙ НЕКРОПОЛЬ ДОЖИДАЕТСЯ ЭПИТАФИИ http://golos.arminco.com/2000/March_2002/07/st04.html На протяжении долгих столетий одной из характерных черт армянского народа было чрезвычайно бережное отношение к памятникам национальной архитектуры. Очеловечивание того или иного памятника, его восприятие как "живой клетки", чисто родительская опека над даже самым скромным барельефом - все это имело место всегда. Истории известны примеры, когда обычный армянский крестьянин ценой своей жизни спасал (вместе с собственными детьми и как детей) кресты, капители, тяжеленные двери и базальтовые плиты - детали, фрагменты, осколки произведений армянского зодчества. Именно так рождались армянские музеи. -------------------------------------------------------------------------------- Тревога армянина относительно памятников, находящихся за пределами страны, тоже традиционна. Еще в советское время с горечью говорилось о плачевном состоянии многочисленных объектов национального зодчества на территории Турции и Азербайджана. В последние годы часто пишется и о тревожном состоянии дел в Грузии. Каждый, кто нынче посещает Верийское кладбище в Тбилиси и, увы, воочию убеждается в оправданности такого рода свидетельств, не может не бить в набат. Однако при всем при этом, и с учетом текущих реалий, смею, тем не менее, утверждать: мы сегодня бьем отнюдь не в те колокола. Право же, колоколен новейшего времени в Армении уже немало. Хеопсов синдром действует и здесь. В суперматериализованном обществе чуть ли не каждый авторитет имеет или уж по крайней мере стремится построить собственную элитарную церковь. Быть может (хотя лично я сомневаюсь), так было всегда, однако поражает сугубо современная функция: интенсивность закладки новых храмовых сооружений у нас есть величина прямо пропорциональная степени исчезновение старых (древних) памятников материальной культуры. Аринджский некрополь - явление удивительное, хотя мало кому известно, что в административной черте Еревана есть свой "Норатус" или своя "Джуга". Сотня хачкаров (XIII-XVIIIвв.) и еще десяток более древних христианских мемориальных надгробий сегодня просто-напросто вычеркнуты и, увы, существуют вне культурной среды армянской столицы. Очевидно вместе с тем, что такой армянский некрополь в любой из соседних стран давно уже стал бы предметом нашей особой гордости и заботы, а также приобрел бы статус второй (если не первой) Джуги. Бесспорно, впрочем, и другое: будь такой армянский некрополь в том же Азербайджане (творись с ним такое же, как и в Армении), то общественный шум, исходящий уже из Еревана, и соответствующий резонанс приняли бы явно внешнеполитический смысл, ориентированный на Страсбург. Сегодня на территории Аринджского некрополя можно видеть махину по обработке и производству надгробных плит, разбитые или в лучшем случае сваленные в кучу хачкары и очищенные "от мусора" участки под новые могилы. Уникальный исторический объект в Ереване сегодня находится в стадии разрушения. Стоит ли говорить о том, как часто научная общественность республики стучалась, а то и вламывалась в двери мэрии и правительства РА с предложением о безотлагательном создании единого историко-архитектурного заповедника в Аване и Аван-Ариндже? Кто, как не специалист осознает весь трагизм сложившейся по всем фронтам одного только Авана ситуации и самым понятным в мире языком в тысячный раз пытается вбить в голову чиновников совершенно очевидные вещи? Пусто! Арис КАЗИНЯН

Фантастические узоры: http://www.aniin.am/?lang=am&go=about

Венеция: сказка на воде Венеция - город на воде, который никогда не перестраивался и поэтому сохранил свой средневековый облик. Архитектурные творения, невероятным образом созданные многими поколениями на труднейшей для застройки местности, в созвучии с водой каналов и светом образуют единственную в своем роде гармонию. Путешествуя каналами и улицами Венеции, вы увидите дворцы аристократии - внушительные, времен средневековой готики, и изящные, более позднего Ренессанса. Можно найти поместье, где жила шекспировская Дездемона, и дворец, в котором умер Вагнер; побывать на знаменитых островах Венеции - Мурано, Маджоре, Джудекке. Венеция стоит на 118 островах, связанных 150 каналами. Самый большой из них, Канал Гранде, протянулся на 4 км. Через знаменитые каналы старого города перекинуто четыреста с лишним мостов. Расположена Венеция на севере Италии, на берегу лагуны Адриатического моря. Всего в 35 км от города находится известный курорт Лидо ди Езоло с его золотистыми песчаными пляжами и особым мягким микроклиматом. Архитектура Венеции Почти повсеместно в Венеции мы отмечаем четыре архитектурных стиля, каждый из которых характеризует определенную эпоху: византийский, романский, готический и эпохи Возрождения. Приведем ниже основные характеристики архитектуры каждого стиля. ВИЗАНТИЙСКИЙ СТИЛЬ Он тяготеет к пышности, богатству, изобилию украшений, движению масс, и в особенности, использует арки разнообразных форм и купольные своды. Византийский купол опирается на четыре или восемь пилястров: если квадратный план - на четыре пилястра, если восьмиугольный - на восемь. Пилястры соединяются между собой арками. Существенный элемент византийских церквей представляют колонны, которые, образуя галереи, являются опорой для купола. Колонны переходят в капители, украшенные акантовыми листьями и животными, на которых почти всегда опирается добавочная капитель, украшенная рельефами. На внешних и внутренних стенах и на потолках -богатейший и блестящий мозаичный декор. Этот стиль достиг своего расцвета в Венеции в период с VI по XII век, но также и наложил свой отпечаток на последующие РОМАНСКИЙ СТИЛЬ Этот стиль утвердился на Западе в начале средних веков, он был принят народами римско-католической религии. В Венеции этот стиль впервые робко стал проявляться во времена господства византийского стиля, XI-XII вв. Его характерной особенностью было строительство церквей с широкими стенами, в которых проделывались маленькие окошки. Внутри - двойной ряд пилястров или колонн, соединенных полукруглыми арками, делит церковь в продольном направлении на три части; свод, обычно, в виде креста. ГОТИЧЕСКИЙ СТИЛЬ Его название произошло от того факта, что итальянские мастера эпохи Возрождения считали его низшим по сравнению с чистым классическим искусством ; для них "готический" был синонимом варварского. Определение было принято также другими нациями. Этот стиль зародился на севере Франции в XII веке. В Италии и в Венеции он получил развитие в период с ХП по XV век. Его основные характеристики следующие: стрельчатая готическая арка, крутые и легкие своды, стремление каждой части к восходящему движению, восходящие контрфорсы и арки, большие, высокие окна, разделенные на несколько частей колонками отделанные в верхней части тонким кружевнымдекором. СТИЛЬ ЭПОХИ ВОЗРОЖДЕНИЯ Этот стиль, начиная с XV века, содействовал в Италии "возрождению" античности. Великие итальянские архитекторы нашли источник вдохновения в греческих и римских формах, приспособив их к требованиям своего времени. Основные характерные признаки этого стиля: колонны, формируемые единым стержнем, полукруглые арки, фризы на карнизах и антаблементы, орнаментальные своды с кессонами, живописью и рельефами, прямоугольные окна с богатыми карнизами, поддерживаемыми пилястрами или колоннами; богатство украшений, которые в XVII веке в период барокко приобретет грандиозные пропорции с явным преобладанием закругленных линий над прямыми.

В Сыктывкаре злоумышленники разрушили армянский памятник СЫКТЫВКАР, 28 декабря 2005 г. (Комиинформ, Елена Антипина) http://www.komiinform.ru/?id=38237 В Сыктывкаре злоумышленники разрушили памятник Хачкар (камень-крест). Как сообщил "Комиинформу" председатель республиканского общества армян "Ван" Вардан Мусинян, в ночь с 26 на 27 декабря неизвестные искололи памятник острыми предметами, а затем свалили и раскололи его. Напомним, Хачкар был открыт 9 декабря в лесном массиве по улице Димитрова. Стела, сделанная из красного туфа, прибыла в столицу Коми из Армении. Она установлена на месте будущего Армянского культурного центра. В.Мусинян назвал случившееся актом вандализма, в совершении преступления никого не подозревает. Правоохранительные органы ведут поиски виновных. "Мы намерены восстановить мемориал. И если будет надо, мы изготовим десять таких памятников", - отметил председатель.

наши неподражаемые соседи, в ответ на собственные варварские действия по уничтожению уникальных средневековых армянских памятников, решили нанести ответный удар Удар оказался вполне в духе смуглолицых посланцев "страны огней". Они... "создали" в Армении несуществующий, но конечно же "дреффни азербайджански" памятник, и обвинили армян... в его уничтожении Вот так действуют наши соседи. Пока мы думаем о том как остановить азербайджанский вандализм и преступления против армянской культуры, этот высококультурный народ занимается тем, что... создаёт памятники азербайджанской культуры. И не какие нибудь, а тысячелетние :lol: Правда, создают они их лишь на бумаге, а потом пытаются поднять крик о разрушении несуществующего памятника. И впрям, если на бумаге он есть, а на месте его нету, то конечно же, это коварные эрмени-супермени его разрушили А то, что его там вообще никогда и не было, это уже, как говорится, вещи второстепенные В общем, клиническая картина налицо, и мне наших соседей жалко до чёртиков. Остаётся надеятся, что пациенты понимают куда могут их завести подобные нездоровые и детские измышления, и чем они, в конце концов чреваты

ЕСТЬ ЛИ БУДУЩЕЕ У НАНОТЕХНОЛОГИЙ В АРМЕНИИ? http://www.arminfo.info/digital_int13.html Сегодня нанотехнологии являются, чуть ли не самой приоритетной сферой прикладной научной мысли. Они могут привести мир к новой технологической революции и полностью изменить не только экономику, но и бытие человека. Их называли технологиями будущего, поскольку они оперируют величинами порядка нанометра. Это ничтожно малая величина, сопоставимая с размерами атомов. На текущий период, на долю США приходится примерно треть всех мировых инвестиций в нанотехнологии. Другие главные игроки на этом поле - Европейский Союз - примерно 15%, и Япония с 20%. Исследования в этой сфере активно ведутся также в странах бывшего СССР, а также Австралии, Канаде, Китае, Южной Корее, Израиле, Сингапуре и Тайване. Если в 2000 году суммарные затраты стран мира на подобные исследования составили примерно $800 млн., то в 2001 году они увеличились вдвое. По мнению экспертов, чтобы нанотехнологии стали реальностью, ежегодно необходимо затрачивать не менее $1 триллиона. Согласно прогнозу Национальной Инициативы в Области Нанотехнологии США (National Nanotechnology Initiative), развитие нанотехнологий через 10-15 лет позволит создать новую отрасль экономики с оборотом в $15 млрд. и примерно 2 млн. рабочих мест. Ряд нанотехнологий используется на практике - к примеру, при изготовлении цифровых видеодисков (DVD). Для выяснения деталей развития нанотехнологий в Армении корреспондент АРМИНФО обратился к вице-президенту Национальной Академии Наук Армении (НАН РА) академику-секретарю Эдуарду Казаряну. - Как Вы оцениваете роль информационных и высоких технологии в современном обществе? - Первая половина 20-го века ознаменовалась бурным развитием фундаментальной науки, которая создала предпосылки для стремительного роста производства, основанного на новых приоритетах развития. Начиная со второй половины 20-го века, начинается широкое применение результатов фундаментальных научных исследований, в первую очередь, математики, физики, химии и биологии в прикладных областях. Были созданы современные компьютеры, лазеры и лазерные технологии, развивалась космическая индустрия, открылись неисчерпаемые возможности генной инженерии и т.д. В конце 20-го века уже четко вырисовывались контуры основных направлений развития науки, техники и производства. Сегодня, в начале 21-го, определяющими развитие мирового сообщества стали современные научные, научно-технические и прикладные направления, объединенные под общим названием высоких технологий. Развитие высоких технологий основано на ряде научно-технических составляющих, среди которых главенствующую роль играют полупроводниковая микроэлектроника и оптоэлектроника. Развитие этих областей в последние десятилетия в основном было направлено на удовлетворение стремительно растущих потребностей информационных и вычислительных систем и систем связи, обусловленных ростом объемов памяти и необходимостью увеличения скорости обработки сигналов. Решение поставленных проблем выдвигает новые, повышенные требования к характеристикам приборов и устройств твердотельной микроэлектроники путем создания новых устройств, действие которых основано на новых физических принципах. Из-за резкого увеличения степени интеграции элементов в микросхемах имеет место экспоненциальное уменьшение характерных размеров элементов электронных и оптоэлектронных устройств, т.е. переход от микро - к наноэлектронике. При этом этот переход - не только количественный, а в основном - качественный, означающий скачок от манипуляций с веществом к манипуляциям с отдельными молекулами и атомами. В настоящее время развитие нанотехнологий происходит по следующим основным направлениям: изготовление электронных схем с активными элементами, размеры которых сравнимы с размерами отдельных молекул (атомов); разработка и изготовление наномашин-роботов величиной с молекулу, использование которых открывает перед человечеством невидимые перспективы; "атомная сборка" всевозможных материалов. В ведущих лабораториях мира отдельные наноэлектронные элементы существуют уже сейчас, а более широкое применение, по оценкам специалистов, придется уже на первую четверть 21-го века. Ожидается создание сверхбыстродействующих компьютеров и нейрокомпьютеров, сверхбыстродействующих устройств с рекордной производительностью. В медицине произойдут кардинальные изменения, связанные с реализацией возможностей генной инженерии, созданием эффективных молекулярных диагностических устройств и соответствующих биосинтезаторов. - Как давно НАН РА обращает внимание на развитие нанотехнологий? - Механизм формирования приоритетов развития науки обусловлен политическими, экономическими факторами, а также уровнем научно-технического развития и традициями страны. С этой точки зрения оценка реальной ситуации и обоснованный и аргументированный выбор приоритетных направлений развития фундаментальных и прикладных исследований имеет судьбоносное значение для Армении. Проблемы развития новых технологий в Армении находятся в центре внимания НАН РА с 90-ых годов прошлого века, поскольку многие важные исследования, ставшие впоследствии приоритетными, были начаты в научно-исследовательских институтах именно в эти годы. Национальной академией наук Армении были предложены 18 программ по приоритетным направлениям развития науки и техники республики, основываясь на постановлении правительства РА №1302 от 15 августа 2002г. "Об утверждении приоритетов развития науки и техники Республики Армения". Учитывая предложения НАН РА о приоритетных научных и научно-технических направлениях и программах внедрения в 2002-2006гг.", представлены также основные положения по совершенствованию научной и научно-технической деятельности и проекты целевых программ, направленные на развитие приоритетных направлений. С 01.01.2004г. начато бюджетное финансирование четырех целевых государственным программ с общим объемом финансирования около 130 млн. драмов по следующим направлениям: информационные технологии, наноэлектронике, новые материалы (материаловедение) и арменоведение. - Какие направления нанотехнологий являются более приоритетными для НАН РА, и какие институты, с какими конкретно направлениями в области нанотехнологий работают сегодня? - Исследования в области нанотехнологий проводятся как в научных учреждениях НАН РА, так и в вузах. В Институте Радиофизики и Электроники (ИРФЭ) НАН РА ведутся экспериментальные работы в области новейших технологий по созданию размерно-квантованных пленок, полупроводниковых сверхрешеток и различных устройств на их основе. Интенсивные теоретические исследования в области наноэлектроники ведутся также в Ереванском Государственном Университете (ЕГУ), на физическом и радиофизическом факультетах. В Государственном Инженерном университете Армении (ГИУА) проводятся исследования тонких металлических слоев при их взаимодействии с лазерным излучением. - Какие достижения армянских ученых в области наноэлектроники были зафиксированы? - С 70-ых годов прошлого века в Армении сформировалась научная школа по исследованию наноструктур и приборов на их основе. Эти исследования в основном носили теоретический характер и были посвящены электронным и оптическим свойствам низкоразмерного электронного газа в различных наноструктурах (квантово-размерные пленки, квантовые ямы, сверхрешетки, квантовые проволоки и квантовые точки, пористый кремний и т.д.). Значительные результаты получены по расчету энергетического спектра электронных, примесных состояний, коэффициента оптического поглощения и подвижности носителей заряда в нанообъектах с различной геометрией. Построены теоретические основы низкоразмерных контактов. Были предложены структуры на основе пористого кремния для полупроводниковых лазеров, фотоприемников, оптических фильтров, солнечных элементов и газовых сенсоров (ЕГУ). Разработанная в ИРФЭ НАН РА технология импульсно-лазерного осаждения позволяет получить сложные соединения из простых веществ в виде монокристаллических пленок и многослойных гетероструктур с размерно-квантованными слоями. - Каковы основные проблемы, с которыми сталкиваются армянские ученые, занятые вопросами этой сферы? - Как и в других областях фундаментальных исследований, одним из важнейших является проблема подготовки научных кадров в области нанотехнологий. Отсутствие достаточного количества аспирантских мест грозит потерей имеющихся достижений в этой области. Необходимо также создание современных учебных программ и их внедрение в вузах РА. Однако главным препятствием на пути успешного развертывания исследований в области современных нанотехнологий остается отсутствие необходимой экспериментальной базы - дорогостоящих приборов, устройств, технологических линий для создания, диагностики и всестороннего исследования наноструктур (МВЕ, МОCVD). Вячеслав Хачатрян, АРМИНФО, 04 мая 2004 года.

Хорошая ли у вас память? (Тест) Чтобы правильно оценить возможности своей памяти, ответьте на следующие вопросы. Предлагается четыре варианта ответов: никогда - 0; редко - 1; иногда - 2; часто - 3. 1. Трудно ли вам вспоминать последние события? 2. Трудно ли вам следить за действием фильма, телепередачи, книги, потому что вы забыли, что произошло в начале? 3. Случается ли вам, входя в комнату, мучительно вспоминать, за чем, собственно, вы пришли? 4. Бывает ли так, что вы забываете о важных для вас запланированных делах: оплатить счет в Сбербанке, прийти на встречу? 5. Затрудняетесь ли вы вспомнить номера телефонов, которыми постоянно пользуетесь? 6. Случается ли так, что вы забыли фамилию или имя человека, с которым часто общаетесь? 7. Способны ли вы заблудиться в знакомом месте? 8. Вспоминаете ли вы иногда с трудом, куда положили ту или иную не нужную вам вещь? 9. Бывает ли так, что вы забыли выключить газ, свет, закрыть входную дверь, покидая квартиру? 10. Случается ли вам несколько раз повторять одно и то же, вызывая недоумение окружающих? 11. Трудно ли вам вспоминать имена популярных людей или названия известных мест? 12. Вы вынуждены все записывать, так как не надеетесь на свою память. 13. Трудно ли вам запоминать новые игры, рецепты? 14. Теряете ли вы вещи? 15. Случается ли, что вы моментально забываете то, что вам только что сказали? А теперь подведем итоги. Вы набрали 7 очков или меньше. У вас превосходная память - можно только позавидовать. Но все же не забывайте о диете, которая поддержит вашу память в таком же великолепном состоянии, - это полезно даже абсолютно здоровым людям. Количество очков колеблется между 8 и 15. Внимание: вам не следует расслабляться и пускать дело на самотек. Лучше как следует "подкормите" свою память и постоянно ее тренируйте, так как в вашем случае она нуждается в основательной подпитке. Вы набрали 15 очков и больше. Ваша память находится, увы, в плачевном состоянии. Вам следует заняться лечением. Проконсультируйтсь со специалистом и определите причину. Но не паникуйте: память при определенных усилиях восстанавливается.

"Новое время", 20 December, 2005: http://www.nv.am/kurer.htm Мормоны, харизматы, мунисты, сатанисты... Кто следующий? Валерия ЗАХАРЯН Сегодня в Армении зарегистрированы 57 религиозных организаций, в том числе 10 сект. Помимо этой официальной статистики есть и незарегистрированные секты, которые тем не менее развивают активную деятельность. Об этом мы беседуем с президентом Центра по реабилитации и помощи жертвам деструктивного культа юристом Александром АМАРЯНОМ. — В советское время СМИ избегали любых упоминаний о сектах. Значило ли это, что сект в стране не было вообще? — Конечно, были. И все они находились под постоянным и жестким контролем КГБ. Гебисты прекрасно понимали, что религиозная направленность этих сект лишь прикрытие для далеко идущих политических целей их хозяев. — Ну во времена “железного занавеса” это понятно. А теперь, когда мы предельно открыты, какую ценность могут представлять эти секты? — Неверно думать, что Армения — страна, не представляющая интереса для зарубежья. Я имею в виду не только политический интерес, но и коммерческий, информационный, идеологический. Приведу пример. Одна из наиболее многочисленных сект — это мормоны, центр их находится в США, в штате Юта. В 1992 году члены этой секты всего за 2 тысячи долларов скупили и вывезли из Армении множество архивных материалов. В те же 90-е годы появились и так называемые харизматы, или неопятидесятники. Они основали более 10 организаций, таких как “Новое поколение”, “Слово веры” и др. Основателями их были выходцы из Африки. Один из их лидеров — нигериец Арелоджо. Так вот эта “безобидная” секта во время “оранжевой революции” в Украине вывела на площадь 50 тысяч своих членов в поддержку Ющенко. И, видимо, в благодарность за это один из харизматов стал советником президента. Ведут они полулегальную деятельность и у нас. Активно работают в мире и, кстати, в Армении мунисты. Своим названием эта секта обязана ее основателю, корейцу Муну. У них свой “конек” — защита прав семьи, но по сути это ширма. Мунисты занимаются серьезной коммерческой деятельностью, в Армении они скупают недвижимость, контролируют строительный бизнес. Не менее активны “Свидетели Иеговы”. Первые “свидетели”, всего 15 человек, приехали к нам из России на строительство Мецаморской АЭС. Они и внедрили ее в Армении. Дальше пошло по нарастающей. В 1998 году мы уже имели 4 тысячи иеговистов, а два года назад — 20 тысяч. По темпам роста они явно лидируют среди всех сект. — И по силе воздействия, по-видимому, тоже. Они используют любую возможность, чтобы вовлечь в свои ряды новых членов. Кстати, а на какие деньги они существуют? Зная не понаслышке о том, как баснословно дороги издательские услуги, могу предположить, во что обходится издание их двух красочных журналов “Сторожевая башня” и “Пробудись!” — Это часть большой идеологической программы. Центр иеговистов находится в США, и оттуда идут финансовые поступления на издание этих журналов, которые печатаются в Германии и Санкт-Петербурге. Работают в этих журналах профессионалы, хорошо знакомые с новейшими мировыми достижениями науки, медицины, культуры, образования. И это тоже не случайно. Так, одна из догм “Свидетелей Иеговы” — это запрет на переливание крови. Их СМИ доказывают преимущества кровезаменителей перед “чужой кровью”. Между тем отказ от переливания крови в экстремальных ситуациях множит число жертв и, кстати, вступает в противоречие с Конституцией Армении, гарантирующей гражданам право на здоровье и жизнь. В угоду своим заповедям они нарушают и другие законы Армении, в частности о призыве в армию. Мы пошли на уступку, введя в законном порядке альтернативную службу. И что же? Призывники-иеговисты отказываются и от альтернативы под предлогом, что и там им приходится служить под командованием военных. На самом деле — ничего подобного. Они должны работать в домах для престарелых, психбольницах — где же там военные? Во время прошлого призыва от несения альтернативной службы отказались 25 призывников — “Свидетелей Иеговы”. В эти дни идет судебный процесс, где рассматриваются дела отказников. — Как, по-вашему, может завершиться подобный процесс? — Трудно сказать, до сих пор закон был очень либерален к отказникам-иеговистам. Но вся беда в том, что мы до сих пор не имеем законодательной базы, у нас нет закона о миссионерской деятельности, регулирующего такого рода отношения. Для чего мы принимали Закон об альтернативной службе, если это не решило проблему призыва? Во Франции, к примеру, с тоталитарными сектами расправляются круто — сажают в тюрьму нарушителей законов страны, невзирая ни на какие их убеждения. Россия уже приняла Закон об экстремальной деятельности. А мы все время оглядываемся на Европу — как бы нас не обвинили в попрании прав человека. Кроме этих сект в Армении работают саентологи. Их организация “Выживание” занимается сбором информации по всему миру, преимущественно компромата на руководителей государств. Так что далеко не все так безобидно, как пытаются представить эти “ловцы душ”. — Ваша организация проводит мониторинги с целью изучить, что именно привлекает людей к этим сектам? — Конечно. В секту идут в основном люди неустроенные, растерявшиеся, ждущие спасения. Они идут туда, где для них всегда есть “доброе” слово, где им никогда не откажут в участии и сострадании, где дадут кусок хлеба, если человек голоден. Я думаю, в растущем влиянии сект есть и вина армянской церкви, которая не проявляет такой же душевности и сострадания к каждому из своих прихожан. Это уже понимают и сами отцы нашей церкви. Представитель отдела пропаганды Первопрестольного Св.Эчмиадзина священник Гевонд Маилян заявил, что “единственный эффективный путь борьбы с сектами — это укрепление Армянской апостольской церкви, ее повседневное присутствие в жизни народа”. Сегодня на наших глазах идет очень опасный процесс, закрывать глаза на который и преступно, и чревато. Шесть столетий Армения находилась под турецко-персидским игом, и в этих условиях 96% населения оставалось приверженцами своей церкви. В условиях независимого государства число приверженцев уменьшилось до 60%. Деструктивную роль в этом играют секты, которые вольготно и привольно обустроились в Армении. Кого у нас только нет. Есть даже сатанисты, глава которых, обвиненный в зверском убийстве, стал первым в Армении осужденным на пожизненное заключение. У нас есть и вальдорфовцы, “бари самарацинер” и множество других. Есть даже — трудно поверить — секта “армянских мусульман”, насчитывающая 200 человек с центром в Дилижане. Надо признать, влияние сект растет, растет и число их жертв. Если в 1995 году было зафиксировано 40 самоубийств, в основном на религиозной почве, то в 2003-2004 — 450. Не так давно сектанта — жителя Ванадзора буквально вынули из петли. Попытку суицида он объяснил тем, что его призывал к себе Иегова. В Нубарашене повесилась 13-летняя девочка. И таких примеров много. По моему глубокому убеждению, сегодня сектантство в Армении — это “государство в государстве”. Число приверженцев деструктивных религиозных организаций в нашей стране превышает 100 тысяч. А методы борьбы с ними абсолютно не адекватны масштабам их разрушительной деятельности. Один пример. Комиссия по делам религии и национальных меньшинств при правительстве РА представила свою концепцию регулирования деятельности этих организаций. Так вот, в ней “Свидетели Иеговы” получают те же права, что и Армянская апостольская церковь. Более чем странно... Поскольку многие секты занимаются деятельностью, весьма далекой от духовной, и фактически наносят ущерб безопасности государства, в Министерстве госбезопасности Армении хорошо бы иметь отдел по делам религии. Одно дело — свобода совести и вероисповедания, другое — антигосударственные акции, финансируемые из-за рубежа. Ситуация с сектами настолько усложнилась, что процесс может стать необратимым. А страна мы маленькая...

Пишу по горячим следам. Только что в РУДН закончился фестиваль "Свадебные традиции", где отлично выступили наши ребята. Фотки будут потом

Итак, предлагаю воспользоваться виртуальной машиноф времени и вспомнить каким был наш форум в разные этипы своей истории и предаться ностальгическим воспоминаниям (а может быть узнать много нового) про наш форум и жизнь на нём 3 года назад, 2 года назад, вчера... Это совсем другое чем смотреть старые темы - оказываешься на форуме в старые времена как бы в реальном времени. Ощущения очень сильные. Думаю, получите большое удовольствие, как и я Итак: 1. наш форум 20 июня 2002 года: http://web.archive.org/web/20020604182646/...m/ikonboard.cgi Наш форум 19 апреля 2003 года: http://web.archive.org/web/20030419155115/...m.hayastan.com/ Наш форум 19 октября 2003 года: http://web.archive.org/web/20031019022029/...astan.com/forum Наш форум 31 декабря 2003 года: http://web.archive.org/web/20031231091838/...m.hayastan.com/ наш форум 25 марта 2004 года: http://web.archive.org/web/20040325212116/...m.hayastan.com/ Остальное смотрите тут: http://web.archive.org/web/*/hayastan.com/forum http://web.archive.org/web/*/forum.hayastan.com

Лидер НКР: Арцах никогда не будет частью Азербайджана 19:32 | 14/ 12/ 2005 http://www.rian.ru/politics/cis/20051214/42492294.html ЕРЕВАН, 14 дек - РИА Новости, Гамлет Матевосян. Арцах никогда не будет частью Азербайджана, заявил в среду президент непризнанной Нагорно-Арцахской Республики (НКР) Аркадий Гукасян. "Арцах никогда не будет частью Азербайджана, ни де-юре, ни де-факто", - сказал Гукасян журналистам после встречи с сопредседателями Минской группы ОБСЕ в здании представительства НКР в столице Армении. "Арцах - независимая страна, и все разговоры о его возвращении Азербайджану являются абстрактными и необоснованными", - подчеркнул он. По мнению Гукасяна, арцахский вопрос не может и не будет решен "в условиях секретности". "Если мы договоримся по тому или иному вопросу, то это будет доведено до сведения народа. Народ должен высказать свое мнение и, в первую очередь, - народ Арцаха", - отметил Гукасян, добавив, что эта проблема не будет решена за закрытыми дверями. Ни президент Армении Роберт Кочарян, убежден он, ни кто-либо другой не могут в одиночку решить арцахскую проблему. "Этот вопрос касается всех - как в Арцахе, так и народа и политических сил Армении", - заключил Гукасян. ===================================== Чётко, лаконично и твёрдо. Молодец Гукасян!